Dlaczego mnie, Boże, opuściłeś? - Netkobiety.pl

Dlaczego uważasz, że Cię opuścił?

Piszesz, że opuścił Cię Bóg, a ja zapytam: Czy zwracasz się do Boga? Czy wierzysz? Te pytania wzięły się stąd, że ludzie wierzący (których ja znam) każdy zły moment w życiu, każdy problem uważają za próbę, którą muszą przejść. Bóg jest przy mnie, będę silny i wytrwam-tak mówią.
Opuścił Cię Bóg czy tracisz wiarę?

wierzę w Boga, chodzę do Kościoła, noszę na szyji medalik, Zawsze mam przy sobie różaniec.... wierzę bo modlę się codziennie i odwiedzam święte miejsca.....
nie wiem czy Bóg mnie opuścił czy tracę wiarę.... nie wiem

Witaj Kasku
Z tego co piszesz wnioskuję,że jesteś osobą bardzo wierzącą (nosisz medalik,modlisz się regularnie itd.)Czytasz Biblię? Wiesz sama mam beznadziejne życie,choć muszę przyznać że cokolwiek mnie złego spotkało sama do tego doprowadziłam,żyjąc w sprzeczności z przykazaniami.Obecnie mam niewpełni sprawne kolano,jestem po rozwodzie,nie mam mieszkania,pracy,przyjaciół,znajomych,mam 2 dzieci.Wiesz w chwilach trudnych czytam ,,Wielką Nowennę".Zawiera fragmenty Pisma św.,fragment z komentarzem na każdy dzień w roku.Pamiętaj Kasku,że im ktoś bliżej żyje Boga tym ma w życiu trudniej cyt.:,,Synu jeśli mas zamiar służyć Panu,przygotuj swą duszę na doświadczenie!Zachowaj spokój serca i bądź cierpliwy(...)Przylgnij do Niego i nie odstępuj(...)Bo w ogniu doświadcza się złoto a ludzi miłych Bogu w piecu utrapienia(...)"Syr 2,1-9.

A w którym momencie Bóg powiedział" "No to jak we mnie wierzyta to wszyćko wam bydzie szło jak z płatka!"? Cierpienie jest częścią życia. Nasze problemy i niepowodzenia nie są spowodowane Jego złośliwością czy odrzuceniem nas. A Jezus tak wiele przecierpiał, bo co, bo Bóg stwierdził nagle "A, mam Cię synuś w nosie."? Nie sądzę. Życie. Jest. Ciężkie. Często bywa niesprawiedliwe. Ale Bóg nas nie opuszcza nigdy. Cieszymy się że On nas kocha nawet wtedy gdy grzeszymy i to ciężko. My też powinniśmy umieć Go kochać kiedy w naszym życiu źle się dzieje, nie tylko wtedy kiedy jest słodziutko. Wtedy łatwo kochać Boga i ludzi. A prawdziwa wiara sprawdza się w ogniu.

kasku chyba się po prostu pogubiłaś troche w życiu. facetowi poradziłbym żeby wział to wszystko na klate a nastęnie zaczął rozwiązywać problemy od tego najprostrzego.
wielu ludziom przytrafiło się g.wno w życiu.

beznadziejny i bezprzyszłości związek... ten problem możesz załatwić od ręki, porozmawiaj z mamą pamietaj że to jedna z tych osób która będzie cię kochała do końca. łzy,strach,alkohol i depresja- to minie czas leczy rany

nie obwiniaj Boga o serię niepowodzeń to nic nie zmieni.

To smutne że w życiu,zdarzają się takie chwile że mamy wrażenie że Bóg nas opuścił. Dopada nas lawina przykrych , sytuacji,przyjaciele też jakby się zapadli pod ziemię i to w tym czasie gdy czujemy sie osamotnieni. Potrzebujemy wsparcia ,zrozumienia,,,przytulenia,a doświadczamy tylko pustki.
I myśl że ten najwyższy, któremu zaufałam gdzieś oderwał wzrok na moment ode mnie,długi moment......jeszcze dłuższy....
Opuścił mnie, już nie ma w swojej pieczy.
Co bedzie dalej w dużej mierze zależy od Ciebie. Czy pozwolisz aby Twoja wiara w Boga słabła do momentu gdy powiesz BÓG nie istnieje a może wezmiesz się w garść i odbudujesz wasze relacje,i odczujesz obecnosć Boga w swoim życiu.
Jezus powiedział..Szczęśliwi którzy są świadomi swej potrzeby duchowej. Mat;5:3

Zobacz sobie ten film: http://www.youtube.com/watch?v=buXMJaoyTM0

Bardzo uważnie. I nie szukaj winnego w Bogu ale poszukaj w sobie siły. Bo Ty masz moc sprawczą.

