dlaczego zdradzani sa glupi... - Netkobiety.pl

Odzywam sie, ale nie mam weny tworczej, w ogole nie mam sily myslec. Takiego dola to ja juz dawno nie mialam

Nie wiem, ale dzis jest strasznie parno. Nie znosze parnosci i upalow. Moze faktycznie to tez lekko wplywa na moj nastroj

przepraszam, ale w czasie kryzysu moga u mnie wystapic dwie mozliwosci - albo zatruwam innym zycie gadaniem o tym, jak mi zle, ale (czestsze) zamykam sie na wszystko i wszystkich. I dusze to w sobie.

No dobrze, obiecuje poprawe i jeszcze raz przepraszam

Wczoraj przeczytałam recenzję pani Renaty Arendt-Dziurdzikowskiej o książce Davida Havkinsa SIŁA I MOC i muszę się z Wami tym podzielić (przepisuję wszystko z palca, bo nie znalazłam nigdzie w necie).

Ile siły, ile mocy w nas? Ważne pytanie, jeśli nie najważniejsze. Hawkins napisał książkę porywającą. Uporządkował wiedzę na temat różnic w postrzeganiu świata i ujął je w dwie kategorie ? siły i mocy, decydujących o jakości życia (?).
Te energie dzieli przepaść: moc jest szlachetna, siła okrutna. Moc odnosi się do wszystkiego, co podnosi na duchu. Siła stwarza konflikty, przegranych, wrogów. Siła to ruch. Porusza się z jednego miejsca w drugie, albo próbuje to uczynić, przełamując opór, działa przeciwko czemuś. Moc jest nieruchoma. Jak stałe pole, które się nie porusza a tylko JEST. Na przykład grawitacja nie porusza się względem niczego, a jednak jej moc wprawia w ruch wszystkie obiekty znajdujące się w jej polu. Siła jest niekompletna, dlatego też stale musi być zasilana. Moc jest całkowita i nie potrzebuje niczego zewnątrz.
Siłę charakteryzuje niezaspokojony apetyt, więc stale konsumuje. (?) Ma krótkotrwałe cele. Gdy zostają osiągnięte, pozostaje jedynie pustka bezsensowności. Moc ? wręcz przeciwnie ? energetyzuje, zaspokaja, wspiera, ponieważ związana jest z ważnością samego życia. Moc łączy się ze współczuciem, miłością i wybaczeniem i sprawia, że czujemy się dobrze z samymi sobą. Siła powoduje złe samopoczucie, sprawia, że słabniemy. Siła może dać satysfakcję, jednak tylko moc przynosi ulgę, radość, zachwyt.
Siła zawsze ostatecznie poddaje się mocy. Pozostaje to w zgodzie z jednym z podstawowych praw fizyki ? ponieważ siła stwarza przeciwsiłę, jej działanie z definicji jest ograniczone. Na dłuższą metę to, co silne ? kontrola, walka, rywalizacja ? nie weźmie góry nad tym, co mocne. Każda cywilizacja kierująca się mocą, szlachetnością odnosi sukces. Jeśli jest silna, egoistyczna , upada; wszystkie reżimy kiedyś upadają. Moc jest nieskończona.
Źródło mocy znajduje się w czymś potężniejszym niż my sami, dlatego może być rozpoznane jedynie przez wewnętrzną uważność.

Więc jeśli, Siostry drogie, czasami myślimy sobie - już nie mam siły - to może nie jest to takie złe. Siły może nie mamy ale MOC JEST Z NAMI. Dlatego pokonamy megadoły, naloty psychofagów, albo ich obraźliwe i raniące milczenie, albo wspomnienia po matrixowym życiu z nimi albo lęk, że realne szczęście już nigdy nie nastąpi.

Chrzanić to - MY JESTEŚMY MOCĄ, ONI SIŁĄ i to jest ich problem.

A propos mocy i siły przypomniała mi się taka złota myśl:

?Władza nad innymi to siła, władza nad samym sobą to prawdziwa MOC?

