Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Ale nawaliliście!!! Aj7 wysłałam zaproszenie na insta a Girll facet był na bank gejem

Aj7 z pewnością to nie ja jestem tą kuzynką, ale świat jest mały i nie zdziwię się jak się okaże, że ją znam:)
Swoją drogą zapraszam do Lublina! Jak odeśpicie nockę

jot21 Widzisz mój ex jak mi pożyczył kilka stów to po zerwaniu sam zapytał jak stoję z kasą i czy nie mogłabym mu oddać?:/ Miał tupet-przecież logiczne, że bym oddała...ale wcześniej po prostu nie miałam.
Podpisuje się pod tym co mówią specjaliści w/w urwij kontakt. Nie wiem jaki jest sens tych kłamstw, ale baby są czasem dziwne ...tego nie ogarniesz.
Jak tam Twój kominek, czy ogień  nadal się tli?:D

Pozdrawiam i życzę miłej soboty:*:*:*:*:*:*:*

Hej kochani
Ja jestem nienormalna ogolnie hah, ale wczoraj spalam jako, ze dzis przede mna ciezki dzien w pracy

Temat kasy po rozstaniu... Taki moj jeden ex dawniejszy, ten przed gejem
Lecial mi 400f i ani sie spieszyl z oddaniem. Musialam sie poprosic. Chyba nie sadzicie, ze podarowalabym mu tyle kasy?

Pytanie do was: co dzis dobrego zrobicie dla siebie?!

Ja: pojde do pracy i nie dlatego tylko, ze musze, ale ze chce, pojde do fajnych ludzi, bedzie wesolo wiem to, kupilam dla calej ekipy swiateczne opaski na glowe z mikolajami i reniferowymi uszami
A i zadzwonie do Mel

Dzis ? No czuje sie wmiare nirmalnie . Pobudka jak zawsze z myślą o niej, niestety. Poza tym powoli z niezbyt dużym humorem . Znowu śnieg, znowu bede musiał sie męczyć zeby wyjechać !
Ogień zgasł ale zapłonie nowy! Dobre co? Takie dwuznaczne

Aj7 Ty mi nie mow o stłuczce samochodu bo jak j. Zniżył sir do poziomu -milion to przejeżdżał obok domu b. Samochodem kupionym tydzien wcześniej i co sie stało ? Jakis typ we mnie wjechał, naprawa 15 tys na szczęście nie z mojej winy wiec Aso załatwiło sprawę.

Girl kochana, jak obiecała tak zrobiła   i od rana mam lepszy humor zaraz!

Mężu
daj znać jak po psychologu.

Co zrobię dziś dla siebie? 
Nie ugotuję obiadu bo jestem leniwa dziś

Co dziś zrobię dla siebie? Mam laptop po naprawie, więc czeka mnie żmudne wgrywanie wszystkiego na nowo. Dzień zdecydowanie informatyczny, ale nie narzekam :-) Poza tym, zrobię sobie zaraz aromatycznej kawy z cynamonem i kardamonem i będzie pysznie :-) Takie drobne przyjemności najlepsze.

Ktoś z was jest może Szczurem wg chińskiego horoskopu? Zapowiada nam się cudowny 2017 rok ;-)

jot21 hahahaha dobre, dobre:D
Z pewnością zapłonie i to niebawem:)

Co zrobię dla siebie zjem drożdżówkę-bo mam ochotę:O a co...
Autre byłoby pysznie jakby nie było tego kardamonu:( nie lubię tej przyprawy-pachnie jak odświeżacz do odkurzacza
Ale cynamon mmm jest okej.

Post się zdublowal

Mężu fajnie,że poszedłeś!
Kamil tak bedzie choinka

U mnie dziś kiepsko, skręcam te meble bo remont i myślę o nim, aż wyć się chce.
To tak falami przychodzi raz jest ok nie mysle w ogóle a jak myślę to myslę tak że czuję złość, a czasem przychodzą chwile jak te co mnie rozkładają na łopatki.

