Proszę Was o pomoc. Facet. - Netkobiety.pl

Słowa pogrubione przeze mnie to tak na serio?

Krejzolka82, tak. Czasem o tym myślę. Wie o tym tylko mój znajomy. Wiem, że straciłem coś cennego. Takie rzeczy się czuje. Wypuściłem to z rąk. Nie mam niestety odwagi. Podchodzę do tego nawet już w ten sposób, że często nie dbam o swoje bezpieczeństwo. Nie tyle celowo, co po prostu nie zwracam na to uwagi. Zdarza mi się jechać autem i myśleć, rozpamiętywać. Ostatnio przejechałem na czerwonym świetle.

Zatroskana11 Obwiniam się. Bardzo. Być może to ta jedyna kobieta, na którą czekam całe swoje życie. Mam się nie obwiniać? Nie wiem, z powrotem mam natłok myśli i wspomnień. Odpuszczę, to zgłupieję. Już wariuję. Naprawdę nie wiem, co robić.

Nic na to nie poradzę. Każdy przeżywa takie rzeczy indywidualnie.

Być może, sytuacja poznania takiej osoby nie powtórzy mi się już w życiu nigdy więcej. Możliwe, że mógłbym z tą właśnie osobą ułożyć sobie życie. Może, mówiąc przysłowiowo, to właśnie "ta". Jakkolwiek to nazywać, zmarnowałem szansę. Spytaj się ludzi, jak się czują, co czują nie wykorzystując swojej szansy. Wewnętrzne rozdarcie, poczucie winy, obwinianie siebie, wściekłość, etc. To właśnie przeżywam.

Czy normalnym jest to, w jaki sposób to przeżywam? Uważam, że tak. Wiesz, to taki sposób wymierzenia sobie najsurowszej kary. Jestem na siebie wściekły i nie zdając sobie sprawy (być może) o tym piszę. Niemniej jednak od pisania takich rzeczy do czynu jest daleka droga.

Najlepiej jakbyś zwrócił się o pomoc specjalisty, może na początek psychologa. Ewidentnie nie radzisz sobie z emocjami. To, że nie dbasz o własne bezpieczeństwo to pikuś, Twoje życie, możesz zrobić z nim co zechcesz. Natomiast Twoje zachowanie narusza bezpieczeństwo innych osób, a to już jest niedopuszczalne. Kamikadze za kółkiem to takie samo ryzyko jak pijany za kółkiem, więc przemyśl to sobie dobrze i może nie wsiadaj do auta w takim stanie.

Odnosząc się do całej historii.. Tę dziewczynę wyidealizowałeś do granic możliwości, więc w sumie nie dziwi mnie, że tak to przeżywasz. Mogę w ciemno Ciebie zapewnić, że ona nie jest taka jaką sobie wyobrażasz, niestety takich ideałów nie ma i nigdy nie będzie - to dobrze, bo jakby to było jakby sobie każdy mógł kogoś wymarzyć i spotkać? Nuda na resorach. Poszukiwanie tej jedynej/tego jedynego to ściema z komedii romantycznych. Takie osoby nie istnieją, takie osoby w pewnym sensie powstają z czasem. Poznajesz kogoś, zaczynacie się spotykać, tworzycie związek, pogłębiacie relację, pracujecie nad nią ciężko i jeśli się uda znaleźć w tym szczęście to można myśleć o takich kategoriach. Chociaż i tak niczego, nigdy pewnym być nie można.

autorze, jesli masz tyle lat ile masz i nie opisujesz jakiegoś zaocznego liceum, to jak dla mnie masz jakiś bardzo poważny problem psychiczny.

Hej kolego !
Witaj w krainie stalkerów !
Jesteś bratnią duszą, perfekcyjnym materiałem na stalkera !
Napisz na priv, to może się spotkamy, ja jestem czasami bi... Tylko się na zakochaj!!!

Już jestem. Skończyłem pracę, więc mogę odnieść się do tego, co napisaliście. W pracy nie było sposobności. Oczywiście czytałem wypowiedzi, ale odpisuję dopiero teraz.

