On za dużo pije czy ja przesadzam? - Netkobiety.pl

Kurort morza Śródziemnego rządzi się swoimi prawami... ;-)

Dziewczyna moze ale nie musi miec skrzywionego spojrzenia (bo to slowo piszemy przez "rz"). Byc moze wcale nie jest przewrazliwiona tylko wlasnie z racji przezyc i doswiadczen widzi pewne niepokojace symptomy, ktorych nie dostrzegaja inni. Ja tez  pochodze z rodziny z problemem alkoholowym a nie jestem "nawiedzona" i nie wmawiam kazdemu ze jest alkoholikiem bo lubi czasem wypic, sama zreszta tez pijam alkohol. Takze argument slaby kolego.

Ambitne dyskusje to są na Harvardzie tutaj to najwyżej średnio ambitna paplaniana. Co do ortografii przyznaję, trochę kuleje ale się staram Woda to też toksyna, żelazo również. Wszystko jest toksyną tylko w odpowiedniej dawce. Po to się takie dawki ustaliło i są jednak wyższe dla mężczyzn niż dwa piwa Ty Twierdzisz że abstynencja albo alkoholizm a ja mowie wszystko z głową.

Pokaż mi jedno moje zdanie,gdzie wpadam w takie skrajności?

Tez chcialabym je zobaczyc

Mowa jest o 2-3 piwa codziennie.

Mój mąż, jak wypije 3 piwa, to ma fazę.
A jest wielkim chłopem, bo ma prawie 2 metry i wagę ponad 100kg.

Dziękuję za Wasze dotychczasowe odpowiedzi, odwołam się do nich ogólnie,  przywołując tylko kilka, bo nie spodziewałam się,  że dyskusja się tak rozwinie.

Zgadzam się z Eeetam, że alkohol zmienia świadomość. Jasne, dla każdego ten próg tolerancji jest inny. On jednak po 3 piwach nie jest taki sam jak na trzeźwo. Nie, nie awanturuje się,  nie uderzył mnie (zresztą jeśli zrobiłby to, byłby to pierwszy i ostatni raz). Ale jest podchmielony, gada głupoty, nie można z nim porozmawiać,  zaplanować czegoś,  auta nie poprowadzi przecież,  w łóżku zasypia, wiec jaki z niego pożytek,  że tak kolokwialnie zapytam. Jak jest wstawiony jego poziom percepcji jest zupełnie inny, widzę to. I taki smierdzacy tym piwem nie jest dla mnie atrakcyjny jako facet.

Tak Wielokropku, mam problem,  z akceptacją jego zachowania. Niezależnie,  czy nazwiemy to chórem uzależnieniem,  czy nie. Nie akceptuję zachowania, które tłumaczy się rozluźnieniem po pracy, a jest po prostu częstym sięganie po alkohol. Dla mnie często to właśnie 5-6 razy w tygodniu.

Ktoś użył argumentu, żeby nie robić z niego alkoholika,  że jego zachowanie nie jest "typowe". Zabawne, tez tak mówi,  że przecież nie stoi pod sklepem z tym piwem tylko sobie w domu wypije po pracy. Znaczy się trzy. I niemal codziennie.

On ma odpowiedzialnąi stresującą pracę, więc ma prawo się wyluzować.  Ja się tylko zastanawiam, czy sposób jest dobry. I nie sądzę,  jak zasugerował NiskiGrubyŁysy, że moje postrzeganie sprawy może być spaczone, wręcz przeciwnie, napisałam, przecież,  że nie demonizuję picia, sama pije okazjonalnie. Jeśli ja problemy w pracy kompensowałbym jedząc 3 tabliczki czekolady dziennie to nie zastanowiłbyś się,  czy wszystko ze mną ok?

Przykro mi, bo poza tym naprawdę dobrze się dogadujemy.  Boli mnie to, że wiedząc jakie mam doświadczenia,  nie chce trochę odpuścić.

Asjo88, czytając Twój ostatni post, przypomniałam sobie powiastkę napisaną przez mądrego człowieka:

Może podobnie jest z Tobą i Twym partnerem? Może Twój sposób prowadzenia rozmowy na temat tych piw był niedobry?