Jot21 wypij taty zdrowie i nasze też:)
Aga u mnie tak samo raz lepiej raz gorzej, ale od kiedy tu zaglądam jest o wiele lepiej. Potrzebny był mi kopniak. Teraz bardziej czuję złość niż smutek.
Pamiętaj, że jestem niedaleko:D
Spanielka to świeża sprawa? Czy minęło już trochę? Dosiadaj się

Ja dosc nie lubie łychy, za słodka albo takie mam wrażenie :<

U mnie tylko tyle ze u 'kolezanki' ostra jazda, wszystko sie wydalo, mam wrazenie ze jednak zniszczylem zwiazek, jakas masakra.

Mój przypadek to długa, bardzo zagmatwana i pełna cierni historia.  To była wielka miłość, która miała pokonać wszystkie przeciwności losu, tak mi się przynajmniej wydawało.  Wchodząc w  tą relację oboje byliśmy obciążeni swoimi przeszłościami i niektórych aspektów nie udało się przeskoczyć w żaden sposób. Nie mam chyba nawet tyle siły aby wszystko szczegółowo opisać - wybaczcie, jeszcze nie teraz. Boję się że się rozkleję doszczętnie a coś mi podpowiada że nie wolno mi do tego dopuścić.
Wiele mieliśmy rozstań, wiele powrotów, chorych akcji, toksyn. Wybaczałam mu takie rzeczy, ze jak teraz na to patrzę to w głowie mi się to nie mieści, jak można tak bardzo siebie nie szanować i dać się tak upokarzać. Trochę opisałam w wątku "Co najgorszego zrobił/ powiedział wam wasz facet? Wywalmy swoją złość!" Z drugiej strony nigdy nikogo tak nie kochałam i nie sądzę by jeszcze kiedyś tak się stało, to chyba była taka miłość, która trafia się raz w życiu. W tych dobrych chwilach byliśmy jak jedność, w najpełniejszym znaczeniu tego słowa. 100% porozumienie.
Decyzję o rozstaniu podjęłam ja, jakieś 2 tygodnie temu i  trochę chyba liczyłam na to, ze będzie walczył (kiedyś tak było) - nie walczy i to też cholernie boli. Od tamtej pory sporadyczny tylko kontakt - jakiś krótki telefon, kilka smsów, głównie z wzajemnymi oskarżeniami. Wiem, powinnam go zablokować i przymierzam się do tego, tylko to takie cholernie trudne, aktualnie sprawdzam telefon wręcz kompulsywnie, dosłownie co 5 minut, czy aby przypadkiem nie napisał (mimo ze dźwięk włączony na max); ba, ja zasypiam z tym telefonem, nawet idę się kąpać. Żałosne, wiem.
Mam straszne huśtawki nastrojów. Mimo że się staram jakoś sobie czas zorganizować, wręcz na siłę wymyślam zadania żeby tylko coś robić, to i tak myślę o nim praktycznie bezustannie. Czasami są chwile że jest trochę lepiej, wtedy "Nothing compares to you" sączące się z głośników zamieniam na "Stuck in a moment" U2. Ale to i tak nie jest rewolucyjny przeskok, przyznacie sami.

Wiem że jeszcze długo będzie ciężko. Chciałabym się położyć i przespać ten najgorszy czas. Nie myśleć, nie czuć. Albo oddać serce do przechowalni.

Ej, ej! Co tu się dzieje! Trochę czasu mnie nie ma,  a wy już się tu umawiacie?  I to beze mnie? Ogłaszam wszem i wobec że wracam do was i proszę mnie już nie pomijać haha. Jesteście świetni normalnie aj7 zostałeś obserwowany przeze mnie w dniu dzisiejszym. Mężu jak tak bardzo chcesz prezenty wysyłać to możesz nam wysłać ale byłą już zostaw my się nie obrazimy dziewczyny odwalacie kawał świetnej roboty, uwielbiam Was czytać u mnie coraz lepiej, trochę jeszcze mi smutno i ciężko, ale... Też odwalilam kawał roboty i czuje się dobrze aaaa... I gratuluję mężu progresu! Nooo... To tyle, chciałam się przywitać ;*

