związek bez seksu - moja historia - Netkobiety.pl

chrisitano, jeśli masz problem z odczuwaniem pozadania to polecam zainteresowanie sie wplywem odzywiania na nie. Nie mam pewnosci czy pomogloby Ci to zmniejszyc/wylaczyc poped seksualny ale z tego co wiem eliminacja z diety miesa, mleka, potraw pikantnych, oraz nadmiaru cukru potrafia uczynic z osoby wrecz nadpobudliwej seksualnie osobe aseksualna. Wiem to z autopsji, z tym ze nie mam pewnosci co do uniwersalnosci tej zasady. Tzn. u mnie bylo tak ze samo bycie wegetarianka (nie weganka, czyli mleko, produkty mleczne - normalnie pilam/jadlam) nic nie dawalo, dopiero eliminacja mleka/produktow mlecznych oraz cukrow (tych z ciastek, nie owocow), i chudosc (nie szczuplosc, tylko wlasnie chudosc) uczynila mnie osoba niezdolna wykrzesac z siebie odrobiny podniecenia. Oczywiscie nie zachecam Cie do tego zebys sie nie dozywiala, bo nie chce zrobic Ci krzywdy, ale warto zastanawic sie czy nie dostarcza sie organizmowi zbyt duzo skladnikow pewnego rodzaju.
Wydaje mi sie ze podniecenie, i tesknota (zwlaszcza mocno odczuwana) za bliskoscia  fizyczna drugiej osoby moze miec zrodlo w 'zatruciu' skladnikami dostarczanymi z zywnosci. Czesto tez pragnienie takie pojawia sie gdy nie rozumie sie swoich rozchwianych emocji. Ludzie spokojni, i zrownowazeni maja chyba najczesciej niskie libido.

Nie podważam jej szczęścia, ale nie uwierzę, że ktoś kto potrzebuje seksu, a go nie ma, może być spełniony.
Jedno drugie wyklucza po prostu. Moim zdaniem.

Na wernisaże możesz sobie chodzić z kolegą lub koleżanką, która też docenia sztukę. A co ma zrobić autorka? Poużywać sobie z kolegą? Seks to nie jest mała rozbieżność, jakaś pierdoła. Jak moja partnerka nie będzie lubiła grać ze mną w gry komputerowe to trudno, pogram sobie z przyjacielem lub online, szkoda, że partnerka nie gra, no ale cóż poradzić. Tak samo można poradzić sobie z brakiem tej sfery, która powinna uzupełniać idealny związek?

Zakładam że, Autorka jest młodą osobą, dlatego też o tym czy w związku z aseksualnym mężem był szczęśliwa i spełniona, będzie mogła orzec, za lat kilkadziesiąt.
W początkowym okresie związku, zazwyczaj wszystko jest łatwiejsze, schody pojawiają się z czasem i autorka na dzień dzisiejszy, nie powinna nikomu wskazywać " kierunku ". Przecież sama jeszcze nie wie, czy Jej recepta się sprawdzi.
Ciekawe czy za lat 20,30, 40 też będzie, tak pewna swego wyboru, ale o tym się dowie dopiero z czasem.

W tym jest moim zdaniem problem. Wiele osób nie jest do końca szczęśliwych w związkach i zamiast coś z tym zrobić, zamiast wcześniej się rozstać i poszukać kogoś, kto będzie odpowiadał nam w 100% to idziemy na niepotrzebne kompromisy a potem na siłę próbujemy sobie wmówić, że jesteśmy szczęśliwi. Przecież autorka przeszła przez te wszystkie depresje, leczenie itp. Tak ma wyglądać normalny związek, ze trzeba chodzić do specjalisty by nie załamać się i znać poczucie własnej wartości? A nie łatwiej było się po prostu rozstać na początku i poszukać od razu osoby dla nas odpowiedniej?

Tak by było moim zdaniem o wiele lepiej, ale wiele osób z lenistwa i strachu wolą pozostawać przy znanej, dobrej opcji, niż zaryzykować i spróbować znaleźć prawdziwe szczęście...

