Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Wróciłem do pocZątku.... moja była ma już męża. 3 miesiące po rozstaniu.... nie wierzę.

Ale czy czytasz co ja napisałem?  W październiku po delegacji mnie rzuciła, a wczoraj zobaczyłem jej foto ze ślubu. Ona wyszła za mąż. Mi sie to w głowie moe mieści. Jak długo to znała?? ?? Teraz sie zastanawiam czy robiła kolesia w kilka dni czy mnie zdradziła jak była na tej delegacji przez 6 tyg. Mam mega mętlik w głowie. Nie czuje się aż tak źle jak po rozstaniu, ale boli. Jest chujowo. Mnie naciskala na wesele po 3 miesiącach od zejścia się... jednocześnie zazdroszczę temu jej mężowi i współczuję.  Wczoraj nie wytrzymałem i pojechałem do KRK, do przyjaciela i odreagowalem jakoś. Ale dzisiaj znów od rana mną targa

Mężu, myślę, że dobrze wyszło. Teraz skupisz się tylko na sobie. Dzięki tej informacji, wiesz, że droga do niej jest już w 100% zamknięta. Nie będziesz bawił się w odpisywanie na wiadomości, wysyłanie prezentów itp. Teraz liczysz się tylko Ty.
Nie zatruwaj głowy tym czy poznała go w trakcie Waszego związku czy już po jego zakończeniu. Takie myśli tylko będą ciągnęły Ciebie w dół. I wiesz co? Tak naprawdę to nie ma większego znaczenia. To już jest przeszłość. Zamknięty rozdział.
Jak człowiek całkiem straci nadzieję na powrót tej drugiej osoby to dopiero rusza do przodu . Tego Tobie życzę.

PS. Wcale nie uważam, żebyś wrócił do początku. "Czuć" zmianę w Twoich postach. Na początku w ogóle nie przetrawiłbyś takiej informacji.
Na przyszłość, lepiej nie zaglądać na profile exów do czasu pełnego uleczenia.

Powinieneś wrócić do punktu, w którym mniej skupiasz się na niej. Ciebie to już nie powinno obchodzić czy ona potrzebuje lat terapii, miesięcy czy całych dekad. Serio, to nie jest żaden wyścig.
Jeżeli pożyczała pieniądze na lekarstwa dla dziecka a naprawdę wydała je na garderobę czy cokolwiek innego, to masz kolejny powód, żeby zepchnąć ją z piedestału w swojej głowie.
Na tym etapie lepiej, żebyś spotykał się z dziewczynami bardziej na luzie, skoro masz blokady to znaczy, że nie jesteś jeszcze gotowy.
Nadal podtrzymuję, że u Ciebie najlepszą metodą będzie brak kontaktu i brak informacji o niej, jej życiu.

Przyszły_mezu, twoja rekacja była emocjonalna, szok i niedowierzanie. Od razu w głowie milion pytań. Ale nie powinienes sie nad nimi zastanawiać. Jej już nie ma, to przeszłość. Wiesz że to osoba niestabilna emocjonalnie. Skup się na sobie, nie myśl dlaczego, po co i dlaczego Tobie powiedziała nie a innemu tak.
Co do kasy. Mój pierwszy ex był mi winny 4 tysiące. Zrobił dziecko innej, szybki ślub i oddał mi pieniądze podejrzewam, że swoje weselne. Bo wcześniej rok prosiłam o oddanie kasy. Ale mnie to już nie obchodziło, ważne, że odebrałam to co mi był winien. Ucz się na błędach i ciesz się, że nie zostałeś jej mężem bo zapytaj siebie szczerze chciałbyś życia z taką toksyczną osobą ? Nie zawracaj ! jesteś na dobrej drodze do odzyskania siebie !:)

Ja dzisiaj zbankrutowałem dzisiaj na zakupach, ale wyglądam jak Bond i idę w miasto. I co śmieszne ex dzisiaj do mnie napisała. Nawet nie czytam.

