Nie chcemy dzieci - czy na pewno? - Netkobiety.pl

Ruta z tą nietolerancją to bym nie przesadzała, myślę że styka się z nią każdy, niezależnie od wyznania, poglądów etc, bo zawsze znajdą się ludzie myślący inaczej, kluczem jest nauczyć dziecko radzić sobie z tym problemem, bo uniknąć tego to się chyba nie da. Zawsze coś komuś będzie nie pasować.

Ruta nigdy nie pomyślałam o osobach bezdzietnych, że są niemądre i nie dojrzałe...przecież równie dobrze ja mogłabym nie chcieć mieć dzieci....
natomiast spotkałam się ze strony kobiet bezdzietnych ze złosliwością, wręcz jakąś zawiścią..przynajmniej w moim odczuciu...jakby wkurzało je to że ja jestem szczęśliwa...

Temat sprecyzowałaś w ten sposób no i nie dziw się , ze każdy to odbiera w ten a nie inny sposób
A robienie podchodów nie ma sensu..tutaj trzeba pisać wprost

Bycie matką oznacza, że ta kobieta zna stan z nie bycia matką i z bycia. Siłą rzeczy musi mieć lepsze rozeznanie :-)

i ma lepsze rozeznanie,ale tylko w jednej kwestii - siebie - SWOJEGO stanu sprzed dziecka i SWOJEGO stanu po urodzeniu.

nie ma zadnego rozeznania jesli chodzi o inne, odrębne jednostki, ktore mają inne zycie, inne marzenia, inne motywy, inne możliwości.

Nie chciałam mieć dzieci.
Wszystko zaczęło się w momencie, kiedy mój kuzyn - lat wtedy około 4, przebiegł obok mnie rzucając po drodze kamieniami, które "przez pomyłkę" trafiły w moją twarz. Poczułam się źle, byłam wręcz zła. Bo jak to tak - dziecko, które na dobrą sprawę nie wie co jest złe, a co dobre może mnie tak po prostu walić kamieniami?
Bałam się je brać na ręce, kiedy ktoś mnie prosił. Nie lubiłam z nimi przebywać, to był dramat. Czułam się jakbym rozmawiała ze ścianą, musiałam się wygłupiać.

Poznałam mojego niemęża, no i stało się. Jakoś specjalnie nie przeraziłam się tym faktem. Z początku pomyslałam nawet.. a, nie będę mówić. Nie byłam przygotowana - studia, nie mam matki, która mogłaby mi pomóc, a w dodatku dziecko? Przecież ich nie lubię. Jednak postanowiłam, że urodzę. I jak będzie źle, to oddam do adopcji.
Wszystko zmieniło się o 59054 stopni w momencie, kiedy usłyszałam po raz pierwszy jego serduszko. Wiem, że to był instynkt, ale poczułam się.. no niesamowicie. Pomyślałam, że może to nie jest takie złe, jak wszyscy mówią? Dodatkowo.. nie mam mamy, która była dla mnie bliska. A kim dla mnie będzie to dziecko? Czy będę je kochać? Będę złą matką?
Dużo przeżyłam w czasie ciąży. Była zagrożona, leżałam dość długo, aby nie poronić. Znosiłam nawet zastrzyki w pupkę, gdzie ja nawet do dentysty nie chodzę ze względu na strach przed wiertełkiem.

Poród, tragiczny. Krwotok, bobas się zaklinował, myślałam że umrę i ja i on. Ale udało się, sztucznie, ale udało. A kiedy go zobaczyłam, wiedziałam już, że to dlatego kobiety rodzą te dzieci
Miałam depresję poporodową, nie karmiłam piersią. Cycki z rozmiaru E w 3 dni spadły do A, więc możecie sobie wyobrazić, jak wyglądają mimo mojego młodego wieku.
Na początku były chwile, kiedy nie chciałam go. "Nie dam rady na studiach, będę siedziała przy garach. A jak on mnie nie pokocha?".
Dwa miesiące po porodzie.. kolejny "wstrząs" emocjonalny. Słyszałam, jak powoli oddycha przez sen i uświadomiłam sobie, że teraz i ja i on będziemy już na zawsze związani ze sobą. Jeżeli będę normalną matką (chociaż mam fiu-bździu w głowie) - będę dla niego wsparciem, a on moim oczkiem w głowie.