Zakochana, wrocilas do nas slonceeee! <3

Czesc kochani zaraz cos wam sklece tu. To byl super dzien

No hej, hej Mel, Girl <3 oj mała coraz więcej rozrabia. Wszystko mi się zmienia z dnia na dzień mimo takiej rutyny. No, a u mnie tak ogólnie to tak: zrezygnowałam z matury w tym roku - po prostu nie daje sobie rady i siada mi to na zdrowie psychiczne i fizyczne. Coś trzeba było zrzucić z barków bo daleko bym tak nie zaszła, z byłym się widuje 1-2 w tygodniu - ostatnie spotkanie było dzisiaj i było ciężkie.., udało mi się załatwić świadczenia z mopsu - tylko teraz nie wiem kiedy dokładnie mi wpłyną na konto i chyba będę dzwonić w poniedziałek, szał świątecznych zakupów - uwielbiam robić prezenty, no i niestety żadnego faceta na horyzoncie który by chociaż przytulił mnie taką biedna no cóż... Haha i ostatnio się zastanawiałam czy może jednak nie pójść na studniówkę... No, ale niestety (wstyd się przyznać) brak partnera ;p

Powiedzcie mi, co o tym myślicie. Mój byly zapytał dzisiaj czy jak będą mrozy to będzie mógł przyjść do mnie widywac się z małą (a raczej powiedział "ale rozumiem, że jak będą mrozy to będę mógł do Ciebie przyjść?". Póki co widujemy się tylko i wyłącznie na spacerach i nie wiem co o tym myśleć. Ani mi to nie na rękę ani rodzicom taki mam dylemacik

Ok, zakochana, girll, albo sówka, wybierajcie, do ktorejs z was sie przeprowadzam

A mowiac co u mnie ... jest zle

Zakochana
Pozwól mu na te odwiedziny. Pokaż że masz klasę i godność i bądź wyrozumiala dla niego. Ustal z rodzicami jak mają wyglądać te wizyty w domu ale ważne że on sam się do nich garnie i uważam że nie należy mu tego utrudniać.

Co jest Aj7??

Dajcie mi solidnego liścia
Bo ciągle myślę o ex. O tym że to miłosc mojego życia i tęsknie za nim. Tak za facetem który mnie nie szanował i szarpał.
Liśc konkretny jak nic się mi należy.
Omg nie ogarniam tego kiedy mi to minie. Raz na wozie raz pod wozem
Nie wiem czy ze mną jest gorszy problem niż myślałam, że jest tak silnie uzależniona od niego i iluzji człowieka jakiego chciałam widzieć...

Agnieszka, ja przechodzę to samo. Jednak coraz częściej przypominam sobie złe momenty jak mnie katowała, bądź celowo raniła emocjonalnie. Też tęsknię i nadal kocham, ale powoli zaczynam o niej mniej i mniej myśleć. Bardzo liczę na mojego psychologa i nie poddam się. Aga, jak masz szansę, to spróbuj widzieć się z psychologiem. Dla mnie najgorsze są poranki, bo setki razy budziłem się widząc ją przy mnie, a teraz nawet już nie czuję zapachu jej poduszki. Musimy pracować nad sobą. Od kilku dni dochodzę do wniosku, że tak naprawdę to ja się bardziej starałem i więcej poświęciłem. Ona na mnie na zasługuje, chociaż to na pewno jeszcze nie jest ten moment, w którym mogę powiedzieć, że na pewno bym nie pozwolił jej wrócić gdyby o to poprosiła.

Tak mi się jeszcze przypomniało z wizyty u psychologa. Była zdziwiona, że ex pozwoliła mi tak zostać na te 6 tygodni z dzieckiem. Stwierdziła, że to się nawet żadko kiedy zdarza z biologicznym ojcem. Ogółem chyba trochę wolałbym pójść w swoją stronę i po prostu usłyszeć co ze mną nie tak i jak nad tym pracować.