IsaBella77 - tego nie wiem. Jednakże rozpatruję to na podstawie zachowań, jakie miały miejsce. Być może, to faktycznie nie ta, ale gdzieś podświadomie czułem, że to właśnie ta. Te sytuacje, te gesty, zachowania, etc. Niemniej jednak obstawałbym przy swoim, że to właśnie ta, lecz zawaliłem ja, na całej linii. Z tym przejeżdżaniem na czerwonym, to nie tak, że robię to notorycznie. Ja nie siedzę tylko i wyłącznie w domu, rozmyślając o tym wszystkim. Mam pracę, dość stresującą, jestem często zabiegany, to wszystko powoduje, że jestem strasznie zakręcony. Do tego te myśli. Czasem ciężko mi się skupić. Myślę, że ta ucieczka do różnych rzeczy, by zapomnieć, daje mi zupełnie odwrotny skutek. Chcę uciec, ale dokąd. Nie potrzebuję rozjeżdżać ludzi, by ocknąć się wreszcie z całej tej sytuacji. Zawaliłem już dość rodzinę i samego siebie. To powinno mi wystarczyć.

Mamidełko - co mi da ten specjalista? Tak szczerze? Przepisze leki? Mam uciekać w chemię? Ja z natury jestem, jakiś uprzedzony do takich rzeczy. Jestem osobą dość skrytą, zamkniętą i nie pójdę. Jestem wrażliwy i tutaj się zgodzę. Nie radzę sobie z emocjami. Nie spływają po mnie takie wydarzenia, jak po kaczce. Piszesz o moim zachowaniu, jakbym był jakimś psycholem. Jakie kamikadze? Dajcie spokój. Patrz wypowiedz do IsaBella77. Uważasz, że wyidealizowałem? Opierałem się tylko na tym, co zobaczyłem w niej (rozmowa, zachowanie, etc.). Co d zapewnień, to jak napisałaś, nie można być pewnym.

josz - mnie się jednak wydaje, że jej finalne oświadczenie, było spowodowane moją biernością. W końcu ileż można. Tak do odczułem. Nie zgodzę się również z tym, że rozkładanie sytuacji na czynniki pierwsze nic tutaj nie da. Patrząc przez pryzmat tego, co miało miejsce, nie oczekiwałbyś chyba (gdybyś był na moim miejscu) takiej odpowiedzi. Wiesz, może i nad interpretuję, ale ciężko tego nie robić, gdy nie zna się prawdy. Stad te emocję, jakie sobie funduję. Tak właśnie zrobiłem. Do dziś nie wiem, co we mnie wstąpiło. Logicznie nie potrafię tego wytłumaczyć. Chyba stres, czy coś. Pojęcia nie mam. Z jednej strony nie robiłem nic, z drugiej pojechałem sam osobiście i było w porządku. Im bliżej obiektu westchnień, tym większy stres? Tym bardziej, że było tam kilka koleżanek, a ja nie przywykłem do poddawania swojej osoby pod opinię. Mam niską samoocenę. Może to, to.

_v_ - Tak, zgadza się. Mam tyle lat, ile podałem. Nie opisuję również liceum. Co nazywasz problemem psychicznym? Z chęcią się dowiem. Chcesz mi wmówić, że jestem chory psychicznie, czy co? O czym Ty mówisz? Daleko mi od ludzi, którzy zrobili komuś krzywdę. Jeżeli załamanie nazywasz jakimś problemem psychicznym, to nie ma o czym mówić.

Krejzolka82 - Nie mam żadnej pewności. Być może, po kilku tygodniach spędzonych z tą osobą, stwierdziłbym, że się myliłem i nie było warto. Mam tylko żal do siebie, że nie zrobiłem tego, co mogłem zrobić, patrząc na rozwój sytuacji. Później miałbym szansę ocenić, czy żałuję, czy nie. Nie mam żadnej pewności, czy byłbym z nią szczęśliwym. Bazuję na informacjach, jakich się dowiedziałem bezpośrednio od niej, jej koleżanek na jej temat, obserwacji, etc. Nie ma pewności, że nie było dane być Nam razem. To, że któraś strona w jakiejś sytuacji coś spieprzy, to nie znaczy od razu, że nie było Im dane być razem. Ja to rozumiem, kiedy dwóm osobom jest w jakimś stopniu nie po drodze. Chcesz, ale gdzieś nie wychodzi. Tutaj wydaje mi się było trochę inaczej. Spieprzyłem Ja, a nie, że nie było Nam dane. Daruj sobie jakieś aluzje, że zachowuję się, jak kilkunastoletnia dziewczynka, etc. Naprawdę.