Podobno autorka nie ma żadnego problemu, tylko chciała się podzielić swoim szczęściem i pokazać, że można się wyrzec seksu w imię "miłości"...

w sumie... czemu to on się nie poświęcił?

skoro jest taki idealny,to jak pisze Cyngli, powinno go wzruszyć to, że jego żona cierpi. a skoro ją kocha, to powinien się poświęcić i ją chedozyc regularnie (dla autorki miłość=poświęcenie)

pytanie do autorki: czemu to Ty musiałas sier dostosować do niego, a nie on do Ciebie?

No właśnie. Długo tak nie pociągnie.

Ślepy nie jest. Obojętny też nie. Jest aseksualny i z opisu wynika: heteroromantyczny. Jest czuły i romantyczny w stosunku do niej, ale wbrew wcześniejszym opiniom, że w jego aseksualizmie i w jej wyrzeczeniu dostrzec można brak egoizmu, ja widzę coś dokładnie odwrotnego. On ma potrzebę bycia w związku romantycznym, potrzebuje osoby wobec której czułby miłość romantyczną i mógłby ją okazywać. Potrzebny mu obiekt uczuć. Potrzebuje również osoby, która również darzyłaby go miłością romantyczną, z której wyłączony byłby pociąg seksualny. W tym tkwi jego egoizm. Ogromny zważywszy na to z jakimi przeciwnościami musiała i musi nadal zmierzać się jego partnerka.
Z kolei ona również nie jest w związku kompletnie altruistyczna. Również ma potrzebę romantycznej miłości, wsparcia i w przyszłości posiadania dzieci. Zrezygnowała z seksu, bo uznała, że pozostałe elementy rekompensują w jakiś sposób jej ten brak.Taki jej model związku i taki jej model egoizmu. Twierdzi, że jest szczęśliwa i przeczyć tym twierdzeniom na siłę nie będę, choć z każdego jej postu wyziera dysonans.

Na to wygląda.
Seks na siłę z osobą, którą się niby kocha?
Nie wyobrażam sobie tego, tak samo, jak życia z facetem bez seksu. Mnie podnieca zapach, spojrzenie mojego męża, nieraz patrzę jak on pracuje i samo to sprawia, że mi się mokro robi - gdyby mi ktoś odebrał możliwość dobrania się do niego i kochania się z nim, to nie wiem, ale chyba by mnie frustracja zabiła. Nigdy nie mieliśmy przerwy dłuższej niż 2 dni, w połogu myślałam, że oszaleję.

Nie wiem, nie potrafię tego ogarnąć, że można dobrowolnie zrezygnować z tak ważnej strefy wspólnego życia i to właściwie bez powodu, bo on nie jest chory przecież, ani nie cierpi na impotencję.

I nie rozumiem, jak facet kochający swoją kobietę może w lustro patrzeć, wiedząc, że ona jest od lat niezaspokojona. Ja bym nie mogła, gdybym z jakiegoś powodu nie mogła kochać się z mężem, to chyba sama bym odeszła...

Troche nie rozumiem sensu watku i przeslania autorki. Po kiego wujaszka tu piszesz...
Z jednej strony chce kogos podobnego (nie ma tu takich) pocieszac, z drugiej strony zlosci sie, gdy my nie rozumiemy jej motywacji do malzenstwa. Nazywa piekny akt seksualny "wkladaniem penisa do dziury". Chcesz ludziom normalnym obrzydzic seks przez takie okreslenie? seks dla normalnych ludzi, kochajacych sie nie jest najwazniejszy, ale jest dopelnieniem zwiazku. I jest po prostu fajny, zajebisty i tyle. Zobacz- nie ma tu nikogo, kto ma taka sytuacje jak ty. Chcialas tu kogos takiego pocieszyc. Powinnas sie wycofac z dyskusji po tym, gdy okazalo sie, ze nikt tu nie chcialby zyc w zwiazku z aseksualna osoba. A ty ciagniesz temat i probujeszsz nas przekonac o twoim Wielkim Szczesciu. A na zdrowie ci. Zycze naprawde szczescia. Moze nawet ci wierze, chociaz bardzo trudno...Ale nie pien sie, ze spotykasz sie tu z protestami.To jest dziwne, co tu opisujesz. Trudno to normalnej babie, ktora ma zdrowe podejscie do seksu wszystko tak tolerancyjnie ogarnac.Trudno tu postawic sie w twojej sytuacji. My tu wszystkie wkladamy sobie tego penisa do dziury (twoje slowa), i mamy sie z tym fajnie.Ja osobiscie uwielbiam seks i bliskosc z moim mezem daje mi bardzo duzo.  Co chcesz do kurki wodnej tu przekazac? jakie jest twoje przeslanie? Jestes szczesliwa- fajnie. Ale zrozum , ze dla innych to niepojete. Chcesz, by tolerancyjnie podejsc do twojej sytuacji? tolerancja nie moze byc jednokierunkowa. Ty toleruj nasze myslenie. Ono jest jednak troche bardziej autentyczne....

