Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Polecam też ksiązki tego samego autora. Obie, choć pierwsza jest lepsza moim zdaniem.
Przy okazji, jak będziesz miała szansę spotkać Jacka W. na żywo przy okazji jakiegoś wykładu - szczerze polecam.

Hej,Kiv,dzieki za pamięć.W górach sobie poradziłam,wędrowałam samotnie,chłonęłam piękne widoki,zmęczyłam się niemiłosiernie w tym śniegu ale dało mi to dużo radości i satysfakcji.Łzy pojawiały się jak zahaczyłam o miejsce gdzie jeszcze w zeszłym roku byliśmy razem.Przede wszystkim udowodniłam sobie,że dam radę sama,zajełam głowę organizacją tego i samą wyprawą.Takie oderwanie.Ale,nie oszukujmy się,on i tak mi prawie cały czas towarzyszył w myślach.Tylko taki "przytłumiony":).Ale przezwyciężyłam jakiś swój wewnętrzny opór,bo wcześniej raczej nie odważyłabym się na taką wycieczkę sama.Brakuje mi bliskich osób,znajomych.Wszystkich zaniedbałam,a teraz nie chcę się narzucać,ludzie mają swoje życie,a ja i tak teraz nie za dużo mam do zaoferowania.Poza tym i tak mam wrażenie,że oni nie rozumieją.Tylko ktoś kto usłyszał od najbliższej osoby"nie kocham cię już" zrozumie.I to ich zdziwienie,że "jeszcze" mnie trzyma.Bo powinnam od razu zostać królową życia i się ogarnąć.A ja wiem,że to dopiero początek.Miesiące,długie miesiące zanim się z tego wyrwę.A tak naprawdę to boję sie,że ten człowiek mnie pokaleczył na zawsze.

No to fajnie, gratuluje:) Przed nami jeszcze pewnie sporo miejsc/sytuacji, które trzeba przeżyć na nowo - samemu lub z kimś innym.
Ja niedługo zamierzam "odczarować" Amsterdam. Kiedyś byliśmy tam razem i pamiętam, że po wizycie w jednym z shopów coś źle się wkręciła i przez 2 dni musiałem zajmować się nią jak małą dziewczynką - z atakami paniki itd. Ehh. Zawsze mogła na mnie liczyć - nawet już na końcu kiedy byłem daleko a ona żaliła się przez skype, że jest chora, smutno jej i chce się przytulić. No ale już mnie wtedy ponoć nie kochała a tydzień później znalazła nową wielką miłość a mnie totalnie odcięła.. czuję się jak zużyta szmata

Ale ok nie chciałem się żalić. Fluoxetyna - nie pamiętam już - czy Ty byłaś po pomoc u psychologa? Jeśli boisz się, że to mogło Cię pokaleczyć na zawsze to może warto iść po poradę/terapię. U mnie minęło już kilka miesięcy i nie widzę za bardzo poprawy
- chwytam się różnych rzeczy żeby tylko nie rozmyślać - kocham psy niestety mojego nie mam tu przy sobie więc w wolne weekendy postanowiłem pomagać jako wolontariusz w miejscowym schronisku - w ogóle kontakt ze zwierzętami pomaga. Dam sobie jeszcze kolejne pół roku i postaram się nie poddać - jeśli po tym czasie nic nie zelżeje to pomyślę o powrocie i jakiejś sensownej pomocy psychologicznej "w domu". Ale na razie staram się zakładać pozytywny scenariusz (tak naprawdę to sam siebie staram się przekonać do tego pozytywnego..).

Ja na południowym brzegu Ale właśnie planuję przenieść się do Londynu - tam mam przynajmniej starego znajomego a tutaj zupełnie nikogo. Poza tym może szum większego miasta, szybkie życie jakoś pomoże? W każdym razie staram się żyć, podejmować jakieś kroki, rozwinąć się przynajmniej na polu zawodowym.

Proszę nieee

I tak  w was wierzę , i zaczynam w siebie. Uszy do góry!!!!

Byle  do przodu,  czas  analizy  całkowitej minął,  i chwil  co by było gdyby.... 
wkręcanie sie w " iluzje związku " i "doskonalenie naszych ex "  nie przynosi nam ukojenia !!!!!
wręcz odwrotnie ,  ból smutek rozpacz...wspomnienia "tere fere  "........
Ja dalej czytam to forum, jak mam  doła wracam po ileś razy do wypowiedzi( ELLE I  ICE- MAN i innych cudownych ludzi z energią !!!! ) 
Czytam inne ciekawostki  które czasem Elle  zapodawała  lub inni... ale  codziennie poświęcam godzinkę na taka autorefleksje
by nie dać sie złapać w takie gówno ponownie...

http://mojedwieglowy.blogspot.com/p/fragmenty-dla-zachety.html

i fakt faktem 
Zmiany  Ludzie zmiany  od nas samych ,  nowe hobby?  Ja zaczęłam biegać chociaż całe życie myślałam ,że padną mi kostki nie wiedzieć czemu
jest super.... 
Oglądam tylko komedie, i chwilowo nie romantyczne...