Rozumiem Cię. Mi też doskwiera samotność. Staram się przebywać z innymi ludźmi, ale nawet wśród nich czuję się samotny. Brakuje mi kogoś do przytulenia, brakuje mi tego małego szkraba, który zawsze się budził przed nami i nam do łóżka wskakiwał... Jednak żyjemy dalej i trzeba sobie jakoś to życie zorganizować Nie chcę brzmieć jak jakiś coach, ale masz jakąś pasję? Marzenia? Dąż do nich! Człowiek jest najatrakcyjniejszy w oczach innych kiedy prowadzi swoje życie wg własnych zasad i nie uzależnia się od innych. Ja zauważyłem, że wreszcie wraca mi ta radocha i podniecenie na myśl o treningu. Pierwsze 1,5 miesiąca zmuszałem się, ale teraz zajawka powróciła i 5x w tygodniu główną misją dnia to mieć idealny trening. Inne chwile zapycham książkami, filmami, znajomymi, nauką. Życie nie jest łatwe, ale naprawdę dochodzę do wniosku, że nie chcę już spędzić ani jednego dnia leżąc w łóżku gapiąc się w sufit. Oczywiście, myślę, analizuję, tęsknię za nią, ale mam jednoczesną satysfakcję, że idę w dobrym kierunku. Tak z innej beczki, to od dłuższego czasu oglądam codziennie vlogi Krzysztofa Gonciarza i Caisey'ego Neistat. Motywują bardzo do super efektywnego życia. Aga, zobacz sobie sztukę składania historii zrobioną przez Gonciarza. Życie jest okrutne, lecz piękne < gdzieś to kiedyś wyczytałem i zgadzam się w 100%.

Nie wiem, czy dobrze pamiętam, ale chyba Girl mówiła o modlitwie...mi dużo pomogła właśnie modlitwa. Często też słuchałam na YT konferencji ks. Pawlukiewicza-prawi całkiem sensownie. Tak samo jak o.Szustak (o związku, małżeństwie, miłości i samotności). Oczywiście nasuwa się pytanie co ks. może o tym wiedzieć. A jednak rzucili mi całkiem inne światło na pewne sprawy.:)
Aga może spróbuj posłuchać.

Mężu zgadzam się przytulasków brakuje zwłaszcza w sobotnie i niedzielne popołudnie. My z moim ex lubiliśmy oglądać razem filmy seriale....mecze, skoki narciarskie:D haha  Kiedyś myślałam, że Gareth to jeden zawodnik, a Bale to całkiem inny:D Ex uświadomił mnie, że nie mam racji, mając niezły ubaw.

Agnieszko
widzisz jest tak jak piszesz - czujesz pustkę ale wiesz że nikt inny ci jej nie zapełni oprócz ciebie samej?
To jest właśnie najdłuższy i najtrudniejszy etap do przebrniecia po rozstaniu z drugą osobą. Umiejętność odgrzebania siebie z gruzow tego co zostalo i poczucia jedności ze samym sobą jest najwazniejsza bo na tym buduje sie zdrowa milosc i w konsekwencji normalny zwiazek z druga osoba. Jezeli nie potrafimy byc sami ani czuc sie dopełnieni z tym co juz mamy to będziemy całe życie poszukiwać tego w innych i wpadać z jednych relacji w drugie z wiecznym poczuciem braku czegoś...
Wtedy prosta już droga do  uzależnienia się od partnera bo wydaje nam się że on zaspokaja nam te potrzeby których w zdrowym nas nie powinno w ogóle być. To też taki mit "drugiej polowki", który sugeruje szukanie kogoś, kto mam da to czego sami nie posiadamy.
Idealnym dążeniem do doskonałej miłości i do przyciagniecia odpowiedniego partnera było by poświęcenie sobie maksimum czasu na poczucie że nikt i nic nie jest nam do szczęścia już potrzebne bo ono jest w nas po prostu.
Łatwo powiedzieć gorzej wykonać

jestes na dobrej drodze

Dzięki dziewczyny
Miałam fb ale on mnie znalazł i tam. Zaprosił i wyspisywał.
Dezaktywowałam sie z fb może kiedyś wróce

