Co dalej, jak dalej żyć? - Netkobiety.pl

W czterech literach ci się przewraca, bo masz za dobrze- ot całe wyjasnienie. Dobrze, że przynajmniej miałaś na tyle oleju w głowie, że nie poszłaś na całość z tym boczniakiem , bo zamieniałabyś porządnego faceta na złodzieja cudzych zon, czyli na szuję. A na koniec zostałabyś sama z dzieckiem i ze zrujnowaną reputacją. Każdy pukałby się na twój widok w głowę, że baba obdurniała na punkcie obcego wacka, rozwaliła dla niego rodzinę, a miała wszystko, co potrzebne jest do szczęścia.
Zmądrzej dziewczyno w trybie pilnym, bo marnie skończysz, jesli dalej bedziesz myślała o głupotach. Nie rozglądaj się za boczniakami, tylko weź się do roboty w domu, zadbaj o dziecko, o dobrego męża i ciesz się rodziną, zdrowiem oraz doceniaj to, co  masz. Wiele juz było durnych bab, które poszły za jakimś kurfiarzem tracąc rodzinę i dobre imię. ZMĄDRZEJ.

(Nie)dojrzałość swoją drogą,  ale jak uważasz,  skąd te problemy? Z różnicy temperamentów czy braku więzi między Wami?
Jeśli on jest spokojnym,  zrównoważonym człowiekiem, niezbyt wylewnym i niewymagajacym, domatorem, a Ty tak zwanym "niespokojnym duchem", amatorką wrażeń i adrenaliny, pozostaje Ci poszukanie ich w innych źródłach, np. sportach  ekstremalnych czy innych wysiłkowych pasjach. Warto zająć sobie czas i myśli neutralnymi rzeczami, by uszczęśliwić siebie nie krzywdząc rodziny.
Jeśli jednak masz niedosyt uczuć, zainteresowania, adoracji, to dobrze byłoby, byście znaleźli jakiś kompromis,  zadbali o związek, zmienili postępowanie i popielęgnowali    to, co Was łączy.

Autorko nie wiem czy uda Ci się dostać tu konkretny post. Może jak przewali się lawina osądu i rzucone zostaną wszystkie kamienie leżące nieopodal, a Ty wytrwasz w tym swoim założonym temacie, to doczytasz jakiś post pomocniczy. Może...
edit: jak widzisz lawina już ruszyła

Suez, Twoja historia przypomina mi historię mojej koleżanki. W powiedzmy młodych latach dziewczyna była bardzo zależna od rodziców, taka trochę stłamszona. Facet ją wyhaczył, oświadczył. Raz odmówiła, drugi nie.. Pobrali się, niby fajne małżeństwo, dziecko po kilku latach, nowe mieszkanie itd. Niby sielanka. Ale ona kompletnie nie czuła się w tym sobą. Jej mąż, choć dobry, nie pasował jej jako partner. Wyraźniej zaczęła to postrzegać kiedy zaczęła pracować, rozwijać się. Mieli zupełnie inne spojrzenie na życie. Ona odnalazła siebie, będąc niezależną. Ona polubiła życie, on był domatorem. Jak się to skończyło? Rozwiedli się jakiś miesiąc temu...

Czyli kolejny dowód na to,że małżeństwo bez miłości nie będzie szczęśliwe.
I...co tu dużo gadać,brak dojrzałości.

Nie wiem,co ludźmi kieruje,czy to presja rodziny,czy jakieś deficyty emocjonalne,czy pomroczność jasna... w stylu ślub,welon...niech koleżanki zazdroszczą?

A wracając do zdrady...to usprawiedliwienie w stylu: to on mnie znalazł,a nie ja jego,jest...przepraszam za wyrażenie,tak ujowe,jak barszcz bez uszek.Bez urazy.

Majko,  może i ujowe,  ale poniekąd prawdziwe. Owszem, na  tę błędną drogę wchodzi się otwartym na to, ale często bez konta na portalach, bez łażenia po klubach, więc bez bezpośrednio wpadającej okazji nie wydarzyłoby się nic. Co oczywiście niczego nie usprawiedliwia ani uniewinnia.
A wyjście za mąż... nie wszystkie marzymy o ślubie i welonie. Często są to powody innego rodzaju, jak właśnie wymienione przez Ciebie deficyty emocjonalne. U mnie np. była to ucieczka z domu. Innej możliwości nie było na tamtą chwilę. Fakt, że kiepsko jest związać się bez miłości i gorzej, gdy ona się nawet później nie pojawi. Autorko, wydawało mi się, że to,  że doceniasz jego dobroć i bolą Cię wyrządzone krzywdy oznacza,  że to uczucie jest,  co najwyżej zaniedbane i niezbyt gorące. Jeśli jednak szanujesz go i lubisz, ale nie kochasz, to ciężko będzie ten związek reaktywowac i ulepszyć.

Nie będę wchodzić w spór Gagatko,ale jestem zdania,że musiała być wspólna płaszczyzna.Dlatego poszło.
Ja rozumiem,że nie musiały to być portale randkowe,czy melanże w knajpie....i nie podejrzewam Autorki o premedytację w tym względzie.
Ale tego,że ktoś kogoś wirtualnie gdzieś zaczepił,nie możemy utożsamiać z tym,że ten ktoś zawinił.Bo sobie wtedy wystawiamy laurkę,głupiutkiej,zmanipulowanej i uwiedzionej panny.

I to jest właśnie pytanie na które wciąż szukam odpowiedzi. Czuję bunt. Wobec wielu sytuacji i osób. Wobec tego, że zawsze żyłam jak chcieli inni.

Gagatko doceniam męża. Lubię go, szanuję. Cieszę się, że jest moim mężem, cieszę się że jest ojcem naszego dziecka. Chciałabym mu dać to wszystko na co zasługuje, chciałabym go tak kochać jak powinnam. Na swój sposób kocham. Zastanawiam się jak w ten oczekiwany sposób go pokochać... Czy można?

Apologises odpisze Tobie później

Trudno gdybać,jak wiadomości są dość oszczędne.Wiemy,że Suez męża lubi,szanuje i docenia,jakkolwiek stoi to w jasnej sprzeczności z jej działaniami.
A do miłości droga daleka,o ile w ogóle była...no,może jakieś zauroczenie chwilowe.
Czasami,jak są dobre podwaliny,to ścianę można postawić na nowo(przenośnia,nie w celu separacji),mocną i stabilną.
Pytanie czy się tego chce,i czy wiadomo,gdzie się skopało sprawy.

