Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Zakochana, dziękuję za miłe słowo, girl też

Ja wczoraj niestety poległem. Barbórka więc kupiłem tradycyjnie jakiś fajny alkohol i słodycze dla taty. Trochę sobie wypiłem i łzy mi naszły jak już byłem sam... Znów do niej napisałem, ale chyba na szczęście nie widziała tej wiadomości. Urywam alko na kilka miesięcy co najmniej.

Flippers, współczuję Ci. Też swojego czasu miałem takie zawirowania, jednej nocy dobry seks i uczucia, a następnego dnia wszystko się waliło i znów na odwrót...

Totalna destrukcja, powoli ja zaczynam nienawidzić...

Hej,
dziękuję za Wasze wypowiedzi. Otwieracie mi oczy. Zupełnie inaczej się na to patrzy jak się to napisze i potem przeczyta. Zaczynam wierzyć w terapię przez pisanie. No i co w tym wszystkim najważniejsze -  Wasze trzeźwe, zdroworozsądkowe wypowiedzi. Trochę jak obuch w łeb, ale jak to szalenie pomaga! Że też ja tu nie trafiłam rok temu, jakże bardzo żałuję.
Ja sama sobie chyba nie dawałam prawa do tych złych uczuć, bolały mnie strasznie jego zachowania ale wmawiałam sobie że nie mogę być takim złym człowiekiem, że przecież wiedziałam że to facet z dzieckiem, ze nie mogę niczego utrudniać... Wiecie jaki jeszcze jest paradoks w tym wszystkim? Ten związek trwał 2 lata. Przez pierwszy rok jeździł tam regularnie, dnie, noce, weekendy, tu musiał pomóc, tam był potrzebny itp., wszystko oczywiście "dla dziecka". Oczywiście regularnie mnie z nią zdradzał w tym czasie. No cóż, ja wtedy byłam cholernie zakochana, wybaczająca i tak dalej, on też potrafił mnie omamić, ze mam na jej punkcie jakies  fobie (sic!), więcej sobie wymyślam niż było naprawdę itp. I udawało mu się to mydlenie mi oczu. Kochałam go bardzo i chciałam mu wierzyć. Po roku nagle przestał tam jeździć, ex ograniczyła mu kontakty z dzieckiem praktycznie do zera, mógł je widywać tylko w szkole jak się zjawił na dodatkowych zajęciach. Nagle przestał być do czegokolwiek potrzebny - po prostu miał tam zakaz wstępu itp. Nie wiem dokładnie co między nimi zaszło bo oczywiście niczego mi nie tłumaczył, nie mówił - ale któregoś dnia powiedział mi w kłótni że ona z nim sypiała bo wiedziała ze to mnie boli i że to była jej metoda na rozbicie naszego związku; bo wiedziała że jestem zazdrosna, to powoduje kłótnie miedzy nami itp. Powiedział też że tylko dlatego to robiła. I ona widząc że ta pierwsza metoda nie jest skuteczna zastosowała drugą, czyli odcięła go od dziecka. To tak jakby najpierw uderzała we mnie a  jak to nie przyniosło rezultatu to zaczęła uderzać w niego. I wiecie ze on miał o to pretensje DO MNIE? Cały czas mi wmawiał ze to moja wina, że przeze mnie nie widzi dziecka i że to JA mu dziecko odebrałam. Kilka razy uderzył w tony męczennika, ze on dla mnie zrezygnował z dziecka a ja taka niewdzięczna... Ale tu szybko się zorientował że chyba przesadził i ten dyskurs zarzucił. Jej oczywiście nie miał nic do zarzucenia, uważał ze jest matką idealną, ze sama sobie radzi (choć na własne życzenie); i choć miał ustalone prawa do kontaktów z dzieckiem nigdy ich nawet nie próbował wyegzekwować (o co prosiłam wielokrotnie) aby jej nie zdenerwować. Bał się że jeśli zacznie sie domagać swoich praw to wtedy ona już zupełnie odetnie mu kontakt z dzieckiem (na co dzień miał telefoniczny).
I jakoś się w mojej głowie ciągle kołacze nieodparte wrażenie że to jeszcze nie byłby koniec; ona wiedząc że ma go w garści i że on jej się nigdy nie sprzeciwi za jakiś czas zaczęłaby pogrywać w inny jakiś sposób. Albo historia zatoczyłaby koło. I gdyby faktycznie doszło do tego, ze bym z nim zamieszkała, uspokoilibyśmy się i wszystko zaczęłoby się układać to ona zaczęłaby znowu robić coś takiego co by powodowało konflikty między nami.

