Samobójstwo poprzez powieszenie się. - Netkobiety.pl

Tak,niestety mieszkam blisko nich wszystkich.Ale musze szczerze powiedziec,ze to juz mi nie przeszkadza.Uodpornilam sie na nich i zamiast sie ich bac(do czego dazyli)wywiazala sie u mnie reakcja przeciwna.Nie boje sie,nie ukrywam,bo niemam powodu.Robie wszystko otwarcie i wrecz czasami prowokuje...O przeprowadzce mysle,ale nie z ich powodu.Poprostu chce zaczac wszystko od nowa i spalic za soba mosty.Tu gdzie mieszkam jest to niemozliwe,to bylo nasze mieszkanie i on wlasnie tu ,,To,,zrobil,dlatego nie daje mi to spokoju.
Teraz,tzn w sobote jade do mojej mamy na pare tygodni,zaladowac troche energi,i jak wroce bede szukala nowego mieszkania.
Mysle,ze moj ,,okres ochronny,,po malu dobiega konca.Czas zlapac byka za rogi i zaczac nowe zycie.
I choc jestem z natury optymistycznie nastawiona,miewam jeszcze chwile zalamania,ale mysle sobie wtedy,ze tak juz bedzie do konca zycia.To bedzie co jakis czas do mnie powracac,tego niemozna zapomniec.Najwazniejsze jest aby sie nie poddawac i niemam zamiaru tego robic!
Ja chce byc SZCZESLIWA i chce teo samego dla mojego SYNKA,bo on juz wytarczajaca zostal pokrzywdzony przez zycie i to juz na samym poczatku.Dlatego bede walczyc o lepsze jutro,dla niego,dla nas...

Niewiem czy to odpowiednie slowo,ale ciesze sie,ze nie jestem sama.
Duzo osob mowi mi,,ja cie rozumiem,,ale tak naprawde jat tak jak ty wlasnie napisalas,ze najlepiej rozumieja nas te osoby,ktore same to przezyly.Bardzo sie ciesze,ze tu trafilam,bo tu nie jestem sama,jest tu wiele eosob,ktore przezyly takie wlasnie sytuacje,to pomaga,gdy moge tu z siebie wszystko wyrzucic,jestem wysluchana i zrozumiana.
Kornelia,piszesz,ze jak czytasz historie mojego zycia to tak jakbys czytala o sobie....
Przybliz to,jesli mozesz.Wiesz tu nie musisz sie niczego obawiac,jestes anonimowa,a jak to z siebie wyrzucisz poczujesz sie lepiej.Wiem to,mam to samo uczcie.

Znaki zapowiadajace mowisz.A co jesli takich znakow niema,tzn ich nie widac?
Po niektorych osobach mozna poznac,po wiekszosci jednak nie.Ja nie poznalam tego po swoim mezu,chociaz mi grozil,ze to zrobi.Myslalam,ze to tylko po to abym wrocila.Zawsze byl bardzo silna,wesola osoba,dusza towarzystwa.Nikt sie tego po nim nie spodziewal...
Inny przyklad.
Maz mojej kolezanki powiesil sie na strychu w pierwszy dzien swiat Bozego Narodzenia.Zjedli swiateczny obiad,pomogl jej pozmywyc naczynia,mowil jej,ze bardzo podoba mu sie jej sukienka,ktora kupila na sylwestra...Poczym sie odwrocil,poszedl na strych i powiesil sie.Gdzie byly te oznaki???????
Mysle,ze moze i jakies oznaki istnieja,ale to jest poprostu lut szczescia gdy ktos je zauwazy.

