dlaczego zdradzani sa glupi... - Netkobiety.pl

O tak. Masz racje - w końcu kącik NAPRAWDĘ terapeutyczny. Ciągłe płacze nie pomagają. Trzeba, a nawet należy dać sobie po pysku.
Podobnie jak Ty ja też sobie poryłam mózg i uwolniłam się. Jedyne co to pranie mózgu nie poszło tak dobrze, jak podnoszenie własnej samooceny. Nadal tkwię w przeświadczeniu, ze po prostu życie z kimś jest dla mnie nieosiągalne. Nie umiem. i jestem sama. Ale JESTEM, a nie czołgam u jego stóp.
I to mnie podnosi nieco na drabince człowieczeństwa.
Nie można się dawać zwodzić przykazaniem ksiąg - miłość owszem jest cierpliwa, ale nie głupia. Miłość nie jest zazdrosna, ale nie jest też głupia. Miłość nie szuka zemsty - nie, ale NIE JEST GŁUPIA.

Czasem naprawdę warto kochac tak, żeby odejść. Dla dobra własnego i tego-jego - nie ważne czy dupka, czy po prostu "niekochacza".

Znam bardzo udany zwiazek. Sa ze soba juz 17 lat. Nie maja slubu. Maja dzieci. Mieszkanie. Kredyty. Dzialke. On wyjechal na wakacje ze swoja coreczka gdy miala 1/2 roku. Wierzyc nie chcialam.. jak on da sobie rade.. Dal! I pierze i gotuje i robi zakupy. Nie zdradza.
W sprawach finansowych byli i sa jako Ty i JA... w lozku MY... w rozmowach MY... w rodzicielstwie- MY
Bo zwiazek to uklad
a jak ktos uwierzy w to MY... to sie glupio podklada. ON robi kariere, jezdzi na szkolenia, uczy sie, ONA zajmuje sie garami....i mowi: postawilismy na jego prace, niech sie rozwija to bedzie mi i dzieciom lepiej. Tylko ze jak on sie rozwinie jak ten paczek w masle.... to my juz nie jestesmy takiez znowu partnerki. Dla takiego wyksztalconego faceta to jestesmy ...sorki... ale tylko garkotlukiem. A potem mowimy "wierzylam przez 20 lat, ze jestesmy MY"
Gdyby kazdy traktowal zwiazek jako ukklad, umowe spolki... to zycie by wygladalo inaczej.
Kto by utrzymywal spolke w ktorej wspolnik jest nie godnym zaufania oszustem, ktory na dodatek co chwila nas obraza i dziala na korzysc innej spolki w ktorej tez ma udzialy??!! No a my tolerujemy takich zyciowych wspolnikow w zamian za to ze powiedza nam czasem ze nas kochaja?
Jestesmy zalosne.
Jak facet Cie zdradza to znaczy ze nigdy w jego glowie nie bylo MY
.... bylo tam tylko jego JA... jego wazne podniecenie, jego nieodparta potrzeba jednosci z kims innym.

TAK! ALexytymia.... Wzor powielany. Mam corke i syna. Dla nich sie zmieniam na inny wzor. Moja mama, babcia... to niestety dobre, zlote kobiety...pomiatane. Taki wzorek mialam z domu. Pracuje nad innym.
Ach zeby tak wszystkie kobiety na raz w calej Polsce... jak kiedys Solidarnosc.... strajk i zmiany
Wtedy nie byloby glupich pytan typu: " ma zone i dzieci a ja go kocham (bo powiedzial mi ze jestem fajna) i co mam zrobic walczyc o swoja milosc?", " bije mnie a ja mu wybaczam a teraz mowi ze ma inna", " dzis uderzyl mnie 4 raz", " bylismy tacy szczesliwi a okazalo sie ze on mnie zdradza od 30 lat".
Zadna szanujaca sie kobieta nigdy by tak nie napisala, bo zadna szanujaca kobieta nigdy by nie dopuscila do czwartego razu, wybaczania w zle zrozumianym pojeciu, obecnosci w swoim zyciu zonatego mezczyzny... takiego ulamka faceta ulomnego

a jak protestujemy... to zaraz ktos nam powie, ze jestesmy feministkami (zauwazylyscie, ze w ustach mezczyzn brzmi to jak obelga?) albo lesbijkami... i ze "chlopa nam trzeba"

hmm a czego ja się boję.....?
Bo miałyśmy szczerze prać tu sobie mózgi...jak widze tylko autorka napisała co w niej jest nie tak....i czego się tak naprawdę boi.Kobiety nawet anonimowo chcą być uznawane za takie cudy, a płakać na forach tylko na swój los, i na tych DUPKÓW.O nie ma co się wstydzić ....

więc wracając czego boję się JA?,,,,
-boje się samotnych nocy,nie chodzi tylko o sex,choć brakuje mi go.Chciałabym zasypiać przy tym KIMŚ i przy nim się budzić.
-boję się przyszłości,starzenia w samotności.
-boję się wchodzic w nowy związek,czy znów się nie sparzę
-boję się czy dam sama rade finansowo,teraz samemu ciężko...1 wypłata,a te same rachunki
-boję się czy moje dziecko ...jak to wszystko się na nim odbije,rozbicie rodziny,a potem akceptacja nowych partnerów rodziny.
tych "boje " uzbierało by się duzo więcej.

Teraz lustro:
Co widzę w nim...
Na początku gdy się dowiedziałam, moja samoocena spadła na niziny.Widziałam się grubą,małoatrakcyjną ,smutną, uzależnioną od faceta kobietą której świat się zawalił.