Wiecie co. Tak sobie teraz myślę, podsumowując: Szacunek do siebie i poczucie własnej wartości to u mnie poziom dna Rowu Mariańskiego.

Z drugiej strony śnił mi się dziś, nie spałam pół nocy. Bardzo cierpię. 3 dzień bez kontaktu. Chyba wchodzę na kolejny etap - smutku. Do tej pory gdy się choć sporadycznie odzywał czułam się jakby trochę silniejsza; teraz do mnie dociera ze to już faktycznie najprawdziwszy koniec. Resztkami zdrowego rozsądku się powstrzymuję żeby do niego nie napisać, nie zadzwonić. On jak dzwonił ostatnio brzmiał radośnie. Jakby go to w ogóle nie obeszło. Wiecie, to nie jest tak że ja chcę żeby on cierpiał. Nie chcę, nigdy nie chciałam, kurde ja naprawdę życzę mu żeby był szczęśliwy. Tylko tak mi smutno, że taka byłam niepotrzebna, taka łatwa do zastąpienia, że tak to wszystko u niego łatwo poszło. Że tak mnie łatwo wyrzucił z serca, jak papierek po cukierku, który się po prostu wyrzuca do kosza na śmieci... Boję się strasznie tej samotności, która mnie teraz czeka. Czuję się jakbym była wyjałowiona, nic mi się nie chce, na nic nie mam ochoty, tylko ten cholerny przeszywający ból. Ciągłe myśli o nim, gdyby można to było wyłączyć, wyciągnąć wtyczkę z  kontaktu....
Wiem że nie powinnam skupiać się na nim tylko na sobie. Ale to takie cholernie trudne. Niby wymyślam sobie zadania, szukam pracy, sprzątam, byle robić cokolwiek.... Ale to wszystko jest takie puste.

Przepraszam jeśli moje wypowiedzi są chaotyczne. Staram się by moja relacja była racjonalna, pozbawiona nadprogramowych emocji.

Dziękuję Wam serdecznie za wszystkie wypowiedzi i słowa wsparcia. To dla mnie taki drogowskaz którą drogą mam podążać, żeby nie zatracić siebie do reszty.

EDIT: literówki.

Wyrosnąć wyrosłem. Huśtawka powstała przeze mnie, bo się dowiedziałem, że ten niby kolega chce robić prezenty na mikołaja dzieciakom. Coś za szybko się lepi i ją też o tym uświadomiłem. Zastanawia mnie jeszcze to czemu tak walczy, że naprawdę nikogo nie ma i nic on dla niej nie znaczy. Co to ma na celu ? Przecież ma "kawę na ławę" żeby to z siebie wydusić. Powiedziała "jak chce to koniecznie usłyszeć ok - mam kogoś i co jesteś już zadowolony ? Zastanów się nad sobą"

Dużo rzeczy mi się tu nie zgrywa. Przypuszczam, że gdyby nie moje zdenerwowanie tym faktem dalszą część dnia by się tuliła jak gdyby nigdy nic.
Zastanawiam się nad sensem tego wszystkiego. Wczoraj doszło do dość dramatycznych sytuacji, ale dalej wiem, że nie mogę odpuścić bo nie mam jednoznacznej odpowiedzi o co w tym wszystkim chodzi...

Stracić po wczorajszym dniu - straciła i to już jest pewne . Teraz zależy mi tylko na dzieciach i nie będę sobie pozwalał żeby jakiś cieć wręczał dzieciakom prezenty, bo kim on jest dla tych dzieci ? - NIKIM, nawet wujkiem nie jest ! Dlatego z tego powodu będzie teraz dużo kłótni. Jeżeli zobaczę prezenty u dzieciaków które są od niego wylecą przez okno razem z wielką awanturą. Wszystko wszystkim, ale nie manipulacja dziećmi !!

