dlaczego zdradzani sa glupi... - Netkobiety.pl

Oj - ja akurat tej wiary nie pielęgnuję Wierzę, CHCĘ WIERZYĆ, że będzie lepiej. Nie przyjmuję innej opcji. Bo to byłby KONIEC.

Zazdrości droga, wiele dobrego nas spotyka i nie jest "onym". Codziennie spotykają mnie moje cudowne dzieci. Przyjaciele i rodzina to wiele dobrego. Spokojny, niestresujący dzień, to dla mnie, po ciągłych atakach byłego, coś, czego nie mogę przecenić.
Dzisiaj miałam pewne obawy co do jego wizyty, ale jakoś poszło. Nic mnie nie trafiło, jestem wyluzowana. I pogoda była cudna, aż chce się żyć.

Zazdrość, tego naturalnego porządku z włosami to Ci zazdroszczę. Mam wrażenie, że moich jest generalnie zbyt wiele. To dobrze i niedobrze. Na szczęście cywilizacja oprócz telefonów komórkowych przyniosła nam również depilatory i nauczyła z nich korzystać. To jest właśnie problem z kategorii: do rozwiązania. Oby większych kłopotów nie mieć.

Siostry Drogie,
Może jakiś krótki raport? Jak tam sprawy u Was wszystkich? U mnie emocjonalne falowanie. Agresja na przemian ze smutkiem, na przemian z nadzieją wypracowaną przy pomocy wizualizacji przyszłego acz mglistego szczęścia sam ze sobą na sam.
Jak nastroje, moje miłe. Taki piękny weekend nam się kroi

Tarantello,

ja przyznaję, że mam momenty gdy zaczynam się łamać. Mam silne postanowienie nie kontaktowania się z Nim i już przyzwyczaiłam się się do myśli, że jestem sama, ale R. znów przystąpił do gwałtownych prób odzyskania mnie. Na razie daję radę, ale było mi łatwiej, gdy milczał. Wczoraj czekał na mnie pod pracą i gdy zobaczyłam Jego samochód nogi dosłownie ugięły się pode mną. Wsiadłam do swojego samochodu ale pojechał za mną pod mój dom. Rozmowa właściwie była Jego monologiem, ale do dzisiaj nie mogę się z tego otrząsnąć. Tak więc, podobnie jak u Ciebie emocjonalna zawierucha. Na szczęscie jutro mam zaproszenie na majowa imprezke pod gołym niebem z moimi przyjaciólmi i znajomymi. Będzie głośno, wesoło i alkoholowo i tego własnie mi trzeba.

No fakt fantazji to nie można Im odmówić. Niezłą jazdę miałaś i jak znam zycie biurowe to na pewno scena z Waszym udziałem ozywiła nieco nudną, biurową pracę. Tarantella pisałaś wczesniej, że miał iśc na terapię, dotrzymał słowa? Obiecywać to Oni potrafią i grać na uczuciach. Tego jednego nie można Im odmówić. A, R. nagle zaczął się bać, że kogoś poznam i jak to zakomunikował, nie wyobraża mnie sobie z innym mężczyzną. Jakoś jakby zapomniał, że ja nie musiałam sobie wyobrażac Jego z inna kobietą, bo mogłam to zobaczyć na własne oczęta. No ale przecież to mozna oddzielić grubą krechą i zacząc nowe zycie. Nie dociera do Niego, że w moim nowym zyciu, nie ma dla Niego juz miejsca.

Faktycznie doczytałam teraz co dopisałaś. Będziesz uczestniczyła w terapii? Zgodziłas się? Hm, ciekawe czy On naprawdę wierzy w moc terapii, czy to taka gra, która ma Cię przekonać co do Jego odmiany.

Byłam o tym przekonana Bardzo proszę ją serdecznie ode mnie ucałować i uściskać "sąsiadko"
I bawcie się dziewczyny dobrze; co tam dobrze, SUPER się bawcie Obydwie!

Upss - myślałam, że 2 dni będziesz Kraków "podbijać". Nic to, zawsze można zrobić "powtórkę z rozrywki". Pół wiosny i całe lato przed nami. Żyć się chce

Median, pliss, opowiedz coś więcej.

