Rozstanie - Netkobiety.pl

Jedyne co zepsułaś to swoje poczucie własnej wartości. On Cię traktuje jak śmiecia, a Ty się jeszcze podkładasz i pytasz, jak to naprawić. Serio?
Przecież to nie Twoja wina, że on używa aplikacji. Miej swoją wartość. Uciekaj od niego i więcej nie wracaj.

Wbij wpierw sobie ze starać maja sie obie strony i żeby nie wiadomo jak bardzo starała się jedna to przy biernej postawie drugiej będzie źle.

Teraz przeczytaj to co napisałaś.

Ty nie staralas  się za mało. Ty wybrałaś sobie złego faceta. Ty za bardzo przymykalas oczy na jego zachowanie. Ty staralas się za bardzo. To sa twoje błędy. Tak samo jak ciągła myśl że on się zmieni lub to co Ty zrobisz jego zmieni. Poczytaj inne tematy w tym dziale. Są dokładnie o tym samym, to są dokładnie te same historie i dokładnie ten sam błąd.

Błąd polegający na trzymaniu się na sile gowna  i tłumaCZenia go  ... Liczenia  ze to Głowno nagle cudownie zmieni się w diament

Jesteś totalnie zmanipulowana przez tego dupka i pasożyta.

Dziewczyno, nie zrobiłaś NIC złego. Dałaś z siebie wszystko, znosiłaś wiele przykrości. JUŻ WYSTARCZY.

Nie szukaj winy w sobie, nic dziwnego że w taki sposób reagujesz. Świętego wyprowadziłby z równowagi, uwierz mi

Chyba generalnie nadaje sie na odesłanie do psychiatry/psychologa.