Szukający - daleko mi od nachodzenie kogokolwiek.

kruk1601 - Mówili mi to również inni. Te same słowa. Możliwe, co piszesz. Chciałbym się dowiedzieć kiedyś, jak to było naprawdę. Może faktycznie za bardzo to wszystko uwypuklam. Sam nie wiem.

A potem mój facet jedź takie ameby ściągać z dachu... zawsze jest ta sama historia, chęć zwrócenia na siebie uwagi

_v_ - kto powiedział, że załamałem się po odmówieniu wyjścia na kawę? Tu chodzi o całość sytuacji, niewykorzystanej okazji. Nie twierdzę, że utrata pociechy, to nie załamanie. To wielka tragedia, nieporównywalna. Odnosisz się do skrajnych przykładów. Wy kobiety, załamane byłybyście przy byle pierdole. Nikt jakoś tego nie neguje. Stara się zrozumieć. Ty zaś jedziesz po mnie, jak po łysej kobyle.

Neko713 - Nikogo ściągać nie będzie musiał. Gwarantuję. To są myśli, które się pojawiają, do czasu, kiedyś ktoś racjonalnie nie wytłumaczy, że nie warto. Po to tutaj jestem.

Krejzolka82 - może i racja. Niemniej jednak ciągle, to robię. Wiem, że spieprzyłem, ale lubię tego słuchać, ale też tak myślę, że nawet jeśli, spieprzyłem, to niezależnie od mojego zachowania, coś by się działo dalej. Wnioski tak, czy inaczej wyciągnę. Chyba za bardzo to rozkminiam wszystko.

Krejzolka82 - wiesz, moje życie uczuciowe nie obfitowało w tego typu sytuacje zbyt często. Zbyt emocjonalnie do tego podszedłem, chyba. Najlepiej nie myśleć, ale z dnia na dzień nie zapomnę. Potrzebny czas. Muzyki słucham elektronicznej, ale te kawałki, to niech szlag trafi. Boję się, jak będzie kiedyś jakieś spotkanie grupy. Myślę, że do tego czasu ochłonę.

Tak szczerze, to na przykład psycholog Ci leków nie przepisze, nie wiem czy się kwalifikujesz pod psychiatrę, ale to, że nie dbasz o własne bezpieczeństwo, ignorujesz jest niepokojące. Tutaj nawiążę do kamikadze, bo jeśli wsiadasz do samochodu i odlatujesz myślami, przejeżdżasz na czerwonym świetle z powodu swojej nieuwagi to możesz (nie musisz, ale możesz) spowodować wypadek na drodze, który może (nie musi, ale może) zmienić Twoje życie dość diametralnie. Skoro jesteś taki wrażliwy to jakbyś poradził sobie jakby taka chwila nieuwagi skutkowała wypadkiem śmiertelnym, hm? Wracając do specjalistów. Człowiek jest zwierzęciem stadnym, wiesz? My jesteśmy genetycznie przystosowani do życia w społeczności i zamykanie się w sobie, krycie w sobie, powoduje negatywne skutki w naszej psychice. Tym bardziej jak jesteś taki skryty rozmowa z kimś, kto jest dla Ciebie osobą postronną, niezależną i w dodatku ma obowiązek zachować w tajemnicy to co powiedziałeś, ma szansę Ci pomóc w poukładaniu sobie swoich emocji w głowie. Widzisz, nie radzenie sobie z emocjami to nie jest błahostka, tym trzeba się zająć od razu, ponieważ takie rzeczy lubią się pogłębiać i coraz trudniej sobie z tym poradzić. Najprościej jest to zrobić z pomocą specjalisty, ponieważ taka osoba ma doświadczenie i będzie potrafiła pokierować Ciebie w dobrą stronę.
Co do idealizowania, zawsze jakoś na początku idealizujemy osoby, które nam się podobają. Szczególnie może to iść daleko, jeśli relacja była powierzchowna i tak naprawdę nie dane nam było tej osoby naprawdę poznać. Natomiast warto mieć jednak świadomość, że drugi człowiek to tylko i aż drugi człowiek, ma milion wad, tak samo jak każdy inny.

