Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Jeśli można kogoś zniszczyć, to najczęściej bywa to przez zdradę. Bo gdy mowa o niedogadywaniu się, małych sprzeczkach i kłopotach w związku- od tego jesteśmy dorosłymi ludźmi i dojrzałymi emocjonalnie by próbować się dogadywać.
Uważam, że jak wchodzi w grę prawdziwe uczucie-miłość, to naprawdę bardzo ciężko ot tak sobie się odkochać w jednej chwili(jak ktoś to szybko zrobił-to na pewno nie było to prawdziwe). Ja nadal kocham moją ex, i sam nie wiem co bym zrobił gdyby się pojawiła w tej chwili w moim życiu...
Jednak staram się układać sobie życie i nie czekać gwiazdki z nieba, muszę sam sobie pokazać że jestem na tyle silny by móc żyć pełnią życia - bo każdy z nas na to zasługuje(zasługuje na szczęście)...czy to ja, czy ty, czy też nasi exowie co nas skrzywdzili.
Czy można dać szansę na powrót ?- oczywiście że tak, ale będę powtarzał uparcie za innymi musi to wychodzić z dwóch stron a nie z jednej. A to naprawdę rzadko bywa, i nie ma co się łudzić. My dojrzewamy emocjonalnie w bólu , uczymy się-przeżywamy...to naprawdę dobra szkoła życia. Stajemy się dojrzalsi, lepiej późno niż wcale.
Jeśli chodzi o konto na fb, sam takowe posiadam - moje grono znajomych z dnia na dzień się poszerza i lubię to(i to jest mój wybór-dobry czy zły - ale mój).
Marmoladka, możliwe że są osoby , które na fb szukają jedynie zastępstwa. Ale są też i tacy, którzy szukają wsparcia, znajomych, przyjaciół.
Nie można demonizować, ani generalizować...wszędzie można się doszukać dobrych jak i złych stron. My szukajmy tych dobrych i na nich się skupiajmy.

Marmoladka mam nadzieję że nie jesteś moją ex, bo ona była w twoim wieku - patrząc po nicku . Potraktuj to jako delikatny żart .
Serdecznie Pozdrawiam

https://www.youtube.com/watch?v=P3PHqT8vfYk

"zycie zyciem, jaka roza, takie kolce"

https://www.youtube.com/watch?v=hTrhyxtZ4Dg

https://www.youtube.com/watch?v=k9AKgvEWqd4

https://www.youtube.com/watch?v=v8ESR8Hi5-4

Na dobranoc...Kanibal, jutro odpisze bo juz padam. dobranoc

dantezg - nie zamęczaj się takimi utworami, ja tak niedawno robiłem i nic dobrego to nie daje, jednak na wszelkie doły najlepszą są jakieś energetyczne petardy. Choć z drugiej strony fajnie posłuchać utworów, które brzmią tak jakby ktoś przelał nasze myśli na papier...

metronom - Ty to się rzadko odzywasz ale jak już coś powiesz, to nie sposób się z Tobą nie zgodzić Niestety, większość związków rozpada się przez jakąś pierdołę, jakąś drobną kłótnie, zaniedbany temat, drzazgę z przeszłości, która jak kula śnieżna narasta i narasta... Wiem o tym najlepiej, niestety. Ale naprawdę spodobało mi się to co napisałeś, fajnie że są ludzie mający takie spojrzenie na te sprawy.

Takitam556 - opowiesz co się stało?

Nie slucham takiej muzyki. Bardziej chodzilo tutaj o słowa, które bardzo dobrze wlasnie pokazuja to jak sie duzo z nas czuje, w jakim jest polozeniu. Ja calkiem inny klimat. Troche bardziej pod disco, trip hop itp...co mnie zawsze mega pozytywnie nakrecalo. Dla przykladu

https://www.youtube.com/watch?v=YQinzWG_p1w

https://www.youtube.com/watch?v=sJtB-iC_EIQ

Bardzo czesto wlaczam ostatnio wlasnie koncerty Jamiro na słuchawki i po prostu odpływam. Bardzo pozytywnie ta muza na mnie wplywa i pomagała mi sie odciac totalnie od wszystkiego, przynajmniej na ta godzine dwie sluchania..