A wiecie, że te demotywatory też mają trochę racji? No bo jasne, trzeba dbać o siebie i to my jesteśmy najważniejsi w tym życiu, ale... Człowiek jest tak skonstruowany, aby przeżyć życie z drugim człowiekiem, aby wspólnie wychować dzieci. Pomyślcie o tym tak... Chcecie być szczęśliwi i kochani? Chcecie być codziennie rano przytulani, mieć to za czym najbardziej tesknicie? Żeby to mieć, trzeba mieć odpowiednią osobę. Nie taka która będzie szarpala, biła a potem przyjdzie i powie, że przecież nic się nie stało. Nie taka która będzie porzucać mimo tego, że dajecie z siebie 100%. Żeby przyciągnąć taką osobę, musicie odbudować siebie. Wszystko przyjdzie z czasem i wszystko dzieje się po coś. Widząc pare na ulicy nie myślcie o tym, że wy też byście tak chcieli z byłymi. Poszukajcie wszystkich złych stron związku i zobaczcie, że z tamtą osobą tego już nie będzie. A chodzi gdzieś po tym świecie ktoś z kim wy będziecie tak chodzić,  a inna porzucona osoba będzie wam zazdrościć. Tak już jest. Zobaczcie, że są na tym świecie inne osoby, są dobre, mają dobre serca i chcą się dla was poświęcić po to, żeby stworzyć rodzinę. Chcą tylko jeszcze o tym nie wiedzą. Nasze byłe związki, są już tylko byłe. Nie możemy tego rozgrzebywać w nieskończoność. Oczywiście, że wspomnienia zostaną, cieszcie się na te dobre, ale nie zapominajcie o tych złych . Jeszcze nas wszystkich ktoś tak przytuli, że zapomnimy o całym bólu. Gwarantuje to wam

Dzięki, Zakochana, potrzebowałam i ja tych słów.  Zazwyczaj dołek już mnie nie łapie, tylko czasem z niedzieli na poniedziałek i w poniedziałek rano. Tak na rozpoczęcie tygodnia. Pojawia się to poczucie, które pewnie i wy znacie - że skoro jej nie wystarczalam na tyle, by została, to z każdą inną osobą będzie tak samo. Ale już, ok, nie zamulam :-)

A jak u was?

Ja też jestem zdania, że wszystko jest po coś. I można być krytycznym wobec siebie, myśleć, że mogliśmy zrobić coś lepiej, więcej. Udoskonalić siebie. Można i to jest jedna strona medalu do rozważenia. Druga jest taka, że jeśli ktoś odszedł, nie zależało mu. Nie chciał nas na tyle, by wytrwać. I paradoksalnie, to dobrze, bo dzięki temu wiadomo, że jeśli ktoś już odpuszcza, nie jest wart uwagi, którą mu poświęciliśmy. Jeśli ucieka od problemów, wybiera łatwiejsze życie, innych ludzi, to nie jest ktoś, na kim można polegać. I wiedząc o tym i mając chwile zwątpienia czasami, trzeba pamiętać też, że ile mogliśmy, tyle robiliśmy w stosownym czasie. I wierzyć, że jeszcze kiedyś ktoś, jak mówi zakochana, przytuli z całej siły i nie da odejść. Bo jesteśmy warci miłości. Nie trzeba żyć tą myślą, nie czekać, nie nastawiać się. Zająć się sobą i tym, co mamy a nie tym, czego nie mamy. Będzie dobrze :-) Przecież większość z tego, czym się martwimy, nigdy się nie zdarza.