Co widzę teraz??

Teraz po tych miesiącach widzę,dzięki przyjaciołom którzy mnie wspierają i chwalą na kazdym kroku,silna kobiete,dbającą o siebie,pracującą,zaradną,wesołą,towarzyską.

Coraz bardziej wierzę w to...że dam radę

Z tego wątku zrobiło się pokasływanie na pseudo-mężczyzn, a przecież chodziło o wyciągnięcie siebie z bagna, prawda?

Prawda jest taka, że gdyby każda z nas od początku wiedziała co robić, to żaden z tych "waszych" często wymienianych Dupków nigdy by żadnego bagna, żadnej kobiecie nie zafundował .
Jeżeli istnieje poświęcenie - znajdzie się również i ktoś kto to wykorzysta.
Dotychczasowe posty, prócz Batrix BRZMIĄ, jak feministyczne pokrzykiwania.

Nie zwalajcie winy na Dupka za to, że same się podłożyłyście.
Ja również staram się - ba... ja od początku zadecydowałam: sprawdzę - utracę nieco zdrowia psychicznego i godności, ale zabrnę. I sprawdzę.
No i z pełną świadomością obserwowałam, jak kosmicznie skomplikowane były gry emocjonalne i wykorzystywanie na takimże tle.
Podłożyłam się.
I nie mogę powiedzieć, że jest/był Dupkiem, skoro sama się podłożyłam.
Uczucie nie wybiera, trzeba tylko być świadomym kiedy należy postawić na siebie.
Także nie Dupkujmy tutaj - tylko kochajmy, jak to już ktoś pięknie napisał, siebie i partnera. W tej kolejności.
I oczywiście nie mam na myśli egoizmu, a samoakceptację własnego spojrzenia na świat.

No wlasnie chcialam Was sprowokowac dziewczyny i (ewentualnie chlopaki) do analizy wlasnego postepowania i wlasnych uczuc.
Nie chodzi mi o to ze trafiamy na takich czy innych facetow... i jacy oni sa zli i podli
tylko dlaczego godzimy sie na zle traktowanie.
Kazda z Was tu piszacych ma inne przezycia.
Jedna zgadza sie na to by jej zawracal glowe zonaty facet, ktory nie ma nic do zaoferowania nie liczac swego czaru
inna pisze ze jest bita, jeszcze inna, ze facet zdradza od chyba 30 lat, inny regularnie chodzi na prostytutki, sa tez takie ktore mieszkaja z toksycznym mezem i jego kochanka pod jednym dachem+ tesciowa.... ja pisalam rowniez takie smutki.

I dajmy juz spokoj tym nieudanym partnerom.
Zapytajmy siebie co z nami nie tak, ze sie na to godzimy?

Do listy moich strachow musze jeszcze dodac, ze panicznie balam sie ze nie dam sobie rady bez niego.
Bez niego to bieda, i smutek, i puste lozko.
No wiec bylam z facetem bo sie boje zycia, czy dlatego ze go kocham?
Mysle duzo i intensywnie.
Mam nadzieje, ze Wasze wypowiedzi, mysli, analiza troche mnie zainspiruja.
Teraz sie odgruzowywuje.
Potem bede sie budowac na nowo.

Rozstałam się z "dupkiem" ale czasami mam takie chwile słabości, że zastanawiam się czy to nie był błąd i czy do niego nie wrócić (choć wiem,że ten związek nie ma sensu). Dzieje się tak dlatego bo wydaje mi się, że już nigdy nikogo nie pokocham, bo mogę myśleć tylko o nim; że nikt mnie nie bedzie chciał; że nigdy się już nie zaangażuję bo znowu ktoś mnie skrzywdzi; że zestarzeje się w samotności, bez bliskiej osoby. I tak przez te wszystkie obawy siedzę w domu, nie spotykam się z przyjaciółmi, tylko płacze jak jest mi źle. Jestem żałosna i mam tego świadomość. Dziekuję za ten cały post, który dał mi dużo do myślenia.

