Chłodne rozstania-podejście drugie, jak obudzić w sobie siłę. - Netkobiety.pl

Autre,
bo ja z natury jestem samotnikiem i zawsze mi bylo ze soba najbardziej po drodze.
Będąc z ex oczekiwałam jednak wsparcia w zwykłych życiowych sprawach a nie dostajac go pogrążałam się coraz bardziej w tej swojej nieszczęśliwości.
Teraz jestem sama i zaczynam czuć jak wspaniale jest odzyskać tą wewnętrzną samotność, poczucie kontroli nad swoimi emocjami i samopoczuciem.
Kiedy potrzebuję ludzi to do nich idę. Nie muszę za to znosić już czyjejś nie wynoszącej nic pozytywnego w moje życie obecności.

Nadal każdego ranka pojawia się malutki smutek i chwila żalu za przeszłością ale widzę że i te uczucia blakną z każdym dniem. Jest progres

Wdzięczność na dzis:
1. Dziękuję za to że potrafię być wdzięczna za każdy kolejny dzień i za to co mnie spotyka.

2.Dziękuję że poczucie wdzięczności zaczyna dawać widoczne efekty.

3.Dziękuję że staje się lepsza dla innych a przede wszystkim dla siebie.

Girl obiecuje coś dziś wrzucić na insta
Przykro mi,że masz taką wredną szefową co za jedza! W każdej firmie zawsze znajdzie się ktoś kto bardziej lub mniej uprzykrzy nam życie.
Zakochana może mała już chce na ten świat?
Doris co to za gorszy czas? Heee?
Camaro staram się obserwować moje myśli i pozwalać im być nie wypieram ich bo to niczego nie zmieni,może dziś jest lekki dołek bo mijają równo dwa tygodnie?
Dziś nawet przeszło mi przez myśl a może napisać pozdrowienia? Jednak szybko się opamiętałam.
Długie przerwy od forum stanowczo mi nie służą
Autre wiem,że te myśli będą się pojawiać,że mając teraz dużo wolnego czasu niestety mogę i mam czas na myślenie.

Little, dobrze, że się opamiętałaś. Potem mogłabyś cierpieć bardziej, gdyby nie napisał nic albo coś niemiłego.
A poza tym:

Kobieto, jesteś w Hiszpanii, kraju gorącej krwi torreadorów. Piękne plaże, zabytki, ulotne chwile z przyjazną Ci duszą, lazurowe niebo, inna roślinność, inna mentalność ludzi. Korzystaj, kochana. Oddychaj, smakuj, baw się. Przezywaj, doświadczaj tych dobrych chwil. Otwórz się na poznanie Hiszpanii wszystkimi zmysłami Nie myśl o tym, co było. To już zostawiłaś za sobą. Nie wiesz czy jeszcze kiedyś tu będziesz, o tej porze roku, z tymi samymi ludźmi wokół. Dlatego zbieraj wspomnienia, ciesz się i uśmiechaj jak najwięcej. Nie myśl o czymś, co Cię niszczy, odbiera spokój, denerwuje. Idź na bazar, zobacz czy nasze melony smakują tak samo jak tam (albo inne owoce), spróbuj pogadać po hiszpańsku z miejscowym, wygłupiaj się z dziećmi. Trafiłam dziś na mądre zdanie i Tobie też to radzę: "Żyj, bo jest później niż Ci się wydaje".

Trzymam kciuki za to, żeby Ci się udało wyjść z dołka.

