Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Ja po 4 miesiacach nadal mam to samo. Z tym ze juz nie codziennie, zdarza sie kilka lepszych dni - po czym przychodzi dzien zalamania - jak dzis.
Ale ogolnie to wszystko staje sie juz coraz odleglejsze, ona, nasze wspolne zycie. Jak tylko wracaja jakies wspomnienia i zaczyna mi "nas" brakowac - staram sie przestawic i pomyslec o jej "nowej wersji" czyli o tym jak sie zachowala na koncu - troche pomaga.
W kazdym razie zaczynam wierzyc, ze czas leczy..

Wiesz...u mnie tez jest raz lepiej raz gorzej. Poczatek Stycznia mialem "przebojowy". Poleciałem w wir imprez, jakiejs odskoczni, ale bardzo szybko doszedlem do wniosku, ze to nie jest " to ", co chce robic caly czas. Wtedy owszem, byly jakies nowe znajomisci, alkohol, znajomi, zabawa, nie myslalo sie tak o tym...jednak na dluzsza mete to nie zycie. CZy to w lepszych czy gorszych dniach ZAWSZE sa mysli o ex i tych mysli jest wiele. Nie rozpaczam w ten sposob, ze płacze po kątach, ale myśle dużo.

Ktoś mi pisał kiedyś tutaj na forum o miłości do jej wyimaginowanego obrazu z okresu jak było między nami dobrze. OK to racja, jednak pomimo tego ze majac swiadomosc tego wszystkiego, czytajac wpisy ludzi tutaj, oddajac sie w rece czasu, czlowiekowi brakuje jej/jej wyidealizowanego obrazu. Jestem na tym etapie, ze naprawde sam nie wiem jak bym sie zachowal, gdyby sie teraz nagle odezwała, gdzie niby mam swiadomosc, ze powinienem jej zasadzic kopniaka w dupniaka Moge tutaj na forum przed Wami zgrywac kozaka, ze NIE, ale po co ? Naprawde nie wiem, co bym zrobił.

Gdyby mozna bylo gdzies dostac takie urzadzonko:
http://cdn.screenrant.com/wp-content/uploads/Men-in-Black-Neuralizer-570x320.jpg

ehh;)

Nie wiem, moze sa tez takie sytuacje - przez krotszy okres czasu moze ktos moze byc 'zauroczony' albo partnerka 'udawac', ale w moim przypadku 13 lat - poznalismy sie przez te lata dobrze - w roznych sytuacjach. Widocznie ludzie sie zmieniaja. Ale az tak? Taka zmiana w wyznawanych wartosciach? Nie wiem.

Wydawalo mi sie, ze to co sie stalo to jej nieprzemyslane dzialanie, zagubienie, blad - moze pod wplywem zwatpienia (moze miala jakies watpliwosci- ale nie dala nam szansy, nie porozmawiala ze mna), stresu (w pracy + ja wyjechalem - chociaz twierdzi ze dobrze sie stalo ze wyjechalem i tego chciala), moze sie przestraszyla wspolnie planowanego wyjazdu (plany planami ale teraz stanelismy przed realna szansa).
Z tym, ze w takim wypadku po kilku miesiacach powinna ochlanac, przemyslec wszystko, porozmawiac - ale nic takiego sie nie stalo. Ja poczatkowo probowalem, odczekalem, ale mysle ze juz czas minal i trzeba isc dalej. Jesli uwaza, ze to jest dla niej dobre i bedzie teraz szczesliwa.

W kazdym razie sam niechcialbym byc z ta "nowa" osoba. Tesknie za 'moja' narzeczona.

No nie istnieja. Ale czy lepiej bys sie czul gdyby Twoja ex umarla - np. zginela w wypadku - i w ten sposob bys ja stracil? Chyba nie, bol i zaloba podobna.
Przy smierci moze troche latwiej - bo nie trzymasz sie tej pocztkowej nadziei na powrot..