Obecnie nie jestem w stanie zrozumieć ludzi, którzy nie chcą mieć dzieci. Mi się trafił i to nie w momencie, który był dla mnie odpowiedni, ale definicja miłości przybrała dla mnie inne znaczenie. Oczywiście - rozróżniam tę, pomiędzy partnerami, rodzicami, a dzieckiem.
Ale właśnie ta ostatnia miłość jest moim zdaniem najpiękniejsza. Jak tylko widzę tę buzię, która na mój widok robi przepiękny, bezzębny uśmiech i kiedy potrafię sprawić, że Bobas zwija się ze śmiechu z powodu "pierdziawek" w brzuszek, czy żeberka.. to nie wyobrażam sobie, żeby tego nie było. Tego nie można porównać absolutnie do niczego. Miłość do psa, kota czy innego zwierzaka jest nieporównywalna (podaję ten przykład, bo czasami mam wrażenie, że mój bobas to taki trochę zwierzak, kot, wszystko strąca swoimi tłustymi łapskami).

A, może i w moim życiu jest trochę mniej czasu, ale zamiast grać od rana do nocy, chodzę na studia i około 20'stej siadam do swoich ulubionych gier.. a poza tym, że na samą myśl o bobasie czuję rozlewające się ciepło w sercu, to nic się nie zmieniło c:

I też wychodzę z założenia, że lepiej coś zrobić i tego żałować, niż nie zrobić i żałować, że się tego nie zrobiło. Trochę uprzedmiotowywuje to mojego bobasa, ale to taka przenośnia.
Mam koleżankę, obecnie dobija 40'stki. I jak wiele dziewcząt tu pisało - mimo tego, że żyje sobie ona w Szwajcarii, na dobrą sprawę nie pracuje, bo ma mnóstwo pieniędzy i robi co chce - nie ma ona po co i dla kogo się starać. Nie krytykuję nikogo, ale mówię jak ja to widzę i jak ja to przeżyłam c:

Averyl, mogę zapytać z ciekawości - a syn żałuje, że nie ma rodzeństwa?

Możemy podać sobie rękę , choć u nas nawet z wyglądu daleko było do aniołka, bo znacznie bliżej do łobuziaka . Mniej więcej do trzeciego roku życia zdążyłam zapomnieć jak to jest przespać przy dziecku całą noc, a moje maleństwo w ciągu dnia też miało wiele innych, znacznie ciekawszych rzeczy do zrobienia . Dla zobrazowania sytuacji dodam, że kiedy na przykład od czasu do czasu zdarzało nam się sprzedać bąbla dziadkom, to moja mama podobno pół kolejnego dnia musiała po takiej wizycie swojego ukochanego wnusia odpoczywać , a mnie z kolei pytano jak ja to robię, że daję radę i jeszcze mam siłę oraz czas na milion innych rzeczy. Jakoś miałam, bo to wszystko da się pogodzić, trzeba tylko bardzo chcieć.

Zgadzam się w dwustu procentach .

Osobiście nigdy nie byłam pasjonatką cudzych dzieci, ale siebie zawsze gdzieś tam w przyszłości widziałam w roli matki, przy czym bardzo długo w jakimś bliżej nieokreślonym czasie. Moje dziecko nie było planowane, zaliczyłam wpadkę, co prawda małżeńską, ale jednak wpadkę. Od zawsze aż po dziś dzień kocham je miłością bezwarunkową, ale na cudze to się wcale nie przełożyło - tu już wszystko zależne jest od konkretnego egzemplarza (przepraszam za określenie), a nie "bo dzieci są taaaakie fajne!". W każdym razie miłość do dziecka jest czymś niezwykłym, czego na pewno nie chciałabym nie przeżyć, a im jestem starsza, tym bardziej to do mnie dociera. 

Niemniej w końcu dochodzę do głównego tematu - mój brat ani jego żona nigdy dzieci mieć nie chcieli, sądzę, że z wygody, zwłaszcza ona, bo to takie wieczne, duże dziecko wokół którego cały świat musi się kręcić. Tak się jednak nieszczęśliwie zdarzyło, że w ubiegłym roku mój brat bardzo poważnie zachorował, wszyscy byliśmy w szoku, ale im dosłownie z dnia na dzień przestawiły się wszystkie priorytety, w tym widać było, że szczerze żałują, że w ich domu brakuje dzieci. Mało tego, planowali, że kiedy to wszystko się skończy, a stan zdrowia będzie już na to pozwalał, to - dopóki nie jest jeszcze za późno (oboje ok. czterdziestki), będą robić wszystko, aby zostać rodzicami. Prawdę mówiąc do dziś nieco nie rozumiem skąd tak nagła odmiana, ale wyraźnie można było odczuć, że błyskawicznie dojrzeli do tego, że ich życie, tak bardzo skupione na sobie, było bardzo niepełne.
Było to ogromnie zaskakujące, ale daje do myślenia.