Straszny zbieg okolicznosci.
Moj maz popelnil samobojstwo 10/11 lutego tego roku,data nie jest dokladna,jest to przyblizenie.Ja jestem pewna,ze zrobil to 10 lutego,poniewaz w ten dzien jeszcze z nim rozmawialam przez telefon,a pozniej juz nie odbieral.
Dla mnie jest najgorsze,ze dalam z siebie wszystko,przez tyle lat walczylam z jego nalogiem i poszlo to wszystko na nic.Nalog wygral,co boli najbardziej,bo logiczne jest to,ze kobieta wtedy mysli,ze maz jej nie kochal,nie kochal dziecka,rodzina byla niewazna...Przynajmniej ja mam takie mysli i watpie w te cale lata kiedy bylismy razem,czuje sie oszukana,mysle,ze on nigdy nas nie kochal i bylo to tylko jedno,wielkie klamstwo.
Piszesz,ze nie odeszlas od niego.
Moglby ktos pomyslec,ze to byla jakas gwarancja,na to,ze on tego nie zrobi....
Ja wlasnie przez caly czas myslalam,ze jakbym nie odeszla tylko zostala i walczyla nadal to on by tego nie zrobil.Dzieki tobie wiem,ze to by niczego nie zmienilo,moze byloby jeszcze gorzej...Mysle,ze napewno by to zrobil,nie zaleznie od tego czy my z nim jestesmy czy tez nie.Moze to ja bym go wtedy znalazla.....
Wiesz,przez te wszystkie lata spedzone z alkoholikiem przezylam juz naprawde wszystko i mysle,ze ty rowniez.Nauczylam sie tez jednego,takiej osobie nie mozna pomoc dopoki ona sama tego niechce.
Te osoby musza sie same przed soba przyznac do tego,ze sa chore i musza same chciec cos z tym zrobic.Uwazam rowniez,ze alkoholicy nie powinni zakladac rodzin,to jest z gory skazane na niepowodzenie.A my kobiety niestety mamy cos takiego w sobie,ze chcemy niesc pomoc i ratowac naszych mezczyzn,choc tez z gory wiemy,ze to sie nie uda,ale jak to sie pieknie mowi,nadzieja umiera ostatnia....

Jestes pod opieka psychologa?Pomaga ci to?
Wiele osob mi mowilo,zebym poszla do psychologa,bo sama nie dam rady...Ale ja sama niewiem,co moze mi pomuc zupelnie obca osoba,lekarz,dla ktorego jest to rutynowe dzialanie...I co on mi moze powiedziec nowego,czego sama bym nie wiedziala...
Ja nie pracuje,jestem w domu,wjezdzam w ten Weekend do mojej mamy.Zamierzam po powrocie zaczac wszystko od nowa,tj zmienic mieszkanie,ba,nawet miasto i zaczac znowu pracowac.Mysle,ze to najlepsze dla mnie lekarstwo.
Damy rade,jestesmy kobietami a one sa silniejsze od mezczyzn.
Ja ciebie rowniez bardzo serdecznie pozdrawiam i wierze,ze nam sie uda.Rany sie nigdy nie zabliznia,jestem tego pewna,ale byc moze bedziemy mogly kiedys calkiem przyjemnie z tym zyc.

Magdo powiedziałaś, że cieszysz się, że nie jesteś sama...dosłownie to samo przyszło mi na myśl, kiedy trafiłam na to forum. Cóż mam bliżej powiedzieć, z autopsji wynika, iż schemat jest taki sam. Mąż alkoholik, kłótnie, prośby, błagania, upokarzanie, podejmowanie prób uleczenia związku, ciągła walka z wiatrakami, ukrywanie tego przed całym światem i co w zamian człowiek dostaje.... smutek, ból, złość, rozpacz i wszystkie inne uczucia. Ja również mam dziecko, dziecko, które to wszystko widziało i które nad wyraz jest inteligentne i zadaje pytania np. czy tata chciał umrzeć, czy to prawda, że tata się powiesił?. Pytania na które sama nie znam odpowiedzi . Najgorsze jest, że człowiek musi się zmierzyć z otoczeniem, z plotkami, z przeciwnościami losu. Magdo pomoc psychologa, choć jest to obca osoba, jest naprawdę pomocna. Mi bynajmniej to pomogło. Rana po wszystkim jest bardzo świeża. W najgorszym momencie mojego życia poznałam prawdziwych przyjaciół. Z perspektywy czasu żałuję, że o swoich problemach rodzinnych nie rozmawiałam, uważałam, że wszystko jakoś się ułoży, wręcz kryłam męża i nie pozwalałam o nim źle mówić, choć to co zgotował mi mój mąż pozostawiało wiele do życzenia. Teraz to ja jestem ta najgorsza, która wykończyła swojego męża...co by nie powiedzieć takie słowa bolą, bolą, bo ludzie nie znają prawdy, nie wiedzą jaki koszmar zafundował mój mąż mnie i mojemu dziecku. Pomimo tego co się wydarzyło sprawiło, że wszystko co było złe poszło w niepamięć, a ja niesamowicie za nim tęsknię i nieraz jest to taki ból w środku, że człowiek ma ochotę krzyczeć z całych sił. Nieraz jest to taka wściekłość i złość, ale to wszystko to normalne reakcje. Sama mam przyjemność pracować z ludźmi z takimi właśnie problemami i wiem jak bardzo potrzebne jest wsparcie osoby, która podchodzi do tego z dystansem. Najbardziej gryzło mnie to, jak ja osoba, która pomagała innym ludziom w podobnych przeżyciach mogła dopuścić do takiej sytuacji w swojej rodzinie i nie potrafiła się z tym zmierzyć. Tego po prostu nie potrafiłam długo zrozumieć. Teraz wiem byłam osobą współuzależnioną, tylko starałam się odsuwać od siebie myśl, że to może dotyczyć mnie samej, mojej rodziny i mojego dziecka. To wszystko było chore. Ta niby, jak to ja wcześniej myślałam, lojalność wobec męża i ciągłe krycie go sprawiło, że teraz to ja jestem wyrodną żoną...Przetrwałam najgorsze chwile, pomogli mi w tym najbliżsi i przyjaciele i choć wiem, że pierwszy kryzys pokonałam, to czeka mnie jeszcze wiele innych. Nie wspomnę o tym, jak wiele ludzi twierdziło, że mąż pozostawił mi majątek...długi, które do końca życia będę spłacać i nie wiem czy kiedykolwiek za życia go spłacę.