Hej kochani,
nie miałam możliwości wcześniej odpisać, przepraszam.
Przede wszystkim dziękuję za wszystkie opinie odnoszące się do mojej sytuacji - wiele macie racji.
Melpomeno, Ty szczególnie zauważyłaś mój bezkrytyczny do niego stosunek i faktycznie tak jest. Nie wiem jak to opisać, ale ja jestem takim człowiekiem że nawet jak ktoś mi robi dużą krzywdę to ja tą osobę usprawiedliwiam. Nawet jak coś mnie bardzo boli to ja sobie tłumaczę że pewnie nie miała tego na myśli, zrobiła to niechcący albo pod wpływem chwili, bez zastanowienia. Albo wmawiam sobie że może przesadzam i nic wielkiego się nie stało. Czasem ktoś mi musi powiedzieć ze to co mi zrobiono jest złe - tak jak opowiadałam o niektórych akcjach przyjaciółce a ona robiła coraz większe oczy i do mnie dopiero wtedy zaczęło docierać, że on chyba faktycznie przesadził i nic tego nie usprawiedliwia. To jest trochę tak jakbym potrzebowała przyzwolenia na to żebym się mogła poczuć dotkniętą. Nie wiem czy to jest zrozumiałe co piszę. Ja po prostu tak jakby nie potrafię, nie pozwalam sobie na to, by na kogoś się gniewać, złościć, nawet jeśli wewnętrznie czuję ból i wiem że jawnie mnie skrzywdził, często z premedytacją.
Ogólnie jestem takim typem człowieka, który przyjmuje innych ludzi takimi jakimi są. Nie krytykuje nikogo bo każdy ma swoje życie i swoje doświadczenia i na to jakim jest człowiekiem składa się szereg czynników o których ja nie mam pojęcia. Jeśli ktoś mi bardzo nie odpowiada to po prostu nie wchodzę z taką osobą w  bliższą relację, ale nikogo nie krytykuje bo każdy jest jaki jest. On zaś miał odwrotnie, był bardzo cyniczny, często wytykał ludziom ich wady, nazywał to "przełamywaniem schematów" i "dawaniem im do myślenia". Uważał ze czyni dobrze bo dzięki temu te osoby mają szansę się nad sobą zastanowić i coś poprawić. Może się mylę, ale to chyba nie jest zbyt zdrowe i raczej ludzie tak nie robią? Pamiętam też że kiedyś znalazłam demotywatora z tekstem "Poświęcaj tyle czasu na doskonalenie siebie byś nie miał go na krytykę innych" - wywrócił wtedy oczami i był foch.
Wielokrotnie mu też mówiłam ze może mnie krytykować, ale niech to robi konstruktywnie - bardzo go to denerwowało bo uważał ze "konstruktywna krytyka" to taki "frazes z nowomowy", pic na wodę. Pamiętam też jak kiedyś powiedział mi w  takim momencie "Taa, jasne. Jak Ty mnie krytykujesz konstruktywnie niby?" I wiecie co? Zamknął mi tym wtedy usta, autentycznie zapędził mnie w  róg i nie wiedziałam co odpowiedzieć bo poczułam że moja krytyka jego osoby tez musiała być bardzo niekonstruktywna. I poczułam że muszę być bardzo złym człowiekiem wymagając czegoś, czego sama nie daję. Tylko później jak to analizowałam to do mnie dotarło że ja go, do cholery, nigdy nie skrytykowałam. Dosłownie nigdy. Nawet jak to prowokował (np. zakładając jakieś bardzo stare i znoszone spodnie przed imprezą i udając że w nich się wybiera - dopiero jak zapytał czy mi się podobają i powiedziałam ze nie to  się denerwował i mówił ze specjalnie to zrobił i czemu mu czegoś nie powiem. Odpowiadałam wtedy, że spodnie są kijowe, ale dla mnie to naprawdę nie ma znaczenia. Bo naprawdę nie miało, czasem jak się gdzieś umawialiśmy i starałam się wyglądać jakoś ładniej, wiecie, sukienka, szpilki, makijaż, a on przyjechał w dresach na rowerze to przecież też się go nie wstydziłam.) Kurde nie skrytykowałam go jednym słowem nawet wtedy gdy przez pół roku nie miał pracy - uznałam że jeśli potrzebuje trochę spokoju i odpoczynku i może sobie na to pozwolić to to jest jego decyzja.
Często dziwiło mnie to, że reagował odmiennie w tych samych sytuacjach w  zależności od dnia. Zazwyczaj ludzie wiedzą co lubią i czego chcą a czego nie, co im się podoba a co nie itp. On potrafił w  danej sytuacji zareagować o 180 stopni inaczej niż wcześniej i uznawał to za całkowicie normalne.