też miałam chwile zwątpienia , zadzwoniłam i co mi to dało ??? KOMPLETNIE NIC , HUŚTAWKĘ EMOCJI STRESU ....

ludzie  jest weekend od jutra prawie wiosennie wiec  uśmiechu wiecej

Witajcie, choć nie wiem czy jeszcze tu zaglądacie - może nie i może nie macie potrzeby, to też dobrze. Temat nieco podupadł. Jak sobie radzicie, jak wam czas mija? Czy już lepiej?
U mnie za chwilę minie 6 tygodni. Nie ma jakichś rewelacyjnych zmian. Obserwuję jedynie jak zmieniają się moje poszczególne odczucia. Przeszłam już przez etap obwiniania siebie, rozpacz, poprzez pustkę i myśli, że jednak tak musiało być i dobrze, żal, kolejno przez złość na niego. Gdzieś nawet po drodze chyba zaakceptowałam rzeczywistość. Przestałam zadawać sobie pytania i analizować każdą chwilę i słowo. I nie jest dobrze. Tęsknię. Tęsknie, ale już inaczej. Przestaję mieć pretensje o przeszłość. Przestałam odczuwać ciężar. Nachodzą mnie momenty, kiedy miałabym ochotę zadzwonić i powiedzieć "daj już spokój, wróćmy do siebie", ale bez obaw, oczywiście tego nie zrobię. Niegdyś mnie irytował i nie wierzyłam w żadne słowo, teraz znów zaczynam zaczynam mieć poczucie szczerości mimo że prawie nie rozmawiamy.
Przestałam liczyć na cud, choć bardzo bym chciała żeby inaczej się to potoczyło.
Jakoś mi nie wychodzi to życie.

No to czas się odezwać...Od kilku tygodni jestem na forum, czytam, czytam...Moje mysli- ile tu mądrych kobiet, ile cennych wypowiedzi, ile dobrych rad z których skorzystam...I co? D...   Potem myśli    - no nie, mnie to nie dotyczy, maja rację, ale mój przypadek jest inny, wyjątkowy.....
Ale wcale taki nie jest, jest taki sam jak Wasz, dokładnie.
Decyzję o rozstaniu podjęłam dwa i pół miesiąca temu, ile to tygodni?10? I pozwoliłam na kontakt...
Rozwala mnie to, ale sama siebie nie rozumiem..Nie chcę wracać, za dużo złego dla mnie się wydarzyło, ale w podświadomości jest, żeby było jak księżniczka z księciem....
Idiotyczne pragnienie, żeby zrozumiał? żałował? czuł się ukarany?
Totalny bezsens, wściekłość, że zniszczył coś w co inwestowałam, nie odwzajemnił..To też wyczytałam na forum, wzajemność w związku, ja jej nie miałam...
Ale główny problem - chłodne rozstanie...Słyszę od kogoś - nie odbieraj tel, nie odpisuj na mail, ale ta głupota - wytłumaczę mu, żeby zrozumiał, i zaraz widzę, że ja się wypruwam, a on uśmiechy z nią na fb wymienia....
proszę, niech mi nikt nie mówi o mojej głupocie, nie po to się wreszcie wywnętrzyłam, proszę o ciepło...

goshh
ale ja bym tak chciała, na białym koniu, z mieczem u pasa, z bukietem róż, pada na kolana, w tle zachodzi słońce, gra muzyka, coś duszaszczypatielnoje, a ja mówię ---spadaj padalcu, a potem żyli długo i szczęśliwie...
jest do d...
ale można to po prostu zagłuszyć - na moment - czerwonym winem