Na prawdę współczuję Tobie, chociaż ja mam życie równie smutne jak Twoje pochodzę z biednej rodziny, nie mam wykształcenie ,pracy . Rodzina tak jak by nie istniała, i zadaję sobie pytanie dlaczego tak cierpię  dlaczego Bóg mnie tak karze od najmłodszych już lat? ojciec mój zrobił mi krzywdę ,  jestem rozwódką, pochowałam swoje dziecko, nie piszę tego żeby się użalać nad sobą, bo mam dla kogo żyć moje dzieci są dla mnie całym życiem. Chociaż czasami mam też myśli straszne.

Wy chyba tylko narzekac umiecie. Biedne życie, krzyż pański itd. A mozna się cieszyć każdą chwila, małymi zreczai, a nie narzekać na braki. Te można zaś uzupełnić praca, kreatywnością i chęcią.

Nokiaaa, obawiam się, że Bóg nie ma nic wspólnego z Twoją obecną sytuacją. Spotkałaś trudnych ludzi na swojej drodze i to oni skomplikowali Ci życie.

Wbrew pozorom autorko w najtrudniejszych chwilach Bóg jest najbliżej, spróbuj Mu powierzyć swoje problemy a On się nimi zajmie, wiem coś o tym . I jeszcze cytat z PŚ: " dla Boga bowiem nie ma rzeczy niemożliwych", więc działaj

to może być najlepszy moment, żeby uwierzyć

najlepiej zacząć od, zostawienia tamtej kobiety w spokoju
skupieniu się na sobie, i na chwili obecnej

to co było, już nie jest ani Twoje ani "tamtej" kobiety

prosisz Boga żeby zmienił coś co było??, hmmm
poproś żeby zmienił to co będzie

i działaj, a na pewno Ci pomoże
czasem może się nam wydawać że nasz plan na siebie jest najlepszy
a tu się okazuję że po wielu nieudanych próbach, wysiłkach, latach nerwów,
inna droga dla nas jest przewidziana

wystarczy uwierzyć, nie trzeba umieć

Nokiaaa, czasu nie cofniesz. To co Cię spotkało, już się stało i się nie zmieni.
Targają Tobą negatywne uczucia. Kierujesz je w stronę kobiety, która Cię skrzywdziła, ale obrywasz Ty. Ty jesteś w dołku. Tobie runęły idee. Twojej psychice się dostało.
Trudno jest w skrajnych sytuacjach znaleźć obiektywne spojrzenie. Bardzo trudno... Pomaga działanie. Spójrz w przyszłość. Nie myśl o tym, co już było. A jeśli już musisz, to zastanów się jak małostkowa musi być osoba, która przeczy wszelkim moralnym zasadom. Która krzywdzi innych w myśl niewłaściwie pojętych wartości.
Zastanów się, czy Ciebie i Twoją wiarę jest w stanie pokonać ktoś tak małego kalibru.
Długo wytrzymałaś w chorej relacji. To nie świadczy o Twojej słabości, ale sile. Załamałaś się, bo runęła jakaś perspektywa, ale gdy jedne drzwi się zamykają, uchylają się inne. Rozejrzyj się. Wyjdź z kokonu poczucia własnej krzywdy. Przestań się nad sobą użalać, chociaż masz do tego prawo, ale szkoda życia na nieproduktywne marnowanie czasu.
Rozejrzyj się, zastanów. Zauważ przyjaciół, którzy życzą Ci dobrze. Pozwól przeszłości na porośnięcie kurzem, gdy przyszłość będzie nową, fascynującą kartą do zapisania.
Wiesz jak najlepiej zdruzgoczesz wcześniejsze postępowanie swojej wrednej przełażonej?
Pokazując jej, że nie tylko jej działania Cibie nie zniszczyły, ale wzmocniły. Że pomimo jej wysiłków Ty wciąż masz poczucie własnej wartości.

skąd masz te dane??
nie kręć sobie filmów, rusz do przodu

jak nie możesz wytrzymać to po prostu to puść, i zostaw

z jednej strony to trzymasz, przeżywasz, odczuwasz "ból" z drugiej piszesz o alkoholu
z trzeciej o Bogu, hmmmm

zostaw alkohol, stań na nogach wobec problemów, rusz się do przodu, i będzie dobrze

i uwierzysz

Odeszłaś... Co dalej? Masz jakiś plan na przyszłość? Jakieś oczekiwania, wyobrażenia?
Może napiszesz nam, co chciałabyś robić, jak widzisz swoją przyszłość? Czy bierzesz pod uwagę inną drogę zawodową, inną ścieżkę życiową?