Czułości lubił, ale w ograniczonym zakresie. Było dobrze jak sie nie widzieliśmy jakiś czas, to wtedy faktycznie przytulał, całował. Jak spędziliśmy razem np. kilka dni pod rząd i ja chciałam się przytulić to często słyszałam że mam dać spokój, że bez sensu, że to takie przesłodzone i cukierkowe i z przytulania nic nie wynika. Często też gdy było między nami dobrze i miło to on mówił/robił coś takiego żeby zniszczyć atmosferę, wbić mi jakąś szpilkę, tak jakby nie chciał żebym się dobrze czuła ( tak, to też było "przełamywanie schematów", tu funkcjonowało też wytłumaczenie że "jak jest zbyt słodko to robi się mdło"). Uważał też że bliskich można bardziej krytykować i mówić im złe rzeczy (nawet takie, na które nie miało się wpływu, np. dot. wyglądu), wbijać im po prostu szpilki, niż pozostałym ludziom; wg niego bliscy znają nas bardziej i więcej wybaczą. Więc im można. (sic!)
Okropne było też dla mnie to, że często było między nami zwyczajnie źle, wiecie, niefajny, niemiły dzień, z chamstewkami, dogadywaniami itp. I nagle wieczorem on sie zaczyna kleić i chce sie kochać. Tłumaczyłam mu że to tak nie działa, ze ja tak nie umiem, cały dzień słuchać dopieprzań a potem jakby nigdy nic rozłożyć nogi. Jest mi przykro, smutno i nie mam ochoty, nastroju. Nie potrafił tego zrozumieć, mówił ze sobie coś wymyślam, że jestem żałosna bo pogrywam seksem i traktuje go w kategoriach "kary i nagrody" dla faceta. Co oczywiście nie miało kompletnie nic wspólnego z prawdą.
To nie jest też tak, że to była tylko jego wina, to co opisałam wcześniej to były te najgorsze momenty, ale ja też nie byłam święta i zdaję sobie z tego sprawę. Nie radziłam sobie z całą tą sytuacją zbyt dobrze (w dużym skrócie on miał dziecko i ex, u których bywał bardzo często, jak się w pewnym momencie okazało z ex sypiał pod pretekstem wizyt u dziecka. Mimo moich próśb nie próbował nawet ustalić jakichś konkretnych spotkań z dzieckiem, nie walczył też o to by je zabierać do siebie, mimo że miał sądownie ustanowione kontakty w konkretnych dniach i godzinach i na tej podstawie mógł działać gdy ex uniemożliwiała mu spotkania z dzieckiem). Źle się zachowywałam, bardzo mi zależało i byłam zazdrosna, często mu dogadywałam o ex, wręcz prowokowałam kłótnie. Również go wyzywałam. Okłamywałam. Zwodziłam ze zamieszkamy razem - to znaczy naprawdę tego chciałam, ale ciągle coś mnie powstrzymywało, niektóre jego zachowania sprawiały że się naprawdę go bałam i nie potrafiłam się zdecydować na ten krok. Może to jest faktycznie moja wina? Może gdybym się wprowadziła na czym mu bardzo zależało to wszystko byłoby inaczej? Lepiej? Widziałby że mi zależy, a tak byliśmy oddaleni, trudno było coś budować... Może wtedy by się coś zmieniło...? To są najgorsze myśli, że może można było inaczej, lepiej... że może to by wszystko zmieniło Że może to jest jednak moja wina...
Jeśli chodzi o Twe pytanie Melpomeno to tak, jestem DDD. I myślę, w zasadzie jestem tego pewna, że emocjonalnie jestem od niego uzależniona. Jeśli chodzi o leczenie / terapię to od roku jestem pod opieką psychiatry (zdiagnozował nerwicę) i psychologa. Jeśli o tego drugiego chodzi to trochę mam mieszane wrażenia, bardzo dużo o dzieciństwie, ale bez konkretnych wniosków. Tak sobie po prostu rozmawiamy...
To co się dzieje ze mną teraz to jest jakiś cholerny koszmar. 48 h. bez kontaktu. Mam ochotę zadzwonić, napisać, pojechać do niego i wyrwać sobie serce jednocześnie. Jak bardzo chciałabym być silniejsza i taka pewna tego, ze dobrze się stało nawet jeśli teraz boli... Boże jak bardzo bym chciała.

