Czy portale randkowe, to dobra opcja? - Netkobiety.pl

Hahahahahaha
Ale trzeba przyznać, że mimo bycia totalną amebą, potrafią poprawić humor

No wzbudza emocje. Nawet moje bariery fizyczne powoli się zacierają, a to już duży wyczyn. Tylko właśnie, mam ten głupi mechanizm obronny, którego nie potrafię wyłączyć. Ale postaram się zrobić tak, jak piszesz Chociaż ciekawa jestem, czy mi to kiedykolwiek minie w pełni

Następna randka? W przyszłym tygodniu jakoś, bo jutro jedzie z kumplami na weekend do kolegi jednego z nich. Jakąś tam kilkuosobową "imprezę" szykują, czy coś w tym rodzaju

Mnie lubią dopytywać, czy jestem zboczona
W dodatku na początku nie wiedziałam o co kaman... bo pisali jakimiś skrótami rodem z gimbazy

Dlaczego krzywo patrzeć? Nie przeszkadza mi jak inni piją Często bywało już, że w towarzystwie siedziałam, pozostali pili sporo, ja tam powolutku parę drinków, albo nawet tylko jednego i nikt nie miał nic przeciwko Ani ja, ani oni. Nie zniosłabym tylko chłopaka, który ciągle pije. Mam już za sobą wiele lat życia z alkoholikiem i nie marzą mi się kolejne. Ale poza tym to luz. Jak na kogoś, kto mógłby być klasycznym DDA, myślę, że nieźle sobie radzę

Właśnie, ja też tak mam. Najwięcej w życiu wypiłam jakieś 4 drinki, co było parę miesięcy temu. W dodatku zajęło mi to wiele godzin, bo przesiedzieliśmy całą noc. Więc nawet nic nie poczułam. Zresztą nigdy pijana nie byłam i nie chcę być. Upita, zataczająca się kobieta, to jest coś, co mnie z miejsca odrzuca, brzydzi na swój sposób, więc takiej mnie świat nie zobaczy

A chłopaka nigdy nie miałam takiego, co by dużo pił. Ani razu
Tych, co są imprezowiczami, z góry odrzucam, bo jak już pisałam wyżej, nie marzy mi się bycie z kimś, kto w przyszłości może mieć problem z alkoholem, a ludzie chlejący w opór co weekend są osobami zwiększego ryzyka, przynajmniej moim zdaniem.

Hahaha, grunt to jasno określone priorytety

A ja właśnie pierwszy raz od DAWNA pograłam z bratem w Fifę na konsoli. Wspaniała... porażka. Ale chociaż jedną bramkę mu strzeliłam <tyle wygrać>

Happi, Graty! Jesteś lepsza niż nasi piłkarze, przynajmniej padł jakiś gol <żart!>

Znowu dzieciaczki do mnie piszą.. 19 lat tym razem. No chłopak jak malowany, ale nie chce iść do więźnia!!!

Ps. Jak jest z tymi ocenami na fotce? Widzę , że inna skala niż na badoo i nie trzeba hajsu wydawać żeby wymuszali ileś tam wejść - co jest akurat dobre i uczciwe.
Tylko nie wiem jaki tu jest max, 11 ?

Moja mama z kolei jest osobą, która od lat ma problem z alkoholem. Za to tata pije bardzo mało. Co prawda, bywał w życiu czasem upity, ale odkąd pamiętam, rzadko po to sięga, plus ma słabiutką głowę. Szybko go łapie. Mi się zdarza kilka razy do roku coś tam wypić, też zawsze do towarzystwa oczywiście

Nie wyobrażam sobie nawet, by mój chłopak miał pić codziennie coś. Odkąd widziałam wielu alkoholików w swoim życiu, wiem, że na swój sposób jest niebezpieczny, a z ogniem lepiej nie igrać. Czasem można popić, bo wszystko jest dla ludzi, ale bez przesady. Dla mnie picie codziennie byłoby już nałogiem, tak jak palenie papierosów na przykład.