Mialas racje piszac,ze jak czytasz moje posty,to tak jakby to bylo twoje zycie.Teraz mam dokladnie takie same odczucia czytajac twoje.Wszystko jak w lustrzanym odbiciu,az trudno uwierzyc.Dopiero trafiajac tu,zdalam sobie sprawe,jak wiele jest dramatow, i ze nikt niema kolorowo...
Ja tez przez dlugi okres krylam swojego meza i w sumie niewiem po co...
Twoj synek pyta sie ciebie czy to prawda,ze tata sie powiesil...Boze Swiety,wyobrazam sobie jakie to musi byc dla ciebie trudne,to jest wlasnie to czego sie najardziej obawiam,ze kiedys nadejdzie ten czas i moj synek mnie zypyta,,mamo gdzie jest tata?,,Ja mam to szczescie,ze moje dziecko jest jeszcze male i wlasciwie nic z tego calego balaganu do niego nie dotarlo,taka mam nadzieje,bo tak naprawde niewiem.Wiem tylko,ze przez dlugi okres tak jakby zapomnial o ojcu,dopiero po 3 miesiacach zaczal mowic tata,gdy patrzyl na jego zdjecia.Moj synek tez przezyl bardzo duzo naszych klotni.Na krotko po jedo 2 urodzinach,poltora tygodnia przed smiercia meza,stanal miedzy nami gdy maz mnie bil...To wlasnie byl dla mnie ten punkt zwrotny,wtedy powiedzialam dosyc i za 2 dni nas nie bylo.Bardzo boje sie o synka,boje sie,ze to wszystko wywarlo nieodwracalne zmiany w jego psychice.On bardzo malo mowi,gdy tylko lekko podniose glos moczy sie.Boze,co ja temu dziecku narobilam?Trzeba bylo odejsc od razu,jeszcze przed jego przyjsciem na swiat.Ale bede walczyc,zeby moj syn mial dobre,spokojne zycie na ktore zasluguje.Czasami mysle,ze maz zdal sobie sprawe co nam zrobil i stwierdzil,ze nam bedzie lepiej bez niego...Moze brzmi to strasznie,ale tak jest poniekad.Poniekad,bo wolalabym rozstac sie normalnie.A teraz mamy moze powierzchowny spokoj...

