Co dalej, jak dalej żyć? - Netkobiety.pl

Zmiany, zmiany i zmiany Suez, a w gruncie rzeczy brak zmian. Strasznie uciekasz przed terapią, doszukujesz się samorozwoju i zrozumienia. Trochę nie tak działa pogodzenie się z przeszłością, wybaczenie sobie i innym, bycie lepszym i mądrzejszym. Czas jest zaledwie małym elementem, cała reszta dość charakterystyczna dla kogoś wyrosłego w paskudnym domu. To są huśtawki nastroju, emocji, popadanie z jednej skrajności w drugą. Część z Twojego spojrzenia jest krzywa i bez udziału kogoś z boku nie ujawni się. Znasz zaledwie parę twarzy z bogatej kolekcji jaką przez lata stworzyłaś. To również ucieczka o jakiej było tu już wspominane. Cieszę, że dajesz znać o sobie. Postępów i szczęścia życzę.

A na zdrowie, co mi tam . Poczytuję często, piszę już dużo mniej. Taki czas, jak i u Suez. Zbierze się, więc wypchnąć z siebie trzeba. A gotuje się wokół mnie sporo. Przepraszam autorkę za offtop i jeszcze raz dużo dobrego życzę.

Suez...jestem Twoim klonem. Możesz podać mail, gg, cokolwiek??

Suez, tu i teraz to mniej więcej terapia potęgi podświadomości. Jedna z nielicznych autoterapii. Wcale nie takie głupie rozwiązanie. Przeczytaj w wolnym czasie książkę.
Zbyt wiele przypadków nierokujących znam, które mimo wszystko dobrze się skończyły, by wiedzieć, że nie ma rzeczy niemożliwych.

Suez trzymaj się w życiu jasnych i sprawdzonych zasad, wybieraj dobro bo to się opłaca, a bezpiecznie dojdziesz do celu.
Nie bierz też na siebie więcej niż zdołasz unieść, bo jak wtedy będziesz oparciem dla najbliższych.

Najpierw wyprostuj swoje ścieżki Suez.

Pozdrawiam

Lilka tak właśnie zrobiłam. Jestem dopóki mam dystans. Na szczęście zostało to przyjęte ze zrozumieniem. Przynajmniej na tą chwilę.

Ap znałam ją. To wszystko działo się i nadal się dzieje w bardzo bliskim otoczeniu. Cała historia to w ogóle jakaś farsa, tragikomedia, brazylijska telenowela. Sam diabeł by się scenariusza nie powstydził.
Wybór i konsekwencje. Tak, podjęłam wybór i liczyłam się z najróżniejszymi konsekwencjami, ale nie z takimi. Zapłaciłam ogromną cenę za moją bezmyślność, niedojrzałość oraz infantylność.  Przeżyłam, chociaż prawie postradałam zmysły. Zrobiłam wszystko, aby siebie i swoje małżeństwo poskładać do kupy. Mnóstwo czasu mi zajęło, abym jako tako odzyskała spokój ducha.
A teraz jestem po prostu zła, że mimo całego mojego wysiłku i ceny jaką już zapłaciłam historia wraca jak bumerang. Próbuję trzymać dystans, zapanować nad swoimi emocjami, ale na tą chwilę  zaczynam się zastanawiać jak wiele jeszcze muszę zapłacić? Będąc najsurowszym swoim sędzią uważam, że kara jest nieadekwatna do zbrodni.

EDIT:
Apologises W końcu po takim czasie zaczęłam czytać "Przebudzenie". Ciągle to odkładałam. Gdyby nie ta sytuacja może bym nigdy się tego nie podjęła. Za mną 1/5 książki. Na razie tylko napiszę jedno słowo: "Dziękuję"

Zaskoczyła mnie Twoja wypowiedź. Jak zombie?
Pierwszego dnia przeczytałam ją jednym haustem, wczoraj ponownie 1/4 uważnie, skupiając się bardzo na sobie i bliskich i moje odczucia są całkowicie odmienne póki co Tzn. jestem święcie przekonana, że jakiś czas temu bym ją całkowicie odrzuciła traktując jak jeden wielki bełkot. A teraz sama mam częściowo poglądy tak jak i on. Z niektórych rzeczy się pośmiałam (ze swojej dawnej ja w sumie), do innych mam neutralny stosunek, niektóre części uważam za stek bzdur lub są dla mnie niezrozumiałe. Część rzeczy przyjęłam ze zrozumieniem, nazywając to co zawsze wiedziałam, a nie umiałam nazwać po imieniu. Ale nie jestem zszokowana, zaskoczona, raczej uspokoiłam się....