Co do Twojej wypowiedzi :

"dantezg - tak, pisałem że jeżeli kobieta jest stroną zrywającą to praktycznie powroty się nie przytrafiają. Twój przypadek to - moim zdaniem - wyjątek potwierdzający regułę. I co by nie mówić - dobrze świadczy o Twojej ex, zresztą sam fakt, że utrzymujecie sporadyczny kontakt też coś mówi. Tu po prostu doszło do obustronnej niezgodności życiowych celów i niezgodności charakterów, a że trafiła się dwójka ludzi na poziomie to doszło do rozstania na poziomie. Takie rozstania są najlepsze, niestety zdarzają się rzadko. Ale masz rację - pewnie przez to właśnie żyjesz w takim zawieszeniu, bo czego byś nie robił, to pamiętając o tamtym przypadku tli się w Tobie iskra nadziei. Z drugiej strony - obawiam się, że ja podświadomie też chyba czekam na jakiś kontakt ze strony ex, sam nie wiem czemu, więc widocznie tak już jest... "

Mialem odpowiedziec wczoraj, ale poszedlem juz w kime.
Dokladnie tak jak mowisz, poroznily nas po prostu inne zyciowe potrzeby oraz cele. Sklamie, jezeli powiem ze drugie rozstanie odbyło się bez obustronnych łez, jednak podjelismy ta decyzje w dwojke. Patrzylismy sobie w oczy i mimo odrodzonego uczucia, bardziej moze powaznego, nie potrafiliśmy tego dalej ciągnąć. Ona znalazla jakiś czas pozniej goscia, z ktorym dzisiaj juz jest po ślubie, ma drugą córeczkę i jest szczęśliwa... Gdy z nia rozmawiam to nie ma najmniejszego żalu...wrecz sam jestem szczesliwy ze jej sie ułożyło, a ona nawet chyba przezywa w jakimś stopniu moje życie...tzn moje niepowodzenia itd..
Tez mi sie wydaje, że przez to, że mi się "udało" kiedyś wrócić do ex żyje nadzieją, że to sie stanie drugi raz. Podejrzewam, ze w mojej podświadomości to jest jakimś mocnym bodźcem, który blokuje mi totalne odcięcie sie od tego tematu i pojście w swoją własną stronę. Z drugiej strony wciąż nie wiem, jak bym się zachował...o czym w ogole miałbym rozmawiać przy jakimś spotkaniu itd...no ale tak jak już powtarzałem kilka razy w moich wpisach...jest to myślenie, robienie sobie nadziei na coś co NAPRAWDE może się nigdy w życiu nie wydarzyć. Jedno co jest pewne, jest to moja druga ex, z którą po rozstaniu nie ma jakiegokolwiek kontaktu. Tamta też mnie zdradziła. Już z 8-9 lat ze sobą nie jesteśmy, nie widziałem jej od tamtej pory ani razu, nie wiem co u niej i mnie to ani troche nie interesuje, z jej strony też słowa od tych 8-9 lat nie było. Mieszkaliśmy razem półtora roku, byliśmy też bardzo blisko z sobą.

Kurcze ja na ta chwile jestem w podobnym zawieszeniu. Niby jest troche lepiej, niby staram sie robić wiele rzeczy i czasami pomagaja, jednak tak patrzac ogolnie, to kompletnie nic mnie teraz nie interesuje. Mialem do podjecia pare bardzo ważnych decyzji w zyciu...chodzi o chate i tak odwlekam, odwlekam az moze mi wszystko przeleciec miedzy palcami. Ostatnio spotkalme kolezanke w jakims lokalu...trafila na zla osobe, bo zaczela mi sie zalic, ze cos tam sie jej z facetem nie uklada itd...mialem to totalnie w D i ona mi swoje, ja jej swoje i taka przepychanka, kto ma/mial gorzej. Bylem raczej pewna siebie osoba, z kobietami nie mialem jakiś tam uprzedzeń itd. teraz łapie się na tym, że nawet jak widze jakąś ładną kobietę i ona się spojrzy na mnie, od razu uciekam speszony wzrokiem. Głupie to takie, ale nigdy tego wcześniej nie miałem.

Tak przeczytałem Was wyrywkowo i ostatni post grabella, "i przyjąc postawę, że to własnie ten ex stracił najwięcej bo mnie". Też tak kilka miesięcy temu myślałem, z czasem pojawia się w głowie coś w rodzaju, że Ciebie już to wszystko nie interesuje co się tam dzieje, co czułaś, co by było gdyby i ogólnie jakby inne życie, kogo innego, odczucie jakbym czytał książke, czy też znał dobrze historię tego Zyczliwego i jego eks.

Będę powtarzał to jak nauczyciel angielskiego za każdym razem "i am, you are, he is, she is..". Najważniejsze to skupić się na teraźniejszości i nie wracać do przeszłości, żyć nowym, lepszym życiem, skupić się na tym co jest tu i teraz, a nie na tym co było. W końcu przychodzi taki etap, że wpada się w wir. Sam nie pamiętam już tych smutów i płaczów, które tutaj wylewałem, wiem tylko, że coś takiego było.

