pozbawcie mnie zludzen, mam 36 lat - Netkobiety.pl

Jest różnica między zapracowaniem  a zasłużeniem.
Pracujesz na swoją rzecz, zgodnie z warunkami które z kimś ustalić.
Rossanka, Ty chyba nie chcesz żadnego związku, tylko lubisz się użalać po prostu.

Myślę że jest trochę tego i tego. Dobrze mieć i punkty, zainteresowania wspólne, ale trzeba też mieć swoje własne hobby i życie, aby nie zadręczyć siebie nawzajem nieustanną obecnością. Potrzeba zdrowego balansu.
Wydaje mi się, ze bardziej porządane jest zbliżenie do siebie mentalne, niż aby mieć dokładnie takie same zainteresowania.

Moim zdaniem to nie jest do końca trwanie w marazmie i wieczne użalanie się nad sobą, co po prostu pewne przyzwyczajenie. Lata mijają, człowiek nauczył się żyć sam ze sobą, pewne kwestie pozostają do przepracowania, bo jednak przyzwyczajenia też dają we znaki, kiedy próbujemy je obalić. Widzimy w otoczeniu zjawiska wręcz banalne dla innych, a dla nas tak odległe. Pozostaje pytanie na ile przed nimi podświadomie uciekamy, a na ile ich naprawdę pragniemy?

Też mam czasem wrażenie (niestety), że Rossanka tylko szuka punktu zaczepienia, by potwierdzić, że zmiany są niemożliwe, bo ona nie zasługuje na nic dobrego i już.

Czy wpływy otoczenia mogą aż tak "wejść w krew"?

Przecież każdemu, albo prawie każdemu z nas 'sprzedano' jakieś kiepskie przekonania na temat swój i świata...

Nie tyle chodzi o to, by niezachwianie wierzyć w powodzenie, gdy fakty są od lat inne, tylko żeby się nie utwierdzać w przekonaniu odrwotnym, że nic dobrego jej nie czeka i tematyka związków jest już przekreślona. Programuje się w ten sposób i nawet jeśli nie ma racji, to zaczyna działać w taki sposób, by na poziomie materialnym potwierdzić swoje wierzenia - efekt może być zgodny z przewidywaniem, nawet, jeśli wcale nie było to przesądzone.

Wszystko zostawia jakieś ślady.
Ale po co je wzmacniać? I tak są uciążliwe.

Około dekadę - chciałbyś tworzyć "normalne związki" mając 15 lat?
Nie wiem, co napisać

Co nie zmienia faktu, że właśnie w okresie 15-25 lat buduje się pewne relacje, uczy się zachowań, intymności, życia razem. Po prostu DOŚWIADCZA.
Pod tym względem po prostu Rumuński widzi siebie na tym polu jako 15-latka. Cała nauka przed nim, a bądźmy szczerzy. Ciężko będzie znaleźć nauczycielkę, która taki stan zaakceptuje.

Nie ma się czemu dziwić, że sporo osób nie zamierza niańczyć innych w kwestii nauki w tworzeniu i pielęgnowaniu relacji. Zawsze, kiedy istnieją rozbieżności, jednej osobie jest ciężko za drugą nadążyć a w tej bardziej doświadczonej narasta stopniowo frustracja. Można jakoś próbować znależć osoby o podobnym stopniu doświadczenia, może to nieco zażegnać niebezpieczeństwo konfliktów.
Przede wszystkim Rumuński nie nastawiaj sie od razu na stworzenie relacji, podchodź do tego na luzie a co najważniejsze, nie uznawaja faktu braku doświadczenia w związkach za podstawowe kryterium samooceny.

No ale ja dobrze wiem aby nie nastawiać się od razu na stworzenie związku.
Przecież to nie jest tak, że się przedstawiam i już cisnę na jakiś związek czy coś, jest normalna rozmowa zawsze, która kończy się tym, że dziewczyna nagle traci zainteresowanie.
Ja nie jestem jakimś napaleńcem desperatem co już by się oświadczał, no ludzie.

Fajny wpis Lilko, naprawdę super się czytało
Co prawda nie wierzę, że wiara wszystko załatwia, ale na pewno z tą wiarą szanse na zmiany są o wiele większe.

