dziwne rozstanie, sprzeczności. - Netkobiety.pl

Tak jakby na ile pozwala forumowe i poza forumowa komunikacja
Na podstawie tego  co można wyczytać z postów i między wierszami uważam że bardzo fajna jest to osoba i chyba macie blisko
sam jak pamiętasz to jestem żonaty więc nie szukam nikogo do związku i "niezwiązku"
,ale wydaje mi się że jeszcze trochę pamiętam jak poznać fajną babkę w razie czego powołać się śmiało możesz na mnie, że paslawek Ci przysyła
tu masz krótki anons ,resztę info znajdziesz na forum jak chcesz
https://www.netkobiety.pl/p3805117.html#p3805117

No pewnie temat jest perspektywiczny , a to to tylko wierzchołek góry lodowej
masz szczęście że się schowałaś , poradziłaś sobie sama i nie dostałaś do magla

I znowu cały misterny plan przepadł
Ehh

Cześć

Czy ktoś tutaj jeszcze zagląda? Mam nadzieję, że tak... Jestem nowa na forum i na ten wątek trafiłam oczywiście z wiadomych przyczyn: nieudana relacja damsko-męska, po której pozostało rozdarte serducho i kocioł myśli w głowie. Celowo używam określenia "relacja", bo nie był to jeszcze etap związku, chociaż trwało to wszytsko ok. roku. Nie będę może na razie opisywać w szczegółach co i jak, chciałam po prostu wylać gdzieś żal jaki we mnie teraz siedzi ciągle po kilku miesiącach i podzielić się swoimi odczuciami.

Od momentu, kiedy usłyszałam, że nic z tego, czuję się, jakbym wsiadła w emocjonalny roller coaster z wielką niewiadomą kiedy nastąpi koniec wycieczki. Dawałam jakoś radę, ale ostatnio uświadomiłam sobie, że gdzieś podświadomie uchwyciłam się takiej myśli, że on się jeszcze odezwie/że zmieni zdanie/ że na pewno jeszcze kiedyś się spotkamy itp. itd. Nagle doszło do mnie, że to przecież może się nigdy nie wydarzyć i ogarnęło mnie takie dojmujące poczucie pustki, taki wręcz wewnętrzny ból, kiedy to sobie uświadomiłam.... Tak strasznie boję się momentu, kiedy nawet gdzieś przypadkiem dowiem się, że ma kogoś. Boję się i jakoś nie dopuszczam do siebie tej myśli, że ja już nie jestem dla niego w żaden sposób ważna. 

Nie jestem już najmłodsza i takie poczucie, że straciło się jedyną osobę, dla której mogło się być kimś ważnym powoduje we mnie jakiś dziwny lęk, którego nigdy wczesniej nie odczuwałam

Wydaje mi się, że nie ma nikogo... a nawet jeśli, to naprawdę miałby niebywałe szczęście, że tak szybko udało mu się poznać kogoś. Pomijam już fakt, że nigdy nie zrozumiem, jak można tak szybko odciąć się od jednej relacji i nagle przeskakiwać w drugą (przy założeniu, że ta pierwsza nie była zupełnie obojętna). Ale tutaj też dochodzi element "wymagań". Oboje w relacjach stawiamy na wartości, intelekt, charatker, oczywiście musi być też element chemii, przyciągania, to jasne, ale zaróno ja, jak i on szukamy czegoś więcej. Naprawdę Wam, facetom tak łatwo jest spotykać takie kobiety, które będą zgodne z tymi oczekiwaniami?

Po prostu ciągle mam nadzieję na jego powrót tym bardziej, że rozstaliśmy się bezkonfliktowo i cała relacja również przebiegła bardzo w porządku z dużym entuzjazmem i zaangażowaniem z obu stron… on tez tak niejasno się wyraził w pewnym momencie, jakby dał mi nadzieję na to, że może zmienić zdanie. Chciał też utrzymywać relację koleżeńską(nie zgodziłam się). Tutaj akurat uważam, że słabo z jego strony, bo to mnie trzyma w takim zawieszeniu. No paskudne uczucie.

Kiedy pojawi się nowa kobieta to będzie dla mnie oznaczało już brak nadziei na to, że coś się zmieni. Naturalnie zajmie się nią, a ja już odejdę w zapomnienie. Dlatego gdzieś tam podskórnie czuję lęk przed tym momentem.

Dzięki Agnes, na poziome rozumowym oczywiście wiem, że masz rację. Sama na co dzień jestem takim typem racjonalnym, ale gdy w grę wchodzą uczucia, głupieję. Muszę swoje odcierpieć, jakoś to przeboleć i pójść do przodu, chociaż w tym momencie wydaje mi się to niemożlewe. Szczególnie będąc 30+ to tak strasznie boli, że nie wyszła relacja z potencjałem