Jot  ja właśnie w KRK: )

Mężu, co Ci daje to, że znajdziesz jej obecnego na fb? Co Ci da to, że ją śledzisz? Czemu uparcie sie tego trzymasz? Popatrz, z jednej strony klata, psycholog, nowe życie a z drugiej cały czas oglądanie się w przeszłość. Czemu Cie to tak kusi? Co tam masz? Przecież ona nie będzie z Tobą, ma męża. Oglądanie się wstecz cofa Cię. Z jednej strony podejmujesz działania, żeby się z tego wyrwać, uporządkować emocjonalnie a z drugiej sabotujesz sam siebie. Jeden słabszy dzień nie oznacza powrotu do początku, ale masz wpływ na swoje mysli i czyny. Na to, czy usiadziesz do fb i będziesz jej szukał, czy zajmiesz sie czymś innym. Na to, czy dalej będziesz się dołował, że ona poszła do przodu a Ty (pozornie!) stoisz w miejscu. Ok, wybrała ucieczkę w kolejny związek - musiałeś się liczyć z tym, że to kiedyś nastąpi. Zakonnicą do śmierci nie będzie. Chodzi mi o to, chłopie, że jesteś tu i teraz. Jutro możesz spotkać zajebistą laskę, która sprawi, że zapomnisz o eks. Jutro nie wiesz co będzie. To, co wczoraj juz się zdarzyło. Jesteś tu i teraz. I z tym czasem możesz robić to, co chcesz. Jeśli chcesz tego, ok, płacz w poduszkę, jeśli tego potrzebujesz, ale mówię Ci, że nie ma sensu płakać za przeszłością, na którą nie masz wpływu. Zobaczysz, jeszcze podziękujesz jej, że od Ciebie odeszła. Przyjdzie taka chwila, zapewniam Cię. Póki co, piątkowy wieczór przed Tobą. Koniec tygodnia wypełnionego pracą, emocjami, obowiązkami - zrób coś dla siebie, rozerwij się, pomyśl co Tobie zrobiłoby dobrze. I zrób to, bez kombinowania

Jot, myślę, że o rozstaniu i uczuciach towarzyszących mu trzeba ileś tam razy opowiedzieć, ileś tam razy się złamac, zapłakać. To ludzkie. I z kazdą taka zła emocja, z każdym tłumaczeniem, zwierzaniem się otoczeniu, sobie, zwierzetom domowym jest lepiej, bo to kiedys się porządkuje w głowie samo, odchodzi. Wiesz, że tak się stało po coś, że nie byłeś w pełni szczęśliwy i lepiej teraz niż za 10 lat. I wydaje mi się, że to własnie robisz, gdy sam sobie przypominasz, że masz o niej pamiętać, tęsknisz. Przez to, że zmuszasz swój organizm do myślenia o niej, zaczynasz sie buntować i sam to odrzucasz - to dobrze, bo dzieki temu szybciej sie z tym pogodzisz. Myślę, że ten etap rozmyslania czeka kazdego i też jest potrzebny. Zaczynasz patrzeć na nasz związek, podejmujesz pierwsze próby jego analizy, analizy zachowania eks. Zdejmujesz te różowe okulary i widzisz wyraźniej, również te swoje niedociagnięcia z okresu związku. Ten etap też jednak mija, bo któregoś dnia sam po prostu przestaniesz i zmuszac sie do myślenia o niej i przestaniesz analizować to w ogóle. zrozumiesz, że to już było, nie wróci i roztrząsanie tego w teraźniejszości zwyczajnie nie ma sensu, bo tracisz czas na myślenie o tym, czego zmienić nie możesz.

Myślę, że jeśli się bardzo uprzesz i zaczniesz wracać, rozpamiętywać, włożysz z powrotem te różowe okulary i sam siebie wtłoczysz w rolę ofiary, porzuconego mężczyzny przez taki ideał kobiety, który to mężczyzna do końca życia będzie sam i nikt go nie zechce, możliwe jest cofnięcie się. Gdy będziesz się winił za rozstanie, uporczywie nie chciał żyć dziś, tylko wracał do wczoraj, jest to możliwe. Wierzę jednak w to, że człowiek ma instynkt samozachowawczy i w którymś momencie organizm sam zapala czerwoną lampkę, gdy jest zbyt blisko krawędzi urwiska, za którym czeka dół i rozpacz. Popatrz w przypadku płaczu - gdy już jest go dość, uspokajasz się sam. Tu też tak będzie. W przypadku Twoim, męża i innych, którzy tu byli i będą po nas. Jesli tylko wkroczyłeś na drogę ku poradzeniu sobie z rozstaniem, pokochaniu samego siebie, jak powiedziała Mel, czeka Cię tylko to, co pozytywne. I myślę, że to najlepszy motywator i odpowiedź na pytanie dlaczego nie warto zawracać

Hej, ja już się stabilizauję tylko ona teraz do mnie pisze. Po co? Moim zdaniem ona jest uzależniona od uwagi innych. Co by powiedział jej obecny mąż  (od 7 dni jest mężatką( wiedział że ona kontaktuje się z ex bez powodu?