Witam
Minal prawie miesiac od mojego poprzedniego wpisu i...................................................niestety bez zmian
Wciąż boli, wciąż pamiętam, wciąż jestem zakochany. Są okresy, gdzie troche mniej podchodze do tego emocjonalnie, potrafie tydzien codziennie chodzic na silownie + inne zajecia...raz, ze czuje sie wtedy o niebo lepiej fizycznie a dwa ze po prostu o tym wszystkim mysle mniej intensywnie ( jednak wciaz mysle )...a przychodzi taki dzien, ze nagle wszystkiego sie odechciewa. Wchodze do domu po pracy, rzucam ciało na łóżko i wracają wspomnienia, patrze na jakieś zdjęcia, w pokoju na półce leży prezent dla niej, który mi zwróciła i pomimo ze jest piekny nie wyobrazazm sobie go sprzedac lub dac komus innemu. Wlasnie mam taki gorszy okres w tym momencie...od jakiegos poltora tygodnia. Codzienne całodzienne zastanawianie się na temat tego wszystkiego, na temat swojej przyszlosci. Chyba najgorsze w tym wszystkim jest to, ze czlowiek ma jakas tam swiadomosc, ze moglby kogos poznac, jednak nie dopuszcza do siebie mysli ze ten ktos moglby byc lepszy od osoby ktora sie kocha. Wczoraj wieczorem nie moglem spac. Wzialem auto, kupilem papierosy ( gdzie ostatnio już na szczescie pale duzo mniej, czasami nawet 2 tyg bez papierosa ) i pojechalem po prostu bezcelowo pojezdzic po miescie. Oczywiscie przejechalem kolo starego domu...byla w nim, zapewne z nowym facetem. Pojawil sie stos mysli, wspomnien na temat okresu 2 lat spedzonych w tym "wspolnym" domu, na temat wspolnych przezyc, wyjazdow, pieknych miejsc na 2 koncu swiata, ktore wspolnie razem odkrywalismy cieszac sie jak male dzieci, a po chwili wkurwienie ze za ta cienka sciana szkla w oknach moja milosc poswieca swoje uczucie komus innemu. Szczerze to juz mnie meczy ten caly stan udawania przed znajomymi, rodzina czlowieka bez problemu. Nie jestem szczesliwy ani troche....i tak od pół roku. CZasami wydaje mi sie, ze tkwie w tym stanie na wlasne zyczenie, jednak nie potrafie zrobic czegokolwiek ku polepszeniu tego stanu.....wydaje mi sie, ze wciaz zyje jakas nadzieja, ze los w jakis sposob znowu sprowadzi nas na wspolny tor. W ogole co jest najglupsze to to, ze tak jakby ja wciaz jestem jej wierny i oddany, pomimo tego co zrobila.

no nic....pozdrawiam i udanego weekendu.

p.s. znalazlem dzisiaj dosyc ciekawy artykuł :

http://manufaktura-radosci.blogspot.com/2015/03/5-typow-toksycznych-ludzi-na-ktorych.html

Niestety na obecna chwile podpadam pod punkty 2 oraz 5. Kiedys jednak tak nie bylo. Mam nadzieje, ze to sie kiedys zmieni.

Monique....czy bym tego chciał ? Ciężko odpowiedzieć. Minął mi ten okres najwiekszego szoku, gdzie oddałbym wszystko, żeby z nią być. Pisałem chyba już w tym wątku, tylko dużo wcześniej, że w moim przypadku takie myślenie chyba wiąże się z tym, że w swoim życiu miałem już jeden powrót po podobnej sytuacji i było wszystko OK, tylko okres rozstania to 2,5 roku i rozstalismy sie ponownie z całkiem innych powodów ( nie mam na myśli niedogadywania się ). Do mojej ostatniej ex po prostu wciaz tetni we mnie uczucie, stad byc moze trzymam się mysli, ze byłbym w stanie jeszcze sprobowac ( byc moze mam na to nadzieje ). Po prostu bylem bardzo szczesliwy w tym zwiazku, naprawde zrobilem postep przy niej z samym soba plus mnostwo nowych doznan ( w wieku 30-32lat ).
Czy mam wsparcie rodziny i przyjaciol ? Miałem...już nie, ponieważ jak pisałem we wczesniejszym poscie " Szczerze to juz mnie meczy ten caly stan udawania przed znajomymi, rodzina czlowieka bez problemu " . Po prostu podczas spotkań "zakładam maskę" człowieka, który stara sie o tym nie myslec. Jesli ktos z mojego najblizszego otoczenia pyta o to to mowie krotko " nic sie nie zmienilo, nie mamy zadnego kontaktu ze soba ". Po prostu zaczynalo to juz ludzi chyba meczyc, a moja rodzina po sposobie naszego rozstania doslownie z uwielbienia mojej ex przeszla do stanu mocnej odrazy, bo dowiedzieli sie od mojej kolezanki calej prawdy.
Mieszkam w stosunkowo malej miejscowosci. Ok 150 000 mieszkancow. Nie widzialem jej ani razu od pol roku i raczej nie spodziewam sie przypadkowego spotkania o ile ktores z nas nie bedzie chcialo tego "przypadku". Mam możliwość przeniesienia się do wg mnie jednego z najluzniejszych i najbardziej pozytywnych  państw świata, jednak trzyma mnie tutaj na dupie pare spraw, jak np sprawy kupna domu itd.
Wiosna idzie - fakt, ale poza tym ze pogoda sie polepsza, to ciezko w codziennosci znalezc jakiekolwiek pozytywy ( niestety )

pozdrawiam

Hej, widzę, że jakoś tak każdy samotnie zatapia się swoim cierpieniu - mniejszym lub większym okresowo, ale jednak. Czy wam już też, tak jak mnie, brakuje sił na pisanie tutaj każdego dnia o tym jak parszywe jest życie?

dantezg, wiem o czym mówisz. Ja też każdego dnia udaję, że jest wszystko cacy, bo po co mówić prawdę, skoro usłyszę tylko że mam się wreszcie ocknąć, albo to wielkie zdziwienie, że jeszcze mi nie przeszło. Więc w ukryciu czekam aż mi przejdzie.
Zapewne mamy tysiące powodów do tego, żeby znienawidzić swoich ex. Więc dlaczego tego nie zrobimy? Dlaczego ciągle gdzieś w środku mamy nadzieję, nawet uciszoną i przygaszoną, ale jednak...
Wsparcie? Mam, ale nie w rodzinie. Oni nie rozumieją tego do końca, więc etap kiedy mogłam na nich liczyć już minął. Podobnie jak u Ciebie, moja rodzina nie ma już najlepszego zdania o moim ex, także... Nawet mi nie życzą żebyśmy się zeszli.

