Choroba mamy mojego partnera - Netkobiety.pl

Witam wszysttkich. Piszę do Was,  bo sama już nie wiem co robić... Jestem z moim chłopakiem 2 lata, rok temu dowiedzieliśmy sie o chorobie jego mamy.. Od tamtej pory mój parnter kompletnie zmienił podejście do mnie. Mój tato również zmarł na raka i niestety wiem co to za ból i bezsilność. Jednak jego zachowanie jest już nie do wytrzymania, Kiedy sie spotykamy, potrafi cale spotkanie milczeć, a o swoich problemach rozmawiać nie chce. Dla mnie to logiczne i naturalne że będąc z kimś w związku, przejmujemy się losem najbliższych partnera.. Staram się nie naciskać a po prostu być, jeśli by mnie potrzebował. Ale ostatnio wszystko się zaostrzyło. Potrafi cały dzień nie dzwonić, nie odzywać się, a wieczory spędzać z kolegami, którzy nie wiedzą o chorobie w jego rodzinie. Przez to że ja wiem, mam wrażenie że on zachwouje się w taki sposób. próbowałam z nim rozmawiać na ten temat, że ja też jestem, że się martwie, że bardzo mi przykro że traktuje mnie jak powietrze, mimo że wobec innych zachwuje się w całkowicie normalnie! Ostatnio już nie wytrzymałam, powiedziałam że czuje sie jak jego kolejny problem i nie wiem czy ten związek ma sens i wtedy tylko odpowiedział - no cóż, nie mogę potwierdzić ani zaprzeczyć. więc w taki sposób się pożegnaliśmy i do tej pory nie rozmawiamy. martwię się o niego, zależy mi na nim, ale nie wiedząc jakie są jego emocje, jego zachowanie mnie niszczy i przez to myślę, że to ja zrobiłam coś nie tak.. Jak myślicie, dać mu czas na ogarnięcie swoich problemów, pozbieranie myśli, czy to ja mam się pierwsza odezwać i zapytać co dalej? Z drugiej strony w tym momencie zdaje sobie sprawę, że on może w ogóle nie myśleć o związku ze mną. Zastanawiam się też czy nie pora zatroszczyć się o siebie i zawalczyć o swoje dobro i przyszłość.. Gdyby on chociaż dał mi znać, że mu zależy... Nie mam już sił, naprawdę..

(...) Łatwo jest oceniać kogoś jak się stoi z boku. Zupełnie co innego jak jest się samemu tak traktowanym. (...)

Cześć!
Postanowiłam do Was napisać bo szukam miejsca gdzie mogłabym się “wygadać” i usłyszeć opinię postronnych osób. Do sedna - jestem z partnerem 4 lata. Przez pierwszy rok sielanka - zauroczenie, motylki w brzuchu i bycie nierozłacznymi. Potem nagle kubeł zimnej wody - chłopak mnie zostawił, bo nie wiedział czego chce. Okey, jakoś to przebolałam. Po miesiacu sie odezwal, ze przeprasza (czyli taki standardzik). Po kilku spotkaniach przyznał sie- jego mama ma nowotwór, stracił grunt pod nogami, nie wiedział co dalej. Jako osoba ktora sama przezyła chorobe nowotworom rodzica doskonale rozumialam jego stan. Od tamtej pory minely trzy lata - lepsze, gorsze ale trwalismy przy sobie. Ja coraz czesciej czulam potrzebe wiekszej stabilizacji. Ciagle slyszalam nie - bo mieszkal sam z mama i nie mogl jej zostawic. Sprawa jak najbardziej jasna. Jednak mama niedawno zmarla. Jego zachowanie wobec mnie zmienilo sie o 180 stopni. Zawsze z trudem przychodzilo mu okazywanie mi uczuc ale wiedzialam to juz po kilku miesiacach znajomosci. Ale teraz jest jeszcze gorzej. Czuje od niego chłód. Ma czas na wszystko - kilka zajeć zarobkowych, spotkania z kumplami (ktorzy nie byli na “biezaco” z sytuacja w domu) na realizowanie dosc wynagajacej pasji. Czuje ze w jego zyciu nie ma dla mnie miejsca. Ostatnio zebralam sie w sobie i przeprowadzilam z nim rozmowe - przyznal ze nie wie czego chce, ze wszystko mu sie posypalo i on sam strasznie zle sie z tym czuje ze ja mi daje przyslowiowe wszystko a on mi w zamian nic. Stawia siebie na pierwszym miejscu, nie nas. Postanowilismy dac sobie szanse, czas. Ja namawiam go na wspolne mieszkanie zeby zweryfikowac nasze wspolne zycie, ale nie chce niczego z przymusu. Sama po smierci rodzica zmagalam sie z depresja, wiem co to znaczy i jakie sa tego mechanizmy ale nie umiem do niego dotrzec. Czuje wewnetrzny niepokoj ze zmuszam go do czegos, wywieram presje a nie mozna przeciez nikogo zmusic do milosci i deklaracji. Oboje mamy po 26 lat - on zawsze dusza towarzystwa, pewny siebie i realizujacy pasje chlopak, ja dziewczyna z pietnem depresji ktora ciagle wmawia sobie ze nie jest dla niego wystarczajaco dobra. Ale nie mam tez sily wiecznie zabiegac o jego atencje..
Czy ktoras z Was byla w podobnej sytuacji? Moglaby podpowiedziec w jaki sposob dotrzec do partnera i przelamac go do “wyjawienia” co dalej? Wiem ze najlatwiej skonczyc taki zwiazek, ale wpajano mi zeby najpierw postarac sie cos naprawic zanim sie to wyrzuci.
Pozdrawiam!