Mel, masz rację. Jesteś bardzo mądra i dobrze to rozgryzłaś. Tak jest. Prawda jest jednak taka, że tu nie widać, żeby był happy end. Popatrz, jakoś nikt się ze mną nie kontaktuje, żeby to zakończyć, postawić kropkę na i. Nie powie mi co było źle, mogę tylko to czuć aż do wymyślania sobie możliwych problemów co mogłam zrobić nie tak. Ja czuję, że to koniec. Nie wiem, bo wiedzieć nie mogę. Nikt mi tego nie powiedział wprost. I nie wnikam z jakich powodów: czy obawy przed zranieniem mnie czy z powodu własnego strachu - nieważne. To ja sama muszę sobie to poukładać, nie czekać, zamknąć ten rozdział. Nieważne nawet jak bardzo chciałabym tej kropki na i, finalnego spotkania, podziękowań i przytulenia na odchodne - nie jest mi to dane i nie sądzę by było. Minąło póltora miesiąca odkąd wszystko zaczęło się sypać. W weekend minie miesiąc od ostatniego spotkania, w zasadzie ostatniego kontaktu poza moimi sporadycznymi smsami czy już coś postanowiła. Odzywałam się w tej kwestii dwukrotnie, tydzień po tygodniu, starając się nie naciskać. I za każdy razem mówiono mi, że nie. Teraz już milczę. Nie pytam, bo uważam, że jednak choć minimum w tej sytuacji, ale drugiej osobie tez powinno zależeć. I dlatego myślę, że to koniec. A z drugiej strony, nie zabiłam jeszcze nadziei, bo przemawia przeze mnie optymizm i naiwność dziecka. I zła jestem na siebie, bo próbuję was dogonić. Chwilami czuję, że to już, jestem super  pewna siebie, pewna tego, że dam radę, że naprawdę gorsze dramaty są na świecie - i to jest ta górka. A kiedy indziej no cóż, zapełniam sobie dzień, żeby nie myśleć, nie analizować.

Autre kochana dziękuje :*
Smakuje smakuje szczególnie wino jest pyszne i owoce
Wszystko jest jak mówisz i muszę skupić się na" dobrodziejstwach" Hiszpanii.
A co u Ciebie? Jakaś wiadomość coś?

Też macie tak że wieczory są najgorsze ?
Wczoraj miałam spokój a dziś znowu dostaje smsy....

Spokojnie..bardziej neutralnie juz u mnie się zaczyna robić w sferze emocji.
Każdy ma swoje chwile słabości.
Zakochana jak się czujecie ?

Aga, przypuszczam, że może ma jakieś frustracje z całego dnia albo mu się nudzi i dlatego pisze. Może akurat sobie przypomniał o Tobie. Może pomyślał, że jak Cie trochę podreczy, to wrócisz? :-) Myślę, że próbuje Cię skruszyć poprzez wejście Ci na poczucie własnej wartości. Wiadomo, że jeśli kogoś chwalisz, na ogół prędzej zrobi coś dla Ciebie niż gdy go obrażasz.

Autre a wiesz,że ja też analizuje swoje zachowanie i przez chwile pomyslałam,że mogłam to zrobic inaczej,być lepsza i dać nam jeszcze szanse? Jednak jak sobie przypominam Twoje słowa" co on ci dał czego nie mozesz dac sobie sama? Nic i to mnie trzyma.
Aga jak sobie radzisz z jego smsami? Odpisujesz? Ignorujesz?
Ja na dzień dzisiejszy wiem,że gdyby napisał to bym z nim pogadała i pewnie byśmy zaczęli od nowa..

http://www.inside-job.pl/przekop-swoje-mysli/
Polecam artykul

Camaro ma racje,gdyby on sie do mnie teraz odezwał to byśmy zaczęli dialog i znowu dali szanse..na moje szczęście on ma wywalone wiec jestem "bezpieczna"
Jak zadzwonisz to faktycznie rozdrapiesz rany...
Musisz zamknąć jedne drzwi,żeby otworzyć inne.

Mel, przeczytałam Twoje słowa i wiesz jaka była moja pierwsza reakcja? Strach. Przed odpowiedzialnością za zakończenie tego związku. Mówię zupełnie szczerze, nie ukrywam nic tu przed wami. Pomyslałam, że będę tą winną za rozpad, za zerwanie. Nie myslałam, że moze ten kontakt będzie miał skutki uboczne. Że ją usłysze i od razu az mnie będzie kusiło zapytać czy wszystko ok, jak sie czuje i wszystkie te pytania, które zadają ludzie, gdy im zależy. Nie myslałam, że potem moge miec kaca emocjonalnego na skutek tego kontaktu. Pierwsza mysl: nie, boje się.