Dla mnie jednak to byłby problem. Jakby nie patrzeć wtedy ten ktoś jest zawsze pod wpływem alkoholu. Tak, nie pijany ani nic, ale jednak po alkoholu. No, a jednak wolę jak druga osoba więcej czasu jest całkiem trzeźwa. Co innego w weekend się napić albo parę dni pod rząd jak wakacje czy coś, a nie, że wychodzi się z pracy i od razu pije. To jest dla mnie niefajne. No i do tego ciągły zapach piwa, przeszkadzałoby mi to. Codziennie to czuć to dla mnie niefajnie.

Pozwolić komuś pić dzień w dzień - kiepski kompromis.
Nie zazdroszczę Ci - masz twardy orzech do zgryzienia i trudne decyzje do podjęcia.

Ja bym nie wytrzymała, gdyby mój mężczyzna codziennie śmierdział piwem. A nie oszukujmy się - przetrawione piwo po prostu śmierdzi.

Pomijając tę drażniące kwestikwestię zapachu, tak jak pisała truskaweczka19, on ciągle jest pod wpływem. Wiem, że to wybieganie w przyszłość,  ale jeśli miałabym  z nim dziecko to on byłby na wiecznym rauszu, a ja na posterunku... Bo skoro teraz czesto pije i nie zamierza tego zmienic, to przeciez nie przestałby. Nie wiem, może popadam w  skrajności,  ale próbuję sobie wyobrazić różne sytuacje z codziennego życia,  z których on będzie wyłączony,  bo po prostu będzie podchmielony.

Pisząc,  że mnie nie rozumie mam na myśli, że nie dostrzega, że jest to dla mnie problem, bagatelizuje to. A nie wiem, jaki jest inny sposób, bardziej skuteczny od powiedzenia wprost.

Tu nie o tekst chodzi, ale o melodię. Ona (i kilka innych rzeczy) jest wielokroć ważniejsza. To samo można powiedzieć tak, by było prośbą, informacją, rozkazem.
I jeszcze jedno. Prośba zakłada usłyszenie jednej z dwóch odpowiedzi: 'tak', 'nie'.

Zaczęłabym od stwierdzenia, że to ja mam problem i poprosiła o pomoc. Na pewno nie powiedziałabym ani słowa o tym, co partner ma zrobić/czego nie robić.

Po to się pije, żeby czuć inaczej. Ale problem jest taki, że jeśli wpadnie w nałóg, to tzw. pijane myślenie będzie miał nawet wtedy, kiedy nie będzie po spożyciu. U alkoholika wyeliminowanie pijanego myślenia to lata terapii, nie zawsze skutecznej.

Czyli alkohol jest dla niego priorytetem? Jakoś tak to odczytuję.

codzienne picie alkoholu dla relaksu nie jest normalne, co wiecej, to prosta droga do uzaleznienia. Jak ktos nie porafi sie zrelaksowac bez % to  znaczy, ze jego odpornosc psychiczna jest slaba i nawet  nie zauwazy, kiedy wpadnie w sidla nalogu. Najpierw wyrabia sie odruch warunkowy, juz samo myslenie o tym, ze sie czlowiek napije, wywoluje przyjemnosc. Potem to niemal rytual te przyslowiowe 2-3 piwka "po pracy". Albo wiecej. A potem juz fizyczne uzaleznienie... Pijesz, bo musisz.
Oczywiscie nie kazdy, ale powiedzmy sobie szczerze - wiecej, niz mniej. Ryzyko jest wiec duze.

Ja z żona nie toleruje piwa. Co najwyżej wytrawne winko, koniak oraz whisky  johny Walker.

Niestety, wygląda na to, że jest to dla niego priorytetem. Nie wiem dlaczego odczuwa to jako atak na swoją osobę. Nie dyktuję mu co ma robić, pisałam o tym w pierwszym poście. Mówię co jest dla mnie niepokojące.

Nie chcę za parę lat podpisywać się pod tym, co pisały niektóre z Was o jego przesiadywaniu w barze, usprawiedliwianiu i patrzeniu jak się stacza. Chociaż pewnie niektórzy zarzucą mi, że skoro teraz wyrażam zgodę na tę sytuację, to granicą będzie się przesuwać. Nie, nie będzie.

Trudne to.

Wielokropku, wybacz, ale uwazam te Twoje porady co do "dobrych" czy "zlych" sposobow wychowywania partnera za calkiem chybione.
Co to za zwiazek, jesli ktos kogos w nim musi wychowywac? Na pewno nie partnerski.