Miło, że są tu panowie, teraz chyba w większości;) a jeszcze milej wiedzieć że istnieją faceci tacy jak Wy właśnie, potrafiący czuć, i nie wstydzić się swoich uczuć:)

z tą wizytą u psychologa, znam kilka ludzi co chodzą/chodzili, ale jeżeli ktoś naprawdę chce się wyleczyć z problemu to wiem że sam psycholog nie wystarczy. Psychiatra mus mieć tu swój udział. Ja w grudniu, w trakcie tej pierwszej naszej przerwy/rozstania brałam jakieś śmieciowe leki na uspokojenie typu nerwomix po kilka dniach wogóle przestały na mnie działać i miałam zamiar pójść do psychiatry po "prawdziwe" leki. Cóż, wtedy on się odezwał i wrócilismy do siebie, więc wizyta nie miała jednak miejsca. Teraz myśle że dobrze się stało, wiem że jestem silna i poradze sobie bez tego, więc i Tobie cb życzę żeby też jednak obyło się bez tego.

Kanibal9 - moje poczucie wartosci zaczęło spadać przez niego, głównie przez to co mówił, robił, uważa się na pana idealnego, ciągle mówi że ja nie bede potrafila prowadzic firmy, nie jestem tak inteligentna jak on (zabawne:)), do tego dziwne teksty o dziewczynach, że sobie zatrudni 18letnia sekretareczke itp, itd, już tymi tekstami wymiotowałam, ile można , więc zaczęłam myśleć że może coś ze mną nie tak - ale ludzie którzy mnie otaczają uświadamiają mi że wszystko ze mną w jak najlepszym porządku, więc z każdym dniem budze się już prawie tą dziewczyną z kiedyś, kiedy jeszcze byłam z nim szczęśliwa.

kamcia89
nie no u mnie to już dawno jakieś ciężkie klimaty minęły. po miesiącu się ustabilizowało, czyli już dawno temu naprawde nie wierzę w żadne psychotropy. myślałam o psychologu jako o osobie, która pomaga zmienić się na lepsze.
teksty o 18tkach... niezle... on juz nie wiedzial co powiedziec, jesli Ty masz 25 lat... sama jestes mlodziutka, to juz nie widzial co wymyslac, zeby Cie zdolowac.
jakbys miala 18 to by mowil ze zatrudni inteligetna 12letnią niunię?

goshh
do tej samej rzeki nie wchodzi się podobno. ja bym nie weszła, jakby woda była ta sama, ale jakbyśmy oboje się zmienili... tylko to musiałoby być chyba po kilku latach.

Ja szczerze zastanawiam sie kazdego dnia, co czuje druga strona. Juz slyszalem tutaj opinie na forum " ma innego, wiec zafascynowana ma ciebie w dupie ". Pewnie tak, tylko ze caly tydzien jest praktycznie sama. Czy wraca myslami do zwiazku ze mna, czy sa chwile ze chce sie odezwac ? To mnie najbardziej wkurza. Ze szukam odpowiedzi na pytania, ktorych nie dostane. Ze czekam na cos, co moze sie w zyciu nie wydarzyc....

To ta nasza podświadomość jest taka wstrętna i wysyła nam jakieś głupie myśli, nikomu już i tak do szczęścia nie potrzebne. Trzeba je przegonić jak wstrętne szpaki z drzewa zjadające słodziutkie czereśnie, bo te myśli zjadają nam tych lepszych nas, i tak jak ogrodnik wymyśla różne sposoby, żeby je gonić, tak my też ciągle musimy się starać żeby je wyprosić z głowy.  A już bym chciała nie musieć się starać, już bym chciała być w tym stanie że już nie analizuje nie myśle co by było gdyby...ale to praca, ciężka praca nad sobą samym. To samo jednak nie przychodzi, trzeba sie tego nauczyć.

P.s. nie wiem czy trafne jest porównanie nas do czereśni, ale naszych ex do szpaków - chyba się zgodzicie że pasuje To chyba tak przez te słońce za oknem nasuwają mi sie jakieś bzdury..ale lepsze to niż wiecie co

posłuchajcie " Jeden Osiem L -Jak Zapomnieć "-piosenka na you tube - gość pewnie przechodził to samo co my, jak się dobrze wsłuchać w tekst piosenki.

Ładne, ale smutne.
To może coś optymistycznego? "Zaninm zrozumiesz" Varius Manx

Właśnie , padło tu pytanie 'jak czuje się druga strona po rozstaniu". czy też mysli o tym co było, czeka na sms który nie przyjdzie. Czy tęskni. I pytanie do panów dlaczego padają słowa kocham , chcę z Tobą być na zawsze, jesteś cudowna a za jakiś czas mimo że kochaa nadal i mówi jesteś dla mnie ważna to podejmuje decyzję że odchodzi bo boi się że to się kiedyś wypali. Tego nie mogę zrozumieć.

