Mąż popelnil samobójstwo ,nie potrafię bez niego żyć - Netkobiety.pl

Dla dzieci umówiłam się na wizytę u psychologa,sama nie potrafię się z tym uporać.

To nie Twoja wina!
Myslę, że Twoj mąż miał depresję. Nie chciał pomocy, nie chciał iść do lekarza, zadecydował inaczej.
Dobrze zrobiłaś, że zdecydowałaś się pójśc do psychologa, potrzebujesz wsparcia.
Dbaj o siebie!

Dziękuję za słowa otuchy.Trudno mi teraz żyć,zostałam w domu sama,a każdy kąt,każdy zakamarek przypomina mi o tym,że byliśmy razem.Wokół pustka,cisza...,i ogromny ból.Czuje się tak,jakbym czegoś nie dopilnowała,coś przeoczyła.Ja nie ułożę juz sobie życia na nowo,ale chcialabym pomóc dzieciom,bo one teraz bardzo cierpią.

Dziękuje za słowa otuchy,jutro mam wizytę u psychologa,może będzie mi po tym łatwiej poskładać te wszystkie kawałki w jakąś logiczną całość.Poza tym zbliżylismy się bardziej z rodziną męża-siostrą ,rodzicami,i może będzie nam łatwiej razem znosić ten ból.

Witam,Babciu60+.DZiękuje za duchowe wsparcie.Próbuję wrócic do normalności,ale to coraz trudniejsze.Zaczynają sie nowe problemy.Mój syn nie panuje nad swymi emocjami,juz kiedyś miał problemy z opanowaniem złości,wczoraj rozbił szybę,poniewż nie chciał odwiedzić teściów,ma założone 9 szwów na prawej dłoni.Jego żona jest w 3 miesiącu ciąży.Mieszka daleko ode mnie,on w łPłocku,ja koło Koszalina.Wiem,że on bardzo cierpi z powodu śmierci ojca, ma żal,że mój mąż nie zobaczy jego dziecka.Jestem przerażona tym,co zaczyna się rozsypywać,po smierci mojego męża.Teraz próbuje namówić syna na jakąś terapię,ewentualnie psychiatrę.Jest mi bardzo ciężko,bo sama z trudem sobie radze,a wiem,że muszę pomóc dzieciom.

Babciu60+,bardzo ci współczuję,a zarazem podziwiam,tyle się w życiu nacierpiałaś,a mimo to zachowałas pogodę ducha i wiare w ludzi.Wiem,że jest wokół tyle nieszczęść,,i byc moze zachowuję sie dosyć egoistycznie,bo myślę,ze tylko mnie dotknęło takie nieszczęście.Niestety dopiero śmierć mojego męża otworzyła mi oczy na to,co przeżywały moje dzieci,gdy mieszkaliśmy razem.Mój mąz od początku był dosyć agresywny,zawsze nerwowy,ja starałam sie spęłniac wszystkie jego kaprysy,aby w domu bł spokój.Moze kochałam go za bardzo?Uzalezniłam sie od jego zachowania,przestałam nawet zwracać uwagę na to jak mnie traktuje.Liczyły się tylko te dobre chwile.Ale teraz dzieci zaczęły mówic tez o tych złych momentach.Córka pamięta,ze mnie nieraz udeżył,że krzyczał na nich bez powodu.Mimo to uważam,ze był bardzo dobrym ojcem i mężem,a przynajmniej się starał...moze za mało?Myślę,ze syn reaguje w podobny sposób na problemy,jak mój mąż,tłumi wszystko w sobie,a potem wybucha,nie panuje nad soba,nie szuka innych rozwiązań.Mój mąż też był bardzo dobry,gdy miał humor,gdy nie wypił.Nie pił dużo,czasem w wolnym dniu,gdy nie jechał na ryby.Córka mówi,że teraz jestem zupełnie inna,nie denerwuję sie tak,mam dla niej więcej czasu.I wtedy jest mi przykro,dlaczego nie potrafiliśmy z męzem cieszyć się życiem,takim jakie mamy.Pozdrawiam

Zdecydowanie kochałaś za bardzo. Nie dziwne, że skoro oddałaś mu całe życie, poświęciłaś swoją godność, uczucia, prawo do szczęścia i szacunku (tak ja to widzę!) to teraz czujesz, jakby jego śmierc zabrała ci ''całe życie''. Wydrążyłaś cała siebie po kawałeczku i oddałaś jego humorom na pożarcie.

