Kwestia chemii. Subiektywnie węzeł gordyjski. - Netkobiety.pl

Drogie Panie,
Z wielkim zainteresowaniem przeczytałam ten wątek i też z wielką ulgą, bo dowiedziałam się, że nie tylko ja mam taki problem. Mogę dodać kilka słów z perspektywy tego, co może stać się dalej - może to którejś z Was pomoże, bo ja straciłam wiele lat ignorując lub bezskutecznie próbując rozwiązać ten problem. Dziś moje małżeństwo miałoby prawie 30-letni staż... Tak, kochałam mojego męża i codziennie marzyłam o seksie z nim, jednak nic z tego. Marzyłam, że będzie się ze mną kochał w weekend, nie w ten, to w następny, albo gdy gdzieś razem wyjedziemy, albo gdy nadejdą długo oczekiwane wakacje. Z jego strony zawsze wymówki, to go głowa bolała, to zmęczony, to dziecko wejdzie do pokoju i zobaczy... Wakacje zawsze z dzieckiem w jednym pokoju, więc o kochaniu się mogłam zapomnieć. W domu w zasadzie też, no bo dziecko jest i będzie przez najbliższe 20 lat Czasami rzeczywiście się udawało, gdy mała była w przedszkolu, a potem w szkole, ale rzadko, bo wtedy musiałam iść do pracy. A gdy już do czegoś dochodziło - 2 minuty. Kończyło się szybciej niż zaczęło, a ja byłam coraz bardziej sfrustrowana. Przez lata odpuszczałam temat, bo poza tym był dobrym ojcem i był ogólnie w porządku. Ale gdy przekroczyłam 30-tkę, zaczęło to we mnie narastać. Zaczęłam myśleć, że nigdy do końca życia nie będę miała normalnego seksu, orgazmu i tych rzeczy. Czułam, że omija mnie ważna sfera życia - niby nie najważniejsza na świecie, ale jednak ważna. No i stało się. Poznałam kolegę będąc na kursie w innym mieście, spędziliśmy razem trochę czasu i wylądowałam z nim w łóżku. Czułam się okropnie, było mi wstyd, ale nie miałam siły odmówić. Może mnie ktoś potępić za to, ja wielokrotnie się potępiałam, ale dziś myślę, że chęć życia była silniejsza niż trwanie w nieudanym związku. Zerwałam z tym facetem, po kilku latach pojawił się następny. Po kilkunastu latach małżeństwa zaczęłam w końcu poznawać swoją seksualność, niestety z kimś innym. Związek trwał krótko, wróciłam do męża, ale nie potrafiłam już funkcjonować tak jak dotychczas. Miałam też ogromne wyrzuty sumienia i w końcu sama się mężowi przyznałam do zdrad... Małżeństwo się rozpadło, mąż mi nie przebaczył, ale też nigdy nie przyjął do wiadomości swoich problemów w sferze intymnej. Do dziś twierdzi, że wymyślam i że seks był kilka razy w tygodniu! Na torturach by się nie przyznał, że ma problemy w tej dziedzinie! Zrobił ze mnie dziwkę i wyśmiewa to, że uzależniam szczęście w małżeństwie od współżycia. Dziś minęło kilkanaście lat, zbliżam się do 50-tki, nadal nie ułożyłam sobie życia i jestem sama. Piszę to po to, żeby Was ostrzec. Trwanie we frustracji przez lata w nieudanym seksualnie związku może Wam zniszczyć życie. Jeśli facet nie weźmie odpowiedzialności za swoje problemy, albo po prostu różnicie się tak bardzo temperamentem seksualnym, to zwiewajcie póki czas! Może się tak skończyć jak u mnie (oby nie), albo prędzej czy później frustracja sięgnie zenitu i coś będziecie musiały z tym zrobić. Nie ignorujcie problemu. Pozdrawiam serdecznie.

Rzeczywiście sypialnia to jeden z głównych problemów, ale pisałam, że   n i e   jesteśmy białym małżeństwem. Gdybyśmy byli, to nie miałabym wątpliwości, co robić. Myślę, że w takim wypadku udałoby się nawet uzyskać ,,rozwód" kościelny. Mamy różne poziomy libido, ale sprawa jest bardziej złożona.

Generalnie nie byłoby powodu do ględzenia, gdyby nie to, że kilka miesięcy temu przez przypadek poznałam chłopaka. Miło spędziliśmy wieczór, do niczego nie doszło, nawet do  pocałunku- mam swoje zasady. Czułam się z nim zupełnie inaczej niż przy mężu (kiedykolwiek). Osoba ciekawsza i z normalnym libido. Zrozumiałam, że tak naprawdę to, co łączyło mnie z mężem, to nie była miłość, tylko niebezpieczna mieszanka przyjaźni, przywiązania, wdzięczności i strachu przed samotnością. Nie wiem, co teraz robić. Z jednej strony żyje mi się jak pączek w maśle- nie mam na myśli finansów, tylko zmagania z codziennymi obowiązkami, ale z drugiej- boję się, że kiedyś trafię na osobę, w której naprawdę się zakocham i stanę przed dylematem. Póki co nie łączą nas kredyt i dzieci, niedługo to wszystko się pogmatwa. Rozwieść się i zostać w jakimś sensie na lodzie? Każdy z moich znajomych powiedziałby, że to czyste szaleństwo. Świadomość, że nigdy nie byłam zakochana jest dobijająca, ale szukać miłości potajemnie i zdradzać- to podłość.
   Byłabym wdzięczna za pomoc.

Kjim, chyba masz rację. Tylko wybierając tę strategię, będę musiała go skrzywdzić, a to dobry człowiek. Niestety nie widzę wyjścia, które nie wiązałoby się z negatywnymi konsekwencjami.
Klio, też myślę, że z upływającym czasem sytuacja w tym względzie się nie poprawi. Dzieci raczej nie rozpalają ognia w sypialni. W najlepszym wypadku będzie tak, jak jest.
Zdaję sobie sprawę, że sama będę żyła z konsekwencjami. Tylko podjęcie tego ryzyka mnie przeraża. Nie wiem, czy jestem wystarczająco silna. Musiałabym opuścić strefę komfortu, jemu popsuć idealne życie i na dodatek złamać przysięgę. W rodzinie (mówiąc delikatnie) nie znalazłabym wsparcia. Ale podobno do odważnych świat należy.