Ja na razie znikam z forum, na czas nieokreślony. A ponieważ w tym wątku chyba najwięcej pisałam,  to tutaj zostawiam info.

Miło było poczytać, porozmawiać, poznać trochę Was i wasze myślenie. Dużo przemyśleń z forum było inspirujących do dalszego drążenia ; )

Gdyby ktoś miał ochotę na kontakt, to teraz tylko mailowo.

Trzymajcie się ciepło.

...

Niepodobna, powodzenia w życiu. Miło było z Tobą popisać i zżyć się odrobinkę.
Lilko, a Ciebie niezmiernie miło poczytać po tak długiej przerwie. Jak zwykle post pełen empatii i wiedzy. Wybacz, że tak Cię mailowo zaniedbałam przez odwlekanie w nieskończoność i czekanie na specjalną chwilę, by napisać parę słów. Pamiętam i darzę niezmienną sympatią.

Moja znajomość - o dziwo! o przewrotności losu! - rozwija się i mam wrażenie, że z wolna zmienia się w związek - choć jeszcze nie mam odwagi tak się zdecydowanie zadeklarować. Pomimo wszystko dostaję w tej relacji wiele rzeczy, o których na próżno marzyłam w "starym życiu": troskę, ciepło, spontaniczność, porozumienie. Oboje jesteśmy zgodni, że "gra" między nami jak mało z kim, gadać możemy godzinami. Są też trudności oczywiście, staram się nie tracić głowy do reszty, ale dochodzę do wniosku, że więcej otrzymuję niż tracę.

Rossanko, moim zdaniem związek to nie tylko ślepy traf, ale i decyzja - czasem bardzo trudna.
Ja zdecydowałam, że cokolwiek się stanie, nie będę żałować tego, co się teraz dzieje w moim życiu. Nawet jeśli jednak okaże się, że lepiej z tego związku zrezygnować - tu i teraz przeżywam coś bardzo pozytywnego.

U ks. Malińskiego przeczytałam o kobiecie, której wszyscy odradzali małżeństwo z pewnym mężczyzną. Mówili jej, że to się uda najwyżej na rok-dwa, a potem nie będzie miała z facetem życia. Na to ona: "To chociaż przez dwa lata będę szczęśliwa". I postawiła na swoim - i była szczęśliwa przez wiele lat, obawy bliskich nie spełniły się.

Warto zdać się na swojego nosa i nie szufladkować ludzi a priori.

Piegowata Co za niespodzianka, miło słyszeć, że sie  układa A patrząc po Twoich wcześniejszych wpisach, byłas pełna sceptycycmu i wątpliwości...

Spotnaniność - to jest akurat taka cecha, której mam bardzo ale to baaardzo ograniczone pokłady. Wiem ,że kobiety nieśłychanie to lubią, ale widzicie: perspektywa związku nie zachęca jednak tak bardzo do zmian, bo sam uważam, że dobrze się czuję z tym. Poza oczywistymi przypadkami, kiedy jest ona niezbędna i konieczna, to na samo słowo "spontan" mam lekkie uczulenie. Z wyprzedzeniem 48 godzinnym zazwyczaj już wiem co będę robił i nagła zmiana planów( o ile nie jest niezbędna) wywołuje u mnie niesmak. Podziwiam ludzi, którzy np. w weekend, w piątek wieczorem potrafią nagle zdecydpować, że jadą na drugi koniec Polski. Wiem, że spontaniczność nie zawiera się jedynie w takich przykładach, ale jakoś ogólnie nie potrzebuje tych emocji. Spontanicznośc końćży się u mnie na opcji nagłego wyjscia na piwo na miasto