Czuję zdenerwowanie czytając twój post. Mam podobnego ojca - jeśt fajny dopóki się nie zdenerwuje - i trzęsie mnie na myśl, że takie zachowanie można uważać za akceptowalne. Że kogós takiego można uważać za dobrego ojca. Nie uważam, że jest ''złym człowiekiem'', czy jakkolwiek to nazwać, ale według mnie z takimi ludźmi niemożliwa jest prawdziwa bliskość. Ufasz mu, szanujesz go, a on w chwili złości wyzwie cię i potraktuje jak ścierkę do podłogi.. Twój syn głównie przez niego nie panuje nad emocjami. A czy twoja córka nie wzięła sobie czasem podobnego męża?

Bardzo się cieszę, że moja mama nigdy nie uważała tego zachowania za ''znośne''. Ostatnio zaczęła trochę tracić granicę. Gdy ostatnio zapytała mnie, czy to jego zachowanie jest normalne, bo już sama zaczęła się gubić, uświadomiłam jej że ''NIE, NIE JEST'' (i emeryturę zameirza spędzić sama, z czego bardzo się cieszę). Zapytaj paru osób z boku. Zapytaj dzieci. Powiedzą ci, jak wielka patologia to była i że jego śmierć jest pod wieloma względami ulgą dla was.

wspólczuję...
Babcia+60 jest w Tobie tyle madrości....gdyby każdy mógł miec obok siebie tak mądrą osobę...

Porzucona - to nie jest Twoja wina.Widocznie miał jakieś swoje problemy,do których nie chciał się przed Tobą przyznać.Teraz już nic nie zrobisz,musisz dalej żyć własnie dla wnuków i dzieci.Ból z czasem minie,bo jak wiesz czas leczy rany,nawet te najgłębsze.