Nie wytrwałam, wróciłam do niego. Po raz kolejny przeżywam z nim rozstanie... dramat. Po prostu nie chciałam z nim rozmawiać, bo już dalej nie chciałam tego ciągnąć. Czuję się znowu fatalnie. Tym razem to on zerwał, dając mi do zrozumienia, że sama tego chce i zrzucając winę na mnie. To akurat prawda. Nie potrafiłam wtedy tego zakończyć i w sumie, gdyby on teraz ze mną nie zerwał, pewnie nie zrobiłabym tego nigdy. To chore, ale czuję się znów winna. Ostatnio,jak się pokłóciliśmy szarpał mnie nie chciał wypuścić z mieszkania i zabrał moje rzeczy. Cudem udało mi się uciec. Ale dogonił mnie. Bałam się go. On mnie przepraszał, powiedział, że nie podniesie na mnie ręki. Wróciłam. W tym czasie naprawił mi auto, tzn ja płaciłam za części, on naprawił auto. Nie prosiłam o to, zrobił to sam z własnej woli. Nawet myślałam sobie, że nie chce żeby to robił, bo wiedziałam, że będzie mi wypominał, co dla mnie zrobił, a ja nic nie robię dla niego. Wczoraj byłam u niego. Powiedział mi, że musi naprawić swoje auto i to będzie kosztować dwie stówy. Trochę się zmartwiłam, bo jednak to jest kasa. Wiedziałam, że pomógł mi naprawić auto i ponieważ mam w sobie coś takiego, jak wdzięćzność, zastanawiałam się, jak mu pomóc, może dołożyć. Spłukałam się niestety, przez auto, które trochę mnie kosztowało no i prezenty dla wszystkich. Wiedziałam, że po prostu nie dam rady mu pomóc. Będąc u niego, wiedziałam, że ma karmi. Położyłam na stole, żeby trochę nabrało temperatury, bo nie mogę pić zimnego. Poprosiłam go o otwieracz, a on z pytaniem: a zapytałaś się czy możesz? Po czym dodał, a może dasz mi dwie stówy na naprawę? No dobra, powinnam się go zapytać, czy mogę to "piwo", tylko nie sądziłam, że on po prostu tak zareaguje, może dlatego, że nie robił tak do tej pory, ani ja mu niczego nie żałowałam,kiedy był u mnie. Dodam, że bywałam u niego częściej niż on u mnie, gdyż u mnie on nie chciał bywać, bo nie miał tam komputera, na którym mógł grać i przeglądać neta. Rzadko kupowałam piwo, ale też rzadko go piję ostatnio, bo walczę z trądzikiem, a alkohol jest po prostu niewskazany. Jedn łyk od niego. I czasem też coś mu kupowałam, jak akurat byłam w sklepie i było jakieś fajne regionalne piwo. Wracając do sytuacji, zamurowało mnie. Mówiłam mu wcześniej, że nie mam kasy już i generalnie zostało na życie. Słabo, bo nie mam żadnych oszczędności (to mnie dobija), mimo, że staram się oszczędzać, po prostu liczę każdy grosz. Samochód to był mus, a i tak długo zwlekałam z naprawą bo musiałam odłożyć kase i wszystko skalkulować. Grudzień morderczy miesiąc. Nie odpowiedziałam mu a on po prostu sie odwrócił i przestał odzywać. Poniosło mnie, gdy widziałam jego obrażoną minę. Wiedziałam, że oczekiwał, że mu dam kasę, chociaż później w smsie napisał, że nie wziąłby jej ode mnie. Mi było przykro i żle, że nie mogę mu pomóc, poza tym on wcześniej mi pomógł:/ i fatalnie się z tym czułam, jak widziałam, że się obraził i nic nie mówił, wkurzyłam się niemiłosiernie. Złapałam go za brodę i wykrzyczałam, czemu nic nie mówisz. Bałam się, że coś mu zrobię i po prostu wyszłam. Napisałam mu tylko, dlaczego wyszłam. Oczywiście napisał, żebym wróciła i go przytuliła. Ale nie chciał ze mną rozmawiać, tylko grał. Zasnęłam. Rano napisał, że musimy porozmawiać, a ja po prostu poczułam, że nie chcę dalej tego ciągnąć, ale wciąż miałam wyrzuty sumienia, że nie mogłam mu pomóc. Próbowałam mu napisać o co mi chodzi, że chciałabym mu pomóc etc. Gdy zbliżała sie 16, ogarnęło mnie coś dziwnego, że ja już nie chcę z nim ani rozmawiać, ani spotykać się. Ot tak. Cały dzień walczyłam z bólem głowy, zresztą ostatnie 2 tygodnie z nim walczę codziennie. Może to było to, on dzwonił i chciał rozmawiać, ja nie. W końcu powiedział, że to koniec. I nie chce mieć takiej księżniczki. Wiem, że po części miał rację, wiem, że nawaliłam, wiem, że powinnam z nim porozmawiać, tylko nie potrafiłam już tego...

Masakra i ze ty jeszcze potrafisz spojrzec na takiego faceta co slowo ''szacunek'' ma w dupie.Olej go tak jak on olewa Ciebie.Jest wielu innych fajnych gosci ktorym on nawet nie dorownuje.Szkoda twojego zycia na takiego pacana.