Cześć Wszystkim!
Dziękuję za miłe słowa. Wiecie, moje języki miłości to miłe słowa i dotyk. Wiem to od Kasi Sawickiej. A wcześniej myślałam, że ze mną coś nie tak.
Forum jest bardzo wciągające. Ludzie emocjonalni często zatracają granicę i zaczynają tylko pisać o życiu zamiast żyć. Dlatego przestałam pisać. Przez pół roku nie zaglądałam wcale, a potem raz na miesiąc. Chciałam wiedzieć co u starych znajomych. Kilka osób znów odeszło. Piegowata, ja rozumiem, że czasami tak jest, że po prostu się nie napisze. O Ciebie byłam spokojna, wiedziałam że sobie poradzisz. I tak jest. Super! Cieszę się, że jeszcze niektórzy z naszej ekipy piszą na forum, bo dzięki temu wiem co u nich. A ja ciągle tęsknię.
Rossanko, poczytałam właśnie co u Ciebie, no i tak myślałam co można by jeszcze zrobić, żebyś spełniła swoje marzenie. Widzę właśnie, że wiele rzeczy już przepracowałaś, że masz poukładane życie, że dobrze sobie radzisz. Widzę u Ciebie ten dystans, nawet do wpisów na forum. Ja Ciebie rozumiem, wiem, jak bardzo słowa mogą ranić ludzi wrażliwych. A tacy też są, bo osobowości są różne.  Właściwie wszystko w Twoim życiu jest Ok, z tym wyjątkiem, że nie masz tej osoby do kochania ze wzajemnością. I widzę, że jest to dla Ciebie bardzo ważne. W ogóle myślę, że dla wielu osób jest to jednak aspekt życia nie do zastąpienia przez inną dziedzinę. Tym bardziej, że nie ma się innej głębokiej więzi np. z rodzicami lub dzieckiem. Myślę, że większość ludzi potrzebuje głębokiej relacji, w której czują się kochani i sami kochają.
Pisałaś, że większość mężczyzn traktuje Cię bardziej jak koleżankę. Tak sobie myślę, że można by było nad tym właśnie popracować, żeby to zmienić. I pomyślałam, że gdybyś Ty od początku zachowywała się nazwijmy to zalotnie i nadawała od razu relacji typ damko-męski, to może druga strona mając taki komunikat inaczej by się zachowywała. Ja kiedyś zrobiłam taki eksperyment i powiem Ci, że to działa. Dziewczyny czasami tak piszą, że nie chcą wyjść na desperatkę, ale ja nie sądzę, że akurat każdy facet pomyśli w ten sposób. Ja myślę raczej, że części mężczyzn może się to podobać. Ja bym właśnie tak zrobiła, bo wydaje mi się, że coś trzeba zmienić w tej układance skoro do tej pory brak oczekiwanych efektów. Poczytałabym na początek na ten temat. Później zmieniłabym styl ubierania na baaardzo kobiecy, naprawdę można być ubranym od stóp do głów i być bardzo seksi, nie nachalny ale taki subtelny styl, do tego leki makijaż i powabny uśmiech. I tak na co dzień, na każdy dzień. To może być fajna zabawa. Wiem co na to powiedziałaby Pieguska. Ale ja tam myślę, że ludzie są różni i lubią różne rzeczy. Czyż kobiety od wieków nie uwodzą?

Posłuchaj Ross, o czym śpiewają faceci.

Nie no, takie drobne akcje, czy śmieszne zdarzenia ,to ja rozumiem To jest raczej dla mnie naturalne i nawet ciężko mi to nazywać spontanicznością raczej normalnością Ta sytuacja z autobusem to raczej konieczność:) Bo co innego należy zrobic? Siąść na przystanku i pluć sobie w brodę? Raczej nie..Mnie też nieraz ratowały całodobowe kawiarnie..
Ryjówkę złapał..To niezły refleks ma.. Ciężko to czasami zobaczyć, nie mówiąc o złapaniu..Pożyteczne i miłe stworzonka

Piegowata, jak miło się czyta o tych Waszych wspólnych "chwilach"... Aż się buzia sama uśmiecha Niby to wszystko takie proste, zwyczajne, ale przecież o to właśnie chodzi w byciu razem. Cieszę się razem z Tobą
Też się starałam w minionych tygodniach cieszyć swoimi fajnymi momentami, mimo różnych rozterek i obaw. Może wyszłam na naiwną, bo nie umiałam kryć radości i nadziei w swoich oczach, ale autentycznie się cieszyłam i nie chciało mi się udawać, że jest inaczej.

Masz rację - <<Co tam zresztą "nie uda". Już się udało, bo mam tę odrobinę radości>>.