Ruskie powiedzenie brzmi- jak się baby nie bije, to wątroba jej gnije.
Tu, jak widać, ruska racja znajduje potwierdzenie.
Moim skromnym zdaniem wszystko co napisała autorka, to takie pitu pitu, nadęła się bida i płacze. Wyszłam za mąż, bo miałam deficyty, b inni mnie do tego namówili, bo rozsądek itd. dla mnie głupie gadanie. Prawda leży zupełnie w czyms innym- autorka zakochała się w jakimś boczniaku, ale czas pokazał, że boczniak takich, jak ona miał jeszcze kilka w obwodzie. Autorka doznała szoku, bo myślała, że znalazła księcia na białym koniu i juz wyobrażała sobie, jakie to szczęśliwe zycie bedzie wiodła.  Gdyby autorka była bardziej kumatą i doświadczoną osobą, to wiedziałaby, że niemożliwością jest, by jakis boczniak był porządnym człowiekiem- porządny facet nie brałby się za mężatkę- od tego należałoby zaczac. Mężatkę bałamucić bedzie tylko szuja- wyszło szydło z worka i autorka jest teraz bardzo nieszcześliwa, bo mit księcia upadł. Ona chce pogadać o boczniaku, bo nadal go kocha i potrzebuje rozmów o nim, w trudno żeby w jej otoczeniu był ktoś, kto nadawałby się do rozmów na temat boczniaka. Takie mam zdanie na ten temat.
Autorko, weź się do roboty, posiej kwiatki w ogródku, wyplew grządki, sprzątnij mieszkanie albo idź z dzieckiem na spacer, za miast rozmyślac o boczniakach.

Nie jestem zwolenniczką lania kobiet i stoje w pierwszym szeregu w zwalczaniu przemocowych chamów- nie pojmuję jakim sposobem mozna było wysnuć taki wniosek na podstawie tego, co napisałam na temat powiedzenia ruskich. Mnie chodzi o to, że sa kobiety, którym z braku kłopotów merda się z lekka we łbie. Mąż porządny człowiek, dobry, kochający i opiekuńczy, to zamiast szanować to, co się ma kobieta rzuca zadkiem i oczy wypłakuje za jakąś szują, który bałamucił ją wiedząc doskonale, że jest ona mężatką i matką małego dziecka. Jakim cudem ta kobieta nie pomyślała, że tego rodzaju facet, to badziewie? Dopiero gdy dowiedziała się, że boczniak miał także inne równolegle, gdy szklił jej, to dopiero wtedy olaboga olaboga. Widocznie mąż jest za dobry. Niektórzy ludzie są jak wory bez dna, w które można ładowac tony dobroci i miłości, a oni i tak niczego nie docenią. Takich rzeczy nie lubię, a nie że jestem zwolenniczką lania kobiet przez damskich bokserów.

Jeszcze dwa cytaty. Najpierw przypowieść:

Teraz w odpowiedzi na Twe 'chciałabym':

Moje pytania zaczynają się od tego samego słowa "Kiedy... ?".
Kiedy zbuntujesz się? Kiedy podejmiesz samodzielną decyzję? Kiedy uznasz, że jesteś odpowiedzialna za swe życie? Kiedy odważysz się myśleć samodzielnie i robić to, na co masz ochotę?
Choć teraz przyszło mi do głowy, że bardziej adekwatna w tychże pytaniach byłaby partykuła "Czy?"
Pamiętaj też, że brak decyzji też jest decyzją.

Odwagi życzę, bo jeśli odważysz się na samodzielność, to może stwierdzisz, że żyjesz tak, jak chcesz żyć i z człowiekiem, z którym chcesz żyć.

Na forum nie powinno się robić takich rzeczy jak terapia. Nie będzie komu wziąć za nią odpowiedzialności. Może też pójść w złym kierunku. To co ja znam z podobnych przypadków to zaburzone relacje w domu rodzinnym (ty i ojciec, ty i matka to podstawa, wynoszenie wzorców i budowanie psychiki) i brak komunikacji z mężem. Ty sobie bez przekazu w jego stronę żyjesz swoimi wyobrażeniami, on bez bladego pojęcia o swojej roli w rodzinie, związku. Docenienie męża to jeszcze nic. Przebudowa Twojego świata będzie wyzwaniem.

Po latach okazało się, że drzwi klatki są otwarte od dawna, że wszystko możesz, że to Ty decydujesz, że możesz realizować swe marzenia, że możesz robić, co lubisz.
Marzenia? Co lubię? Rany! Nie wiem.

Bycie wolnym dla osoby tego niezwyczajnej, jest trudne. Na początku.
Poza tym

Te wszystkie Twoje 'chciałabym', 'powinnam', są charakterystyczne dla dziecka. Może najwyższy czas, byś zaczęła mówić, myśleć, działać, adekwatnie do wieku?

Boisz się terapii. Można ją podjąć z lękiem i o tym lęku powiedzieć terapeucie. Można (moim zdaniem to konieczność) znaleźć sprawdzonego, doświadczonego terapeutę. Można też szukać powodów dla pozostania w stanie zawieszenia.

Wielokropku masz rację, ale ja chyba potrzebuję więcej czasu. Nie działa na mnie terapia wstrząsowa. Kilka miesięcy temu wywoływała bunt, dzisiaj niesmak.

Apologises spróbuje odpowiedzieć. Głownie samej sobie, może mi usystematyzowanie tego co wiem już o sobie pomoże.

Nie wyszłam za mąż, bo mama naciskała. To nigdy nie były bezpośrednie naciski w każdym razie. Mama miała ciężkie życie. Kobieta bita, zdradzana, żona alkoholika (nie skrajnego) i kryminalisty, tak naprawdę samotnie nas wychowała, mimo, że rodzice się rozwiedli jak ja już byłam pełnoletnia. Słaba i zarazem silna kobieta. Ojciec maluje się strasznie źle po tym opisie, ale też tylko taki do końca nie był. Bardzo niedojrzały człowiek, Piotruś Pan z bardzo niską moralnością. Klasyczny przykład związku kat-ofiara. Zależnego.