Przez chwilę miałam wątpliwości, czy ja ją dobrze odbieram. Jednak rozwiałam je na ten czas. Może po prostu jestem bardziej gotowa w tym momencie przyjąć niektóre rzeczy niż Ty wtedy byłeś. Albo być może ja się skupiam na tym, co nie powinno mieć żadnego znaczenia dla mnie i złe wnioski wyciągam

Ap uściślając: DZISIAJ się śmieję Przez długie miesiące mi było daleko do śmiechu. Ja byłam zszokowana WTEDY i chodziłam jak zombie, ale minęło już wiele miesięcy.... Cyt. "Cierpimy tak bardzo, że się budzimy". To się u mnie stało.
Błądziłam bardzo długo. Jak tu przyszłam byłam spaprana, wcześniej byłam jeszcze bardziej... W jakimkolwiek miejscu teraz jestem w swojej drodze już nie czuje się zagubiona. Złożyłam swój świat w jakąś całość, ale składam dalej I już mi nie żal mojego słodkiego snu w którym tkwiłam, a było mi bardzo długo żal i bardzo długo nie chciałam się mierzyć z rzeczywistością. I co najlepsze: ja się teraz ciesze na ten nowy świat Już mnie nie przeraża, wręcz jestem nim zaciekawiona.

Nie zgodzę się z ta opinią, ale zaciekawiona jestem dlaczego taką masz? Może jest coś, czego nie widzę lub się najzwyczajniej mylę w swojej ocenie.
Moim zdaniem zawsze kochałam i akceptowałam siebie. Jestem egoistką. Może nawet egocentrykiem?
Cenię swoje szczęście bardziej niż innych. Nie jestem zła z natury, nie robię świadomie komuś krzywdy, akceptuje normy społeczne, zawsze pomogę, wesprę i jestem w stanie dla kogoś zrobić bardzo dużo, ale oczekuję wzajemności. Wyrafinowany egoizm mam opanowany do perfekcji.

Wiesz co mi mąż zawsze zarzucał? Nie tylko On. Każdy jeden mężczyzna w moim życiu. Podobno należę do dziwnego gatunku kobiet, bo na pierwszym miejscu zawsze jestem ja i moje szczęście (teraz i dziecko), potem długo, długo nic, potem moi przyjaciele, rodzina, praca, a na szarym końcu On. Czy to świadczy o tym, że siebie nie kocham? Coś na pewno ze mną nie tak, skoro zawsze w moim życiu mężczyźni byli na szarym końcu. Z nich najłatwiej się rezygnuje. Mogę sobie zarzucić lęk przed bliskością, zaangażowaniem, uzależnieniem, ale nie brak miłości własnej.

Tak, sedno sprawy. Od 2 miesięcy jestem taka spokojna jak przestałam się nią przejmować i to niesamowite, ale życie toczy się dalej i już mi nikt nie jest w stanie wmówić, że muszę, bo to moja matka. W dyplomacji osiągnęłam level master

Trafiłam wczoraj na ścianę w książce...  Muszę to przetrawić, zanim znowu po nią sięgnę. Brak czasu tez swoje robi.

Mimo wszystko zapanowała u mnie harmonia, spokój ducha, akceptacja wszystkiego Dziękuje

Od ostatniego czasu kiedy tu pisałam dziwny stan u mnie nastąpił. Maksymalne skupienie się na sobie, wyciszenie, zmęczenie ludźmi, potrzeba samotności. Wycofałam się z kontaktów z przyjaciółmi. Istnieje dla mnie teraz tylko absolutne minimum: ja, ja i ja (to nie przypadek że 3 razy, tak to wygląda: moja psychika, moje ciało, mój rozwój) rodzina, praca. Czuję się jako całkowicie odrębna jednostka, nie związana z nikim i z niczym, jakby wszystko przestało mieć znaczenie.
Nie potrafię tego wyjaśnić. Jest mi dobrze z jednej strony, ale z drugiej czuję jakiś niepokój, bo unikam bliskości? Może to jakaś forma ucieczki? Zachowuję się normalnie, ale w głębi siebie wiem, że coś mi w duszy nie gra. Najchętniej bym spakowała plecak i wybrała się daleko w podróż, gdzie nikt mnie nie zna, aby znaleźć to czego szukam. Nie wiem, czy kiedykolwiek będę normalna. Ja chyba póki co nie umiem żyć tu i teraz. Przyjmuje wszystko jak leci, z uśmiechem mówię "minie", kiedy muszę, mogę i chcę staję na wysokości zadania, ale ciągle czekam na ten nieokreślony czas, kiedy w końcu... no właśnie co w końcu?