No nie, nigdy mi nie szumiało w głowie. Chociaż ja też tego nie pilnuję, jakby lekko miało szumieć, to spoko, byle nie być pijana, ale nawet do tego etapu nigdy nie doszłam. Może mam głowę za mamą. Nie chcę tego sprawdzać, więc się raczej nie dowiemy

Dla mnie to jest coś złego, ale po prostu mamy zupełnie inny obraz kobiety w głowach, stąd dla Ciebie to w porządku, a moim zdaniem strasznie niekobiece i słabe. Poza tym wiem przynajmniej, że nic nie będzie mną kierowało, że ja będę zawsze panią sytuacji. Krew mnie zalewa, jak gówniary opowiadają sobie, jak to im się film urwał na imprezie i nie mają pojęcia jak do domu trafiły. Albo jak ludzie zdradzają, bo niby nie wiedzieli co robią, a wszystkiemu winne są oczywiście procenty. Haha, śmieszne

I nie, nie chodzi o to, że imprezowicz to zaraz alkoholik. Po prostu ma zadatki na niego, bo lubi zajrzeć do kielicha stosunkowo często, a jak pije, to do upadłego. Nie zna umiaru. O tych mi się teraz rozchodzi. Bo jak ktoś imprezuje od czasu do czasu, to wszystko jest w normie i nawet imprezowiczem go nie nazywam.

Wiadomo. Bywa, że ktoś pije często za młodu, a potem przestaje i mu to nie jest potrzebne do szczęścia. Bywa, że ktoś nie pije jak moja matka do prawie trzydziestego roku życia, a potem zostaje alkoholikiem. Życie jest przewrotne. Po prostu wiem, że z takim bym się nie dogadała. Dla nich są inne dziewczyny

Dzięki. Teraz brat mi włączył rozgrywkę z komputerem. Zobaczymy czy tym razem się uda wygrać, trzymajta kciukaski! Haha

Haha Czego on od Ciebie chce? Żebyś go do szkoły prowadziła?

P.S. Tak, maksymalnie jest 11

Echhh młoda młoda ,trzeba by nad tobą popracować ;D ^^

(Po prostu robią mi konkurencję)

A tak poważnie... zastanawiam się na ile w podświadomości szukasz kogoś na "siłe", a na ile ot tak siedzisz na tych portalach.

To miałaś niezłe wejście na fotkę Elle, że tak powiem : Mistrz z niego! Nie mogę wyrobić ze śmiechu. Śmieszna emotka -->

Elle, no a co do tych facetów co piszesz, to kompletni idioci tak jak piszesz No, ale wiem, dużo jest takich na portalach. No, ale na pewno w końcu ktoś fajny się znajdzie czy tam czy w realu, tak myślę. Dobre było to "Masz zaległości w seksie"" Hahaha

No miszcz miszcz.
Dobrze, że pazury miał przynajmniej czyste, bo czasem z brudnymi wysyłają. I jest wokół fiuta elegancko wygolone, sylwetka , fryz, wszystko ok.. a za pazurami żałoba <oops>
To dopiero ..wstyd przed Romanem

Cichy, ale co rozwinąć w sensie?

Co do alkoholu to też nigdy nie byłam pijana. Nie mam ochoty, nie przepadam za alkoholem, jak się napiję to jedynie wina, bo jeszcze może być, ale nie jakoś dużo. Piwa nie lubię, wódki też nie za bardzo. Drinki jeszcze mogą być. No, ale mogę wiele miesięcy nic nie wypić, nie szukam do tego okazji, a jak akurat gdzieś jest, ktoś proponuje, to mogę. No, ale jak był czas, że ze względu na leki nie mogłam pić, bo wiadomo czasem nie można, to nie piłam. Zdrowie ważniejsze, tym bardziej, że za alkoholem nie przepadam. No, a jak ktoś nie zrozumiał, to jest dziwny, ale dojrzali ludzie rozumieją.

No właśnie z forum coś nie tak było, już myślałam, że dzisiaj tego nie naprawią, ale teraz działa

A skoro sama jesteś specyficzna, to po prostu musisz poznać równie specyficznego mężczyznę. Wtedy każdy będzie happy, nie tylko ja Haha :*

Kobieta bez empatii?? To chyba taki babo-chłop inaczej

W sensie nie przygarniasz biednych misiów, czy też naprawdę tak o sobie myślisz?

