Starszy mężczyzna z przeszłością kryminalną - Netkobiety.pl

To on siedzi czy nie?

A ksiądz to skąd posiadałby niezbędną wiedzę, lub doświadczenie w kwestii trudnych, toksycznych związków ?
Bo nie wiem ...

Achajka ... wiem, że jesteś zaangażowana emocjonalnie i rozumiem poniekąd Twoje rozterki.
Ale dziewczyno.
Tak naprawdę to jest kryminalista z wyrokami, manipulant i w dodatku żonaty ....
Jaki to materiał na przyjaciela ? Jaka to przyjaźń ?

Doświadczenie w kontaktach z różnymi osobami, z różnych środowisk. Kwestia na kogo się trafi. Nie trzeba mieć do tego dyplomu.

Dziś jest jeden z tych cięższych dni. Mieliście tak, że kiedy następuje definitywne zerwanie początkowo czujecie się świetnie jakby kamień spadł z serca, a po kilku dniach nie pamiętacie już jak było źle i idealizujecie zakończony związek? Jakby klapki na oczach i łzy czy to przypadkiem nie był błąd. I mimo, że z tyłu głowy coś mówi że postąpiliśmy dobrze, coś innego pcha nas do tego by się odezwać? Ja dziś tak mam.
Podczas ostatniej naszej rozmowy poprosił mnie bym mu pomogła przez to przejść bo sobie nie radzi, żebym nie odbierała telefonów gdyby dzwonił, żebym nie pokazywała że jestem, nie wypytywała o niego. Przystałam na tą prośbę, bo czułam się zobowiązana jako osoba która zainicjowała zerwanie. Jednak po kilku dniach kiedy widzę na portalu społecznościowym jak wspólny znajomy (który przestał się odzywać bo uważa że popełniłam błąd) zamieszcza mnóstwo zdjęć z ich wspólnych wypadów i weekendów manifestując jak to dobrze się nie bawią, to zastanawiam się po co były te prośby i to wszystko. Jest mi po prostu ciężko

Tyle, że to ja przez przeszło 2 -3 lata starałam się, kochałam, mimo wielu przeciwności. On tylko bywał. Nie odeszłam do innego, odeszłam bo nie widziałam szans, bo było mi źle. Wycofałam się ze wszystkiego, odsunęłam się od wszystkich. Mimo to, to ja pozostaje tą złą. To mnie boli.

To odpuszczanie wcale nie było takie łatwe. Trwa to jakieś 4 miesiące. Na początku był to dla niego szok i niedowierzanie, mówił że on tego nie przyjmuje do wiadomości. Później było zaprzeczanie i złość - etap najgorszy i chyba najdłuższy, w między czasie próbował się ze mną targować, co może i ile może dla mnie odpuścić i nagiąć bylebym z nim była. W międzyczasie próbowaliśmy pozostać w relacji koleżeńskich, ale to też się nie sprawdziło. Ciągle wysłuchiwałam monologów jaki to ja błąd popełniam i że będę żałować. Aż przyszedł etap który jest teraz, czyli 7-9 dniowe okresy milczenia, po których on wydzwania przez 2 dni dopóki się nie pokłócimy i znowu następuje cisza. Tak było już 3 razy, mam nadzieję że ten trzeci był ostatnim.
Wydaje mi się, że zrozumiał, że go nie kocham i że nie wrócę. Nie wiem czy szczerze,ale mówił że chciałby już sobie jakoś poukładać życie, odbić się od dna choć sam nie wie jak ma to zrobić, dlatego prosił bym mu pomogła znikając z pola widzenia.
Oby tak było jak mówił.

Też bym chciała zrozumieć i naprawdę staram się to zrobić, i wyciągnąć wnioski na przyszłość. Wiem już, że to problem który tkwi we mnie.
Zawsze marzyłam o fajnym miłym chłopaku a jednocześnie ciągnęło mnie do tych gorszych. Chciałam coś w kimś naprawiać, zmieniać na lepsze, pokazać jak bardzo kocham. Odnajdywałam się w tym. Natomiast Ci mili, fajni, przy nich czułam się nieswojo, bo to oni o mnie zabiegali a nie ja o nich.