Szkoda, że macie dziecko, łatwiej byłoby mu odejść. Chociaż mam nadzieję, że wreszcie podejmię tę decyzję i rozwiedzie się z Tobą.

Jedno jest pewne: Nie doceniasz go. Pewnie był/jest  "za dobry" i nie ma tej adrenaliny, co przy kochanku.

Zadaj sobie pytanie, po co w ogóle jesteś ze swoim mężem? Poczucie bezpieczeństwa? Status finansowy? Dziecko? Bo raczej nie miłość.

Ona80
Dobrze, że poszłaś na terapię, tym bardziej jeśli Ci pomaga. Nie wiem, czy zwalanie wszystkiego na DDA i trudny dom jest właściwe. Nie tylko to nas ukształtowało. Widzisz ja nie rozumiem ciągłego wybierania nieodpowiednich mężczyzn. Mam osobowość, która ratuje się ucieczką. Nie umiem być ofiarą.
Wchodzenie w toksyczne związki, asertywność, pewność siebie - wiesz nad czym pracować Życzę z całego serca, aby Ci się udało.
I nie wiń się za to, że historie rozpamiętujesz. Zaakceptuj, że inaczej nie potrafisz. Zaakceptuj to, co się stało. Nie masz już na to żadnego wpływu. Jakkolwiek byś głowę popiołem nie posypywała i nie czuła się winna to już nic nie zmieni.

Co do "pojechania" przez inne osoby - nie tak się na to patrz. Mimo tego, co Ci się teraz wydaje wiele ludzi tak naprawdę chce tu w jakiś sposób pomóc. Czasami na swój sposób, być może w niezrozumiały dla Ciebie, ale w większości wypowiedzi jest jakiś cel, jakiś przekaz dla Ciebie.

Vic.v kompletnie mnie ogłupił Twój wpis, ale potem do mnie dotarło. Nie czytałaś wszystkiego, co ja tu pisałam. Jakbyś przeczytała to nie miałabyś podstaw do takich pytań. Ty mnie oceniłaś nic o mnie nie wiedząc.

Priorty przykro mi, ale Ciebie odbieram podobnie. Zadaj sobie pytanie? Nie czytałeś ile sobie zadawałam?
Wiesz co jest pewne? Śmierć i podatki.

Naprawdę staram się zawsze czytać uważnie i wyciągać wnioski, z tego co ktoś pisze. Jeśli potrafię staram się odpisywać jasno, rzetelnie i bez oszukiwania samej siebie na zadane pytania, ale czytając takie wpisy widzę tylko jedno: ignorancję.
W związku z tym nie czuję potrzeby odpowiedzi na nie, lecz jeśli tkwię w błędzie niech mi ktoś wyjaśni. Teraz to ja bym chciała zrozumieć.

Jestem w stanie się odnieść tylko do jednego:

Domyślam się, że do takiej wypowiedzi zainspirował Cię mój wpis w temacie "kto jest winny?"

Widzisz droga Vic.v 
Ja tam pisałam bez żadnych emocji. Całkowicie z dystansu. Najpierw z perspektywy skrzywdzonej kochanki gdzie na celu nie miałam pokazania swojej krzywdy, tylko pokazanie winy zdradzającego i swojej, pokazanie, ze nie ma czegos takiego jak "on uwiódł/ona uwiodła", że to za każdym razem jest świadoma decyzja zdradzacza.  Potem surowo siebie oceniałam, pokazując ten skrajny egoizm, którego w danym momencie nawet nie jesteś świadoma.  Nie wzięłaś pod uwagę, że jestem w tej "fantastycznej" sytuacji, że o tym samym mogłabym Ci napisać z każdej innej perspektywy. Mogłabym także z każdej perspektywy popaść w skrajność.  Każda wypowiedź dotyczyła by tego samego, ale byłaby przedstawiona w zupełnie innym świetle. Wszystkie byłyby jednocześnie prawdą i wszystkie kłamstwem. Natomiast Twój odbiór mojej wypowiedzi i oceny mojej osoby za każdym razem byłby tylko z perspektywy takiej jaką masz i owszem nie mam nic przeciwko - wprost przeciwnie rozumiem, ale swoim wpisem po prostu wprowadziłaś mnie w osłupienie. Współczuję Ci tego, co Cię w życiu spotkało, naprawdę. Możesz mi nie wierzyć i masz do tego pełne prawo. Chciałabym CI odpowiedzieć i jakkolwiek pomóc zrozumieć, ale w obecnej sytuacji nie mogę.