Melpomena, Feniks, Marta, Girl i zakochana - dziękuję Wam wszystkim za słowa wsparcia. Nawet nie wiecie jak bardzo wiele dla mnie znaczą.
Zakochana - Ciebie czytałam już wcześniej i jestem pod wrażeniem Twojej dojrzałości i tego jak sobie świetnie radzisz. Chapeux bas!
Agnieszko - trzymaj się. Wiem co czujesz. Nie wiem o Ci więcej napisać. Ale jesteś silna, podjęłaś decyzję, ucięłaś kontakt, jesteś konsekwentna. Jesteś bardzo dzielna i możesz być z siebie naprawdę dumna. Pomyśl ze już jesteś jakiś krok z przodu na drodze do wyleczenia - bo ja niestety ale obawiam się że gdyby mój ex się do mnie teraz odezwał to... chyba zrobiłabym dla niego wszystko.

To co Cię powstrzymywało to Twój instynkt samozachowawczy, bałaś się go i nie chciałaś jakaś Twoja zdroworozsądkowa część chroniła Cię przed tą decyzją. I uwierz nie było by lepiej, on tylko uzyskałby większą władzę nad Tobą. I owszem zmieniłoby się ale na gorsze. Gorsze dla Ciebie. Kto wie co działoby się w waszych 4 ścianach oprócz przemocy psychicznej na pewno by pojawiła się dość szybko przemoc fizyczna.
Miałam identyczną sytuację on chciał mieszkać razem dość szybko. Ja niby chcialam ale coś mnie odwodziło od tej decyzji. Mówił mi wtedy, że jestem niedojrzała że wygodnie mi u rodziców. Mimo tego nie ugięłam się. Jednak z czasem planowaliśmy wspólne mieszkanie, przekonywałam się do tego pomysłu. Ale jak wyszło i co mi zrobił to już wiecie.

Przeczytaj swoją wypowiedź jeszcze raz. Naprawdę po tym wszystkim jak Cię traktował zrobiłabyś dla tego psychola wszystko ?

Zakochana myślałam bo martwiłam sie o Ciebie, ostatnie Twoje wpisy były bardzo niepokojące. Ale widzę, że jest lepiej z czego bardzo się cieszę

Spanielko troche trzezwiej brzmi juz Twoj ostatni post ale wciaz jeszcze majaczysz mimo to.
Piszesz ze Ty nie oceniasz ludzi ich zachowan tego jak zyja. Zgoda niech sobie robia co chca i jak chca aaaale do momentu gdy to nie dotyka nas, nie uderza w nas. Gdy juz zaczyna to mamy pelne prawo a wrecz obowiazek przeciwstawic sie temu i wyrzucic krzywdziciela z naszego zycia jesli nie dociera do niego komunikat ze nie zyczymy sobie pewnych zachowan. Twoj facet (bo mezczyzna tego dupka nie nazwe) to zwykly manipulant ktory wyczul w Tobie podatny grunt na ofiare. Ty przepraszasz ze zyjesz, wszystko robisz dla innych a siebie spychasz do roli scierki podlogowej. Jak takiej naiwnej nie wykorzystac? No przeciez sama sie o to prosi. A jesli nawet ma jakies przeblyski asertywnych zachowan to sie ja zaraz pod buta jeszcze mocniej  wezmie, wysmieje ze nowomową pogrywa i seksem tepa laska.
Kolejna Twoja wypowiedz ze nie bylas swieta bo nie radzilas sobie z jego kontaktem z ex. No tak powinnas byc uchachana od ucha do ucha ze idzie do niej na bzykanko pod pretekstem odwiedzin u dziecka  i go na ta okazje jeszcze w gumki zaopatrzyc. Czy Ty czytasz wogole co piszesz!? Czulas i wiedzialas ze nie o dziecko tu chodzi tylko zwykle chodzenie na boki i resztki zdrowego rozsadku a nie Twoj zly chafakter kazaly Ci manifestowac zlosc z tego powodu. A ten dupek Ci zrobil takie pranie mozgu ze Ty sie jeszcze w piers bijesz ze skrucha ze zle sie stalo ze bylas niemila. No i wyrzucasz sobie ze nie zamieszkalas z nim. Bo przeciez oczywistym jest ze chce sie mieszkac ze zdradzaczem, klamca i agresorem prawda?
Podsumowujac jak dla mnie powinnas sie bardziej do terapii przylozyc bo z obecnym swoim mysleniem zle skonczysz. Albo ten gosc Cie calkiem psychicznie wykonczy abo trafisz w lapy kolejnego podobnego  typa i kiedys moze sie nie skonczyc na wyzywaniu i szarpaniu tylko na czyms duzo gorszym.