Nie chcemy dzieci - czy na pewno? - Netkobiety.pl

ja wprawdzie nie jestem parą, ale decyzję podjęłam: nie chcę dzieci i nie zamierzam ich mieć.

jesli mój ewentualny partner będzie chciał, to niech sam rodzi ;>

nie wiem czego mialabym zalowac. nigdy nie zalowalam żadnej podjetej decyzji. takie jest życie.

i nie - nie odmieni mi się
a szklankę wody poda mi partner/ka lub pielęgniarka

Moja siostra ma dwójkę dzieci, bardzo je kocha, decyzję o ich posiadaniu podjęła świadomie i o dziwo nie dlatego, że spotkała faceta swojego życia, tylko dlatego bo nie chciała z mężem na odległość żyć(ze względu na jej pracę)

Nigdy nie ukrywała, że dzieci nie lubi, wręcz nie znosiła, kuzynki w jej wieku dzieciate były a ona nimi gardziła, ze dały się uwięzić..
teraz się z tego śmieje i nie żałuje, że dzieci ma, jest szczęśliwa pomimo przeciwności losu.

Mam kuzynkę, dużo starszą ode mnie bo po 40-stce ..stara panna, kasy ma jak lodu a zgorzkniała i sama bo nikt nie chce z nią nawet przebywać, nikt na święta jej nie zaprasza bo zwyczajnie do dzieci z pogardą się odnosi, antypatyczna...myślę, że to smutne nie mieć rodziny...ale to indywidualna decyzja.....

na pewno wiele kobiet żałuje decyzji o braku posiadania potomstwa, ale są takie co stawiają na karierę, mają inne priorytety niż rodzina itp....choć ja sobie nie wyobrażam rodziny nie mieć

bla bla bla
moze dla Ciebie, ale z laski swojej nie wypowiadaj sie za inne kobiety, w tym za mnie.
bo ja sobie tego nie życzę.

nie chcę, nie potrzebuję, nie zamierzam mieć dzieci.

koniec kropka.
nie przejdzie mi, nie zmienię zdania,nie urodze.

Ja i mój partner nie planujemy mieć dzieci. Jemu raczej się to już nie zmieni, bo swoje lata ma i nigdy dzieci nie chciał, ja mam 28 lat i też jak dotąd nie poczułam chęci ani potrzeby posiadania potomstwa. Owszem, zastanawiam się czasem "co jeśli zmienię zdanie", ale uważam, że zdecydowanie gorszą wersją byłoby, gdybym sobie to dziecko zrobiła, a POTEM zmieniła zdanie Czasami się obawiam, że za 5, 10 czy 15 lat "sieknie mnie" instynkt macierzyński, ta irracjonalna, potężna siła natury, z którą ciężko walczyć, a wtedy będzie już za późno na zmianę decyzji, ale i tak nie wyobrażam sobie zdecydować się na dziecko tylko dlatego, że "kiedyś mogę chcieć dziecka, to lepiej teraz niż później". Jeśli będę kiedyś żałować, to będę - i będę musiała z tym żyć. Nie spędza mi to snu z powiek.

Niekiedy sobie myślę, że na pewno ominie mnie jakieś ważne życiowe doświadczenie, ale w moim przypadku brak posiadania potomstwa postrzegam jako "mniejsze zło" (brzydko to brzmi, ale nie umiem znaleźć lepiej pasującego wyrażenia). Widzę dużo więcej zalet niebycia matką, niż bycia nią (podkreślę, że odnoszę się wyłącznie do siebie i mojego życia, nie piszę tu o innych kobietach), dlatego sądzę, że przy swojej decyzji pozostanę, nawet, jeśli kiedyś najdą mnie wątpliwości.

Serio kocham Waszą pewność tego co czuje/myśli inna osoba. Skąd w Was tyle arogancji?
Wątek poruszam z kompletnie innych powodów - takich, że jestem na etapie diagnozowania choroby, która powoduje niepłodność. I są poruszane rozmowy różne z lekarzem. Stąd ta refleksja. Czy ktoś z Was doświadczał dylematów.
Ja od kiedy tylko sięgam pamięcią wiedziałam, że dzieci nie chcę. I to nie tak, że martwi mnie, że bym nie dała rady. Dałabym - opiekowałam się dziećmi w rodzinie jak i jako niania. Po prostu nie czuję instynktu, ani potrzeby posiadania dziecka. No i przede wszystkim nie jestem typem rodzinnym - mam słabe relacje z nawet najbliższą rodziną. Nie wychowano mnie więc w prorodzinnej atmosferze.