Potem pomyślałam: może coś w tym jest. Skoro tak twierdzi ktoś mądry, to moze tak jest i powinnam to rozważyć na serio. Może nie wiem o tym, że mi rzeczywiście ulży. I wreszcie zapytałam sama siebie czy chcę to zrobić. Odpowiedź była przecząca, ale już nie myslałam o strachu przed odpowiedzialnością. Po prostu czułam, że gdybym to zrobiła, nie udźwignęłabym tego, żeby jeszcze nie tylko rozważać w głowie różne rzeczy w złych chwilach, co było nie tak, ale jeszcze mieć świadomość, że to ja to zakończyłam. Potem pomyślałam jak typowa baba, na przekór czyli: a dlaczego ja mam kończyć coś, o czym zdecydowała ona, ze tego chce? Skoro powiedziała A, niech mówi B.

Little.owl, i co, chcesz przechodzic to wszystko na nowo? Serio?

Camaro, masz rację. Wszystko rozgrywa się w głowie. Artykuł zaraz przeczytam, dzięki.

Juz się ogarniam. Teraz tak sobie pomyślałam jak bardzo jednak byłyśmy różne... Nawet gdyby mi na kimś nie zależało, nie wytrzymałabym i spróbowała sie dowiedzieć jak ktos się czuje. Jeśli nie wprost, to przez osoby trzecie. To fakt, nie wybielanie się.

Coś ładnego znalazłam z mądrym tekstem i po hiszpańsku
Łapcie na wieczór
https://www.youtube.com/watch?v=zAwJAuRB78g

Autre
właśnie o to mi chodziło.  Żeby PRZEJĄĆ KONTROLĘ. Nad własnym życiem i nad tym jak się czujemy. Bo do tej pory to ta druga osoba pociągala za sznurki a czystym masochizmem jest pozbawienie siebie prawa do decydowania o własnym życiu z powodu strachu.
Można to nazwać rozdrapywaniem ran, grzebaniem w emocjach ale dla mnie to pokazanie odwagi i wyjście z tarczą. Nie na tarczy.
Jakakolwiek decyzja jest lepsza niż jej brak.

Ale to tylko moje przemyślenia oraz zasady które mi pomagają wyjść z tego cało. Każdy z was będzie miał inną receptę na życie najbardziej odpowiednią dla siebie w danym momencie.

I jeszcze jedno Autre moja droga...
Przecież wiesz że innego końca nie będzie.
Zawalcz o siebie.

Hej kochani, dobry wieczor

Kamil, racja. Moj ex tez do mnie wypisywal po rozstaniu. Chcial koniecznie wiedziec, czy sie moze nie zabilam? Zapewne. Choc mam podejrzenia, ze wyrzutow sumienia nie mial, bo najpierw trzeba to sumienie miec. Najprawdopodobniej chcial miec otwarta furtke, lub wciaz napawac sie tym, ze mnie zmiazdzyl.

Powiem wam tak 'Jesli odzywa sie do ciebie przeszlosc, nie odbieraj. Ona nie ma nic nowego do powiedzenia.'

hej ja po pracy dotarłam jakos tu dzisiaj ciezko widze chyba choroba zakaźna Autre nie chcesz chyba wziac odpowiedzialnosci bo wiesz ze wtedy bedzie definitywny koniec a tak ta nadzieja jest?? ciezko cos doradzic Ty musisz czuc czy tego kroku potrzebujesz czy nie ale ja wiem po sobie ze tak trwałam i trwałam i to mnie wykanczalo az sama sie odzywalam , albo jak sie nie odzywalam budowalam siebie on sie odzywał i cała moja budowa poszła w łeb.