Zauważ, że na tym etapie, gdy wykreował ci się jej obraz - bardzo słusznie napisane - nawet ze sobą nie rozmawialiście. To na jakiej podstawie Ci się ten obraz wykreował? Obserwacja może dać sporo, ale bez interakcji tak naprawdę człowieka nie poznasz.

To ostatnie to już tylko twoja spekulacja.

Też wiem, jak się nazywają koledzy z moich zajęć na uczelni - czy to znaczy, że mam na nich ochotę? Czy po prostu słucham, jak jest sprawdzana lista obecności i przede wszystkim słyszę, jak ludzie się do siebie zwracają na zajęciach i na przerwach?

O, i to jest pierwsza wasza interakcja, która nie jest bezpłciowa i 100% koleżeńska. Czy to niezbity dowód, że ona Cię chciała? Nie. Może chciała sobie poprawić humor flirtem. Może dostrzegła Twoje zainteresowanie (prawdopodobne) i chciała się Twoim kosztem zabawić - ot, podrażnię się z tym nieśmiałkiem i tak już dostaje drżączki w moim towarzystwie. To jest przykre, ale nie niemożliwe. Oczywiście nie jest też pewne.

To jest schemat, który działał w gimnazjum, może nawet dłużej u osób nieśmiałych. Ale pewna siebie (a tak ją przedstawiasz) kobieta, która nie wstydzi się podszczypywać faceta na parkiecie nie wstydziłaby się zapytać go, czy mu się podoba. Osobiście. Bo to jest doskonałe otwarcie do pociągnięcia relacji dalej. Ale jak ona nie była zainteresowana, to mogła wysłać koleżankę na zwiad, bo dzięki temu wybadała sytuację, a nie musiała Ci wpros powiedzieć "miło, że Ci się podobam, ale ty mi nie". Zresztą to wynika ze słów koleżanki - że twojej wybrance nie spodoba się to, że Ci w oko wpadła.

Tego nie rozumiem - kto Cię zapraszał żebyś się z kim kładł? Ale to trzeciorzędne wobec prostego faktu - jak Twoja wybranka miała okazję z Tobą porozmawiać sam na sam, to odmówiła, bo nie chciała.

Klasyczne zbycie adoratora w nadziei, że złapie aluzję i przestanie się uganiać. Zainteresowana kobieta, nawet jakby nie wiedziała na kiedy może się umówić (np. jest zajęta i nie pamięta czy weekend ma wolny) na pewno powiedziałaby, że zobaczy się chętnie, tylko termin musicie później dogadać.

Czyli powrót bezpłciowego kontaktu, który świadczy o niczym. Wita to się nawet z panią w sklepie - przywitanie o żadnym zainteresowaniu nie świadczy.

W najlepszym wypadku, doceniła Twoją determinację - w najgorszym po prostu miała ochotę na kawę i zdawała sobie sprawę z tego, że nie da się kulturalnie powiedzieć "na kawę mam ochotę, na kawę z Tobą nie". W każdym razie, jak tylko pojawił się inny osobnik na horyzoncie, to Cię olała. Tak się nie zachowuje osoba, która jest Tobą choćby marginalnie zainteresowana. Tak się zachowuje osoba, która intensywnie szuka okazji, by zmienić towarzystwo.

Dlaczego miałaby kłamać?  Miesiąc to mnóstwo czasu, by kogoś poznać i niekoniecznie zacząć poważny związek, ale przynajmniej zacząć randkować.
Mi np. zdażyło się tak, że prawie umówiłam się na randkę z facetem poznanym w internecie, ale on się w ostatniej chwili wycofał. Dosłownie parę dni później, całkiem przypadkiem w kinie poznałam innego faceta. I tak nam się dobrze rozmawiało, tak szybko złapałam z nim kontakt, że choć żadne z nas wtedy nawet się o związku nie zająknęło, to jak facet z internetu odezwał się znowu gdzieś tak po tygodniu, to mu podziękowałam - bo wiedziałam, że chcę rozwijać znajomość z tym z kina. I choć na dobrą sprawę nie miałam zobowiązań wobec żadnego, to dla mnie to już by było kręcenie na dwa fronty i coś nieuczciwego. Ona mogła mieć podobnie - jeszcze nie być pewna tamtego, ale ciekawa, co z tego wyjdzie. I chciała być wobec was obu uczciwa.