Mama od kiedy pamiętam do dzisiaj: Nie radziła sobie z sytuacją, często wyżywała się na nas, kochała na swój sposób, ale nie potrafiła tego okazać. Same skrajności. Jednak zawsze chciała dla nas jak najlepiej i to na zawsze mi w głowie właśnie utkwiło "żebyś miała lepiej ode mnie, nie zmarnuj życia, dokonuj właściwych wyborów, miłość przemija, liczy się człowiek, potem i tak będziesz tylko kochać dzieci, " Jednocześnie ta czasami słaba osoba, jest i elitą gestapo. Chodzący żandarm, kontrolujący za bardzo. Tak jakby musiała się upewnić, że my nie zmarnujemy życia jak ona. Do tej pory kontroluje, ale ja już zaczęłam stawiać granice, aczkolwiek nie potrafię do końca przeciąć pępowiny. Jeszcze. Plusem jest to, że nie zaburzyła mojego poczucia własnej wartości, wprost przeciwnie.

Szkoła, wybór studiów tak naprawdę faktycznie był jej wyborem. Na szczęście tego nie żałuję, zawodowo czuję się spełniona i ciesze się, że robię w życiu co robię. Bardzo naciskała na wykształcenie i za to jej chwała. Dzięki temu jestem ambitna i wiem, że mogę w życiu zawodowym osiągnąć wszystko.

Inne rzeczy? To zależy. Całkowicie nigdy nie byłam pod jej kontrolą, co ją doprowadzało do szału Jeśli miałam własne zdanie i byłam do tego w 100% przekonana to nikt nie był w stanie zmienić mojej decyzji. Tak też jest do tej pory. Jednak jeśli miałam wątpliwości bądź nie wiedziałam co dalej to zawsze mnie kierowała, miała wpływ na moją decyzje i miała/ma do tej pory. Co ciekawe ludzie zawsze mnie odbierali, jako osobę, która i tak chodzi własnymi ścieżkami i robi to co chce. Jest we mnie i buntowniczka.

Ojciec, aby go nie pominąć. Dla mnie albo go nie było, a jeśli już był to był w stosunku do nas normalny. Matkę krzywdził, nie nas, jeśli już to nas swoją nieobecnością. Jako młoda dziewczyna nie widziałam i nie rozumiałam za bardzo ich relacji, był czas że nienawidziłam matki i tego jaka była dla mnie. Myślę, że normalnemu człowiekowi trudno byłoby przyjąć słowa, które do nas kierowała, a co dopiero dziecku.

Byłabym klasyczną wieczną dziewczynką, gdyby nie to, że byłam najstarsza, obarczona dodatkowymi obowiązkami i niby ta mądrzejsza, w której mama pokładała wszelkie nadzieje. Wzoru miłości u mnie w domu na pewno nie było. Długo nie wiedziałam, że matka nas kocha i przed tym wszystkim, co było w domu zamykałam się w swoim świecie, stąd tęcze i jednorożce
Część życia spędziłam też u dziadków i ogólnie miałam dużo szczęścia w życiu, dużo życzliwych ludzi na mojej drodze spotkałam. Zawsze spadałam jak kot na cztery łapy.

Patrząc na dom rodzinny, wiem że mogę być zaburzona. Był czas, że zadawałam sobie pytanie, czy ja nie mam jakieś choroby bordeline lub afektywnej-dwubiegunowej Jednak wykluczyłam chorobę psychiczną. Ewentualnie częściowy narcyzm zostaje do przepracowania.

Czy jestem poukładana na zewnątrz?  Raczej zwyczajna. Ja po prostu uwielbiałam być sobą Nie udawałam, nie zakładałam masek. Po prostu byłam. Teraz nie zawsze jestem i mi to przeszkadza. Nie zawsze wiem jaka powinnam być. Kiedyś nad tym się nie zastanawiałam.

Doszłam już sama do wielu różnych wniosków: jaka jestem, jaka bym chciała być, nad czym powinnam popracować. Obecnie być może najlepszą drogą, skoro na terapię nie jestem gotowa (jeszcze tego nie czuję) jest właśnie usystematyzowanie wiedzy o sobie, to co odkryłam i spróbowanie połączenia tego wszystkiego w całość. Potem przyjdzie czas, aby decydować co dalej. Najpierw powinnam dookreślić siebie. Co ciekawe bardziej wiem jaka nie chcę być lub czego nie chcę, niż to czego chcę

Książkę oczywiście przeczytam, dziękuję za polecenie

Znowu masz rację
DDD. Zapomniałam o tym jakoś ostatnio, skupiłam się na czymś innym. Jakiś czas temu zaczęłam sama z sobą przepracowywać ten temat, nie dokończyłam.
Mój mąż z pewnością nie ma zaburzeń z domu. Zawsze zazdrościłam mu tego jakie miał dzieciństwo. Jego jedyna trauma to to, że kolega miał więcej zabawek. Ale była kiedyś taka rozmowa… powiedziałam mu, że jestem toksyczna i że jest ode mnie uzależniony i na jego miejscu bym uciekała. Dalej mu to mówię, chociaż już teraz widzę dla siebie światełko w tunelu.

Za to toksycznym człowiekiem był ten, z którym się uwikłałam w romans.  Jestem świadoma, że relacja z tą zaburzoną jednostką spowodowała u mnie kryzys, dając mi jednocześnie możliwość wyjścia z własnych problemów. Pisałam, że koniec był drastyczny. Dla mnie już nie ma znaczenia co było i jak się skończyło, tylko jaki to wszystko wpływ na mnie miało. Zdrada to zupełnie inny temat.
Przeżyłam szok, taki prawdziwy, nie zwykłe zdziwienie. PST, depresje. Obyło się bez leków, ale lekko nie było. Moja psychika nie była sobie w stanie poradzić z tym wszystkim na raz. Nie chcę wchodzić w szczegóły.  To już za mną. Powiem tylko tyle, że byłam w takim stanie, że myślałam o szpitalu psychiatrycznym i miałam myśli samobójcze. Był dzień, gdy ja twarda babka zawołałam o pomoc, tak bardzo mój stan zagrażał mojej egzystencji. Nie liczył się nikt i nic, tylko moje cierpienie. Nabrałam dużo pokory do życia przez to.

To również źródło mojego lęku przed psychologami. Wtedy się wybrałam po pomoc. Kobieta potraktowała mnie tak samo jak w tym wątku Oliwia. Z całym szacunkiem, nie mam zamiaru nikogo obrażać czy się czepiać. Jestem już uodporniona na taką krytykę. Na jednego może te metody podziałają, u mnie wtedy pogłębiły depresję. Nie byłam na to gotowa. Chciałam pomocy, a psycholożka mnie zrównała z ziemią. Dzień po wizycie sięgnęłam dna. Emocjonalna agonia. Uratował mnie mąż i najlepsza przyjaciółka. Mąż obecnością, przyjaciółka rozmowami. Teraz rozumiem, czemu najlepsza Też DDD… Koniec końców wyszło mi to na dobre, miałam się od czego odbić, lecz trudno mi sobie wyobrazić co by było gdybym została wtedy sama.  Wtedy uświadomiłam sobie jedną rzecz. Ja też potrzebuje wsparcia, pomocy, troski. Spadła ze mnie odpowiedzialność za szczęście tego świata. Przestałam być dzielna, zdjęłam pancerz, bo w nim bym eksplodowała. Zaskoczyłam siebie. Jestem też krucha? Ciężko się z takimi rzeczami pogodzić.