No faktycznie nie masz za wesolo z ta tesciowa!Ja na szczescie nie mialam tesciowej,poniewaz ona juz dawno nie zyje.Ale za to mialam i mam przez caly czas przeboje z jego rodzina.
Musze troche przyblizyc sytuacje.
Moj maz byl Niemcem,byl 20 lat starszy odemnie.Jego rodzina,tj rodzenstwo(8 sztuk)od poczatku uwazali,ze on napewno mnie z jakiegos burdelu wyciagnal,i ze ja go chcialam tylko dla pieniedzy.
Mial on jeszcze 4 dzieci,o rok i o dwa lata odemnie mlodszych.Te dzieci,z wyjatkiem 26 letniego syna,uwazaly tak samo i rowniez bylam od poczatku dla nich spalona.Moi rodzice rowniez nie byli zachwyceni moim narzeczonym,ale ja wbrew wszystkim postawilam na swoim,poniewaz kochalam go i bylam pewna,ze on mnie tez i ze bedziemy miec cudowne zycie...
Na poczatku wcale nie zyuwyzylam,ze moj maz pije,chowal sie przedemna i naprawde czasami sie zastanawiam,jak moglam tak dlugo nic nie zauwazyc i poczuc?W koncu dotarlo to do mnie,dlaczego maz znika zawsze na tak dlugo w piwnicy...No i zaczely sie prosby,rozmowy,blaganie,grozenie,caly ten teatrzyk,ktory ty tez na pewno znasz.Byl nawet dwa razy na odwyku....Reszte znasz...
Jego rodzina,jak tylko moze uprzykza mi zycie,twierdzo,ze to ja jestem winna,moglam nie odchodzic,trzymac gebe na klodke i pozwolic mu robic to co przez cale zycie robil!Byla nawet taka wersja,ze moje odejscie bylo ukartowane,ze wyslalam dwoch polskich ,,killerow,,ktorzy go zabili a potem upozorowali samobojstwo!!!!!!!Poprostu banda idiotow!!!
Ja  na twoim miejscu jak najszybciej wyprowadzilabym sie od tesciowej.Miedzy wami nie bedzie spokoju.Rozumiem bardzo dobrze twoje stanowisko,wiem,ze nie jestes niczemu winna,ale ja tez moge zrozumiec.To bylo jej dziecko.Zadna matka niechce nigdy w to wierzyc,ze jej dziecko moze byc zle.Nie moglabys sie na jakis czas,dopoki nie znajdziesz czegos nowego,przeniesc sie do swoich rodzicow?To napewno wplyneloby dobrze na ciebie i na nia tez.Troche rozlaki,kazda z was moglaby na spokojnie przemyslec pare spraw i moze kiedys moglybyscie dojsc do porozumienia.Moim zdaniem musi to nastapic,bo chcesz czy nie,ale ona jest babcia twojego syna.
Pozdrawiam cieplutko i glowa do gory!

No to nie masz za ciekawie.Ja na szczescie mieszkam sama,choc to tez w tej sytuacji nie jest dobre...
Chociaz jak tak sie nad tym zastanowic,to moze to i dobrze.Jestem zdana na siebie i nie moge sie nad soba rozczulac,czego bym chciala.
Ja mam cudownych rodzicow,na ktorych zawsze moge liczyc.Jezdze do mojej mamy bardzo czesto i tam moge naprawde odpoczac i wyluzowac sie.Rozpieszcza mnie a jeszcze bardziej swojego wnuka,robi dla niego wszystko...
Boze,jakie to wszystko jest trudne...Czasami mam naprwade takie chwile zwatpienia,nie wierze,ze wszstko bedzie dobrze.Tak bym chciala polozyc sie spac i przespac ze 100 lat.Obudzic sie i stwierdzic,ze to byl tylko koszmar,zly sen...

Pare lat ładnych temu, gdy byłam jeszcze w gimnazjum powiesił się chłopak...
Była to trudna sytuacja, bo można było powiedzieć, że mimo kontrowersyjności jego osoby był powszechnie znany i lubiany. Któregoś dnia poprostu ktoś powiedział, że Jacek(bo tak miał na imię) popełnił samobójstwo. On nigdy nie rozmawiał z nikim o swoich problemach, swoim zachowaniem zawsze próbował od tego 'uciekać'...
Właśnie dlatego powinnyśmy dbać o rozmowę, zwierzanie się z własnych uczuć i przemyśleń, bo wtedy jest Łatwiej. Nie zawsze możemy takich czynów uniknąć... Ale powinnyśmy uczyć swoich przyjaciół, rodzinę, dzieci rozmawiać o swoich emocjach... to bardzo ważne...

hej dziewczyny
nikt sie nie odzywa,co sie z wami dzieje??????
ja mam super urlop,ale mysle o was!
pozdrawiam!!!!

Też się święta zmarłych.. Mój kolega powiesił się prawie 1,5 roku temu, ale za każdym razem gdy jestem u niego na cmentarzu ryczę jak szalona.
Niby tyle czasu, a ja nie umiem sobie z tym poradzić...