Asja, Twoj partner jest, jesli chodzi o poziom swiadomego patrzenia na zycie, z tylu za Toba.
Nie wydaje mi sie, ze bedziesz naprawde szczesliwa w tym zwiazku, probujac wciagac go na swoj schodek. Ty swoje prace domowe w temacie alkoholu odrobilac dzieki swojemu ojcu i powinnas sie zastanowic, czy chcesz ta klase mimo tego powtarzac, nawet jesli bylaby to "tylko" wersja "light" (na co zreszta nie ma gwaranji).
To, co teraz przezywasz z partnerem, to sa reminiscencje, jakies resztki Twojego dawnego ukondycjonowania, dlatego trafilas na tego, na ktorego trafilas.
To jest na razie sytuacja w lekkiej formie, bo z ciezszej juz sie wyciagnelas. Ale widac nadal jeszcze sa nieswiadome elementy, ktore kierowaly Twoim wyborem partnera.

Nie musisz kompletnie NIC tolerowac w tym zakresie. Jesli masz niedobre uczucie, widzac go pijacego, to sluchaj tego uczucia. W wypadku alkoholu czy innych uzaleznien NIGDY nie jest to czyms falszywym. To mowi cos o generalnych sklonnosciach tego drugiego czlowieka, bo uzaleznienie od jakiejs uzywki jest zawsze tylko symptomem tego, co gdzies glebiej siedzi.
No i poza tym masz prawo zyc tak, jak chcesz, bez stresu.  Nie przesadzasz!
Moim zdaniem nie ma co dyskutowac o tym, czy to malo czy duzo, sytuacje juz tu wiele przede mna ocenilo.
Dla mnie osobiscie byloby tylko jedno wyjscie, sama zerwalam kiedys zwiazek po 6 latach, moja wielka milosc, gdy zaczelo byc widoczne, ze ma ciagoty i te sie wzmacniaja. Pamietam jak dzis chwile, gdy z cala jasnoscia zrozumialam, ze jesli za niego wyjde, to na pewno nie bedzie lepiej, tylko gorzej, bo mimo, ze miedzy nami byla milosc, to on nie byl w stanie, czy nie chcial zajac sie tym problemem. Nie pijal codziennie, tylko w towarzystwie, ale wtedy za kazdym razem do dokladnego upicia sie, nie potrafil przerwac. To byl dla mnie za niebezpieczny objaw. Wtedy wiedzialam, ze jesli milosc nie byla u niego silniejsza niz nalog, to ja nie chce sobie marnowac zycia.
Nie pochodze z rodziny z alkoholowym problemem. Przykladam za to bardzo duza role do poziomu swiadomosci partnera. Ktos kto regularnie siega po alkohol i odurza ta swoja swiadomosc przestaje byc dla mnie atrakcyjny.

Patrz na to to zupelnie swiadomie, trafiaj swiadome wybory. Pilnuj, zebys nie dorobila sie na razie z nim dzieci, bo sytuacja bylaby bardziej skomplikowana.

Czy uważasz, że sposób w jaki prowadzę rozmowę (a który tu przedstawiłam) wymaga obrony i otaczania się fosą? Wiem, widzisz tu jednostronne przedstawienie sytuacji, ale tak wg Ciebie rzeczowa, spokojna rozmowa to nie sposób na dotarcie do dorosłego człowieka? Bo przyznam, że trochę chyba nie rozumiem.

Z tego co napisałaś o reakcji Twego chłopaka wynika, że potraktował to jako atak na siebie, stąd moja propozycja.

To, ze on to potraktowal jako atak, wcale nie swiadczy o tym, ze to atakiem bylo.
To jego osobista reakcja. Z tego jak jak Asja to przedstawia, wynika, ze on nie zamierza rezygnowac ze swojego zwyczaju, a ona po prostu prawdopodobnie nie jest tu gotowa na kompromisy i on to dobrze czuje, wiec obraca to jako atak.
Bo w sumie oczekiwanie, zeby on sie zmienil, jest jakims rodzajem ataku na jego poczucie samostanowienia, co by przedmiotem tych zmian nie mialo byc. Wiec o czym tu wogole mozna dyskutowac, gdy zadna ze stron nie chce zrezygnowac ze swojego stanowiska? Tu nie pomoga zadne zmiany formy.
Ale to jest wszystko gdybanie. Nie bylismy przy tym.