Jakoś tak jest, że ten temat się już wyczerpał i zwyczajnie ani nie gadam, ani nie kontynuuje czy nie rozwijam, po prostu są takie rzeczy o których się już za bardzo nie pamięta, jak to co robiłem dwa sylwestry temu. Coś tam było, ale ze szczegółami to nie opiszę, a tym bardziej nie ma przy tym emocji jak podczas słuchania ulubionej piosenki sprzed lat, która dodawała tylko energii i powodowała gęsią skórkę.

Macie dzieci - skupcie się na nich, macie fajną pracę - dajcie się jej pochłonąć, macie znajomych, hobby, cokolwiek byleby nie siedzieć w domu. Nie chodzi tutaj o uciekanie od problemu, ale o popchnięcie tego koła którym jesteście dalej, żeby nabrało nowego pędu, nowego życia.
Naprawdę nie ma czego się bać, sam patrząc w przeszłość i patrząc co mam dziś, to jestem w 100% przekonany, że nie byłbym tu gdzie jestem teraz. Nie jest mi super cudownie teraz, są wzloty i upadki, ale w gruncie rzeczy jest mi lepiej niż było nawet gdy byłem z tamtą osobą. Początkowo myślałem, że to nastrajanie się w ten sposób, wmawianie sobie, ale przychodzi taki dzień, chwila, że człowiek odpuszcza, ulatują te złe emocje, to wpajanie sobie czegoś do głowy na siłę, w sumie to i lepiej, że umysł przestaje się męczyć i daje spokój temu co było.

Nie warto też ponosić się emocjom, czy stojąc w kuchni i zmywając naczynia rozmyślać o tym co by było gdyby on/ona była/była. Nie wracać do wspomnień, po co, nie czas i miejsce, na stare lata jak już będziecie starzy, schorowani i wysiłkiem będzie ruszenie obsranego dupska do kuchni, to wtedy można wrócić do wszystkich wspomnień, do całego swojego życia.

Spodziewałem się, że któregoś dnia obudzę się i taka ulga przyjdzie, że wszystko odejdzie i zacznie się nowe życie. Wiecie jak było naprawdę? Nie było takiego dnia, po prostu żyłem tym co bedzie jutro, sytuacja się tak zapętlała, bo ostatni okres kilku miesięcy wiele w moim życiu pozmieniał, że w którymś momencie zapomniałem o tym cierpieniu, rozmyślaniu co by było i wracaniu do tego co było.

Przyszedł w którymś momencie dzień, gdzie widziałem eks ze swoją nową miłością na zdjęciach i w ogóle mnie to nie ruszyło, zero emocji, czegokolwiek, tak po prostu.

Z perspektywy czasu nie ma żalu, złości, ani innych negatywnych aspektów, ale tak jak wspominałem jakiś czas temu, kontaktu nie szukam i nie potrzebuje. Na pytanie co by było gdyby jednak się odnowił, to raczej wolałbym, żeby się nie odnowił, może to nie jest jakaś zadra, ale nauczyłem się, odsuwać od ludzi na których się raz zawiodłem, tyczy się to każdego, dzięki czemu zostali naprawdę wspaniali ludzie przy mnie i nowi się pojawiają, coraz to bardziej wartościowi.

Głowa do góry!

Zyczliwy Miło Cię tutaj "zobaczyć"...taki powiew świeżej energii wniosłeś swoim postem, przynajmniej w moim odczuciu czytam Was od samego początku, i nie mogę uwierzyć, że wpisy obcych ludzi tak mi pomagają. Tak jak piszesz, najlepszym rozwiązaniem jest życie jutrem, a nawet dniem dzisiejszym, przynajmniej na początku drogi pt "rozstanie". Ja osobiście też czasem chciałabym się obudzić pewnego pięknego dnia, nie myśląc już o nim, nie czując tęsknoty, żalu. Ale pomału uczę się żyć od nowa, z dnia na dzień na razie, i to naprawdę pomaga.

U mnie minęło dopiero półtora tygodnia, choć juz dużo wcześniej czułam że to wkońcu nastąpi, więc może troche lżej mi dlatego , że jakoś byłam na to przygotowana. Choć z drugiej strony co to jest półtora tygodnia, może przyjść kryzys za parę dni, może , ale nie musi. W tym momencie moimi emocjami rządzi czas...

Zyczliwy, to co napisałeś jest mega życiowe.
Ja już raz bardzo potężnie odchorowałam rozstanie i było dokładnie tak jak opisujesz, tylkoże no... no kazdy musi to jakos przerobić, przejść tę drogę. Bo tego nie da się zrobić na pstryknięcie palcem. A szkoda.
Ja również marzę o tym, żeby którego ranka się obudzić i poczuć, że ten cały mój problem zniknął, że nagle przestał mnie dotyczyć, ale niestety póki co każde moje przebudzenie jest tym samym - falą dobijającej mnie rzeczywistości.