Nigdy nie chcialam miec dzieci i teraz pod czterdziestke tez nie chce. Dzieci najzwyczajniej nie lubie i nie mam zadnej potrzeby rozmnazania sie. Dla mnie latanie za malym szczeniakiem bylo wyzwaniem, a to w sumie trwalo tylko kilka miesiecy Takze absolutnie nie wyobrazam sobie lat podcierania nosa, tylka, tlumaczenia oczywistych rzeczy, znoszenia irracjonalnych napadow gniewu na srodku supermarketu- to zupelnie nie dla mnie.

Tez mnie wkurza jak ludzie mi mowia, ze mi przejdzie. No, dziwne, ale nie przeszlo mi odkad pamietam, czyli przez jakies 24 lata.

I ma prawo żyć jak chce, nie wiem czemu niektórym się wydaje że ich koncepcja na życie jest jedyną słuszną.

też się podłączam pod to

No ja ani nie byłam rozpieszczana, ani nie zrobiłam tego pod wpływem mężczyzn, bo już w wieku 15 lat wiedziałam, że dzieci mieć nie chcę - a z mężczyznami aż do 21 roku życia do czynienia nie miałam

Ani nie bylam rozpieszczana ani zaden facet na mnie nie wplynal. Dziecinstwo mialam raczej ciezkie, a z chlopakami dwoma w zyciu zerwalam, poniewaz oni chcieli miec dzieci, a ja nie i jako, ze tu nie ma kompromisu, nie widzialam sensu ciagniecia tych zwiazkow. Takze chyba dobrze wiem czego w zyciu chce

no jasne, nie rodziłyśmy, to nie wiemy
powinnyśmy urodzić, to wtedy się dowiemy, czy chcemy mieć dzieci, czy nie

Ja też bardzo jasno mówiłam wszystkim partnerom od samiuśkiego początku, że dzieci mieć nie zamierzam.

Ja sie z kolei zastanawiam ile matek tak szczerze mowiac nie zaluje w zadnym stopniu ani momencie decyzji o posiadaniu potomstwa? Ale tak z reka na sercu...
Bo ja zawsze zadawalam pytanie ze w obliczu 20 lub wiecej lat poswiecenia dla dziecka/dzieci patrzac w przeszlosc i zdajac sobie z prawe z tego ze pewnych rzeczy sie nie zrobilo bo dziecko, pewnych rzeczy sie nie doswiadczylo bo rodzina i pewnych rzeczy sie nie uniknelo ile w matkach jest jednak zalu za straconymi mozliwosciami/okazjami? Czy ta milosc do dziecka napewno rekompensuje wszystkie chwile ktore moznaby przezyc inaczej byc moze lepiej? Czy tez w obliczu takiej straty lepiej sobie wmowic ze dziecko to najwiekszy dar i w ogole miod malina zeby niejako poczuc sie lepiej i byc moze pogodzic z nieodwracalna badz co badz strata?

Ale jak można żałować, jeśli kocha się dziecko?

Myślę, że każda matka, mimo, że kocha dziecko, w chwilach załamania chociaż raz pomyślała ''żałuję, że urodziłam''.
Mnie się to zdarzyło, choć nie jestem z tego dumna. Pierwszy raz już podczas porodu.

Wychowanie dziecka to ciężka praca.

Choćby człowiek to zaplanował najlepiej, jak się tylko da - to pewnych rzeczy nie da się przewidzieć, jak np. w przypadku mojego syna, Zespół Aspergera.
Byłam załamana, jak dostałam diagnozę. Nie spodziewałam się tego i miałam poczucie niesprawiedliwości. Ale teraz już jest dobrze.

Jedno nie wyklucza drugiego. Mozna kochac dziecko i zdawac sobie sprawe ze ominely nas rzeczy ktore juz nie wroca.
Pytanie na ile ta milosc do dziecka rzeczywiscie rekomp0ensuje strate a na ile jest to tylko "wyswiechtany" tekst zeby tylko sie nie przyznac do zalu za utraconym czasem.