Mąż. Czasami czuję się kompletnie przez niego niezrozumiana. Dla niego to, co ja mówię to abstrakcja ( to jego określenie do wielu naszych rozmów). Słucha, niby rozumie, ale nie rozumie. Nie potrafi pojąć, dlaczego dla mnie to takie ciężkie, czemu mi to tyle zajmuje, co jest tego przyczyną. Zastanawiam, jak to się stało, ze tyle lat jesteśmy z sobą i nigdy nie było większych zgrzytów. Dla męża wszystko jest czarne lub białe, proste, ma logiczne podstawy. Nasze widzenie jest zupełnie inne. Przykład z rozmów z wczoraj. Na ulicy bije mężczyzna kobietę, obok przelatuje motylek. Ja pobiegnę za motylkiem, nie widząc tego co się dzieje, mąż by motylka nie zauważył. Inny: rozmawiamy o dzieciństwie moim, o tym jak matka mnie katowała (bo to bicie nie było). Nigdy nie pozwolę uderzyć naszego dziecka, mąż jest zdania że klaps od czasu do czasu nie zaszkodzi, bo on tez dostawał i żyje. Dla mnie to byłby koniec małżeństwa. Nie wybaczyłabym, bo nikt nie będzie poniewierał mojego (nagle tylko  mojego, no nie? ) dziecka.
Jego zdaniem, mając taki dom powinnam być w takim samym stopniu realistka jak on, bo widziałam jaki świat jest brutalny. Jego zdaniem za wiele uwagi przypisuję temu co było w dzieciństwie, przecież wszystko powinno być proste, jest tak i tak. Dla mnie nie jest. Nie rozumie, dlaczego to wszystko  dla mnie jest takie ważne. Jednak stara się bardzo, a ja już też nie proszę go o zrozumienie, ale o akceptację.  Nie wiem, czy sobie z tym poradzi. Żal mi go i nas, bo chcąc nie chcąc robi za mojego terapeute. Nie wiem czy to udźwignie, ja staram się pilnować i jego granic, aby się nie zapętlić. Nie robię z siebie ofiary, a i on nie ma tendencji aby ją ze mnie robić.

Terapia. Z jednej strony mam świadomość, że powinnam. Nie tylko boję się na kogo trafię, ale i samej terapii. Panicznie. Lepiej gówna nie ruszać. Nie sądzę, abym sobie z tym poradziła. Okaleczyłoby mnie to na całe życie. Już straciłam swoją beztroskość i nie mogę się z tym pogodzić, natomiast to mnie zniszczy. I chyba nie nadaje się na terapię oko w oko z człowiekiem. Jestem zbyt spontaniczna, a takie sprawy wymagają mojego czasu. Musze przemyśleć, dojść do swoich najgłębszych zakamarków, aby być szczera. Poza tym nie umiałabym wybaczyć mamie. Pewnych rzeczy się nie wybacza, a ona mnie jednak potrzebuje. Wtedy to ja bym ją  zniszczyła, już zbyt wiele wycierpiała. Lepiej się od tego odciąć. Mówić o tym, tak jak wczoraj pisałam posta. Bez emocji. Robię to całe życie. Odcinam się, aby ratować siebie.

Miejscami jestem bardzo podobna do rodziców. W pewnych sprawach całkowite ich przeciwieństwo. Jakbym wybierała z wora to, co mi pasuje. Niestety nie ze wszystkiego jestem zadowolona. Mam wiele osobowości, jest postęp, jest spójniej, częściowo nałożyły się na siebie, ale nadal czuję braki, rozdarcie. Nie wiem czego szukać. Mogę był aniołem, albo arcydiabłem. Mogę wszystko. Drogowskazu nie ma, a ja stoję na rozdrożu.  Ahh te moje hiperparabole Nigdy się w pewnych kwestiach nie zmienię Wydaje mi się, że ciężką harówkę mam za sobą. Nie raz jestem tak zmęczona, ze odcinam się na 2-3 tygodnie, rzucam w wir czegokolwiek. Nie jestem tylko pewna, czy gdzieś nie błądzę,  I co tu dużo mówić. Boję się.

Wiem, że mam szczęście W końcu zawsze spadam jak kot na cztery łapy. Jeśli bym trafiła na świra, sama bym została świrem. Nie uratowałabym się mając takie fundamenty. Zniszczyłabym nasze dziecko.
Nie mam żalu do Olivii. Każdy ocenia innych poprzez własne doświadczenia, lub poprzez ich brak. Ja też potrafię zacząć temat od d.. strony i to nieświadomie. Sama muszę do czegoś dojść. 
Mechanizm związku z psychopatą przerobiłam. Przeczytałam wszystko co dostępne na ten temat. Myślę, że już jestem od tego wolna. Wreszcie. Zdystansowana. Nie wiem do końca czy był psychopatą, ale na pewno DDA, skrajnie zaburzony. Odcięłam go, jak kupon lotka. To już nie mój cyrk, nie moje małpy.

Nie przejmuję się niepochlebnymi komentarzami. Zawsze było ważne dla mnie to co inni myślą. Teraz mam to gdzieś…. I to dla mnie ważne zwycięstwo. Przestałam się przejmować, w tym odnajduję swoją dawną beztroskę, którą gdzieś zgubiłam. Bardzo mi pomagają lektury. Muszę przeczytać to co poleciłeś. Koniecznie.

Mąż wątpie, że da się namówić. To ja pilnuję i go uświadamiam, mówię o mechanizmach. Nie zdaje sobie sprawy ze skali problemu. Uważa, że jak nie ma takich rozmów przez jakiś czas to już wszystko w porządku. Za każdym razem, gdy wracam jest zaskoczony, chociaż ostatnio coraz mniej. Lepszym rozwiązaniem na początek będzie jak mu podsunę książkę, ale może się skończyć tak, że ja będę sama naciskać na niego aby przeczytał, albo czytać mu na głos.

Bardzo dziękuję. Myślę, że wiesz jak bardzo.