Minęło już (i dopiero) 18 dni. Czy jest mi łatwiej? Niestety nie. Miewam lepsze dni, ale tylko tyle.. Nie mam dnia, żebym nie zapłakała chociaż na chwilę. Wszyscy myślą, że jestem taka silna, ale tak naprawdę wewnętrznie nie daję sobie z tym rady. Całymi dniami jakoś funkcjonuję, ale potem wracam do domu, siadam wieczorem i coś we mnie pęka.. Staram się już nie analizować tego co się wydarzyło, bo przeszłości nie zmienię. Ale tęsknię cholernie... Sama w sobie wiem, że nie warto.. Cały świat mi to mówi, z jego matką włącznie. A jednak nie potrafię wewnętrznie sobie tego wszystkiego odpuścić.

"Gdy nadwrażliwość jest jak bilet w jedną stronę stąd...
Muszę leczyć się na ból i strach..."

goshh kurcze, każdy z nas musi to swoje przecierpieć..nikt nigdy nie powiedział, ze rozstania są łatwe..u mnie jest tak, że ja zerwałam dalej go kochając, ale wiedząc, że on mnie już nie chce, czuje dalej, że go kocham, ale wiem, że rozpacz i tęsknota nic nie zmienią, dlatego żyje po prostu dniem, staram się cieszyć z byle czego, a jak zaczynam myśleć o nim, to włączam muzykę, zajmuję się czymś, analiza całego związku już była, przypuszcza, że u ciebie też, więc teraz czas na zajęcie się sobą, zaakceptowanie siebie i miejsca, w którym się teraz znajdujesz.

Mi dzisiaj kolega powiedzial bardzo wazne zdanie. Kiedys juz je slyszalem, ale nie docieralo to do mnie chwile po rozstaniu " W Twoim przypadku gorzej być nie może. Skoro żyjesz teraz, to miej w świadomości, że w najgorszym wypadku będzie tak samo jak teraz, a w przeciwnym wypadku, bedzie juz tylko coraz lepiej "

dantezg, racja.. faktycznie nie wpadłabym na to sama od siebie, serio ;p

Dokładnie tak... Też już nie dawałam rady psychicznie i to miał być kubeł wody na głowę, a okazało się, że właściwie to zrobiłam mu przysługę, skoro potem usłyszałam takie rzeczy, że czułam jak w każdej sekundzie wbijane są szpilki w moje serce...

Właśnie odzywa się... I w zasadzie nie kumam zbytnio o co chodzi. Czasem mam wrażenie, że próbuje utrzymać mnie w zasięgu ręki. Ale... jakby to podkreślił niegdyś piszący na tym forum bags - jestem w tym momencie dla niego tylko opcją... I to chyba nie ulega wątpliwości.

Właśnie. Ale on nie chce się spotkać. Więc powrót do akapitu powyżej.

metronom widzisz, u mnie jest sytuacja że ja ciągle chciałam rozmawiać, starałam się jakoś to trzymać itp. czuje dużo do niego, ale jeżeli widze , że mało go obchodzę ja i ten związek to ile można... i nie zostawiłam go bo przestałam kochać, ale dlatego , że on ewidentnie swoją postawą pokazywał, że mu już nie zależy. teraz mamy jako taki kontakt, może te rozstanie nic nie da, a może jednak uda się nam odbudować między nami to co było. wiesz, do tego potrzeba dwóch osób, nie jednej...

goshh  i za to Ciebie podziwiam, bo wyciagnięcie ręki nie musi być oznaką słabości a mocnego charakteru. Oki, oki ...wyjaśniłyście mi .
Dlatego czasami przydaję się taki ktoś jak terapeuta rodzinny, ale najczęściej druga strona nie jest dojrzała emocjonalnie i na takie coś mówi nie. To odnośnie posta poniżej .