życzę Wam i sobie MOCY w pokonywaniu własnych lęków, słabości i przede wszystkim ciągle trapiących nas dołów

a my kochamy za bardzo bo nie mamy sily miec mocy
To smutne, ze dom rodzinny odbiera nam najwiecej i wypuszcza nas w swiat okaleczonych, ubranych w ubranko skrojone z kompleksow, zanizonego poczucia wartosci, niedojrzalosci, brakiem odwagi na "wyzsze cele", "wyzsze nagrody". To nie zycie nauczylo nas pokory przed czlowiekiem tylko czlowiek nauczyl nas pokory przed zyciem. Ludzie, ktorzy podjeli sie roli naszego przewodnika zyciowego, MAMA I TATA stali sie przeszkoda zyciowa.
Zawsze uwazalam, ze zle rodzicielstwo jest najwiekszym wirusem jaki mozna zafundowac potomkom.
Jesli jest sie nosicielem takiego wirusa trzeba chyba duzo samozaparcia, wnikliwosci i pracy nad soba by nie zaszczepiac swoim dzieciom braku pewnosci siebie, wiary w siebie, prawa do oczekiwania dla siebie sprawiedliwosci i szacunku.
Wiem, ze rodzicielstwo to wielki spontan.... szkoda, tylko, ze tak czesto ubogi w zyczliwa milosc do drugiego czlowieka.. malego czlowieka.
Podziwiam wszystkich rodzicow, ktorzy porzucili partnerow dla prawdziwego dobra dzieci...
Dali dowod na to, ze potrafia kochac drugiego czlowieka... a nie tylko zaspokajac wylacznie swoj "glod milosci".
Jakiez to piekne wyznanie milosci do wlasnego dziecka gdy odcinamy je od toksycznego wplywu przemocy domowej, alkoholizmu itp mimo, ze samotne rodzicielstwo jest trudne, skromne jesli wrecz nie biedne.
Zaniedbanie, milczenie, obojetnosc to tez forma przemocy
Formy przemocy jakie stosuja rodzice wobec dzieci nazywajac je metodami wychowawczymi:
-poniżanie,
- zastraszanie,
- prześladowanie,
-bezwzględność,
-nie liczenie się z potrzebami i pragnieniami,
-narzucanie własnych racji i norm,
-cyniczne szydzenie,
-wyśmiewanie i kpienie,
-odrzucenie emocjonalne,
-brak wsparcia i zainteresowania,
-ignorowanie, -
-szykanowanie,
-nadmierne kontrolowanie,
-wywieranie presji psychicznej,
-wzbudzanie poczucia winy,
-nieposzanowanie godności i prywatności,
- wymuszanie czegokolwiek,
-utrzymanie stanu strachu i poczucia bezsilności w celu utrzymania specyficznej kontroli,
-Wyzwiska,
-straszenie,
-krzyki,
-"moralizowanie",
-wymuszanie lojalności,
-szantażowanie,
-niszczenie rzeczy osobistych,
-wyrzucanie pamiątek, listów,
-czasowa izolacja,
-oschłość emocjonalna,
-nadmierny rygoryzm ,
-różne formy nadopiekuńczości.

Oto gotowy przepis na udreke naszych dzieci

a propos przepisow... potrzebuje dobrego przepisu na ciasto pierogowe (z tych co rozplywa sie w ustach, jest delikatne.. jak kulinarna poezja)
Wszystko co do tej pory probowalam to kulinarna proza
Podeslijie mi jakis przepisik kochane kobiety...
tylko please nie z rodzaju "wziac potrzebna ilosc maki, dodac odpowiednio wody i przyprawic do smaku"... bo to bedzie jawna przemoc kulinarna

Tarantello - mnie się wydaje, że chyba szczera rozmowa z synem jest jedynym wyjściem.
Pisałaś, że syn rozumie sytuację, nie chciał, żeby psychofag do Was wracał. Zatem może trafi do syna argument, że po prostu to nie jest odpowiedni wzór postępowania dla niego? Że to kolejna forma manipulacji?

Obiecałam Wam, że przeczytam książkę na "nasz" zdradziecki temat pt. "Anioły zemsty" i zaopiniuję.
Jednym słowem tak - kit jak mało co, ale całego tego gniota warto było zmęczyć dla jednego zdania:

"Problem w tym, że najczęściej my, kobiety, zostajemy z dziećmi, a mężczyźni puszą się i stroją w nowe piórka, żeby zaimponować kolejnej parze jajników."

Amen.

A w ogóle myślisz, że u nich to ma coś wspólnego z myśleniem?

No widzicie? Taki koszmarny gniot a cała dyskusja kółka literackiego się wywiązała

Ty to jesteś ciotka cięta riposta.