Mam to samo.. chyba nie miałam jeszcze dnia żeby nie zdać sobie choć jednego z pytań, na które nigdy nikt mi nie odpowie.. czy on w ogólece coś czuje? czy wraca myślami i tęskni? Ale potem dochodzę do wniosku, że chyba nie.. bo skoro gdyby cierpiał tak jak ja, to byłby przecież obok.. A on pewnie pocieszenie ma gdzie indziej...

Absolutnie. I nawet by mi to przez myśl nie przeszło (już nie). To nie jest tak, że tylko oni mogą zadecydować jak ma być. Bo łaskawie się namyślił i 'oto jestem, teraz tańcz'. Życie to nie film, gdzie pary po burzy spotykają się gdzieś na drodze i nagle rzucają się w sobie ramiona, a potem żyli długo i szczęśliwie. Niestety. Ja mam wrażenie czasem, że to wszystko jakaś psychologiczna gra uczuć.. Więc czym kurde jest miłość..?

Mnie też nachodzą takie momenty sentymentalne.. Z jednej strony nie powinniśmy się dołować takimi piosenkami. Z drugiej strony to pomaga trochę dać upust żalowi, przynajmniej mnie. Ja sobie słuchałam ostatnio Marty Urlik - Nie wie nikt.
"nie zagłuszy ciszy wina smak, nie pomniejszy żalu pusta butelka..." - niestety prawda.. wiem, że to nie sposób, ale wczoraj topiłam smutki. Nie jest mi dziś lżej na sercu. Jak sobie pomyślę ile żalu wczoraj wydobył ze mnie alkohol to aż mi wstyd, że ktoś tego słuchał.

"Ja nie mówię, że to ma sens, ja nie twierdzę też, że to na nic. Tylko życie tak trudne jest..."

edit

metronom - 18L to już klasyka, ja od siebie polecam jeszcze Zeus "Hipotermia" albo Bones "Limited Edition" (z jakże wymownym refrenem "I see you in my dreams, bitch") dołujące kawałki ale w ten "zdrowy" sposób

A jeśli chodzi o to co napisała grabella - "Właśnie , padło tu pytanie 'jak czuje się druga strona po rozstaniu". czy też mysli o tym co było, czeka na sms który nie przyjdzie. Czy tęskni. I pytanie do panów dlaczego padają słowa kocham , chcę z Tobą być na zawsze, jesteś cudowna a za jakiś czas mimo że kochaa nadal i mówi jesteś dla mnie ważna to podejmuje decyzję że odchodzi bo boi się że to się kiedyś wypali. Tego nie mogę zrozumieć."
Wiesz, to działa w dwie strony niestety. Jak poczytasz posty moje czy dantezga to sama zauważysz w jak podobnych sytuacjach wszyscy jesteśmy. To nie kwestia płci, to kwestia dojrzałości. Czy kochali tak naprawdę? Wątpliwe, raczej to było długotrwałe zauroczenie, znudzili się to to zakończyli i tyle. Też usłyszałem, że "prędzej czy później to by się i tak skończyło w ten sposób". Taa... dzięki za łaskę, o Pani, że kończysz to teraz, bo później to by jeszcze mnie bardziej zabolało... Szkoda gadać.

Swoją drogą - jak tam wszyscy się trzymacie w tym jakże wyjątkowym dniu? U mnie ostatnie dni to totalna sinusoida, od doła takiego, że nawet wstanie z łóżka wymagało ode mnie nadludzkiego wysiłku, do euforii wczorajszego wieczora i dziś rano (spotkanie z kumplem, z którym niestety rzadko mogę się widywać dużo mi pomogło). No i nieustannie wracające pytanie - czy już spędza z kimś innym ten dzień...?