Autre wiem o tym - mam to w du**e. Dla mnie moga sie hustac na lewo i prawo. Ale nie bedzie jakis ciec manipulowal moimi dziecmi po 1,5 miesiacu znajomosci z ich malo odpowiedzialna matka.

Flippers, ja się po części z Tobą solidaryzuje, bo też mnie skręca kiedy pomyślę, że inny facet będzie wychowywać dziecko mojej ex. I tu mamy paradoks, bo to ja jestem też tym facetem, gdyż dziecko nie jest moje, lecz kocham jakby było... Byłem po drugiej stronie i powiem Ci, że jeśli ona pozwoli mu zajmować się dziećmi i będzie mu to wychodziło, to twoja ex nabierze do niego ogromnego zaufania niestety może się między Wami posypać totalnie. Z drugiej strony moja ex miała taki epizod, że krótko po naszych zaręczynach wyznała mi z płaczem, że MUSI dać szansę biologicznemu ojcu dziecka ze względu na nie, no ale moja to niezły borderline Na moje (wtedy) szczęście stwierdziła, że zostaje ze mną. Wiesz, jestem ostatnią osobą, aby komuś tutaj radzić, (bo kojarzy mnie to ze straszną hipokryzją (można spojrzeć na moje czyny odnośnie ex) ale trzymaj rękę na pulsie i bądź najlepszy dla dzieci. W rzeczywistości większości facetów ciężko zaakceptować nieswoje dzieci (wiedza statystyczna i z opowieści rodziny/znajomych/forum) i je prawdziwie pokochać. Ja akurat trafiłem na tak cudnego chłopca, że całkowicie mnie pochłonął, dlatego strata podwójna.

Ja dzisiaj dość późno, bo po 21:00 mam kolejną wizytę u psychologa, tym razem koniec wywiadów, testów i chyba wreszcie będzie normalna sesja. Dzisiaj miałem iść na siłkę, ale walić to. Ciężki dzień w pracy, więc leci desperados i markizy czekoladowe

Zakochana, sam nie wiem czy się cieszyć czy nie, że nie odczytała wiadomości. Jeszcze tak ignorowany nigdy nie byłem, a tyle dla niej zrobiłem. W takich chwilach naprawdę marzę, aby zobojętnieć, bo mam dziwne wymysły, że już ktoś ją obraca

Tak sobie myślę, że rozstanie ma kilka etapów. Tyle rzeczy przy tym trzeba zaakceptować. Najpierw samo porzucenie. Następnie fakt, że nas już nie ma w jej/jego życiu. Nasze miejsce zajmuje ktoś inny. To trudne i wymaga ogromnej siły. Jak tak czytam wasze wpisy to widzę, że na prawdę jesteście dzielni. Ja po 8 miesiącach od rozstania, nieraz liczę na to, że się odezwie do mnie i zechcę porozmawiać (naiwny marzyciel). Jedno jest pewne-to rozstanie mnie nie zabiło, a jedynie wzmocniło. Z każdym dniem będzie lepiej. Szkoda, że nie trafiłam na to forum te kilka miesięcy temu...byłoby mi łatwiej zaakceptować to wszystko.
Takie jest życie. Czasem musimy coś stracić, by w zamian dostać coś innego, lepszego.
Pozdrawiam

Wróciłam od psychologa
Nie głaszcze mnie po głowie oj nie, mimo, że wie że okropnie tego pragnę. Sama siebie muszę głaskać a nie inni. Ona i ja dobrze o tym wiemy
Co u Was ?

Aga, piona Ja też właśnie po psychologu. Czuję się lepiej. To dopiero pierwsza taka normalna sesja, ale udowodniła mi, że jednak jestem silny i tylko pozornie wiele straciłem.

Flippers, zajebiście się spisałeś moim zdaniem, dzieci są najważniejsze ! A ona jeszcze się zorientuje kogo traci i to pewnie w momencie kiedy Ty będziesz już w innym stanie.