Hm.. Powiem tak: jak widziałaś kiedyś film "Synalek" z młodym Macaulay Culkin`em i Eliyah Woodem , to jest moje dzieciństwo (no, może bez finału , tylko damska wersja.
Trudno mi to komuś wytłumaczyć i nie widzę sensu. Po prostu nigdy nie miałam "wrodzonej" empatii.
Mam empatię kognitywną.

W każdym razie, nie liczę na zrozumienie ani wyrozumiałość, ani sama jej nie mam - wiec to chyba fair podejście

Doszłam do etapu w myśleniu, że nie muszę i nie chcę krzywdzić, dlatego czasem lepiej czegoś zaniechać, jeśli nie jest się pewnym.
Tak jak pedofil nie powinien spacerować wokół szkół czy przedszkoli, tylko innymi trasami

Decentracja tu już bardzo wiele, więc porównanie siebie z pedofilem jest niepotrzebne.
Chociaż może i jest potrzebne, bo wyraźniej stawiasz się w ten sposób w roli outcasta (co chyba lubisz).

Ja widziałam film. Rozumiem, empatii można akurat nie mieć, ale nie zabijałaś raczej jak ten chłopiec, no nie?

Zwierzęta?
Niestety zdarzało się.

Ludzi?
Miałam za dzieciaka i w wieku nastoletnim pewne zakusy , fantazje i próby. Ale nie rozwijajmy tego tematu
To było WTEDY.

Nie jestem złym człowiekiem, po prostu mam ograniczony dostęp do odczuwania pewnych emocji.
Mam tego świadomość i tyle.

Luz. Oczywiście, że wiem, o co chodziło w porównaniu z pedofilem. Mnie z kolei chodzi o to, że samo słowo pedofil nie pojawia się w kontekście przedstawiania siebie (metaforycznie bądź nie) w przypadku osoby, która nie chce przedstawiać siebie jako wyrzutka społecznego. Wręcz przeciwnie.
Stąd też pełna zgoda z tym:

Czemu miałabyś robić coś by to zmienić skoro odpowiada Ci taka rola.
Nie insynuuję, że jest to obnoszenie się. Po prostu wpisałaś się w taką rolę i dobrze Ci z tym. Czemu mnie miałoby być z tego powodu źle?

...to w oczach innych.
Ale sama też dążysz do tego by zupełnym outcastem nie być i narzędzia społeczne o których wspomniałaś nie są tego źródłem.

Tak czy siak moje piękne oczka idą spać. Dobranoc

Teraz to bez kitu idę spać

Oj Cichy, tylko bez porównań proszę

Jej chodziło zapewne o niekrzywdzenie w sensie - nie kontynuowanie znajomości gdy niczego sie do kogoś nie czuje, gdy się nie kocha = krzywdzi w ten sposób. I dużo racji jest w tym.
JA mówię o nieodczuwaniu współczucia we wczesnym okresie mojego dzieciństwa podczas różnych "zabaw" i gier z udziałem zwierzą, innych ludzi, wreszcie rodzeństwa.
To jest coś innego.

Z czasem nabyłam zdolność odczytywania emocji innych ludzi, a raczej wiem już jak należy reagować, żeby było dobrze.
Ale pewne 'zakresy' empatii są dla mnie nadal niedostępne, jeśli się mocno nie skupię/nie wysilę, a nawet wtedy nic to nie daje, bo jest 'sekwencją określonych słów/działań, etc., które wiem, że należy wykonać, ale tego wewnętrznie nie odczuwam na poziomie emocji.

To jak jedno mdleją na widok igły, tak ja mogę oglądać jak ktoś kroi ludzkie ciało do obiadu i nie czuję ani obrzydzenia ani płakać mi się nie chcę   (żeby nie było - taki przykład z brzegu).