Też tak myślę

Chyba że ktoś celuje w ilość, a nie w jakość relacji i chce się podobać jak największej liczbie facetów. Wtedy taka umiejętność zalotności/flirtu może się przydać (mam na myśli taką sztuczną, wyuczoną zalotność, nie tą naturalną, którą wiele kobiet posiada, pewnie nawet nieświadomie). Ja bym jednak chciała, żeby ktoś zakochał się i zachwycił mną właśnie taką, jaka jestem

Wbrew pozorom czasami to nie jest takie proste i określenia typu "nie bać się" i "mieć odwagę" są tu bardzo odpowiednie. Więc dobrze, że o tym wspomniałaś, bo utwierdzam się w przekonaniu, że ze mną wszystko ok Czyli że mimo iż chcę być sobą i żeby ktoś mnie taką pokochał, to jednak jest to trudne i wymaga właśnie odwagi. A jest to trudne w takich sytuacjach, gdy wiem, że osoba, która mi się podoba, nie odwzajemni mojego zainteresowania, dopóki w pewnych kwestiach się nie zmienię i nie będę inna. Nie mam wątpliwości co do tego, że wybieram siebie, ale jednak jest jakoś tak trochę smutno. Takie dziwne sprzeczności

No właśnie, nadal tu widzę nie tylko słowo wygadać ale i rozwiązanie.

Dobrze jest pogadać, ale dobrze też szukać rozwiązania tego co nam nie odpowiada. A ja zrozumiałam, że jednak Ross pragnie związku. Najgorzej jeśli się tylko utknie na samym gadaniu, a życie nam ucieka. Jednak myślę, że u Ciebie Ross tak nie będzie. Z Twoich ostatnich wpisów wyłania się bardzo pozytywny obraz, harmonia, coś na czym można zbudować coś nowego, następny etap. Bardzo ciekawa dyskusja wywiązała się u Ciebie Ross. Myślę, że będą i wnioski z niej.

Ogólnie zgadzam się z tym co tu ostatnio dziewczyny napisałyście. Nie stoi to wcale w sprzeczności z tym o czym ja piszę. Właściwie jest to coś nieuchwytnego, co można by nazwać wewnętrzną energią, promieniowaniem wewnętrznym światłem, aurą tajemniczości, a może takim modnym ostatnio słowem flow.
Ja jestem zadaniowcem. Jeśli czegoś chcę, to uczę się jak to osiągnąć. Jeśli chcę mężczyznę, to poznaję jego świat. To jakby nauczyć się jego języka. Nie widzę w tym nic złego, a raczej fascynującego. Ja lubię ludzi. Lubię mężczyzn i lubię kobiety. Jeśli wiem, że faceci to jednak wzrokowcy, to czy nie warto ubierać się tak by nas zauważyli? Nie, wcale nie trzeba mieć dekoltu do pasa. To coś innego. Ja lubię po prostu pięknie wyglądać, sprawia mi to przyjemność, którą widać na zewnątrz. I wcale nie uważam, że jest to płytkie. Wiem, że mam wnętrze głębokie, ale to mi nie przeszkadza świetnie wyglądać, kiedy mam na to ochotę. Wtedy czujesz się piękna i jesteś piękna. A to nie jest obojętne dla panów.
Druga sprawa to komunikacja niewerbalna. Spojrzeniem można wiele powiedzieć, uśmiechem, gestem, tylko to trzeba ukierunkować, powinno byś świadome ale zarazem naturalne.
Trzeci etap rozmowa. Oczywiście, że trzeba tu być sobą. Ktoś kto ciągle przytakuje po prostu nie będzie na dłuższą metę pociągający. Trzeba mieć swoje zdanie i umieć je wyrażać, a myślę, że Ross robi to świetnie, ale też ciekawość tej drugiej strony, posłuchać z nieudawanym zainteresowaniem jego historii.
Ja myślę, że nie ma nic złego w daniu znać tej drugiej stronie, że Ci się podoba. Tak samo może to zrobić mężczyzna jak i kobieta. Jeżeli bym wiedziałam na miejscu Ross, że jest facet wolny, a podoba mi się to z pewnością subtelnie dałabym mu o tym znać. Jeżeli nie będzie w jego typie to po prostu nie odpowie na te sygnały. A przykrość dla kobiety minimalna, bo przecież nikt nic w prost nie mówił. To była taka gra. Myślę, że może być przyjemna dla obu stron. Taki dreszczyk emocji, adrenalina.
Tak bym podeszła do tego tematu.