Trochę bawią mnie wyświechtane frazesy "zmienisz zdanie" albo "swoje to co innego". A kobiety, które przyznają się do tego, że żałują, że zostały matkami? To co, jakieś dziwolągi? Chyba nie...
Niektóre kobiety są stworzone do bycia matkami. Inne są, bo wpadka. Inne, bo przecież przyjęło się, że dziecko musi być. A jeszcze inne bo są pod presją.
Ja ją także odczuwam, bo jestem w idealnym wieku do urodzenia dziecka. I te pytania rodziny - "kiedy będę babcią?" itp. To straszne jak niektórzy zakładają, że każdy chce mieć dziecko. Nawet lekarze. Moja doktor przyjęła moją odpowiedź normalnie, ale dodała, że warto się postarać móc zapewnić sobie możliwość zajścia w ciążę, jak definitywnie to przekreślić i potem żałować.
I serio pomyślałam trochę nad tym. Ale nie. To nie dla mnie.
Zbyt bardzo dziecko kojarzy mi się z wyrzeczeniami i ograniczeniami, z zniewoleniem i podporządkowaniem małej istotce, która nawet nie będzie mi za to wszystko wdzięczna. Pewnie i egoistyczne, ale przynajmniej szczere.

Plus - nie bawi mnie sprowadzanie na świat istoty tylko po to by była i użerała się z bandą uprzedzonych ludzi - bo nie wyobrażam sobie nie wychować dziecka wg swoich zasad, a one jednak odstają od pewnych norm. I co, krzywdzić dziecko, bo inni ludzie nie zrozumieją jego życia? Podziękuję. Świat musiałby być o wiele bardziej tolerancyjny.

Ależ ona nie wypowiadała się za Ciebie
Ty dzieci nie masz, więc nie możesz wiedzieć jak ogromna jest taka miłość.

Bla, bla, bla można by powiedzieć komuś, kto zaprzecza takim stwierdzeniom. Teoretyzując.

Co do zasadniczego pytania.
Znam wiele kobiet, które twierdziły, że nie chcą mieć dzieci. Przy bliższych rozmowach lub przy bliższym poznaniu się, zawsze było drugie dno.
Nie znam żadnej kobiety, które nie chcą (nie chciały i nie miały) nigdy mieć dzieci z własnego, głębokiego przekonania.
Nie twierdzę, że takich kobiet nie ma. Tylko ja takich nie znam

dziewczyny, moze zacznijcie czytac ze ZROZUMIENIEM

czy js mam was tego uczyc??
jest wyraźnie napisane: dziecko to najwspanialszy dar dla kobiety A NIE dziecko to był dla mnie najwspanialszy dar.

kumacie czacze?
jesli masz na mysli cos co dotyczy tylko Ciebie to nie pisz tak jakby dotyczylo calego swiata.

mnie też zadziwia to jak inni lepiej wiedza, czego ja chcę, albo będę chciala.
i nie omieszkali sie tym dzielić od mniej wiecej mojego 16 roku zycia - bo wtedy na glos zaczelam mowic, ze nie chce dzieci.
Minelo 18 lat i nadal nic sie nie zmienilo. i nie czuje zadnej potrzeby,zeby sie zmienialo.
wkurzajace jest to, jak wiele osob lekcewazaco podchodzi do decyzji innych ludzi. jak widza tylko czubek własnego nosa i nie potrafia wczuc sie w sytuacje innego człowieka. uwazaja, ze tylko ich droga jest sluszna i najlepsza.
dla mnie takie osoby mają minimalna empatię. mimo ze wydaje im sie, ze mają rozwiniętą