Jednak jakiś powód musi być by to zrobić..

eanek chętnie z tobą pogadam i może uda mi się ci pomóc.myślałam że zdążę zanim odejdziesz ale napisz coś więcej a ja będę tu zaglądać i popiszemy sobie.Lubię pomagać innym ale musisz dac sobie pomc

Bóg bardzo rzadko spełnia nasze prośby, a ja tak wiele razy prosiłem Boga by mnie zabrał. Jestem egoistą z tego wynika. egoistą bez siły woli

Tylko już nie mam siły, jestem sam, od dawna jestem sam, w obcym mieście, obcy ludzie, nikt kto by chciał ze mną nawet porozmawiać, wczoraj założyłem konto w banku tylko po to żeby zamienić kilka zdań z drugim człowiekiem. wiem żałosne, niestety, tak jak całe moje życie.

Eanek, skoro Bóg Cię stąd nie zabrał to widać jesteś TU potrzebny!

Co ja takiego napisałem, że mnie usuneliście?

Eanek jestem zoną osoby która popełniła samobójstwo!!!
Powiem ci że zostałam sama z 2 letnim synem. Własnie straciłam prace i mam wiele innych poważnych problemów ale chce żyć i nigdy nie zostawiłabym nikogo na ty świecie!!!

To jest takie proste zamiast zmierzyć się z problemem odebrać sobie życie i już po kłopocie.A kto powiedział ze życia ma być łatwe ,Najlepiej mieć wszystko czego zapragniemy a jak napotykamy na swojej drodze problem to odbieramy sobie życie bo to my jesteśmy najważniejsi bo to nam nie może dziać się krzywda bo my bo my to tylko jest ważne .ten który sam odbiera sobie życie niech się zamieni z chorymi którzy chcą żyć a wiedzą że tak nie będzie którzy wiedzą że zostawią małe dzieci i walczą o każdy dzień ,takich ludzi mi szkoda .Takich którzy są kalekami na całe życie i co żyją .To są problemy naszego świata a nie takie że Odbiorę sobie życie bo mnie żona zostawiła albo mam problemy w pracy lub finansowe .takich ludzi nie rozumiem bo oni tak naprawdę nie wiedzą co może być problemem.Bóg dał nam życie i tylko on może nam je odebrać .nie ma żadnego usprawiedliwienia dla samobujcy

opos nawet nie wiesz jak bardzo się mylisz ponieważ bardzo dużo wiem o tej chorobie .Dlatego śmiem coś na ten temat pisać .problem depresji mogą pomóc rozwiązać psycholodzy czy psychiatrzy .A tak jak wspomniałam z chorobą  nieuleczalne raczej żaden lekarz nie poradzi sobie.Dam ci przykład.Bardzo bliska mi osoba leczyła się na depresję lękową,bardzo jej w tym pomagałam wspierałam ją i często moja pomoc nic nie pomagała.były chwile straszne i trudne do opisania,ataki pogotowie ,szpitale dużo przeróżnych leków i wizyt u specjalistów i ja przy tym wszystkim byłam.więc nie mów mi że nic nie wiem.Następnie ta osoba zachorowała na raka , i wiesz co depresja odeszła na bok bo zaczęła się walka o życie straszna i wyczerpująca walka i ta osoba przestała już myśleć że ma wszystkiego a nawet życia dosyć.Myślę że choroba nowotworowa po nie kont bierze się z życia w stresie i depresji.niestety opisywana prze zemnie osoba nie żyje.dlatego pytam się czy ci wszyscy co chcą popełnić samobójstwo gdyby się dowiedzieli że są nieuleczalnie chorzy to co nie leczyli by tej choroby tylko czekali by na śmierć bo przecież chcieli umrzeć ?A może wtedy by zaczęli walczyć o życie ?