U mnie sprawy mają się nijak. Ostatnimi czasy trochę się wyciszyłam wewnętrznie, humor też nieco się poprawił. Chociaż jazda jest mocna. Częściej rozmawialiśmy, inicjował kontakty, dążył do spotkania, no i spotkaliśmy się. Ku mojemu zdziwieniu to spotkanie wcale mnie nie rozbiło i wyprowadziło z równowagi emocjonalnej mimo, że to nie było neutralne spotkanie przy kawie w kawiarni. Przyznam, że nawet trochę się postarał.
To co jednak nie daje mi spokoju to ta trzecia. Nie miałam żadnego dowodu na jej istnienie/obecność, ale wiem że jest - i w zasadzie nie wiem kim jest i jakie ma znaczenie w jego życiu, ale sam fakt jest drażniący. Dzisiaj popełniłam po tak długom czasie popełniłam jeden z podstawowych błędów i z czystej ciekawości sprawdziłam jedną rzecz, która potwierdziła mi że te moje podejrzenia wszystkie nie były bezpodstawne.
I tu zaczyna się znowu gmatwanina myśli o co w tym wszystkim chodzi. Od totalnej niechęci do mojej osoby przeszło do wielkiej chęci spotkania i nie tylko. A ona?
Nie dobija mnie fakt spotkania oraz wszystkiego co z tym związane, tylko właśnie to że ktoś jednak jest w to zamieszany. A ja głupia zaczynałam już myśleć, że może niesłusznie go oskarżyłam. Słusznie. A to znów rozrywa moje serce, pomimo tego, że wcale nie nastawiłam się na happy end.

Monique123, wiosna jakoś wcale nie pobudza mnie do życie, wręcz przeciwnie - drażni mnie.

danzeg, ja rozumiem, że każdy może mieć chwile zwątpienia, każdy może mieć zwyczajnie dość.
Pisanie, że to jest ponad Twoje możliwości to czysta bzdura... wierz mi. Ty tego nie chcesz, oszukujesz się bo masz nadzieję, ze ona się opamięta i skolmącza wróci do Ciebie... a wtedy Ty może lepiej się poczujesz. Masz żal, że w tak brutalny sposób wyrwała z Ciebie chwile szczęścia, dlatego się ich tak kurczowo trzymasz.
Nie potrafisz być sam ale nie samotny?
To nie jest chore... Ty sie boisz utracić ułudnego poczucia bezpieczeństwa i bezsensownej nadziei na to że WASZE szczęście może zrobić wieeelki come back . Ale nie zrobi wierz mi.
Nie oszukuj znajomych, rodzinę... ale nie męcz ich też swoim bólem i poczuciem straty. Gdy mnie się ktoś pyta, czy u mnie jest ok, to nie kłamię dla świętego spokoju, taak jest okeej, tylko prosto odpowiadam NIE, i zmieniam temat nie drążąc przyczynę swojego stanu. Bo to mi nic nie da. Przyjmuję do wiadomości zły humor, samopoczucie, ale go nie kontempluję.

No właśnie...
I teraz kluczowe pytanie: jak pozbyć się nadziei?
Od czasu rozstania zrobiłam kilka kroków. Nie jestem już w tym punkcie, co na początku. Coraz częściej zdarza mi się spać spokojnie, nie śni mi się po nocach, jem i uwolniłam się od środków uspokajających. Jestem w stanie względnie normalnie funkcjonować. Mam lepsze i gorsze dni, czasem płaczę, ale już nie codziennie. Jak naprawdę ruszyć do przodu? Czasem chyba t nadzieja jest jedynym co mnie trzyma, z drugiej strony nie jestem w stanie się odciąć. Za dużo też się wydarzyło i potem ciągle myśli krążą po głowie.

Właśnie jestem na etapie ostatecznego dobijania tego cholerstwa...nadziei.W ogóle się dziwię,że ona się jeszcze pojawia,bo już naprawdę zaszło to za daleko i nie ma powrotu.No ale ciężko przestawić sposób myślenia o kimś kogo kochałam tyle lat.Jak tylko pojawia się jakis strzępek irracjonalnej nadziei mówię sobie STOP.Tego juz nie ma,to jest inny człowiek,który mnie okłamał,skrzywdził,poniżył.Nie zasłużyłam na takie traktowanie i nie pozwolę,żeby mnie dalej niszczył.szkoda mi każdego dnia straconego na tę żałobę,nie chcę już być taką kupką nieszczęścia i żeby ludzie mnie tak postrzegali.Tak jak gdzieś Elle napisała:człowiek,który kocha nigdy Cię świadomie nie skrzywdzi,sama wizualizacja Twoich łez go powstrzyma.
Proste.A jednak umysł na początku nie chce tego przyjąć,znajduje wszelkie wytłumaczenia:jego depresja,moja beznadziejność i błędy,jego pogubienie,jej wtargnięcie w nasze życie.I moje osobiste "ulubione"kłamstwo jakim się karmiłam przez ostatnie tygodnie,które mi dawało motywację i kopa do działania:niech zobaczy jak sobie świetnie radzę,wyglądam,jakie bogate zycie prowadzę,czego się nauczyłam,jak zmieniłam na lepsze,a zrozumie co stracił i będzie żałował.
Nie,nie,nie!Jego to w zupełności nie interesuje.Bo prawda jest prosta.