Bo sama masz problem z seksem i bliskością, czytałam Twoje posty o obrzydzeniu, seksuolog się kłania.

Ale czego się spodziewać po osobie, która normalnych ludzi lubiących seks nazywa maniakami seksualnymi...

Ty faktycznie byś mogła, Autorka jakoś nie może. Masturbacja, też jest formą seksu.
Ponowie, jestem ciekawa czy Autorka, będzie zadowolona z układu za X lat.
Dopiero wówczas, będzie mogła z czystym sumieniem powiedzieć, czy Jej wybór był słuszny.
Jak dla mnie, dopiero czas pokarze, co weźmie górę, potrzeby które tłumi, czy poświęcenie dla związku.

ja mogę mówić za siebie, ale po tych 6-7 latach bez seksu stawalam się coraz mniej zadowolona. mialam wrazenie, że zycie mi.ucieka, trace cos waznego i nie chodzilo mi o penisa w pochwie - tylko o pożądanie, intymność, dotyk, całą tą erotyczną grę, flirt, uwodzenie, które uwielbiam, możliwość eksperymentowania,odkrywania roznych rzeczy, dzielenia sie tym z drugim czlowiekiem.

po tych latach doszlam do wniosku, ze zwiazek bez seksu jest mozliwy, ale nigdy nie wejdzie na taki pułap intymnosci jak zwiazek z seksem.
doszlam do wniosku,ze nie chce spedzic reszty zycia z najlepszym przyjacielem. bo najlepszego przyjaciela i tak moge miec niezaleznie od bycia w zwiazku.
niestety przez zycie w celibacie okazałam się latwym lupem dla psychopaty,ktory mi zafundowal seks jak z bajki i zagwarantowal spelnienie wszystkich fantazji, jakie mi tylko przyszly do glowy i na jakie mialam odwagę sobie pozwolić.

z perspektywy czasu mogę powiedzieć,że kiedy godzilam się na związek bez seksu kompletnie nie mialam pojęcia, jakie mogą byc dla mnie konsekwencje tego. wtedy bylam zakochana i jako kkzb sklonna do wielu poswiecen.
teraz mam zupelnie inne podejscie do tych spraw, aczkolwiek czasu ktory minął już nie odzyskam.

Będzie po angielsku ale spróbuje...może nie będzie to zbyt wysoki próg dla odbiorcy.... "Whats best advice to follow then your own."

No z mojego punktu widzenia związek bez sexu to czysta masakra. Już w czasach bardzo prehistorycznych czyli średniowiecznych udzielano rozwodów parom które nie uprawiały sexu https://it.wikipedia.org/wiki/Dispensa_ … _consumato Sex jest jednym z fundamentów związku/małżeństwa. Związek w którym fundamentalnie nie ma sexu jest dla mnie związkiem tak samo dysfunkcjonalny jak związek w którym mąż bije żonę. Twoja depresja jest zupełnie logiczna. Masturbacja jest okropna :-( Nic nie zastąpi bliskości dwóch osób. Współczuję Ci i radzę Ci znaleźć sobie nowego partnera który będzie Cię pożądał. Taka jak któraś z forumowiczek już w tym wątku mówiła to rzeczywiście zrobiłby facet. Rozumiem niechęć do sexu przez tydzień czy nawet kilka miesięcy. Ale to co Ty doświadczasz to nie jest normalne życie. Masturbacja nigdy nie zastąpi prawdziwego sexu gdzie dwoje ludzi się pożąda....