Tak podejrzewałam, a właściwie byłam tego pewna, że Niekochana okaze się taką osobą.  Co do tego nie ma watpliwości. Oj zazdroszę Wam tego spotkania w realu. I tego, że byłaś w Kazimierzu.

Monia,
Sama nie wiem, czy chcę uczestniczyć w tej terapii. Miałam ojczyma alkoholika i to mnie utwierdziło w przekonaniu, że szanse na wyleczenie dowolnego nałogu są ... marniutkie. Obojętne jaki to nałóg. Nie żebym odmawiała wszystkim uzależnionym od czegokolwiek prawa do próbowania i nadziei, ale ja osobiście nie znam przypadków uzdrowień, natomiast znam milion przypadków nawrotów i każdy gorszy. Nie chcę się pakować w takie bagno jak moja matka. To jego inicjatywa - sam się koło wszystkiego zakręcił, ale ja już widziałam w życiu takie inicjatywy a potem wypruwany esperal. Niby nic mnie to nie kosztuje - on płaci, jemu zależy, ja mam własną terapeutkę i ... chyba już co raz większy obszar własnego, co raz bardziej niezależnego mózgu, który mi podpowiada - nie angażuj się, nie uzależniaj, nie przywiązuj. Taka tarcza.
Powiedziałam mu, że ja już zaczęłam własne życie, że są inni kandydaci i jak chce, to może się ustawić w kolejce i konkurować na równych prawach z innymi. Jest dwóch panów, którzy wykazują starania ... ale ja mam do nich wszystkich już straszny dystans i tak sobie myślę - może to właśnie jest normalne, może to nie skutek traumy tylko powolnego leczenia z tego pieprzonego kochania na maxa. A im bardziej jestem wymagająca, uprzejma acz chłodna tym bardziej im zależy.
Nie wiem, Monia. Inni będą mnie zapraszać do knajpy i parku a on na terapię Taki, za przeproszeniem, lajf.
Ja już nie chcę nic montować (w żadnym układzie męsko-damskim) własnymi rękoma. Niech robią, niech się wykazują a ja się poprzyglądam.

Dziewczyny, a może w ramach jakiegoś kolejnego weekendu wpadniecie do mnie? U mnie może spać ... z pięc dodatkowych osób - dwie kanapy, rozkładane łóżko.
Warszawa też potrafi być urocza Za oknami mam wodę i drzewa, ogródek, chociaż to praktycznie środek miasta.
Jednym słowem zapraszam do tego jeszcze_mojego mieszkania. Potem będzie ciaśniej

Tarantella, więc w sumie jeszcze nie postanowiłaś. Ja znam bardzo dobrze przypadek udanej próby wyjścia z nałogu. Właśnie dzisiaj jadę na imprezę do mojej przyjaciółki, której partner był alkoholikiem. Przez trzy lata walczyła, byli młodymi ludźmi, urodził się Im syn a On potrafił wyjść na zakupy i wócić po kilku dniach ciągu alkoholowego. Myślę , że była współuzależniona, choć w tamtych latach to pojęcie było mi całkowicie obce. W końcu powiedziała dość i odeszła. Przeprowadziła się z małym do rodziców. Nie spotykała się z nikim, pozwalała Mu odwiedzać syna, a On sam zaczął walczyć o siebie. Przeszedł odwyk i terapię, spotkania AA.  Zaufała Mu na nowo i zamieszkali razem. Jednak nigdy nie zdecydowała się na ślub. Teraz minęło już ponad dziesięć lat, wybudowali piękny dom, a On nie tknął do dzisiejszego dnia alkoholu. Wszyscy Jej mówią, że ma takiego wspaniałego faceta, który Ją tak uwielbia, ale Ona mi ostatnio powiedziała, że nikt już nie pamięta przez co przeszła przez pierwsze lata Ich związku. I, choć minęło tyle lat, ciagle jeszcze jak się On się spóźnia z pracy gdzieś ten niepokój w Niej tkwi.