Goshh, pamiętam Cię sprzed dwóch lat (byłam pod innym nickiem) i wtedy wspólnie pisałyśmy w jednym wątku. Pamiętam Twoje pierwsze rozstanie. Wiesz co jest najsmutniejsze? Znowu tu jesteśmy...ja i Ty znowu przez te same osoby.

Dziewczyny, pomimo tego, że u mnie minęły prawie dwa lata od rozstania, czuję to co wtedy i to co Wy teraz. Ot błahostka, nawiązał ze mną kontakt a ja cofnęłam się do samego początku.

Podczytuję Was. I pewnie w którymś momencie napiszę coś od siebie.

cześć
i co ja mam Wam kochani napisać..., życie pędzi do przodu....wszystko mi się układa - z dnia na dzień biorę się z nim za bary i idę do przodu .
Zdałem teraz na patent jachtowego sternika morskiego, następnie będzie motorowodny, w kwietniu zaczynam robić prawo jazdy i pomyślę o kupnie samochodu....
Czyli co?....realizuję się na maxa i jest mi naprawdę dobrze... Kocham nadal swoja ex...., ale Wiem że już z nią nie będę, ale jestem dumny z tego uczucia, i nie będę temu zaprzeczać...co było dobre w moim życiu nie należy deptać a wspominać - ale na tym koniec .
Jesteście naprawdę wyjątkowi:)

Fajnie, że chociaż wy macie się lepiej.
Ja to właściwie jak nie stoję w miejscu, to cofam się do tyłu. Między mną a eks relacje są różne. Tak naprawdę cały problem tkwi w tym, że zaczęliśmy się spotykać, ale ani tego relacją czysto koleżeńską nazwać nie można, ani tym że do siebie wróciliśmy bo za dużo jeszcze brakuje. Czasem wygląda jakby mu zależało, a czasem jakbym w ogóle nie istniała. Jednym słowem jest ......

Hej Matrix, a pamiętam bardzo dokładnie. Ja już potem coraz rzadziej wchodziłam na forum i już nie pamiętam czy doczytałam jak potoczyła się twoja historia i czy jeszcze o tym pisałaś. No, ale po powyższym poście domniemam, że zakończyła się - wówczas - pozytywnie, jak i moja. Choć niestety obie znów tutaj jesteśmy i to mniej więcej po tym samym czasie.
Tak, dokonałyśmy niemożliwego i znów obie mamy nadzieję na to samo. Czy moja sytuacja jest równie beznadziejna.. a może trochę mniej, a może jednak nieco bardziej.. Nie wiem. Chyba nie potrafię mieć już tak trzeźwego oglądu na sprawę jak wtedy. Jedna reguła jednak jest niezmienna: zasada braku kontaktu. Nie odzywasz się to on i tak się odezwie. Skutkuje prawie zawsze. Szkoda opcja e-mail coś się skiepściła na forum.

Może właśnie w tym problem, że znowu liczymy na ten sam cud...

P.S. Mail poszedł

Dawno tego nie slyszalem, az sie zasmialem
Dzieki za chwilowa poprawie humoru.

Cześć dobrzy ludzie, wybaczcie mi że odgrzebuję ten temat, ale nie wiedziałem gdzie napisać. gdyby ten post przeczytał kolega jestemsam to bardzo bym prosił o kontakt na maila.
Z góry dzięki i pozdrawiam.