Zazdrosć, witaj:)Ja także zajrzałam tu, pełna goryczy do losu, szukajac współczucia, czując sie najgorszym człowiekiem na ziemi.Jak mnie mąz zostawił z córka po 15 latach małzenstwa, myslałam, ze mój swiat sie skończył całkowicie, jak gdyby, tylko na tym świecie istaniał jeden człowiek i był on równiez słoncem, tlenem i woda, bez czego, zyc sie nie da. Załamanie trwało dwa tygodnie.Zaniedbałam obowiazki w pracy, w szkole sie opusciłam, zaniedbałam caly wwój wyglad.Pewnego dnia, ktos z tąd zaproponował mi film ,,the secret"bez entuzjazmu zasiadłam do oglądania. Cała noc . arano, kiedy wstałam, uświadomiłam sobie, ze swiat nadal istnieje, słonce nadal wschodzi, tlenu nie zabrakło:)Miałam na tyle siły, ze zamknęłam przeszłosc w jednej chwili, jako cos, co nie powróci i nie daje mi nic, rozpamietywanie, oprócz poczucia goryczy.Nie wyrzuciłam zadnych rzeczy, kojarzacych sie z mezem, nie podarłam zdjec, nie pochowałam zadnych pamiatek.Po prostu to tylko rzeczy i skoro podoba mi sie figurka słonika, którą kiedys tam od niego dostałam, to czemu mam wyrzucac. Kiedys, jak rzucalam palenie, specjalnie siedziałam w miejscach, w których najwiecej paliłam, tylko po to, by przemóc przyzwyczajenie.Zadziałało rewelacyjnie, teraz robiłam podobnie. Zajęłam sie pracą, szkołą córką, zdaje egzaminy, Zawsze miałam mase hobby, nie zrezygnowałam z nich.Zaczełam robic wszystko to, co lubie robic, odnowiłam kontakty, zajęłam sie sobą.Pare razy spotkałam eks, nawet na kawe sie umówilismy i zdalam sobie sprawe, ze i tak juz bym nie chciała go spowrotem, ze wzgledu na brak zaufana do niego.Mieszkam z córką sama, Wiadomo, finansowo jest juz nie tak j, jak było, ale mam...wolnosć;) Mój maz był kochany, spokojny, domator, pracowity, mam za czym tesknic, ale po co?to takie mało konstruktywne i zabiera dobry widok na przyszłe szanse w zyciu.Nie szukam na razie nikogo, Nie czuje sie przygotowana na nowe zwiazki, Jenak moge powiedzec, ze jestem szczesliwa. Zwyczajnie inaczej na wszystko spojrzałam, Dla mnie szklanka jest do połowy pełna a nie do połowy pusta,To wszystko udało mi sie poskładac w ciagu miesiaca. Nigdy nie lubiałam czyjegos współczucia, i chyba to mnie tak zmotywowało, jak widziała w oczach znajomych czy rodziny litosc.Bardziej jednak wole podziw:) facet t nie cały swiat i mimo, ze nadal go kocham, nie mam zamiaru ani ogladac sie w przeszłosc, ani tym bardziej sie nią maltretowac.Mam cele, do których dąze, mam córke , którą kocham, pace, którą uwielbiam i szkołę, która mnie doprowadzi do wymarzonego celu, dla mnie to wazniejsze, niz wycie w poduszkę za dupkiem:)aaa...i jeszcze jedna fajna rzecz:) całe łózko moje, nikt mi nie chrapie, nie puszcza baków i nie zabiera kołdry:)))))))))))))))

A mnie zainspirowała ZAZDROSC najpierw do zrobienia sobie prania mózgu z wirowaniem (spisałam swoje strachy, lęki i obawy bardzo podobne do tych spisanych powyżej przez Was, dziewczyny), a potem poleciałam natychmiast poczytać, jak pokochać samą siebie. I znalazłam rady dla siebie, z których natychmiast skorzystam, już mi jest dużo lżej, skoro wyznaczyłam sobie cel (chociaż najpierw pojawiły się łzy, dlaczego tak późno zabieram się sama za siebie, przecież mogłam to zrobić wieki temu i dzisiaj byłabym w zupełnie innym miejscu mojego życia). Ale ten pesymizm zwalczam, odpędzam od siebie i wiem jedno: MOGĘ i CHCĘ !!! I jeszcze w opisie na gg dodałam sobie cytat Pablo Coelho: Różnica między mistrzem a uczniem jest tylko jedna: pierwszy boi się odrobinę mniej niż drugi :-) Jaki piękny zrobił się dzisiejszy dzień.

Witajcie

Przeczytałam z pewną zazdrością pierwszy post, szkoda że ktoś nie napisał czegoś takiego 7 lat temu
Wytrzymałam 5 lat zanim ogarnęłam swoje lęki i uporałam się z przeszłością.
Czego się bałam:
- że jestem za gruba i za brzydka żeby ktoś mnie zechciał
- że będę musiała stanąć twarzą w twarz z światem i przyznać że ten idealny związek nie był idealny
- że zmarnuje 8 lat życia
- że stracę pierwszego partnera, coś niepowtarzalnego, "miłość" która miała trwać do grobu
- że nie zrealizują się te piękne marzenia o wspólnym domu, dzieciach, kotach i wyjazdach
- że nie poradzę sobie bez mężczyzny, bez niego
Jednocześnie przez 5 lat trwania po zdradzie bałam się:
- że porównuję mnie z tamtą i jestem grubsza/brzydsza, głupsza
- że zrobi to ponownie
- że odejdzie a ja obudzę się sama,

Przełamałam się dwa lata temu i okazało się że:
- nie muszę być gruba i brzydka
- nie jestem głupia
- radzę sobie sama
- niektóre wspólne plany można też realizować samodzielnie
- potrafię żyć bez mężczyzny u boku