Ja uwazam, ze jesli nie toleruje sie alkoholu u partnera, to nie ma wogole o czym dyskutowac. Nie jest to temat o nieswiezych skarpetkach, tylko cos znacznie powazniejszego i dla mnie osobicie tez nie ma tu zadnych kompromisow.

Asja, jak to dziala z tym podswiadomym wyborem partnera, tego do konca wiem. Gdybym wiedziala, to bym niektorych tych, ktorzy sie przez moje zycie przewineli, nie wybrala.
Wiem tyle, ze tak jest.
Jestesmy ukondycjowanymi istotami i zdecydowany wiekszosc naszych preferencji jest zakodowana w podswiadomosci.
Nabylismy swoje reakcje w dziecinstwie, zostaly one zakodowane w nas, nie tylko w mozgu, ale i w ciele i niejako zautomatyzowane. Odbywalo sie to w fazie, gdzie jeszcze nie bylo swiadomego rozpoznawania i oceny sytuacji, a wiec pozniej reakcje z tego wynikajace zostaja nieswiadome, bo nie ma zadnego linku do swiadomego rozpoznania, tej slawnej szarej masy odpowiedzialnej za swiadome myslenie, a nie za automatyczne reakcje.
W razie watpliwosci nieswiadome reakcje zawsze maja pierszenstwo.
Neurobiolodzy to lepiej tlumacza, mozesz sobie czegos poszukac. Sa rozne regiony mozgu i sa one roznie ukondycjonowane.
To normalny i konieczny proces, biologiczna konstrukcja, bo trudno na wszystko zawsze tylko swiadomie reagowac, zreszta jest to niewykonalne, swiadome procesy sa o wiele za powolne. Reagujemy na bodzce zmyslowe i laczymy to nieswiadomie z zakodowanymi reakcjami. Nasze odczucia traktujemy jako cos zupelnie niepodwazalnego i zazwyczaj nie wpada nam do glowy postawic niektore rzeczy pod znakiem zapytania, a wiec dzialamy automatycznie.
W ten sposob czujemy pociag do pewnych ludzi, a od innych nas odrzuca, to ma cos wspolnego z tym, czy sa jakies podobienstwa do osob z naszego dziecinstwa. Moga one byc tak subtelne, ze nigdy nie przyszloby nam do glowy, ze wybieramy sobie partnera z takimi cechami jak na przyklad nasz ojciec.

Ojca ocenilas swiadomie dopiero w pozniejszym wieku. Ale jako male dziecko byl on gwarantem Twojego przezycia, wiec bedziesz szukac podobnych cech jakie mial on. A dokladniej powiedziawszy oceniaja to Twoje nieswiadome kryteria, nawet, jesli sa to te same kryteria, ktore swiadomie odrzucasz. Nieswiadomie zakodowalas rowniez, ze przy takim czlowieku sie trwa. To robila Twoja matka, pozwala mu nawet na poniewieranie soba. Tu masz to polaczenie dwoch wzorcow zachowan.
Twoja swiadomosc reaguje na zewnetrzne dobrze widoczne objawy, te mozesz odrzucic.
Twoja podswiadomosc szuka czegos znajomego, co pozwoli Ci zyc w podobnej konstelacji, ktora sobie nieswiadomie przyswoilas, a ktora z punktu widzenia podswiadomosc byla ok, bo przeciez przezylas jako male dziecko.
Z pewnoscia Twoja podswiadomosc potrafi bezblednie rozpoznac glebiej siedzaca sklonnosc do nalogu, nawet gdy czlowiek przed Toba akurat nic nie pije i moze nigdy w zyciu nalogu nie rozwinie, albo ta sklonnosc bedzie sie przejawiac w mniej szkodliwych formach. Mozna sie tez uzaleznic od komputerow, od seksu i setki innych rzeczy.

Ja szukalam na przyklad psychopatow i narcystow, choc swiadomie tego nie chcialam, akurat mialam taki wzorzec przed oczami.
Moj obecny maz tez ma narcystyczne sklonnosci, ale o tym wie, sam jest terapeuta i potrafi to przeksztalcic w pozytywy, dzieki temu, ze jest swiadomym czlowiekiem. Tego, ze byl dla mnie atrakcyjny, nie moglam zmienic, ale mialam kontrole nad swoja decyzja, czy sie z nim wiazac, bo wtedy znalam juz te mechanizmy i potrafie rozpoznac narcyza zazwyczaj na pierwszy rzut oka. Zdecydowana ich wiekszosc juz nie bylaby dla mnie atrakcyjna jako partner, bo tu wlacza sie od razu tez i moja swiadoma ocena.