Odbiło Ci Naprawdę. To Ty mnie z kimś pomyliłaś.

Żyj sobie spokojnie kobieto i daj żyć mnie. Nie będę się wdawać z Tobą w dyskusje, bo nie ma po co. Twoja wyimaginowana rzeczywistość mnie przerasta.

Najlepszego

Vic.v, twój pogląd, który tu wyrażasz dobrze ujęła Suez - to "wyimaginowana rzeczywistość"
Wirus zdrady jest jak wirus grypy. Krąży nieustannie wokół nas, nawet jeśli nie zdajemy sobie z tego sprawy i czyha na nasz słabszy moment. Tym okresem obniżonej odporności może być monotonia w długoletnim związku, chwilowy kryzys albo tysiąc innych przypadków. Najlepszą szczepionką przeciwko temu wirusowi jest ślub, ale i on nie daje pełnej gwarancji. Jeśli w sprzyjających okolicznościach trafią na siebie fajny facet, który wykaże upór i konsekwencję oraz interesująca kobieta to jest wielce prawdopodobne, że skończy się jak w przypadku Suez. Vic.v, piszesz, że nigdy nie zdradziłaś. Może w twoim życiu nie pojawił się taki mężczyzna? A może nie pojawił się, bo nie jesteś taka ładna, atrakcyjna, podniecająca jak Suez i żaden facet nie jest gotów za tobą skoczyć w ogień (oczywiście prócz twojego męża)?

Ale coś do przodu Suez poszło? Fajnie Cię Znowu czytać.

Bardzo dobrze iż zrozumiałaś sedno sprawy dostrajasz się poznajesz siebie oraz innych. Też tak własnie pomyślałem czytając twoje posty.

Nie do końca zrozumiałeś jej wpis. Ty non stop usprawiedliwiasz swoje świństewka. W każdym razie tak to widzę Powiedz co masz za uszami przecież i tak jesteśmy tu anonimowi

Wybacz, ale naprawdę się roześmiałam Wcale nie czuję się dojrzała. Im więcej o sobie wiem, tym bardziej dziecinna i durna się sobie wydaję.

Nie uważam, że byłam lub jestem złą mamą. Nie mam sobie nic w tej kwestii do zarzucenia poza brakiem świadomości, że wszystko co robię ma na nie, aż TAKI wpływ. Na szczęście ja w wielu przypadkach przyjęłam postawę odwrotną do swoich rodziców. Nie zmieniłam swojego podejścia do niego, bo nie musiałam. Jestem tylko bardziej świadoma swojej roli.

Relacje z matką? Cóż wracam do tego, bo ona nie zniknie, nie rozpłynie się. Nie wiem jak i kiedy to się stało, ale odcięłam pępowinę i dziwnym trafem mi to na plus wyszło.

Największą moją bolączką i niepoukładaną sprawą jednak jest moje małżeństwo. Ale i tu może coś się w końcu kiedyś wyklaruje.

Dzięki Ap Trzymam się. Już się trzymam.

Tak, wiem Czasami opornie mu idzie, ale nie mogę powiedzieć, że nie współpracuje. U nas jest inaczej niż u większości. Mąż nie chciał zmian. Było mu wygodnie jak było. Jedynie czego chciał to wrócić do stanu poprzedniego i żebym go kochała i nie zdradzała. Dalej najchętniej by się tylko do tego ograniczył, ale we mnie się coś zmieniło. Nie ma powrotu do tego co było. Ja tak żyć już dalej nie mogłam i nie mogę, ale Jemu się nie dziwię. Współpraca to też nie wszystko. Są tematy które musieliśmy przerobić, dogadać się, zaakceptować siebie nawzajem, odnaleźć w tym siebie na nowo. Ciągle to robimy, ale nie wiem, co z tego wyniknie. To niby takie nic, bo przecież mógł bić, pić i zdradzać, ale są zgrzyty.