Nie było łatwo ale dla mnie... życie zaczęło się od nowa

Każda z nas ma jakieś zastrzeżenia do samej siebie: nie jestem zbyt dobra, do niczego się nie nadaję, jestem za gruba, za chuda, za stara, za brzydka, za mało inteligentna, za leniwa, z nogami niezbyt idealnymi, z cyckami niedostatecznie sterczącymi,  taką listę może ułożyć każda z nas, jak słusznie nas zainspirowała do przemyślenia sobie siebie samej Zazdrosc. Niska samoocena jest przyczyną naszych problemów. Ale jest na to skuteczna rada: albo pogodzimy się z własnymi wadami albo uczynimy z nich zalety. To nie będzie wcale łatwe, ale jest naprawdę możliwe. I niezbędne ! Zacznijmy myśleć o sobie. Ile razy planujemy zrobić coś dla siebie, co odkładamy na później, bo ważniejsze są inne sprawy lub inne osoby, a my same własne potrzeby spychamy na załatwienie potem, kiedyś, a najczęściej nigdy !
I wiecie dlaczego ? Bo nie kochamy siebie samych. Nie ma w nas miłości dla siebie - nie będzie też miłości dla kogoś innego. Zacznijmy od siebie. Bo jeśli tak źle myślimy o sobie, to jakim cudem chcemy stworzyć relacje z mężczyzną oparte na miłości ? Jeśli nie kochasz siebie, nie możesz obdarzyć miłością, więc znasz miłość tylko z książek, filmów i stwarzasz ją sobie we własnej wyobraźni. I takim sposobem krzywdzimy same siebie. Najczęściej jest to sposób wychowania nas przez rodziców, którzy nie dali nam wiary we własne siły, porównując nas do innych. A to już podstawowy błąd: nie możemy się porównywać z innymi osobami, bo nie ma takiej drugiej osoby, jak my same. Zrozumienie i zaakceptowanie tego jest podstawą na wstanie rano z łóżka, spojrzenie w lustro i powiedzenie samej sobie: jestem piękna, wyglądam rewelacyjnie, akceptuję się (mimo powyginanych włosów, braku makijażu i odgniecionego policzka na poduszce).
Jeśli nie zaczniemy pracować nad podarowaniem sobie miłości, skrzywdzimy się !
Jest jeszcze inny aspekt tej sprawy: odpowiedź na 2 pytania: kim jestem ? kim chciałabym być ?
Miłość do samego siebie to szacunek do własnej osoby. Ze słabości także możesz uczynić zaletę. Porażka może zmotywować nas do zmiany dotychczasowego życia. Warto wiec zrobić taki rachunek sumienia, bo... prawda nas wyzwala! I tu zgadzam się w 1000% z ZAZDROSCIA. To jej zawdzięczam to wszystko, co przeczytałam o sobie i odkryłam prostą prawdę !  Zaakceptowałam się taką, jaką jestem, oczywiście przeszłam na dietę (bo jestem za gruba), oczywiście kupiłam sobie kilka nowych ciuszków (bo jestem mało atrakcyjna), oczywiście poleciałam do fryzjera i zrobiłam sobie farbę i nową fryzurę, a także poleciałam do manicurzystki i mam piękne wypielęgnowane paznokcie. I już rano patrzę się na siebie z zadowoleniem.  Codziennie chwalę siebie, kupuję dobre jedzenie, otaczam się pięknymi przedmiotami, po prostu jestem dla siebie dobra. Sprawiam sobie przyjemności. Bo polubiłam siebie i staram się siebie szanować.
I nie ma to nic wspólnego z egoizmem.
Dzięki ZAZDROSCI nie zrobiłam z siebie ofiary w obliczu własnej klęski życiowej (rozstanie z mężczyzną po wieloletnim związku). Pozwoliłam sobie na płacz i rozpacz i łzy. Ale wyciągnęłam dobre dla siebie wnioski z tej życiowej lekcji. A zadanie domowe, czyli dbanie o siebie i zrozumienie siebie i miejsca, w którym się znalazłam w moim życiu, przemieniam w pracę nad sobą. I mam jeszcze chwile słabości, tęsknoty, wspomnień, ale staram się przechodzić nad nimi do rzeczywistości, pozwalam złym myślom przepływać przez moją głowę, ale je odganiam, zastępując myśleniem o przyjemnych stronach życia. Wzięłam byczka za rogi. Dziękuję Ci, kochana ZAZDROSC !

Jestes wielka... Jestem piekna i cholernie nieszczesliwa.... Tak malo mam milosci do siebie....tak malo

Zazdrosci moja ! Ja zaczerpnęłam od Ciebie inspirację, a Ty biegasz pod osłoną nocy ? Sądząc po Twoim ostatnim poście o 4.00 rano rzeczywiście żyjesz intensywnie nocną porą. Czemu czujesz się podczas biegania nieswojo ? Ja nauczyłam się też słuchać samej siebie. I jak moja głowa stara mi się podszeptywać, że jestem za gruba (mimo redukcji wagi o 12 kg w ciągu 2,5 m-ca), to lecę do szafy po ciuchy, w których wyglądam najszczuplej i je zakładam i dotąd się oglądam w lustrze, aż dojdę do wniosku, że wyglądam świetnie ! i tak sama tworzę sobie swój dobry wizerunek i jestem zadowolona z tego, co osiągnęłam. I wiem, że przez następne 2 miesiące zrzucę następne kilogramy. I będę wylaszczona, jak nie wiem co. TO naprawdę działa .... nie mówię, że bez wyrzeczeń, ale mam cel. I wytrwale do niego dążę. Tak potrafimy przerobić w głowie wszystko na własną korzyść, tylko nie walczmy z samą sobą i nie starajmy się za wszelką cenę udowodnić sobie, że jesteśmy do d...y, bo tak nie jest.

Malino5512, dziękuję za dobre słowo, ono więcej znaczy, niż wszystkie dobra doczesne. Dlatego tu jestem. Z tego czerpię więcej sił, niż mi się wydaje.

Pixy - czerp pełnymi garściami, ile się da i inspiruj się i bierz dla siebie więcej i jeszcze więcej, nawet nie wiesz, jak mnie to forum zmieniło na korzyść - już nie patrzę, kto i co sobie o mnie pomyśli, i czy się komuś podobam, czy nie, już jestem w innym wymiarze mojej głowy, w zakamarkach, o których istnieniu do tej pory nawet  nie przypuszczałam, wydobywam z siebie samej takie pokłady dobrych emocji, które uśpione tam tkwiły latami. Jak ja bardzo siebie krzywdziłam, myśląc wciąż o innych, a zapominając o sobie. Teraz zaczyna się dla mnie nowa era. I już nie marzę bezustannie o księciu z bajki, bo takie marzenie najczęściej kończy się romansem ze stajennym. Teraz pracuję tylko dla siebie samej, dla swojego dobra i taka nowa JA odnalazła się w tym świecie po potężnym kopie w tyłek .....