Przeczytałem cały wątek, na raty, zajęło w sumie koło dwóch miesięcy. Podziwiam Elle, Meteora, IceMana i Życzliwego, z którym się najsilniej utożsamiam, z racji że jestem na studiach, obecnie drugiego stopnia. Inni uczestnicy forum również byli inspirujący. Wydawało mi się że wyszedłem ze swojej pokręconej historii, czytając tyle mądrych myśli i posiadając możliwość wyciągania wniosków z Waszych przeżyć.
Ciężko mi się zmotywować i ze szczegółami opisać co u mnie, ale postaram się. Otóż zauroczyłem się w studentce swojego kierunku, można powiedzieć że przykuła uwagę od pierwszego jej zauważenia. Kierunek typowo techniczny, mało dziewczyn, a wśród studentów ona, typowa, choć może ładna, niczym się nie wyróżniająca dziewczyna. Jakie ma zainteresowania, jakie wyznaje wartości, że zdecydowała się zgłębiać wiedzę tutaj?
Z czasem będąc w grupach uczelnianych zacząłem słuchać tego co mówi, wspólne lektoraty, wspólne wykłady, dużo rozmów i kilka wyjść towarzyskich utwierdzało mnie coraz bardziej jak niesamowita to jest dziewczyna. Ubierająca się skromnie, bez makijażu, z bogatym wnętrzem i ciekawym charakterem. Zacząłem coraz bardziej się wtapiać..
W pewnym momencie dowiedziałem się że ma chłopaka. Niby nic takiego, bo przecież to tylko koleżanka. Z czasem jednak uświadomiłem sobie że to chyba coś więcej. Bijąc się z myślami, postanowiłem że warto żyć w zgodzie ze sobą i jej powiedzieć prawdę. Przyjęła to ze spokojem, przyznała że mnie lubi i ta sytuacja jest dla niej nietypowa, bo już kogoś ma. Dalej funkcjonowaliśmy na podobnych zasadach, co mnie tylko utwierdziło jak w porządku ona jest i ceniłem sobie tą znajomość. Okazyjne czysto koleżeńskie wypady na miasto pozwalały nam poruszać tematy jej związku, mojego, przyszłości, naszym karierom i ewentualnej znajomości po skończeniu studiów. Chociaż jej chłopak był zazdrosny o nasze spotkania, to mieliśmy świadomość że nie mają one szczególnego podtekstu. Z jej opowieści wynikało że to ona jest głową związku, on raczej pełnił rolę pantofla. Wiedziałem że nie warto się narzucać dalej ze swoimi uczuciami, choć podświadomie bardzo ją lubiłem.
Zbierałem się wewnątrz do uporządkowania swojego życia, spotykałem się na randki z innymi dziewczynami, powolutku wygaszałem to silne i platoniczne do niej uczucie. Platoniczne, gdyż jak wytłumaczyć ciągłe myślenie o dziewczynie, motylki w brzuchu na jej widok, kiedy nie było między nami ani seksu, ani pocałunków?
Sprawa wydawała się rozwiązywać naturalnie, w końcu za człowiek jest za młody a dziewczyn za wiele, aby się kurczowo trzymać tej jednej, nawet jeśli była wyjątkowa.
Pod koniec studiów jednak nastąpił zgrzyt, wykorzystując drobną sprzeczkę między nami (sprzeczka przez sms na temat organizacyjny po którym napisałem że jest mi przykro i może kiedyś się odezwę ale teraz nie mam ochoty z nią pisać) postanowiła całkowicie zerwać kontakt, łącznie z blokadą na portalu społecznościowym. Dla mnie to był szok, nie spodziewałem się takiego obrotu. Jak taka przyczyna może przynieść taki skutek?  Po zajściu obwiniałem siebie za ten konflikt, przeprosiłem, próbowałem kilkukrotnie nawiązać kontakt. Spotkałem się z olewaniem, oprócz tego że ją wkurzyłem, nasłuchałem przykrych słów, które tkwią w świadomości do tej pory.
Teraz wiem że zwykła drobna sprzeczka była pretekstem. Wykorzystała okazję, miała do tego prawo, chociaż mam do niej pretensje i żal. Pół roku po zajściu nadal ciężko mi się odnaleźć, być sobą, nawiązywać nowe znajomości. Poczucie wartości drastycznie spadło, tak samo jak motywacja do czegokolwiek, mam wyrzuty że po zerwaniu dałem sobą pomiatać prosząc o kontakt, żałuję że dałem się tak wpuścić w maliny. Momentami jednocześnie ją uwielbiam i nienawidzę, chociaż kontakt zerowy to nadal często rozmyślam o przeszłości, wyobrażam jak twórczy bym był teraz i ile pomysłów przegapiłem przez te pół roku będąc zdołowanym i bojaźliwym.
Chętnie wysłucham komentarzy i porad

Pewnie dlatego watek kuleje, że większość przeszła na priv... Ale Powinieneś wiedzieć, że forum ma zablokowane wysyłanie maili. Jeśli ktokolwiek ma do Ciebie dotrzeć, musisz w ustawieniach zaznaczyć, że ma być widoczny adres... 

Chyba nie chodzi Ci o czerwone forum ze zdradzonymi w nazwie?

Teraz Twój adres jest widoczny i można na niego wysyłać maile. Mój też jest widoczny. Możesz zapodać na maila namiary na tamto forum?

Miś Panda - kiedyś, nieprzespane noce - dziś. Wszystko jest tak jak u mnie. Jakbym o sobie czytała.

Idealnie .

Tylko jedna różnica - muszę ruszyć dupke za mojego ex i złożyć pozew, bo na początku on chciał rozwodu, krzyczał w niebo głosy ,, mogę wyjść stąd w samych skarpetkach " ,, chce rozwodu " , a teraz jak dzwonie do Sądu ,, czy Pan ex złożył pozew " ? to się kobiety już ze mnie śmieją, że nie , jeszcze nie.

enlikkufri po co się żenić

Może po to, że ja mój mąż wymyślił sobie, że on sobie już pójdzie to jednak nieee. Musiał ze mną usiąść na kanapie i posłuchać co mam do powiedzenia. Do teraz chcąc nie chcąc musi słuchać.

