Jestem beznadziejna według mojej matki - Netkobiety.pl

Wszystko zależy od Ciebie. Możesz żyć tak dalej zamartwiając się, płacząc i znosząc przykre uwagi matki. To łatwiejsza droga przez życie. Możesz jednak wybrać tę trudniejszą drogę. Czyli wziąć życie w swoje ręce i zacząć je zmieniać. Jesteś w dobrej sytuacji - jesteś zdrowa, młoda, masz pracę, nie jesteś odpowiedzialna za innych (dzieci). Spróbuj to wykorzystać.

Absolutnie popieram!!!

Być może już sam ten krok znacznie poprawi Ci samopoczucie, samoocenę i samomotywację, czego Ci życzę.

Doradzam też przeczytanie książki Susan Forward, Matki, które nie potrafią kochać. Autorka omawia typy niekochających, toksycznych matek, a w drugiej części książki zamieszcza sposoby jak się uporać z takimi doświadczeniami. Bardzo polecam ją przeczytać.

A poza tym wy[rpwadzić się i to jak najszybciej. Przecież pracujesz, pieniądze masz. Choćby pokój wynajmij, ale uciekaj!

Możesz napisać więcej o sobie, opisać swoje dzieciństwo. Od dawna musiało źle się dziać w Twoim domu, skoro Twój tato pił a później popełnił samobójstwo. Wzrastałaś w toksycznym domu, chyba rzeczywiście potrzebujesz lekarza. Nie obwiniaj się o to, że podporządkowałaś się szkole, pewnie to był dla Ciebie jakiś azyl.

Może to wszystko moja wina, zaczynam to rozumieć im staję się starsza. Odkąd pamiętam była tylko szkoła i szkoła. Musiałam mieć zawsze dobre oceny. O ile w podstawowce i gimnazjum było łatwo, to juz znacznie trudniej było w liceum i na studiach. Wybrałam ciezki kierunek, gdzie aby zaliczyć cały czas się kułam. Nie wychodziłam nigdzie, siedziałam z nosem w książkach, bo nie należałam do tych zdolnych tylko wyuczonych. Rezultat był taki, że mimo iż skończyłam studia z najwyższą średnią, nie miałam dosłownie żadnych znajomych. Mój ojciec popełnił samobojstwo, gdy byłam jeszcze na studiach. Pił, ale nie wiem kiedy to się zaczęło. Nie wiem co było przyczyną że zaczął pić. Potem było już coraz gorzej...Moja matka ostentaycjnie pokazuje, jaka jest nieszczęśliwa bo ma taką córkę. Mówi, iż ma stany depresyjne przeze mnie, bo nie przynoszę żadnej radości, a moje życie to zastój. Może i to prawda. Koleżanki powychodziły za mąż, niektóre mają dzieci, a ja kompletne null, zero. I na lepsze się nie zanosi. Mam tez taką pracę, gdzie praktycznie nie poznaję nowych ludzi. Ciągle tylko słyszę, jak będę mieć źle "na starość", że "nie znam zupełnie życia". Boję się tych jej komentarzy bardziej niż jakieś choroby. Nie można chodzić do kina, czytać - bo to wyłącznie wedłyg niej zajęcie dla ludzi leniwych, a tylko tacy według niej są słabi i popadają w depresje. To wszystko jest takie cieżkie, trudno to opisać. Tak bardzo boję się weekendó gdzie jestem w domu, że doszło do tego że zapisałam się na jakieś studia podyplomowe aby być jak najdalej. Wiem że to bardzo głupie co zrobiłam. Może gdybym miała rodzeństwo, ona skupiłaby uwagę na tym drugim dziecku. Gdy tylko wspamnę, ze wynajęłabym sama mieszkanie, słyszę tylko, że oczywiście nie dam rady, bo na niczym się nie znam i wrócę z podkulnym ogonem. Jest to bardzo toksyczna relacja. Cieżko ją przerwać, bo do tego potrzeba dużej siły wewnętrznej,której ja już nie mam