Nie mam planów.
Na dzień dzisiejszy nie szukam pracy bo mam uraz.boje się.ze spotka mnie znowu cos zlego

Na razie muszę pracować w tej szkole i być wtedy gdy wszyscy na mnie patrzą.
Co lubię?wiele rzeczy.
Np niezależność i książki.

Na moje miejsce wyznaczono juz nowa osobę.
Tej dziewczynie jest glupio ale ja jej mowilam ze mi to nie przeszkadza. To nie nowa mi zaszkodziła a tamta stara.

Po prostu współpraca się nie ułożyła.ona mi nie pomogła opanować obowiązków.
Juz po pracy.
Raczej jak się z tym pogodzić.

Jak się pogodzić z tym, że owa osoba nie pomogła? Pomyśl, że w następnej pracy możesz spotkać życzliwych i pomocnych ludzi, więc może nie ma czego żałować.
W mojej pierwszej pracy sama musiałam sobie radzić, dzięki temu zdobyłam trochę doświadczenia, co nie znaczy, że nie popełniałam błędów. A pisząc o tym, nie chcę się wymądrzać, tylko zasugerować ci, żebyś pomyślała, dlaczego ktoś nie zechciał ci pomóc i czym się kierował i jak w przyszłości temu zapobiec.
A bardziej filozoficznie: Pan Bóg zamyka drzwi, ale otwiera okno. Nie pamiętam, kto to powiedział, ale się sprawdza. Gdzieś masz to okno otwarte.

Wiara chrześcijańska opiera się na przykazaniu miłości i wolnej woli.
Bóg daje człowiekowi wolną wolę i w nią nie ingeruje.
Przykazanie miłości wyznacza szlak, wolna wola pozwala na zbłądzenie człowieka wyznaczonym szlakiem.

Człowieka! Ludzi, którzy według chrześcijaństw są braćmi.

Na zbieg naszych zdarzeń nie składamy się tylko my sami, ale wpływa na naszą drogę każdy człowiek na pasach. Przypadkowy przechodzień. Nieświadomy kierowca. Ktoś, kto popełnił błąd i którego błąd kasuje nam wymarzony samochód. Nasze marzenia, pragnienia, oczekiwania...

odprawiała jakieś egzorcyzmy ta kobieta, nie wiem jakieś zaklęte nie odwracalne tajemnicze rytuały?? które stoją na Twojej drodze

jak na razie to to co czytam, to masz bardzo silna wiarę, a tytuł tematu wymownie w tym kontekście brzmi

mocno wierzysz, że
- "popsuła Ci opinię"
- "Jestem pewna ze w każdej szkole w mieście."
-  "czuje się jak gowno"
- "ze spotka mnie znowu cos zlego"
- "wszyscy na mnie patrzą."
- "Jestem pewna ze w każdej szkole w mieście."

problem jest do rozwiązania od ręki

przestać wierzyć w te przekonania, bo jak sama już chyba widzisz, mają na Ciebie zły wpływ

- "w jej towarzystwie nie umialam napisać głupiego pisma. "
- "To nie nowa mi zaszkodziła a tamta stara."
- "Ciągle przeklinam tamta kobietę i życzę jej co źle. Co chwila!"
- "Na dzień dzisiejszy nie szukam pracy bo mam uraz."

a jak się to ma w konteście, tego
- "ja nie jestem z tych co walczą.wole odejść."
- "Co lubię?wiele rzeczy.Np niezależność i książki."

Ważne, aby zaakceptować fakt, że Bóg wykreowany przez religie tego świata jest tylko antropomorfizacją ludzkich potrzeb, lęków i niewiedzy. On faktycznie nie istnieje, nie ma go. Kiedyś ludzie szukali go na nieboskłonie, w słońcu, czy naturze. Współcześnie, w dobie eksploracji kosmosu, najwygodniej jest założyć, że istnieje poza czasem i przestrzenią..

Ale nawet gdyby istniała siła sprawcza, dlaczego miałaby nam w czymkolwiek pomagać? Wystarczy wychylić nos poza swoje codzienne, ziemskie sprawy- we wszechświecie znajdują się setki miliardów galaktyk, a nasza mała planeta jest tylko kroplą w rozległym oceanie wody. Mogą istnieć niezliczone ilości innych, zamieszkanych planet, życie może też zasiedlać przestrzeń kosmiczną. Z naszego punktu widzenia jesteśmy wyjątkowi, ale w gruncie rzeczy możemy być też nic nieznaczącymi "robaczkami", które obierając taką a nie inną drogę rozwoju same się ostatecznie unicestwią.

