Inna kobieta - Netkobiety.pl

nie siedzę codziennie na telefonie, bo oprócz tego, że mamy siebie, to mamy swoje rodziny i szanujemy to. Pomijam, że nie ma potrzeby wisieć na telefonie codziennie. Owszem, rozmawiamy o problemach związkowych, gdy potrzebuję poznać punkt widzenia mężyczny i on ma tak samo. Gdyby miał do mnie uczucia, któych nie powinien, to myślę, że okazałby to, jak byliśmy singlami. My zwyczajnie nie jesteśmy w swoim typie Natomiast przyajźń jest dość silna i co najważniejsze akceptowana przez nasze drugie połowy. Nie robimy zupełnie nic, aby wzbudzić jakiekolwiek obiekcje.
zupełnie zgadzam się, że nie można jedną miarą mierzyć. Dlatego nie zgadzam się, że nie ma przyjaźni damsko męskiej
Sytuacja autorki jest zupełnie inna i zachowania jej faceta nie pochwalam.

Może przy kolegach się nie czuję tak fajnie, a zwróciła na niego uwagę jakaś spoko dziewczyna i mu się to podoba. Nie wiem, może podbiją mu to ego, że przykładowo może się jej do czegoś przysłużyć. Jak nie ma znajomych, to tym bardziej będzie ta samotność narastać i przy okazji może przestał czuć się atrakcyjnie. Ta dziewczyna mu właśnie może budować ego, bo na przykład daje mu dużo atencji, może się pytać o rady itp. Ja sam wolę pisać z randomowymi laskami, niż randomowymi facetami. Z facetami, to tylko takimi, których znam dłużej.

Jak znam dorosłych bardzo aktywnych graczy, to w 90% nie są to zadbani, aktrakcyjni ludzie. Szczególnie gracze ligi i tego typu gier, to wgl masakra. Nie wiem, czy ten chłopak należy do tego grona.
Z kolei laski, co grają często są dość atrakcyjne.

To co napisałem, to tylko moje doświadczenia, które nie muszą zdradą, bo tego to się chyba każdy domyślił tutaj, więc daje alternatywę. No ale takie coś i tak może prowadzić do zdrady ale nie musi.

Już nie jeden psycholog etc wypowiadał się że sms rozmowy czaty z inną osobą to zdrada .Jezeki ktoś poświęca innej osobie czas to porzuca swojego partnera i oddaje czas i innej osobie .Postaw sprawę jasno że ma skończyć z tym a jak ma zamiar kontynuować lub oszukiwać że koniec a po kryjomu to robić to musisz coś zadecydować .To nie jest normalne jeżeli zauważasz że on siada podekscytowany do kompa to już jest źle .Nie wiem jak daleko od siebie mieszkają .Ja na twoim miejscu nadzwyczajniej w świecie postarała się w czasie jego nieobecności o czym piszą .Jakas historia może mają swoje telefony sprawdź to .Potem postanowisz co dalej Ake takie akcje nie za normalne .Mozesz zasiać też intrygę wyjść gdzieś zadbać o siebie spóźnić się do domu nie odebrać tel .Zobaczysz jak zareaguje .Ndjlepiej byłoby gdyby on ja wykasował Ake czy on to zrobi .

Jeśli kogokolwiek ciekawi ciąg dalszy historii, to... cóż, nie jest to z pewnością fascynująca kontynuacja.

Po tamtej całej dziwnej sytuacji postanowiliśmy porozmawiać. Tak, by każde zastanowiło się co jest według niego nie tak, a potem mieliśmy to omówić i ewentualnie wymyślić jakieś rozwiązania. Nie będę się wdawała w szczegóły, ale finalnie skończyło się tak, że póki co będziemy podchodzić do tego trochę bardziej luźno, czyli oboje damy sobie czas, by się poukładało lub nie. Żeby się dobrze zastanowił, czy on w ogóle jest gotów na taki związek, gdzie trzeba się naprawdę angażować i zrezygnować z pewnych rzeczy, jak na przykład wielogodzinnych pogawędek z innymi kobietami, ponieważ zaczynałam coraz bardziej odczuwać, że może on po prostu wszedł w ten związek za szybko. Że może to ten moment, gdy zaczyna pojawiać się potrzeba "wyszumienia się". Więc mieliśmy tak żyć jeszcze koło siebie, bez wielkich deklaracji związkowych. Choć on cały czas potem szukał kontaktu, przytulał, rozmawiał, proponował jakieś wspólne aktywności. Powiedział, że kocha, że jestem ważna. Zadeklarował się, że ograniczy kontakt z tamtą dziewczyną i że na poważnie to sobie przemyśli, czy jest gotów. Ja też postanowiłam, że spróbuję jeszcze raz z tym prawem jazdy. Nie czuję się dobrze za kierownicą, ale przyznałam rację, że faktycznie by nie zaszkodziło dać temu kolejną szansę.