I ja też się boję, że zostanę sama do końca życia, że sobie nie poradzę, że nie potrafię byc sama, że jestem nudna i brzydka. I wiem, że problem wkwi we mnie 5 lat byłam w toksycznym związku, jakoś się odważyłam, odeszłam, obiecałam sobie, że więcej nie dam się szmacic, poniżac, pomiatac. I co? Zakochałam się, on mówi, że kocha. MÓWI. Ale znów widzę, że robi się to samo. Gdy znika, a potem wraca, przebaczam. Tłumaczę innym, że kocham. Kocham, ale też boję się, że znów zostanę sama, że znów sama będę zasypiac, że nie będę miała w nikim wsparcia. I pozwalam się tak traktowac, choc wiem, że można inaczej. A gdziś tam w głowie mi brzęczy: na nic więcej nie zasługujesz

Wiesz Lilusia, ja nie tyle potrzebuję osłony bo wstydzę się siebie, co może mogło być tak zinterpretowane.
Tylko dlatego, ze lubię tą nocną ciszę, bezpieczeństwo (mogę tu zostawić dom otwatry na ościerz i wyjechać na 8 godzin do pracy... i nic, żadnych bandziorów. Mogę tez wskoczyc do supermarketu zostawiając kluczyki w stacyjce samochodu i otwarta szybę...są takie miejsca na ziemi) zapach przyrody, zapach nocy... i nikogo wokolo...tylko ja, swiatelka w oknach.
Wtedy dobrze mi ze sobą.

Tak, to forum ... włączyło mi mózg bo chyba był "stand by"
Może to zabawne, ale nie znalazłam pociechy w odpowiedziach na pytania postawione przeze mnie.
Tak naprawdę do głębokich przemysleń sprowokowały mnie cudze problemy.
Wtedy łatwo o dystans i rozum.
Jak czytam wyznania innych ludzi to aż włos na głowie staje, że można dać sie tak traktować.... a potem myśl... ja też taka jestem
... i potem to rozwarstwienie między tym co wiem a tym co czuję, ze powinnam zrobić.
Mam w sobie ogromną potrzebę bycia kochaną. Jakby świat miał się zawalić bez tego jedynego. Muszę mieć kogoś. Jak nie ten to kto??!!! Takie głupie pytanie: kto? Kto następny? Jakby to było wazne dla mojego jestestwa zeby był ten "ktos" Bo jak nie, to co? To już nikogo nie znajdę... nie bedzie zadnego ktosia
ech...szkoda gadac
Prawie wszyscy tu piszący mają ten sam problem co ja.. szkoda, że często nieuswiadomiony.

Wszytko jest jak piszesz. Tylko prędzej lub później w takiej sytuacjii każda kobieta się wypala. To bariera by zachować choć część siebie. A tym szybciej wypala im szybciej pozna kogoś, kto wysłucha... Tego życzę - ludzi którzy potrafią słuchać...

Bo dla mnie wziac zycie za rogi to MYSLEC. Wreszcie myslec. To odnalezc siebie i pokochac.
Jesli chodzi o wiare w czlowieka to z cala premedytacja chce byc naiwna.
Jesli chodzi o slepote na brak szacunku do mnie to juz wreszcie chce przejrzec na oczy.
Ja siedze na tym forum by przejrzec na oczy.
Przed chwila czytalam watek pobitej dziewczyny, ktor zadzwonila na policje na meza.
(Ja tez to zrobilam kiedys. Raz. Potem rozwod. Dbalam o jego image przez lata. Bo to wyksztalcony facet na wysokim stanowisku.)
... i wiecie co pomyslalam "Alez ona glupia, ze sie dala wplatac w taka paranoje".

... no i co ... sama jestem tak samo glupia. Ta moja glupote widze w Waszych postach.
To moje lusterko.
Dlatego tu jestem. Ogladam sie dokladnie by jak najwiecej zobaczyc.

Kochane... Dziękuję, dziękuję, dziękuję!!!
Wasze posty dały mi dużo siły i wiary. Trafiłam tu przypadkiem i znalazłam tak cenną dyskusję...
I ja znalazłam się na zakręcie, po 6 latach związku, o którym myślałam, że jest najlepszą rzeczą w moim życiu, a w finale zostałam w nim zdeptana, a wręcz wdeptana w ziemię, bez wiary i nadziei, rozłożona na łopatki.
Bez wizji przyszłości. Ale czemu??? No właśnie, tak świetnie piszecie o tych powodach. Cholercia, najwyższa pora spojrzeć prawdzie w oczy i powiedziec - BOJĘ SIĘ! Ale nie tego, że stracę tego dupka, nie tego, że już go nie będzie obok mnie. O mnie, ten strach dotyczy bardziej mnie samej. MNIE - bo w końcu mogę spojrzeć na siebie samą, bez patrzenia przez pryzmat jego, jego oczekiwań i potrzeb. Boję się - i to jest jak najbardziej naturalne. Dziękuję wam bardzo za uświadomienie wielu rzeczy, widzę, że niestety moje bagno nie jest jedynym :-( ale przecież w kupie siła :-p
Chodzę do psychologa, bo ciężko daję sobie radę ze swoim zwątpieniem, ale powiem szczerze - przeczytanie tego wątku dało mi znaczniej więcej.
Pewnie nie podniosę się z minuty na minutę (godzenie się samej ze sobą trwa już miesiące...), ale widzę światełko w tunelu. W końcu!
Dziękuję raz jeszcze.