Osobno rozważę kwestię bycia sobą. To bardzo ciekawe, ale i trudne. Każdy chce żeby go pokochać takim jakim jest. Tak było by najpiękniej, ale tak myślę, że to typowe dla lat młodzieńczych. W wieku dojrzałym ludzie jednak mają jakieś wymagania i upodobania. Myślę, że dobrze jest spotkać się gdzieś pośrodku, znaleźć taką równowagę między tym co mogę zrobić dla drugiej strony, a co jest tym moim wewnętrznym ja, którego nie chcę i nie powinno się zmieniać. W końcu jeśli się chce stworzyć związek, zmiany będą nieuniknione. Życie je wymusi. Zresztą większość ludzi podlega jednak nieustannemu rozwojowi. Bo czyż ja dzisiaj, to ta sama ja sprzed 10, 20 -stu lat? Z pewnością nie.

Pozwolę sobie porównać sytuację Piegowatej i Rossanki. Myślę, że są one zupełnie inne.
Piegowata, to niespokojny duch, indywidualistka, bardzo otwarta na ludzi i to co niesie życie, smakuje życie, ma bliską relację z synem i wielu ludzi wokół siebie. Jest jej dobrze w miejscu w którym jest.
Rossanka osiągnęła stabilizację, ale jest w pewnym stopniu rozczarowana tym, że nie jest w związku, pragnie tego, a ja uważam że powinna dążyć do realizacji tego pragnienia. Nie ma bowiem głębokiej relacji z inną osobą, a jednak większość ludzi tego właśnie potrzebuje do szczęścia. Co by nie mówić dla wielu osób miłości nie da się niczym zastąpić.

Ja tak to widzę, ale może niekoniecznie tak właśnie jest.
Chciałam po prostu pomóc Ci Rossanko, a jedynie taki sposób przyszedł mi do głowy.
Bardzo wiele osób tu pisze, myślę, że też mają dobre intencje, że chcą pomóc, każdy tak jak umie. A więc masz w sobie to coś co przyciąga innych.

mam dokładnie tak samo.
Dobre podsumowanie wszystkiego, co tu naskrobaliśmy, w całym Twoim poście, Lilka

Niby dwa zupełnie różne podejścia, ale w sumie chyba każdy ma w sobie mocne strony

Czasami, żeby kogoś bliżej poznać, on MUSI nas czymś przyciągnąć czy też zainteresować. Inaczej nie będziemy mieli możliwości stwierdzić, czy jest wystarczająco atrakcyjnym i ciekawym człowiekiem, do stworzenia trwałego związku. Poznajac kogoś bliżej, mamy szansę jeszcze bardziej wzmocnić wtedy nasza relację
Z kolei według pierwszego podejścia: co znaczy chcieć mężczyznę, nie znając go choc odrobinę? Żeby go zechcieć, to trzeba na czymś się opierać a jak to zrobić nie znająć go wystarczajaco? Czyżby pierwsze wrażenie?

Pisałam to z przekąsem i zabawiłem się słowem ;-), bo co innego kogoś CHCIEĆ, a czym innym jest kogoś CHCIEĆ POZNAWAĆ.
Albo będzie to kolejność: zainteresowanie —> poznawanie —> chęć (KOGOŚ/BYCIA Z KIMŚ)
Albo: zainteresowanie —> chęć (POZNAWANIA KOGOŚ I JEGO ŚWIATA)—> poznawanie

Pierwsze wrażenie jest ważne w obu przypadkach do wzbudzenia zainteresowania. Kiedyś pisał o tym Tycho. Jakoś trzeba zaistnieć w czyimś polu uwagi, zostać dostrzeżonym, przyciągnąć uwagę i stworzyć podstawę do dalszych „działań”.