Ja dopiero teraz się uczę, że nie jestem odpowiedzialna za to, jak czują się moi rodzice (a też mam 27 lat). Byłam (nadal jestem) uzależniona od rodziców emocjonalnie w ten sposób, że ich emocje wyznaczają moje. Jeśli oni są smutni, ja "muszę" im poprawiać humor, jak się kłócą, to ja "muszę" ich pojednać, jak matce jest źle, to ja mam to naprawiać, jak ona ma depresje, to ja jestem temu winna ITD.
Wiesz co? Tak nie zachowują się dorośli. Czas dojrzeć i się uniezależnić.

Polecam książkę wspomnianej tu już Susan Forward - Toksyczni Rodzice.

I oczywiście lekarza i terapię.

To, że według kogoś jesteś "beznadziejna" nie znaczy, że taka jesteś. To, że ktoś na ulicy powie, że jesteś dziwna, też sprawi, że tak zaczniesz siebie postrzegać? No nie. A przynajmniej tak nie powinno być. I teraz wiem, że relacja z rodzicem jest dużo bliższa, bo są z nami zawsze i wszędzie, ale czas odróżnić to, co jest osobistym problemem matki "mam takie oczekiwania, a ona ich nie spełnia" od twoich problemów - "jest mi smutno, czuję się samotna".

Nie masz przed sobą łatwego zadania, ale jest to zadanie do zrobienia. A wiesz, co czeka po drugiej stronie? Zadowolenie z siebie. Poznanie siebie. Zaakceptowanie siebie. Własne wybory. Lepsze samopoczucie.

Tylko to jest decyzja, która musisz podjąć sama. Dopinguję, byś ją podjęła szybko i była wytrwała, np. w terapii czy w szukaniu nowej pracy, czy co zdecydujesz. Ale to tylko i wyłącznie Twoja decyzja. Podejmiesz ją, gdy do niej dojrzejesz. Ja dojrzałam niedawno.

Z tego co piszesz jesteś osoba wyksztalcona, pełną pasji i ułożona. Masz 27 lat, prace wiec jeżeli jest możliwość wyprowadzenia się z domu to zrób to. Zacznij żyć po swojemu, zrób cos dla siebie. Nie pozwól aby ktoś kierował Twoim życiem i powodował niska samoocenę. Jak sama zauwazylas zaczynasz być cieniem samej siebie. Albo SAMA to skończysz i zaczniesz układać życie po swojemu ale upodobnisz się kiedyś do mamy.
Nie boj się zmian. Nie czas cos zmienia tylko działanie.

Przepraszam, że zapytam... rozumiem, że szanowna mamusia to zawodowo cokolwiek osiągnęła, czy od zawsze szczytem jej aspiracji było wydanie się za mąż ? Czytanie książek jest zajęciem dla osób leniwych ? Dobre sobie...  Zmarnowałaś  mamusi życie ? Zdaje się, że ona żyje i stu lat jeszcze  nie ma, więc wciąż coś ze swoim życiem zrobić może... oprócz dołowania głupim gadaniem najbliższego otoczenia. No, chyba że jest zbyt leniwa... stąd ta tendencja do projekcji i przypisywania innym swoich wad...