Ano.. to samo mi dzisiaj przez głowę przechodzi...
U mnie dziś znacznie gorzej niż w ostatnio minione dni. A miałam się nawet całkiem nieźle, jakoś tak nagle pewnego razu poczułam wewnątrz siebie jakiś spokój, potem on się do mnie odezwał, ale i tak nic z tego nie wynikało, wczoraj była u mnie koleżanka z którą rzadko się spotykam, pogadałyśmy, opiłyśmy się trochę winem. Ale dzisiaj mam znaczne pogorszenie formy, znowu czuję ten ścisk w sercu i w gardle. Zewsząd słyszę ciągle "walentynki! walentynki!" i nie potrafię być obojętna.
W głowie mi przelatują ciągle jakieś obrazy, raz mam jakieś urojenia że może dziś się do mnie odezwie, że będzie chciał się spotkać, albo w ogóle do mnie przyjedzie, za chwilę wyobrażam sobie że może właśnie świetnie się bawi z inną... Po prostu to doprowadza mnie do obłędu. I tak resztę dnia i cały wieczór spędzę tutaj, na forum.
A przede mną w zasadzie o wiele gorsze dni niż ten dzisiejszy, ale powiedzmy że tym będę się martwić i przeżywać jak te dni już nadejdą. Dzisiejszy dzień jest już wystarczająco depresyjny.

Amen.

Mądre słowa metronom... Tak sobie dzisiaj nawet myślałem - abstrahując od tego czy kogoś sobie znalazła czy nie - że skoro do naszego rozstania doszło poniekąd z takich błahych powodów, to dobrze że to skończyło się teraz, bo co by to było gdyby pojawiły się prawdziwe problemy na drodze, choćby jakieś wspólne kredyty itd.; choć i tak niespecjalnie mi to jakoś poprawia humor.

Goshh - no to podobnie jak u mnie, też po spotkaniu z kumplem i wspólnym piciu było lepiej, ale teraz niestety znów wszystko wróciło do normy i nachodzą mnie podobne myśli co Ciebie, choć ja o jakichś powrotach nawet nie myślę. Ktoś słusznie zauważył, że powroty to zdarzają się w filmach - ja mam za sobą 5 czy 6 związków i nigdy po rozstaniu nie było żadnych prób naprawienia zniszczonych relacji ze strony tej drugiej osoby, więc jak ktoś na to liczy to marne szanse. Ja się tylko boję jakiegoś przypadkowego spotkania na mieście, z wiadomych przyczyn...

grabella, ja już się nad tym nie zastanawiam, za dużo już przeszłam żeby skupiać się na słowach. Patrzę na całokształt i wtedy można samemu sobie dobrać odpowiednie do sytuacji słowa. Słowa, które słyszysz być może często są tylko takie jakie chcesz usłyszeć... ?

Kanibal9, ja też mam za sobą kilka nieudanych "znajomości". Mój aktualny ex jest jedyną osobą, z którą próbowaliśmy coś składać mimo złych "chwil" jakie nas nękały. Ja nie mówię, że powroty są niemożliwe. Tak, są trudne, głównie ze względu na wspomnienia, doznaną krzywdę i po prostu uprzedzenia, ale nie niemożliwe. Ile z tych związków potem naprawdę przetrwa to inna sprawa. W ogóle... zawsze wszystko można, jeśli tylko obie strony są do tego tak samo chętne i zaangażowane.

A nie przypadkiem dlatego, że urażone męskie ego nie pozwala?
Mój ex ma przerośnięte ego, dlatego sytuacja jest taka beznadziejna. Ja pamiętam wszystko i te dobre i złe chwile. I właśnie te dobre momenty zacierają obraz złego. Ale sytuacja jest fatalna. Jakby nie patrzeć - dla niego zawsze to rozstanie będzie z mojej inicjatywy. Bo ja postąpiłam tak, a nie inaczej. I nigdy nie będzie liczyło się to, że to ja przyjechałam i to ja wyciągnęłam pierwsza rękę i chciałam żebyśmy się pogodzili. Usłyszałam po prostu 'NIE', dlaczego skoro mój krok tak go zabolał? Nagle w mgnieniu oka stwierdził, że już nie potrafimy ze sobą być itd. itd. Ale teraz i tak zawsze to ja będę tą złą, bo ośmieliłam się zadecydować o czymś, o czym tylko on może decydować i to wszystko brzmiało dla mnie jak "teraz to się wypchaj".

Rozpadam się.