Kiedyś czytałam, ale przeczytam raz jeszcze. Wtedy emocjonalnie siedziałam w tamtej relacji, teraz z pewnością nabiorę innego spojrzenia, skupiając się bardziej tylko na sobie i na relacji z mężem. Przeczytam wszystko, co poleciłeś, nie wiem ile to mi zajmie, bo będę musiała to poukładać sobie w głowie. Na tą chwilę znowu się czuję potwornie zmęczona. Muszę się oderwać. Dalej mam tendencje do uciekania w beztroski świat. Błędne koło, ale chyba pozwala mi to jakoś normalnie funkcjonować. Mechanizm obronny, jestem tego świadoma, ale potrzebuję czasu. Jedynie co w takich momentach robić to otaczać tym co dobre, normalne, żeby się gdzieś nie zgubić.

Jejuuu ale porypana jestem

Przykro mi, że i Ty miałaś smutne dzieciństwo. Chociaż ja nie postrzegam mojego strasznie. Mogło być gorsze. Było też dużo radości, owszem poza domem w większej części, ale było Naprawdę miałam i tak dużo szczęścia w życiu.

Możesz mi powiedzieć na czym terapia polega?

Mnie obrazuje się ona następująco:
1. Zrozumienie mechanizmu, że dzieciństwo miało na nas wpływ, że nie uciekniemy przed tym. Możemy wydawać się sobie, ze jesteśmy całkowicie odmienni i postępować zupełnie odwrotnie, ale mamy skłonności do bycia dokładnie takimi samymi lub podobnymi, w zależności także od innych doświadczeń w życiu i tego, co nas spotyka. Przykładowo: mój ojciec uciekał wybierając zdradę i alkohol. Ja też stosuję pewne formy ucieczki, nie muszą być takie same, ale schemat ten sam.
2. Zrozumienie, że słowa powtarzane przez rodziców często tkwią nieuświadomione w naszej psychice.
Przykładowo: moja mama całe życie mi mówiła, że mogę wszystko i jestem wspaniała, więc ja jestem pewna siebie ze skłonnościami narcystycznymi.
3. Akceptacja dzieciństwa polegająca na rozdrapywaniu przeszłości, wspominaniu, zmierzeniu się ze złem, które nas spotkało. Pogodzenie się z tym.
4. Budowanie siebie świadomie.

Dla mnie punkt 3 rysuje się okropnie. Po co wspominać? Ja pamiętam, zbyt dokładnie. Z pewnością nie wszystko i to czego nie pamiętam wole sobie nie przypominać. Czy ja muszę dokładnie analizować  każde niesprawiedliwe słowo lub każde zdanie? Czy ja muszę się rozdrabniać? Dla mnie tak się zachowywała, bo sobie nie radziła. W danej chwili, gdy wypowiadała jakieś okrutne słowa reagowała emocjonalnie, bezmyślnie, egoistycznie nie myślała jaki to wpływ na mnie wywrze, nie rozumiała że całą złość kierowała na nas, mimo że to nie my byliśmy winni.
Akceptuję swoja przeszłość, rozumiem dlaczego ona się tak zachowywała, rozumiem dlaczego ja jestem taka, czy taka i jak pewne rzeczy wywarły na mnie wpływ.  Akceptuję to, co się stało, bo tego już nic nie zmieni. Ale czy ja muszę roztrząsać np to, że słyszałam, że szkoda, że mnie nie usunęła, bo wtedy ojciec by z nią był, a nie szukał innych kobiet? Co to zmieni? Tego nie rozumiem w terapii i wydaje mi się całkiem zrozumiałe, dlaczego odczuwam przed nią lęk. Ja pamiętam, wybaczyłam jako całość, nie rozczulam się nad sobą, ale nie wybaczę pojedynczych zdarzeń, czy zdań. Łatwiej wsadzić mi to do wora, zamknąć jako całość i odciąć. Jaki jest sens w roztrząsaniu tego?

Wielokropku wypowiadaj się jeśli masz ochotę. Nie rozumiem, czemu postrzegasz to jakie wtrącanie się Ja jestem wdzięczna za każdą wypowiedź

Nie jest tak, że nie widzę sensu. Widzę, ale powiedzmy szczerze szukam sama dla siebie powodu, aby się wymigać. Dlaczego? Bo wiem, że będzie bolało. Nie wkłada się ręki w ogień, bo wiesz, że parzy. Zdaję sobie sprawę, że przez odcinanie emocji np. trudno mi pogodzić się ze stratą lub porażką. Nie umiem przeżywać bólu. Być może terapia to jedyny sposób, aby się nauczyć. Ja szukam powodu i sposobu, aby ominąć babranie się w dzieciństwie.

Ps. Nie należy brać wszystkiego, co napiszę dosłownie. Ja mam milion myśli na sekundę, potrafię wiele razy mieć skrajny pogląd na coś zanim znajdę swoją równowagę.

No pewnie, że nie chcę. Kto dobrowolnie kładzie głowę pod topór? Chyba wariat
Wiem, że powinnam. Toczę ze sobą wewnętrzną walkę, a że mam wiele mechanizmów wypierania w sobie to może to potrwać.  Terapia jawi mi się jako ostateczność. Jestem nadwrażliwa. Doskonale sobie zdaję sprawę, że mi pomoże, ale pytanie brzmi czy mnie najpierw nie zabije.
Dużo mnie kosztował ostatni rok, jestem przeorana, nie czuję się na siłach. Potrafi mnie zranić wszystko, jak tylko sobie odpuszczę. Bardzo długo dążyłam do równowagi, aby nie być wrakiem człowieka. Dziwne, ze nie chce do tego wracać?

Faktycznie śmiesznie brzmi słowo "równowaga" w stosunku do mojej osoby To raczej wyrażenie na stan, w jakim byłam w stosunku do obecnego.

Przepraszam, nie odpiszę nic sensownego na to już dzisiaj. Nie potrafię. Chwila słabości i już włączam wypieranie. Dzisiaj tak muszę.

Pewnie, że warto. Nie zaprzeczam, ale dzisiaj nie jest odpowiednia pora i nie czas na to.
Jestem żoną, mamą , córką, przyjaciółką, kimkolwiek kim muszę być. Narzuconą sobie rolą.

Miałam akurat edytować swój ostatni post, ale doskonale się wkomponuje w odpowiedź.

Mogę być kim kimkolwiek zechcę. Mogę wszystko

Z wyjątkiem bycia sobą.