Trafiłaś w sedno. Masz stu procentową rację
Przeczytałam o tym niedawno w książce "kobiety, które kochają za bardzo". Żyję wyobrażeniem o związku jaki mogłabym stworzyć z facetem niedostępnym, który mnie nie chce. Jednak kiedy mnie już zachce, tak jak napisałaś, "staje się bezwartościowy".
Nie wiem tylko jak wyjść z tego błędnego koła..

Nikt z moich rodziców nie był/nie jest alkoholikiem (choć muszę przyznać, że tacie zdarza się popijać w sobotę, czasem za dużo, za co następnego dnia zawsze przeprasza. Jego brat jest AA). Ja raczej miałam normalny dom i wsparcie w nich. Owszem kłócili się, ale kto się nie kłóci (choć zdarzało się nawet dość często, że brałam w obronę mamę czy brata, ponieważ było mi ich tak szkoda, że nie potrafią się odezwać i zawalczyć).
Do dziś tata powtarza, że jest ze mnie dumny, co mnie bardzo zawstydza zwłaszcza gdy chwali się mną przy innych. Z mamą mam teraz lepszy kontakt, niż miałam gdy byłam dzieckiem, ale nie jesteśmy na etapie najlepszych przyjaciółek.
Nieraz mam ochotę się im czymś pochwalić, opowiedzieć coś, ale kiedy przychodzi co do czego to milczę, jak gdybym chciała ich za coś ukarać, tylko nie wiem za co..
Sama próbuję dociec w czym jest problem, ale ciężko mi samej zlokalizować przyczynę.

ale czy on jest dla ciebie czuły? bije cie?

Facet ma przeszłość a nawet przyszłość kryminalną, grodził, że zrobi coś Tobie lub Twoim bliskim - nie ignoruj tego.
Teraz kiedy żona już go zostawiła, kiedy już nie ma nic do stracenia - nagle okazuje uczucia - nie widzisz w tym fałszu?

Achajka, Ty zakończ tę znajomość i nie miej wobec tego człowieka żadnych wyrzutów sumienia - bo on ich nie ma i nigdy nie miał wobec Ciebie.
Byłaś i nadal jesteś tylko narzędziem w jego rękach.

Jaka ja jestem głupia.. doradzam innym a sama nie słucham porad mądrzejszych. Oczywiście odezwał się, dzwonił kilka razy a ja dostałam zaćmienia i odebrałam. Wydawało się, że to będzie zwykła rozmowa pytał "jak sobie radzisz?" itd. Niedługo uszło i zaczął się stary repertuar:
- zniszczyłaś mi życie
- oby tobie nikt nie powiedział nigdy że cię nie kocha
- tak bardzo się co do ciebie pomyliłem
- zobaczysz pojadę do twoich rodziców
- po co pisałaś mi maila (maila napisałam do niego ponad miesiąc temu kiedy jeszcze ze sobą rozmawialiśmy, żeby wytłumaczyć mu czemu z nim zerwałam, oczywiście dałam ponieść się wtedy emocjom i przyniosło to odwrotny skutek. Moje tłumaczenia że go nie kocham nie pomagają).
Ciągle zadaje mi pytania "jesteś pewna, że nie chcesz ze mną być?", "to ostateczna decyzja?", "nie znajdziesz lepszego przyjaciela".
Zapytałam go, czego ode mnie oczekuje, że związek polega na tym że dwie osoby chcą być ze sobą a ja z nim nie chcę być, że jak to sobie wyobraża, że będzie mnie trzymać przy sobie za wszelką cenę nawet kiedy ja nie chcę.
Najśmieszniejsze że o sobie mówi, że on to nigdy w życiu nikogo nie skrzywdził i może patrzeć na siebie w lustrze.

Za każdym razem obiecuje sobie, że nie odbiorę, a później znowu to robię. Jestem taka słaba

Achajka, dlaczego nie dodasz go po prostu do listy blokowanych numerów ?
To się robi jednym przyciskiem i zajmuje to 2 minuty.
To samo z mailem - jedno kliknięcie i maile delikwenta lądują w spamie, który co jakiś czas automatycznie się opróżnia.