Goshh - wiesz co, nie jest tak źle z tym naszym męskim ego chyba to jednak faceci głównie inicjują powroty, a samo to jest oznaką posypania głowy popiołem. A jeśli chodzi Ci o to, że gdy kobieta zerwała to nasze ego nie pozwala nam na dopuszczenie myśli o powrocie, to nie tak. Po prostu z Waszej strony rzadko zdarzają się tego typu refleksje, że chcecie wrócić. Gdy kobieta zrywa to w 95% przypadków jest to decyzja nieodwołalna, niezależnie od tego z jakich pobudek została podjęta. A poza tym - spójrz na to forum, ilu facetów prosi o Waszą pomoc na babskim forum
Ale tak ogólnie to wiadomo, każdy człowiek to jednostkowy przypadek, niemniej jednak - zauważyłem taką prawidłowość.
Na "pocieszenie" powiem Ci, że mimo że wszystko sobie w głowie poukładałem odnośnie siebie, mojego ostatniego związku i jego zakończenia, to jest mi tylko troszeczkę łatwiej. Generalnie to jestem w dupie, czuję się tak po prostu po ludzku źle. I to bardzo. Ale co... trzeba walczyć. W ogóle mam wrażenie, że obydwoje zaczynamy dominować ten wątek

"Czasem czuję pustkę i obojętność, ale gdzieś coś w środku, jakaś nienazwana część mnie nie chce i potrafi zaakceptować tego stanu rzeczy. Czuję się, jakby to wcale nie była zakończona sprawa, ale na co tu niby czekać." - no właśnie nie ma na co, naprawdę... Też to przeżywam, serio. A mamy tak, bo z naszej strony to nie była zakończona sprawa, gdy to się kończyło. Nawet w momencie rozstania myśleliśmy, że to chwilowe, dla naprawy naszego związku, czy cholera wie co. A tu dupa, bo naszymi ex nie targały żadne wątpliwości i dla nich to po prostu koniec. Kropka. Finito. A dziś pewnie świetnie się bawią (sami lub z kimś), a my dalej analizujemy...
"mam nadzieję, że stworzymy tutaj obraz tego jak powoli z całej tej miazgi można powstać i stać się znów silnym człowiekiem, jak całą tę drogę pokonać." - też mam taką nadzieję. Szkoda, że nie udziela się tu już stara ekipa z początków tego tematu, ale z drugiej strony zobacz sama - oni już się tu nie udzielają bo nie mają takiej potrzeby. Bo poprzez pisanie w tym temacie udało im się wyleczyć do końca ze swoich ex i przejść do kolejnego etapu życia. I tego się trzymajmy
A dzisiejszy dzień fakt, jest straszny. Ale niedługo się kończy. A ja skutecznie zagłuszam go kolejnymi browarami, więc jakoś mi zleci nie zostało Ci jakieś wino z wczoraj? Wiem wiem, alkohol to nie rozwiązanie, ale na krótką metę jednak daje radę, co by nie mówić.

U mnie dość skutecznie zagłusza serio, jak piję piwo to na te kilka-kilkanaście godzin wracam do tego, jaki jestem naprawdę. Dziwne uczucie mieć taką świadomość, ale teraz tylko po alkoholu jestem tym samym kolesiem co kiedyś - pewnym siebie, roześmianym, nie zaprzątającym sobie głowy problemami. No ale wiadomo - nie będę codziennie pił, bo nie o to chodzi i na dłuższą metę nic dobrego by z tego nie było.

Wiesz co, na dnie to ja myślę że my już jesteśmy. Teraz może być już tylko lepiej, choć jesteśmy w takim stanie, że na pewno z dnia na dzień się to nie zmieni. Wkurza mnie to tym bardziej, że jak czytam to forum i słucham niektórych historii moich znajomych, to te moje problemy wydają mi się jakieś takie... błahe.