Najeżdżacie na Lily, wyciągając jej problemy - może słusznie. Ale w tym zdaniu ma rację, seks można też tak postrzegać. Można bronić, że ważniejsza jest otoczka, bliskość niż sam akt i to też jest prawda. Jednak większą bliskość dają z pewnością rozmowy, a wiele par jakoś w biegu nie ma na nie czasu, choć znajduje go na seks. I że niby związek autorki miałby być bardziej wybrakowany?
Ja w przeciwieństwie do Lily seks lubię, ale też mam wrażenie, że go przesadnie gloryfikujecie.

To tylko wrażenie.

Hipokryzją byłoby udawanie, że seks się nie liczy - a przecież jest jednym z fundamentów związku.

Ja tez radze podjac ryzyko. Rozmawialem kiedyś z kobieta w bardzo podobnej sytuacji do tej opisanej przez autorkę tyle tylko ze ona "wyskakała" sobie do tego jeszcze dzieci. Ten jej facet wydawał sie być całkiem OK tyle tylko ze nie chciał wogole sexu. Wtedy jej doradzałem zeby nie brała rozwodu ale moje stanowisko w tej sprawie ewoluowało. Jak widzę moich znajomych to jednak sporo z nich ma udane związki po rozwodach. I choc całkiem sporo ludzi nie potrafi sie odnaleźć po rozwodzie to teraz uważam, ze warto jest podjąć to ryzyko i poszukać nowego partnera zamiast tkwić w związku bez sexu.

Jest różnica. Do braku nogi muszę sie przyzwyczaić ale do braku seksu niekoniecznie. Nie jest to jeden i ostatni wolny facet na świecie zeby sie aż tak dla niego poświęcać. Facetów jest tyle na tym świecie ze można przebierać i wybierać. Przymusu bycia z tym konkretnym nie ma. Bez nogi z kolei....w sumie tez nie ma przymusu zeby żyć.

Ok, przykład z nogą może nietrafiony - bo kalectwa nie wybiera się, tak jak partnera, ale bycie silnym psychicznie, jest ponad takie sytuacje.
Związek bez seksu jest słabym związkiem, ale od każdej reguły jest wyjątek. Ja jej wierzę, że ona nauczyła się być szczęśliwą w takim życiu, związku, takim jaki on jest w rzeczywistości, toleruje swojego "zimnego" faceta, nie rozpacza, że nikt nie zaspakaja jej potrzeb.

Jeśli ona wierzy w to, to niech sobie żyje jak chcę! Chociaż często takie osoby piszą, bo jest to jakaś forma "krzyku" rozpaczy - formalnie cały świat widzi taką osobę zadowoloną, a wewnątrz.... rozpacz. Im gorzeje jest takiej osobie, tym bardziej stara się przekonać cały świat, że maska jest prawdziwa.
Nie wiem, jak jest w przypadku Christiana, ale chyba wolałabym, by rzeczywiście umiała się cieszyć swoim życie i  głębokim związki z aseksualnym mężczyzną.

Bez obrazy, ale porównanie jest bezsensu. Wejdź na jakieś forum niepełnosprawnych i zapytaj czy są tam ludzie szczęśliwi, oczywiście znajdziesz takich.
A potem zapytaj, czy woleli by mieć obie nogi i czy sprawność wpłynęłaby, na ich poczucie szczęścia ?
Na koniec, żadna osoba np. po amputacji, nie poleci Ci, pozbycia się kończyny, jako drogi do życiowego zadowolenia.