Jak szukałam w sobie chorób psychicznych to czytałam o osobowości mnogiej. Tak się czuję czasami, na dodatek jestem w pełni tego świadoma.
A może wyjaśnienie jest zwyczajne i proste? Jestem wariatem

Nie mam pojęcia. Czasami wydaje mi się, że jestem sobą i bardzo siebie lubię. Taką jaka wtedy jestem
Chyba jest jakiś wzór na to... Przemyślę to przez długi weekend

Mnie pozostaje jedynie zgodzić się z Wielokropkiem. Osobiście jestem dopiero na początku terapii, także super wielkiego doświadczenia nie mam. Ja też rozumiem motywację mojej rodziny, ale to ja w tej terapii jestem najważniejsza, nie oni. Nie mam już takiego przekonania, że to nic nie da, bo ja jestem przecież mądra i dzielna. Tak, to miejsce, w którym w poczuciu bezpieczeństwa można przeżyć różne uczucia, można być. Ja czułam (nadal czuję), że jestem mało w świecie, i że tak właściwie to kim. Myślę, że to dobre miejsce, żeby odnaleźć siebie tak po prostu.

No tak, zaoferowałam się odpowiedzieć na pytania, a tu niewyrażalność mnie dopadła jak zwykle. Sorry

Doskonale rozumiem. Podobną ode mnie usłyszał.

Postanowiłam się przyjrzeć swoim emocjom i zapisywać przez ten długi weekend. Aby wiedzieć, co mnie wkurza, o co chodzi, żeby znaleźć ten wzór
Przepraszam za formę. Przydługa, ale w ten sposób mi się dobrze pisało. Mogłabym skrócić i zinterpretować po swojemu, ale może coś umknęłoby mojej uwadze. I nie, nie siedzę jak ten filozof w fotelu i nie dumam cały dzień To luźne myśli jakoś tak ujęte w całość z ostatnich dwóch dni. Sama czytając stwierdziłam"Dzień świra!"Ale nie było tak źle Skupiałam się raczej na tych złych emocjach. I nie, nie jestem trollem, ani to nie debiut literacki Może tak po prostu wygląda obłąkanie.

"Moment, w którym włączyłam wypieranie. Po wizycie u psychologa, w totalnej agonii spojrzałam na siebie z perspektywy trzeciej osoby. Zaczęłam się śmiać. On patrzył jak na wariatkę. Nie rozumiał. Stałam bezbronna i zraniona dogłębnie. Ból nie do zniesienia. Chcę to skończyć. Tak chyba czują się samobójcy tuż przed. Śmiałam się głośno. Oto wariatka. Takich jak ja zamykają w psychiatryku, tacy jak ja kończą z pętla na szyi.

Czy wyłączając emocje tracimy człowieczeństwo? Czy mogę wyłączyć wszystko?

Kilka miesięcy wcześniej stałam przed lustrem i mówiłam do siebie "Za 5 minut będzie w domu. Uśmiechnij się." Nie zauważył, że chwilę wcześniej byłam wrakiem człowieka. Robiłam zakupy w sklepie i plotkowałam z sąsiadką. Usłyszałam "Pani to zawsze taka pogodna". Nie zauważyła, że gdy wracałam, wchodząc po schodach leciały łzy, których nie mogłam zatrzymać. Potrafię tak doskonale udawać. Jedynie oczy mnie zdradzały.

Czy ja mam zadatki na psychopatę? Może nie trzeba się nim urodzić, może człowiek się nim staje. Zaczyna wyłączać ból, potem smutek, żal, strach. Leci jak burza. Pierwszy krok za nim. Poznaje mechanizmy i schematy. Uzbrojony w tą wiedzę przygląda się innym jak zwierzątkom w klatce. Z fascynacją. Jego to już nie dotyczy. Za to doskonale pamięta jakie one były. Wie, jak kogoś boli. Czy ja jestem psychopatą? Przerażenie. Decyzja zapadła. Idę na terapię. Muszę czuć ból, aby być człowiekiem.

Ale jeszcze chwila. Czy ja taka jestem? Czy jestem zła? Czy potrafiłabym być? Co ja właściwie lubię? Kiedy czuję spokój? Co mnie fascynuje? Myślę.
Lubię zapach powietrza tuz po burzy, czuć wiosenny powiew wiatru na twarzy, lubię stać w oknie z kubkiem gorącej kawy i przyglądać się pięknu tego świata, lubię szczery śmiech dzieci i jak sąsiad tarmosi psa. Czuję ból, gdy widzę obdartą, zgarbioną babcię. Czuję ból gdy jakaś mama krzyczy na dziecko. Mrużę czoło i próbuje zrozumieć dlaczego to dziecko tak się zachowuje, z czym się nie zgadza. Uff, jeszcze czuję. Nie jestem zła. Nie jestem psychopatą. Jeszcze coś boli. Więc w czym problem? Co jest ze mną nie tak?

Rozmawiam z mężem. Opowiadam wszystko. Pyta się mnie, czy to nie jest tak, że ja na siłę robię z siebie wariatkę. Powinnam przestać analizować, żyć jak kiedyś. Mówi, że gdyby odszedł to wszystko by mi się rozwiązało, że nie potrafię być z nim blisko, nigdy nie byłam, że nie kocham. Myślę.

Kiedy jestem sobą? Jak się wtedy czuję? Gdzie taka jestem? Przy kim?
Jestem sobą w pracy, z córką z przyjaciółką, z sąsiadką, w tłumie. Jestem pogodna, otwarta, serdeczna, beztroska. Wtedy siebie lubię.
Czuję zagrożenie przy mężu, mamie, z inną przyjaciółką. Chcą dotknąć za bardzo. Dotknąć duszy. Naruszają autonomie. Gram.
Myślę. Może to jego, ich wina? Kij z tym co było w dzieciństwie, kij z tym co mnie spotkało w zeszłym roku i z tym całym bólem. Wyłączyłam to, nie boli. Przy nich mam poczucie winy, obowiązku, czuję się obsadzona w ramy, zniewolona. Muszę, powinnam, jestem coś winna. Duszę się. Decyzja zapadła, odchodzę. Uśmiecham się do siebie w lustrze. Uff, w końcu zostawiam to za sobą. Niech myślą, co chcą. Idę spać. Czuję spokój.