Witam , opowiem Wam moją historię..Wyszłam za mąż, byłam w ciąży już wtedy wiedziałam , że nie będzie dobrze, ale wierzyłam że jak pojawi się dziecko , będzie już tylko lepiej. Mąż lubił alkohol , ja tego nie nawidziłam , lubił kolegów. w domu były awantury, kłótnie, nigdy nie wstawał do dziecka był zmęczony , ja nie mogłam , jak dziecko zachorowało na cokolwiek byłam winna tylko ja. synek rósł,patrzył na niego i bał się Go, ja też. Pamiętam te nieprzespane noce , spałam wtedy na podłodze lub kątem u synka. pamietam wesela , spotkania rodzinne, grile, zawsze to on pił, zawsze to ja byłam tym jego kierowcą. potem była firma, jakoś tam szło , ja wykonywałam biurowe prace , czasem się pomyliłam , był wrzask , że nic nie umię , nie potrafię, był kredyt jeden potem inne i tak długi rosły , a on mówił jakoś to będzie, ja podpisywałam kredyty musiałam , nie wolno było się sprzeciwiac , nie ja . Ja byłam na każde wezwanie, podaj ,przynieś .owszem lubił mi róże drogie kupywac rzeczy , ale one nie miały dla mnie znaczenia, chciałam spokoju , chciałam czuc ciepło domu , bezpieczeństwo, jak zapukał do drzwi , baliśmy się z synem , bałam się , że znowu pijany, że czegoś nie załatwiłam , że zle stanęłam , coś żle powiedziałam , za pózno wróciłam. Musiałam się stale kontrolowac. najgorzej nie lubiłam świąt , zawsze chciałam odwiedzic rodziców, posiedziec , pośmiac się, on nie pojechał ze mną , a to go głowa bolała, a to zmęczony , noi święta przed telewizorem. Firma popadała w długi , ale dom nowy rósł , mnie to nie cieszyło , bo wszystko na kredyt, ciągłe popijawy na budowie bo wszystko przecież trzeba opic. Zawsze jak się opił zrobił awanturę mówiłam sobie , odchodzę nie dam rady , chcę zapewnic dziecku normalne dzieciństwo , nie potrafiłam , tkwiłam nadal w patologii. ale pewnego dnia powiedziałam mu to koniec , składam paiery o rozwod , powiedział że już się zmieni , ale obiecywał gdy był trzezwy , a potem znowu to samo. gdy tak mu wszystko wygarnęłam , poczułam ulgę , powiedziałam jego rodzicom że odchodzę, nie wierzyli, ja zawsze odchodziłam , ale i tak przecież wrócę, ze strachu, że się zemści. Mąż miał za soba 2 próby samobójcze, jak był kawalerem , i potem raz , o czym dowiedziałam się od znajomego . Za trzecim razem udało mu się , pięc miesięcy w lesie. A teraz zostałam z synkiem , kupą długów, teściami , którzy powiedzieli że zamordowałam im syna , że to moja wina , wszyscy dosłownie wszyscy z jego rodziny odsunęli się na boczny tor ode mnie , może toi lepiej , otworzyłam oczy kto wrogiem , a kto przyjacielem jest, zapomnieli jak im się żaliłam , że nie wytrzymujemy z synem , ale nie zrobili nic , ponieważ się go bali , tak rodzice jego się go bali, na ojca swojego nie raz podniósł rękę, a matka mogła dla niego nie istniec. Synowi staram się mówic  same dobre rzeczy o tacie , ale jest tego mało , on pamięta jak płakał nie raz , bo go uderzyl , bo krzyczał na niego , bo nigdy nie poszli na spacer, nie pokopali piłki , bo usypiał ze łzami w oczach .teściowie zalożyli sprawę w sądzie o widzenia z wnuczkiem , bo za rzadko go im przywoziłam , oni nie chcą abym przy widzeniu uczestniczyła, wpajają synowi że to przez mamę tata nie żyje , zastraszają mnie, nie pozwalają chodzic na cmentarz. synek jest po mojej stronie , nie chce się z nimi widywac , psycholog sądowy jest powołany , który ma stwierdzic , czy syn sam z siebie nie chce się z nimi widywac czy to ja go nabuntowałam . On się uspokoił, ja przechodzę teraz koszmar , ale powiedziałam sobie co mnie nie zabije to mnie wzmocni, jest mi ciężko , mieszkam u rodziców swoich , którzy pomagają mi jak mogą. Był okres że się obwiniałam, ale po co , każdy decyduje o swoim życiu , ja nie sądziłam , że człowiek którzy był tak silny , tak umiał mną władac , byc moim panem , wybrał taką drogę, jedną z najgorszych. Co teraz , jak żyję? , noszę żałobę, w sercu , tak po cichutko , rozmawiam z synem , przeszłam okres jego zbunowania , wyciszył się z pomocą psychologa, nie kłócimy się , mam czas tylko dla niego. dzięki niemu mam siłę życ dalej, i próbowac myślec pozytywnie. Syn mi ostatnio powiedział, czemu tata powiesił się na jego komunię, nie odpowiedziałam mu. Drogie ; PORZUCONA I BABCIU, nie jesteście same dołączam do waszego grona , damy radę, musimy prawda? pozdrawiam , bo chyba zbyt dużo czytania pozostawiłam po sobie.

witaj:) bardzo Ci wspołczuję naprawdę wiem jak bardzo boli odejscie najbliżcej osoby. U mnie odeszły 2 brat i mama. Popelnili samobojstwo jak Twoj mąż. Mama gdy miałam 12 lat brat gdy miałam 18 lat wchodzilam w dorosłe życie:( do dziś nie mogę sie pogdzić z tym że ich nie ma. do dziś nie umiem bez nich żyć.ale staram sie musze....Pozdrawiam.