Ja zawsze wiedziałam że chcę mieć dzieci i mam - także jestem szczęśliwa. Dla mnie to największe możliwe szczęście kochać i być kochana przez moje dzieci. Widzę że są szczęśliwe i to daje mi szczęście. Już się nie mogę doczekać Bożego Narodzenia, bo nasze święta zawsze są cudowne. ale to ja - ja nie miałam wątpliwości.
Miałam wiele dołów, bo ciężko, sama z nimi, bez pieniędzy, bez wakacji, bez mieszkania, bez niczego itd..... to wszystko nie ma dla mnie znaczenia do kocham moje dzieci.
czy wychowuję je dla siebie? nie - życzę im żeby poszły w świat i robiły to co będzie ich pasją i były szczęśliwe ze swoimi rodzinami.
Mam z kolei znajomych, którzy tak jak ja chcieli mieć dzieci, ale okazali się bezpłodni. szczerze? nie mogę ich słuchać i unikam jak mogę! od 20 (sic!) lat nie sa w stanie rozmawiać o niczym innym! nie mają pasji, zainteresowań, tylko terapie i terapie... ona wydaje się już psychicznie chora a on ucieka w pracę. on bierze wszelkie delegacje jakie są możliwe... myślę że on juz jej nienawidzi ale przyzwoitość karze mu to znosić.... - to nie jest dla mnie normalne. skoro biologia robi wielkie STOP i mino dziesiątek tysięcy wydanych i pracy dzieciątek lekarzy w kraju i za granica nic z tego - to może nie tędy droga....

z drugiej strony miałam kilka znajomych, które mówiły kategoryczne nie - aż do czasu, dziś mają dzieci i chyba nie cierpią z tego powodu, przynajmniej nie wiedać tego po ich rodzinach.

no i moja kuzynka.... wzięła ślub z gościem, zdecydowali się, że nie chcą mieć dzieci - z wygody. po 15 latach ona faktycznie nie ma dzieci, ale on jak najbardziej - ze swoją nową żoną.... kuzynka ma już grubo ponad 4 dychy także tak czy siak już mieć nie będzie. czy żałuje? baaardzo.... okupiła to depresją.

żeby nie było - jeśli ktoś nie chce mieć dzieci, to go nie zachęcam! to cudowne że nie ma przymusu - na świecie jest wystarczająco dużo patologii i biednych, cierpiących dzieci niekochających je matek!
Niech dzieci ma ten, co wie że to wyrzeczenie i kto jest świadomy, że chce poświecić swoja wygodę, pieniądze, czas....
żeby mieć agresywnego psa trzeba mieć pozwolenie - a dziecko urodzić może każda..... nawet patologia, pijacy, menele, a potem te dzieci latają głodne bez butów.

W takim razie być może błędnie zinterpretowałam to pytanie. Rozumiem, że każdy może mieć chwile zwątpienia i coś tam sobie pomyśleć z bezsilności oraz zmęczenia, ale czy to rzeczywiście jest prawdziwy żal? W różnych życiowych sytuacjach zdarzało mi się pomyśleć, że byłoby mi łatwiej lub przyjemniej, gdybym czegoś nie zrobiła, jednak to nie był żal, bo nawet w tej chwili słabości nie pomyślałam sobie, że gdybym mogła, to najchętniej cofnęłabym czas. Czy każdej matce zdarza się pomyśleć w jakiejś trudniejszej chwili, że gdyby mogła, to cofnęłaby czas? Dla mnie to dość mocne stwierdzenie.  Tym bardziej, jeśli zestawiamy je z żalem kobiet, które nie zdecydowały się na dziecko, gdy jeszcze mogły. One na pewno chciałyby cofnąć czas i podjąć inne decyzje. Jednak nie zamierzam sprzeczać się w tej kwestii, ponieważ jestem jeszcze teoretykiem. To tylko moje luźne przemyślenia.

Dziecko nie jest pępkiem ani końcem świata i jeśli się o to postaramy, to niczego nam nie musi odbierać. Jasne, że czasem pojawia się zmęczenie (ale ono pojawia się także w wyniku zupełnie innych czynników), jasne, że czasem nas ogranicza (w życiu mamy mnóstwo innych ograniczeń także), jasne, że trzeba mu poświęcić sporo czasu, ale... tak, jego fakt istnienia rekompensuje to wszystko, jest to jednak kwestią własnych priorytetów.