Witam wszystkich po długiej przerwie
Długo mnie tu nie było, bo działo się u mnie sporo ale generalnie to... nie za bardzo jest tu o czym pisać.
Krótko mówiąc - teraz rozumiem co miał na myśli takitam556, mówiąc "nie zgadzajcie sie na spotkanie ze swoimi ex jesli urwaliscie kontakt...".
Tak, spotkałem się z ex. Postanowiłem ostatni raz zawalczyć, choć na chłodno i postawić sprawy jasno. I na początku wydawało się, że nawet przyniosło to efekt, bo rozpoczęły się rozmowy o powrocie (i to zainicjowane przez moją ex w pewnym sensie), pertraktacje, ba, nawet spotkaliśmy się żeby porozmawiać i przez krótką chwilę było tak jak kiedyś.
Ale tylko przez krótką chwilę. Oczywiście im więcej rozmawialiśmy, tym wszystko bardziej się psuło. A konkretnie - wszystko wróciło do stanu sprzed kilku tygodni, jeśli chodzi o jej nastawienie, no i krótko mówiąc - sprawa się rypła.
Czy żałuję spotkania? Absolutnie nie. Mam czyste sumienie, że zrobiłem wszystko co w mojej mocy (choć czułych wyznań z mojej strony nie było, nie bójcie się ). Zrozumiałem też lepiej samo zerwanie. Tak naprawdę wszystkie te przedstawiane mi powody to był pretekst. Ona się po prostu znudziła, choć nie ujęła tego w ten sposób (nie wiem na ile sama to rozumie, a na ile wierzy w mityczne "wypalenie" uczuć). Do tego dochodzi niedojrzałość emocjonalna, kwestia czekającego ją wyjazdu, zapewne czyjeś wsparcie (choć obstawiam jej najlepszą przyjaciółkę, a nie jakiegoś frajerzynę, bo nic nie wskazuje tu na ingerencję ze strony napalonego samca)... no i wiadomo jak to się musiało skończyć.
Czy lepiej mi z tą świadomością? Tak, bo lepiej rozumiem co się wydarzyło. I nie, bo nie jest fajnie mieć świadomość, że ktoś po kilku latach bez żadnych prób walki potrafi Cię po prostu odstawić na boczny tor jak się znudzi.
Niemniej jednak - jeśli kogoś korci, żeby spotykać się z ex, walczyć o nie/nich czy wysyłać im jakieś listy, smsy itp. [tak, tery1905, o Tobie mówię ] - nie idźcie tą drogą. Na 99% zakończy się to tak jak w prawie każdym innym przypadku.

Życzliwy - fajnie było Cię tu znów zobaczyć, sporo Twoich postów się naczytałem

Ja również spotkałam się wczoraj z nim, od kilku dni wysyłał mi jakieś sygnały, żeby się spotkać. I chyba źle je odczytałam, spotkaliśmy, zaczęliśmy się całować itp...a później był jakiś znowu dziwny, jak pytałam co z nami będzie to nie potrafił odpowiedzieć. Także jest tak jak napisał Kanibal9 - tylko przez chwilę było dobrze, po tej chwili znów wróciły złe emocje..
Tylko ja niepotrzebnie się nakręciłam, uwierzyłam, że może jednak coś z tego będzie, ehh kolejny błąd.

Goshh, widzę już kolejny raz , że mamy bardzo podobne odczucia..cholera, to wkońcu przejdzie, zobaczysz! ja nie wyobrażam sobie życia bez niego, ale muszę, po prostu muszę jakoś iść dalej, nie cofać się tak jak to wczoraj zrobiłam spotykając się z nim, tylko iść do przodu.

Ja wlasnie wrocilem z miasta. Bylem z kolega, z ktorym dlugo sie nie widzialem. Typowy samiec alfa, jednak jak ma kobiete, to poswieca sie jej calkowicie. Zaczal sie temat kobiet. On tez jest po rozstaniu, tez byl zakochany/zauroczony, jednak jemu to przychodzi bardzo latwo i dosyc madrze mi prawił. Mowil, ze gdyby mnie nie znal, nie wiedzial jaki jestem dla kobiet z ktorymi jestem, to by w ogole ze mna na ten temat nie rozmawial, jednak zaczal mi rzucac tekstami " Sluchaj...co mnie interesuje co bylo 5 miesiecy temu? tego juz nie ma, jej juz nie ma, teraz jestes ty i musisz w sobie zamknac ten temat calkowicie. Rozmawiajac z kimkolwiek na temat tego co bylo 5 miesiecy temu ciagle zyjesz wspomnieniami maltretujac sie". Powiedzial rowniez, ze on nigdy nie zdradzil jakiejkolwiek swojej kobiety, bo boi sie karmy, ze skoro cos takiego mnie spotkalo to po prostu musze wierzyc w to, ze stalo sie to tylko dlatego, zebym mogl poznac kogos dobrego.
W ogole on zna moja ex dluzej niz ja i powiedzial cos w stylu " sluchaj...znam x dosyc dlugo, z roznych imprez itd...nie jest to jakas moja kolezanka dobra, bo tak to bym sie jeszcze wstrzymal...patrzac na jej zachowanie to ona ma taki charakter, ze najlepiej jakby miala takiego faceta jak ty, zeby bylo dobrze, zeby bylo ok w domu, zeby mogla pojsc z toba do rodziny itd itd, ale z boku mialaby drugiego, zeby wzial ja za szmaty, przywiazal do drzewa i posuwal 2 dni "... moze cos w tym jest, a po prostu tego nie widzialem i teraz wielce zdziwiony jestem.
Kolejna osoba uswiadamia mi, ze byla i jest niedojrzala emocjonalnie, ze te jej teksty oraz zachowanie sa na poziomie gimnazjum i bravo girl, ale ze pewnie nie jest tego swiadoma, ze to ona ma problem ze soba i predzej czy pozniej to wyjdzie.
Z "porad" utrwalilo mi sie w glowie jedno " Posluchaj....wmów sobie, że to twoja wina...ze byles dla niej najgorszy na swiecie i to przez ciebie cie zostawila. bedzie ci latwiej, a przynajmniej w nastepnym zwiazku bedziesz mogl wniesc wyciagniete lekcje ".