Już się z nim rozstawałam rok temu... Kiedy on szukał szczęścia na portalach randkowych. Nie dałam rady wtedy psychicznie. Mieszkaliśmy razem i po prostu kazałam mu się wynosić. Nie było łatwo,bo on chciał rozmów i mówił, że mnie nigdy nie zdradził, że szukał bratniej duszy, bo tutaj jej nie miał. Wiecie jak się czułam? Jak gówno, że nie jestem wystarczająca dla niego, że mnie zostawi dla innej. Pomogła mi wtedy jego koleżanka, wywalić go i dać do zrozumienia, że mnie krzywdził. To nie był pierwszy raz,kiedy zalogował się na portalu, ale za pierwszym razem go usunął i jakiś czas było dobrze. Później, ja robiłam dla niego wszystko. Ale cóż, kłótnie, wyzwiska, do tej pory dźwieczy mi jego spierdalaj, kiedy czegoś nie chciałam zrobić albo kiedy chciał ode mnie kasę, a ja po prostu nie miałam,słyszałam od niego: zarabiaj więcej. Wiecie jak to jest, jak on siedzi w domu, bo właśnie stracił pracę i zwichnął nogę, ty zapierdalasz, żeby było wszystko w domu, żeby starczyło. On płacił pół na pół za mieszkanie i za swoje auto,którym, ja jeździłam, tylko wtedy, kiedy on tego potrzebował. Pożyczenie auta było cudem, bo przecież źle prowadzę... Kiedy dostałam auto w prezencie, usłyszałam tylko, że nie będzie mnie na nie stać i to głupota. Tylko wtedy dojeżdzałam do pracy 20 km, a nie było zbytnio tam komunikacji miejskiej, a osoba, z którą zabierałam się, wyjeżdżała na półtora miesiąca do Rosji. Wiedziałam, że auto to skarbonka i nie tylko paliwo, ale wtedy jeszcze mieszkaliśmy razem, także odłozyłabym na pewno sporo kasy. Niestety zepsuło się. W listopadzie robiłam dla niego imprezę imieninową, kupiłam mu coś, czego bardzo chciał, ekspres do kawy, wzięłam kredyt, ale raty były nieduże i w sumie spłaciłam je w niecały rok. Dzień imienin był strszny, napisała do mnie koleżanka, że mój facet odkliknął ja w aplikacji randkowej TINDER. Z lekka załamałam się, ale nie miałam pewności, czy to prawda. Goście już jechali z różnych części Polski, nie mogłam tego odwołać. Teraz wiem, że powinnam. Złożyli się po 30 zł na prezent. To było ok 300 zł. Dałam mu prezent. On był szczęśliwy, a ja nie wiedziałam, co mam robić. Sprawdziłam jego telefon i chyba mnie zamurowało... TINDER to nie była jedna taka apka. Przeczytałam wiadomości i już wtedy wiedziałam, że nie wytrzymam. Rozumiecie, zorganizowałam imprezędla niego, zaprosiłam wszystkich,kupiłam zajebisty prezent, a tu takie coś. Tydzień czasu albo dwa juz nie pamiętam zajęło mi to, żeby zrozumieć, co się stało... Nie dałam mu szansy na wyjaśnienie. Nie dałammu wtedy żadnej szansy. Wywaliłam go i zabrałam prezent. Co mną kierowało? Chyba to, że będę mogła to sprzedać i po prostu sama sobie jakoś poradzę. Wiedziałam też, że od nowego roku będę więcej zarabiać i sobie poradzę. Poza tym rodzice wtedy mnie wsparli. Wiedzieli, że przeżywam koszmar... wiedzieli też, jak mnie traktował i potraktował na końcu. Powiedział, że to wszystko moja wina, że nie zabiera się prezentu, że jestem zerem. Po fali złości próbował mnie odzyskać, nie wyszło mu wtedy to. Jednak ja po miesiącu nie wytrzymałam. Wróciłam do niego, tzn on łaskawie mnie przyjął... nie zamieszkaliśmy razem, na szczęście. Pod tym względem byłam w jakiś sposób wolna. Wypominał mi, że go wyrzuciłam i zabrałam prezent kilka miesięcy i że to moja wina, że tak się stało. Zero skruchy. Gdzie ja miałam głowę i gdzie ja ją mam? Od lutego do maja było bardzo dobrze, dużo rozmawialiśmy bawiliśmy się i nawet wyjechaliśmy do Pragi. Potem było coraz gorzej, znów pretensje, gdy cośpowiedziałam było źle, gdy nic nie mówiłam było też źle. Zwrócenie mu uwagi groziło kłótnią, a on zwracał uwagę mnie codziennie, nawet za to, że dziwnie się na niego spojrzałam, albo gdy on grał chciałam coś od niego się dowiedzieć. Wiecie, sprawy organizacyjne, ale już nie wspomnę o tym, że jak miałam jakiś problem, to mówił, że jesteś taka mądra, wymyśl coś. Właśnie wtedy, kiedy go potrzebowałam. A kiedy po prostu rozmawialiśmy na jakiś temat (chociaż rzadko) i mówiłam mu, co zrobię i jak to zrobię, to wtedy wtrącał swoje trzy grosze. Inne zdanie oprócz jego, to niemożliwe. Totalnie się zamknęłam do tego stopnia, że znajomym koleżankom nie powiedziałam, że z nim jestem. Wstydziłam się. Nie miałam z kim porozmawiać, bo też nie chciałam żeby każdy miał mnie za idiotkę i osobę,którą można pomiatać. Kiedy byłam bez niego, podobno byłam bardziej radosna (tak mi powiedziała mama), kiedy był on, ja się uciszałam. Dodam też, że on po prostunie dbał o siebie, chodził spać śmierdzący, a już nie wspomnę o tym, że jego ciuchy po prostu śmierdziały okropnie potem. Próbowałam zwrócić mu uwagę, skończyło się jak wtedy,kiedy powiedziałam mu, że śmierdzi mu z ust, czyli kłótnią, a później wyparciem, przecież nie śmierdzi. Kupiłammu płyn do płukania tkanin, podpowiedziałam, że sąspecjlane środki przeciwpotowi, a on nadal nic. Był wypachniony umyty etc kiedy chciał się bzykać i tylko wtedy, a to było rzadko, oj bardzo rzadko. Przepraszam Was, że was zanudzam, ale nie mogę o tym wszystkim nikomu powiedzieć...