No i gdy już myślałam, że może jest dla nas nadzieja, to wczoraj po południu kątem oka zauważyłam, że zalogował się na telefonie na tę platformę, na której pisze tylko z nią. Przy czym zarzekał się wcześniej, że on NIGDY nie pisał z nią na telefonie, że nie zamierza, że nie myśli o niej poza grą i nigdy się wcześniej nie umawiają.

Pewnie niektórzy z Was już się domyślają, dlaczego był zalogowany.

Wieczorem generalnie zapytał mnie, trochę złośliwie, czy może sobie pograć i oczywiście w domyśle popisać. Powiedziałam, że obiecał ograniczyć, więc okej. Niech pogra. Niestety wiadomo, co się raz zobaczy, tego się już nie da odzobaczyć. Więc z tyłu głowy wciąż miałam to, że w ciągu dnia się logował do tej platformy. Trochę źle się czułam, miałam takie niefajne przeczucie.

I finalnie stało się. Zapytałam go o to. Od razu pogorszył mu się humor, zmieniło nastawienie. Zaczął zaprzeczać. Usłyszałam, że to jest chore, że on już nie daje rady i generalnie znów się wszystko posypało. Poprosiłam go, by w takim razie pokazał mi tylko, że między poprzednią rozmową, a tą wczorajszą wieczorną nie ma żadnych wiadomości. Bez treści, tylko czas początku rozmowy. Że jeśli naprawdę nie pisał, to co mu szkodzi. Mi będzie głupio, będę go przepraszać, a do tego dostanę jakikolwiek powód, by mu jednak ufać.

I gdybym była naiwna, gdybym zaufała, to pewnie jeszcze bym go przepraszała. Ale jego zachowanie nie było takie, jak zazwyczaj, gdzie normalnie pewnie by mi po prostu pokazał, żeby przede wszystkim mieć spokój, ale też utrzeć mi nosa. Żeby udowodnić, że faktycznie mam nie po kolei w głowie.

A dziś rano przyznał się, że on faktycznie wszedł do niej napisać, podobno pisała do niego przez ten czas, gdy on się nie logował i chciał popatrzeć co, a przy okazji napisać, że później wpadnie. Stwierdził, że wcześniej zaprzeczył, ponieważ o tym… zapomniał. Zapomniał o tym, że pomyślał o dziewczynie, o której podobno nie myśli i wszedł napisać poza grą, choć podobno tego nie robi, i umówić się na pisanie wieczorem, mimo że zarzekał się, że tak o, piszą przy okazji gry.

Szczerze mówiąc już nawet nie chciało mi się kłócić. Powiedziałam mu tylko, że potraktował mnie fatalnie, że niemal zrobił ze mnie wariatkę. Że nie wierzę, że on nie pamięta. Że przecież nie jest idiotą i jak można nie pamiętać, że się do kogoś napisało tego dnia. Zwłaszcza, że przecież nie ma hord znajomych, z którymi codziennie gada. On generalnie stwierdził, że w sumie to nie obchodzi go, co ja myślę, bo przecież nawet nie jesteśmy teraz prawdziwą parą. I że sama mówiłam, by sobie przemyślał, czego chce.

No i cóż mogę dodać do tej smutnej opowieści.

Nie byłam ideałem w tym związku. Mieliśmy lepsze i gorsze chwile. Mam swoje wady, ale NIGDY nie wywinęłabym mu takiego numeru. Przez ten cały okres związku zdarzało się, że pisali do mnie jacyś faceci, zaczepiali mnie w pracy. Wszystkich ignorowałam. Niektóre znajomości wręcz ucięłam, jak ktoś nie umiał uszanować, że teraz jestem w związku. Bo kochałam.