Przyjmij ode mnie wyrazy wspołczucia, ale również wyrazy podziwu dla Ciebie i Twojej wielkości za te wszystkie lata które poświęciłaś rodzinie, swojemu mężowi. Może to zabrzmi banalnie ale czas leczy rany i twoje szlachetne postanowienie, żeby wspierać dzieci i wnuki przyniesie Ci spokój i ukojenie. Nigdy się nie dowiesz co siedzi w głowie drugiego człowieka, z jakimi zmaga się lękami i flustracjami, nawet jeśli jesteś jego żoną. Psychozy i nerwice doprowadzają ludzi do nieodwracalnych czynów i trudno jest temu zapobiec. Nie obwiniaj się! Jutro zacznij dzień od uśmiechu, nawet malutkiego krótkiego ale od czegoś musisz zacząć. Pozdrawiam Cię serdecznie.

Nie wiem czemu ale po mimo wszystko , żal mi mojego męża że właśnie taką śmierc wybrał, czasem właśnie żyje się długo z drugą osobą, a nie wiemy co tak naprawdę w nim samym siedzi.samobójstwo jest  pewnym rodzajem tchórzostwa , ale ileż trzeba miec odwagi by to zrobic . To jakiś niezrozumiały koszmar, zadaję sobie różne pytania i nie znajduję na nie odpowiedzi. Powiedzcie dziewczyny czy te dusze mogą liczyc na Niebo? spokojnej nocy, samych pozytywnych myśli. droga Porzucona  czy Ty tęsknisz, czy płaczesz?   ......

PORZUCONA, JA TEŻ DOPIERO TERAZ ODCZUWAM CO RAZ TO WIĘKSZA PUSTKĘ, ŻAŁOBA TAK NAPRAWDĘ PRZYCHODZI NAJBARDZIEJ WTEDY, KIEDY WSZYSCY PÓJDĄ DO SWOICH DOMÓW , A MY SEGREGUJEMY MĘŻA RZECZY, ZDJĘCIA , SIĄDZIEMY W KONCIKU I ZAMYŚLIMY SIĘ I ZADAMY SOBIE PYTANIE DLACZEGO? NIE MOŻNA SIĘ CHYBA WINIC PONIEWAŻ KAŻDY Z NASZYCH MĘŻÓW BYŁ DOROSŁY I WIEDZIAŁ ŻE Z TAMTĄD SIĘ NIE POWRÓCI. TRZYMAJCIE SIĘ KOBIETKI I PISZCIE BO TO POMAGA, SPOKOJNEJ NOCY

Dziękuje,za współczucie,moje dzieci 22 i 24lata też bardzo cierpią,dobrze,że wnuczka jeszcze nie pamięta,bo chyba bym umarła,gdyby zapytała gdzie jest dziadziu.Cierpię coraz bardziej,po pracy patrze na jego zdjęcie,wieczorem dotykam zdjęcia i  mówię dobranoc.I raz płacze z żalu i tęsknoty  ,innym razem się złoszczę.Wydaje mi się,że jak dłuzej to potrwa,to zwariuję.                              pozdrawiam

dziękuję za to co napisałaś,moja córka ma podobne zdanie .Długo miała do mnie żal,że pozwalałam się tak traktować.twierdzi,ze teraz ma ze mna lepszy kontakt.pozdrawiam

jego decyzja-nie wiem co ci doradzic.
jego decyzja.
wspolczuje

moja kumpela tak zostala w wieku 30 lat z rocznym dzieckiem, narobil po raz 4 dlugow i sie powiesil.
mowi-a gdyby znowu zrobil dlugi 50tys?i kto by oddal.
oddali jego tescie.
po raz kolejny,
moze to i lepiej-powiedziala po 2 latach