Apropos "ciotka" i apropos "gniot". Idę niedawno do naszego osiedlowego sklepu. Pod sklepem na murku siedzą napite łebki ale ledwo żywe, śpią ze spuszczonymi głowami - gorąc i wino-taniocha robią swoje. Jeden z nich przebudzony łoskotem moich obcasów podniósł (dźwignął) głowę i mówi do pozostałych (cytuję transkrypcyjnie co do joty):
- E! Chopaki. Łanna ciotka. (czyt. ładna)
Kolejny podniósł głowe i drze się pijackim rykiem na całe osiedle:
- Jaka ona kufa łanna? Ty tylko popatrz na nią!
Pierwszy odpowiada:
- A mosze szeczywiście nie taka łanna.

Całą drogę powrotną do domu zastanawiałam się - czy mam sobie strzelić w łeb bo dla jednego menela byłam łanna, czy dlatego, że drugi mnie odrzucił.

No właśnie - gnioty, menele, socjopatyczne spady. A gdyby tak zakochał się we mnie Minister Sprawiedliwości ...

I jak tylko to napisałam odezwał się głos Zazdrości - a nie lepiej samą zostać panią Minister Sprawiedliwości.

Lepiej to niż "łanna ciotka", chyba, nie?

Nareszcie mam dostep do komputera. Anhedonia, jak bym chciala zaspokoic potrzeby to "moj" maz nie mialby nic przeciwko. Nie o to mi chodzi.
Pierwszego lepszego tez nie przytule ani nie pocaluje itd., az tak zdesperowana nie jestem. Ale przydalby sie jakis jako wsparcie.

Dzis od rana miałam telekonferencję z teściową. "Ratować, trzeba was ratować, coś trzeba robić, co ja mogę zrobić, ktoś musi mu uświadomić, czy ty mu powiedziałaś, co on ma teraz robić, dlaczego żadna z was nie umie wziąc go pysk, ja swojego trzymałam na łańcuchu i dziś z wdzięczności z ręki mi je, a wiesz co on mi w młodości wyprawiał z innymi kobietami?"

Kobieta współuzależniona - przypadek kliniczny. Będzie 47-letniemu synowi tłumaczyć, że po raz kolejny niszczy swoje życie i co powinien w tym przypadku zrobić.

Jak już napiszemy tę książkę - osobiście wyślę jej jeden egzemplarz.

Młodość to przeszłość, a po latach utrapienia, gdy już sflaczał, ma do kogo gębę otworzyć i kim się przejmować....(synusiem). Tarantellko potrzymasz go jeszcze z 20 lat na smyczy i zobaczysz jakie szczęście Cię potem spotka, jak mu będziesz pieluchy przebierała.

I pomyśleć, że gdyby ona może to kiedyś przerwała, Twój socjopata dziś takowym by nie był. Ach szkoda słów.

Poczytałem  podzielę się z wami .......

Utrzymanie świata we dwoje w życiodajnym i przyjaznym porządku to wielki trud psychiczny, rozgrywający się w różnych obszarach i wariantach.

Dlaczego czasem nie znajdujemy miłości, choć tak bardzo jej szukamy?
Czym innym jest czekać na piękną niedzielę, a czym innym - przeżyć ją do wieczora. Wielu modli się o piękną niedzielę. To, czego doświadczamy, budząc się rano w radosnym świergocie ptaków pod bezchmurnym niebem, to oczarowanie i ekscytacja.

Oczarowanie jest zawsze początkiem miłości. Doświadczenie oczarowania ma charakter archetypalny. Przemawia do nas poprzez mit, baśń i sen. Historia o Kopciuszku i zauroczeniu Księcia przyprawia o niezrozumiałe dreszcze chłopców i dziewczynki. Bynajmniej nie z powodu nocy poślubnej, lecz właśnie z powodu tego, co tajemnicze i czarodziejskie - oczarowania.

Robert Bly w książce "Żelazny Jan", która sama w sobie jest psychologiczną analizą baśni, pisze o oczarowaniu jako przeżyciu duchowym, którego kwintesencją jest spotkanie z tym, co w nas samych jest najlepsze.
Królewna wyzwala w mężczyźnie najszlachetniejsze porywy duszy: wytrwałość, dzielność, szaleńczą odwagę, ale też subtelność i delikatność, nawet składanie wierszy i pieśni.
W baśniach oczarowanie, po uprzednich perturbacjach, w krótkim czasie doprowadza do wesela, po którym wiemy tylko tyle, że "żyli długo i szczęśliwie". Tworzy to naiwne wyobrażenie, że oczarowanie plus ślub są gwarantowaną bramą do szczęśliwego życia we dwoje.