A to właśnie dostałam w zamian. Naplucie w twarz.

Więc po kilku latach wspólnego mieszkania nadszedł koniec. Wiem, pewnie napiszecie: lepiej teraz, niż później. Pewnie macie rację. Mimo wszystko ciężko się rozstać z człowiekiem, z którym było się tak naprawdę jedną trzecią swojego życia. W dodatku rozstać z takiego gównianego powodu. Zajętej laski z gry, której on pewnie nigdy nie zobaczy na żywo, a teraz po prostu ma jakąś tam atencję z jej strony, dreszczyk początkowej fazy w relacji. Bo jest nowa, ciekawsza, a ja jestem stara, nudna i większość rzeczy już o mnie wie.

Dam sobie teraz na pewno kilka dni na pogodzenie się z tym wszystkim, na tę najgorszą żałobę, a potem muszę ogarnąć własne życie. Wyprowadzić się. Znaleźć pracę w nowym miejscu zamieszkania.
Nie wiem w sumie co tu jeszcze dodać.
Nie planowałam póki co nic więcej pisać, ale dzisiaj tyle skłębiło się we mnie emocji, że chciałam je gdzieś przelać. By w chwilach słabości móc przypomnieć sobie, jak się dzisiaj czułam. W realu nie mam za bardzo z kim o tym pogadać, więc przynajmniej mogę wyżalić się tutaj.

Tak naprawdę najgorsze jest chyba to, że on mi się wydaje jakby innym człowiekiem. Nic do niego nie trafia, dla niego cała ta sytuacja tak naprawdę jest w porządku. I jasne, jakby od początku wszystko było klarowne, jakby nie poświęcał tamtej relacji tak dużo czasu, to pewnie dużo osób powiedziałoby, że jednak mam nie po kolei w głowie, że się tego wszystkiego czepiam. No ale tutaj według mnie cały czas zachowywał się po prostu dziwnie. Jak człowiek, który ma coś do ukrycia.

Najpierw twierdził, że to tylko granie w grze i pisanie przy okazji o nic nieznaczących pierdołach.
Potem, jak się przeniósł na tę inną platformę, to leciały teksty w stylu: "Co w tym złego, że teraz piszemy tutaj." "Tutaj się wygodniej pisze".
Zapytany wtedy dlaczego mówił, że piszą tylko w grze, odpowiedział, że no, gdy go pytałam, to tak właśnie było. Wtedy pisali jeszcze tylko tam.

Ta sprawa z czytaniem wiadomości.
Najpierw sam zaproponował, że mogę czytać, bo on nie ma nic do ukrycia, a jak go sprawdziłam, to nagle okazało się, że nie, nie mogę czytać. Bo ona mu pisze coś prywatnego.

Później deklarował, że to już nie przejdzie nigdzie indziej. Że nie będą rozmawiali na słuchawce, że nie znają swoich nazwisk, że nie robił tego i nie ma zamiaru wchodzić na przykład na telefonie, żeby do niej pisać. Przedwczoraj to właśnie zrobił. Został przyłapany. Tak jak pisałam, najpierw pełne zaprzeczenie. Potem tekst o rzekomym zapomnieniu, a później, że co w tym złego, że on wszedł przeczytać tylko jej wiadomości i napisać, że później wpadnie. Że napisał tylko coś i się wylogował. I NIC, totalnie NIC do niego nie trafia. Nie rozumie, że sam deklarował, że nie pisze na telefonie. Sam rzucał tekstami, że chyba nie sądzę, że on o niej myśli poza grą. Albo że się z nią umawia na to granie i pisanie. Że to tylko tak wychodzi, jak on się loguje i akurat ona też jest, to sobie gadają. Czy ja jestem wariatką, by uważać, że skoro tak mówił, to powinien się po prostu tego trzymać? Że według mnie on cal po calu przesuwa granicę i chce, żebym ja to akceptowała? On nigdy nie patrzy na całokształt. Próbuje rozdzielać to na poszczególne sytuacje i wtedy tak, mogłabym wyglądać jak jakaś paranoiczka, gdyby opowiedzieć tylko o takiej pojedynczej sytuacji.