Tak szczerze? Były w moim życiu takie momenty, kiedy właśnie z powodu dziecka chciało mi się rano wstać i żyć i to wcale nie z powodu poczucia odpowiedzialności za nie, a dlatego, że po prostu było.

Znam sporo matek, które pomimo posiadania potomstwa realizują się, spełniają, podróżują i robią kariery, dziecko to wszystko już tylko (i aż) dopełnia. Jeśli jednak ktoś chce znaleźć sobie winnego swojej niemocy, braku determinacji, chęci do działania, to je sobie znajdzie, a jakże.

Napiszę szczerze, że ja praktycznie nic nie straciłam.
Dalej mam to, czego potrzebuję, udany seks, poczucie bezpieczeństwa, miłość.
Zarobki też mam, mam dalej znajomych, z którymi się spotykam, dalej mogę wyjechać na tydzień, jeśli będę chciała (z dzieckiem lub bez).

Jedyne, co się zmieniło, to fakt, że teraz myślę o trzech osobach, a nie dwóch, jak było wcześniej. Gotuję dla trzech, kupuję dla trzech. Gdy coś planuję, pojawia się myśl ''dziecko''.
Mam też więcej prania i sprzątania, oraz obowiązkowo minimum jedno wyjście na plac zabaw dziennie - wcześniej mi się nie chciało wychodzić. Mam też czasem nieprzespaną noc, bo syn akurat ma katar ;-))

Sa tacy co tak uwazaja. Ale skoro mowa o posiadaniu dzieci to skupmy sie na posiadaniu dzieci.
Zalozymy sobie inny temamt pt "Czy warto wychodzic za maz" w innym dziale.

Ja też mam dziecko i bardzo je kocham ale nie uważam ,że nic nie straciłam być może dlatego ,że nie mieszkam z rodzicami i nie ma mi kto pomóc w razie choroby .
Sytuacja z przed tygodnia :Szukam pracy, telefony dzwonią po czym trach.....odbieram dziecko ze szkoły z skręconą nogą i tydzień jestem uziemiona. Partner pracuje w delegacji więc zjechać nie może i cóż zamiast do pracy to trzeba być z dzieckiem. Oczywiście ,że zaraz będę szukać znowu z tym ,że za dwa tyg pewnie będzie grypa lub inne kwiatki. Jakby komuś przyszło do głowy napisać " że są opiekunki itp"to opiekunka dużo więcej bierze pieniędzy za opiekę nad niepełnosprawnym dzieckiem niż zwykłym lub ciężko kogoś takiego znaleźć , kto w ogóle podejmie się opieki.
Praca w moim wypadku też jest ograniczona bo w godz , w których syn chodzi do szkoły.
Absolutnie nie będę przekonywać kogoś ,że bycie matką to tylko miód malina i bezdzietni nie wiedzą co tracą bo faktycznie jest miej obowiązków samemu, swobodniejsze ,życie, nie ma ograniczeń ale mając dziecko wiem po co żyję i dla kogo.Mam cel w życiu bo co jak już zrobię karierę dorobię się kasy jak umierając i tak ją muszę zostawić . W tym wypadku jak się czegoś dorobię to wiem dla kogo to robię.

qrde, ja też wiem, po co żyję
i może większość nie uwierzy: mam cel w życiu

Mnie i mojej partnerski tez 500+ nie przekona do posiadania dzieci.

Dla mnie robienie coś dla siebie  celem nie jest ani dla męża dlatego ,że dziecko jest zawsze moje a mąż nie koniecznie.Nie znaczy to ,że nie dbam o siebie czy mąż chodzi goły i wesoły tylko chodzi mi o sam fakt ,że staram się o coś dla kogoś . Jak nie ma mojego dziecka bo jest u babci to czuję pustkę i bardzo tęsknię.
Odnośnie skręcenia nogi nie chodzi tylko o ten przypadek tylko zaczyna się wrzesień i tak do kwietnia następnego roku zawsze jest coś jak nie choroby to inne zdarzenia po czym muszę zostać w domu z synem i niestety praca idzie w odstawkę .

Wydawało mi się zawsze, że jak się pobiera świadczenie pielęgnacyjne, to nie wolno pracować?
Jak to jest?

Acha, ok... bo zaczęłam przez chwilę żałować, że się nie odwołałam - a zależało mi, by móc normalnie pracować. Ok, dzięki, rozjaśniłaś mi.