Chialabym Cie poznac Lilusia.
Lubie wiedziec co myslisz. To mnie prowokuje do wiekszego myslenia... Uwielbiam myslec!

Wlasnie pod wplywem Karolla z innego watku... postanowilam sama sobie nawtykac.
Zauwazylam, ze Ci o ktorych piszemy sa zli, bez serca.. a my piszacy to tacy pokonani przez milosc.
Dlaczego mezczyzni nie moga ze mna wytrzymac (podaje tylko to czego nie mowili w zlosci i nie odwolali) ale moze nie wszystko pamietam... (to mnie smuci)

-nie zwijam torebek przed wrzuceniem do kosza.. robiac w koszu na smieci "sztuczny tlok"
-za bardzo chce miec wszystko wysprzatane
-za czesto chce wychodzic z domu (to obecny maz) za zadko chce wychodzic z domu (pierwszy mąż)
-nie slucham jak do mnie mowia gdy sie zamysle... i potem pytam z bladzacym wzrokiem: "slucham?"
-uwazam ich za glupich (obydwaj tak uwazaja) (musze tu dodac, ze moje wiedza w kilku tematach jest bardzo duza -fakt, ktory przytaczam nie z proznosci- i czesto ludzie dzwonia lub przychodza proszac mnie o pomoc. Bylo to szczegolnie bolesne dla pierwszego meza. Zwlaszcza gdy ktos z jego rodziny powiedzial do niego " Nie wymadrzaj sie, bo my tu przyszlismy pogadac z .. z ZAZDROSCIA .. a ty sie nie znasz na tym.... Ta jego rodzina tez jest na czarnej liscie. Po ich wyjsciu dostalam manto. Piescia w zebra)
Ale moze jest cos w moim zachowaniu co ich odstrasza.
- Spoznilam sie w kwietniu 1995 roku ... i drugi raz w kwietniu 2010 (musze uwazac na ten kwiecien) Pierwszy maz spoznil sie przeze mnie na party (15min), a drugi prawie by sie spoznil do dentysty.
-wypominam- np ze od trzech lat tylko 2 razy sprzatnal lazienke i raz odkurzyl dom... i takie tam bla bla bla. Wypominam z czestotliwoscia raz na kwartal.wic czesto nie slysze tego zarzutu.

No i pomyslalam , ze poprosze o liste moich wad obu moich zyciowych panow... i ja potem opublikuje.
Ktos jeszcze podejmie takie wyzwanie?

Ha ha, Zazdrości, ostro :-)
Ale trafnie, w końcu "leczenie" naszej głupoty powinno polegać też na zrozumieniu naszych wad.
Ja wciąż - pomimo wszystkich świństw, które mi zrobiono - twierdzę, że do rozpadu naszego związku przyczyniliśmy się oboje. OK, nie usprawiedliwia to zdrad i tchórzostwa mojego eksia, ale biję się w pierś, też nie starałam się naprawić swoich błędów.
A oto one:
- wracałam do domu zmęczona i mało się uśmiechałam...
- gotowałam za dużo
- gotowałam za mało (w zależności od punktu widzenia mojego eksia)
- wymagałam od niego, żeby odkurzał
- wymagałam od niego, żeby wyrzucał kosz, kiedy śmieci zaczynały się wysypywać oraz - o zgrozo! - żeby po wyrzuceniu śmieci wsadzał nowy worek
(nota bene, na tym kończyły się moje wymagania dot. prac domowych... okazało się jednak, iż przesadziłam z ich ilością)
- chodziłam za późno spać (z tego zdawałam sobie sprawę, ale inaczej się nie dało - przychodziłam z pracy, gotowałam, zmywałam, sprzątałam, potem musiałam chwilę odsapnąć... a mój luby już dawno spał)
- w weekendy nie wstawałam z nim skoro świt, ale spałam do 9-10
- za dużo piłam (czytaj: kiedy padałam ze zmęczenia po wieczornej harówce, siadałam na chwilę na kanapie z kieliszkiem wina, żeby w końcu się zrelaksować)
- mam zbędne i głupie zainteresowania (np. pielęgnowanie ogródka; a przecież najlepiej cały wybetonować)
- kupowałam nowe rzeczy (a przecież wystarczyło rozglądnąć się dookoła i np. pozbierać spod śmietnika... nadmieniam, iż oboje zarabialiśmy całkiem porządne pieniądze)
- mam wielu przyjaciół (czytaj: od czasu do czasu starałam się znaleźć dla nich czas)
- chyba najważniejsze... przytyłam. A, i starzeję się! :-D
No i wyszło na to, że większość wad ironizuję. Ale jak tu nie ironizować takiego czepialstwa się???
Eeeee, teraz tylko upewniam się, że to kretynek był...