Marta, nie wiem gdzie i jak odbywały się Twoje obserwacje, ale nie zgadzam się z generalizacją, że im bardziej kobieta ma faceta gdzieś, tym bardziej jemu zaczyna zależeć. Podobny pogląd często można spotkać u panów jako zalecana postawa faceta wobec kobiety, żeby ona się nie znudziła. To karmienie wiecznie żywej u danej osoby niepewności i pielęgnowanie w niej niedoścignionego pragnienia, by zyskać pewność. To działa, ale na szczególny rodzaj osób. Powiedziałabym, że takie, które mają spore deficyty w bliskich relacjach i baaardzo im zależy, żeby przekonać do siebie kogoś nieprzekonanego. To osoby, które lubią „być tresowane” i lubią jak je raz odpychasz i pozwalasz zatęsknić a potem przyciągasz i przez chwilę pozwalasz się kochać. To osoby, które jarają się niepewnością i kręcisz je tak długo dopóki nie staną się Ciebie pewnym.

To chyba oczywiste, że najpierw musi pójść mocny impuls, a  za nim chęć poznawania.
W temperaturze pokojowej reakcja nie zachodzi u mnie.

Dzięki, to robię a przynajmniej staram się.
Czasem tu zerkam.
Doszłam do konkluzji, że muszę być sobą.

A ja znalazłam jeszcze taki ciekawy filmik.

A niektórym nie pomaga ani szukanie, ani odpuszczenie To chyba wyłącznie kwestia szczęścia... No i tego jak bardzo jest się atrakcyjnym na różnych płaszczyznach. Powiem Ci, że moje ostatnie 3 dni były tragiczne. Jakiś czas temu zaczęłam pisać z facetem z Warszawy (dzieli nas jakieś 350 km, więc dużo) i mimo że sobie obiecywałam, że będę trzymać dystans i to tylko klikanie, to oczywiście nie wyszło. Przyzwyczaiłam się do niego już i lekko zauroczyłam. Widzę jednak, że ta relacja nie ma sensu i nic z tego nie będzie, zwłaszcza że ja nawet nie mam prawa jazdy, więc... I jest mi tak cholernie źle, bo super mi się z nim rozmawia, wydaje się być bardzo wartościowym facetem, a z wyglądu ze zdjęć jest dla mnie akceptowalny (mimo że według BMI ma już I stopień otyłości, a mi zawsze podobali się szczupli),no ale ta odległość! on mnie zaprosił na wesele do kolegi,chciał po mnie przyjechać, że on wszystko załatwi, że tak mu zależy i chciałby pójść ze mną. Ale my wtedy pisaliśmy od tygodnia raptem, to nie byłoby w moim stylu, a odpowiedź miałam mu dać następnego dnia, bo do wesela było mało czasu. Mówił że wie, że brzmi to szalenie, ale od początku złapał ze mną takie porozumienie i że trudno, najwyżej mu odmówię, ale on musi mnie zapytać. Ale no nie mogłabym, ja jestem cykor i nie nadaje się na takie spontany. To wesele było w sobotę i po czasie trochę żałowałam, że może trzeba było zaryzykować i żeby przyjechał, ale pechowo to było tak na samym początku Rozum mi mówi, że ta relacja nie miałaby szans, ale z drugiej strony dopadło mnie swego rodzaju zauroczenie, beznadzieja! Dlaczego jak trafia się ktoś fajny, to musi mieszkać tak daleko, a na miejscu nie mogę poznać nikogo, tutaj sami starzy ludzie lub młodzież, ci w moim wieku już ustawieni dawno z kobietami, zostali w większości jacyś dresiarze, lovelasy i typy spod ciemnej gwiazdy. A ja jestem już tak samotna, że przytuliłabym się nawet do jeża... Brakuje mi nie tylko faceta, ale też ludzi, choćby jednej koleżanki.. Chodziłam dziś sama po parku, bo wyszło słońce, no i chciało mi się ryczeć, bo znowu sama i sama, nie widzę żadnej szansy na odmianę

To raczej kwestia skłonności ludzi do "racjonalizowania zdarzeń". Chyba nie najlepsza definicja. Myślenie magiczne? Dorabianie wyjaśnień do typowych zdarzeń? Nie wiem jak to zdefiniować.

