Czy portale randkowe, to dobra opcja? - Netkobiety.pl

Potrzebujesz dużo ćwiczeń. Powinnaś wszystko inne olać i ćwiczyć 24/7. Bo jesteś grubaską...
Kurde, ważę tyle samo, ale tyłek masz zdecydowanie lepszy, ja wcale nie mam

Tyłka nie widziałam, ale przynajmniej masz biodra a u mnie kilogramy poszły jakby wyżej a i z tyłu zdecydowanie płasko, a do tego siedząca praca, więc wiesz, spłaszczyło się bardziej
Czuwam, czuwam, wiesz, że Ci nie dam spokoju

Ale wiesz, muszę Ci to napisać - masz zajebisty uśmiech

Czyli gdzie te Twoje kilogramy "poszły"?

Wiem o tym, ale dzięki

No co Ty WuWuś nie rób sobie przykrości z mojego powodu, nie warto

A nie wiem, ja nie podawałam ale sądząc po focie, to ja tam więcej kilogramów, niestety*

Niestety* - dlatego, że ciężko odzież kupić, a nie dlatego, że chcę wygrać

To podaj literkę, będziemy się licytować bo cyferki myślę, że takie same

Wygrałam K

A nie wiem, Krejzi, czy mam na kompie jakieś zdjęcie, bo zmieniałam kompa i chyba na starym dysku zostały ale jak znajdę, to dam Ci na maila

Maila sprawdź

Dziękuję

No właśnie, sylwetki zaoferować nie mogę została na starym dysku a nowej nie ma mi kto zrobić, bo dzieci za małe jeszcze na obsługę aparatu

Oho! Druga zakochana para się robi :>:>
<cheers>

Ile w nas podobieństwa
Oooooooooooo
Przytulam Cię mocno.
Kochana jesteś. Dzięki: )

Przypominam Ci kogoś fizycznie (ze zdjęcia) czy też po sposobie pisania?

Wiesz, ja to taka Krejzi-Wędrowniczka jestem.
Więc może kiedyś mieszkałam, albo przejazdem byłam w Twoich okolicach.

Mam to samo.
Jak chcę sobie przypomnieć już, natychmiast to nie daje rady, dopiero jak już nie myślę o tym, to wtedy Eureka

Kurde, coś za bardzo mnie przypominasz

Oczywiście, że nie jesteś mną, bo Krejzolka82 jest tylko jedna, jedyna!!!

Po prostu mamy rzeczy wspólne, tylko i wyłącznie

Już odpisałam.

I wiem, że to o mnie

A ja Ciebie nie widziałam, więc coś za coś
Wiem, że gdzieś kiedyś coś dawałaś, ale jakoś z opóźnieniem to czytałam

Widziałam, odpisałam pasujesz mi na córcię, ale że Elle jest Twoją siostrą, to wolę Cię nie adoptować

Elle jest za duża na moją córcię, a nie chciałabym rozdzielać rodzeństwa...

Ale fajnych z wyglądu, czy z charakteru, czy z czego?

Haha.
Wiedziałam

A tak serio, bo po prostu tak wyszło i tyle.
Nie ma co się załamywać.

A mnie nie zaskakuje.

Wielu fajnych facetów jest samych - bo chcą, taki mają moment w życiu.
Tak samo jak wiele kobitek.

A bycie z kimś żeby tylko nie mówili o mnie "singielka'? Z tego się na szczęście wyrasta.

Także jak dla kogo "dziwne"

Pomijam oczywiście desperatów, dla których bycie 'bez pary' to jak skazanie na roboty w kamieniołomach.

Otóż to

Ja na dzień dzisiejszy mam takie podejście, że sądzę, że istnieje na tym świecie co najmniej "kilka" osób, które by do mnie w większej lub mniejszej części pasowały. To już jest sporo.
Jak dodać do tego, że nie specjalnie wierze w 1 związek na caaałe życie, to wygląda to jeszcze lepiej

Z tymże, jakimś trafem ci, z którymi coś 'zaskoczy', okazują się  nie być tymi, których potrzebuję ostatecznie. A to dwie różne bajki.
Jak w tym kawałku   

@Krejzi, czego nie czujesz?

Czasem jest tak, że chcesz kogoś, z kim tylko 'dryfujesz' dalej od siebie i tego, co Cię rozwija. Bo on ma coś, czego chcesz doświadczyć.
Takie relacje z reguły szybko się wypalają, ale są najbardziej emocjonujące.

@Elle, no ja mam podobne podejście do Ciebie, też uważam, że ktoś, kto by do mnie pasował, istnieje. A nawet więcej ktosiów

Tylko żaden z nich jeszcze na mnie nie natrafił. Było blisko kilka razy, ale skoro nic z tego nie wyszło na dłuższą metę, to uważam, że pierwszy z tych właściwych wciąż szuka drogi. Może staroświecki jest i z GPS-u nie korzysta?