Jeśli się dobrze zastanowić, to puenta, że "odtąd żyli długo i szczęśliwie, a w królestwie nic się nie działo", oznacza, że w królestwie działo się dobrze. Gdy pytamy: "Co u ciebie słychać?", a odpowiedź brzmi: "nic" - to wiemy, że owo "nic" oznacza w gruncie rzeczy "nic złego". Normalnie. Wszystko idzie swoim torem. Krowy dają mleko, jabłonie rodzą jabłka. Lecz czy dzieje się to samo? Bez wysiłku? Nic podobnego. Wiemy, ile pracy potrzebują wypielęgnowane sady i czyste krowy.

Oczarowanie mija tak, jak mija poranek i jest to absolutnie nieuniknione.

Okazuje się, że królewicz ma łupież i rozrzuca brudne skarpetki, zaś królewna ma skłonności do niewinnych kłamstewek i lubi adoracje innych panów. Oboje muszą przebrnąć przez smugę cienia odkrywając, że są "zwyczajnym mężczyzną" i "zwyczajną kobietą", piękni i ułomni równocześnie.

Utrzymanie świata we dwoje w życiodajnym i przyjaznym porządku to wielki trud psychiczny, rozgrywający się w różnych obszarach i wariantach. Bywa to trud rezygnacji, czasem trud dostosowania się, ale też odwaga i trud protestu czy negocjacji, wreszcie zmieniania siebie i uczenia się tolerancji dla odmienności drugiego. To mała próbka wysiłku niezbędnego, by "w królestwie nic się nie działo".

W naszej kulturze wdarło się do umysłów wielu ludzi szkodliwe złudzenie, że miłość wszystko leczy, uzdrawia i napędza wyłącznie w kierunku piękna, dobra i szczęścia. Znam wiele osób, które oczekują, że ich życie odmieni się jak za pomocą czarodziejskiej różdżki, gdy spotkają miłość - czytaj: doświadczą oczarowania. Tak jakby można było chwalić dzień o poranku na długo przed zachodem słońca. Część tej wiary pochodzi od poetów aktualnie zauroczonych, więc nie ma się im co dziwić. To z powodu oczarowania właśnie piszą pieśni o miłości. Część tej wiedzy pochodzi od świętych, jak św. Augustyn, który mówi: "Kochaj i rób co chcesz". Jednak wnikliwość każe szybko zorientować się, że chodzi o "kochaj" w wartościach Bożego porządku, porządku przyjaznego życiu, co zawsze oznacza wierność, odpowiedzialność, troskę o drugiego, miłosierdzie, przebaczanie, wyzbycie się pychy i egoizmu, więc wszystkie te rzeczy, wobec których się buntujemy, których nie lubimy, które bolą, a które z drugiej strony prowadzą do psychologicznej przemiany charakteru.

Niektórzy z nas nie odnajdują miłości, ponieważ ulegają złudzeniu, że miłość jest automatem wyrzucającym szczęście jak lody. Inni nie potrafią przejść smugi cienia pomiędzy oczarowaniem a życiem, w którym już wszystko się stało, i pozornie "nic się nie dzieje".

Ci, którzy uwierzyli, że miłość jest oczarowaniem, mogą przez całe życie neurotycznie szukać coraz to nowej Królewny lub Królewicza, konstatując za każdym razem, gdy oczarowanie mija, iż to nie ta "Prawdziwa" lub nie ten "Prawdziwy".

Niektórzy drugiego człowieka czynią sensem swego życia. Bierze się to ze wspomnianych obietnic, po części z pustki w miejscu przeznaczonym na człowieczy sens życia. Po trosze odpowiedzialna jest za to biologia, która każe nam spełniać się w namiętności i rozmnażać. Wszyscy jednak, którzy mają dzieci, wiedzą, że rodzicielstwo posiada inny sens i inne zadanie niż miłość, która kazała je spłodzić. Sens równie złudny, jeśli właśnie dziecko chce się widzieć w centrum sensu swego życia. Drugi człowiek nie może być sensem życia, może bowiem okazać się życiowym bankrutem, zdrajcą, ćpunem, a nawet zbrodniarzem. Sensem życia może być tylko zadanie związane z drugim człowiekiem lub relacja, za którą czujemy się odpowiedzialni - ze wszystkimi ograniczeniami wynikającymi z tego, że nie możemy w tej relacji być odpowiedzialni "za" drugiego człowieka, lecz wyłącznie "za siebie wobec niego".