Odejść jest najłatwiej, powalczyć to sztuka.

Sztuka nieosiągalna dla wszystkich.

To się nazywa małżeństwo.

Wakacje wakacjami, ale w moim przypadku nawet nie wiem co wiecej tutaj pisac. Przestałem przezywac moje rozstanie, ale nei znaczy to, ze przestalem tesknic czy myslec o ex. W dodatku CHYBA planuje slub z nowym typem, po pol roku zwiazku. Jakas taka wewnetrzna pustka ogarnia kazdego dnia, ale staram sie przec do przodu. Prawie rok to juz trwa, kobiety zadnej nie mialem ani nie mam...stagnacja.

enlikkufri może to i dobrze, że wątek umarł? Być może większość z użytkowników (albo wszyscy) są zwyczajnie szczęśliwi i nie jest im już potrzebna wymiana poglądów w tym temacie?

Mam nadzieję, że temat nie zostanie usunięty, wielu znajomych kierowałam tutaj w chwilach załamania, zdrady etc.
Większość z nich otrzymała porządnego kopa .
Żyją dla siebie a nie dla tej drugiej/ tego drugiego.

Coś niesamowitego... Przeczytałem pierwsze 3 strony i przeżycia, ciąg zdarzeń, podejście, wnioski autora... Wszystko jak 1 do 0,9 zgadza się z moją historią... Tyle że moja nie zdradziła fizycznie, za krótka, zbyt bojaźliwa była... Bez zbędnego gadania, jedno pytanie. Iceman, pokochaleś kogoś jak dawniej? Marzę o tym, z drugiej strony nie potrafię się zaangażować, mimo powodzenia. Zwyczajnie w świecie podświadomość mówi cały czas NIE.

Hej, little.owl. Jak się trzymasz? Jak sobie radzisz? U mnie to również świeży temat.
Wiem jak jest Ci ciężko. Juz zrobiłaś ogromny krok do przodu, że zakończyłaś niesatysfakcjonującą Cię relację, niedługo będzie z górki

Witam Was wszystkich. Bede wdzieczny jesli ktos wytlumaczy mi moj obecny stan. Ponad dwu letni zwiazek zakonczony miesiac temu. Wina jak zawsze po obu stronach, jednak to ja go zakonczylem dochodzac do wniosku ze mnie zdradza. Gdy jej obtym powiedzialem oczywiscie zaprzeczyla komunikujac ze potrzebuje przerwy na poskladanie mysli. Oczywiwcie kazdy z nas wie co oznacza takie haslo, wiec podziekowalem za wspolny czas zyczylem powodzenia i wyszedlem proszac aby oszczedzila mi bolu i nie komunikowala sie ze mna wiecej.
Tyle histori, teraz pytanie o terazniejszosc i moj stan. Czemu gdy bylem z nia w zwiazku nie zalezalo mi, olewalem, myslalem czesto o rozstaniu, intuicja i znajomi ciagle powtarzali ze to nie jest partnerka dla mnie. A teraz gdy faktycznie sie rozstalismy, od mieisaca czuje fizyczny bol przeszywajacy moje serce, idealizuje ja, czuje ogromna pustke, bardzo duzo o niej mysle (mimo ze staram sie tego nie robic)? Rozwazam dwie opcje: 1sza Doceniamy cos dopiero gdy to stracimy 2ga: Lek przed samotnoscia, przyzwyczajenie, urazona meska duma, ego, brak kogos komu na mnie zalezy poteguja dzialanie podswoadomosci i emocje ktore mna teraz targaja. Probuje sobie z tym radzic najlepjej jak potrafie (silownia, spotkania ze znajomymi, basen, praca, wmawiam sobie ze najlepsze przede mna i na pewno jeszcze poznam ta jedyna - mimo 34 lat...) jednak ona ciagle siedzi w mojej glowie. Mysli ciagle wracaja i wierca dziure. Widze lekka poprawe ale to ciagle kilometry od stanu ktory nazwalbym stabilnym. Z gory dziekuje za odpowiedz i ocene sytuacji z boku lub konstruktywna zjebke jesli to bedzie potrzebne.