No nie da się ukryć, ale my odczuwamy to aż za bardzo, mam takie wrażenie... Dlatego czasem trzeba się jakoś znieczulić. Bo generalnie to kurde, my nie mamy do tego powodów do aż tak intensywnego odczuwania, no bo zobacz: rozpadło się, bo popełnialiśmy jakieś błędy, bo mamy jakieś wady? no każdy ma jakieś wady i popełnia jakieś błędy, poza tym sami w tych związkach nie byliśmy jak słusznie zauważyłaś. Nie próbowaliśmy tego ratować? Próbowaliśmy. Ex nas odrzucili? No odrzucili. Czy powody były naprawdę tak poważne, by to się skończyło? No nie były. Jaki z tego morał? Są niedojrzali, nie dorośli do związków, może kogoś sobie znaleźli, a już na pewno - nie traktowali tego tak poważnie jak my i co więcej - odrzucili nas przy pierwszych lepszych kryzysach, potraktowali nas jak zepsute zabawki. I my przez takich ludzi teraz się jeszcze dołujemy? Wkurza mnie to, że tak nieracjonalnie postępujemy...
A jesteś pewna, że te najgorsze dni dopiero przed Tobą, czy tylko tak Ci się wydaje? Bo ja wiem, że najgorszym momentem dla mnie będzie spotkanie z ex na żywo, być może nawet z nowym partnerem. Co lepsze - wiem nawet konkretnie kiedy będzie ten dzień, chyba że coś w międzyczasie wyskoczy. I też mam nadzieję, że do tego czasu wydarzy się jakiś cud i zobojętnieję na to wszystko.

a co do tej starej, poczatkowej ekipy, chyba im sie ulozylo ze juz tu ich nie ma ' pocieszajace to bardzo, i mam nadzieje, wierze w to mocno ze nas tu obecnych za jakis czas ten nie bedzie, albo bedziemy sie dzielic, ale juz swoim szczesciem i dobrymi radami dla innych:) teraz mozna powiedziec jest czas na nasza ekipe wsparcia;)

kamcia89 - wiesz, ja też fanem walentynek nie jestem, ale wiadomo jak to jest To nie jest tak, że my mamy jakieś super wspomnienia związane z tym dniem i dlatego nam jest trudno, tylko o to chodzi, że cały czas jesteśmy bombardowani informacjami: "halooo, dziś walentynki, a Ty lamusie siedzisz sam w domu na dupie?" no i poza tym wiadomo, jeśli nie świadomie to podświadomie rozkminiamy co tam się dzieje u naszych ex...

goshh - ok, rozumiem. Porzucenie resztek nadziei może nie przynieść Ci żadnej poprawy wbrew pozorom - wiem po sobie - ale to i tak będzie ważny krok na drodze ku ozdrowieniu. A co do maila - wiesz co, sprawdzałem w ustawieniach i mam odblokowaną opcję wysyłania mi maili, więc nie wiem co jest... Ew. spróbuj jeszcze raz, choć gdybym dziś już nie odpisał, to przepraszam, ale piwo poprawia mi humor co raz bardziej

No niestety, gdybyśmy tak zajebiście potrafili kontrolować emocje i myśli, to by nas tu nie było...
Wiesz co, sprawdziłem i... rzeczywiście, masz rację, nie wiem o co chodzi. Ale sprawdziłem i Tobie też nie można wysłać maila. Może przez to, że mamy zablokowane pokazywanie adresu e-mail, hmm... A prywatnej wiadomości chyba nie da się tu wysłać?

No ja jeszcze trochę powalczę z browarami ale Tobie życzę miłych i przede wszystkim - spokojnych, snów

taa.Pamietam jak na pierwszym roku studiów to był hit,kojarzy mi się z naszymi wspólnymi wieczorami raz na dwa tygodnie.Smialiśmy sie,że ludzie sobie nawzajem dedykują tę piosenkę jak wyznanie miłości..Jakoś też mi się ona ostatnio przypomniała.Szczególnie "muszę wszystko pozmieniać tak jak czas wszystko zmienia".

.