Własny lęk, niepewność i brak odwagi nie pozwalają nam dopuścić do siebie blisko drugiego człowieka w obawie, by nie okazało się, że jesteśmy do niczego. By nie doznać odrzucenia, a przez to nie móc zrealizować nawet początku miłości, jakim jest oczarowanie. Lęk przed odrzuceniem upośledza możliwość spotkania i zrealizowanie się w miłości. Można poznać to po "strategii punktowej" w poszukiwaniu obiektu miłości. Strategia punktowa (w przeciwieństwie do przedziałowej) precyzyjnie określa warunki, jakie musi spełnić obiekt naszych westchnień. Ma mieć 180 cm, dziecięcy wdzięk, włosy blond, sportowy styl życia, określone zasoby finansowe, wyższe wykształcenie, samochód marki... Oznacza to, że rozwinięty duchowo technik o pociągłej twarzy, bez samochodu nie ma żadnych szans. Nie ma też szans wielu innych ludzi o bogactwach nie określonych w powyższym portrecie.

Można śmiało założyć, że osoba lękająca się odrzucenia wykreuje postać tak szczegółowo opisaną, że nieosiągalną i przez to bezpieczną.

Poczucie niskiej wartości może przejawiać się w przesadnej i nieadekwatnej gotowości do zaakceptowania pierwszej lepszej okazji. Poznać można to po strategii przesadnie "przedziałowej". Strategia przedziałowa mówi: "odtąd - dotąd". Od 20 do 35 lat. "Nie musi mieć wyższych studiów, lecz niech czyta coś oprócz tanich romansów i wykluczam picie czy palenie". Jeśli jednak ktoś mówi: "wszystko jedno, byle mnie chciał(a)", to sytuacja jest bliska samobójstwu. Można już tylko mieć szczęście albo go nie mieć.

Życie i realizacja siebie w miłosnym związku składa się z namiętności, intymności i wspólnych zadań życiowych. Ta pierwsza mija jak niedzielne przedpołudnie. Ta druga ma szansę zachować się do wieczornych rozmów o tym, co z tobą, co ze mną, co z nami. Zadania, które określamy jako wspólne, mogą utrzymać nas w łączności na następne dni tygodnia, o ile będziemy utrzymywać dialog i kontakt z sobą nawzajem i z sobą samym. Viagra dla 70-latków przedłuża namiętności w miejscu, które powinno być zagospodarowane przez psychiczną bliskość (intymność) i wspólnotę zadań życiowych. Że nie wspomnę o sensie życia.

Nie możemy odnaleźć i spełnić się w miłości, bo traktujemy miłość jak atrakcyjny towar, zamiast słuchać swej mądrości, słuchamy komercyjnych reklam. Oto cytat z "Listów do nieznajomej" C.S. Lewisa: "młode ptaszki pokazują swoje pióra - w porze godów. Problem współczesnego świata polega jednak na tym, że wszystkie ptaki wpycha się do tego okresu jak najszybciej i trzyma tam tak długo, aż stracą z oczu prawdziwą wartość innych pór życia w pozbawionym sensu, pożałowania godnym wysiłku przedłużenia tego, co w końcu nie jest ani najmądrzejszym, ani najszczęśliwszym, ani najbardziej niewinnym czasem. Podejrzewam, że kryją się za tym czysto komercyjne motywy - właśnie w tym wieku ptaki obu płci wykazują najmniejszą odporność na chwyty handlowe!".

Wreszcie niektórzy nie spotykają miłości z powodów, które stanowią niezrozumiałą tajemnicę ich losu. Z niewiadomych powodów nie było dotąd czarownych, niedzielnych poranków. Nie musi oznaczać to, że już nigdy się nie wydarzą. Warto zachować na taką okazję wewnętrzną Królewnę Jasnowłosą, by mogła odebrać oczarowanie Królewicza.

...Muszę zrobić sobie Pranie Mózgu !!!! postanawiam

biorąc przykład  z Zazdoci i innych dziewczyn

Dziewczyny, skopiowałam i zapisałam w Word'zie artykuły, opowiadania, publikacje z kobieceserca.pl Jeśli któraś z Was chce - mogę podesłać. 122 strony

Mówisz - masz.