Jot, gadaj tutaj co się dzieje.

Autre, Girl, Mel, zakochana, właśnie sobie czytam str 160 itd. Już tam super ekipę tu zebrałyście ! Cieszę się, że mogę tu z Wami w tym uczestniczyć

Oby ten humor mi dopisał jutro rano

Kilka stron dalej bylo tak fajnie, wszyscy w dobrych nastrojach. A tutaj znowu takie powazne, tragiczne tematy, ehhh.
Zycie...

Ale mowie wam wszystkim, wzejdzie slonce i dla was, zobaczycie!
Jedna mila pani, stala klientka, ktora przychodzi do nas na kawe, powiedziala mi dzis, ze ja zawsze sie usmiecham i ze zawsze taka usmiechnieta i pogodna jestem. Wiec widzicie? Rok temu bylam workiem smutku. Emocjonalnym wrakiem. Dzis jest mi po prostu dobrze i ciesze sie wszystkim, co mam
Wy tez mozecie!

Jot, mi też przechodzą przez głowę te same myśli i pytania, ale już mam zwyczajnie dość Biegaj, biegaj. Mi tylko ex udowodniła, że da dużo w ostatnich miesiącach i ogółem oddałem. Mnie to tylko motywuje, żeby być lepszą wersją siebie. Dalej przechodzę żałobę, ale już staram się nie analizować. To nie ma sensu. Moje życie jest zbyt cenne, żeby non stop ubolewać. Ja jutro zamierzam nałożyć wszystko co znajdę na sztangę i ją roz*ebać. Mam ogromne szczęście mieć super przyjaciół, którzy mnie wspierają.

Dzieki Ci za odpowiedz. Niestwty nie znalazłem jeszxze zajęcia, które odciągnie moje mysli. Trzeba szukać.

Pod choinkę chciałbym znienawidzić Ex!

Ups, wiec wiele drogi jeszcze.

Choc moze złe to ująłem. Chciałbym po prostu zeby była dla mnie obojętna, normalna osoba która po prostu znam.

To tak samo można powiedziec, ze po co mysli sie o ex, po co to sobie robic i samemu sie ranić. Wszyscy wiedza, ze te mysli niestety przychodzą same i ciezko od nich uciec :-(

Martuś, tu nie ma reguły czasu. Myślę, że jeśli jesteś idealistką, wierzysz w dobro, to mimo wszystko przez pewien czas będziesz mieć nadzieję, że on wykaże choć krztę ludzkich uczuć i napisze co tam słychać. Z drugiej strony, tak jak to gdzieś pisałam, to też oznaką niskiego poczucia własnej wartości, za małego uczucia do siebie, bo chcesz, żeby to ktoś Cię obdarzył uwagą, miłością, żeby zatęsknił. Nie rób sobie wyrzutów co do czasu.

Mężu, no tak, właśnie już kilka dobrych stron tu piszemy a mnie to martwi, bo chciałabym jak najkrócej. Mimo to, czasem zwykła babska ciekawość pcha mnie tu, żeby sprawdzić jak u was :-) Poza tym, brzmisz bardzo konkretnie i dojrzale i optymistycznie. Z takim podejściem uporasz się z tym bardzo szybko :-)

Jot21, Ty sam sobie utrudniasz. Wiem, że nie jest przyjemnie zebrać parę liści od osób, którym się zwierzasz i którzy powiedzą Ci dosadnie co myślą. Ale to pomaga. Bo te słowa zaczniesz analizować, przetwarzać sobie w głowie i gdzieś tam za którymś razem coś kliknie, gdy dodasz do tego sytuacje że związku, codzienności. A Ty się bronisz przed zrozumieniem, że eks nie była taka cudowna. Ok, żyj sobie w swojej bajce nadal, ale wiedz, że nienawiścią wiele nie zdziałasz. Ona jest jak alkohol, zamroczy i usunie problem na krótko. Ostatecznie i tak musisz się z tym zmierzyć.