U mnie moze i dobrze ze sie nie odzywa bo pewnie bym pękła liitle i mel chyba jestesmy na tym samym poziomie widze

ściskam was

Doris
dobrze prawisz

Czyli sztuką jest w takim razie nie dać się złamać i nie ulec emocjom, gdy się kiedyś odezwie. Łatwizna :-P A poważnie, masz rację z tą nadzieją. Po prostu czuję, że będę wierna sobie, gdy zostawię to tak, jak jest. Tak jak mówił Kamil, może kiedyś zrozumie, że głupio zrobiła w ren sposób to kończąc. A jeśli nie, co jest bardzo prawdopodobne, to i tak moja satysfakcja, że idę do przodu :-) A Ty jak tam się czujesz?

Mel, kochany Baranie, mam jednego w rodzinie i nijak nie da się poskromic, więc wiem o czym mówisz. To taki typ, co działa na własnych zasadach :-D Nie za szybko zamykasz te etapy? Robisz to w zgodzie ze sobą czy dlatego, że wymagasz od siebie tego samoogarnięcia w pełni teraz i już? ;-)

Autre, widzę, że Ci owieczki i barany w głowie wybacz, musiałam ;p hihi

Zakochana, Ty mnie jeszcze nie raz rozwalisz tą owieczką, tak czuję :-D Pisząc tamto, pomyślałam, że sobie przypomnisz :*

Chicago, a gdybym Ci powiedziała, że możesz być otwarty na rozmowy,nawet na zniesienie przykrych chwil podczas niej,ale druga osoba nie będzie na to gotowa? Różne są sytuacje. Myślę, że rozmowa przynosi ulgę, wyjaśnia wiele i osobiście bardzo jestem za dialogiem. Tylko któraś rozmowa z kolei,która nic nie zmienia... Gdy jest jak zawsze, Ty powiesz swoje, ona swoje i macie impas. Musi być jeszcze wzajemne zrozumienie i chęć działania dla dobra drugiej osoby. Do tego dochodzą emocje,które sprawiają, że wcale nie jest łatwo oddzielić myśli od nich i wykazać chłodną,  rozumową postawę.

To nie kwestia kompromisów, Chicago. To kwestia wygody,lenistwa i egoizmu. Zahaczę o moje doświadczenia, ale usłyszałam coś takiego mniej wiecej: po co być ze sobą na siłę, skoro trzeba się zmieniać dla drugiej osoby? Na co ja, że nie ma ludzi w 100% dobranych jak bliźniaki i równie dobrze można zmieniać ich jak rękawiczki, to nie jest argument. Kompromisy może być nam łatwo osiągnąć. Uważam, że to kwestia chęci.

Dawno odeszlismy od prostoty, od podstaw, zatraciliśmy wartości, które powinny być naszym kręgosłupem. I może od tego należy zacząć.

Mówisz o zaufaniu? Nadal myślę o lenistwie. Łatwiej nam pomarudzić na forum niż założyć tu dziennik zmian i raportowac postępy w układaniu sobie życia na nowo :-) Łatwiej gadać niż zdobyć to zaufanie do ludzi, partnera. Latwiej żądać dla siebie niż dawać innym. Łatwiej urabiać kogoś niż siebie. Przykłady można mnożyć, ale myślę, że próbując kogoś obdarzyć zaufaniem dajemy mu bardzo wiele. I to szkoda dla niego,jeśli nie potrafi dostrzec jak wielki to dar i o niego dbać.

Autre, oj rozwale, to Ci mogę nawet obiecać ;*

Kochani, wspaniałe się Was czyta, wyciąga wnioski, ale od siebie za cholere nic nie dodam. Mam jakieś dziwne dni Ostatnio, że nie mogę pozbierać myśli. Także piszczcie dalej, ja poczytam

No Autre, piekna odpowiedz:) Wiele mozna z niej wyciagnac! Az sie usmiechnałem. Dałaś mi kolejna podstawę do konstruktywnych przemyśleń, dzieki Ci za to!

P.S: Ostatni akapit najlepszy !