Nie masz za co przepraszać. Związałaś się nie tylko z brudasem (jestem zaskoczona, że w ogóle chciałaś z kimś takim być), ale również facetem z cechami psychopaty. Musisz przeanalizować to wszystko i wyciągnąć poważne wnioski, aby w przyszłości szybko reagować i dziękować typom jak On. Musisz nauczyć się, że miłość się odwzajemnia. On tego nie robił to Ci już powinna zapalić się czerwona lampka.
Nie musisz przeżywać tego związku, bo chciałaś dobrze. To On miał (i dalej ma) problemy. Nie ratuje się tonącego jeśli ciągnie nas pod wodę . Więcej wiary w Siebie i szukaj prawdziwej miłości. Masz wsparcie u mamy. Dziewczyno wyjdź z koleżankami na miasto .

Mam kryzys... minal weekend a ja nie moge przestac myslec o nim i o tym ze mi brakuje jego... dramat... myslalam ze skoro tak zle sie skonczylo to bedzie mi latwiej. Teraz czuje sie jak wielka kupa. Doslownie. Mysle o kontakcie z nim. Nie chce tego ale doslownie mnie nosi. Mam poczucie winy ze przeze mnie to wszystko i ze powinnam za wszwlka cene go odzyskac. Co ja mam w takiej sytuacji zrobic?

Wiem, że fajnie się czyta/ słucha wyznania tytułem: kocham. Wiem, że trudno Ci przestać o nim myśleć, bo 4 lata to jakiś kawałek czasu
Ale prócz pisania i mówienia, on nic dla Ciebie nie zrobił. Jeśli się złamiesz i do niego wrócisz- będziesz na najlepszej drodze do zmarnowania sobie więcej czasu jak te 4 lata.
Mówić i pisać to on może wszystko, ale co z tego, jeśli prędzej czy później i tak wszystko wraca do normy, czyli traktuje Cię jak zero.

No i własnie Ty nie powinnaś siedzieć cicho! Dlaczego miałabyś dostosować się do takiego psychopaty? Nie wierz w jego zapewnienia o miłości, zablokuj gdzie się da i olej. Trzymam kciuki!