Chwile mnie nie było i tu takie rzeczy!
Mel, wspaniała wiadomość, szczerze gratuluję i życzę niekończącego sie szczęścia to tez jakiś argument dla nas, którzy jeszcze walczą.

Mężu, domyślam się tego uczucia, które na Ciebie splynelo dosłownie w jednej sekundzie.. paradoksalnie myślę, że teraz będzie Ci łatwiej ruszyć z tym wszystkim. Koniec trzymania się chorej iskierki.. juz nie ma czego analizować. Teraz juz musi być tylko lepiej! Ale powiem Ci ze tez się łapie na tym, że z jednej strony nie mam zupełnie ochoty na nowe znajomości, z drugiej czasem coś by mnie korcilo (choć to raczej zły pomysl) ale potem też myślę że no nie no jak to, dopiero 2 miesiące, jeszcze nie. Teraz juz tak nie, ale przez dłuższy czas czułam się jeszcze bardzo mocno z nim związana i miałam to poczucie obowiązku lojalności..
Aż śmiech czasem bierze na własną głupotę...

Poza tym, jest ostatnio ciężko. Na sesji płakałam przez całą godzinę, chyba nie wiem już o co. Żałość mnie wzięła nad samą sobą. Płakałam cały wieczór, pół nocy i jeszcze kolejnego dnia. Wali mi się jakoś wszystko na głowę i mam momenty uczucia kompletnej niemocy. Dziś miałam taki nawał w pracy ze nawet nie miałam czasu pomyśleć o tym jak parszywie się czuje. Tymczasem głupia ciągle na coś czekam, w coś wierze, sama yz nie wiem w co.. wczoraj znów mi się śnił i te poranki są najgorsze plus zmęczenie po w większości nieprzespanej nocy. Boje się cokolwiek robić, czuje się uwiazana emocjonalne, choć go nie ma to nadal się go boję, nawet jadąc ulica prowodzaca do jego domu, że go spotkam. Wszystko mi się miesza "milosc", złość,  tęsknota, żal.. a on milczy. Nie wiem po co były te wcześniejszych zaczepki, które dały mi nadzieje na kontynuację a jednak nie wydarzyło się zupełnie nic... nie potrafię nawet przez sekundę myśleć o tym ze nas juz nigdy nie będzie i ze ktoś zajmę "moje" miejsce... choć chcąc być naprawde szczera, to nie ma "jej" czego zazdrościć.. pewnie przez to tez nerwica stała się moja większą przyjaciółka niż ilestam lat wcześniej.

Gratuluję kultury i ogłady. Zwłaszcza za tekst o "przywaleniu z bani" powinieneś dostać medal z ziemniaka. Autre jest kobietą, napisanie takiego tekstu do kobiety jest poniżej jakiegokolwiek poziomu.

Mężu, możesz taplać się w błotku, dolinie, współczuciu. Możesz rozkminiać każdy sms, wiadomość na czynniki pierwsze, zastanawiać się nad kropkami, spacjami czymkolwiek. To i tak niczego nie zmieni, pogłębisz tylko swoje uzależnienie od niej. Ciągle szukasz problemu w niej, zamiast zorientować się, że problem jest w Tobie.
Tkwiłeś w toksycznym związku. Związek się rozpadł, a Ty w nim nadal tkwisz.
Szkoda, że sam siebie krzywdzisz, ale to Twój wybór.

Autre, fajnie piszesz. Dobrze, że jesteś.

Pug, dziekuję Ci za obronę mojego honoru i mojej osoby. szczerze dziękuję i doceniam to jednak, gdybym się obrażała za każdym razem, gdy ktoś mnie nie szanuje albo powiedział coś, co nie jest zgodne z moją opinią, powinnam regularnie fundować światu foch z przytupem Czyli nie czuję się obrażona, a wręcz fajnie, że Aj stanąl po stronie męża, którego z kolei ja wcale nie krytykowałam.

