Czego najbardziej boisz się w swoim życiu? - Netkobiety.pl

To pora zapracować i to odkręcić. Dość sensowne obawy, ale zdecydowanie do naprawienia.

Już niczego

Finał to kwestia czasu.

Lubię ten optymizm.

Ross, zawsze można skrócić męki;).

Ja się boję upływającego czasu. Chciałbym być na stałe takim 6 letnim dzieckiem, które nie wie o co chodzi w życiu;).

Boję się śmierci - nagłej, niespodziewanej, przedwczesnej, tym samym również śmiertelnej choroby. Tego samego boję się w odniesieniu do najbliższych, zwłaszcza że śmierć w naszej rodzinie już zebrała swoje żniwo, co boleśnie pozwoliło mi "dotknąć" tego emocjonalnego cierpienia. Czasem nawet myślę, że nie wiem czy kolejną jestem jeszcze w stanie udźwignąć.

Dlaczego nie masz się już czego bać? Ile czasu?

^^^

Mam podobnie, też coraz gorzej znoszę to przemijanie. Dlatego we wcześniejszym poście wspomniałem, że najbardziej się boję tego, że odejdę ze świata nie zaznawszy co to jest miłość, nie wiedząc jak wygląda dotyk ukochanej , jak to jest żyć dla kogoś, nie tylko dla siebie. Jest takie powiedzenie (niektórzy przypisują je Hemingwayowi): "Starsi zazwyczaj nie żałują tego, co zrobiliśmy, ale raczej rzeczy, których nie zrobiliśmy. Jedynymi ludźmi, którzy boją się śmierci, są ci, którzy żałują".

Czasami tak sobie myślę, że gdybym teraz odszedł, to pamięć o mnie szybko minie. Co zostawiłbym po sobie na tym świecie? Nie mam dzieci, które pamiętałyby o mnie, nie wybudowałem sobie żadnego pomniku ze spiżu, a co dopiero trwalszego od niego. Wszystko co nagromadziłem to ulotne chwile, przechowywane w mojej pamięci, które wraz ze mną znikną w czasie jak łzy na deszczu.

W pełni się zgadzam, gdybym miał dzieci, zapewne o nie martwiłbym się najbardziej. Mam bliskie osoby bo mam rodziców. Gdy ich zabraknie... Będzie kiepsko.

Zgadzam się, świadomość bycia niedołężnym, zależnym od innych, biorąc pod uwagę prawdopodobną wizję samotnego życia, też mnie niepokoi.

Tak jako ciekawostkę dodam, że ja pisałem coś zupełnie odwrotnego. W tym sensie, że najbardziej żałuję tego, że nie mam kogo stracić, że żyję sam dla siebie. I boję się, że tak przyjdzie mi samotnie przejść przez to życie. Dlatego bardziej się takiego niespełnionego życia boję, aniżeli samej śmierci. Boję się tego bycia niepotrzebnym, samotnym, ciągle "głodnym" bliskości, ale nigdy jej nie zaznawszy.

Wiem co czujesz. Najgorsze bywa w czasie prozy życia  na przykład byłam w zimę chora. Tydzień murem przesiedziałan w domu. Na zapasach, które miałam w lodowce. Po tygodniu urósł Góra śmieci, normalnie kosz wyrzucam codziennie, nawet taki malutki. Wyobraźcie sobie, co było po tygodniu. W dodatku gorączka męczy, osłabia, herbatę musisz sobie zrobić sama, nikt nie przyniesie i nie wyniesie, ale jestem twarda i dałam radę. Jedynie czego się bałam to tego, że strasznie byłam słabą, ciągle bym leżała i obawiałam się, że gdybym zasłabła, to mogłabym tak leżeć wiele godzin i nikt by nie wiedział.
To się z resztą tyczy innych rzeczy. Czasem przydaje się pomóc drugiej osoby. Czasem pomoże sąsiad, ale to w drobiazgach typu trzeba pomóc przesunąć szafę. Bo już większe akcje muszę ogarnąć sama, albo wezwać fachowca.
Koleżanki. Koleżanki pomogą, ale jak już jest naprawdę grubsza akcją, bo na codzień to one mają swoich nożowe, swoje dzieci i cud jeśli wyrwa się z domu raz na pół roku na kawę. Przychodzi co do czego to nagle nie mają czasu . Ja to rozumiem.
To z prozaicznych rzeczy. Z onnych- ciężko jest kątami bez bliskości, przynajmniej ja tak mam. Już nie miwie o samym seksie, ale o dotyku , rozmowie, nawet polezeniu obok siebie na łóżku, już nawet nie wiem jak to jest.
Jest jeszcze inna kwestia- jesteś sama - bliscy myślą, że sama to nie nasz swojego życia. Dzwonia, że trzeba zrobić to czy to pojechać tu i tu- przecież rossanja nie na rodziny, więc i tak nie ma co robić, nie może odmówić.

Teraz to chyba cen. Rzeczy, które kupowałem rok temu za 25zl kosztują 60...a znając życie to się nie zmieni zbyt szybko. Człowiek stara się poprawiać sytuację materialną, a wszystko i tak w piach. Ciekawe jak wpłynie to na poziom kortyzolu u mężczyzn...

Większość się dostosuje i zacznie rozwiązywać problemy po to jest kortyzol daje impulsy do zmian .Naturalnym jest dążenie do równowagi kryzys stres to stan rozwiązywania problemu.