Gdy tak czytam Wasze posty, to serce z żalu się kroi... Ja miesiąc temu tez straciłam męża/byłego męża, bo zdążyłam w porę się rozwieść. Przeżyłam z nim 10 lat i stwierdziłam, że już więcej nie dam rady.Przez tyle lat żyłam z człowiekiem, który mnie nie doceniał, poniżał, dla którego liczyła się tylko dobra zabawa zakrapiana alkoholem.Przez ten okres skutecznie mi wpoił, iż nie mam żadnej wartości i do niczego się nie nadaję. Nawet jego rodzina była zdania, że stać go na lepszą- w znaczeniu bogatszą, bo dla nich rolę pierwszoplanową grają pieniądze.Wiedziałam, że będzie mi ciężko z dwójką małych dzieci i bałam się tego rozwodu z obawy, że mąż popełni samobójstwo, bo miał do tego skłonności. Często pod wpływem alkoholu, podczas nocnych awantur podrzynał sobie żyły, rzucał się pod samochody, albo miał inne sposoby na śmierć. Przyszedł taki czas, że miałam już dość tych szantaży i po prostu chciałam by w końcu to zrobił i przestał mnie straszyć. Na szczęście nic sobie nie zrobił, a ja zdołałam odejść i się usamodzielnić przez te 5 lat, a nawet związać się z człowiekiem, który kocha mnie i moje dzieci. Czytając Wasze posty oddycham z ulgą, że miałam dość siły i odwagi by wyrwać się z tego piekła, bo gdyby było inaczej, to dzisiaj byłabym wdową kompletnie nie przygotowaną do życia, mającą poczucie winy, że jednak mogłam coś zrobić w tym kierunku. Mój mąż nie popełnił samobójstwa... Utonął  w lipcu tego lata. Zawinił niestety alkohol. Myślę, że Bóg nade mną czuwa i dał mi miłość i nowe życie, oraz przygotował na tę tragedię. Pomimo, że już nie byliśmy małżeństwem, to w sercu panuje  smutek i żal, który potęguje cierpienie naszych dzieci. Uważam, że mimo iż nie był idealnym mężem, czy ojcem, to jednak był za młody by umrzeć. Miał niespełna 35lat. Mam nadzieję, że tam zazna spokoju i zadowolenia, bo za życia wciąż na wszystko narzekał i zawsze było mu źle.
Bardzo Wam współczuję. Nie poddawajcie się. Porzucona... bądź, co bądź jesteś jeszcze młodą kobietą i jest szansa, że jednak zapuka ktoś do Twego serca, musisz się jednak otworzyć na tę miłość. Być może wtedy będziesz wiedziała, co to miłość odwzajemniona, czego życzę Ci z całego serca. Pozdrawiam Was wszystkie i trzymam kciuki za Wasze powodzenie

Dziękuję za ciepłe słowa .życzę Wam miłego dnia

Porzucona.. strasznie mi przykro, że spadł na Ciebie taki krzyżyk..
Dziewczyny już wiele dobrego Ci napisały.
Ja mogę Ci jedynie powiedzieć, że jesteś bardzo silną kobietą, bo bierzesz to wszystko na swoje barki..

Musisz żyć! masz dla kogo! Dzieci Cię potrzebują, wnuki będą kochać nas życie!! domyślam się jak Ci trudno..
.. Widzisz gdy ktoś odbiera sobie życie musi naprawdę cierpieć .. Nie ma sensu zamęczać się wyrzutami sumienia.. Kochałaś męża, byłaś mu wierna, żyłaś z nim przez 27 lat!
Myśl o nim, on na pewno by tego pragnął, ja wierze, że na pewno będzie to czuł... I przede wszystkim daj sobie czas na pogodzenie się z tą wielką STRATĄ.. płacz jeśli Ci to pomaga.. i żyj, bo dzieci Cię potrzebują..