Zdaję sobie sprawę, że tzw. racjonalna i zimna postawa, którą prezentuję jest trudna i nie każdy jest na tym etapie (od razu przeproszę: to nie tak, że jestem nie wiadomo jak daleko, po prostu umiem racjonalnie spojrzeć na relację i czyjąś, i własną) i wiem, że emocje na początku nie pozwalają na trzeźwy osąd. Druga sprawa, kwestia wzięcia odpowiedzialności. Nie mówię, żeby się obwiniać za wszsytko, bo wtedy to już naprawdę dół i bagno, które wciąga coraz bardziej, ale zaakceptować to, że my też popełnialiśmy błędy. Na ogół nieświadomie, bo wiadomo, że gdyby był to zdrowy związek, to nie byłoby niepewności, poczucia braku równowagi w zaangażowaniu u obojga partnerów i innych rzeczy. I wybaczyć sobie i partnerowi, że to się stało. Po prostu puścić, zostawić za sobą. Aj przypomniał mi moją eks i jej postawę, gdy mówiłam jej : nie biadol, weź się za bary z życiem, możesz zrobić to i to, tylko chciej. Reakcja była identyczna Że to rady z kosmosu, że jestem nad-optymistką, że zyję w nierealnym świecie. Najtrudniejsze jest jednak wzięcie odpowiedzialności za siebie, postawienie pierwszego kroku i wytrwanie w tej decyzji. Łatwo jest się żalić, płakac, narzekać. Trudniej jest powiedzieć: ok, to co dziś zrobiłam/em dla realizacji tego celu, żeby z tego wyjść? Łatwo jest być ofiarą, obwiniać innych o swój stan, za to trudniej jest przyjąć faky - ok, zdarzyło się, idziemy dalej, to było po coś. I zwróćcie uwagę, że to, o czym mówię, ma zastosowanie nie tylko do rozstań, ale też do problemów rodzinnych, do braku pracy, do szeregu innych zdarzeń. Dagmara Skalska kiedyś fajnie napisała (sparafrazuję, bo dokładnie nie pamiętam): widocznie dobrze Ci w sytuacji, w której jesteś, skoro sam nie robisz nic, aby to zmienić. Najwyraźniej ta sytuacja coś Ci daje.

Mężu, nadal jest ona, ona i ona. A co dzis zrobisz dla siebie? Co zrobisz, żeby się podnieść?
Jot21, młody jesteś jeszcze, całe życie przed sobą. Chcę tylko powiedzieć i Tobie i innym, że nie ma sensu sie dołowac przez to, że ktos nas nie docenił. To tylko jedna osoba na tyle miliardów ludzi Jej strata i tyle. Twój zysk, bo dzięki temu wiesz co robic, jak stać sie lepszy, jak pokochać siebie. Ona stoi w miejscu albo poszuka nowego związku, w którym będzie próbowała uporać się ze swoimi problemami a Ty zajmiesz sie sobą i po jakimś czasie spotkasz kogoś innego, kto będzie bardziej dopasowany do Ciebie teraz niż tego, kim byłeś. Jeśli lubisz wyzwania, nie każę Ci dawac lajków i komentarzy, ale zrób sobie test. Pomyśl jaki chcesz być za rok, jaki jest ten Jot21 i po prostu to realizuj. Stawiam własną głowę, że przy determinacji Ci sie uda i na koniec roku będziesz gratulował sobie, że nie jesteś już z tą osobą i tak bardzo zbliżyłeś się do tego, jaki chcesz być.

Autre bardzo mądrze piszesz - uwielbiam <3
Aj7 Twoja reakcja była emocjonalna. Ale co wolicie razem z Mężem siąść razem i użalać się nad sobą, biadolić nad swoim ciężkim losem czy skupić się na sobie i iść dalej ?
Ja też wieczna pesymistka zaczynam sama sobie ściągać klapki z oczu bo nikt inny za mnie tego nie zrobi, a kiedyś liczylam na to, że ktoś własnie za mnie to zrobi.  Mogę tkwić w przeszłości i rozmyślać o pierwszym ex który też szybko wziął ślub i ma dziecko z inną, o ostatnim ex który mnie szarpał, że może kogoś już ma innego i może traktuje ją jak księżniczkę czy coś...mogę ale nie chcę. Bo nic mi to nie daje...i w ogóle po co mi to ? Mężu musisz sobie zadawać takie pytania. Emocje biorą górę i często zawieszamy swoje myśli na ex. Ale trzeba z tym walczyć i iść na przód. I ciesz się, że nie Ty jesteś na tym zdjęciu. Bo uwolniłeś się z toksycznej relacji. Z czasem inaczej będziesz na to patrzył.