Przecież istniejemy? Historia życia na Ziemi to nie przelewki- przy odrobinie pecha mogło nas tutaj po prostu nie być- a i to, co wyewoluowało kilkakrotnie znajdowało się na krawędzi zagłady. Ani śladu wsparcia " z góry", za to regularnie rzucane "kłody po nogi". Najpoważniejszą wydaje się być nasza gwiazda, Słońce, która o ironio, teraz podtrzymuje życie, a w przyszłości to życie unicestwi. Na domiar złego poza Ziemią czeka na nas jedynie śmierć- ani nie znamy jeszcze miejsca o parametrach zbliżonych do naszych ziemskich, na którym moglibyśmy egzystować, ani nie wiemy, jak do takiego miejsca dotrzeć bez uszczerbku na zdrowiu ze skutkiem śmiertelnym. Ziemia przypomina oazę życia, ale też i więzienie, którego nie sposób opuścić. A problemy będą się nawarstwiać- przeludnienie, zmiany klimatyczne, wojny globalne..

Nasze powstanie też z boskością niewiele ma wspólnego. Życie rozwijało się w oparciu o rywalizację i destrukcję- i w czasach współczesnych, w  dobie globalizacji i informatyzacji, wojna i zniszczenie są motorem rozwoju.
Ale za Adama i Ewy było inaczej..
Taa...

Analizując, życie ziemskie bardziej niż boską kreację przypomina coś na kształt wirusa, który się rozprzestrzenił, wyewoluował i sieje spustoszenie. Pytanie, czy ktoś go tu umiejscowił (bynajmniej nie Bóg a jakaś inna, zaawansowana forma życia), czy przywędrował sam, czy może samorzutnie powstał?

Jakie science- fiction? SKoro wnioski (poza tym wirusem) oparte na rzetelnej literaturze fachowej nazywasz s-f, to jak nazwiesz wywody teologiczne? Bajkopisarstwem?

Antropomorfizacja dotyczyła Boga wykreowanego przez religie tego świata i wiary w niego Zapewne domyślasz się, że pisma święte są tylko zbiorem mitów- idąc za PWN, „opowieściami o bogach, demonach, nadnaturalnych wydarzeniach, będącymi próbą wyjaśnienia odwiecznych zagadnień bytu, świata, życia i śmierci, dobra i zła oraz przeznaczenia człowieka”. Jak niski był stan wiedzy ludzi o wszechświecie, którzy tworzyli pisma święte, można się tylko domyślać (o dinozaurach, czy kwantach nie wiedzieli, bo niby skąd?), ale zabawnie brzmią dzisiaj opowieści o świecie tworzonym przez siedem dni, gadających wężach, czy kobiecie powstałej z żebra. Chcesz mi powiedzieć, że taki poziom wiedzy bardziej niż współczesny oddaje obraz rzeczywistości?

Na ile niedoskonałymi narzędziami trudno ocenić, jednak jak wiele innych osób jestem zdania, że jako gatunek jesteśmy coraz bliżsi poznania prawdy o rzeczywistości. Przecież na drodze ewolucji coraz wierniejsze odwzorowanie świata zwiększało nasze zdolności adaptacyjne i zaszliśmy w tym kierunku naprawdę daleko, skoro planujemy polecieć na Marsa, czy wynaleźć szczepionkę przeciwko AIDS Możesz zapalać świeczkę w pokoju i gasić ją, ale aby przekonać się o naturze rzeczywistości proponuję wybrać się gdzieś, do lasu czy nad morze- gwarantuję, że rekin, który odgryza nogę czy wąż, który ukąsi w łydkę, są rzeczywiste, niezależnie od tego, jak działa nasz układ percepcji zmysłowej.
Nasze pozostałe niedoskonałości zastąpi technologia- poprawiając nasze zmysły i przybliżając nas jeszcze do poznania prawdy o rzeczywistości.

"A około dziewiątej godziny Jezus zawołał donośnym głosem: "Eli, Eli, lama sabachthani?", to jest: "Boże mój, Boże mój, czemuś mnie opuścił?" (Mt 27, 46)
Czy Bóg opuścił naprawdę Jezusa? Nie. Po trzech dniach Jezus zmartwychwstaje. Jezus był także wg słów Biblii ,w pełni człowiekiem, tak jak Ty. I czuł się opuszczony w swym cierpieniu na Krzyżu. Opuszczony przez Boga. Gdy cierpisz wydaje się, że Bóg o Tobie zapomniał. Ale to się tylko tak wydaje, bo Bóg właśnie wtedy jest najbliżej Ciebie. Masz "zmartwychwstać".

Ja rowniez bylam opuszczona przez Boga,przynajmniej mi sie tak wydawalo wtedy. Tyle ze moje opuszczenie bylo  cierpieniem czysto duchowym.

To prawda.

Całkowicie się z Tobą zgadzam. Ludziom wydaje się, że są cudem natury, a tak naprawdę to jesteśmy jej największą zakałą.