Moi obydwaj panowie odpowiedzieli, ze nie mialam wad. Smutne to. Byloby mi latwiej z wadami... daloby sie cos zmienic...
A teraz.. to juz tylko bezsilnosc.
Drugi maz powiedzial,ze wszystko mowil w zlosci, zeby mnie zranic, ale nigdy tak nie mylslal. Zapytałam dlaczego chciał mnie zranić. Odpowiedział: Bo byłem głupi

To chyba moj charakter. Najporzadniejszego czlowieka zamienie w oprawce. Powolutku... małymi kroczkami..uparcie i systematycznie dąże do celu.
Etap 1
Najpierw go uczę, że ON jest najwazniejszy na swiecie a ja jestem nieważna. Poradzę sobie byle by jemu było wygodnie i dobrze. Jak dwa jabłuszka leżą to wezmę to gorsze i mniejsze. Jak coś się złego wydarzy to mówimy jak on to przezyl a nie ja. Usługuję, gotuję, podaję bo mnie łatwiej...normalnie drobnostka. Już w brzuchu mamy brałam kursy "gospodarstwa domowego" On wtedy kształcił swoje zainteresowania. Ja nie mam żadnych zainteresowan. A wszelkie wybuchy zazdrosci o czas dla siebie odpracowywuję jeszcze wydajniejszą pracą, zeby zatrzec to niemiłe wrazenie. O nie ja nie jestem kochanie gderliwa ani leniwa. Ja Ci pokaze jaka jestem dobrą zoną. Gdy się już nauczy, że to on jaes ważniejszy w związku to przechodzę do etapu drugiego.
Etap 2
Uczę go braku szacunku do mnie. Gdy cos mi zrobi nie musi przepraszac i moze powtarzac bledy w nieskonczonosc. Moze mnie uderzyc raz i drugi i.... Jak nabroi" zaraz wybaczam, bez dania mu nawet minutki na refleksje.
Pokazuje jaka jestem prymitywna i tylko gary mi w glowie i sprzatanie.
Gdy dostaje patelnie w prezencie gwiazdkowym a on nowy  telefon komorkowy to mogę uznac ten etap edukacji za zakonczony. Inne symptomy udanego zakonczenia etapu to:
-zaczyna odnosic sie milej do kazdej innej kobiety niz do mnie
-mowi: Dzis nie pomogę Ci rozpakowac zmywarki (jakgdyby to robil zwykle) bo jest wazna debata polityczna w telewizji a to wazne dla Polski. Wtedy wyraznie pokazuje jak cudownie go wyszkolilam. Wie juz, ze mnie nie interesuje ani debata, ani Polska bo jestem prymitywna i glupia. Ide do kuchni robic ta zmywarke... czyli pielegnowac moje prymitywne zainteresowania.
Etap 3
Krótki, szybki. Ostre cięcie.
Mowie: tak dluzej nie moze juz być. Koniec zdrad, koniec bicia, (... i wstawcie sobie co chcecie, na ten koniec)
Płaczę rozmazując sobie katar po twarzy, zeby go fizycznie tez odstraszyc.
Jetem smutna i zaniedbana. Probuje rozmow i negocjacji... trafiam w pustke.
On wie, ze nie chce juz ze mną byc... stracił do mnie cały szacunek i nie wie jak to się stało. Jestem nudna i męcząca.
Ja tez się tak czuję. I tak wyglądam. Patrze w lustro
- Gdzie tamta dziewczyna- pytam siebie

... i koniec
Patrze przez okno jak podbiega otworzyc drzwi do samochodu "nowej pani" i trzyma ją za rękę gdy wsiada.
Myslę...- mnie tez tak kiedys trzymał. Dlaczego przestał?
Gdy tylko pojawi się na horyzoncie nowy mężczyzna nabieram siły. Czuję się odrodzona... i przechodzę szybko do Etapu 1, żeby nie marnować czasu.

Chcę zatrzymac tę machinę... Czy dam radę?

i taki zal sciska serce gdy widze te wszystkie paniusie lapiace mojego mezczyzne na ETAP 1...
zalosne to

dokladnie...

wielokrotnie slyszalam, ze jestem wyjatkowa, ze zasluguje na wszystko, co najlepsze... ale i tak mnie zostawiali. dla kogo? wcale nie ladniejszych, nie madrzejszych (obiektywne oceny osob z zewnatrz). skoro jestem taka wyjatkowa, dlaczego mnie zostawiali??? bali sie tej mojej wyjatkowosci? w takim razie pier***e ta wyjatkowosc i chce byc normalna, zyc w normalnym zwiazku, miec normalne problemy.

a tak ze swoja wyjatkowoscia jestem wyjatkowo samotna i czuje sie wyjatkowo beznadziejnie...

mi sie wydaje, że to jest jakiś nasz podświadomy wybór.. takie bad boy'e spod budki z piwem

a potem próbując ich "naprawić" dziwimy się, że nie ma rezultatu...oni już na wstępie z reguły nie nadają się do stałych dobrych związków...