No i tu opowieść się kończy. Na żadnym jej etapie nic co opisujesz nie jest jasnym i jednoznacznym sygnałem, że ona kiedykolwiek widziała w Tobie związkowy materiał. Ot dwójka znajomych i jedna impreza, na której zapewne był alkohol, więc mogły i być zaczepki, które niekoniecznie z jakimkolwiek zainteresowaniem musiały mieć coś wspólnego.

Autorze, ja Ci wierzę, że ona Ci się naprawdę spodobała, że to fajna i atrakcyjna kobieta. Ale tu się kończy rzeczywistość. Reszta, to są już tylko Twoje domysły i spekulacje podbudowane tym, że TOBIE się ona podoba - więc oczywiście najlepiej, jakbyś i ty, przynajmniej przez chwilę, podobał się JEJ.

Bo sobie ułożyłeś jakieś scenariusze na temat Kobiety, której nie znasz.
Co ile były zjazdy?
Co dwa tygodnie przez parę godzin potrafiłeś Ją poznać, a kiedy między 15-to minutowymi przerwami między zajęciami?

Niepokojące jest to co napisałeś w pierwszym poście co podkreśliłam i to jak się zachowujesz na drodze.
Szczerze gdybyś nie napisał tego pogrubionego zdania to nawet bym się nie udzielała w tym temacie, bo po prostu to mnie zaniepokoiło.

Krejzolka81 - Wszem i wobec oświadczam, nic mi nie jest. Jestem i będę wśród żywych. Nie ma się czym niepokoić. Sam nie wiem, czemu to napisałem. Może z frustracji. Na poważnie, wszystko ok.

Ruda102 - Czyli podsumowując, za bardzo się dałem wciągnąć w to wszystko? Może nawet te głosy obcych ludzi z zewnątrz jeszcze na tyle wzmogły moją pewność, że kiedy balonik pękł mnie zalała fala załamania. Twoim zdaniem, była to zabawa, nic więcej, zaś ja odebrałem to, jako ...oho coś się dzieje, czy jednak moje postępowanie miało tutaj jakichś wpływ na to w jakim kierunku to wszystko się potoczyło? I tak na tym forum wątpię, aby ktoś wiedział, kim jestem. Czuję się tutaj tak samo anonimowo, jak u terapeuty.

"Dla mnie ewidentne jest, że w sferze relacji damsko-męskich ty funkcjonujesz w bezpiecznym, bo kontrolowanym świecie swoich wyobrażeń a nie potrafisz przejść do świata realnych relacji". Co chcesz przez to powiedzieć? Z czego to może wynikać?

Dziękuję wszystkim za te opinie. Chyba potrzebne mi to było. Od długiego czasu nosiłem to w sobie. Może o to chodziło, żeby gdzieś to z siebie wyrzucić. Zrobiłem to. Mimo wszystko po przeczytaniu tego wszystkiego, dochodzę do wniosku, że gdzieś była ta nadzieja. Nie zgadzam się, że wszystko sobie wyolbrzymiłem. Tak uważam. Nie twierdzę też, że gdzieś na jakimś etapie za bardzo się w to wszystko zaangażowałem. Jestem wrażliwy, i może to dziwne, że facet w moim wieku, tak na poważnie bierze takie sprawy. Może nie powinienem. Może ta dojrzałość emocjonalna, jaką od zawsze mam, nawet będąc młodym chłopakiem nie wychodzi mi na dobre. Tak już mam. Niepotrzebnie do tego wracam. Nie będę mówić, że nie żałuję swojego postępowania, choć skromnie uważam, że nie zrobiłem nic takiego, co mogłoby spowodować taki a nie inny obrót sprawy. Jak ktoś wyżej napisał, już nie pamiętam, gdyby faktycznie jej zależało, to niezależnie od mojego zachowania, czy też sposobu wejścia w relację ona też by to zrobiła. Dlaczego nie chciał do mnie wtedy wyjść? Przecież mogła, prawda? Czas zrobi swoje, i muszę podnieść głowę do góry i iść dalej. Wydała mi się fajna, ale nie mogę z kolei w każdej poznanej dziewczynie upatrywać partnerki. Czasem warto podejść na luzie. To mnie zgubiło. Muszę nad sobą popracować i otworzyć się na ludzi, bardziej. Mam nauczkę, bolesną i muszę wyciągnąć z tej lekcji wnioski na przyszłość, niezależnie od tego, o co tak naprawdę chodziło, zważywszy na fakt, że pewnie nigdy się o tym nie dowiem. Doszukiwanie się prawdy, chyba też nic dobrego nie przyniesie. Dziękuję i pozdrawiam.