Do tego akcja z przedwczoraj. Wtedy, gdy wieczorem z nią pisał. Czułam się jakoś dziwnie, gdy byliśmy w jednym pomieszczeniu jak to robił, więc uznałam, że pójdę do innego pokoju. On od razu zaczął dopytywać, że dlaczego wychodzę etc. Powiedziałam, że jakoś mam teraz złe skojarzenia z tą relacją i chyba musi minąć jakiś czas, zanim się jakkolwiek oswoję. Zachowywał się, jakby mu było trochę głupio. A gdy byłam sama, zaczął do mnie trochę pisać, zaczepiać mnie. Wcześniej, gdzieś tam pomiędzy rozmowami o naszym związku, wspomniałam, że brakuje mi tego, że ze mną rzadko próbuje flirtować. Uznał, że spróbuje częściej. I kiedy spróbował? PISZĄC Z NIĄ, o czym doskonale wiedziałam, zaczął próbować w wiadomościach ze mną flirtować. Pierwszy raz poczułam jakieś takie obrzydzenie, niechęć do niego. Powiedziałam mu nawet potem, że jak kobieta miałaby się nie wiem, wkręcić w takie pikantne rozmowy, wiedząc, że czekając na kolejny tekst facet pisze z inną, o którą w dodatku dopiero co była jakaś sprzeczka? Albo nakręcać faceta, żeby miał erekcję podczas odpisywania tamtej kobiecie? W dodatku zanim wyszłam, to mnie tak naprawdę ignorował, skupiał się na pisaniu z nią. A jak poszłam gdzieś indziej, to zagadywał, jakby to miała być dla mnie jakaś forma rekompensaty.

Nie wiem sama.
Czy to ja jestem jakaś dziwna, że dla mnie takie rzeczy są nie do zaakceptowania?

Rozejdźcie się. To twoje zgorzknienie, nawet dla osoby z boku jest trudne do zniesienia. Niepotrzebnie to wszystko w kółko roztrzasasz. Rozmowy były, nic to nie dało, bo dac nie mogło. Pewne granice lojalności zostały przekroczone.
Nie odpowiada ci rola jaką on ci wyznaczył w tym układzie. No to trzeba po męsku (nie mylic z płcią) pójść swoją drogą i szukać swojego szczęścia gdzie indziej. A nie ciągle wypominać i obracąc się w kółko. Sama widzisz, że to niczego nie zmienia.

Standardowa śpiewka

Odpuść, szkoda Twojego czasu. Przeżyj prawidłowo żałobę po związku, wyciągnij odpowiednie wnioski z tej relacji i idź dalej w świat o wiele silniejsza.

Ja jestem pewna siebie i gdyby moj maz zmienil sie w takiego przyglupa, to bym mu dawno wywalila szmaty za okno i pozmieniala zamki. To twoj chlop ma kompleksy jesli juz i widac, ze lubi patrzec jak ciebie boli i ci przykro. Pomyleniec. Kobiety mylsla, ze sa takie "cool" dziewczyny z sasiedztwa jak rzekomo nie przeszkadza im jak sie ich facet oglada za innymi i lajkuje gole dupy w ich towarzystwie. Tymczasem prawda jest taka, ze przez kompleksy u obydwu stron nie szanujecie same siebie i wasi faceci tez was nie szanuja, co widac w tym watku.

Nie chciałabym być na miejscu twojego chłopaka, tego czy innego, bo jesteś jak matka a nie kobieta. Postawić cię tylko na postumencie, byś mogła dzielić i rządzić i okalać z każdej strony tego biednego miśka przytłaczając zarazem. I tu nie chodzi o to, że on pisze z kimś a nie powinien, tylko o twoją osobowość.

Smutno się to czyta. Być może Twój partner zadurzył się w tej kobiecie. Nie ma takich możliwości w realu dlatego odpłynął gdy nadarzyła się atencja że strony kogoś innego. Myślę, że nie ma to już znaczenia, natomiast ma znaczenie to, że Wasz zawiązek nie jest dla niego priorytetem. Nie ma według mnie też niepełnosprawność znaczenia, gdyż nie wynikła ona nagle tylko była czymś od początku z czym się mierzyliście. Swoją drogą dziwne, że Twój partner woli jakąś wirtualną fascynację niż realny związek. Być może tamta kobieta to fantazja, która się nie zrealizuje. Ty natomiast będąc z osobą niepełnosprawną musisz twardo stąpać po ziemi. Być może jesteś opiekunką ,przyjacielem , potencjalnym kierowcą. Tamta kobieta fantazją z którą trudno Ci konkurować.