Wyłacznie z postów mogę wnioskować co czujesz i myślisz-jeśli to do mnie było.Ale podstawą decyzji jest jakby drugie dno-dzieci mieć nie możesz-lub-będzie to okupione długim leczeniem i pewnie jakimiś wyrzeczeniami.
Ja właściwie "wpadłam" z moją ciąża.Wpadłam po trzydziestce mając w kieszeni skierowanie do poradni niepłodności.Właściwie z dziecka ucieszyłam się gdy miało ono już jakieś dwa lata.I wtedy poczułam się matką.Wczesniej robiłam wszystko przy dziecku z obowiązku raczej niż z miłości.Nie jest to łatwe na pewno.szczególnie przy rodzinie,która popiskuje widząc małego człowieczka a mnie to w ogóle nie rusza.
Co do norm i zasad-jestem z trochę innej kultury bo jestem Żydówką.Więc z pewnością mam gorzej niż Ty.I nikt mojego dziecka nie wytyka.moja córka z nikim się nie użera.Uwierz-na co dzień,w realu ludzie są bardziej tolerancyjni niż w wirtualu:)

Olivka-pax
Przecież v weszła na forum z pewnością dlatego,że wątek w którym się wypowiada dotyczy tych co dzieci mieć NIE CHCĄ.

Olivko-proszę Cię,nie twórz spiskowych teorii.
Ja też tu nie bywam bo nie planuję kolejnej ciąży i średnio mnie obchodzi jakie kto ma problemy z ciążą,przed nia czy po niej.
Ale weszłam tu bo po prostu jak czytasz forum to aktualny wątek pojawia się na początku każdego działu.nie wchodząc do działu widzisz jego tytuł od razu.
Dziwne,że tego nie zauważyłaś

To nie chcesz mieć dzieci czy nie możesz? A może nie chcesz ale był to twój wybór, a jak pojawia się fizyczna niemożność posiadania dzieci, to nagle pojawia się z tyłu głowy małe wkurzenie co? Mała refleksja a propos wspólnych decyzji w parze o nieposiadaniu dzieci. Facet młody, który mówi, że nie chce mieć dzieci "teraz i nigdy" doskonale sobie zdaje sprawę, że kiedy będzie miał już 40-50 lat i mu się odmieni na dzieci, to sobie znajdzie młodą dupeczkę, która mu dziecko urodzi. Jemu czas nie tyka a przynajmniej trochę inaczej. Parafrazując Marsellusa Wallace'a: "Na świecie jest wiele kobiet myślących, że ich dupa zestarzeje się jak wino. Jeśli myślisz, że skwaśnieje, to dobrze myślisz. Jeśli myślisz, że z wiekiem szlachetnieje – to źle myślisz."
To oczywiście nie w kontekście tego, że dziecko coś kompensuje ale właśnie tych wspólnych wyborów.

To może po prostu nie wypowiadaj się w temacie, który budzi w Tobie aż tak skrajne emocje? ;p
Oszczędziłabyś sobie nerwów.

ZAWSZE znajdzie się ktoś nawiedzony, kto uważa bycie matką za jedyną i słuszną rolę kobiety w społeczeństwie.

to trochę masochistyczne psuć sobie zdrowie:)
Co zauważyłam, niektóre bezdzietne kobiety są wręcz wkurzone na te co mają dzieci, zwyczajnie wkurza je szczęście innych kobiet

Dzieci potrafią nam dostarczyć wiele cudownych chwil, ale i wiele zmartwień, trosk, zmęczenia i jest to ciężka praca jak dziewczyny mówią
Nie każda kobieta się do tego po prostu nadaje, nie każda jest gotowa do takich wyrzeczeń, a lepiej jeśli kobieta wiedząca , ze nie chce mieć dzieci i ich nie ma niż ma i jest kiepską matką

Proponuję zacząć od siebie (tylko najpierw spuść trochę powietrza).
Potem przeczytaj jeszcze raz swoją odpowiedź:

Może wtedy zrozumiesz. Jak się nie uda, to powtórz czynność.
Może wtedy zakumasz czacze.
Na marginesie: widzisz różnicę między "laską" a "łaską"?

Jak ktoś, sam nie posiadając dzieci, neguje rozmiar uczuć matki wobec dziecka, to po prostu teoretyzuje.

Ze wszystkich wypowiedzi w tym wątku (tych na nie), jedynie Annemone zabrzmiała szczerze.
Kiedyś na forum wypowiadała się NinaLafairy. Ona też (w tej kwestii) brzmiała wiarygodnie - podwiązała sobie jajowody.

Pod tym mogę się podpisać.