Autre, piszesz naprawdę ważne rzeczy. I jestem pewna, że rozumiesz te emocje. Tylko jesteś już bardziej z przodu na tej ścieżce i czujesz moc tego co piszesz Wszyscy powinniśmy sobie codziennie zadawać to pytanie "co mogę zrobić dziś dla siebie", a ostatnio dotknęło mnie to szczególnie, bo ja po prostu chcę potrafić być szczęśliwa sama ze sobą.

Mężu, jak po sesji? Dostałeś zimny prysznic i całkowicie rozumiem Twoją reakcję emocjonalną. Wierzę jednak, że każda kolejna godzina to dla Ciebie postęp.

Wiesz, można o tym dyskutować, snuć przemyślenia i układać kolejne wersje wydarzeń. Znam tę potrzebę. Tylko jedno zasadnicze pytanie: co to zmienia? jaki to ma wpływ na to co jest teraz i na przyszłość? Chodzi mi to, że nie możemy nic zrobić z tym, co już się wydarzyło. Analizowanie, rozkładanie na czynniki pierwsze.. Ale to tylko Twoje myśli i niekoniecznie wszystkie słuszne. To jak grzebanie w śmieciach - strata czasu. Jeśli tego potrzebujesz to zrób to, ale tylko raz, a potem nie wracaj już do tych myśli. To wszystko rozwala na łopatki i rodzi dodatkowe kwestie, których nie da się wyjaśnić. Nie zastanawiaj się czy zdradzała i ile (patrz wyżej), ile by to nie trwało, jest po prostu obrzydliwe i nikt nie zasługuje na takie traktowanie, druga kwestia - mniej wiesz, lepiej śpisz. W tym wypadku na pewno.

Mówisz wydałeś sporo kasy, ale teraz właśnie możesz sobie na to pozwolić po prostu zrobiłeś coś dla siebie

Faktycznie, to jest jak "grzebanie w smieciach". Boli tylko to, że kiedyś było to cos najcenniejszego. Heh, naprawdę nad tym pracowałem, żeby to przestawić i mieć spokój, ale to był taki dzwoń prosto w twarz, że zagielo mnie. Kasia, poprawiasz mi humor ale postaram sie nie budować mojego szczęście na ewentualnym nieszczęściu mojej ex. Niech sobie żyje i sie bawi. Ja mam swoje plany i muszę się na micha skupić

Vero, ja myślę, że jestem na tym etapie, co kiedyś Girl - czasami tracę cierpliwość i wybucham na myśl o tym, że sami sobie utrudniacie tymi powrotami w myślach i że uczciwie i ostro zabrawszy się za temat nieanalizowania związków, bylibyście już daleko w przodzie. Z drugiej strony jednak, wiem, że te myśli się pojawiają codziennie i codziennie się wraca myślami do eks, czasem dodatkowo jakiś bodziec to wywoła w postaci perfum, piosenki, jakiegoś zdania, czyjegoś nawyku. Ale wiecie co? To też mija, to analizowanie. I mimo wszystko, nawet jeśli generuje smutek, warto sobie na niego pozwolić po to, by te emocje wyrzucić z siebie, nie tlumic. Pewnego dnia po prostu stanie się tak, że coś wam kliknie w głowach i zrozumiecie, że skoro eks zostawia, wybiera siebie, poniza, nie szanuje - to nie jest ta właściwa osoba. Zasługujecie na kogoś, kto będzie z was dumny, doceni, pokocha, będzie a nie bywa. I o to chodzi, by taką osobę znaleźć, ale najpierw również zrozumieć swoje błędy i swoje schematy. Tu nie ma drogi na skróty :-) I gdy to zrozumiecie, stwierdzicie, że analiza nie ma sensu, podobnie jak wracanie myślami do eks. To już było, jest przeszłością. A emocje trzeba po prostu wyrzucić, smutek przecierpieć i zobaczycie, że kiedyś łzy same mijają. Po prostu nie widzi się sensu płaczu za kimś, kogo nie ma. Jeśli słabo idzie skupianie się na sobie, to od czego się tak w sobie ucieka? Przecież to reakcja obronna. Sprawienie sobie przyjemności, dbanie o siebie powinno być naturalne. Dbamy o innych a my to co? :-) Mniej ważni? Tu nie ma co rozumieć dlaczego ktoś zostawił. I wiem, że w to się nie wierzy i trudno przestać o tym myśleć, bo też tak miałam. Aż mówię, kliknęło i przestałam. To prosta droga w dół. Powodów rozstania nie zrozumiesz, bo zawsze będzie się ukochaną osobę usprawiedliwiać. I z niego/niej zrobi się wzór cnót wszelkich a z siebie popychadło.