Mozna do tych swoich reakcji dotrzec, ale to wymaga bardzo bacznej obserwacji samego siebie, o tym zreszta na pewno wiesz, bo robilas terapie.
Nasza podswiadomosc reaguje na minimalne bodzce, ktorych swiadomie nie zauwazamy i uruchamia w nas rozne procesy, ktore prowadza do naszych wyborow. My jako swiadomi ludzie wlaczamy sie do tego procesu bardzo pozno.
Niestety, tylko nam sie wydaje, ze mamy wolna wole. Zazwyczaj jestesmy niewolnikami naszego ukondycjonowania.
Sa dwie mozliwosci zmiany ukondycjonowan - albo zmuszaja nas do tego zewnetrzne warunki, wtedy nabywamy nowych ukondycjonowan nieswiadomie, dostosowujac sie chca nie chcac do nowych sytuacji. To jest biologiczny proces, wspolny ze zwierzetami.
Albo robimy to swiadomie poprzez dokladna obserwacje siebie, rozpoznanie schematow i swiadoma zmiane w swoim zachowaniu. Do tego ostatnego potrzebny jest nieodurzony umysl.

On nie tylko czuje, ale doskonale wie, że nie jest to kwestia, w której może oczekiwać, że ustąpię, w takim stopniu jakby on chciał.  Rozmawialiśmy o tym wielokrotnie na początku związku. Mówiłam otwarcie, że będę zwiewać od ludzi przejawiających nałogowe ciągoty, nie ważne do czego.
Zdaję sobie jednak sprawę, że związek to nie relacja, w której jedna strona spełnia życzenia drugiej, więc jestem skłonna do kompromisów. 2-3 piwa tygodniowo ok, ale nie dziennie...

Oczywiście, że nie. Jeśli się podchodzi z głową do alkoholu to wszystko jest dla ludzi, nie porównujmy tego z biciem.

Autorko wątku
Masz tylko jeden sposób, żeby sprawdzić, czy Twoj facet ma problem z alkoholem. Poproś go, żeby nie pił przez jakis dłuższy czas- powiedzmy dwa tygodnie, czy miesiąc. Jeśli będzie się wykręcał, że tego nie zrobi, bo lubi piwo lub będzie próbował wytrzymac, ale nie da rady, to już masz odpowiedz- wiej jak najdalej od niego i nawet się nie odwracaj.

A to znaczy, że w tym domu mieszka alkoholik. Tylko tyle.

Jak zaczęłam czytać dwie pierwsze strony to oniemiałam. Dwa, trzy piwa dziennie to nie problem? Chyba żartujecie. Jeśli ktoś reguluje sobie nastrój piwem i inaczej nie potrafi to jest alkoholikiem. Ja np. reguluje sobie nastrój papierosami i nie mydlę ludziom oczu, że palę ale nie jestem uzależniona.
Zresztą, jak można wytrzymać z kimś kto codziennie zmienia swój stan świadomości w "roślinę"? O czym z kimś takim gadać?

Nie jestes po zadnej części winna, jego decyzji, to są jego decyzje in jego realne zachowania, rownie dobrze mogłabyś tej lampki z nim nie pić, i sytuacja byla by taka sama

Smiem twierdzić ze te weekendowe okazyjki, do wspolnej chwili szczescia, byly z jego inicjatywy?

Słyszałam takie określenie: cichy alkoholik.