Dzien dobry wszystkim. Jak wasze samopoczucie i plany na weekend? U mnie poranki juz calkiem niezle. Zauwazylem ze moj najgorszy moment dnia, to ten kiedy wchodze do domu po pracy. Czuje sie wtedy mega spiety i samotny. Chce jak najszybciej zrobic obiad i wyjsc z domu np na silownie. Mial ktos z Was podobnie? Musze nauczyc sie tej samotnosci.
Milego dnia

Dzień dobry!

U mnie z dnia na dzień jest coraz lepiej, wszak mijają już dwa miesiące od wyprowadzki i prawie trzy miesiące od pierwszych problemów wskazujących na koniec związku, a także około miesiąca od całkowitego urwania kontaktu. Zdarzają się smutniejsze chwile, ale to już nie całe dni - co najwyżej smutne poranki czy smutne wieczory. Wiem jednak, że dam radę i będzie już tylko lepiej.

Ciągle jednak boję się przyszłości. Orientacyjnie zaplanowałem sobie jesień i zimę - dużo sportu, kurs angielskiego i wspinaczki, książki, prowadzenie strony o podróżowaniu i podróżowanie. Zniknęły jednak plany długoterminowe - wszystkie one były powiązane z partnerką. Oszczędzanie na budowę domu, małżeństwo/dziecko, podróż (poślubna) dookoła świata, rozwój własnej firmy i wiele innych. Przez to wszystko czuję bezsens życia - pędzę do przodu, staram się jak mogę, ale nie wiem do czego pędzę i jaki w tym wszystkim sens. Czy to normalny porozstaniowy etap czy początek depresji, skoro widzę bezcelowość mojego życia?

Kamil, to nie jest depresja. To jest normalne, jak najbardziej normalne. Jak ma się czuć człowiek, który miał plany, marzenia, ułożył sobie pół życia, a potem nagle wszystko się wali i plany nie tylko trzeba zmienić, a wstrzymać. Te najważniejsze plany w naszym życiu jak ślub, dziecko, rodzina. Też czuję coś takiego, ale to jest nieuniknione. Miałam zamieszkać z nim, mamy mieć dziecko, mieliśmy tworzyć rodzine, czekałam na pierścionek. Na pierścionek, a nie zakończenie związku. To co się z nami dzieje jest nieuniknione. Nadzieja którą byliśmy wypełnieni schodzi z nas. Nadzieja na stabilizację życia uczuciowego.  Także nie przejmuj się tym, że tak odczuwasz, nie masz teraz na to wpływu. Za jakiś czas ułoży Ci się to w głowie i nie będzię to tak wyglądać. Masz cudowne życie, możesz pozwolić sobie na podróże i kształtowanie siebie. Tym się zajmij teraz I głowa do góry

Girl, dziękuję, staram się w miare własnych możliwości. Chociaż wczoraj to ze stresu tak sobie warge obgryzłam, że nie wiedziałam, że tak można ;p Aaale, psychicznie jest coraz lepiej, czuje to, naprawdę A może to ta ilość czekolady, którą dzisiaj zjadłam ?

Pryszła mi pościel. Mam dla Was zagadke Z jakim wzorem zamówiłam sobie pościel? Haha

Tu akurat mam z Was wszystkich najlepiej. Bo ja już niedługo nie będe samotna choćbym chciała Wiadomo, że to nie to samo, ale jednak Za to wy znajdziecie sobie kogoś w mam nadzieje jak najkrótszym czasie. Ja moge nieco później, bo zamiast jeździć i mieć plany to ja będe zajmować się dzieckiem Ciężko będzie kogoś poznać. Ale wierze, że wewnętrznie prędzej czy później wszyscy się "zagoimy"

Zakochana jestem pewien, ze bedziesz najszczesliwsza mama na swiecie. A w swoim czasie poznac odpowiedniego mezczyzne. Tak bedzie.
Girl szukaj innej pracy. Skoro ta Cie denerwuje i  nie daje zadowalajacego wynagrodzenia, nic Cie w niej nie trzyma

Girl, to zmieniaj tą pracę! Jestem pewna, ze znajdziesz coś dużo lepszego! Zacznij najpierw szukać, idź na rozmowę, zawalcz o swoje!