Kiedyś mi  ksiądz na spowiedzi powiedział, że to MY KOBIETY "dźwigamy" nasze rodziny, tworzymy je, To my kobiety mamy wielkie serca, które zdolne są znieść największe boleści, cierpienia, które płaczą skrycie i dźwigają swoje krzyże życiowe.. To my jesteśmy opokami, "siłaczkami".. Powiedział mi też, że Bóg doświadcza te osoby, które są w stanie to znieść, są nadzwyczaj silne..  I nie za karę...
Pomyśl sobie , że ten ból który teraz czujesz, jest odkupieniem dla Twojego zmarłego męża..

Serdecznie Cię pozdrawiam i życzę Ci wiele siły i wytrwałości !!

Dziękuje,za słowa otuchy.Chciałabym mieć więcej siły i wiary,aby radzić sobie ze wszystkim bez mojego Męża.Jest bardzo trudno.pozdrawiam

Posty przeniesione

Śmierć bliskiej osboby, parnera/partnerki, nicuje postrzeganie świata. Wiele lat temu również to przeżyłem. Sprawy dotąd ważne, stają sie nieważne. Ważnym okazuje się to, czego dotąd w ogóle nie widziało się.

witaj .Porzucona

Mam do Ciebie pytanie.
Moj maz szantazowal mnie rowniez dlugo samobojstwem,kiedy slyszal o tym ze chce odejsc.
Kiedy wypije staje sie nie grzeczny w stosunku do mnie.Raz potrafil mi powiedziec,ze zaluje ze jest ze mna,ze jestem zla.
Ciagle przepraszal,kupowal kwiaty,kleczal na kolanach,ze sie zmieni,....
A ja chcialam odejsc,bo czulam sie zaniedbana,odrzucona...
Kiedy postanowilam ze naprawde odchodze,zaczal mnie posadzac o facetow,kontrolowac....Obsesyjnie.

Wkoncu jak odmowilam mu seksu,zaczal mnie nekac w lozku..pytaniami dlaczego?..stawirdzil,ze chyba jednak mam kogos...
i tak sie powiesil.uRATOWALAM GO z sila Boza. Sztuczne oddychanie wykonalam przez co przez 2 czulam ta sline wisielca (cialo wtedy wydala specjlane plyny)... On mi powiedzial,ze zaluje tego co zrobil..
Chcial mnie tylko nastraszyc! nie wie dlaczego,ale cos go pchenlo,posliznal sie.MYsle to byl demon lub diabel..
Slyszalam ze ktos kto raz zalozy petle nigdy jje nie zdjemie.
Stad moje pytanie...czy maz zrobi to ponownie????
szantazowal mnie zawsze..Zegnal sie z dziecmi,ze juz nie wroci,gdzie wracal...
Nie ufam nie wierze mu...
Leczyc sie nie chce

Teraz

prawie 3 lata mija od śmierci mojego męża,nadal jest mi potwornie trudno,moze dlatego,ze wiele zmieniam w moim zyciu,alete zmianty pomagaja mi tylko na   jakiś czas,niestety,wiem,żetak nie powinno byc,ale tak jest u mnie.żuciłam palenie,po 20latach,nie było łatwo,nie jest,bo smak papierosa śni mi się

Ponad rok temu odczułam ból po stracie znajomego, który popełnił samobójstwo.
Czasami o nim myślę, bo nic.. ale to w zupełności nic nie wskazywało na to, że to zrobi.

Tym bardziej, że dwa tygodnie przed tym wszystkim, co się stało to mi się śnił.
Do dzisiaj mam wrażenie, że się ze mną żegnał...

Takim wyjściem na pozbycie się bólu muszą być rozmowy z terapeutą... szczerość do przyjaciół... ale nie załamywanie się. Życie nadal się toczy i potrafi być zaskakujące:)