Ech typowe związkowe bagienko, w które chcesz wciągnąć ludzi z tego forum. Takie związki jak wasze, (niestety) trwają latami. Są gierki, są humorki - ciągłe falowanie.
Wiadomo już, że nic z tym nie zrobisz, niczego nie zmienisz, tylko będziesz takim męczybułą.
Mnie osobiście by było szkoda czasu na coś takiego. No ale widzę, że są takie związki i ciągle babrają się w takich bagienkach. Czas od czasu pokazując innym żenujące sceny swoich gierek.

I nikt tego nie zrobi za Ciebie.

Wyraźnie widać, że Twój partner odpłynął sobie w siną dal. Ile jeszcze zamierzasz wytrzymać i, co ważniejsze - w imię czego chcesz to wytrzymać?

Oczywiście, że nie będzie miał sobie nic do zarzucenia
Nie będzie miał sobie nic do zarzucenia jak się spotkają na zapoznawczej kawce.
Nie będzie miał sobie nic do zarzucenia jak się zaczną regularniej i częściej spotykać.
Nie będzie miał sobie nic do zarzucenia jak relacja popłynie sobie dalej i np skończy się "przypadkowym" seksem.

Taki typ człowieka, bez żadnej refleksji co do wpływu Jego zachowania i tworzenia dziwnych układów z "koleżankami" na Waszą relację .

Że jemu będzie wygodnie... A kiedy on tobie zapewnił jakąś wygodę? Powiedział komplement, kupił kwiaty, zabrał na fajną randkę?
Bo na razie widać tylko to co widać - przechodzony związek, w którym facet jest tak pewny swojej dziewczyny, ze nie robi dla niej i z nią NIC. O zaręczynach też nie rozmawiał, bo ich z tobą nie chce. Może koleżankę poprosi kiedyś o rękę, o, zobacz ile on dla niej robi, żeby lepiej się poczuła - robi foty, które jej wysyła. Żartuje z nią, itp.

Zostawić go w cholerę to najlepsze co możesz zrobić dla siebie. Czy naprawdę masz aż tak niskie mniemanie o sobie, że trzymasz się kurczowo niepełnosprawnego introwertyka mającego cię dalece gdzieś?

Ależ jesteś durna już ci ludzie mówili co z niego za ziółko i co powinnaś zrobić ale to jak grochem o ścianę. Na takich ludzi szkoda czasu, bo i tak dalej będą robić te same głupoty a później się żalić.
Przeciez z tego związku nic już nie zostało oprócz wzajemnej niechęci a ty na siłę w tym tkwisz. Nie szanujesz siebie i ten facet też cię nie szanuje, pokazał ci gdzie twoje miejsce  - masz się zamknąć i być na zawołanie. Matko-opiekunko-służka a nie partnerka. Od tego ma tamta a jak tamta mu się znudzi to zajdzie sobie kolejną. A ty będziesz zawsze tylko się frustrować, zaglądać mu przez ramię z kim teraz pisze i nie będziesz mogła mu ufać. Jesteś na dobrej drodze do zmarnowania sobie życia i stania się żoną która notorycznie zdradza mąż a ona przymyka oczy.

Jeśli tak jest, to zdecydowanie powinnaś to zmienić, bo brak konsekwencji powoduje, że Twoje granice są nie tylko stale naruszane, ale stopniowo będzie próbował jeszcze bardziej je przesuwać, a Ty przyzwyczajona do pewnych zachowań możesz tego nawet nie zauważyć.

To jest zupełnie naturalne, że irytuje Cię, kiedy nie widzisz w nim nawet cienia refleksji. Przypuszczam przy tym, że jeśli zaczynasz mówić o czymś, co powinno się było zdarzyć, bo tak robią ludzie, którzy mają w sobie choć elementarne wyczucie i poczucie przyzwoitości, ale się nie zdarzyło, to zaraz słyszysz, że się po prostu czepiasz.