Jesteś bardzo wrażliwą osobą,podobnie jak ja.Wiem,że lepiej naprawdę być twardym i posiadać umiejętność manipulowania ludżmi.A tymczasem byłam ufna(naiwna),nic złego mnie w zyciu nie spotkało tak naprawdę i nie oczekiwałam tego po najbliższej osobie.Etap"jak on się pogubił,miał kryzys po prostu"chyba mam już za sobą.Powrace rozsądek(?)Ze dwa dni temu  całkiem logicznie potrafiłam wymienić jego wady,symptomy tego,że już nie było tak dobrze jak mi się wydawało.A dziś znów jakiegoś pierdolca dostaję,myślę o naszych wspólnych niedzielach,czy jemu tez ich brakuje,przecież to były nasze rytuały juz od tylu lat.I niby rozumiem,że może tak naprawdę tęsknię za tymi rytuałami właśnie,moim wyobrażeniem o
nim,a nie za tym konkretnym człowiekiem,który okazał się kimś innym niż myślałam.Po prostu czuję jak by mnie ktoś siłą wyrwał z miejsca,które znam,jest bezpieczne i rzucił gdzieś w cholerę samą,pokaleczył na dodatek i zostawił.Zagubienie totalne.Są lepsze dni,gdy rozumiem,że nie jest tak żle,to nie jest koniec świata.To "tylko" zupełna jego zmiana,z którą trzeba się pogodzić i iść dalej,może po drodze jeszcze coś dobrego mnie spotka.Czytam wątek"prawo przyciągania":).Tylko czy można się tak naprawdę zmienić?Zewnętrznie,nie ma sprawy,już nad tym działam intensywnie.Ale charakter?To juz ciężka sprawa.Z resztą mam teraz taki mętlik w głowie,że nie wiem do końca co warto zmienić,czego nie,jaka ja naprawdę jestem.Jakie cechy,poglądy sa całkiem moje,a które przejęte od niego.To mnie naprawdę dołuje,bo czuję momentami,że zniknełam,zawsze juz będzie taka pustka.A może to kwestia czasu.Za dużo od siebie wymagam?

Ok,pokasowałam,przepraszam,że zeszło ale musiałam na trochę odejść od komputera:)

Kanibal, pisales cos wczesniej o powrotach. Ze jezeli kobieta jest strona zrywajaca to praktycznie nigdy sie nie przytrafiaja. Mi osobiscie sie przytrafiło. Trwało to dosyc krótko i sie rozpadło, jednak z całkiem innych powodów niż za pierwszym razem oraz nie z powodów " bo to juz nie było to ".

Stad tez byc może jezeli mam z tym jakieś doświadczenie to być może przez to zyje w takim zawieszeniu z myslami o mojej ostatniej ex.

dantezg,
zdradzisz jakies szczegoly drugiego rozstania?

Marmolada.....nie będę komentować, sama to zrobiłaś za siebie-tak, masz rację - wygląda to na wpis dziecka a nie dorosłej dojrzałej osoby.
Ok, ale ja nie o tym chciałem pisać. Zamieszczę coś co może Wam pomoże:

JAK RADZIĆ SOBIE Z UCZUCIAMI?

Kluczem do radzenia sobie z uczuciami niezależnie od warunków zewnętrznych jest akceptacja sytuacji, w których się znaleźliśmy. Uczucia są ulotne, prędzej czy później same odchodzą. Jedną z dobrych technik jest świadome przeżycie emocji, które się pojawiają. W tym celu dobrze jest znaleźć intymne miejsce, które pozwoli na wyciszenie. Możesz zamknąć oczy tak, żeby otoczenie Cię nie rozpraszało. Pomocna może być np. relaksująca muzyka lub otoczenie natury. Zamknij oczy. Rozluźnij ciało, poczuj jak oddycha przepona. Obserwuj myśli takimi jakie są, starając się nie oceniać ich. Zauważ uczucie, które się pojawia. W tej sytuacji może to być np. tęsknotą, smutek, strach, złość na sytuację. Poczuj je w ciele ? jak drży szczęka, łzy napływają do oczu czy jak napinają się barki. Pobądź w tych uczuciach. Możesz np. powoli policzyć do stu.
Jednego dnia będzie to głębokie, intensywne przeżycie, innego uczucia przeminą szybciej. Ćwiczenie zwiększa percepcje, otwiera na odczuwanie, przez co stajemy się bardziej ludzcy. Regularna praktyka pozwala na obserwację swojej materialnej reprezentacji jakby z boku, dzięki czemu stajemy się bardziej niezależni od uczuć i wolni w decydowaniu o sobie
Autor: Marek Samól, 13 lutego 2015

I mi ten pomysł bardzo się podoba.
Uczucia trzeba przeżyć. A niestety my większości z tych uczuć, które nas aktualnie dręczą nawet nie dopuszczamy do siebie. Bo to wiąże się  totalną rozsypką.. Może właśnie powinniśmy na to pozwolić na ten jeden moment...?