no wlasnie, jak napisala Averyl, moze ona jest szczesliwsza bez tego seksu bardziej niz niektorzy z seksem. Bo po lekturze tego forum jasno widac, ze nie zawsze mozna miec wszystko. Niektorzy maja seks a nie maja milosci, poczucia bliskosci ani innych pozytywnych emocji. Jeszcze inni nie maja w ogole nic i nikogo.
A ona pisze, ze ma wspanialego faceta z ktorym, poza seksem, jest spelniona w 100%.
Owszem, moze moglaby odejsc i szukac takiego, ktory bylby rownie wspanialy i z ktorym czulaby sie spelniona rowniez i w seksie. Ale niestety, nie ma sklepow z takim towarem. Nie ma zadnej gwarancji ze znajdzie kogos, z kim bedzie jej sie ukladac nie tylko w seksie, ale rowniez poza nim.  Wiec co? Ma zostac samotna kobieta i czekac az pojawi sie ten, ktory ja bardziej uszczesliwi? A jak sie nie pojawi?
Latwo wiec innym mowic, zeby sie rozstala. Pewnie gdyby jej bylo tak zle, jak niektorym sie wydaje, to by sie rozstala. Ale najwidoczniej nie jest jej zle i bilans wychodzi bardzo na plus, skoro pragnie byc z tym konkretnym czlowiekiem. Chyba logiczne, ze musi byc dla niej kims wyjatkowym i ze bardzo go kocha. A milosci nie znajduje sie na ulicy.
Fajnie jest, gdy wszystko funkcjonuje tak, jak powinno, ale okolicznosci bywaja rozne. A jak czyjegos meza sparalizuje i zostanie inwalida na wozku to co? Odstawiamy tez, na zasadzie - poszukam sobie sprawnego, zwinnego, zdrowego... bo po co mam sie meczyc, byc opiekunka i byc nieszczesliwa, skoro na swiecie jest tylu innych, ktorzy moga dac mi szczescie?

Dla mnie nadal niezrozumiala jest jeszcze inna sprawa. Bo skoro partner Autorki jest w pelni sprawny tylko nie odczuwa poprostu ochoty na seks to czemu nie robi tego...dla niej ? Dla jej komfortu. Bo ja rozumiem gdyby byl impotentem, wtedy zadne chcenie nie pomoze. Ale tu wystarczy wzniesc sie w sumie ponad swoj egozim i zrobic cos co wiemy ze jest partnerowi potrzebne (a Autorka przyznaje ze jest jej to bardzo potrzebne). Naprawde tak ciezko jest od czasu do.czasu zrobic jej przyjemnosc? Kazdy z nas robi czasem dla partnera cos na co nie ma ochoty ale czyni to bo wie ze partnera to uszczesliwi i sama swiadomosc ze tak jest sprawia nam tez przyjemnosc. Ja np nie lubie gotowac i nie mam kompletnie potrzeby by to robic, zreszta moj maz robi to swietnie ale gdy mu bardzo zalezy bo dawno nie jadl czegos co.bardzo lubi a ja to przyrzadzam "w jego guscie" to to czynie i nie nie z litosci tylko chce mu sprawic przyjemnosc mimo ze stanie przy garach mnie oslabia i kompletnie nie mam na to ochoty.
Zreszta czytalam o przypadkach ludzi aseksualnych, ktorzy mimo ze nie czuja popedu to seks uprawiaja wlasnie dla zaspokojenia potrzeb partnera. Czyli mozna. A tak to jakas niesprawiedliwa jest ta dysproporcja poswiecenia Autorki w stosunku do postawy partnera i bylaby ona niesprawiedliwa w kazdym kontekscie  nie tylko seksualnym. Mnie osobiscie ciezko byloby sie pogodzic z tym ze ja jestem w stanie zrezygnowac czasem ze swych potrzeb i komfortu  natomiast moj partner nigdy nie jest w stanie zrobic czegos ponad to co jest dla niego wygodne bo on nie ma ochoty i potrzeby.

Tomek
No właśnie.
Wtedy obraz tej wspaniałej miłości jakoś blednie...
Wystarczy chcieć zmierzyć się z prawdą.

Z tego co przeczytałam, to celem autorki było poznanie opinii osób zaznajomionych z tematem dzięki podobnym przeżyciom. Być może chciała wymienić sie doświadczeniami, uzyskać lub dać wsparcie. Nie sądzę, że zależało jej na opiniach w stylu - wmawiasz sobie, że jesteś szczęśliwa. Zreszta jej milczenie jest wymowne.