Autorze - nie myl emocjonalnej wrażliwości, odczuwania emocji, z emocjonalną dojrzałością. Bez tej wrażliwości o dojrzałości nie ma co marzyć, ale sama wrażliwość nie wystarcza. Emocjonalna dojrzałość nie idzie w parze z emocjonalnym rozchwianiem - od wielkich nadziei do wielkiej rozpaczy. Tej dojrzałości możesz się jeszcze nauczyć i to by ci zdecydowanie na zdrowie wyszło.

Czy ta historia mogła się potoczyć inaczej? Nie wiadomo. Może gdybyś podszedł do tego na luzie, zachowywał się przy kobiecie normalnie i naturalnie, a nie zapominał przy niej języka w gębie i wpatrywał się w nią jak w obrazek, to byłaby jakaś szansa. Żadnej gwarancji, ale przynajmniej wtedy nie sabotowałbyś swoich wysiłków. Od ciebie zaś przez całą waszą znajomość wiało desperacją - możesz myśleć, że jak milczałeś i trzymałeś się na uboczu, to nie było tego widać, ale to bzdura. Osoby z przeciętnym wyczuciem rozpoznają taką desperację bez pudła i to odstrasza.

Słusznie mówisz, że nie możesz na każdą kobietę patrzeć jak na potencjalną partnerkę - bo to znów jest przejaw tej desperacji. Rozsądna kobieta nie będzie chciała być w związku z mężczyzną, który chce się na niej emocjonalnie uwiesić od pierwszych chwil. Nawet jeśli to przystojny, wykształcony facet, który jest jej gotów nieba przychylić. Jak przestawisz tory swojego myślenia i nie będziesz POTRZEBOWAĆ kobiety, tylko będziesz ją CHCIEĆ, to zamiast odstraszać, zaczniesz przyciągać. I masz wszelkie szanse, by przyciągnąć jakąś chętną partnerkę. Masz rację - więcej luzu, więcej spokoju i pewności w interakcjach z kobietami to jest słuszny kierunek.

Ona chciała poczuć jak to jest nie móc chodzić po dobrym numerku, a Ty się popłakałeś...

Strasznie ci współczuję też znałam takiego wrażliwca ale on był aż nadto wrażliwy przestraszył się gdy chciałam z nim się umówić na kawę. U ciebie widzę szansę w tunelu jeszcze kogoś znajdziesz tylko troszkę popracuj nad sobą

Tylko, skąd ja będę wiedział, że to właśnie miłość? Myślałem, że to właśnie teraz przyszła do mnie. Możecie mi wierzyć bądź nie, ale czułem taką radość, jakieś dziwne uczucie, jak była niedaleko mnie. Nie wiem, jak to opisać. Muszę się twardo trzymać i wziąć sobie do serca to, co tutaj przeczytałem. Gdybym jednak mógł cofnąć czas, to bym cofnął.

I uważasz, że dlatego, iż jest o 6 lat starsza nic z tego nie wyszło? Może i chciała się zrelaksować, jakkolwiek to nazywać, ale kiedy z Nią rozmawiałem, to powiedziała, że z kimś się spotyka od niedawna. Czyli jednak, chyba nie o relaks chodziło. Tak mi się wydaje. Odtwarzam to, co się wydarzyło już ze spokojną głową. Takie chłodne spekulacje. Wobec tego należałoby się tutaj dopatrywać mojego błędu. Tak myślę. Faktem jest natomiast to, co powiedziała, że jest po burzliwym związku i nie chce się "deklarować". Było to jednak po tym, kiedy mi powiedziała, że się z kimś spotyka.