Natomiast bardzo bardzo nie lubię sprawiać przykrości osobom, które są mi bliskie. Pisałam o tym dzisiaj.
A jednak mi się to zdarza. Refleksja przychodzi po czasie.

Oczywiście.
Kiedyś , jakieś kilka lat po różnych nieciekawych sytuacjach , których się dopuszczałam z udziałem zwierząt właśnie czy najbliższych (rodzeństwo, dalsza rodzina i też dzieci znajomych w moim wieku), jak przyszło pierwsze zrozumienie, że zwierzęta/inni ludzie też czują, że ich boli, że cierpiały zanim zakończyły żywot, a inne dzieci po prostu się bały i je bolało, wpadłam w skrajność - miałam ogromne poczucie winy i wstydu. Ale szybko przeszłam nad tym do "porządku dziennego", bo nie wiedziałam jak inaczej sobie z tym poradzić. Chyba wszedł zwykły mechanizm obronny, typowe.

Dzisiaj bym pewnych rzeczy nigdy nie zrobiła, a niektóre tak - dlatego pisałam, że nie stawiam sama siebie w takich okolicznościach, bo nie muszę, jestem świadoma, sama decyduję. Wtedy świadoma nie byłam.
I tyle.
Nie jestem złym człowiekiem wiem o tym.

Tak. Moja ex bliska znajoma określała mnie jako zimną ..., a ja po prostu nie czułam nad czym ona się tak "spuszcza", autentycznie.
Powiedziałam jej co należy zrobić żeby było dobrze i wydawało mi się, że to wystarczy.
Niektórym nie wystarcza, rozumiem to.

Cichy, gdybym była w normalnym, szczęśliwym związku , nie byłoby mnie na tym Forum A na pewno nie w sposób w jaki się przejawiam. Może wpadałabym po poradę, może przesiadywałabym w działach Uroda/Młode Mamusie/Żony po godzinach  itp. no ale to byłoby moje 'alternatywne życie', z moimi alternatywnymi wyborami i alternatywną osobowością, która byłaby wynikiem tych wyborów (w pewnym sensie).

Jest jak jest. Na ten moment nie czuję się gotowa do tworzenia z kimś związku,z drugiej strony czasem zastanawiam się jakby to było, ale bardziej z ciekawości kim jest ta osoba która do mnie rzeczywiście pasuje. Czy istnieje? I gdzie jest
Bardziej tędy.

Cześć wszystkim Cały dzień myslałem, że dzisiaj (tzn. wczoraj) jest piątek, więc proszę o wyrozumiałość jak coś palnę...
Elle, czy ten brak empatii emocjonalnej tutaj, na forum lub w ogóle w necie, mniej Ci przeszkadza
(lub "przeszkadza")?

@cichyfacet
@Elle

E tam ciarki. Jest wiele dróg prowadzących do satysfakcji a samo ich odkrywanie, również winno być przyjemne. Mnie ciekawi co innego w związku z wykształceniem Jej struktury emocjonalnej a mianowicie czy taka Elle po latach doskonalenia własnego Ja, obecnie jest emocjonalnie samowystarczalna czy jednak odczuwa braki. Jeśli tak to jakie? Czy w życiu uważa się za odważną, konkurencyjną liderkę? Czy łatwo przychodzi Jej koncentrowanie się na zadaniach? Czy ambicja całkiem przysłoniła Jej alternatywę - rozpalenie ciepłego domowego ogniska. Agresywne dążenie do niezależności - w każdym aspekcie życia? W jakich sytuacja się waha, a może na tyle komfortowo czuje się jako Elle, że wprost bije pewnością siebie od wschodu do zachodu słońca? Przewodzenie innym to silna potrzeba, a może zwykły kaprys? Bezwzględność traktuje jako wadę w sobie a może wprost przeciwnie - zaletę. Zawsze wie czego chce i w sposób dobitny wyraża swoje potrzeby i pragnienia? Imperialistka względem swego otoczenia? Libido wysokie? - zważywszy na zwiększony poziom estrogenu to pytanie raczej nie potrzebuje odpowiedzi, jednak i tak chętnie ją poznam.