Oczywiście, że najlepiej mu do tego nie wracać, tak jest zawsze najłatwiej, a jak jest trudno, to najlepiej temat uciąć i po sprawie. Tylko do czego to prowadzi? Pytanie jest oczywiście retoryczne, zwłaszcza, że sama doskonale widzisz do czego. Pomijam przy tym, że to co on stosuje, to nie jest nic innego jak emocjonalna przemoc. 

Nadepnęłaś na czuły punkt. Ta gwałtowana reakcja mówi sama za siebie.

Będzie długo, ale minęły mi już te najbardziej gwałtowne emocje, strach przed samotnością i odruch, by koniecznie ratować ten związek, więc teraz mózg wszedł w tryb analizowania całego tego bałaganu. Wiem, że pewnie niewielu osobom będzie się chciało czytać te moje wynurzenia, ale zauważyłam, że jak je sobie spisuję, to wyraźniej widzę pewne rzeczy, więc póki co zamierzam to kontynuować.

Zdaję sobie z tego sprawę, że pozwoliłam na przesuwanie granic i jestem naprawdę zła na samą siebie, że do tego dopuściłam. Nic dziwnego, że on się niespecjalnie przejmował moją złością, jak wiedział, że finalnie nie poniesie żadnych konsekwencji. Nawet teraz, jak wyszedł do innego pokoju, by z nią popisać. Zostawił mnie roztrzęsioną, a z nią pisał żarciki i na koniec miał tupet powiedzieć, że to była moja wina, bo gdybym się nie rozpłakała i nie zaczęła gadać głupot, to on mógłby dokończyć rozmowę w pokoju. 

Nie chodzi nawet o refleksje, ponieważ ja wiem, że on nad tym później myśli. Pewnie nie zawsze, ale raczej dość często. Czasem bywało, że dopiero po wielu godzinach, jak sobie przemyślał moje argumenty, to przyszedł przeprosić i przyznać mi rację. Co nie zmienia faktu, że poza tym praktycznie nigdy nic nie robi. Mimo że czasem przez jakąś sytuację czułam się koszmarnie. Na przykład zrobił coś niefajnego, szedł w zaparte, że ja przesadzam, że nic się nie stało, co sprawiało, że czułam się coraz gorzej. Była kłótnia, przestawaliśmy ze sobą gadać i on po kilku godzinach, albo następnego dnia przychodził powiedzieć, że jednak to nie było fajne i przeprasza. Oczywiście super, że doszedł do takiego wniosku, ale w odwrotnej sytuacji poza przeprosinami najpewniej bym nad nim łaziła jakiś czas i spełniała każdą jego zachciankę. On z kolei nie ma zbytnio takiego odruchu, by komuś coś wynagrodzić. Dla niego przeprosiny to jest wystarczająco, a jak czasem się o to wkurzałam i mu mówiłam, że po czymś takim powinien się chyba trochę bardziej postarać, to reagował nerwowo. Bo przecież przeprosił, więc albo wybaczam, albo nie. Moja sprawa. Teraz ma być już normalnie, jakby się nic nie stało.

Powiem szczerze, że ja czasem faktycznie męczę gitarę. Jestem z tych ludzi, którzy często za mocno się wkręcają w dyskusję i chcą, żeby gadać tak długo, aż się uda dojść do jakiegoś porozumienia, nawet jeśli wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że to byłaby droga przez mękę. Nie lubię przerwać w trakcie, jak nadal jest źle, jak się nie potrafimy dogadać ze sobą. Głównie dlatego, że wiem, że to i tak wróci, że to tylko odkładanie na później. Choć z czasem zauważyłam, że w niektórych sytuacjach to pomagało, że on na trochę wyszedł, żeby ochłonąć. Wściekałam się, ale potem i moje emocje przygasały i łatwiej było pomyśleć zanim coś powiedziałam. Starałam się nad tym pracować w ostatnim czasie. Pewnie z różnym skutkiem, ale może kiedyś uda mi się to w sobie zbalansować.