Ten czas, który chciałbym cofnąć, to już chyba tylko po to, nie żeby coś naprawić, zacząć od początku, tylko... ciekawość mnie zżera, ale znajomy przestrzega. Po co Ci to. Zostaw to w spokoju.

Wierze w to, co czułeś, ale miłość to nie była. Zauroczenie, zadurzenie - tak. Ale nie miłość. Bo miłość, taka prawdziwa, a nie jak z romantycznego sonetu, to jest w dużej mierze wspólnota. Wspólne emocje, wspólne przeżycia, wspólne dążenia, szczerość, otwartość i zaufanie. A u Ciebie była fascynacja i nadzieja - to może być wstęp do miłości, ale miłość to o wiele więcej, niż tylko to.

Skąd będziesz wiedział, że to miłość? Gdy nie będziesz się wahał odezwać do kobiety, bo to będzie najbardziej naturalna rzecz na świecie. A później nie będziesz miał oporów zaprosić ją na randkę, a później pocałować, a jeszcze później zaprosić do siebie - i ona będzie czuła i zachowywała się podobnie, bo dla niej to też będzie naturalne, chciane i wyczekiwane. I jak będą po drodze potknięcia (a będą napewno, bo to najbardziej ludzka rzecz na świecie), to nie będziesz wpadać w panikę, bo gdzieś głęboko będziesz czuć, że tej kobiety byle potknięciem nie zrazisz, bo ona chce ciebie a nie wyidealizowanego księcia ze słodkiej bajki. A gdy będą problemy, to będziecie mieć siebie nawzajem. I będziesz wiedział, że życie z tą kobietą nie będzie idealne i nie będziesz mieć o to pretensji, bo będziesz umiał odróżnić rzeczywistość od wyobrażeń - i mimo to będziesz chciał to życie z nią spędzić. Wtedy pewnie będziesz wiedział, że to miłość.

To niewątpliwie ma jakiś wpływ na całą sytuację. Wyraźnie widać, że jesteś bardzo "wygłodzony" jeśli chodzi o uczucia i związek - skoro nie czujesz się spełniony w pojedynkę a od roku nikogo nie masz (jak nie dłużej), to ten głód nie jest dziwny. A głód ma to do siebie, że człowiek czuje wewnętrzny przymus, by go zaspokoić i intensywnie szuka okazji, a jak się nie udaje, to głód ssie jeszcze bardziej. I stąd opisana sytuacja, gdzie dość luźna znajomość z marginalnymi oznakami zainteresowania urasta do rangi niespełnionej miłości.

hjkl

Ruda102 - od czegoś musiało to się zacząć. Może właśnie od tego zauroczenia. Podejrzewam, że tak. Piszesz o sytuacji, kiedy już jest po tym wstępie. Wspólne emocje, dążenia, przeżycia. Nie ukrywam, że nie miałem nadziei. Miałem, ale biernie oczekiwałem na jej spełnienie. Może tu był błąd. Nie nazwałbym tego fascynacją, ponieważ to nie pierwszy raz, kiedy oczarowuje mnie taka kobieta. Po prostu wiem, że takie chodzą po ziemi.

W kwestii tego odezwania, to niech mnie szlag. Zupełnie coś we mnie wstąpiło. Nie mam pojęcia, co to było. Z tym, co opisujesz, to niejednokrotnie zdarzyło mi się nawiązywać znajomości, dialog z równie ładnymi kobietami, jak ta z mojej historii, tu jednak nie poszło, na całej linii. Na każdym kroku się pilnowałem. heh.