_v_, też mnie to kiedyś wkurzało. Ale z czasem nauczyłam się po prostu puszczać takie komentarze mimo uszu. Jakiś czas temu miałam problemy hormonalne i poszłam z wynikami badań do ginekologa-endokrynologa, ewidentnie nie były w normie i miesiączkowałam gdzieś tak co dwa miesiące. Pani dr stwierdziła, że jeśli chcę może mi przepisać środki antykoncepcyjne na uregulowanie miesiączki. Ja na to, że nie chcę i pytam się, jak to można leczyć inaczej i co jest przyczyną tych zaburzeń, a lekarka: "teraz może pani jedynie przyjmować antykoncepcją hormonalną, a leczyć to będziemy jak będzie się pani starać o dziecko". Ja coraz większe oczy, odpowiedziałam: "a co jeśli nie planuję mieć dzieci?" i usłyszałam oczywiście: "nonsens, każda kobieta chce mieć dzieci". Lekarka oczywiście tzw. starej daty, ale wyszłam wtedy z gabinetu prawie trzaskając drzwiami. I chyba to mnie trochę uodporniło - nie był to pierwszy ani ostatni lekarz, który dał mi do zrozumienia, że "jeszcze mi się odmieni", więc uznałam, że nie pozostało mi nic innego, jak przyjąć, że nie każdy musi każdego rozumieć - ja nie rozumiem ludzi z podejściem "marzeniem każdej kobiety jest dziecko, a jeśli o nim nie marzy, to kłamie", natomiast oni nie rozumieją mnie. Nie przekonasz drugiego człowieka, by popatrzył na świat Twoimi oczami i zobaczył to samo, co Ty. Możesz się tylko bezowocnie wściekać, albo olać sikiem prostym i żyć dalej swoim życiem, bo żadna "mundrala" nie przeżyje go przecież za Ciebie i tak.

Swoją drogą ja nie zauważyłam w wypowiedzi olivki żadnego poczucia wyższości nad bezdzietnymi ani agresji. Ot, wyraziła swoją opinię i wierzę, że dla niej, z jej perspektywy po prostu tak świat wygląda. Nie przyszłoby mi też do głowy wypowiadać się na temat ogromu matczynej miłości, skoro nigdy jej nie doświadczyłam. Nie widzę wywyższania się w takim stwierdzeniu ze strony kobiety, która jest matką - bo to przecież prawda, nie mam pojęcia jak to jest być matką i co się wtedy czuje, więc zwyczajnie nie będę się kłócić, że moje życie jest lepsze od czyjegoś.

i właśnie to jest dokładnie to, o czym mówię

gdybyś to wypowiadała, a nie pisała, to jestem pewna, że towarzyszyłby temu krzywy uśmieszek
choć podejrzewam, że i podczas pisania ten krzywy uśmieszek był.

nie jest jedynym celem każdego człowieka płodzenie dzieci i szukanie partnera - chociaż owszem, wiele kobiet robi to na siłę. ale samoświadomości w nich za grosz nie ma. jeśli ktoś się okłamuje, to potem tak wychodzi, że mówi, że niby nie chce, a tak naprawdę chcę.

ale nie jestem wróżką, żebym wiedziała kto tak robi, a kto nie. jeśli ktoś mnie informuje o jakiejś swojej decyzji czy wyborze, to po prostu to przyjmuję, a nie komentuję, że "aaa, słyszałam to już milion razy", "zmieni ci sie" itp. itd.

to jest bardzo lekceważące podejście do drugiego, dorosłego przecież człowieka
i ja akurat sobie nie życzę, żeby mnie i moje decyzje tak lekceważąco traktować.

co do reagowania - uważam, że na pewne rzeczy trzeba reagować - bo inaczej ludzie się przyzwyczajają, że mogą dane rzeczy robić. w tym również to, że mogą lekceważąco komentować wybory innych.

to ostatnie zdanie trzeba było dopisać do tego komentarza, do którego się odniosłam - nie byłoby tej całej dyskusji

w rozmowie, szczególnie pisanej, naprawdę jest ważne jak i jakich pojęć i zwrotów się używa - jeżeli wypowiadamy się niechlujnie, to nic dziwnego, że inni nas nie rozumieją

postuluję więc: mniej niechlujstwa w wypowiedziach, więcej konkretów - jeśli myślisz o sobie, to pisz o sobie, jeśli myślisz o koleżankach z najbliższego otoczenia, to napisz "dla moich koleżanek z najbliższego otoczenia" zamiast "dla kobiet" - co ma już zupełnie inne znaczenie i wagę.