Niemniej on według mnie bardzo przesadza w drugą stronę. Zaczynając od tego, że większość rozmów o jakichkolwiek problemach zaczynałam ja. On ich unikał jak ognia odkąd pamiętam. Zawsze był argument przeciw. Teraz nie chce sobie psuć humoru, teraz jest za późna godzina, dziś jest niewyspany, albo w tej chwili nie wie co na ten temat powiedzieć i musi najpierw pomyśleć. Często słyszałam, że pogadamy o tym innym razem, ale prawda była taka, że w większości przypadków wracaliśmy do tematu tylko wtedy, gdy ja do niego wróciłam.

Do tego wczoraj mega mnie zdenerwował, ponieważ tak jak pisałam, gdy w ciągu dnia zapytałam czy wciąż będzie ograniczał pisanie pod moją nieobecność, to się wściekł, że chciał mieć normalny dzień etc. Potem cały dzień miał zły humor i nie chciał ze mną gadać. A ja się przejęłam nim, że może faktycznie niepotrzebnie pytałam, że rzeczywiście ostatnio cały czas ten syf wypływa i byłam dla niego miła, mimo że on był oschły, a przecież mi też nie jest łatwo. Po czym w nocy on zaczął gadać. Bo on chciał zapytać, czy ja mu przeglądałam ostatnio wiadomości z tą dziewczyną. Przyznam ze wstydem, że najpierw zaprzeczyłam. Teraz właściwie nie wiem nawet dlaczego. Chyba miałam dość słuchania jaka to ze mnie paranoiczka i jak to ja nigdy jemu nie ufałam, więc cokolwiek by nie zrobił, to ja i tak byłabym podejrzliwa i zła o tę znajomość. Jakieś pół godziny później przyznałam się, że owszem, sprawdziłam dwa razy, czy chodzi z nią pisać na telefonie. No i że przeczytałam jakąś część wiadomości. Głupie i żałosne, tak. On uznał, że go bardzo rozczarowałam i że ja mu nigdy nie będę ufać.

No ale oczywiście ON MÓGŁ zacząć rozmowę na te tematy. A potem, jak ten temat się trochę rozwinął, to nagle stwierdził, że przecież jest już tak późno, a jutro trzeba pracować i w sumie ja byłam znów ta zła, bo nie daję mu spać. Bo gadam w nocy do niego. Usłyszałam, że na szczęście jeszcze tylko jeden dzień i on w końcu odpocznie. Choć przecież to on zaczął tym razem. On, który cały dzień był zły na mnie, że ja śmiałam wracać do tej sprawy.

Z dzisiejszych przemyśleń mam jeszcze jedno. Być może ja wpadłam teraz w jakąś paranoję, faktycznie moje odruchy w ostatnich dniach nie są zdrowe i za dużo energii poświęcałam na myślenie o tym jego koleżeństwie, ale w takim razie on od dawna jest paranoikiem. Dlaczego tak uważam? Ponieważ już któryś raz padło, że on się często czuje przy mnie, że ja go kontroluję, że przeze mnie ma wrażenie, jakby robił coś złego, że może dlatego nie powiedział o tej znajomości wcześniej, bo ja bym i tak się czepiała.

Więc myślałam nad tym i myślałam.

Pisałam Wam już, że faktycznie mamy specyficzną relację, że czasem jestem trochę bardziej jak matka, niż jak partnerka. Ale ostatni raz czytałam mu wiadomości z kimkolwiek wiele lat temu, gdy pisał z tamtą dziewczyną, z którą finalnie doszło do flirtu. Potem się pogodziliśmy, on przestał grać w tamtą grę, urwał kontakt. I ja go potem nie sprawdzałam. Bywało, że grał codziennie wiele godzin w tę grę, w której poznał nową koleżankę. Nie rozliczałam go z tego. Nie pytałam z kim pisze, ile, o czym. Nie przetrzepywałam mu komputera, czy telefonu. Zresztą ja nawet nie znam hasła do jego telefonu, choć on moje tak.

Podawał jako argument to, że jak on pisze z siostrą na przykład, to ja chcę patrzeć. Tak naprawdę to mnie w ogóle nie interesuje, pytam tylko dlatego, że on tak robi. Wystarczy, że usiądę i zacznę coś więcej klikać na klawiaturze, to od razu praktycznie pada pytanie co robię. Jak mówię, że piszę z siostrą, czy koleżankami, to bardzo często pyta, czy może popatrzeć o czym. Zwykle się zgadzałam, bo mi to nie przeszkadzało, nie zdradzałyśmy sobie żadnych tajemnic rządowych, ale potem liczyłam na wzajemność. A on bardzo często odmawiał, co mnie w sumie wkurzało. Bo on nie lubi pokazywać o czym pisze, ale lubi patrzeć o czym inni piszą.