Haha, miałam odwrotną sytuację. Pan stolec poczuł się dotkniety, żem go nie rozpoznała po stylu

Monia, żebyś wiedziała! Już nawet napisałam coś podobnego, że ja to lubię ostry seks i że przez ostatnie lata musiałam udawać wszystkie orgazmy ale się pohamowałam w obawie o swoje życie

Jeśli chodzi o decyzje - wszystkie formalności, sprawy związane z mieszkaniem itd. prowadzę dalej wytyczonym torem, tu nie ma dwóch zdań i on ponosi zgodnie z naszym pierwotnym ustaleniem wszystkie tego koszty (akty, opłaty bankowe, itd.) - nie ja rozchrzaniłam to życie i nie ja będę się dokładać do jego kur**wa. Niewątpliwie był to najdroższy romans w jego dotychczasowym życiu. Za te pieniądze mógłby kupić pretty woman a nie tylko młodą siksę z biura.
Dla mnie ważne jest jedno - muszę być wolna od wszelkich "wspólnych" spraw i jak tylko wyklaruje się sprawa z mieszkaniem i wreszcie uda nam się doprowadzić do końca sprawę z bankami i mieszkaniem, chcę się wyprowadzić i wieść własne życie zgodnie z tym, jak je sobie już zwizualizowałam. I tak już od kilku miesięcy nie mieszkamy razem więc to będzie cd aktualnego stanu tylko w innych ścianach.
Terapia może być. Układ jest taki, że on chodzi na indywidualną i na co drugiej sesji pojawiam się ja, jeszcze nie wiem po co.
Jak będzie mi to szkodzić na psyche, albo stwierdzę, że to nie ma sensu - obrót na pięcie. Ja nie muszę się leczyć z niczego w zakresie seksoholizmu, a jak sie okaże, że terapeuta zaproponuje jakieś prace domowe pod tytułem - proszę pracować nad zaufaniem sprawdzając codziennie partnerowi telefony, skrzynki i kieszeni to im wszystkim w twarz się zaśmieję.
Poza tym, wiesz, u alkoholika to od razu widać, czy popłynął czy jednak stosuje się do jakichś zasad leczenia. Z seksoholikiem i patologicznym kłamcą sprawa wygląda inaczej - nigdy nie wiesz, kiedy nastąpił "ten" moment. Ale może są jakieś metody. Popatrzę sobie, jak tam ta terapia wygląda i co ew. z niej wynika a swoje życie już zaczęłam i nie mam zamiaru z niczego się wycofywać i niczego w tym swoim życiu spowalniać tylko dla jego pięknych słów i dramatycznych scen, bo wiem, że to wszystko w każdej chwili może się okazać taką samą kupą stolca, jak wiele innych słów i scen.

Tarantello, wprawdzie nie prosisz o opnię, ale ja się nieproszona wypowiem
Na Twoim miejscu nie poszłabym z nim na żadną tarapię nawet za grube miliony. Nawet za bardzo grube.
Z jednej istotnej przyczyny. Sama mówisz o guzikach w głowie, wiesz, że one dalej tam są. Nie pozbedziesz się ich dopóki nie zerwiesz kontaktu- przynajmniej na jakiś czas żeby usunąć guziki- a nie zerwiesz kontaktu idąc na terapię.
Daj mu szansę kiedyś- jeśli zechcesz, pomagaj mu w przyszłości- jeśli poczujesz potrzebę, ale niech to bedzie decyzja wynikająca w pełni z Twojej wolnej woli, świadomego wyboru a nie uzależnienia od jego osoby, które chyba jeszcze trochę pokutuje...
Jak dla mnie on właśnie wcisnął guzik. Gadki nie podziałały to może zaproszenie na terapię podziała.
I bardzo się zgadzam z Zazdrością, że jego terapia może odnieść skutek wyłącznie jeżeli on sam, sam sam dla siebie samego, będzie jej chciał. A bardzo prawdopodobne, że on nie gna na terapię z potrzeby serca, tylko chce żebyś połknęła haczyk.

Bardzo mi Cię brakowało
Mm nadzieję, że już tak nie znikniesz, co? Jesteś moją nadzieją na istnienie wrażliwych mężczyzn Duża odpowiedzialność....