Girl, kochana, dobrze Cię czytać taką radosną. Ja się zbieram do Ciebie od weekendu, ale gdzieś mi ten czas ulatuje.

Aga, super, że u Ciebie dobrze :-) Nie poddawaj się smutnym myślom. Nie warto, lepiej zrób coś dla siebie.

Co u mnie? Uświadomiłam sobie właśnie, że niedzielny dołek (w sumie nie wiem na ile wywołany poczuciem 'bede do końca życia sama i niekochana' a na ile końcem weekendu) był pierwszym od ładnych paru tygodni! Wow :-) Aż usiadłam z wrażenia. Póki co, jest stabilnie. Tylko dziś miałam taki sen o eks (normalnie rzadko o niej śnię), że wiecie co? Niech mnie ktoś przytuli i powie, że ja też sobie to życie związkowe poukladam :-)

I gdzie wcielo Aj7 i little? A Doris?

Mi kilka godzin wcześniej wręczyła prezent urodzinowy...

Już za późno... cieszy mnie tylko moje hmm nie wiem "chwilowe" podejście do tego. Starałem się z nią nie rozmawiać, nie zbliżać, nie patrzeć w oczy, być obojętnym i zauważyłem że zaczęło ją to pod koniec denerwować do takiego stopnia, że jak wychodziłem to nawet nie odpowiedziała cześć.

Mężu, ja wiem, że to boli, ale wy nie jesteście razem, ty darzysz ja jeszcze uczuciem i ona będzie robiła takie rzeczy które ty będziesz odbierał bardzo emocjonalnie. Ona ma gdzieś twoją wiadomość, a Ty przezywasz. Zacznij Ty ją mieć gdzieś. Wiem, że na wszystko potrzeba czasu, ale jesteś inteligentnym facetem. Tłumacz pewne sprawy swojemu sercu. Ono nie może tak podchodzić do wszystkiego.

Ach... Mikołajki. Cudowne uczucie kiedy patrzy się na dziecko rozpakowujace prezenty i wierzącego w to, że przyniósł je święty Mikołaj. Mój brat dzisiaj wziął talerzyk i kubeczek po ciastku i mleku i powiedzial, że mikołaj najpierw zjadł ciastko a później popil bo zostały okruszki na kubeczku haha Bianka też dostała prezenty, nawet ja. W książce, a konkretnie w mojej Magii była ulotka o książce "przyciagnij miłość" i moja mama mi ją kupiła właśnie na mikołajki ;p

Byłam dzisiaj z moim byłym na spacerze. Powiedzcie mi jakim trzeba być debilem żeby podejść do śpiącego dziecka i zacząć gadać do niego na głos i dotykać... Myślałam że go tam udusze gołymi rękoma. Powiem więcej, nawet dziecku na Mikołajki nic nie kupił...

Super, że już się lepiej czujesz. Widocznie potrzebny był Ci psycholog i z jego pomocą na pewno z tego wyjdziesz. Jestem tego pewna cieszę się, że tak fajnie zaczynasz podchodzić do sprawy. Oby to sie utrzymalo.

Czas poczekać na odpowiednią osobę i założyć własną rodzinę. Dobrze o Tobie świadczy, że tak się zaangazowales w relacje z nie swoim dzieckiem. Dużo Cie jeszcze dobrego czeka, jestem tego pewna.

Ex znow napisala, co u mnie, tymrazem niewytrzymale i jej odpisalem grzecznie o co jej chodzi..

Coz po jakiejs pol godzinnej rozmowie dowiedzialem sie od niej, ze nadal mnie kocha, ze za mna teskni,  spytalem w takim razie po co to wszystko.. co uslyszalem?

Kocham, tesknie ale chce byc sama, chce sie wyszalec...

No ludzie nie wiem czy mam sie smiac czy plakac, juz chyba wolalem budzic sie ze swiadomoscia ktora do dnia dzisiejszego mialem, ze ona o mnie zapomniala i w ogole nie teskni.

Chociaz sam nie rozumiem co ona ma w glowie, mozna kochac, tesknic ale nie chciec byc przy 'ukochanej' osobie?