Uda wam się, dajcie sobie czas, nic na siłę :-) Tylko błagam, zróbcie z tego wasz priorytet - dbanie o siebie. A dbanie o siebie oznacza też, że nie katujecie się analizami i wyrzutami sumienia, rozwijacie się, odnajdujecie lub odkurzacie pasje, znajomych. Sami wiecie co chcecie robić i jakimi ludźmi być, więc do dzieła :-) Spokojnej nocy :-)

Autre, mnie po prostu rozwala To, że już było u mnie naprawdę ok... Normalnie funkcjonowałem,  śmiałem się i byłem  z siebie zadowolony, bo robiłem postępy. Nawet u psychologa zdążyliśmy już z tego tematu i zaczęliśmy się leczeniem mojego nadmiernego perfekcjonizmu (lol). Nie umiem teraz nie myśleć o tym, że ona dała temu kolesiowi na samym starcie, to o co ja w naszym końcowym stadium związku walczyłem. Jestem zażenowany swoją reakcją, ale zżera mnie od środka kiedy pomyślę, że ona kilka dni/tyg po zerwaniu już kochała się z innym. Ten facet musi być mega uległy skoro w takim tempie go namówiła na ślub. Oglądając ich zdjecia nawet się doszukiwałem czy jej uśmiech jest szczery itd.... Nie rozumiem dlaczego żal mi dupę ściska, a jednocześnie wiem, że gdyby chciała wrócić, to bym jej nie przyjął... Nie po tym co teraz widziałem. Chciała byc żoną to ma, ona pójdzie po trupach w każdym celu, za wszelką cenę. Siedzi sobie żonka na jego utrzymaniu i wybiera sobie nowe ciuchy, a ja zapierdalam 15h na dobę żeby spłacić długi, które dla niej zaciągnąłem...Wiem, że potrzebuję czasu, ale teraz moje myślenie to istny idiotyzm, bo chyba byłoby mi łatwiej iść do przodu gdybym się dowiedział, że się rozwodzą - wiem, to idiotyczne i bardzo zawistne, ale nie potrafię uwolnić się od tego pragnienia.

Dokładnie tak!
Zauważyłam, że ten "klik" niesamowicie zmienił mi nie tylko świadomość odnośnie mojej sytuacji, ale diametralnie zmieniło mi się też podejście do cudzych.
Na przykład, kiedy w książce, spektaklu, filmie przewija się wątek romantyczny, to do tej pory miałam tak, że jakich świństw by sobie bohaterowie nie robili, ja wewnątrz cały czas miałam gorącą nadzieję, że jednak będą razem ever forever.
To samo dotyczy bajek w dzieciństwie (które w ten sposób już od początku biednym dziewczynką wypaczają myślenie), a także czytania tego forum... Zanim cokolwiek tu napisałam to co jakiś czas przeglądałam cudze historie i chyba robiłam to tylko po to, żeby odnaleźć patologiczne sytuacje, które jednak kończą się happy endem. Wręcz irytowały mnie wszystkie komentarze typu "zostaw go", "olej", "nic z tego nie będzie", "nie walcz", "daj sobie spokój"... myślałam sobie: przecież jak to! przecież siła miłości wszystko przezwycięży! Strasznie mi się teraz chce z tego śmiać
teraz, kiedy oglądając czy czytając coś przewinie się wątek romantyczny, to nie czuję już tej przedziwnej nadziei, żeby im się udało, po prostu zniknęła. Zamiast tego myślę, od czego będą szczęśliwi i co mają do zaoferowaniu światu, a nie, czy jakiś abstrakcyjny byt "patologicznego MY" przetrwa, chociażby miał istnieć tylko w głowie jednej osoby. Nie czytam, ani nie oglądam stricte romansów, ale zauważyłam, że jeśli chodzi o skupienie na fabule moja uwaga bardzo koncentrowała się na takich ewentualnych wątkach miłosnych... zdecydowanie ZA bardzo.