tacy są... i żadna ich nigdy nie zmieni

No właśnie, w tym sęk.
Czy to NASZA wina? Nie, nie nasza! I w głębi duszy o tym wiemy.
Ale kto jest obwiniany? My! Czy zdradzający codziennie budzą się z płaczem albo chodzą jak kupka nieszczęścia??? Oj nie za bardzo...
Ale my, które cierpimy, jeszcze bierzemy na swoje barki jakąś chorą odpowiedzialność. Że gdybyśmy milsze były, mniej zmęczone, bardziej sexy, grubsze, chudsze, mniej pryszczate czy kto wie jakie... Że gdyby można było cofnąć czas, to stałyby się z nas jakieś zaczarowane księżniczki...
I wpędzamy się w jakiś chory zaklęty krąg. Wiemy, że nie mamy brać na swoje barki winy, a jednak wbrew rozumowi to robimy.
Chore to, chore, chore!
Nitko, czy ty myślisz, że twój facet spędza choć 5 minut dziennie na rozmyślaniu, jak się z tym możesz czuć, czy cierpisz i jak strasznie zawiódł twoje zaufanie i podkopał twoją pewność siebie?
I w tym właśnie jesteśmy głupie.
Bo my wcale nie wybieramy "złych" chłopców. Wydaje nam się, że wcale tacy źli nie są, że po prostu taki ich urok i przy nas absolutnie nigdy, przenigdy nie znajdą ujścia jakiekolwiek złe nawyki. Zdrada? Wykluczona!
A kiedy to się jednak stanie, to nie jesteśmy w stanie przyjąć do wiadomości, że nic niewarci byli, że nie ma sensu tracić choćby minuty więcej na rozmyślanie o nich.
Zrobiłyśmy w przeszłości błąd - duży błąd, polegający na patrzenie na gów... przez różowe okulary. A kupa kupą zawsze będzie.
Ale nie róbmy tego więcej... Zmądrzejmy w końcu...
I to apel do was i do mnie samej. Też głupia jestem...

Haha, dobre, dobre ;P

Ja wam powiem, ze jesli taki ''bad boy'' jest waszym ojcem, to oni traca dla was kompletnie urok Wrecz odwortnie - chcecie ich unikac jak ognia! Ja jestem wyjatkowo odporna - nie znosze nerwusow, krzykaczy, cwaniakow i kropka Nigdy sie z takim nie zwiaze, bo mam uraz.

I jeszcze raz sie powtorze - natura takiego kolesia zwykle powinna wychodzic dosc szybko, szczegolnie w 'kryzysowych' sytuacjach. Trzeba ich krytycznie oceniac i analizowac, a nie wybaczac jak jakis automat do wybaczania.

Tak. Wychodzi na to, ze tak. Tylko przy pierwszej przewinie nie wolno przestawiac sie na tryb 'wybaczajacego automatu', a zwiewac. I mowie glownie o twoim przykladzie, bo przeciez facet zdradzal cie/oszukiwal przez dlugi czas juz na samym starcie, a ty nadal chcialas z nim byc. I duzo czasu minac nie musialo, by zdradzil drugi raz. Wiec w sumie zabawne, ze pytasz 'jak ich rozpoznac'

A co cie w nim wlasciwie pociagalo? Chec ''naprawienia'' go?
Moze moje nastawienie do tego typu facetow ma tez zwiazek z zachowaniu mojej mamy.. bo o ile wiem, niektore probuja takich na sile 'zmieniac' i ich 'kochaja'.  Moja mama go nie blagala o nic, tylko plakala i krzyczala, ze go nienawidzi. I chyba szybko przestala kochac. Moze dzieki temu ja tez zachowuje dystans emocjonalny.
Z drugiej strony, to chyba przerzucilo sie na wszystkich facetow, bo im nie ufam. Nie moge uwierzyc, ze moge sie komus podobac, swojemu chlopakowi przez 2 lata nie moglam i nieomal rozwalilam zwiazek przez to. Takze taka 'generalizacja' tez jest zla..

Jeszcze odnosnie wybaczania zdrad.. Ja mysle, ze wybaczylabym. Pod warunkiem, ze byloby to cos jednorazowego, albo cos, czego partner strasznie by zalowal i dlugo mnie przekonywal o tym. Potrafie uwierzyc, ze kazdy czlowiek moze popelnic blad. A ufac najlepiej w 99%, nigdy 100

Moze Ci badboye zniewalaja nas. Grzeczny chlopczyk rozmawia, chodzi obok domu zerkajac w nasze okno przez pol roku. Szanuje nas. A taki badboy bierze nas tu i teraz, na nic nie czeka... hormony zalewaja nam mozg na rozowo.
a potm nam sie wydaje, ze on bedzie nas tak zdobywal, zniewalal i ujarzmial przez cale zycie... i dorzuci do tego codzienna troske.
a tu bec!...on biegnie zniewalac inne panienki.

a my w tych hormonach... cale wciaz na rozowo, piszemy na forum i rysujemy serduszka na gazetach. Kombinujemy jak to zbawic badboya nasza egzystencja, zeby juz poza nami swiata nie widzial ( i bynajmniej nie chodzi o przeslone z olbrzymiej nadwagi)
A ten nudny i grzeczny goodboy tylko nam placze sie pod nogami gdy walczymy o tego uroczego drania.

Powinny byc takie tabletki do lykania na widok niewlasciwego chlopaka. Lykasz i hormony spia.
Dziewczyny nawet nie wiecie jak fajni sa Ci brzydcy i grzeczni chlopcy...co to nie wsadzaja nam reki pod spodnice na pierwszej randce.

Mi ktoś mądry powiedział, że wybierałam takie związki.. żeby nie musieć sobie radzić sama ze sobą, bo wiecie bad boy to temat zastępczy.. to było jak umieszczanie swoich uczuć w kimś zewnętrznym

Poza tym taki typ faceta nawet nie musi być przystojny.. wystarczy, że ma jedna z wielu cech np dla mnie była to bezczelność pewnego rodzaju i wydawało mi się, że męskość... ale tak naprawdę było to pewnego rodzaju buta i prostactwo

ja sie zaczynam uczyć na własnych błędach.. i cieszę się, że pozwolono mi to zauważyć teraz.. kiedy mam 25 lat (jeszcze przez 2 miesiące):)