Camaro, na wszystko w życiu jest czas. Najwidoczniej tak miało być. Może to wszystko jest po to, abyśmy mogli bardziej docenić szczęście które nas jeszcze spotka? Na każdego z nas przyjdzie czas.

Pamiętajcie, aby każdy z Was który znajdzie drugą połówkę to żebyście przypomnieli sobie o tym forum i tu o tym napisali! Na pewno będą tu nowe duszyczki które będą potrzebowały szczęśliwego zakończenia

Mel książka dobrze na Ciebie działa, także ćwicz dalej, a ja poczytam z chęcią o tym, bo widze rezultaty u Ciebie. Na którym dniu jesteś?

OCZYWIŚCIE, ŻE W OWIECZKI :DDD

Witajcie!
Trochę mnie nie było a tu tyle wiadomości
Ja dziś lepiej zaraz jedziemy zwiedzać i jakieś zakupy
Dziś czuje,że jestem na wakacjach
Nic mnie nie goni,nie spieszę się i nic nie robie na sile.
Postanowiłam sobie zrobic Detox od znajomych,wiadomości i rozmów. Jedynie forum.
Ktoś z was fajnie napisał byc przyjaciółka dla samej siebie.
Widzę,że jesteście raczej w dobrych humorach, przesyłam wam dużo dużo słoneczka

Zakochana
jestem na dniu 17 i powiem ci że jakoś od tygodnia zaczynam widzieć konkretne zmiany w swoim nastawieniu. Ćwicząc wdzięczność za wszystko co nas spotyka wyzbywasz się stopniowo poczucia krzywdy, żalu, porażki. Wybaczysz partnerowi i zaczniesz widzieć że to tylko człowiek który na tamten moment czuł że wybiera dla siebie to co najlepsze.
Po prostu budzisz się pewnego dnia z uczuciem ze już niczego nie brakuje w twoim życiu do tego byś czuła się szczęśliwa. Bo jesteś szczęśliwa z tym co masz.

Dlatego nie zgodzę się z Kamilem mimo całego szacunku do tego co napisał.
Nie czujmy się spelnieni dopiero gdy spotkamy ta druga osobę bo tak naprawdę przerzucamy na nią odpowiedzialność za własne poczucie szczęścia. A co jeśli ta osoba odejdzie, umrze? Wtedy historia się powtarza i znów lądujemy na tym forum.
Na początku też miałam fazę na szukanie sobie na siłę zajęcia, kompulsywnie obdzwanialam znajomych próbując zabić czas a teraz po prostu zwolnilam tempo i żyję tak jak przed rozstaniem.   Pozwalam na to żeby czas sam wyciszyl moje emocje. Narazie się udaje

Powiem ci jeszcze ze mi tą książkę polecono  z zapewnieniem że naprawdę działa w 100% procentach jeżeli sumiennie robisz to co jest w niej napisane.
Poleciła mi ją starsza Angielka widząc jak cierpię i nie daje rady ze sobą. Powiedziała że ta książka zmieniła życie jej córki która też rzucił facet. Mało tego, pół roku po tym poznała miłość swego życia i wyszła za mąż  
Nie nastawiam się na żadne spektakularne efekty ale powiem szczerze że ona popycha mnie do przodu i daje nadzieję że na pewno będzie lepiej.

Powodzenia Zakochana :*

Mel jest dokladnie tak jak piszesz, tylko kazdy dojrzewa do tego stanu w roznym czasie. Jedni szybciej inni wolniej. Czy ksiazka w tym pomoze? Dam wam znac, dzisjaj zamawiam

Mel, powiem Ci, że masz ogromny dar przekonywania, właśnie się zbieram do empika Nie myślałaś o jakichś kursach motywujących ludzi do działania? Masz na nas niezły wpływ i jest to wpływ dobry Już kiedyś myślałam o tej książce, ale Twoje słowa są najlepszą motywacją.