Według mnie zrobiłaś trochę z igły widły.
Każdy ma prawo pisać, jak chce, dopóki nikogo nie obraża. Wystarczyło dopytać, czy olivka pisała za siebie, czy ogólnie, nie trzeba było od razu jej atakować.

Wracając do tematu - decyzja o posiadaniu dzieci/lub nie-posiadaniu dzieci jest indywidualna, każdy powinien podjąć ją sam według swojej woli/uznania/opinii.

Ruta napisałaś, że podjęłaś decyzję i dzieci mieć na pewno nie chcesz. Potem wyłoniło się to, że jest problem z niepłodnością u Ciebie. Wydaje mi się, że jakbyś podjęła decyzję na 100% i na 100% byłabyś przekonana, że dzieci nie chcesz to po prostu tematu by nie było, a bezpłodność by Cię tylko ucieszyła i uspokoiła. Takie odnoszę wrażenie z Twoich wypowiedzi.. być może się mylę.
Ja co prawda jestem po tej drugiej stronie - dzieci zawsze chciałam. Podjęliśmy z mężem świadomą decyzję o postaraniu się o dziecko, ani przez chwilę nie miałam wątpliwości co do jej słuszności ALE jak już w ciążę zaszłam to pojawiły się pytania w głowie "czy na pewno to dobra decyzja?" "czy ja będę dobrą matką?" "jak zmieni się moje życie?" itp. więc wydaje mi się, że z drugiej strony w każdej tak ważnej życiowej decyzji jaką jest posiadanie bądź nieposiadanie dzieci - nasuną się wątpliwości. Nie można być chyba 100 procent pewnym, a to czy TY pożałujesz swojej decyzji to chyba dopiero przekonasz się za lat powiedzmy 20. Gdzie rzeczywiście będziesz żyła bez tych dzieci, będzie już za późno by je mieć to wtedy z perspektywy czasu powiesz czy warto było i czy to było słuszne. No, ale na ten moment jeśli nie czujesz i nie widzisz siebie w roli matki - super że jesteś tego świadoma. Nie każdy powinien mieć dzieci i nie każdy się do tego nadaje, dlatego podążaj za własnym sumieniem. Ja w swoim otoczeniu niestety nie znam nikogo, kogo brak dzieci by ucieszył. Moja siostra nie cierpi dzieci (tak od zawsze mówiła)nie chciała ich mieć, potem okazało się że jest chora i dzieci być może nigdy mieć nie będzie. I nagle bach : jest w ciąży. Nie wiem czy ten strach wpłynął na to, że przewartościowała swoje życie, zmieniła decyzję.. nie wiem, ale swoje kocha tych innych nadal nie cierpi i wszystkie są dla niej brzydkie, odpychające.

Swoją drogą jakby już tak się czepiać wszystkiego to samo skonstruowanie pytania w temacie przez autorkę nasuwa wniosek , ze autorka pewna nie jest czy aby na pewno nie chce mieć dzieci........to tak na marginesie:):)

o, sluszna uwaga, Iceni, z tym podwiazaniem jajowodow. Zastanawiam sie, tak z czystej ciekawosci, co o tym mysla kobiety, ktore definitywnie nie chce miec dzieci. Chyba lepiej to zrobic, niz lata cale zawracac sobie glowe antykoncepcja i martwic sie o wpadke.
A co Ty na to, v?

w Polsce jest zabronione, więc nie ma co rozważać - póki co zwyczajnie mnie nie stać, żeby jechać za granicę na zabieg.
gdyby było możliwe w Polsce - rozważyłabym bardzo poważnie to.

na razie podjęłam decyzję co do implantu na trzy lata - tylko to samo: ciułam kasę, bo a to kot chory i trzeba płacić za leczenie, albo co innego wypada, a czwartego kredytu brać nie chcę, bo nie wyjdę z tego błędnego koła.
generalnie policzyłam, że implant kosztuje mniej więcej tyle samo, co tabletki co miesiąc, tylko, że jednorazowo trzeba wybulić ok. 1000 zł.

