Boże Narodzenie, które najbardziej zapadło Ci w pamięć - Netkobiety.pl

Święta nie za dobrze mi się kojarzą. Raz jeszcze jako nastolatka robiłam pranie i coś się stało z pralką wylała się woda z węża. Oczywiście wszystko szybko zebrałam, ale bałam się, że ojciec zrobi awanturę, że przybiegnie sąsiadka z dołu też z gębą. W tym roku - prawie cała rodzina choruje moja matka dostanie "przepustkę" ze szpitala, mój facet ma ostrą depresję, roczny wnuczek mojego brata właśnie wyszedł ze szpitala po zapaleniu płuc, wirusówce, itd

Najfajniejsze święta - jeszcze za czasów LO byłam u koleżanki w Koszalinie i z jakiegoś powodu nie mogłam wrócić (odwołali pociąg, czy coś w tym stylu), no i zostałam u nich na wigilię. Bardzo serdeczni ludzie, bardzo ciepłe wspomnienie zostało z tamtych świąt.

W sumie wykazałeś się sporym taktem, że przy wszystkich nie pochwaliłeś się swoim znaleziskiem .

Mnie najbardziej zapadła w pamięć Wigilia, która miała miejsce wiele lat temu. Spędziłam ją na wsi u dziadków, ale to była wieś z prawdziwego zdarzenia - pięć domów na krzyż, drewniane ogrodzenie, brak porządnej drogi, o komunikacji nie wspominając, jednym słowem wieś na końcu świata . Właśnie wtedy, w pierwszy dzień Bożego Narodzenia, miał odbyć się ślub wujka, na który nieco wcześniej zjechała całkiem spora część rodziny, a pozostała część mieszkała gdzieś w okolicy. Biorąc pod uwagę, że w tamtym czasie mało kto miał w domu telefon, a goście się nie zapowiadali, to trochę to babcię zaskoczyło, bo nie była przygotowana na przyjęcie tak licznej gromady. Zresztą biorąc pod uwagę, że była już w sile wieku, to nawet nikomu nie przyszło do głowy, by ją tym obciążyć, dlatego goście przygotowaniem wigilijnej kolacji zajęli się sami. Wszystko odbyło się spontanicznie, osobiście z piłą i siekierką poszłam z ciotką do lasu po choinkę, a potem robiłyśmy na nią ozdoby z tego, co miałyśmy w zasięgu rąk - z szyszek, papieru, pierników. Ktoś na szybko ogarnął jakąś rybę, ktoś lepił pierogi, ktoś przywiózł ze sobą ciasto. Jedna wielka improwizacja . Panowała jednak wspaniała atmosfera, na zewnątrz leżało mnóstwo śniegu, a przy tym czuć było taki prawdziwy wiejski, świąteczny, a przede wszystkim rodzinny klimat. Naprawdę pięknie było .

Niestety dwukrotnie przeżyłam też bardzo smutne święta, kiedy byliśmy pogrążeni w żałobie i przy stole po raz pierwszy zabrakło moich najbliższych, którzy zawsze z nami do niego zasiadali. Pierwsze odejście było zupełnie niespodziewane, a drugie to przegrana walka z ciężką chorobą, a choć lekarze uprzedzali, że może to być nasze ostatnie wspólne Boże Narodzenie, to mieliśmy nadzieję, że się mylą, a przynajmniej, że jeszcze zdążymy spędzić je razem. Z drugiej strony te święta były na swój sposób wyjątkowe, bo jeszcze bardziej czuliśmy, jakie to ważne, że mamy siebie nawzajem.