I znow mam zjazd na samo dno. Zenada.

Nice, myślę że gdybyś w ogóle nie reagował, nie pytał o co jej chodzi w tym momencie, to jeszcze kilka tygodni i poza tym, że tęskni i kocha, to pewnie chciałaby nawet wrócić Widzę, że ze wszystkich tu zebranych tylko mnie ma ex w dupie lol

Myślałem, że Twoja ex już nie wzbudza w Tobie takich emocji. Coś tam jednak dalej siedzi ziom.

Jeszcze mnie, jeszcze mnie!

Hahahaha Autre i Jot, no to piona Ja dzisiaj mam ostatni dzień lenistwa i zaraz otwieram toffie hmmm. Jutro powrót do ciężkich treningów i diety.
Btw, my to potrafimy jednak zrobić dobrą produkcję.

https://www.youtube.com/watch?v=tU5Rnd-HM6A

Pieprzeni, niewidzialni ninja obierający cebulę w moim pokoju...

Marta, pobiegaj ze mna!

Po bieganiu możemy zjesc tonę czekolady, ja stawiam

Co tu rozumieć? Jestem od niej uzależniony i ją idealizuję. Jednak z każdym dniem mniej i mniej. Wiem, że wyjdę na prostą. Czekanie na ten moment jednak mnie już nuży. Jeśli chodzi o uczucia, to jest to chyba jedyna sfera w której włożona praca nie jest proporcjonalna do wyników, tutaj potrzeba też czasu.
Girl, tak czytam posty z września i czytam twój wiek, a ja "WTF?!", dziewczyno Ty masz 18 lat i mi nie wciskaj

Luzik Kurcze, no powinniśmy brać stąd garściami i praktykować to co tu piszecie, ale jednak każdy czuje inaczej. Ja codziennie widzę na ulicy setki kobiet i jakoś nie potrafię sobie wyobrazić, że w którejś z nich mógłbym się zakochać. Może to też jakiś dobry znak, że jednak potrafię naprawdę kochać i nie jestem w stanie skakać . Wiem jedno, nie interesują mnie romanse i przelotny seks. Czasami myślę, że to może dobry moment (po uleczeniu siebie oczywiście) na spędzenie 7 nocy z 7 innymi kobietami, ale szybko dochodzę do wniosku, że po prostu chcę stworzyć dożywotni związek, z tą idealną dla mnie kobietą. Patrzę trochę z zazdrością na moich znajomych, którzy już mają swoje połówki x lat i przechodzą do kolejnych etapów jak mieszkanie razem, zaręczyny, ślub itd.

Teraz widzę, że jednak odczytała wiadomość z nd i mi aż serce mocniej zabiło, bo jednak to znów poniżenie... Chyba usunę fejsa, żeby mnie nic na przyszłość nie kusiło.

Girl, a ja myślę, że masz trochę racji. Błędy błędami - ich się nie da uniknąć, choć rozumiem, że chcesz jak najlepiej i doceniam to :-*

Myślę jednak, że tak jak tu powiedziała Little, ciągle tylko jeden temat, ciągle tylko eks na piedestale. A wy? Już jesteśmy sami dla siebie. Co dziś zrobiliście, żeby było lepiej? Żeby było lepiej niż wczoraj? Żeby przestać myśleć o eks, nakręcać się? Za co dziś podsumowując ten dzień jesteście wdzięczni sobie? Czy dziś był krok do przodu czy do tyłu?

To wy jesteście ważni. Eks i ich uczucia już nie. To pewnie cudowni ludzie, ale już nie wasi, nie ma ich w teraźniejszości. Po co narzekać? Czemu nie możemy tu wzajemnie się motywować? Będę brutalnie szczera: od pewnego czasu tu się robi bajorko narzekania. Pogrążamy się coraz bardziej i zamiast wejść tu i dostrzec motywację, że można, że się potrafi jest jedna litania: bo eks to, bo eks tamto. Stop! Pewnie, że łatwiej jest narzekać, w końcu jesteśmy ponoć takim narzekajacym narodem, ale naprawdę, gdy zacznie się dostrzegać dobre strony, to wciąga. Uśmiech, nawet nieszczery na początku z czasem będzie promienisty. I na odwrót. To, czym się karmisz, tego masz więcej.