Szczerze zazdroszczę wszystkim zdecydowanym zarówno na posiadanie jak i nieposiadanie dzieci.
Ja z jednej strony nie chcę, a drugiej boję się że ominie mnie coś ważnego.
A tak naprawdę zostało mi już tylko kilka lat by w miarę bezpiecznie urodzić dziecko.
Wciąż odwlekam decyzję, mąż po prostu szanuje moje zdanie, sam też nie jest zdecydowany, ma mieszane uczucia. Czasami mówi "skoczmy na głęboką wodę, poradzimy sobie", a czasami, zwłaszcza gdy widzi jak bardzo ograniczone życie mają znajomi posiadający dzieci, mówi "jak dobrze że nie mamy dzieci".

Póki co mamy dużo zwierząt.

Czasami spotykam się z reakcjami "to niemożliwe że nie chcecie mieć dzieci, na pewno jesteście bezpłodni, tylko mydlicie ludziom oczy". Czasami chce mi się się z tego śmiać, czasami mi przykro. Nie wiem dlaczego ludzie zakładają że po pierwsze każdy chce mieć dziecko, a po drugie że zawsze seks musi prowadzić do wpadki. A jak nie ma wpadki to oznaka bezpłodności. Dla mnie to po prostu oznaka naprawdę mądrego zabezpieczania się.

Mam kilka koleżanek takich naprawdę życiowych, takich z którymi konie można kraść. One mi od serca powiedziały że macierzyństwo w większości to udręka (gdy dziecko jest małe, bo potem robi się fajnie). Że zdarzało im się myśleć "po cholerę mi to było", że żaden tam uśmiech dziecka nie wynagradzał im braku snu, wizyt u lekarzy, łez i kłótni z mężem. Że to żadna sielanka z reklam. Że to horror. Że dopiero 3-latek robi się fajny, gdy można z nim pogadać, gdy wiadomo o co chodzi, gdy robi się samodzielny.
Jedna koleżanka powiedziała że kocha swoje dziecko, ale gdyby miała przechodzi przez to jeszcze raz - nie zdecydowałaby się.
Inna powiedziała wprost że żałuje że nie usunęła ciąży, bo dziecko zniszczyło jej życie, tylko w jej przypadku faktycznie była kiepska sytuacja, urodziła w wieku 15 lat, przerwała szkołę, nie miała wsparcia w rodzicach ani w chłopaku, jej życie  naprawdę runęło. Nie jest więc tak, że każda kobieta na 100% pokocha swoje dziecko a jej życie stanie się bajką.
Chociaż wiadomo - oficjalnie kobietom NIE WOLNO mówić takich rzeczy. Oficjalnie one tego nie powiedzą. Grają kochające, szczęśliwe matki.
Oczywiście były też inne opinie - że życie stało się pełne, sensowne.

Mam pytanie do tych, które są mamami.
Czy któraś z Was jest typem introwertyczki, która lubi ciszę, spokój, samotność?
Jak sobie poradziłyście w macierzyństwie? Bo przecież nagle życie się zmienia: lekarze, przedszkole, szkoła, wywiadówki, inni rodzice, hałas, chaos itd.

Ale kto mowi o robieniu czegos dla siebie? Czy męża? Można sie udzielać wolontaryjnie w ośrodku pomocy społecznej, schronisku dla zwierząt czy domu dziecka. Można zajmować sie bezdomnymi, można pomagać ofiarom kataklizmów. Można sponsorować super zdolne dzieci z biednych rodzin. Wiele rzeczy można i niekoniecznie oznaczają one robienie czegoś tylko i wyłącznie dla siebie.
Mnie sie zawsze wydawało ze dzieci nie należą do nikogo. To sa odrębne jednostki ludzkie i nie musza być przedłużeniem swoich rodziców. Mąż tez nie wiadro zeby do kogoś należał

Nie jestem introwertyczką, ale mam zaburzenia depresyjno-lękowe (właśnie zaczęłam leczenie), które objawiają się niepokojem, strachem i wahaniami nastrojów. Owszem, niełatwo jest jeździć i załatwiać (zwłaszcza, że mam dziecko niepełnosprawne), ale wiedza, że robię to dla dziecka zawsze zwycięża.
Potrafię przemówić sobie do rozsądku w takich sytuacjach, dla syna muszę być silna. I jakoś mi się to udaje. Choć bywa trudno.

Nauczyłam się wszystko organizować odpowiednio, planować wcześniej. Da się.