Po prostu fakt, że przeciętna/normalna osoba kogoś poznaje to nie jest żaden cud. Pewnie codziennie mijamy na ulicy z 10+ osób, z którymi moglibyśmy stworzyć udany związek, ale nie ma okoliczności do nawiązania znajomości. Za to starczy jedna sytuacja, jakiś impuls do nawiązania znajomości -> a potem już jest z górki, bo kryteria doboru w pary są szersze, niż się wydaje "na sucho".

Cześć Wam wszystkim.
Wygląda na to, że jestem z PP, choć ciągle jeszcze niedowierzam w powodzenie tego przedsięwzięcia na dluższą metę. Jednak tu i teraz jest O.K. Ot, pozwoliłam sprawom, by się działy, a chwilom, by trwały. Nie bez obaw i starych, zadawnionych lęków. A jednak widzę dbałość o mnie, pociąg i tym podobne...
Temat "samotności", pomimo wszystko, nadal żywo mnie obchodzi.
Konkluzję mam niezmienną od kilku lat: żyć pomimo. Po prostu żyć. Nie wałkować w tym parku swojej samotności, ale niesamowite kolory brzóz, jesionów i klonów. Zbierać kasztany i rozdawać je spotkanym dzieciom. Cieszyć się tym, co jest, a na resztę przyjdzie czas, jeśli ma przyjść. Można w ramach pomagania losowi zagadnąć tego przystojniaka z psem w parkowej alejce. Po prostu skupić się na tym, co mamy pozytywnego, bo od ciągłego rozpamiętywania braków rzeczywiście można oszaleć.
Co do postu Marty, to sorry, ale nie pozwoliłabym sobie na zauroczenie się facetem, którego nie poznałam osobiście, choćby najpiękniej pisał przez internet. Nawet w realu wolałabym nie kierować się zanadto pierwszym wrażeniem, ale pozwolić, by czas je zweryfikował. Kiedyś zdarzyło mi się ulec urokowi takiego gawędziarza, co to tylko przygody i odskoczni od małżeństwa szukał. Było to dla mnie nauczką i bardzo skutecznie wyleczyło z mrzonek i bezpodstawnych zauroczeń.
Świadomie też nie wchodzę w znajomości na odległość, bo wiem, że temu po prostu nie podołam. Nie stać mnie na nieustanne podróżowanie, a na przeprowadzkę do innego miasta nie zdecyduję się dla nikogo.

Piegowata Super, że się udało! Jednak sprawa się pozytywnie rozstrzygnęła, świetnie!

(...)żyć pomimo. Po prostu żyć. Nie wałkować w tym parku swojej samotności, ale niesamowite kolory brzóz, jesionów i klonów. Zbierać kasztany i rozdawać je spotkanym dzieciom. Cieszyć się tym, co jest, a na resztę przyjdzie czas, jeśli ma przyjść. Można w ramach pomagania losowi zagadnąć tego przystojniaka z psem w parkowej alejce. Po prostu skupić się na tym, co mamy pozytywnego, bo od ciągłego rozpamiętywania braków rzeczywiście można oszaleć(...) Więcej, oby więcej osób o TAKICH właśnie przemyśleniach! Brawo! Na takich fundamentach trzeba budować swoje szczęście Powodzenia!

Bagienniku, dzięki za miłe słowa.
A wiesz, olśniło mnie właśnie, że taką samą postawę warto pielęgnować w związku. Piszę to nie bez powodu, bo choć ta moja znajomość wciąż trwa, rozwija się, to wcale wolna od rozterek nie jestem. Mam w sobie lęk przed bliskością, przed tym, że sama zepsuję coś dobrego, przed tym, że może jednak popełniam błąd, bo PP kryształowy nie jest. Ale obserwuję, trwam i widzę, ile ten człowiek robi dla mnie dobrego, jaki jest cierpliwy i zdecydowany. Staram się jak mogę, nie świrować zanadto...
Wiele z siebie odnalazłam w wątku: https://www.netkobiety.pl/t41059.html  Podobnie jak autorka i pozostałe uczestniczki wątku przeżywam swoje huśtawki, niepewności, obawy i boję się, że nie wytrzymam napięcia. czym sama sprowokuję fiasko. Ratuję się samoświadomością.