Na jakiej podstawie tak uważasz?Ja niczego takiego nie doczytałam. Autorka dobrze ocenia swój związek, ma wysoką samoocenę, którą wypracowała na terapii i która nie jest uzależniona od preferencji męża. Opowiada o swojej tęsknocie za fizyczna bliskością, ale raczej sobie z nią radzi. Gdyby tęskniła za kolczykami z diamentem powiedziałabyś - weź nie przesadzaj- ale to jest sprawa, którą trudno ogarnąć, stąd to oburzenie.

nie sądzę. Autorka podjęła decyzję o zaakceptowaniu aseksualności męża. Mogła i może odejść w każdej chwili. Nie robi tego, bo taki jest jej wybór. Nie sądzę, że działa z pobudek altruistycznych. Uważam, że związek daje jej na tyle radości, bezpieczeństwa i spełnienia, że jest w stanie zrezygnować z potrzeby współżycia

nie wydaje mi się,

to jest jej droga i jej WYBÓR.
WYBÓR - słowo klucz

nigdy tak nie twierdziłam.
Związek jest jak firma. Jeśli tylko dajesz i nic nie zyskujesz to nie chce ci sie dalej tego ciągnąć. Czasem jednak trzeba trochę stracić, aby zyskać więcej. Czasem trzeba coś oddać , żeby wziąć coś innego. dla autorki aseksualność męża nie jest granicą nie do przekroczenia. dla ciebie i dla wielu pewnie jest, ale zauważ, że każdy jest inny. Dokonaj szczerej analizy swojego związku. ile z siebie dajesz? Ile poświęcasz?

zgadza się.
Pytanie - kto tutaj przed sobą kłamie?

Muszę dorzucić coś od siebie ponieważ miałam do czynienia z facetem, z którym nigdy nie było seksu. Nigdy.
Relacja ta (bo trudno mi nazwać związkiem relację bez seksu) trwała jakieś 3, 4miesiące (spotkania weekendowe). Facet  twierdził, że chce poważnego związku i że mu się bardzo podobam itd...itp...zapewnienia różne, jak to zwykle bywa, plany itd.  Ja naiwna nie jestem więc mi się kitu nie wciśnie na dłuższą metę. Przez pierwszy miesiąc  standardowo się rozwijało. Pocałunek na chyba 2 czy 3 randce. Na początku nic nie podejrzewałam, odbierałam pozytywnie, że facet nie jest nachalny i nie dąży tak szybko do seksu, czyli że szuka poważnego związku. Ale po miesiącu zaczęło mi coś nie grać, że unika bycia sam na sam. Wprosiłam się celowo do niego do mieszkania i tak to zrobiłam żeby zostać na noc. Leżymy a ten nic. No to ja mówię do niego: myślałam, że coś spróbujesz a tu nic. W końcu powiedział mi, że leczy się na depresję i bierze leki. I przez te leki on nie ma ochoty na seks ale że rzuci je dla mnie i wszystko wróci do normy bo jemu zależy na mnie i to poważnie z jego strony itd. Dałam mu spokój na jakiś czas i w ogóle nie poruszałam tematu ani seksu a ni depresji, chociaż zupełnie nie wyglądał mi na osobę w depresji. Uznałam, że seks powinien wyjść z jego inicjatywy w tej sytuacji. Po dwóch miesiącach leki rzucił - tak powiedział. Bez zmian - zero seksu. Mija kolejny miesiąc, czyli trzeci. Ja tematu nie poruszam dalej bo nie będę prosić o seks ale widzę, że nic się nie zmienia. Sam poruszył temat w końcu  i mówi, że za tydzień to on już będzie mógł. Po czym przez kolejne trzy tygodnie unikał spotkań ( a za 3 tygodnie mieliśmy jechać na urlop na tydzień). Postawiłam ultimatum, że przed wyjazdem chcę się spotkać bo jego zachowanie jest dziwne. Były też inne jego zachowania kompletnie dziwne ale nie będę tu o tym pisać bo nie o tym jest wątek. Krótko mówiąc on prosił mnie wcześniej o wyrozumiałość więc byłam wyrozumiała, że on ma niby depresję więc byłam delikatna ale ileż można. Na spotkaniu przypadkowo w jakiejś rozmowie się wygadał, że jego kumpel jest gejem. Dla mnie to  dziwne, że facet hetero ma dobrego kumpla geja, z którym wychodzi wieczorem.
W tym momencie pomyślałam sobie, że ten mój facet jest gejem i szuka przykrywki na żone. Ponieważ cały czas twierdził, że on chce rodzinę ze mną zakładać, już nawet dom dla nas kupił. Mówił coś o dzieciach nawet. Facet był generalnie bardzo na poziomie, z klasą, super inteligentny więc tym mnie urzekł na początku. Nie był z wyglądu w moim typie w ogóle ale obiektywnie bardzo przystojny i bardzo zadbany. Dbał o swój wygląd przesadnie i co chwila patrzył w lusterko lub wystawę sklepową. Żadnej szybie nie przepuścił.

