Witajcie..
Odkąd rozstałam się ze swoją pierwszą miłością (4 lata temu, dodam, że ten związek wykończył mnie psychicznie) nie potrafię poradzić sobie w relacji damsko-męskiej.
Gdy w moim życiu pojawia się mężczyzna (aktualnie jest ktoś, rok temu nam się nie udało oczywiście z mojej winy ale chcemy spróbować ponownie) mam jakąś blokadę.. Jaką? Wieczorami przed snem zastanawiam się czy owy facet chce ze mną być, czy mnie nie okłamuje, czy mnie nie zostawi, czy nie pójdzie do innej i wówczas moje chore myśli biorą górę nad rozsądkiem, zaczynają się kłótnie, moje czepianie, a przecież nie jesteśmy nawet razem.. Do tej pory z każdym facetem było tak samo, z tym, że obecny "partner" to ktoś z kim byłabym gotowa chociażby zamieszkać, związać się. Kłótnie są nieuniknione, ale nie do takiego stopnia. Proszę, może ktoś był w takiej sytuacji, że nie potrafił podejść do relacji z dystansem i jakoś nauczył się zmieniać swoje nawyki.
Pierwsza miłość z wiatrem gna, z niepokoju drży
Druga miłość życie zna i z tej pierwszej drwi
A ta trzecia jak tchórz w drzwiach przekręca klucz
I walizkę ma spakowaną już.
Pierwsza wojna - pal ją sześć, to już tyle lat
Druga wojna - jeszcze dziś, winnych szuka świat
A tej trzeciej co che przerwać nasze dni winny będziesz ty,
winna będziesz ty.
Pierwsze kłamstwo, myślisz: Ech, zażartował ktoś
Drugie kłamstwo - gorzki śmiech, śmiechu nigdy dość.
A to trzecie, gdy już przejdzie przez twój próg
Bardziej rani cię, niż na wojnie wróg.
Prawie to samo mówił mi facet z którym się spotykałam jakiś czas. Też byl po długim związku i mówił, że ma blokade.
Wydaje mi się, że oprócz czasu potrzebujesz odpowiedniej osoby która tą "blokadę" odpowiednio "sforsuje". Wtedy pewnie nie będziesz miała takich wątpliwości i takich przemyśleń.