Dziewczyno, przestań słuchać tych bzdur i brać sobie te dyrdymały do serca, bo to zwyczajne brednie są ! Przepraszam ale mnie chce się autentycznie śmiać jak czytam te banialuki o prestiżu. Jeżeli Twoja matka potrzebuje tego rodzaju dowartościowania się, to może niech sama sobie tego prestiżu doda. Wyręczanie się córką w leczeniu własnych  kompleksów ma krótkie nogi i pomaga na krótko. Jak mamusia się nie ogarnie, to za chwilę za leczenie jej poczucia niższości odpowiedzialny będzie ten "mityczny" przyszły zięć, a potem wnuki i prawnuki. Najlepiej będzie jak mamusia skorzysta z pomocy jakiegoś specjalisty, a Ty zajmiesz się sobą.
Przyznam, że nie bardzo rozumiem dlaczego sama siebie się czepiasz. Domyślam się, że patrzysz na siebie krytycznymi oczyma matki... tyle tylko, że wyobraź sobie, iż jej opinia nie jest jedyną słuszną. Szczerze mówiąc, to ona bredzi jak w malignie... ale to może pomińmy. Weź tak zwyczajnie "na chłopski rozum" oceń samą siebie. Studia, dobre oceny, praca to jest dla 27-latki niby nic ? Czy gdybyś oceniała kogoś innego niż siebie, też byłabyś tak surowa w ocenie ? Podczas studiów całkowicie poświęciłaś się nauce i to ma być niby jakiś wielki błąd ? No, błagam Cię... w mojej ocenie jak się chce coś sensownego ze studiów wynieść, to jednak na nauce skupić się należy. Jeżeli aktualnie potrzebujesz życia towarzyskiego, to postaraj się sobie je zorganizować. Przecież to nic straconego. Sądzisz, że przyjaźnie zawiera się jedynie w okresie studiów... że takie nie "rozłażą się"  z czasem ? Otwórz się trochę na ludzi, choćby na tych z pracy, bo nigdy nie wiadomo gdzie się kogoś wartościowego pozna. Mnie praktycznie z każdego miejsca pracy pozostały trwale znajomości. Nie są to bynajmniej przyjaźnie, bo każdej "milszej" znajomości takim mianem nie określam, ale są to bardzo wartościowe relacje. Mam z kim pogadać, wypić wino lub gdzieś się wybrać.
Przestań upodabniać się do własnej matki i sztucznie stwarzać sobie wydumane bariery Wszystko jest z Tobą w porządku. Nie jesteś starą panną, nie zmarnowałaś matce życia i uwierz, że masz siłę żeby swoje życie zmienić. Aktualna praca, to  też nie wyrok dożywocia. Jesteś na początku swojej kariery zawodowej i gdzieś jakieś doświadczenie zdobyć musisz. Z czasem jeżeli tylko zechcesz prace zmienić możesz. Dziewczyno możesz tyle osiągnąć... no, ale od rozczulania się nad sobą nic się nie zmieni. Każdy miewa gorszy okres... ale przychodzi taki czas, że trzeba się w końcu wziąć w garść, bo to jedynie słuszne działanie jeżeli rzeczywiście chce się coś w swoim życiu zmienić. Na gadanie matki się uodpornij. Wiem,że wolałabyś mieć w matce wsparcie... ale go nie masz. Trudno. Będzie Tobie trochę ciężej niż tym którzy takie wsparcie mają, ale to tylko tyle. Wszystko zależy od Ciebie

To jest książkowy - z książki, o której pisałam wyżej - przykład matki despotycznej, narcystycznej.

Taka matka - nawet gdyby jej córka była modelką z IQ300 - powiedziałaby jej, że jest za chuda, że chłop nie pies, na kości nie poleci i że za wysokie IQ dodatkowo odstrasza potencjalnych kandydatów. Mąż nigdy nie byłby wg takiej matki idealny - byłby za niski, za mało zarabiający, pochodzący z niewłaściwej rodziny itp. Taka matka nigdy nie będzie zadowolona.

Od takiej matki należy się odseparować, wyznaczyć granice. To nie jest kochająca matka.

Ona już dokonała mnóstwa zniszczeń - nie wierzysz w siebie, bo Ci to wmówiła. Dlaczego miałoby Ci się nie udać zamieszkanie osobno, w końcu studia dałaś radę skończyć i pracę znaleźć, to i mieszkać dasz radę sama. To żadna wielka sztuka. Rano do pracy, po pracy zakupy, obiadek, wieczór z książką i nikt Ci nie ględzi, że czytasz. Spokój w weekend, można iść do kina. Można nie iść i zostać w piżamie. Pomyśl, czy nie fajnie by było?

Wyznacznikiem szczęścia nie jest posiadanie chłopaka czy męża. Tak powiedz mamie.