Na pewno ma. Oczywiście. Od razu wygłodzony. Nie ukrywam, że mi nie brakuje drugiej osoby, bo tak... brakuje mi, ale od razu wygłodzony. Do tej pory żyłem sobie sam i było dobrze. Jak to mówią, jak facetowi dobrze, to kobieta szuka jego, jak mu źle, to on szuka kobiety. Ja nie szukałem. Powiem więcej, ze względu na swoją nieśmiałość i takie prowokowanie losu, że na pewno nikogo nie będę miał zdążyłem się już przyzwyczaić do obecnego stanu rzeczy. Ponadto podkreślam, to ona zaczęła, nie ja. Wszystko zaczęło się od niej. "(...) dość luźna znajomość z marginalnymi oznakami zainteresowania urasta do rangi niespełnionej miłości". No tak, to akurat dziwne.

Kutek - nawet nie żartuj. Moja siostra też mi to powiedziała, że może o to chodziło. Kto potrafi sensownie wyjaśnić, po jaką cholerę tak robić? Najważniejsze, dlaczego akurat Ja? Było nas kilku w grupie. No nieźle, gdyby to się okazało prawdą. Nie wnikam, kto kogo zostawił, ale seksowna, ładna i z rozumem a jednak po rozwodzie? Są dwie możliwości. Pierwsza, ona rzuciła faceta, bo... był taki a nie inny, podły, etc. wówczas jej zainteresowanie mną było ok, nie miało żadnego podłoża zemsty czy czegoś podobnego. Facet rzucił ją, dlatego mści się na innych, ale zaraz zaraz, czyż my faceci nie pragniemy właśnie takich kobiet? Gdzie tu logika? Rozwód, to zawsze wina dwóch osób. Ciekawe, jak było w tym przypadku.

Zmarszczki u Niej widziałem, jak ze sobą zamieniliśmy kila zdań. Nie dało się tego nie zauważyć. Wiecie co pomyślałem? Nic, kompletnie. Stało się to całkowicie obojętne, mało istotne. Patrzyłem na Nią, nie na jakieś zmarszczki. Przez myśl mi to nie przeszło, że jakieś zmarszczki mogłyby być powodem słabnącego zainteresowania z mojej strony. Dużo wody w rzece upłynie zanim zapomnę. Jak to ktoś napisał wcześniej, nigdy nie ma pewności, co stało się tak naprawdę.

Tak, wiem. No dobra, spieprzyłem. No i co z tego? Nigdy nic nie spieprzyłyście? Nie Ja jeden. Każdy może zrobić ten błąd. Błąd, którego żałował będzie długo, bardzo długo. Przecież Ja jej do cholery żadnej krzywdy nie zrobiłem. Mówicie czasem tak, jakbyście były nieomylne. Wpływ na takie a nie inne zachowanie może mieć wiele czynników. Nie zrobił tego tak, jak oczekiwałam, to koniec. Żadnego miejsca na pomyłkę. Ku*wa mać. Chciałbym to naprawić, pokazać, że nie jest tak, jak wyglądało. Czasem wszystko wychodzi po fakcie. To już nikt nie zasługuje na tę drugą szansę?

Z tym zaproszenie do łóżka, to też nie jest tak, jak mówisz. Nikt nie powiedział, że ona mnie zapraszała. Tak powiedziała, jej koleżanka, co Bóg jeden wie, co miała na myśli. Może chciała mnie ośmieszyć, whatever.

No zabrakło tego luźnego podejścia. Pluję sobie w brodę po dziś dzień. Zmarnowałem, jak to napisałaś okazję na miły wieczór, co najmniej. "Generalnie spławia Cię i nie ma znaczenia, jakie powody wymyśli". Czyli już nic nie przejdzie z mojej strony? I znowu gadanie o ostrym wkręcaniu. Bardzo proszę bez psycholi, ponieważ nie widzę ku temu podstaw, żeby tej dyskusji takowe określenie padało. Chyba pojęcia nie masz, do kogo mnie porównujesz.

Czyli w Twoim mniemaniu, jednak jej zachowanie świadczyło o zainteresowaniu? W takim razie, spie*doliłem.

Jak to niewykorzystane sytuacje się w życiu mszczą. Byłem tam i choć starałem się wszystko opisać i tak nigdy tego nie zrozumiecie, co tam się stało na prawdę, co czuję , etc., ale dziękuję Wam, że wyrażacie swoje zdanie. To dla mnie ważne. Żadne słowa nie wyrażą tego wszystkiego.