Na urlop pojechałam z nastawieniem, że skoro zapłaciłam za wczasy to odpocznę a nim się przejmować nie będę i potraktuję to jak wyjazd z kolegą. Od tego momentu czułam do niego już fizyczny wstręt i calkowicie straciłam ochotę na jakiekolwiek zbliżenie fizyczne.
Na wyjeździe po kilku dniach coś tam niby próbował ale to było tak żenujące i nieudolne, że po prostu nigdy z czymś takim się nie spotkałam i nawet nie będę tego opisywać bo to obrzydliwe. Oczywiście, ja nie miałam już ochoty ponieważ zupełnie mnie przestał pociągąć więc nic nie było. Był natomiast bardzo zdziwiony dlaczego nie jestem podniecona. A podniecenie moje miało nastąpić dlatego, że jemu akurat stanął (no brawo! wreszcie). Zero klimatu, zero gry wstępnej, zero atmosfery. Dosłownie tak to wyglądało, że akurat jemu stanął więc zamierzał po prostu zrobić od razu wiadomo co i oczekiwał, że powinnam być zachwycona i wyrozumiała i przyjąć to z radością.
Do tej pory nie wiem, czy on jest gejem, czy aseksualny, czy jeszcze coś innego. W każdym razie dla mnie jako kobiety było to upokarzające ponieważ nigdy nie miałam takiej sytuacji żeby facet, który ewidentnie do mnie startuje, a tym bardziej uważa się już za mojego faceta nie wykazuje żadnych oznak, że go podniecam. Jestem atrakcyjną kobietą, zawsze miałam udany seks z moimi partnerami, mam duże potrzeby seksualne i dla mnie standardem jest raz, dwa razy nawet dziennie. Każdy normalny facet, który leży na łóżku obok kobiety przynajmniej spróbuje. Kobieta się zgodzi lub nie (może nie być jeszcze przekonana do niego) ale każdy normalny facet spróbuje. A tym bardziej na początku związku, kiedy obie strony powinny czuć największe pożądanie do siebie. Dlatego uważam, że autorka siebie samą oszukuje. Bez udanego seksu nie jest możliwy dobry związek. Udany seks, zbliżenie fizyczne, pociąg seksualny jest najważniejszy. To zbliża ludzi. Dla atrakcyjnej, zdrowej kobiety taka sytuacja jest upokarzająca, gdy facet nie chce z nią seksu. I żadna zdrowa kobieta tego nie zaakceptuje.

Jestem na 3 stronie...
i Wy wciąż o tej masturbacji, seksie co drugi dzień i penisie wchodzącym do dziury...
AŻ SIĘ PODNIECIŁAM!

Dzięki!