Kochana - Ty sobie czytaj po kolei. Jeśli to także Twój problem - zauważysz, że nie byłyśmy takie mądre na początku swojej drogi A jeśli chcesz - napisz do mnie, to wyślę Ci naszą literaturę pozwalającą sie odnaleźć. Buziaki

Darusia, proponuję, żebyś weszła na stronę www.kobieceserca.pl
Poczytaj, rozwiąż testy i jeśli okaże się, że to Twój problem to znajdziesz odpowiedzi na wszystkie pytania.
Najważniejsze, że widzisz, że masz problem

Takie życie - ja Ci dam wierszyk w ramach wytłumaczenia snu.

"Bosko śmieszna Miłości!
Potworze, kaleko!
Skrzydła rwą Cię ku górze
Piersią dążysz za niemi,
Zapatrzona wysoko, daleko.
Lecz Twe ciężkie biodra
I Twe stopy kurze
Trzymają Cię przy ziemi....

I niebu się nie oddasz,
I ziemia Cie nie zmoże
Smutnooki, słotkousty
                   Potworze!"

Wyzej pisalam swoj watek chcialam sie Was zapytac czy jak kiedys bylam zakochana i ciezko mi sie zakochac w kims, a nie chcialabym znowu tak pokochac zeby swiata poza kims nie widziec bo wtedy sa klapki na oczach.I mam pytanie czy jak mialybyscie sie chajtac sie to z wielkiej milosci czy z rozsadku?

Najlepiej zrobić to w ramkę i na ściankę

Dziękuję za wytłumaczenie wiersz idealny
Tarantello muszę podziękować za trafną analizę, muszę stwierdzić, że raczej na pewno jestem narwana

Moja Droga, o co pytasz??? o zakochanie??? to można zrobić w kazdym wieku... ja ostatni raz zakochałam się mając 49 lat i było to chyba największe zakochanie w moim zyciu, niestety nie wyszło..... mimo to i mimo swojego wieku, mam nadzieję, ze jeszcze COŚ na mnie czeka, gdyż wierzę, że w każdym wieku mogą się spotkać ludzie, którzy stworzą harmonijny związek - nie jest to niemozliwe, prawda? więc dlaczego pozbawiać się nadziei?
a co do zaufania.... obdarzyć kogoś zaufaniem to zawsze jest ryzyko, ale bez zaufania nie ma mowy o bliskości, więc nie ma innej drogi jak zaryzykować... ważne jest by nie tracić rozsądku, wierzyć intuicji i szanować siebie, wtedy jest szansa, że w razie czego na czas zauwazymy gdyby działo się coś złego, zeby zareagować lub wycofać się z godnością

takie_życie, nic nowego pod słońcem - syndrom weekendowy. Jeszcze nie zauważyłaś tej prawidłowości? Ja na weekendy zapewniam sobie max zajęć, z których realizuję tylko nikły procent ale zawsze coś tam się zrobi. Dziś miałam zajęcia na świeżym powietrzu - czytaj: myłam grób taty i przycinałam m u żywopłocik. Dużo mnie kosztowało zebranie się do tej czynności - ale się przemogłam. DUżo lepiej mi szło zaleganie i czytanie i drzemanie. A na koniec zafundowałam sobie coś miłego i tylko dla siebie - spacer po Starówce + gofer. Ciężko jednakowoż jest łazić samej tylko z tym gofrem. Powiem szczerze - gofer był pyszny ale już świadomość, że nie ma kogoś, kto powie "daj gryza" jest trudniejsza do zniesienia. To też trzeba przerobić.

Dziękuję ci Tarantello, problem w tym, że to nie syndrom weekendowy, tylko znów mnie dopadło i to z taką siłą jak na początku, nie rozumiem tego. Nie mam pojęcia co się ze mną dzieje. Nie chcę płakać, a znów nie potrafię przestać.

No ja po prostu nie wiem, jak można Cię nie kochać. Bosz.... ja też tak miałam. W łóżku co prawda, ale równie rozdzierająco.

Widzę, że dziś mówimy o płaczu. Ja płakałam:
- w pracy w kiblu - czasem nawt raz na godzinę (wychodząc z kibla mówiłam napotkanym i zatroskanym - to nic, to tylko katar sienny)
- w łóżku zaraz po przyjściu z pracy
- pod prysznicem przed snem
- w samochodzie w drodze do pracy
- na kanapie podczas oglądania tv (bezmyślnego klikania pilotem)

NIGDY przy ludziach i NIGDY przy moim dziecku.
Do dzis został kibel w pracy i samochód więc na wszelki wypadek rezygnuję z makijażu.