tak czy inaczej...dalej rozgrzebuje to co bylo 5 miesiecy temu...dalej tesknie

Nie jestes sama

http://pokazywarka.pl/v2mddo/

fajny komiks

hmn...chyba wolę jednak Kaczora Donadla

tak często bywa na początku, takie huśtawki nastrojów..mam to samo. Ile już dni po rozstaniu?

czytając ten temat widzę, że ludzie i po kilku miesiącach dalej tęsknią, mają jakieś tam dalej uczucia do swoich ex. to ludzka rzecz, nie wymażemy ich z pamięci, choćby jak tu często to powtarzano - choćby skały srały - pewne emocje muszą po prostu przejść przez naszą głowę. ważne byśmy je zaakceptowali, nie zadawaj sobie pytań typu "dlaczego on mi to zrobił". widzisz - i tak się nie odzywa, jaki jest sens zadręczania się. "mój" odezwał się w środę bo coś chciał się dowiedzieć, a już od wczoraj cisza..hehe typowe dla niego, jak coś chciał zawsze potrafił być milutki. nie odzywa się - trudno, ja w sumie przecież też nie. czuję, że mnie nie chce, nie jestem mu obojętna, ale mnie nie chce, widziałam to we wtorek w jego oczach .. to boli, bo myślałam , że może po moim odejściu coś przemyśli sobie, przeanalizuje nasz związek itp, a on w ogóle nie chciał ze mną rozmawiać o uczuciach, i widziałam, że jego to wszystko też boli, tylko on już nie potrafi ze mną rozmawiać o tym tak jak kiedyś. kiedyś jak było coś nie tak zawsze rozmawialismy o tym co się stało, co nas zabolało, wkurzyło..i po tym zawsze była fajna, czysta atmosfera  między nami. Ale teraz tego nie ma, już od dawna..i się rypnęło;/

czy mam nadzieję, że się odezwie, czy mam nadzieję, że to się jeszcze ułoży....jeszcze tak, ale już taką z każdym dniem malejącą. układam sobie plan na kolejny tydzień, musimy zacząć żyć swoim życiem, oni też to robią, bez nas.. zobaczysz goshh, przyjdzie dzień, w którym nie będziemy o nich myśleć. wiadomo gdzieś w środku zawsze on będzie, ale będziemy się budzić nie z myślą "nie napisał do mnie, boże niech się odezwie bo oszaleje" tylko "co by tu na śniadanko dziś zjeść"

witajcie!!!
historia jakich wiele, więc rozpisywać się nie będę... po 5 latach związku nieidealnego mój ex nie powiadomił mnie o baardzo ważnej decyzji życiowej i wyprowadzce z miasta... zresztą przez większość związku miał podejście cyt."jak Ci nie pasuje to se zmień', a ja oczywiście zaślepiona nie chciałam zmieniać, więc mimo bardzo silnego charakteru grałam w jego teatrze...to co się działo ze mną po rozstaniu to było jak tsunami, jak huragan katrina. NIe mogłam sobie ze sobą poradzić, płakałam non stop, szłam spać po to, żeby wstać i mieć siłę, żeby dalej płakać. obwiniałam się o wszystko, zresztą on też odwrócił kota ogonem i zwalił na mnie całą winę. i co? i trafiłam na to forum i ten wątek...zaczęłam czytać i skończyłam dopiero dziś i dlatego postanowiłam napisać. to co tu jest napisane powinno być wydane po małej korekcie jako poradnik po rozstaniu. strasznie mi pomogły niektóre posty i oczywiście czas, który uwierzcie leczy rany. po dwóch miesiącach od rozstania nie jest idealnie i pewnie długo nie będzie -  są gorsze dni i lepsze, ale jest o niebo lepiej. już się nie obwiniam. wiem, że to był toksyczny związek i jedyne czego żałuję to to, że trwało to tak długo. teraz ważna jestem ja i tylko ja. jedna osoba nie jest w stanie ciągnąć związku skoro druga czasem "wpada na chwilę". ale co wypłakałam to moje:D i moim zdaniem powinno się płakać tyle ile się chce. ja sobie nie żałowałam. trzymajcie się dzielnie bo naprawdę będzie lepiej. nie da się zapomnieć - to samo musi przyjść i przyjdzie prędzej lub później. ja nie zapomniałam, ale pracuje nad tym cały czas.