Teraz zagadnienia/działania/obszary niezwiązane z budowaniem relacji wydają mi się o wiele wiele wiele bardziej pociągające. Jakby powróciła mi pierwotna ciekawość świata, którą zatraciłam trwając w patologiach maści wszelakiej.
Jak pomyślę wstecz, to w zasadzie nic po za tą dziwnie pojmowaną "miłością" mogło dla mnie nie istnieć. Jasne, robiłam wiele rzeczy, ale nic nie było dla mnie tak ważne, jak ten konkretny na dany moment, jeden człowiek (który na dodatek mnie krzywdził). Jak pomyślę ile przestrzeni mózgowej zajmowało mi myślenie o ach och romantycznych uniesieniach i ich analizie, to aż robi mi się siebie żal.
Mam nadzieję, że to nie jest zgorzknienie odnośnie relacji, może trochę przegina mi się w drugą stronę, ale chyba dobrze w pełni poczuć ten przeciwny biegun, zanim wszystko się wypośrodkuje:) poza tym teraz bardziej niż kiedykolwiek doceniam, jak wspaniałą sprawą są przyjaciele i jak całkowicie potrafią usunąć wszelkie ślady osamotnienia.

Życzę Ci Aj7, żebyś jednak nie tracił wiary w ludzi i myślę, że świetnie w tym pomaga patrzenie na relacje inne, niż męsko-damskie

Dobranoc!

Vero, może trochę źle dobrałam słowa, bo obawa o "zgorzknienie" dotyczy zaniku pewnych potrzeb, ale absolutnie nie straciłam wiary w ludzi wręcz przeciwnie:) od kiedy cała moja uwaga nie koncentruje się na jednej jedynej osobie, to dostrzegam ilu dookoła  siebie mam wspaniałych ludzi i jak bardzo wartościowe są interakcje z nimi.
Z pewnością straciłam na obecny moment jakiekolwiek zainteresowanie związkami, ale z drugiej strony pierwszy raz od dawna autentycznie ciekawi mnie i zajmuje cała reszta tego świata. Odnośnie miłości romantycznej to zaczynam myśleć podobnie do Platona i jakoś bliższa stała mi się "agape"
W sumie jak tak pomyślę wstecz, to sprawy sercowe zaczęły mnie jakkolwiek obchodzić w wieku około 11 lat. Byłam aktywnym, dosyć samodzielnym dzieckiem, miałam różne pasje i robiłam mnóstwo rzeczy, które sprawiały mi przyjemność. I, no kurczę, ciężko określić tamtą mnie jako zgorzkniałą tylko dlatego, że nie poszukiwałam drugiej połówki i nie czułam, żeby czegoś w tym stylu mi brakowało. A teraz czuję, jakby wróciło mi właśnie tamto postrzeganie świata.
Może kiedyś się zauroczę, ale bynajmniej o tym nie marzę. Marzę za to o wielu innych rzeczach:)

Na pewno u każdego taki "klik" zadziała inaczej, a ja tak tylko się z wami dzielę jak to u mnie wygląda

Hej, dzisiaj rano obudziłem się w fatalnym humorze, ale dałem sobie na to 10 minut i wstaję. Nie paliłem papierosów już dłuższy czas, ale w ostatnie dni sporo palę. Dzisiaj to utnę. Autre, już postaram się nie analizować, ale faktycznie, ona uciekła w kolejny związek zamiast zmierzyć się ze swoimi problemami i je wyeliminować zamiast spełniać swoje marzenie o byciu żoną. Nie ważne z kim, nie ważne gdzie, byle by jak najszybciej. Psycholog powiedział mi, że to całkowicie normalne, że chciałbym aby jej nie wyszło, ale będę ponad to. We wczorajszej konwersacji z nią złożyłem jej życzenia na nowej drodze życia i niech sobie żyje. Ten tydzień będzie ciężki, ale wiem ze dam rade. Mam przyjaciół wokół mnie i w Was, tu na forum  Jeśli jeszcze jej przyjdzie do głowy o coś mnke pytać to bardzo dobrze. Pora jej wreszcie przypomnieć, żeby zaczęła mi przynajmniej tego laptopa spłacać. Moim zdaniem jej mąż nawet o tym nie wie, bo wyszła by na sierotke i ogółem nie najlepiej w jego oczach gdyby wiedział, że jego żonka jeszcze miesiąc temu ciągnęła kasę ode mnie.

A moja babcia kilka miesięcy temu, kiedy ex wyleciała na "delegacje" zapytała się mnie czy nie boję się że mnie zdradza... Ja skończyłem tak samo jak biologiczny ojciec jej dziecka. Też sie ze mną spotykała za jego plecami, bo mieszkali razem. Ale mówiła mi że powiedziała mu juz setki razy ze to nie kocha i ze chce odejść. Ze jest tam tylko ze względu na dziecko.