Nie,no poprostu nie moge sie uspokoic po przeczytaniu tego wszystkiego!
Opos,piszesz,ze wszystkie proby pocieszenia dzialaja jak czerwona plachta na byka.Wiec co robic?Nawet jezeli osoba,ktora ma depresje uda sie do psychologa,to jak myslisz co tam uslyszy?Ma pan/pani depresje,ojej!No tak,rozumiem,wszystko jest beznadziejne,niema pan/pani po co juz zyc...Wlasnie takich slow nie uslyszy!Psycholog tez bedzie sie staral pokazac takiej osobie,ze zycie jest cos warte,ze trzeba walczyc,ze bedzie lepiej,itd.I nie sa to zadne frazesy!To co my zrobimy ze swoim zyciem lezy w naszych rekach!Pozatym zaczynam naprawde myslec,ze ta cala historia z depresja,to tylko takie ´´usprawiedliwienie´´dla takich,ktorym sie poprostu nie chce i wybieraja najlatwiejsza droge!!!!
Matko kochana,czy ktos pomyslal przez chwile nad tymi wszystkimi dziecmi,ktore pozostaja?NIEWINNYMI DZIECMI,ktore naprawde nic nikomu nie zrobily!!!!Co taka matka jak ja ma powiedziec swojemu synowi,kiedy zacznie sie pytac:gdzie jest moj tatus?Och wiesz syneczku,tatus mial depresje i powiesil sie...Co takie dziecko sobie pomysli?Tatus mnie nie kochal,bo jakby mnie kochal to by mnie nie zostawil!Albo,co jest jeszcze gorsze:Dlaczego mu nie pomoglas Mamo?I tak wlasnie w ten sposob podwojnie nam sie oberwie!Jak myslicie,co czuja takie matki jak ja,kiedy sa na placu zabaw i widza chlopcow w wieku swojego syna,bawiacych sie z tatusiami?SERCE PEKA NA TYSIAC KAWALKOW!!!Za kazdym razem!!!A moj syn lgnie poprostu do facetow!A we mnie cos wyje i wrzeszczy za kazdym razem:ON MIAL OJCA!!!!Nie tak mialo byc!!!!Serce peka i krwawi....a mozg sie poprostu lasuje od czytania co niektorych postow!Przykro mi ,ale taka jest prwda!

Jeszcze jedna mysl wpadla mi do glowy.Juz wiem jak pomos osobom chorym na depresje!
Nie widze innego sposobu jak terapia wstrzasowa!Wedlug mnie powinno sie takich ludzi postawic na przeciwko osobom,ktore przezyly samobojstwo bliskiej osoby!Niech im spojrza w oczy i przytaczaja swoje argumenty!Powinno ich sie zabierac do Hospicjow,zeby tam pracowali jako wolontariusze,zeby widzieli jak ludzie walcza o zycie!Leczenie tabletkami czy srodkami antydepresyjnymi,jest moim zdaniem nie na miejscu.To tylko zaglusza te ich ´´problemy´´,one i tak po jakims czasie powracaja!Te osoby powinny zostawac przy zyciu z wlasnego przekonania.Wiem to sama po sobie,ze jesli nie jestem do czegos przekonana to nie pomoga namowy i prosby!Jezeli sa o tym przekonane,ze musza umrzec to i tak to zrobia,zadne medykamenty ich przed tym nie powstrzymaja!
Pewnie uslysze teraz,ze jestem bezlitosna i niemam pojecia.Otoz,niestety mam to pojecie,nie z wlasnego wyboru,ale je mam.Bezlitosna moze i jestem...nademna tez nikt jej nie mial!!!!

A tak wogole to musze powiedziec jeszcze jedno.Niedobrze mi sie robi gdy czytam o tym jak wam jest zle na tym swiecie,nikt was nie lubi,nie kocha,nie rozumie,nie rozmawia z wami,itd.
Uwazam,ze kazdy jest kowalem wlasnego losu i kazdy ma prawo decydowania o sobie!Wiec jesli podejmujesz taka wlasnie decyzje,to oszczedz nam tego biadolenia!Nie rob z siebie ofiary,bo nia nie jestes!Ofiarami jestesmy my,ci ktorzy pozostaja przy zyciu i musza walczyc dodatkowo z waszymi jeszcze problemami!Bo po tym jak sie zabijacie,wasze problemy nie przestaja istniec,o nie!My musimy sie z nimi borykac!Czy ktos ma jeszcze jakies pytania na temat EGOIZMU????

