Trwanie w trudnym małżeństwie. Czy powinienem odejść? - Netkobiety.pl

Dzień dobry. Przeglądałem to forum kilkakrotnie i choć nigdy aktywnie nie uczestniczyłem w życiu takich portali jak ten i nigdy nie szukałem porad w internecie, postanowiłem zaryzykować i napisać o trapiącym mnie od jakiegoś czasu problemie. Może znajdę jakieś rozwiązanie, odpowiedź...
Z moją żoną znam się od ok. 6 lat. Po 3 latach znajomości ( i jak myślałem bezinteresownej i szczerej miłości) wzieliśmy ślub. Choć kilkakrotnie ktoś mi to odradzał ponieważ znał wcześniej rodzinę mojej wybranki i mówił że będzie mi ciężko. No ale w końcu nie z rodziną się pobieram tylko z wybranką mego serca. Moja żona pochodzi z rozbitej rodziny i choć nie jakieś tam patologicznej tylko z takiej gdzie mój teściu odszedł od mojej teściowej ponieważ nie mógł dłużej z nią psychicznie wytrzymać. Moja żona to przykład osoby która właściwie całe życie uzależniona była od matki, robiła zawsze to co ona(matka) uważała za słuszne. Teściowa właściwie od samego początku naszej znajomości mnie nienawidziła (przynajmniej do czasu od kiedy przestałem postępować zgodnie z jej "widzimisię")
Na początku moja wtedy jeszcze dziewczyna przytakiwała matce ale później przejrzała na oczy i się od niej odwróciła na tyle że nastąpiła "złota era naszej znajomości". Razem zamieszkaliśmy, ona właściwie zerwała kontakt z matką, skończyliśmy razem studia, oboje pracowaliśmy, dorabialiśmy się itd. Byliśmy naprawdę wspaniałą parą. Staraliśmy się o dziecko ponieważ moja wybranka miała zdiagnozowaną pewną dolegliwość która  przyszłości mogła by prowadzić do bezpłodności, postanowiliśmy że nie będziemy czekać. Choć zdarzyło nam się jedno poronienie, w końcu się udało. Na świat przyszedł nasz piękny , długo oczekiwany synek. Wtedy relacje mojej żony z jej matką się polepszyły, nie miałem jej tego za złe, w końcu takie szczęście w rodzinie, niech dziecko ma dwie a nie jedną babcię. Myślałem że moje relację z teściową również się polepszą. Po narodzinach wzieliśmy ślub. I od tego momentu właściwie nasz związek zaczął się psuć. Żona poszła na urlop macieżyński, ja pracowałem ale też z racji utrzymania pracy i co za tym idzie awansu musiałem rozpocząć następne studia - pech chciał że w systemie dziennym. Pracowałem i uczyłem się ale wszystkie wolne chwile choć nie było ich dużo spędzałem w domu z rodziną. Ale to niestety nie wystarczyło mojej żonie. Wiem że większość czasu sama musiała sobie w domu z dzieckiem radzić. Zaczęły się oskarżenia, wypominania że mnie całymi dniami w domu nie ma, ze szkołę to ja powinienem dawno skończyć, że teraz jak mam rodzinę to powinienem tylko pieniądze zarabiać i pomagać jej przy dziecku itd. Do tego moja "szanowna teściowa" zaczęła ją podburzać przeciwko mnie. Niestety kilka razy nie wytrzymałem i powiedziałem co o niej sądzę.
To tylko zaogniło sytuację. Z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc ja i moja żona zaczeliśmy się od siebie oddalać. Choć nigdy nie unikałem obowiązków typowo domowych, pomagałem w wychowywaniu dziecka na tyle ile mi czas pozwalał, nigdy nie zaniedbywałem w jakikolwiek sposób rodziny. Jako odpowiedź zawsze dostawałem opiernicz typu znowu Cię w domu nie ma, wszystko muszę robić sama. Starałem się wytłumaczyć że przecież robię to co robię dla nas , dla naszej wspólnej przyszłości-oczywiście bezskutecznie. Później już było tylko gorzej. Moje zdanie przestało się dla mojej żony liczyć. Zaczęła się natomiast bezgranicznie słuchać matki. Aż nadszedł ten "wspaniały dzień" kiedy to osoba która naprawdę była dla mnie wszystkim powiedziała mi że nasze małżeństwo to fikcja i że mnie nie kocha i jest dla mnie tylko ze względu na dziecko.I to słyszałem prawie codziennie. Nerwy , wściekłość, bezradność i rozpacz- to co wtedy czułem i czuję do tej pory. Nie jestem ideałem meża i ojca. Jestem trochę uparty, lubię mieć swoje zdania ale też liczę się ze zdaniem innych. Nigdy nie miałem wrogów, nałogów, problemów z prawem ani finansowych. Żyję uczciwie, jestem typem domatora, nigdy nie okłamywałem mojej partnerki. Zawsze myślałem z będę dobrym mężem i ojcem. Choć wykonuję dosyć ciężki zawód bo na co dzień stykam się  z ludzkimi tragediami, przynajmniej raz w tygodniu widzę ludzką śmierć to nigdy nie miało to najmniejszego odbicia w naszym związku. Osoba którą kochałem stała się mi obca i obojętna. Niestety próbowałem wiele razy z nią o tym porozmawiać, rozwiązać problem. Zawsze kończy się to kłótnią,  wyzwiskami, oskarżeniami  że to moja wina. Niedawno moja żona w obecności mojej matki powiedziała że mną gardzi i się mnie brzydzi. Tkwię w tej chorej sytuacji już 2 lata i nie widzę perspektywy na dalszą walkę o nasze małżeństwo.  Ale jako osoba odpowiedzialna nie chcę odejść od niej ze względu ma naszego synka którego kocham nade wszystko. Powiedzcie czy jednak powinienem odejść czy męczyć się w tym związku dalej. Mam 36 lat i pewnie mógłbym jakoś sobie życie jeszcze ułożyć. A może macie jakiś "sprawdzony" sposób na ratowanie małżeństwa? Dzięki z góry za odpowiedzi.