zdarzają się czasem dni, że myślę non- stop o nim, zawieszam się i łapię się nad tym, że się uśmiecham bo sobie przypomniałam coś miłego....i zdarzają się dni(najczęściej jest to weekend keidy jest duuużo wolnego czasu), że siądę i same łzy lecą, bo mogłam ustapić ten jeden raz, jeszcze raz i pewnie wszystko by się ułożyło, mogłam nie mieć pretensji o to co mi nie pasowało, mogłam się ugryźć w język i nie napisać tego co napisałam i tysiące innych wyrzutów - i później znowu jest dzień kiedy jest dobrze...
rozstanie to niby żałoba, tylko moim zdaniem i z własnego doświadczenia mogę powiedzieć to, iż żałoba jesy łatwiejsza, bo mamy zobrazowane, że ten któs umarł i już go nie ma, możemy iśc na grób i sobie nawet pogadać, i możemy to zrobić wtedy, kiedy chcemy!a tu trzeba się oswoić z myślą, że ktos żyje, czasem "za ścianą" i po prostu nie jest z nami i już...
kilka tygodni temu życie bym oddała, żeby cofnąć czas - teraz ? hmmm bardzo mocno bym sie nad tym zastanowiła.
trzeba sobie pozwolić na żal, ból dać ukojenie sercu i kiedyś nastąpi taki dzień że przestanie boleć:)

nie chodzi mi o wybór że wolę śmierć ex niż rozstanie - bo bron boże nie! chociaż to nie ten etap, że życzę mu jak najlepiej:) chodziło mi o to, że gdy ktoś umiera to jest to nieodwracalne i niewiadomo co byśmy zrobili to i tak tego nie wrócisz i nie boisz się, że kogoś spotkasz, że się odezwie itp. mimo tego że w jednym i drugim przypadku jest okres, że myślisz ze to tylko na chwile, że zaraz przecież zadzwoni, przyjdzie bo wyszedł/wyszła na chwilę... wstanę rano i będzie .. a tu zonk - tego kogoś nie ma...
oczywiście że lepiej wcześniej tylko dlaczego tak późno ?
przestanie boleć trzeba tylko czasu to mogę Ci zagwarantować, nawet nie musisz w to wierzyć:)

to chyba jest najgorsze w tym wszystkim, ta druga osoba była naszą połówką, wiedziała o nas najwięcej, i tu nagle PYK, z dnia na dzień jej nie ma. I z dnia na dzień nie da się tego ot tak zaakceptować. Czas, czas i jeszcze raz czas...

ja już chyba jestem na tym etapie, że przestałam żyć nadzieją, co ma być to będzie, wierze tylko, że to co będzie - będzie lepsze. Jak to kiedyś bardzo mądrze zaśpiewał Mareczek "ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy".

przyjaźń może się zdarzyć, ale jak emocje opadną. nie wyobrażam sobie sytuacji - poniedziałek - rozstanie , środa- przyjacielska kawa już bardziej
styczeń - rozstanie, sierpień- przyjacielska kawa
ktoś wcześniej napisał ze kontakt oznaczał nadzieję na powrót i tak jest, na początku emocje rządzą- niestety

Kanibal, w sensie, że nie ex tylko będąc w związku?
To ma sens, bo związek to przecież nie tylko namiętność, ale i rozmowa i zrozumienie, oparcie, a tym jest przyjaźń. I takie mam idealne wyobrażenie o miłości... Ale tu jej nie spotkamy, bo nie byłoby tu nas.
Natomiast z ex? Nierealne... Ja nawet nie chce żeby był moim kolegą, skoro nie mogę go mieć jako mężczyznę. Po prostu zepchnąć w najdalszy kąt pamięci.

Kanibal9, widzisz no akurat w moim przypadku ten dystans i brak przyjaźni doprowadziły do tego, że każde z nas miało swoją piaskownicę i swoje zabawki, więc to też nie do końca.. Myślę, że prawda jest gdzieś po środku. Jak najbardziej powinno się angażować w sprawy wzajemnie, ale też i należałoby drugiej stronie zostawić trochę przestrzeni.