Dobry dzień, kochani :*

Zakochana, jaki szpital? Co mnie ominęło? Co do pościeli, tez obstawiam owieczki Jak się czujesz? Jak mała?

Little, takie chwile też są potrzebne. Trochę czasu z samym sobą, otoczeniem - na oddech i regenerację. Popieram I powtarzam to, co wczoraj: korzystaj w pełni z tej podróży

Może mi ktoś powiedzieć gdzie jest Doris i gdzie ją wcięło od wczoraj? Zaraz ją namierzę na fb chyba. A poważnie, zastanawiam się jak sobie radzi i czy wszystko w porządku.

Girl, ja tak z innej beczki: a są jakieś dobre strony tej pracy? Nawet najmniejsze? Praca to ludzie, wiem, a jak z obowiązkami? odpowiedzialnością? Jak się dogadujesz ze współpracownikami?

Chłopaki, myślę, że co do tego poczucia bezsensu, braku radości to jest tak, że będąc z kimś bardzo przyrastasz do tej osoby. Nie oceniam czy za bardzo. Pojawia się przyzwyczajenie jak w starym małżeństwie. Wiesz na co lubi chodzić do kina, wiesz co jej sprawia radość. Wakacje planujecie powiedzmy częściowo w górach, częściowo nad morzem. Macie swoje plany dalekie lub bliskie, wiecie czego się spodziewać. I nagle rozstanie, szok, niedowierzanie. Multum emocji, z którymi trzeba się zmierzyć i które wokół Ciebie krążą. Uczucia, które trzeba uporządkować, na którym to etapie właśnie wszyscy (chyba) stoimy. Ta huśtawka jest normalna. Musisz pożegnać kogoś, kto był dla Ciebie ważny. Z kim spędziłeś n-lat czy miesięcy. I zaakceptować jego brak, gdy dotychczas oswoiłeś się z obecnością tej osoby. Dlatego nie czujesz w pełni tej radości, bo nie jesteś jeszcze szczęśliwy sam ze sobą. Ciągle masz w sobie ranę, jak gdyby ktoś kogoś od Ciebie oderwał i tak  zostawił. I póki nie minie odpowiednio wiele czasu a Ty nie oswoisz się z tym rozstaniem, tak będzie. Moim skromnym zdaniem, nie ma innych czynników. Tylko czas i Twoja praca nad sobą.

Przepraszam, nie wiem kto tu pisał (Mel chyba?) o tym, że nic nie planuje, nie rozkłada sobie czasu. Może i tak jest najlepiej? Na pewno nie na pierwsze chwile po rozstaniu, ale te juz mamy za sobą. Ale później? Ryzyko jest jednak takie, że mijają kolejne szare dni, monotonne, bo praca, dom, obowiązki. Dopiero bliżej weekendu odżywamy. Musze tą koncepcje chyba przemyśleć

Z ciekawości zapytam: zdarzają się wam całe smutne dni? Gdy przez cały dzień jest tylko dół i nic więcej?

Kamil, martwisz mnie ta bezcelowością. Tak jak inni, nie sądzę, żeby to była depresja, co najwyżej porozstaniowa i jesienna chandra, ale najbardziej mnie przestraszyłeś tym kawałkiem: ""Ciągle jednak boję się przyszłości". Czego się boisz konkretnie? Czym jest przyszłość dla Ciebie, jak dalekim okresem?

Camaro, u mnie nie sposób przewidzieć kiedy jest najgorzej. zauważyłam, że im więcej mam pracy, tym paradoksalnie większe prawdopodobieństwo dołka i niepotrzebnych myśli. Im bliżej weekendu albo gdy wreszcie przyjdę do domu, tym większa radość i spokój

A dla tych, którzy jeszcze myślą nad swoją winą za rozpad związku polecam