Zrozumcie.
Proszę...

Chlopie masz dopiero 23 lata, ja mam 31 i zero perspektyw na zalozenie rodziny poki co. Mam sie z tego powodu powiesic? No wez, prosze cie. Bo taki jest widze tok twojego myslenia. Popraw mnie, jesli sie myle?
Mnie tez nie interesuja romanse. Tylko staly zwiazek jesli juz. Zreszta nigdy romanse mnie nie interesowaly. Taka moja natura.
Po rozstaniu tez nie zwracalam uwagi na innych, nie sadzilam, ze mi sie ktos chocby spodoba. Ale to sie zmienilo. Uwierz mi, przejdzie ci.

A ja dostałem super rękawiczki na siłownię od siostry i mamy i jestem mega zadowolony bo właśnie chciałem sobie takie kupić. Ten dzień jest dla mnie udany póki co i jestem można powiedzieć radosny.

Hej Doroto. Ciężko jest mi to olać. Nie rozumiem go. Nie widzi w tym co robi nic złego, a mi jest po prostu przykro... Mała ma już 2 i pół miesiąca, a nie dostała nawet jeszcze nic od swojego "tatusia". Tu chłopaki pozabijaliby i myślą na okrągło o dzieciach, a on? Ojciec na medal... Ech... Wstyd mi, że zrobiłam ojcem takiego człowieka... Gdybym ja wcześniej wiedziała...

Ja też muszę sobie sprawić nowy telefon. Mój się psuje okropnie,  nie mam już do niego siły normalnie