Przecież nikt nie każe Ci utrzymywać z nim kontaktu, nikt Cię do tego nie zmusza.
To Ty sama podejmujesz decyzję o tym, że odbierasz od niego połączenia.
To jest psychol, który znajduje przyjemność w dręczeniu Ciebie, a Ty się temu poddajesz.
Z jednej strony biadolisz, jak to on Cię prześladuje, a z drugiej strony ochoczo odbierasz telefon kiedy zadzwoni. To jaka jest w końcu prawda ?

I te jego zachwyty nad sobą samym. Nad jego uczciwościa, lojalnościa. Ja wybuchnelabym śmiechem słysząc coś takiego.
To w końcu za co on siedział, jeśli taki z niego kryształowy człowiek ?
Za kradzież batonika zapewne ??

Gdy tak się czyta te Wasze wątki, to się oczy otwierają szeroko. Odwracam tę sytuację i widzę siebie, faceta przed trzydziestką, który drugi raz był przez krótki czas z tą samą dziewczyną - w jego wieku, w jego lidze urody, na jego poziomie materialnym, na tym samym poziomie wykształcenia - która ponownie, bez wyraźnego powodu, stwierdza, że nic z tego nie będzie. Nawet bez podania powodu! Bo jeszcze mnie skrzywdzi. I wielkie oburzenie, że nie chcę być żadnym przyjacielem.

Cały problem polega na tym, że Wy, przy całej tej feministycznej narracji, nie chcecie równości. Facet ma być męski, ma mieć "to coś" - ma być od Was lepszy. Ta historia z żonatym kryminalistą mnie jeszcze tylko dobiła, nie wiadomo, czy śmiać się, czy płakać. Krzyż na drogę, większość z Was poszukuje nadal samców alfa, jeżeli tylko warunki materialne Wam jeszcze na to pozwalają. Jak nie pozwalają... wtedy zaczynają się zmiany. Albo i nie.

Z jej zdrowiem wszystko w porządku, to biologia wzywa.

Ty się na nas tutaj nie obrażaj My Cię nie znamy, każdy pisze, co uważa. Twoja mądrość w tym, aby przefiltrować te właściwe i wyciągnąć wnioski.

Wracając do tego mężczyzny, to zastanów się, co Ty zrobisz jak on postanowi wcielić w życie swoje groźby i na przykład powiadomi Twoich rodziców o waszym związku, co skrzętnie trzymasz w tajemnicy. Myślę, że on czym bardziej będzie zdesperowany, tym Ty będziesz w większym niebezpieczeństwie. Możliwe, że teraz jeszcze ma nadzieję, że Cię przekabaci na swoją stronę - jak ją straci, może być niewesoło.

Haha, czytam i nie wierzę - miałam kiedyś wręcz identyczna historię. Poznałam w necie faceta dużo starszego (16 lat). On żonaty, 2 dzieci, wyroki na koncie, do tego alkoholik. Ja dziewczyna z dobrego domu, zakochałam się w nim. On miał gadane, że hej!
Tylko że on bardzo chciał ze mną być, rozwiódł się praktycznie natychmiast po naszym spotkaniu. I prawie zaraz potem zaczęły się cyrki.
Do dziś nie wiem co mnie wtedy opętało, co ja w nim widziałam, przecież to do mnie tak bardzo nie pasuje, jestem rozsądna.
Bardzo żałuję tego głupiego związku, straconego czasu. Po rozstaniu odżyłam, z kolejnym facetem zobaczyłam jakie to wspaniałe związać się ze zwykłym chłopakiem, rówieśnikiem, bez obciążeń, bez wyroków, bez dzieci, byłej żony, nałogów.
Teraz samej z przeszłości dałabym sobie plaskacza w twarz. Nie wiem co się wtedy ze mną działo. Dlatego uwazam, że może to się przydarzyć każdemu, nawet największej "pouczalskiej".
A, dodam że on tez nie odpuszczał, walczył jeszcze ze 2 lata. Twardo stałam przy swoim, zmieniłam nr telefonu, NIGDY się z nim nie skontaktowałam. Jego próby kontaktu stawały się coraz rzadsze az odpuścił zupełnie.