Little.owl, u mnie historia częściowo zbieżna, częściowo nie. Jeśli to ma jakieś znaczenie, to jestem kobietą i chodzi o drugą kobietę. Spotykałyśmy się prawie rok, lada chwila minie rocznica. Było fajne, cudownie, zabawnie do momentu, gdy ona zaczęła się otwierać przed koleżanką z pracy (hetero i mężatka). Ze mną kontakt był stopniowo ograniczany. Przyzwyczajona do komunikowania co jest nie tak w związku, najpierw delikatnie sugerowałam, potem odważniej dopominałam się wspólnego czasu aż dochodziło do kłótni. Nie szanowała mojego czasu, potrafiła coś obiecać i tego nie dotrzymać. Mimo wszystko, trwałam. Jeszcze trzy tygodnie temu było słodko i miło. Potem u nas obu się posypało - trudna sytuacja rodzinna, natłok pracy, brak czasu. I ona oddaliła się zupełnie. Miała pretensje, że dzwonię, piszę, szukam kontaktu. Stwierdziła wtedy, że ona już nie patrzy na mnie jak na kobietę. Dałam jej czas. Przyjechałam po dwóch tygodniach. Stwierdziła to samo, ale powiedziała tez, że chce podjąć decyzję na spokojnie, bez presji czasu. Umówiłyśmy się na kolejne dwa tygodnie, które miną lada chwila. Obecnie nie mamy ze sobą kontaktu, nawet nie zapyta co u mnie. Mnie z kolei boli jej obojętność, o czym ona wie. Nie nastawiam się na happy end, tęczę i jednorożce, a jednak troch przykro, bo bardzo się przed nią otworzyłam

Też czytam forum w miare możliwosci, bo czasu mało, ale staram się być. Myslę pozytywnie, wiem, że lepiej, że rozpadło się wcześniej niż po kilku latach. Mimo wszystko, w przeddzień urlopu, który miałysmy spędzić wspólnie, jakoś dziś tak mało optymistycznie mi się myśli.

camaro81, tak na ogól jest po rozstaniu, że idealizujemy tę drugą osobę. Łapiesz doła i zastanawiasz się czy kogoś poznasz, czy ułożysz sobie zycie. To normalne. Potrzeba czasu, żeby to sobie poukładac w głowie. Dobrze, że starasz sie zapełnic sobie dzień. Pamietaj, że emocje, które odczuwasz to tylko emocje. Spróbuj złapac się na ich odczuwaniu, nazwac je i próbować przekształcić w myslenie pozytywne, np. myslisz "dlaczego ona mi to zrobiła" i odbijasz piłeczkę "dobrze, że tak się stało, wreszcie mam czas na..." albo "jej strata, nie doceniła jaki jestem fajny". W ten sposób podnosisz sobie poczucie własnej wartości, które bardzo kuleje po rozstaniu i uczysz się niekoncentrowania na dołku

Pytasz dlaczego o niej myślisz? Bo budziła w Tobie pozytywne uczucia. Nie da się pstryknąć palcami i tego wyeliminować. Była częścią Twojego dnia, codziennie. To jak nawyk, jak powiedzmy picie kawy. Przyzwyczaiłeś się do niej, do jej obecnosci. Teraz czas dla Ciebie na naukę nowych nawyków i zaprzestanie myslenia o jej zyciu. Ona sobie poradzi, uwierz. Ty masz walczyc o siebie, bo teraz Ty jesteś ważny. Zjebki nie będzie, nie tym razem

Tak stwierdziłam, bo jednak jak czytam forum, to raczej dominują tu związki heteroseksualne.

Brawo! Radzisz sobie, cieszę się z tego Na wiadomośc od niego nie czekaj. To taka próba na przeczekanie kiedy zmiękniesz. Tym bardziej, że dotąd byłas miękka. Nie ma co ukrywac, ale nie martw sie, to nie wada. Po prostu jestes czuła i kochająca. To on tego nie docenia, ale nie martw się, doceni i wtedy zrozumie kogo stracił. Ale Ty już będziesz na takim etapie, ze nie będziesz go chciała więcej w swoim życiu, bo zrozumiesz, że naruszył Twoje granice i Cię zranił.

Co do mnie - wątpię czy to taka próba. Jesli ktoś twierdzi, że nie widzi juz w Tobie kobiety, zachowuje sie jak gdybys była jego koleżanką (mimo, że miesiac wcześniej było inaczej), to raczej nie mam złudzeń. Nie sądzę, żeby sie odezwała. Po prostu trudno jej zerwać, bo wie, że obciążyłaby sie odpowiedzialnością za rozstanie. Nie wiem czy nie przyjdzie taki czas, że w końcu ja nie wytrzymam i się odezwę, choćby po to, żeby rozjaśnic sytuację.

U Ciebie najgorsze są poranki, a u mnie trudno przewidzieć. Od trzech dni się trzymam, sporadycznie myslę, ale juz nie płaczę a dzisiaj po południu się rozkleiłam. Powód? Sama nie wiem, moze własnie to, że na ten urlop miałysmy jechać razem...

Przez ten czas, kiedy jestem sama, stwierdziłam, że trzeba pomyśleć o sobie i sobie dogadzać. Nie w kierunku egoizmu, ale takiego zdrowego podejścia. Dać sobie tą milośc, zainteresowanie, być dla siebie najlepszym partnerem. Spróbować docenić siebie. Powiedzieć: ja byłam w porzadku, popełniłam błędy, ale również usprawiedliwić siebie. Nie obwiniać się, nie dołować. I stosować afirmacje. Jak się jutro zastanowię, to coś dopiszę fajnego czym tu siebie karmić, żeby było latwiej