Median - bardzo Ci dziękuję za tak piękną laurkę. Wspaniale nam się rozmawiało i mam nadzieję na WIĘCEJ.
Napiszę więcej, jak złapię wolną chwilę. Trudny emocjonalnie to czas, ale Wasze wsparcie bardzo mi pomaga.
Poziom mojej desperacji i przekonanie o słuszności podjętych decyzji nie pozwala mi zboczyć z objętego kursu.

Święte słowa, kochana siostro
Dotarły do mnie dość wcześnie podczas czytania "Końca współuzależnienia". I wtedy też w końcu NAPRAWDĘ pojęłam głeboki sens filmu "Kiedy mężczyzna kocha kobietę".

Hej dziewczyny ostatnio poznałam fajnego faceta, myślałam że z tego coś może będzie, ale okazało się że zapomniał mi powiedzieć że nim mnie poznał zaczął się z kimś spotykać
i mam już dość

Ja go chrzanię, ale znów... to ponad moje siły chwilowo, znów siedzę i ryczę...

Więc dziewczynki wyryczałam się, byłam wściekła, ale jak mi napisał że w związku nie było tak jak trzeba to... mi przeszło
Chyba jednak zmądrzałam, kocham was

nie na szczęście bardzo krótko
widzieliśmy się kilka razy ale trochę pisaliśmy
pytanie ile by to trwało gdybym nie zapytała

I to jest bardzo właściwe podejście. O swojej mądrości nawet dobrze nie być przekonanym tak do końca (to daje szansę na dalszy rozwój). Natomiast uczucia żywisz odwzajemnione (przynajmniej z mojej strony).
Nie płacz, nie warto. Będziesz miała wory pod oczami. Potrzebne Ci?

Spokojnie do mądrości w pełnym tego słowa znaczeniu to mi daleko, ale trochę poszłam na przód, mam nadzieję   I już nie płaczę jak napisałam, po tym co napisał o związku całkiem mi przeszło, jest mi trochę smutno z powodu tego wszystkiego ale to tyle, da się przeżyć.

Przychodzi facet do lekarza i mowi - boli mnie worek.
Lekarz pyta - mosznowy?
Pacjent - nie, nie mom.

Nie przejmuj się. Ja też miałam fatalną noc. I też natłok myśli, które cofają mnie w rozwoju duchowo-psychiatrycznym o rok świetlny.
Ale powstałyśmy i poszłyśmy, nie?

Takie-życie. Daj sobie spokój. On i tak jej zaraz wszystko zgrabnie wytłumaczy. To dla Ciebie tylko dodatkowy stres a nie wiadomo, jak ona zareaguje. Ostatecznie, jak sama mówisz sprawa trwała krótko, otrzep się i żyj dalej.

Takie_życie, jak tam życie?
Otrząchasz się? (ale ładne słowo wymyśliłam:)

Takiezycie, umiescilam w naszej biblioteczce kolejna ksiazke.
Tym razem o rozpoznawaniu wstretnego mezczyzny....
Polecam.

Zastanawiam sie czy przypominacie sobie takie sytuacje z partnerami, ze intuicja podpowiadala Wam ze cos "nie gra" albo, ze jakas jego wypowiedz jest pozbawiona logiki w swietle wczesniejszej wypowiedzi.. i zbagatelizowalyscie te sygnaly?

Czasem mysle, ze przydalaby sie jakas lista ze wskazowkami do odczytywania patologicznych zachowan partnera.
cos w stylu:
- nie ma przyjaciol-
sprawdz czy mieszka na prerii a najblizszy dom jest 200km dalej, jesli nie.. to zapytaj wprost dlaczego nie ma przyjaciol.
jesli odpowie
- bo nikt mnie nie rozumie- Ty tez go nie zrozumiesz. Jesli zapragniesz udowodnic, ze jednak jestes inna niz wszyscy ludzie na swiecie i tylko Ty go zrozumiesz-idz do psychologa i opowiedz mu o swojej wyjatkowosci.
-bo jestem biedny- pomysl dlaczego 35 letni facet stanu wolnego i z dobra praca jest biedny. Zastanow sie czy slusznie rozpacza on codziennie z powodu biedy przy szklaneczce wodeczki... moze jednak nie jest biedny
-bo jestem zapracowany- nie sadz, ze jak wkroczysz w jego zycie to juz nie bedzie zapracowany... Jesli myslisz ze go odmienisz idz do psychologa i powiedz, ze odkrylas w sobie moc odmieniania ludzi.
-mam przyjaciol ale jestem zajety i nie mam dla nich czasu- jw