...i ostatnie - czy zdaje sobie sprawę, że umrze samotnie?

Też tak mam.
Jedynie jak mnie coś naprawdę rozbawi to potrafię się popłakać ze śmiechu, a tak to moje emocje są 'constans', jak linia rytmu serca na holterze

Dlatego tak bardzo męczy mnie przebywanie z ludźmi, przy których muszę udawać emocje, których nie czuję aby ich nie zranić, czy aby było im przyjemnie by odczuwali moje zainteresowanie swoją osobą, czego realnie nie doświadczam.
Dlatego dbam o to by takich doświadczeń było jak najmniej z własnej wygody i komfortu psychicznego.

Nie cierpiałam też nigdy po odejściu bardzo bliskich nawet znajomych/"przyjaciół" (?) Kiedy przestawali mnie rozumieć od pewnego etapu, ja i tak się od nich oddalałam emocjonalnie i zanim zdecydowali się na odejście, mnie w relacji i tak dawno już psychicznie i emocjonalnie nie było.
Tak samo z relacjami z facetami.
Tylko ktoś kto mnie naprawdę rozumie i jest na tyle odważny, żeby o pewnych tematach wiedzieć/rozmawiać zyskuje mój szacunek i sympatię, są zalążki jakiejś więzi, ale ona i tak może zniknąć w chwili kiedy wyczuję, że się rozmijamy.
Pewnie dlatego nie rzucam się na facetów jak Reksio na szynkę, bo zawsze mam poczucie, że będzie ktoś dla kogo mogę być ważna.. przynajmniej na jakiś czas, ale nie zawsze chce mi się to tak dalece sprawdzać też

Naprędce, brak empatii, a raczej 'empatia na poziomie kognitywnym' - bo to jednak JEST jakaś tam empatia umówmy się "przeszkadza mi" w tym sensie, że rzadko kiedy ludzie mogą poczuć ze mną więź, o ile nie są na pewnym poziomie świadomości. Będę się im wydawała niedostępna, zimna, zła etc.
Inna sprawa, że na niewielu opiniach i bliskości ludzi mi tak naprawdę zależy.

Przeszkadza jeśli ktoś bardzo chce być z wieloma ludźmi, a nie może, bo nie potrafi się z nimi mentalnie/emocjonalnie połączyć.
Ale ja, z natury samotnik, nie tęsknie za tym za bardzo.

Dlatego teksty w stylu "umrzesz samotnie" nie ruszają mnie   Tym bardziej, że w moim odczuciu człowiek jest sam cały czas, okazyjnie ktoś nam towarzyszy, jeśli tego chcemy

I znów mam to uczucie, które często się pojawiało zanim Cię sama trochę bardziej poznałam, a czytałam tylko Twoje posty tu na forum. W sensie, że jesteśmy do siebie bardzo podobne. Bo u mnie śmiech też jest jedyną reakcją, której mózg w żaden sposób nie hamuje. Czasem zastanawia mnie dlaczego akurat to pozostało nietknięte.

Pewnie dlatego ja się z mało kim na co dzień zadaję, a gdy coś złego się dzieje, to staram się uniknąć sytuacji, gdzie ktoś potrzebowałby rzeczywiście takiego silnego zainteresowania i w pewien sposób opieki. Bo zwyczajnie nie jestem w stanie tego dać i o tym doskonale wiem. Chyba, że z kimś piszę. Wtedy jest mi łatwiej coś zdziałać.

Znowu strzał w dziesiątkę. Chociaż czasem jeszcze w trakcie trwania relacji coś tam czuję, martwię się, że mogę tę osobę stracić. Ale to trwa tylko do pewnego momentu, a potem jakby nagle zgasły wszystkie światła. I następuje koniec. Nawet z moim pierwszym chłopakiem tak miałam. On jeszcze przez jakiś czas chciał wybłagać szansę, ale było już za późno, bo emocje wyparowały. Raz tylko długo przeżywałam. To było wtedy, gdy byłam naprawdę zakochana, a obiekt moich westchnień nieźle mnie przeczołgał. Jednak teraz mam z nim jakiś kontakt i NIC już nie czuję. Czyli proces był dłuższy, ale efekt ten sam.