Zyfka...fajnie to napisalas. Zgadzam sie z toba.
Ja bym tam nie przesadzala-jak w poprzednich wypowiedziach bywalo- ze on kaleka, ze niby bez tej jednej nogi porownanie itp. Bo jesli ktos pisze, ze bez seksu jest (niby) szczesliwy, to ja to przyjme, ze tak jest. (szczesliwi ludzie nie wyrykuja do poduszki za seksem).
Ale nie wmawiajcie mi kurka wodna, jak ta cala Lilli, ze seks jest kopulacja, wkladanie do dziury itp. I ze (no matkobosko), ludzie bez popedu, bez seksu sa...bardziej zrownowazeni psychicznie. To bzdura, ktora mnie powalila na kolana. Zyjta sobie bez seksu, masturbujta sie do starcia naskorka- a ludzi, ktorzy kochaja seks nie przekonujcie, ze on jest niepotrzebny, bo to jest dla ludzi normalnych  chory bzdet. DLA WAS jest seks niepotrzebny. Bo Lilli jest pod tym wzgledem zaburzona (czytalam jej wypowiedzi gdzie indziej na temat seksu, ktory dla niej jest obrzydliwoscia), a autorka sobie wmowila, ze jej zwiazek tego nie potrzebuje. Ona bedzie hopsac po penisie (to jest przemoc jakas obrzydliwa), on to przetrzyma ten akt i tak szczesliwe pocznie sie dorodny syn. I jeszcze nas tu sie przekonuje, ze ten zwiazek jest szczesliwy i super no i wogole. KURKA WODNA!!!! Ja chyba jestem wobec tych wypowiedzi jakas nienormalna....Uwielbiam seks, jak widze mojego pieknie zbudowanego meza w slipkach , pachnacego, umytego, zawsze usmiechnietego, to ciagne go do lozka i mamy fajnie. Prosze mnie o niczym innym nie przekonywac, bo to jest zbyteczne, jak ten caly temat. Ja wiem, domyslam sie, co ona chciala uzyskac: akceptacji, innych wynurzen podobnego rodzaju, przyklasku i braw dla jej malzenstwa. Odezwu, ze sa tysiace takich tutaj, a moze i miliony. Nie doczekala sie= uciekla. Feniks zadala dobre pytanie: jak on ja tak baaaaaardzo kocha, czemu sie nie przelamie i choc raz na tydzien nie spi z nia? Nawet dla poczecia potomstwa bedzie musiala po nim hopsac. Jak ja bylam po operacji ginekologicznej, to tez mielismy seks, zaspokajalam meza na baaaaardzo fajne sposoby, chociaz mi sie seksu w tamtym czasie  nie chcialo. Ale i tak bylo fajnie!
Aaaaa tam... idzcie  mi ludzie. To sa chore opowiastki i farmazony. Seks i orgazm sa super i tak trzymac.

No właśnie ja jakoś nie widzę tej frustracji przeogromnej...
Akceptację wobec aseksualności męża \autorka wyraziła decydując sie zostać w tym związku.
Gdyby nie wspomniała o tym płaczu do poduszki i masturbacji to brzmiałoby to inaczej? (nie wiem tez przypadkiem, a nie chce mi się szukać, ale o płaczu do poduszki wyrażała sie już chyba w czasie przeszłym, równoległym do okresu depresyjnego... Szkoda, że milczysz Autorko ! )
Ja jakoś nie nadaję temu rangi traumy. uzasadniona i zrozumiała Tęsknota, owszem...ale nie  wielka tragedia , okłamywanie siebie, zaklinanie rzeczywistości.

Jeżeli ja słyszę od kogoś,kto wypowiada sie o swoim życiu, że mimo wszystko jest ok i nie ma dramatu, to raczej będę wierzyć tej osobie , a nie wszystkim pozostałym, którzy krzyczą, że na pewno jest fatalnie.
Autorka mówi - nie jest jakoś specjalnie łatwo, ale generalnie nie narzekam. Natomiast cała reszta nawija - to jest dramat! Wiej! lecz się ! nie kłam!oszukujesz! sciemniasz! i my wiemy lepiej.
no ja myslę, że jednak ona wie lepiej

No toć przecież ja się zgadzam Ale tutaj wychodzą teorie, że sex niektórym w ogóle nie jest prawie potrzebny...

Facet autorki ma jakieś zaburzenia sexualne bo fizycznie jest ponoć całkiem sprawny. Może być tak ze jego potrzeby sexualne sa sprzeczne z jego swiatopogladem i na sile stara sie być "normalny". Ma kobietę itp itd. Moze jest np ortodoksyjnym katolikiem, który jest homo. Taki typ będzie starał sie na sile zachować pozory normalności w dokładnie taki sposób jak to ma miejsce u autorki. Stworzy fasadę normalności. Będzie miał kobietę i dzieci tylko dlatego ze jego sexualniac stoi w sprzeczności z jego swiatopogladem.

Unieszczęśliwia siebie i partnerkę. Masakra!