etc etc

27 lat temu to ja tak sobie ukladalam rzeczywistosc w mojej glowce zeby wyszlo po znaku "=" on mnie kocha
np.
~udrzyl mnie z zazdrosci= kocha mnie
~strasznie bluzgal i wyzywal mnie w niebezpiecznej sytuacji na morzu (zagiel)= tak mnie kocha, ze z nerwow, ze utone stracil kontrole nad soba
~powiedzial, ze mnie zmieni=tak mnie kocha, ze chce bysmy do siebie pasowali

wiec jak widzisz Marynarko wtedy bylam za cienka na takie madralinskie wywody
ale taki poradnik na wesolo chetnie napisalabym dla swojej corki i przyszlej synowej.

i właśnie dlatego się dowiedziałam że nie jest sam, wiele razy się przekonałam by słuchać intuicji i w końcu posłuchałam i nie zabrnęłam dalej

Fajko,
Mój psychofag był super towarzyski, charyzmatyczny, ludzie za nim przepadali ... i dlatego od początku dziwiło mnie, dlaczego z tych zachwyconych rzesz przez całe życie psychofaga nie pozostał nikt, kogo psychofag mógłby nazwać PRZYJACIELEM. Teraz już to wiem - ludzie nie zaangażowani emocjonalnie (uczuciowo) w socjopatę dużo szybciej orientują się, że to krętacz i zwyczajnie wolą z nim nie przestawać. Kobiety socjopatów do upadłego natomiast będą sobie tłumaczyć jego krętactwa i dawać wmawiać najbardziej niewiarygodne "Przygody Koziołka Matałka". Nie uwierzycie (chociaż ja uwierzyłam), jaką wersję swojej przyjacielskiej pustyni przedstawił mi mój J.

Otóż (proszę się nie śmiać) powymierali. Chłopina pochodził z umiarkowanie elitarnej dzielnicy i w zupełności wystarczyło mi wytłumaczenie, że jeden się zapił i wpadł pod pociąg, drugi znarkotyzował na śmierć, a trzeci ... coś tam nie pamiętam.
A najzabawniejsze (znów proszę o zachowanie powagi), że co jakiś czas z jego miasta przybywała do Warszawy niejaka M., z którą mój psychofag udawał się na przyjacielskie pogawędki, gdyż miała być ona wdową po tym przyjacielu, co to się zapił i wpadł pod pociąg. Taka szarpiąca za serce historia, że nawet przez myśl mi nie przeszło nic zdrożnego ... no może poza faktem, że nigdy nie zaprasza jej do nas tylko zawsze pociesza na mieście. Otóż (i tu będzie miejsce na śmiech) okazało się, że mąż owej M. żyje i ma się świetnie a ona jest byłą kochanką J. - byłą sekretarką z jego byłej firmy za czasów byłej żony. A dowiedziałam się tego wszystkiego od córki J. po tym jak wypłynęła jego zdrada z blondi - tym razem aktualną księgową, w aktualnej firmie.

Chłopak ma, jak widzicie same przyjaciólki, a samców-przyjaciół ZERO, bo powymierali ... chyba ze śmiechu.

Zazdrości, czy skutecznie uzupełniłam Twoją listę?

A wzmiankowanej książeczki nie ma w empiku a ta wersja pdf jest tylko częściowa. Będę polować.

Paadłaaam Ładny scenariusz napisał i ładną charakterystykę kolegów-denatów, jeszcze brakło na liście paru co zmarli na kiłę albo na aids z powodu rozpasania seksualnego
Oj Tarantello, co mi sie wydaje, że w lekturze tych zawiłych historii osiągnięty został szczyt absurdu, to zawsze któraś dorzuci jakiś smaczek Kupa śmiechu. Z przewagą kupy.

Aaaa, to o nim tak w dzielnicy będą opowiadać jak już padnie na jedną z ww chorób albo ... "zajeździ" się na śmierć z powodu owegoż rozpasania.