I tak, wiem, że jestem młoda, mam całe życie, by go poznać.
Ale jakkolwiek to zabrzmi, o czym zresztą już gdzieś na forum mówiłam, nie miałabym nic przeciwko, żeby spotkać taką osobę już teraz

Swoją drogą, kolejna z moich koleżanek jest w ciąży i niedługo będzie już mieszkać ze swoim chłopakiem, z którym zresztą jest kilka lat. Nie zamierza się dalej uczyć, chce po prostu pracować w jakiejś zwykłej pracy, założyć rodzinę. Nic poza tym. Zastanawiam się czasem, czy to ze mną jest coś nie tak, bo wymagam sporo od życia, siebie, innych ludzi, czy to z innymi, że tak niewiele im naprawdę wystarcza. Jakby nie patrzeć, takie osoby częściej czują się spełnione, szczęśliwe. Nie mają tej potrzeby ciągłej gonitwy za czymś.

@Happi, nic z Tobą nie jest nie tak ale moim zdaniem zbyt wiele oczekujesz po związku i od drugiego człowieka, dlatego czasem da się wyczuć u Ciebie lekkie 'ciśnienie'
Jednak zaprząta Ci ten temat głowę.

Jeśli trochę wyluzujesz to pewnikiem spotkasz kogoś, za jakiś czas. Jesteś tak młoda, że dla mnie to abstrakcja w tym wieku koncentrować się tak mocno na tym by być w związku.
Ja pamiętam, że miałam 'nieśmiałe przebłyski' tego co Ty teraz jak skończyłam 26 lat. Ale to tylko dlatego że jak jeździło się na wyjazdy, to część ekipy była 'sparowana'. I owszem, super się bawiliśmy ale potem jednak była część aktywności , które wykonywało się osobno, już nie w grupie i wtedy pomyślałam, że może czas pomyśleć o kimś na stałe bardziej.
A potem się zakochałam, nic z tego nie wyszło, a potem znowu poszłam w tango i przeszło mi koło 30-ki.
Ale ogólnie nie czuję żeby moja mentalność jakoś diametralnie się zmieniła w kwestii potrzeby 'bycia w parze'.

Dlatego jak Ty czy moja siostrzenica (jesteście w tym samym wieku) mi mówicie, że "tyyyle czekacie" na tą love to naprawdę..

Chodzi mi o to, że ja ciągle chcę więcej. Więcej wiedzy, więcej doświadczenia, więcej umiejętności. Rozwijam się. Staram się zauważać w sobie wady i je eliminować, żeby być lepsza. Złoszczę się na siebie, gdy z jakiegoś powodu nie mogę w ciągu dnia nic zrobić, bo na przykład rozłoży mnie miesiączka.

Z tego względu nie pasowałby do mnie ktoś typu na przykład mojego młodszego przyjaciela, który mówi, że dla niego pełnią szczęścia będzie mieć stałą pracę i być kochającym mężem. Oczywiście mój mężczyzna też powinien mieć te cechy, ale... nie tylko je. A jemu to wystarczy. Nie musi to być jakaś super praca, byle mieć pieniądze. Nie musi mieć super emocjonującego życia. Tylko tę ukochaną kobietę u boku i swój własny kąt.
Mnie by to znudziło.

P.S. Dobranoc, Krejzi

Prawda. Do tego zmierzałam, gdy odpisywałam Krejzi, więc resztę podepnę już pod to. Całe życie otaczały mnie osoby, które nie wymagały od siebie ani od innych zbyt wiele. Nie mówię, że były jakieś tragiczne, ale na przykład moja matka jest bardzo zacofaną osobą, która wie tak mało, że rozmowa z nią chwilami mnie męczy. Nawet jak ostatnio rozmawiałam z tą wspomnianą koleżanką, to byłam po kilkudziesięciu minutach tak znużona, że najmilej bym udała, że mam coś ważnego do zrobienia i się rozłączyła.
Ze związkami identycznie. Moich rodziców był klapą, mojego rodzeństwa tak samo. Generalnie w mojej rodzinie wiele jest takich małżeństw czy związków ogólnie. Chciałam dla siebie czegoś lepszego, ale czasem mam wrażenie, że zabrnęłam za daleko i oczekuję niemożliwego. Po prostu nie do końca wiem gdzie dokładnie leży granica między związkiem, który nie ma szans na powodzenie oraz tym, który ma szanse.

Wiesz, pod tym względem zawsze byłam nieco inna. Bardzo szybko zauważałam chłopców, zresztą oni mnie też. Owszem, to były takie dziecięce wygłupy, ale im starsza byłam, tym bardziej dojrzewałam do myśli, że mogłabym z kimś być już tak na stałe. Nigdy nie byłam na etapie, w którym chciałabym ciągle randkować z wieloma różnymi facetami, czy coś.
Chyba dlatego czasem żartuję, że mentalnie stara kobieta ze mnie, haha

Oczywiście nie czuję, że MUSZĘ teraz kogoś mieć, nie w tym rzecz.
Jednak jak już się rozglądam, to nie na zasadzie, że trochę się z kimś pobujam, a potem zmiana
Pewnie dlatego biorę niektóre znajomości zbyt poważnie i wychodzi jak wychodzi...