Mam sen. Śni mi się dom. Duży, szary, bez drzwi i okien, solidny. Wchodzę, jestem na piętrze, siedzę. Pokój jest pusty, gdzieś w kącie stoi skrzynka, wiatr pogania kępkę siana po drewnianej podłodze. Wychodzę. Właściwie po co ja tam przyszłam? Już tu nie wrócę. Już wszystko wiem.
Kątem oka dostrzegam mężczyznę, nie zwraca na mnie uwagi. Chyba jest niewidomy. Trzyma dwa psy. Czuję lęk. Psy podchodzą za blisko, przewracam się, jestem przerażona. Nie są agresywne, obwąchują mnie. Przestaję się bać. Właściwie dlaczego ja tu chodzę sama po nocach? Czy nie bałabym się mniej będąc z kimś? Budzę się.

Już tam parę razy byłam. Było bezpiecznie i samotnie, ale ja ostatnio lubię samotność. Intensywnie próbuję sobie przypomnieć jak wyglądał dom. Taki szary? Wyobrażam sobie jak mógłby wyglądać. Jest piękny. Myślę o mężczyźnie. Kilka miesięcy temu, gdy zastanawiałam się nad terapią szukałam gdzie. Już wiem, tak to on. Decyzja podjęta. Idę na terapię. Nauczę się przeżywać ból. Kroczkami. Bardzo małymi, ale muszę poznać całą paletę barw. Czuję spokój.

Lęk. Czy ja będę umiała zaufać? Wyrzucić z siebie to wszystko? Spiszę na kartce, aby niczego nie pominąć. Poproszę, aby mnie wysłuchał, nie oceniał, nie przerywał. Na końcu zapytam czy jest w stanie mi pomóc. Jeśli nie to niech wskaże do kogo mam się udać. Jednak wiem gdzieś w głębi serca, że tylko jeszcze jeden jedyny raz będę się potrafiła tak otworzyć. A jeśli się nie uda? Co wtedy? A jeśli ja już jestem szalona? Co jeśli mnie zamkną w tym psychiatryku? Wyłączam myślenie. Dzisiaj beztroski dzień. Jestem jak dziecko, ktoś by powiedział, że w moim wieku tak nie wypada. Nie wypada w ten sposób odczuwać radości. Naprawdę?!

Wieczór. Czuję jego oddech na plecach, ona burzy mi spokój. Odejdę, zostawię to za sobą.

Lęk. Mam dobre życie. Niczego mi nie brakuje. Moje dziecko. Co z nim? Jak to na niego wpłynie? Zostanę. Przestanę o tym myśleć. Jakoś to będzie. Odnajdę szczęście w czymś innym.

On przychodzi. Chce rozmawiać. Daj mi spokój. Teraz lubię samotność. Rozmawiam. Wyłączam myślenie. Jest w porządku.

Wyszedł. Wreszcie.

Wraca. Nie wytrzymuję. Pytam "Czemu mi burzysz spokój?".

Wychodzi. Jestem szalona? Co ze mną nie tak? Widzę, że mu przykro. Wstaję, myję zęby. Kładę się obok. Znowu gram.
Chwilę przed zaśnięciem widzę twarz swojego dziecka wołającego "Tatusiu!". Nie, chyba nie gram.
Dotyka mnie. Sztywnieję. Gram. Myślę. On mnie tak potrzebuje...
Przytula się jeszcze bardziej. Jeeezu jak ja rozpaczliwie potrzebuję bliskości drugiego człowieka.

Obudzili mnie. Od samego rana słyszę "zrobiłaś? dlaczego? na co? po co?czy?"
Zaczyna mi się podnosić tętno, ale idę, robię, wszystko jak trzeba.
Wracamy, znowu to samo. To nie matka ale brzmi jak ona. Eksploduję. Chcę uciec. Mam dość.
Sprzątam, gotuję, dziecko bawi się z kimś innym, aby nie zauważyło, że mama nerwowa. Uspokajam się.
Normalny dzień. Jest w porządku.

Czytam artykuł o żonie po romansie. Może to o to chodzi? Że ja tamtego kocham i dlatego tak wszystko mnie irytuje, frustruje?
Próbuje go sobie przypomnieć. Nie! O nie! Dla mnie umarł. Podchodzę do męża i się przytulam. Jak dobrze jak jest.
Zasypiam dzisiaj w jego objęciach spokojnie. Tylko dlaczego dostrzegam w swoich oczach smutek? Czemu one znowu mnie zdradzają?"

Suez zdrada kochanka poruszyła tobą, bo zostałaś odrzucona przez osobę na której tobie zależało , miałaś wobec niego oczekiwania (chciałaś by ciebie kochał), a on, no cóż, śnił swój własny sen. On wykorzystał ciebie.

Odrzucenie bardzo boli i jest tym samym, czego doznałaś w dzieciństwie od rodziców.
Czy już wiesz, ze zasługujesz na miłość, że można ciebie kochać tak zwyczajnie bez powodu, za to że po prostu jesteś... i nie musisz prosić i spełniać niczyich oczekiwań byś była kochana?

Piszesz że "odkrywasz" uczucia do swojego meża, że kochasz go chociaż nie ma motylków. Miłość cierpliwa jest, i nie jest litością, jest bliższa współczuciu- to zrobił twój mąż, cierpiał po cichu, nie zazdrościł, nie robił tobie scen po tym, co mu szczerze wyznałaś, był dobry dla ciebie. Zraniłaś go tym bardzo, ale on akceptuje ciebie z całym twoim "bagażem", chce być z tobą.
Czy masz świadomość że konsekwencje i odpowiedzialność za swoje myśli, słowa które mają moc i uczynki zawsze poniesiesz ty?
Nie przegap tej lekcji, bo jeśli nie wyciągniesz wniosków z tego doświadczenia będziesz powtarzać ten sam błąd i tyle samo razy poniesiesz tego konsekwencje.

Egoizm i lęk są wrogami miłości. Miłość nie ma oczekiwań i nie ma żadnego "jeśli", ona nie stawia warunków.
By osiągnąć bliskość z partnerem, trzeba ryzykować, zaufać, porozmawiać szczerze, odsłonić siebie i być gotowym również na zranienie. Twój mąż tego dokonał, pozwolił tobie na to bo chce być z tobą blisko.
Siła miłości tkwi w szacunku, spokoju, w poczuciu bezpieczeństwa i harmonii. Gdy nie będziesz sama siebie kochała, szanowała, to nigdy nikogo nie pokochasz. I nie można też brać do siebie tego że jakaś inna osoba nas nie kocha. Każdy człowiek jest odrębną istotą, która śni swój własny sen i która wyłącznie odpowiada sama za siebie.
W związku, w małżeństwie wszyscy stanowią drużynę, zespół w którym nie ma rywalizacji, nie ma wygranych i przegranych. każdy w tej drużynie jest ok. W zdrowej relacji wszystkim wszystko chce się i nie ma przymusu, nie jest to poświęcenie, robi się wszystko dla "zabawy" i radości.