Hm, ostra dyskusja nam się tu wywiązała..
Rzeczywiście, gdy pomyśli się, że ktos chce sobie sam odebrać życie gdy tylu chorych walczy by choć trochę je przedłużyć..
Ale każdy znas jest inny, i co dla jednego jest błahostką innego po prostu przerasta. Zwłaszcza, gdy nie odnajduje w swoim otoczeniu osoby, która wesprze. To co pisał opos, o tym pocieszaniu.. Sama nie wiem. Zdarzają mi się takie chwilę, gdy chcę, by ktoś powiedział mi, ze będzie dobrze, nawet gdy wszystko się wali. A chwilami to denerwuje. Jak uważacie???
Wśród moich znajomych zbyt wiele osób popełniło samobójstwo. Jedno niezmiennie wyprowadza mnie z równowagi- gdy ktoś mówi, że 'taki mieli kaprys', że 'zgłupieli'..

A czy wy myslicie,ze mi jest latwo???Wyszlam za maz z milosci,zalozylam rodzine,nie dla chwilowego kaprysu!Chcialam z tym mezczyzna przezyc cale zycie,miec dom,wychowywac dzieci,dazyc do wspolnego celu,normalna rodzine!A on poprostu wbil mi noz w plecy!Osoba,ktorej ufalam bardziej niz sobie,dla ktorej bez wachania poswiecilabym wlasne zycie!Nie byl mnie godny,nie byl nas godny!Dlatego wlasnie uparcie twierdze,ze samobojcy to podli egoisci i nie zasluguja na zycie!!!!!!!Ludzie,ktorzy w ten sposob opuszaja swoich najblizych nie sa ludzmi!
I nie zal mi!!!!Juz mi nie zal!!!!
Zal mi jedynie mojego syna,ze ma takiego ojca!!!!

magdo widzę że jest w tobie dużo goryczy.Najlepszym lekarstwem dla ciebie i synka będzie gdy ułożysz sobie życie z innym partnerem .Musisz poszukać sobie przyjaciela a synkowi nowego tatę takiego który da wam miłość.

Greta,moze i jestem zgorzkniala w tym momencie,ale wydaje mi sie,ze mam do tego prawo!Pozatym jesli uwazacie,ze pisze za ostro to wasza sprawa!Ja poprostu jestem realistka i nazywam rzeczy po imieniu i nie bede owijala w bawelne,bo po to istnieje to forum zeby mozna bylo z siebie wszystko wyrzucic!Uwazam,ze powinno sie o tym mowic wlasnie w taki sposob jak ja to robie,mozliwe,ze niektorzy sie tym bulwersuja,ale mysle tez,ze wielu osobom to wlasnie pomaga,takie nazywanie rzeczy po imieniu bez zbednego woalowania!A jesli myslicie tutaj o osobach,ktore maja plany ze soba skonczyc i przypadkowo przeczytaja taki wlasnie post uwazam,ze to jest najlepsze co ich moze spotkac!Przynajmniej beda wiedzialy napewno co zrobia swoim rodzinom i moze sie zastanowia!
Wiesz Greta,przeczytalam sobie swoje wszystkie posty i istotnie nastapila we mnie duza zmiana!Ja poprostu juz sie nad soba nie uzalam!Zgorzknienie???Niewiem...moze odrobine jest w tym racji,ale mysle,ze to jest kolejny etap mojego´´ozdrowienia´´Nowy partner,milosc i ojciec dla dziecka????Nie,dziekuje bardzo!!!!Nie uwazam,zeby nowa milosc byla lekarstwem na cokolwiek,a juz na pewno nie w takiej sytuacji,gdzie czlowiek chwilowo niema absolutnie zaufania do plci przeciwnej!!!!Moze kiedys,gdy juz dojde do ladu z tym wszystkim,gdy sie skoncza te hustawki nastrojow,gdy bede mogla sie oddac cala a nie tylko kawalkami!

madziu to że napisałam że jest w tobie dużo goryczy to nie znaczy że widzę w tobie coś złego .Masz prawo w zupełności tak się zachowywać.Tylko dobrze by było dla ciebie i twojego dziecka żeby dla was zaświeciło słonko,każde twoje słowo tu od początku popieram w 100%.

Ja nie odebralam tego Greto w taki sposob jak myslisz!Naprawde!Ja tylko chcialabym jak najlepiej nakreslic ta cala sytuacje,jak czuja sie wlasnie tacy ludzie jak ja.
O tym,ze slonce dla nas zaswieci jestem przekonana!
Jak to sie pieknie mowi:Dobrze,ze zawsze jest jutro:-)

dzieci dają nam tą motywację że potrafimy,bo wiemy że nas potrzebują.