Ex zbombardował mnie cytatem:
"Każdy w życiu popełnia błędy ale to nie znaczy że musi płacić za nie do końca życia. Czasami dobrzy ludzie dokonują złych wyborów. To nie znaczy że są źli. To znaczy że są ludźmi"

I co niby mam o tym myśleć ?
Powinno mnie to wszystko juz nie obchodzic, jednak wciąż łapię się na tym, że uczucia i emocje gdzieś tam jeszcze siedzą i się ujawniają...

Hm w sumie się chwilę na tym zwiesiłam, jakoś smutek dopadł ale to i tak nic nie zmieni.
Idę dalej do przodu i nie zawrócę. Żaden cytat z magicznej księgi cytatów nie zawróci mnie z drogi i walki o siebie.

_v_ dokladnie o tej księdze cytatów sobie pomyślałam...:)

_v_ nie trzeba
podejrzewam, że 99 % się powtórzy

Ja z nim nie utrzymuję kontaktu, on przy każdej okazji czy to święta, nowy rok itp. daje o sobie przypomnieć.
Nie odpisuję, nie odbieram i trwam w tym z uporem maniaka nie mam ochoty nic mu odpisywać. Wszytko co chciałam i miałam do powiedzenia już dawno to zrobiłam świeżo po rozstaniu.

Nie mam zamiaru wracać ani nawet po latach zamienić z nim jakiekolwiek słowo.
Największą moją obawą jest sytuacja, że mogę go spotkać na mieście. Bo wiem, że to kiedyś nastąpi, mieszka blisko mnie. Boję się swojej reakcji, że znowu będę się telepała w środku i wszytko co złe wróci. Jak go nie widzę jestem spokojna i na razie niech tak zostanie. Nawet jak widzę auto podobne do jego auta już ziarno strachu we mnie zostało zasiane. Mam nadzieję, że z czasem te reakcje będą słabsze i będę bardziej odporna na nie.

Częstotliwość jego pisania bardzo się zmniejszyła a ja jestem spokojniejsza. Kiedyś przestanie. Ja mu wybaczyłam i wybaczyłam sobie, że dałam się tak omotać i traktować. Jedyne czego pragnę to szybciej o nim zapomnieć i żeby moje reakcje nie były tak gwałtowne na wspomnienie o nim.

To też się skończy. Wspomnień, przypadkowych rzeczy przypominających go będzie coraz mniej i coraz mniej emocjonalnie będe na to reagowała.

Napisałem do niej. Nie proszę nawet o pieniądze, które jej dałem jak mały był chory czyli jakieś 2000zł. Ja tylko poprosiłem o oddanie za laptopa, którego na jej prośbę kupiłem jej po porzuceniu. A ona zdziwiona i w ogóle jak jakaś ofiara pisze mi teksty "Ok, dobra, nie martw się, oddam Ci TWOJE pieniadze" i "W końcu jak sie za kogoś płaci to powinni sie oddac". Brak mi słów.

Dla mnie to pretekst odezwania sie , jesli chodzi o pieniadze ciagle chciałeś jej pomagac i dawać pieniadze i wybacz ale to Twoj bład i  watpie bys odzyskał je spowrotem raczej ich nie dostaniesz a proszenie sie o 100 zl co miesiac to sorry ja bym wziela laptopa od razu jesli nie pieniadze 2000  , dwa ona liczyla na to ze jestes tak miekki ze jej sie to nalezy. Mężu jakis czas nie wchodzilam na forum i bez urazy ale odkad wchodze az po dzis ciagle tkwisz w tym jak w bagnie dla mnie zero postepu od tego czasu, zastanawiam sie kiedy w koncu z tym skonczysz...

Pisałem już to mężowi na FB ale chyba musze to napisać też tutaj.

Byłem dziś sobie na WOŚP w moim pięknym mieście, już po wszystkim stałem sobie z kumplem w kolejce do sklepu i przechodziła dziewczyna która pięknie sie do mnie uśmiechneła, jakoś tak palnąłem do niej "Śliczna jesteś" uśmiechneła sie poraz drugi i sobie poszła, i w tym momencie słysze ten głos zza moich pleców wielkie "AHA" z fochem, odwracam sie a tam moja ex, troche serducho do gardła podskoczyło ale powiedziałem tylko cześć i sobie poszedłem, nie wiem czemu to pisze, ale poczułem sie jak pan sytuacji i odszedłem z uśmiechem to chyba dobrze?