Nie płakałaś, ale z zachowania to byłaś jak osoba, która się przejmuje, której zależy.
Ja bym powiedziała, że Twój teść jest dla Ciebie kimś ważnym

Uwielbiam <3

Tak, można powiedzieć, że trochę był. Ale nie o to w tej historii chodziło. Tylko o chłodną kalkulację właśnie - co trzeba zrobić. Ja tego nie robiłam naprawdę totalnie z jakiejś szczególnej troski o niego. Tylko dlatego, że trzeba było to zrobić, a nie miał kto. Moje poczucie, że trzeba to zrobić, to bardziej poczucie obowiązku, skądinąd zupełnie inna sprawa, bo męża już wtedy nie kochałam, rozwód był trochę potem, ale w zasadzie nikt o tym nie wiedział wtedy, oprócz mnie samej Stąd oskarżenie potem o brak łez, jak wszystkie baby w rodzinie lamentowały,  inna sprawa, że nadal nie uważam współczującego płaczu za wyraz troski o kogoś

Jedynymi osobami, za które dam się zabić, są moje dzieci i to nas różni bo Wy nie macie no, ale ja też nie planowałam, mimo to ich urodzenie odmieniło moje odczucia, ale tylko w stosunku do nich

Otóż to właśnie. Co trzeba, jak mogę, pomagam. Ale nie umiem się wczuć.

To mam tak samo, miałam nawet wcześniej pisać, ale nie miałam czasu
Natomiast moja Mama - bo taki temat też dzisiaj był - jest osobą zupełnie odwrotną. Chodzi i jęczy. Tym mnie denerwuje, mimo że jednak bardzo Ją kocham i bardzo mi pomaga. Dodatkowo mam do Niej pewien żal, który pewnie nigdy mi nie minie, chociaż to sprawa sprzed 22 lat. Ale jakoś mi w pamięć zapadła...

Mnie w rzeczywistym życiu nikt jeszcze nie wzruszył chyba. Tak się nad tym zaczęłam zastanawiać, jak o tym napisałaś i ani jedna osoba nie przychodzi mi na myśl, więc raczej nie. Chociaż są rzeczy, które mnie wzruszają. W dodatku strasznie absurdalnie to zabrzmi w zestawieniu z tym, co tutaj pisałam. Wzruszają mnie niektóre piosenki, filmy, sceny w książkach, anime. Na przykład na niektórych anime ryczałam jak głupia, dosłownie jak dziecko zalewałam się łzami. Raz nawet nie ze smutku, a z radości, co mnie samą zaskoczyło. Chyba fakt, że przy ludziach tak nie potrafię, czyni mnie jeszcze dziwniejszą.

U mnie reagowanie wzięło się chyba z tego, że odkąd pamiętam, moja mama reagowała w takich sytuacjach. Dlatego od dziecka potrafiłam wchodzić w konflikty z różnymi ludźmi tylko dlatego, że gdy jakaś grupka zaczepiała jedną osobę, to stawałam w jej obronie. Zwierząt nie męczyłam. W sensie, czasem się za dzieciaka głupkowato rozdeptało jakąś biedronkę, czy coś w ten deseń, ale na przykład takiego kota to bym nie skrzywdziła za cholerę. Zresztą koty to była dawniej moja wielka słabość, którą też we mnie życie właściwie zabiło. Niemniej bywało, że za takiego małego futrzaka oddałabym życie. Przy czym, jak widzicie, znowu coś było ponad człowiekiem w mojej głowie, bo żadna osoba, przynajmniej wtedy, tak ważna dla mnie nie była.

No Ty jesteś bardziej emocjonalna od nas i to widać nawet po samych postach. Mnie emocje nie przytłaczają nigdy, gdy coś się dzieje. Najpierw reaguję zresztą, dopiero potem zastanawiam się co dalej. Dlatego po fakcie często nie potrafię stwierdzić co w danej chwili czułam, bo najważniejszym dla mnie było, by w porę zareagować.

Dobranoc, Truskaweczko