ha, a ja na odwrot, wolalam takie oseski, ktore wystarczy nakarmic, przewinac i polozyc spac. Przy takich nie ma pracy. Za to przy kilkulatkach - zalamka czasem
v, no tak, zapomnialam o takim szczegole, jak to, ze nie mozna sobie isc ot tak do lekarza i rzec - wez mi pan podwiaz jajowody...

moje byly jak aniolki. Trywialnie mowiac - tylko jadly, sraly i spaly

no to u mnie widac jak w tym powiedzeniu, ze kazdy glupi ma szczescie) bo grzeczne bardzo mam dzieciaki. Jak wyrosly, to nic sie nie zmienilo poza tym, ze nie spia tyle
Zartuje. Troche zajec im doszlo

O

No coż pies tez wymaga opieki i to przez cale zycie, a dziecko przynajmniej dorosnie

I jeszcze jedno dopisze SWOJE dziecko a CUDZE dziecko to są dwa rozne zagadnienia. Dwa odrębne wszechswiaty zaangazowania

Małpa deklarujesz niechęć w stosunku do dzieci, a tak z ciekawości zapytam - bez atakowania, naprawdę z czystej ciekawości- w swojej stopce masz napis "serce mojego skarba przestało bić (10,5t) rozumiem, że chodzi o poronienie? czy Twoja decyzja o nieposiadaniu dzieci wiąże się z bólem i stratą? Czy ta stopka w ogóle dotyczy czego innego?

Tak byłam w ciąży, co prawda nie planowanej, ale zdecydowałam się walczyć o to dziecko, mimo że mnie ta ciąża fizycznie bardzo dobiła, nie mogłam brać wszystkich leków, zachorowałam na płuca, długo dochodziłam do siebie. Psychicznie też, dziś, pamiętam, ale już tak nie boli. Czy chciałam tego dziecka? Tak. Było mi bardzo ciężko.

Na pewno to ma jakiś wpływ. Nie chciałabym tego przeżywać znowu.

Ja nie deklaruje żadnej niechęci do dzieci, ja lubię dzieci, małe dzieci uważam za nudne nei to że ich nie lubię, nie lubię rozwydrzonych i źle wychowanych dzieci, ale dzieci ogółem lubię.

PS Do mojej pracy przychodziła klientka z dwuletnim synkiem, bardzo polubiłam tego chłopczyka, przyniosłam mu specjalnie pluszaka, dawałam karki do rysowania, lubiłam kiedy przychodził, ale mój mąż widział mnie potem, kiedy maska spadała, smutną, przybitą, wiedział o co chodzi...

Olivka chyba nigdy do końca ten co marzy o dzieciach i je ma - nie zrozumie argumentów tego, który dzieci nie chce i na odwrót. Gdzieś tam na poziomie intelektualnym to zrozumiemy , ale emocjonalnym jednak już jest różnica. I myślę, że nie ma tu za co przepraszać, to naturalne grunt żeby na siłę kogoś nie zmuszać do pokochania dzieci i na odwrót. Wygoda jest to argument niewątpliwy, a raczej jej utrata przy posiadaniu dzieci. Jednak osoby, które je chcą po prostu z niej zrezygnują w imię wyższych celów jakim jest dla nich dziecko, a osoby nie chcące dzieci z niej rezygnować nie muszą. I wszystko jest super, jeśli jesteśmy z tym szczęśliwi

Jestem takżę matką ale ja nigdy całego swego życia NIE uzależniałam od dziecka i NIE uzależniam.Mam swoje pasje-i nie są to seriale:),mam swoje zainteresowania,które także podziela moja córka więc dzięki temu mamy wiele wspólnych tematów i dużo czasu spędzamy wspólnie.
Nie wiem ile ma Twoje dziecko ale dla mnie to dziwne trochę...

Ja mam niepełnosprawne dziecko, ale to nie oznacza, że nie mogę zrobić tego, co lubię.
Świat się nie kręci wokół mojego dziecka, znajduję jakoś czas na wszystko.
To kwestia organizacji, tak myślę.

Mój syn ma 3 i pół, a mimo to znajduję czas - to naprawdę kwestia organizacji.
Dodatkowo napiszę, że jeszcze nie chodzi do przedszkola.