Zresztą chyba największym dowodem, że go tak bardzo nie kontroluję jest fakt, że ja o tej jego znajomości dowiedziałam się w momencie, gdy gadał z nią już około miesiąca. I gdyby tamtego wieczoru się tak dziwnie nie zachował, to bym jeszcze długo nie wiedziała, bo teraz już wiem, że on nie planował mi o niej powiedzieć. A przecież bardzo często, gdy z nią gadał, przebywaliśmy w jednym pomieszczeniu. Moja nieufność i podejrzliwość teraz zaczęła się dopiero tamtego wieczoru. I powiedzmy sobie szczerze, która kobieta nie byłaby podejrzliwa, gdyby nagle dowiedziała się, że jej facet od kilku tygodni pisze z jakąś koleżanką poznaną w grze i nigdy nie wpadł na to, by o niej wspomnieć?

Mam jakichś znajomych, ale nie gadam z nimi po kilkanaście godzin tygodniowo. Choć na pewno mogłabym wychodzić czasem z jakąś koleżanką, zamiast tyle czasu przebywać w domu, gdy mam wolne. Postaram się to zmienić. Po prostu dość ciężko mi teraz znaleźć kogoś, z kim bym jakoś super się dogadywała i miała wielką chęć iść gdzieś razem na kawę. Jakbym mieszkała bliżej swojej rodzinnej miejscowości, to bym pewnie wpadała często do siostry. Nie jesteśmy sobie jakoś specjalnie bliskie, ale zawsze to jakaś odskocznia. Tyle, że przeprowadziłam się do niego i tutaj tak naprawdę zaczynałam ze wszystkim od zera. Jestem taką osobą, która łatwo nawiązuje z ludźmi taki pierwszy kontakt, nie jestem wstydliwa, potrafię zainicjować rozmowę. Poznałam w życiu masę ludzi, tylko rzadko się przywiązuję i ciężko mi nawiązać z kimkolwiek bliską relację. Ostatnio często myślę, że to przez to, że jestem praktycznie pośrodku, jeśli chodzi o bycie ekstrawertykiem i introwertykiem, i ciężko jest wpasować mnie w jakieś towarzystwo. Dla jednych jestem za spokojna, dla drugich za mało. Do tego wiele znajomych w moim wieku ma już dzieci, więc tematyka rozmów często schodzi właśnie na nie, co jest dla mnie momentami męczące. Wiem, że jak się jest matką, to świat mocno skupia się wokół potomstwa, nie winię ich za to. W towarzystwie innych matek nikt nie zwróciłby na to pewnie uwagi, pokazywałyby sobie zdjęcia bąbelków i wymieniały się doświadczeniem, ale ja jestem jakby poza tym.

Swoją drogą, właśnie mnie naszła taka myśl, że pewnie nie miałam takiego wielkiego parcia na szukanie koleżanek do wychodzenia, bo pewnie byłoby mi trochę głupio, że ja co kilka dni gdzieś wychodzę, a on siedzi w domu. Oczywiście to zdecydowanie nie jego wina, on bardzo często mnie zachęcał, bym wyszła z jakąś koleżanką. To jakiś mój problem. Kolejna rzecz do przepracowania.

Z tym, że ja potrafię sobie znaleźć zajęcie dla siebie. Mam całkiem sporo własnych zainteresowań i nie czekam tylko cały dzień w napięciu aż on zapyta, czy coś razem porobimy. Posiadam własną przestrzeń w życiu. Bywa, że on cały weekend gra w gry, a ja zajmuję się czymś swoim.

Dla mnie takie komplementy są co najwyżej letnie. Dobra dziewczyna... to prawie jak... dobry pies (tak się mówi do psa gdy ten coś dobrze zrobi). Ładna zaś to może być koleżanka z pracy... Itede.
Życzę tobie sprawnej ewakuacji.