Dawania miłości nie nauczyłaś się od rodziców, więc wiesz na czym ma polegać twoje zdrowienie- na braniu tej miłości od innych którzy ją tobie ofiarują bez twojego poświecenia, jak i na dawaniu jej innym, choćby poprzez drobne gesty, słowa. Wiekszość ludzi żyje w nieświadomości i cierpi, wielu przeszło trudne dzieciństwo bez miłości i dlatego nie potrafią tworzyć zdrowych związków. Ty docierasz do źródła swojego cierpienia, zaczynasz mieć świadomość tego dlaczego robisz to co robisz, i chcesz się zmieniać dla siebie samej.
Proces zmiany zarówno w tobie, jak i w twoim mężu trwa i będzie trwać aż do końca.... tak jak w każdym człowieku.
Ważnym tematem w uzdrawianiu siebie jest radykalne wybaczenie.

Terapia może tobie pomóc wejść głębiej w procesie zdrowienia, ale to twój wybór czy tego chcesz, czy chcesz to przeżyć po to by oczyścić siebie z raniących wspomnień i uporządkować stare sprawy. Poszerzanie swoich horyzontów nawet przez czytanie jest również  rozwijające i uleczające.
W swoim wcześniejszym poście napisałaś również o emocjach. Nie da się ich wyłączyć, one po prostu są a ty świadomie możesz je obserwować, bo one mijają.

Twój mąż "walczył" ale o siebie, i ty też to robisz, z tych samych powodów co on- robisz to dla siebie.
To twój wybór czego chcesz od życia i z kim chcesz je przejść. Zawsze masz wybór, tak jak twój mąż- on nie musi z tobą być. Pamiętaj o tym.

Ogarnęły mnie dzisiaj wątpliwości co do wszystkiego.
Wydawało mi się, że jestem mądra, a dzisiaj uświadomiłam sobie, że ciągle głupia. Może dopiero zaczyna to wszystko do mnie docierać.
Zbieg okoliczności - poczyniania kogoś zupełnie innego uświadomiły mi jak ja naprawdę jestem widziana.
Dobry, kochający mąż, stabilna rodzina. Ok, zagubiliśmy się gdzieś po drodze, ale czy to mnie tłumaczy że ja, mężatka, jak ostatnia wywłoka umawiałam się z żonatym mężczyzną? Dlaczego mam tak chory umysł, że czułam się lepsza od tamtej (nie żony) co z nim sypiała? W czym niby byłam lepsza?  Że nie sypiałam z nim? Może właśnie byłam gorsza, bo ja chciałam wszystkiego? Bo w moich oczach to była czysta miłość? Jaka w ogóle miłość?! Jak bardzo moje emocje, zakochanie przysłoniły mi zdrowy rozsądek?

Tak właśnie wygląda życie zdradzającego po zdradzie.
Dzisiaj mi tak potwornie wstyd za siebie. Za to co zrobiłam mężowi, swojemu dziecku, sobie, wszystkim dookoła, bo każdemu się rykoszetem oberwało  i za to, że dla kogo... Czasami chciałabym po prostu zniknąć.  Jestem tak beznadziejne żałosna. A wczoraj pisałam, że nie uderzyło w moje poczucie własnej wartości. A jednak.

Suez jeśli chodzi o Twoją relację z matką, to jest to toksyczna osoba i Ty wręcz nie powinnaś się z nią kontaktować,
po pierwsze ona się nigdy nie zmieni i Ty nie masz na to wpływu, nawet jeśli Ci się wydaje że coś jej udowodnisz, wyjaśnisz swój punkt widzenia, że kiedyś zrozumie jak bardzo Cię skrzywdziła - to tylko Ci się wydaje, bo to nigdy nie nastąpi i nie licz na to , musiałaby najpierw sama pójść na terapię;
po drugie - musisz wyrwać się spod jej manipulacji, ona ma na Ciebie wpływ, na Twoje decyzje, żyjesz z jej oddechem na plecach, wchodząc z nią w jakiekolwiek interakcje zawsze przegrasz;
po trzecie - kto Ci powiedział że Ty musisz jej wybaczyć, nie musisz i może nawet nie powinnaś (chyba że poczujesz taką potrzebę), przeczytaj książki "Toksyczni rodzice" i "Koniec współuzależnienia" to zrozumiesz o czym mówię
po czwarte - zaakceptuj to, że nie masz wpływu na Twoja matkę ani wtedy ani teraz i uwolnij się wreszcie od niej, w waszych kontaktach ze względu na dziecko niech będzie jedynie tak - tak, nie - nie , ewentualnie nie wiem, to są jedyne relacje obowiązujące z toksykiem, żadnych dyskusji, kawek, podarunków broń Boże, bo zawsze znajdzie powód by cię zmanipulować.

Zastosuj to co mówię choćby na próbę na 1 miesiąc, a przekonasz się, że wolność i obojętność jest na wyciągnięcie ręki.

Droga Suez, zrobiłaś błąd ale to nie koniec świata, masz prawo do błędu i jeśli go w ogóle dostrzegłaś, żałujesz i ponosisz konsekwencje w postaci bólu- to jest OK, tak ma być, bo inaczej twoja przemiana nie była by możliwa, a krzyżować się już nie musisz i tak już wystarczająco cierpisz i zawsze cierpiałaś.

Suez poszukaj dobrego terapeuty, a jak już skończysz terapię to zaczniesz w końcu żyć, wyrwiesz się z tej matni w której trwasz od lat. Poczujesz wreszcie jak smakuje życie.
I to jest również najlepszy prezent jaki możesz dać mężowi i dzieciom. Tak pokażesz im że ich kochasz i zależy Ci na nich. Zrób to dla siebie i dla nich.
Spróbuj przynajmniej, bo to najszybsza i najpewniejsza droga.

Ja Ciebie Suez rozumiem aż za dobrze i jeszcze jedno, nie stawiaj sobie sama diagnozy.

Pozdro i głowa do góry, bo najlepsze wciąż przed Tobą

Beyond, niestety dla autorki, po lekturze tego forum i innych, mam wrażenie, że umiejętność życia z inną osobą niż tą, którą się kocha, posiadają wyłącznie mężczyźni.
Dla kobiet to trudne do udźwignięcia.
Życzę jej zapomnienia i spokoju, bo nie sądzę, że na więcej się odważy.