Często mamy zupełnie odmienne poglądy na życie. Na przykład:
Ja chcę doświadczać czegoś, przeżywać, próbować, rozwijać się,  a mąż jest skrajnym domatorem i nigdy nie wychodzi ze swojej strefy komfortu. Na dodatek mi podcina skrzydła lub co najmniej podskubuje pierze Za to Jego wkurza, że ja wymagam od Niego działania, że nie akceptuję Jego stylu życia, tylko Mu narzucam swój.  Długo dochodziliśmy tutaj do porozumienia i równowagi między naszymi osobowościami.
Zaakceptowaliśmy siebie, On się otworzył na pewne rzeczy (co ciekawe nawet mu się spodobało), ale ode mnie to też wymagało zrozumienia, że w zasadzie to ciągle żyjąc na pełnych obrotach jestem wdzięczna za to, że gdy baterie mi się wyczerpią to On jest, abym złapała oddech, wyciszyła się, zregenerowała. Z jednej strony jest moją kulą u nogi, z drugiej kotwicą.

Byłam  i dalej bywam miejscami potwornie zmęczona. Całe nasze życie opierało się i dalej opiera na mojej osobie. To ja decyduję, ja zarządzam, ja mam wszystko na głowie, ja wszystko robię i wszystkim się zajmuję. Mąż jest moim ewentualnym podwykonawcą. Cechuje go kompletny minimalizm. Najchętniej ograniczyłby się tylko do chodzenia do pracy. Czuję się wrobiona w jego rodzinny schemat (na dobrą sprawę sama się w niego wrabiałam przez lata). Jednak wiem, że przychodzi co do czego umie stanąć na wysokości zadania i być wsparciem. Nie ucieknie przed problemem. Pod tym względem się zmienił. Zaczął w końcu coś więcej robić poza pracą i po prostu byciem. Jednak decyzyjność została w moich rękach. To nie jest związek partnerski. Nie na zasadach jakie bym chciała. Jestem zmęczona "noszeniem spodni" w domu. Tu na przykład równowagi jeszcze nie osiągnęliśmy.

Bardzo dużo jest takich spraw. Ja mam wrażenie, że my tak naprawdę siebie nie widzieliśmy, nie wiedzieliśmy jacy jesteśmy. Teraz się poznajemy.
Mam czasami ambiwalentne uczucia. Sama nie wiem do czego to wszystko doprowadzi i czy to jest właściwa droga.

Jeszcze co do dziecka. Jednak zmieniłam coś Nie narzucam mu swojej woli, pozwalam na wybory, na podjęcie decyzji, tak aby nie było takie jak ja

Czy za mało? Wydaje się, że mniej ode mnie Właśnie nie zmotywowało go to do żadnych zmian.
Czytam jak często zdradzeni siebie obwiniają. U nas tak nie było. Wg męża przyczyną było:
- moja "romantyczna" osobowość,
- to, że jestem ładna, a On nie, jestem zbyt otwarta i nie widzę, że mężczyźni nigdy nie są bezinteresowni wobec mojej osoby
- oddalenie się, co miało już miejsce przed romansem (to moja wina, bo ja się zajmowałam wszystkim innym)
- nudziło mi się
- to, że On wie, że ja nawet nigdy specjalnie Nim zauroczona nie byłam, że po prostu był i tak zostało.
To jego słowa, jego podsumowanie. Jakby mnie tak to wszystko nie szarpnęło to zamknąłby temat i skończyłoby się na tym, że zostałabym ze słowami "Wiedziałem, że lepszego nie znajdziesz. Czekałem tylko, aż on coś nawywija"

Dopiero teraz nasze rozmowy uświadamiają nam obojgu, co w ogóle było nie tak w naszym małżeństwie. Tzn. ja najpierw uświadamiam sobie, potem Go. On nie był świadomy, bo ja nie byłam świadoma. Ja sobie radziłam po prostu sama, nie mówiłam, więc wg Niego było wszystko w porządku.

Ap ja musiałam się poważnie wziąć za siebie, inaczej nie umiałam. Dla mnie zawaliło się wszystko. Gdy przez kilka miesięcy działasz jak robot, żyjesz w otępieniu, uciekasz w przeróżne rzeczy, aby nie czuć, w końcu dopada Cię depresja, anoreksja i każda czynność jest wyzwaniem i graniem, bo tak trzeba.... Nie życzę nikomu. Ja byłam wrakiem, byłam wariatką.

Chyba faktycznie robię za terapeutę. Mąż nie wykonał żadnej pracy nad sobą i nie ma ochoty. Czeka na gotowe, aż ja mu powiem i wskażę.  A ja mam dość, bo naprawdę wzięłam całą winę na siebie, byłam szczera do bólu, starałam się chronić jego granice, nie robiłam z niego idioty, itd. Na szali całe nasze życie, ale On chyba nie jest tego świadomy. Dzisiaj dopadła mnie frustracja. Mam dość.