Oczywiście, że ma do tego prawo i cieszę się, że jest szczęśliwa, bo to fajna dziewczyna. Nie chodzi mi też o to, że któreś z nas jest gorsze, nie uważam tak. Jednak bywa, że trochę zazdroszczę takim osobom. Tym, które potrafią cieszyć się z totalnych pierdół. U mnie to zabrnęło na tyle daleko, że w większości tylko od siebie wymagam, zamiast się cieszyć, bo na przykład napisałam dialog czy fragment powieści. Nie. Nie daję sobie czasu na oddech, myślę od razu nad kolejnym, a potem następnym. W szkole tak samo. Nie pozwalam sobie na to, by mieć niższe oceny, muszę wycisnąć maksymalną.
A nikt ode mnie tego nie wymaga. W sensie, nikt poza mną.

Więc teraz rozkminiam, jak to zrobić, żeby się zatrzymać, przynajmniej czasami.
Wolałabym cieszyć się z tych drobiazgów, czułabym się wtedy znacznie lepiej

Mi się wydaje, że to wszystko ma związek z tym, że nie zauważam granic. Albo robię coś najlepiej jak umiem, albo wcale. To się przekłada też na wiele innych rzeczy.

W sumie doszło już do tego, że nawet jak czytam książki, to głównie po to, by patrzeć co jest w nich dobrze, co nie tak, czerpać wiedzę, zamiast traktować je jako rozrywkę. Od jakiegoś czasu to widzę i próbuję to hamować, ale nie zawsze się udaje, niestety.

Ptaszków u mnie żadnych nie ma, w sensie, żadnych świrujących w pobliżu moich okien
I też nie jest tak, że zupełnie nic mnie nie cieszy, bo potrafiłam podjarać się jak dziecko, że wyszła jakaś fajna piosenka lub niedługo jeden z moich ulubionych zespołów wydaje kolejny album
Tylko jak jest to coś, w co ja jestem bezpośrednio zaangażowana, to... pojawiają się schody. Nauka, pisanie, relacje z ludźmi, te sprawy.

Wiesz, TO samo w sobie sprawia, że chciałabym tę część siebie naprawić choćby dzisiaj
Jednak wiem, że to nie takie proste, bo już od dłuższego czasu z tym walczę i nie widzę trwałych efektów.

A Tobie jak się udało tego pozbyć?

Naprędce dzięki za wartościowy komentarz. Troszkę mi rozjaśnił w głowie. Ja być moze tez troche za dużo wymagam od ludzi bo sama tez od siebie daje wiele w relacjach z innymi. Mam przyjaciółkę od lat, z ktora akurat jesteśmy bardzo kompatybilne w tym względzie i dbamy o siebie w równym stopniu. Nie wzięłam pod uwagę tego ze z mezczyzna i do tego kolegą nie musi to tak samo działać, ogolnie nie z każdym człowiekiem.
Co do choroby i badań to myśle ze nie przesadziłam w żadna stronę. Temat został poruszony raz ale konkretnie bo jak usłyszałam wstępna diagnozę i to ze badanie potwierdzi ja i zadecyduje co dalej to wtedy powiedziałam mu o tym i to była kwestia rozmowy tego dnia. Potem było kilka tygodni ciszy w tym temacie, gadaliśmy jak zawsze na wesoło bez jakiegoś śmecenia i dopiero przed urlopem dałam mu znać ze to badanie bede miec za kilka dni.
Poniekąd to sie już samo rozwiązało. Odezwał sie wczoraj. Rozmowa nie wygladała tak jak zaproponowałeś wyżej w sensie wyjaśnień moich/jego. Zaczal rozmowę od pytania czy mu powiem wkoncu co wyszło, odpowiedziałam, wymienilismy jeszcze kilka zdań ale już w przyjaznym tonie. Myśle ze oboje chyba przemyslelismy sprawę i miedzy słowami jakby sie "przeprosiliśmy".
@ Krezji i Santapietruszka.. Dołączam sie do gratulacji ^^ Gdybyście chciały jakiś porad jak utrzymać temperaturę w zwiazku to nieskromnie napisze ze możecie spokojnie brać za przykład nasza relacje z Elle.<3

Lilli25, a why "chyba już nie będziecie razem"? Jeśli o nie tajemnica?

Ps. Dzień dobry wszystkim
& Mojemu Słoneczku <3 :*

No w przyp. Lilly, którą lubię!!!, bo jest lekko szurnięta (w pozytywnym sensie, jak dla mnie) to wątpię czy takie romantic , ale że love to nie wątpię. Dawaj, Dziewczyno, tu możesz wszystko napisać - wszystko w rodzinie.

Jacuś, to ładne masz rano