Mam nadzieje,że bedę mogła napisać podobny post jak będę 5 miesięcy po;).Tak własnie sobie wyobrażam to nasze zdrowienie.Małe kroczki,coraz mniej myślenia.Na razie,niestety,otępienie umysłowe prawie cały czas.Trzymaj się.I szybkiego powrotu do zdrowia życzę:)

Łączę się z Tobą z wyrazami szczerej i głębokiej empatii.

Goshh ja nie twierdze, ze sie wyleczyłem. Ja wciąż kocham, wciąż tesknie i wciąż o niej myślę. Mieliśmy tyle wspolnego, ze na kazdym kroku cos mi o niej przypomina. Piosenki, miejsca w moim mieście, nawet pierdoły typu sałatka gdzies w knajpie, bo ostatni raz jadłem ją tam z nią. Dzisiaj serce zabiło mocniej, gdy zobaczyłem jej zdjęcie które wrzuciła na jeden z portali. Chyba najpiekniejsze jej "selfie" które w życiu widziałem...tak w ogole to cos jej z tymi "selfie" odwalilo po naszym rozstaniu, bo wcześniej się z tego śmiała. Dzisiaj akurat przejeżdżałem obok "naszego" mieszkania i odruchowo spojrzałem w stronę bloku. W końcu był to mój dom przez dłuższy czas. Głupie światło które się paliło w środku, które widziałem z oddali przywołało naprawde wiele wspomnień i smutku.
W ogole mam bardzo cięzki początek roku. Zmarło moich 2 kolegów, z czego jeden z najbliższego towarzystwa a wczoraj zmarł tata mojego przyjaciela i w sobote kolejny pogrzeb. Jak zaczeło się sypać, to sypie się wszystko wokół mnie. Gdzie sie nie rusze, jakieś niepowodzenia, jednak powoli staram się im przeciwstawiać, chociaż bywa bardzo ciężko.
Jutro kolejny dzień i mam nadzieje, ze znowu zalicze go do tych jednych z "lepszych"...nie mowie, ze dzien pelen usmiechu, bo o to ciezko od paru miesiecy, jednak dzien w ktorym nie bede tak nad tym wszystkim rozkminiał.
Jak pisałem wyżej w postach, nie jestem gotowy na poznawanie nowych kobiet...ale wciąż mam w głowie to, że kobiety z którą będzie mi AZ TAK dobrze, która będzie tak piękna, raczej już na swojej drodze nie spotkam...

p.s. Ale mam amplitude humorkow ;/

"Mam dni, w których myślę że dobrze się stało, że to nie miało sensu, cały ten związek był beznadziejny, po czym uświadamiam sobie, mimo wszystko, jak bardzo mi go brakuje, jak za nim tęsknię.."

Ja tak też często mam...tylko że zmienia się często z chwili na chwile, a nie licząc w dniach.

Właśnie te cholerne przypływy wspomnień,które nadchodzą w najrózniejszych miejscach sa straszne.Jak sztylet w serce.Może już nie jest tak,że od razu wyciskają łzy,ale bolą.Bardzo.Tak jak przed chwilą.Kupuję bilet na film o moim ulubionym zespole z dzieciństwa i już znów sztylet.Bo byliśmy razem na koncercie w zeszłym roku.Backstreet boys w Polsce po tylu latach;)nawet nie chciałam za bardzo,bo juz za stara się czułam na to,ale on mnie namawiał.Mówił:spełnijmy twoje marzenie z dzieciństwa.Skoro facet dla dziewczyny idzie na koncert BsB i jeszcze ją namawia,to musiała byc miłość:).Rok temu.Takie szczegóły,czasem większe sprawy,które udowadniają mi,że on mnie kochał.Kiedyś.Co się stało?W takim momencie czuję,ze się nic nie ruszyłam do przodu.I nie wiem czy ruszę.Odganiam te cholerne myśli,ale to jest silniejsze.Nie mogę uwierzyć,że go nie ma.Kocham i tęsknię za tym narzeczonym sprzed roku a nienawidzę skur****a,który mnie tak na koniec w pieknym stylu potraktował.I jak to możliwe,że to ta sama osoba.I teraz właśnie muszę wyjść gdzieś bo zaraz znów mnie dopadnie to co zwykle...

Nie wiem w jakim jesteś wieku. Zakładam, że nie po siedemdziesiątce i zakładam też, że poruszasz się samodzielnie.
Zatem, dasz radę, pzed Tobą całe życie. Grunt to otworzyć się na świat, być uważnym, dostrzegać drzemiącą w sobie siłę.
Odważ się! https://www.youtube.com/watch?v=B6tVati7H3Y

Mam podobnie w kontekście dystansu. Gdzie obecnie przebywasz?