Serwus!
Czytam Was na bieżąco, nie zawsze mam czas odpisać ale podczytuję kilka razy dziennie.
Wracam do Waszych rad co i rusz; myślę, analizuję, macie tak ogromnie dużo racji w swoich wypowiedziach. Nie wiecie nawet jak bardzo podnosicie mnie na duchu. Dziękuję Wam.
U mnie średnio od wczoraj. Wczoraj wczesnym popołudniem ex napisał mi krótką wiadomość na komunikatorze z pytaniem czemu nie odpisałam na jego ostatniego smsa, jeszcze sprzed weekendu (cała litania wyrzucania mi jaka to byłam zła i jak on bardzo cierpiał przeze mnie - generalnie przez ostatnie 3 tygodnie wymienialiśmy się wzajemnie tego typu wiadomościami, tak jakby jedno drugiemu chciało udowodnić ze to własnie ono bardziej cierpi... Stwierdziłam w końcu że takie przerzucanie się nie ma sensu, do niczego nie prowadzi i tak nikt nikogo nie przekona i na tamtą wiadomość już nie odpowiedziałam), zapytał też jak mi minął weekend. Cholernie chciałam mu odpisać, musiałam tak bardzo ze sobą walczyć żeby tego nie zrobić. Bo z  jednej strony, tej racjonalnej wiedziałam ze nie powinnam, z drugiej strony serce mi krzyczało żeby podtrzymać kontakt, żeby mu chociaż odpisać to co Wam teraz napisałam powyżej. Serce krzyczało odpisz, nawet chłodno, ale odpisz, a  rozum mówił żeby tego nie robić, że cały weekend się pewnie świetnie bawił, nie dał żadnego znaku życia,  i teraz nagle mu się przypomniało że istniał kiedyś ktoś taki jak ja. I tak miotałam się cały dzień, ale nie odpisałam, było mi coraz gorzej i gorzej... i wieczorem zadzwonił. Nie dałam już rady, odebrałam. Starałam się być opanowana, ale chyba mi nie wyszło, serce 1000 uderzeń na minutę, ręce mi się trzęsły, masakra jakaś dosłownie. Na początek zapytał czemu nie odpisuje, powiedziałam mu pokrótce powyższe... a on w tym momencie z grubej rury zaczął wymieniać powody dla których to się posypało, oczywiście wszystkie wskazujące moją wyłączną winę. "Wiesz dlaczego nam się nie udało, już oboje nie mieliśmy siły o to walczyć, ja nie miałem siły." Poczułam że on się żegna ze mną w tej chwili. Jakbym dostała z całej siły prosto w  twarz, ciemno mi się zrobiło przed oczami, brak oddechu. Odpowiedziałam że moim zdaniem powody były zupełnie inne i już je wymieniałam, oraz że proszę żeby dał mi spokój, ze jest mi cholernie ciężko i takie akcje sprawiają ze jest mi jeszcze trudniej, że usiłuję się z  tym poukładać i proszę żeby mi tego nie utrudniał. A on do mnie że jemu też jest ciężko, że wie że to koniec, ale że jesteśmy inni, bo jemu taki sporadyczny kontakt ułatwia pozbieranie się i dlatego to robi. Zapytał też czy chce się dziś widzieć, mikołajki itp, ale szczerze nie było w  tym pytaniu słychać szczerej chęci spotkania, takie tylko ot, rzucone, raczej chyba żeby sprawdzić moją reakcję (i kolejny plus dla niego, bo on przecież chciał się spotkać, to ja odmówiłam). Głupio mu odpowiedziałam że jak ktoś nie ma od 3 tygodni czasu to na co liczy - głupio bo w tym czasie on kilka razy faktycznie rzucał propozycją spotkania, choć wiadomym było ze się nie zgodzę. Rozmowa ta trwała jakieś 3 minuty, ja coś jeszcze mówiłam ale przerwał mi w połowie wypowiedzi hasłem że "ma już tramwaj i musi lecieć", powiedział jeszcze na koniec "kocham cie" i wtedy nie wytrzymałam i się rozłączyłam bez pożegnania bo mi łzy zaczęły lecieć a nie chciałam by słyszał że płaczę. Inna sprawa ze byłam  w sklepie i się chciałam uspokoić i widowiska nie robić. Jakieś 2 godziny później napisał jeszcze wiadomość w której mnie nazwał swoim małym kochaniem, zakłamującym rzeczywistość (chodziło zapewne o tą propozycję spotkania) i ze dobrej nocy. Takie wiecie, pobłażliwe pogłaskanie po głowie.... Nie odpisałam już. Ale pół nocy nie spałam, analizowałam każde słowo, to jest takie chore... Wiecie co jest najgorsze? on brzmiał tak... normalnie. Jak zazwyczaj. Jakby załatwiał cały dzień swoje sprawy. I jakby ten telefon to była ostatnia rzecz którą miał do odhaczenia. Był taki w pewnym sensie radosny. Jakby się poukładał z  tym wszystkim, pogodził. Czemu ja tak nie potrafię Dzisiaj cały dzień zero odzewu. Mikołajki, pewnie spędzone z dzieckiem i ex. 
Nie rozumiem tego kompletnie. Jego nie rozumiem. Czuję się jak zabawka.

Pisałam już ze od jakiegoś czasu sobie upycham grafik do maksimum. Dzisiaj miałam taki bardzo zabiegany dzień. Rano jeździłam za pracą, popołudniu zaangażowałam się w Mikołajki dla okolicznych dzieciaków, pod wieczór byłam na kursie językowym. Jakoś minęło, Mikołajki wyszły super, ale i tak prześladuje mnie to wczorajsze "kocham cie"; mimo że ten wczorajszy kontakt miał ogólnie wydźwięk negatywny to ja i tak rozpamiętuję to "kocham". Chore.

Staram się jakoś ogarnąć Wasze historie bo chciałabym się odnosić i do Waszych przeżyć, ale to nie takie proste. Przeglądam wcześniejsze posty lecz i tak wszystko mi się miesza. Trzymajcie się wszyscy. Może to co przechodzimy to jest cena jaką musimy zapłacić żeby wrócić do siebie. Żeby się na nowo narodzić. Mądrzejsi. Silniejsi. Lepsi.
Tak się staram przynajmniej pocieszać.

jot21 Chyba jesteśmy umówieni:)
Kwestia czekolad do ustalenia! Mam swoje ulubione:]