Amethis, te weekendowe okazyjki, to faktycznie jego pomysły.  Co wcale mnie nie usprawiedliwia, mogłam przecież nie pić z nim tego drinka czy wina.
Dawniej,  było tak że w każdy wolny dzień od pracy musiał się napić, jak wracaliśmy z kąd do domu,  to nie ważne która to była godz, musiał iść do sklepu po piwo,  kiedy nadchodził weekend, aż mi się nie chciało wracać z pracy do domu,  czekałam tylko z niepokojem kiedy znów się napije.  Kiedy byliśmy u jego rodziców,  zawsze była wódka jak się kończyła to kolejna,  lub po niej wino lub piwo.  Mój mąż często kończył, imprezę nad sedesem,  rano teściowa zawsze twierdziła, że coś mu zaszkodziło.  Jak odjezdzaliśmy do domu, to jeszcze dostawał od nich na drogę piwo (żeby miał co wypić po powrócie )
W końcu miarka się przebrała, wrócił kiedyś pijany, kiedy zwróciłam mu uwagę,  wyszedł z domu i poszedł jeszcze dopić,  w takim stanie poszedł do pracy, gdzie spóźnił się parę godzin, ponieważ usnął w tramwaju.  Koledzy byli na niego źli, ale go kryli.  Położyli spać a rano wrócił do domu.  Poczekałam, aż się wyspała , później powiedziałam wkoncu dosyć, chciałam żeby się wyprowadził , i że nie chcę w tym domu więcej żadnego alkoholu.  Przez dłuższy czas, był spokój, a później sama niewiem jak to się zaczęło,  kupił wino nalał nam po lampce,  za tydz znowu.  Innym razem był drink, taka mała buteleczka  rozlana no pół,  myślałam, że  wszystko jest ok.  W końcu jak raz kiedy się napijemy, to nic się nie stanie.  W końcu to picie zaczęło powtarzać się w każdy weekend,  ja często nie dopijałam, tej lampki wina,  więc On to robił za mnie.  Z czasem zauważyłam, że on ledwie napije się łyka a już zaczyna bełkotać,  zaczęłam zwracać mu na to uwagę,  twierdził, że tak ma bo jest zmęczony.  Nieraz żartem mówiłam,  że pewnie na boku popija coś innego, bo jak może tak wyglądać po wypiciu paru łyków 4% drinka,  to się śmiał ze mnie, że wymyślam.  I tak myślałam, aż do wczoraj, kiedy przypadkowo znalazłam w łazience, małą butelkę po wódce,  oczywiście wypierał się,  że niewie co to za butelka, ale kiedy zaczęłam naciskać przyznał się, że dzień wcześniej ją wypił, i to przeze mnie musi się ukrywać,  bo jak by pił normalnie to by mi to przeszkadzało.  Powiem jeszcz. że tą wódkę pił o 1 w nocy, kiedy wróciliśmy do domu.  Bo byliśmy odebrać dziecko które właśnie wróciło z obozu.  Ja poszłam się myć a on szybko nalał nam drinka,  w miedzy czasie, musiał w łazience wypić prosto z butelki tą wódkę. Przyznał, że to nie poraz pierwszy.
Bardzo żałuję, że piłam z nim w te weekendy i byłam taka naiwna, wierzyłam,  że to mu wystarcza.  Gdybym odmawiała, może by do tego nie doszło a tak to sama go zachęcałam.
Jestem zrozpaczona, niewiem co mam robić, nie chcę tak żyć.

Żanetka ty sobie nie rób  wyrzutów sumienia, ty nie jesteś uwikłana w nałóg więc ty możesz sobie wypić od czasu do czasu, Tego nawet nie zabraniają na terapiach dla współuzależnionych. On chciał pić i kombinował. Teściowej nie słuchaj, moi teściowie mieszali mi w głowie całe lata, w końcu nie wiedziałam już czy to co widzę to naprawdę widzę. Tez miałam wyrzuty sumienia, że czepiam się i oskarżam niewinnego męża, bo przecież (jak mówili mi teściowie) chodzi do pracy, po rowach nie leży, zakupy robi więc ma prawo odreagować lub się rozerwać, w końcu pracuje. Poszłam na terapię dla współuzależnionych (teraz chodzą moje dzieci) i stałam się wrogiem numer jeden dla rodziny męża.  Teść podniósł na mnie rękę, zerwałam z nimi wszelkie kontakty. Pamiętaj teściowie nawet jak zauważą, że jednak z ich synem jest coś nie tak to będą zaprzeczać i podsuwać mu różne wytłumaczenia sytuacji i w końcu i tak będziesz winna. Idź na terapię do ośrodka leczenia uzależnień (terapia na koszt NFZ) w swojej gminie dostaniesz adres.  Ratuj siebie i dzieci, bo alkoholik potrafi wciągnąć w swój świat nawet niepijących członków rodziny i będą zachowywać się tak jakby działali pod wpływem alkoholu.

Azbestowa, dziękuję, że do mnie napisałaś,  założyłam swój własny temat pt. Jak pomóc sobie. . .
Jeśli możesz to tam do mnie pisz,  jestem załamana,  czuje  się oszukana.  Jutro idę na terapię, ( chodzę  już któryś rok ).
W tej chwili to myślę o rozstaniu.