dlaczego zdradzani sa glupi... - Netkobiety.pl

I tym sposobem przemiana zadziałała w odwrotnym kierunku- zamiast metamorfozy z ropuchy w księcia przeszli przeistoczenie z królewicza w stolec  ;)

Bracia Grimm to cieniasy bez wyobraźni Median. Nie wymyśliliby, że kupa nieróżowa jedną ręką w odpowiedzi na pozew przycina (dobrowolnie zadeklarowane) alimenty na dzieci, a drugą przyprowadza w odwiedziny do onych (dzieci) nowiutkie ze skórą w środku i innymi trzyliterowymi bajerami jeździdełko, bynajmniej nie w prezencie? Ta nieróżowa każe dziecku (płci męskiej, które sprzedało onegdaj gitarę, żeby uiścić ostatnią ratę za bardzo ważny specjalistyczny kurs) oglądać nową karetę i popisuje się tymi trzyliterowymi w dużym nagromadzeniu. Każdy bajkopisarz wymięka, życie potrafi być zaskakujące. Aha, no i jeszcze ten stolec w kolorze naturalnym uskarża się dzieciom, że firma nie płaci i on biedny, dlatego się nie wywiązuje, bo mu ciężko.

Ja nie mogłam sobie na to pozwolić (mam dzieci do odchowania), ale ochota była.
Median! Nie żartuj, żyjesz?

Rozumiem Median, telepie Cię zazdrość o superfurę mojego biednego jeszczemęża?

Nie, to smiech

C.D.

Wbrew powszechnemu wyobrażeniu psychopata nie zawsze jest przestępcą czy seryjnym mordercą. Może nim być partner, mąż, sąsiad, kolega z pracy. Łamie prawo moralne poprzez takie zachowania jak zdrady małżeńskie, finansowe i emocjonalne zaniedbywanie rodziny, najczęściej nie naruszając prawa karnego. Poza tym, w społeczeństwie nastawionym na rywalizację, bezwzględność i umiejętność naginania reguł mogą przyczynić się nawet do odnoszenia sukcesów

Psychopata nie okazuje wdzięczności za okazaną pomoc i przychylność. Przyjmuje je jako coś oczywistego, należącego mu się. Ubóstwo emocjonalne i egocentryzm sprawiają, że nie jest w stanie tworzyć autentycznych związków. Kontakty z innymi są płytkie, nastawione wyłącznie na eksploatację. Jego pozorna towarzyskość, życzliwość i optymizm są jedynie środkami do osiągania celów. Inny charakterystyczny objaw to patologiczne kłamstwo. Osoby dotknięte dyssocjalnym zaburzeniem osobowości kłamią dla przyjemności albo
?dla hecy?, często bez konkretnego celu.

Psychopata dąży do uzyskania kontroli nad bliskimi. W tym celu korzysta
z rozmaitych mechanizmów manipulacyjnych. Może nawet uciekać się do szantażowania otoczenia samobójstwem czy próby odebrania sobie życia, co pozwala mu uzyskać natychmiastowe potwierdzenie, że nadal kontroluje partnerkę lub rodzinę.

Psychopaci żyją tak, jakby istniała wyłącznie chwila obecna. Dążą do natychmiastowego zaspokojenia popędów i potrzeb. Często zmieniają plany i nie ma dla nich znaczenia, jakie skutki może przynieść ich postępowanie. W efekcie mogą mieć problemy z utrzymaniem pracy czy pełnieniem roli rodzica.

Anitka - mam na piśmie opinię biegłego, że mój ex ma zanik komórek nerwowych w płacie czołowym mózgu. Nie śmiem diagnozować czy jest psychopatą czy nie. Patologicznym kłamcą owszem jest. Niech się sąd tym martwi wydając wyrok w bieżącej sprawie. Ja uczułam niebywałą ulgę po przeczytaniu w/w opinii - bo oczyściłam się we własnych oczach z "winy" jaką był mój upór w dążeniu do rozwodu. Dla mnie to już zamknięty rozdział, mimo, że dalej jestem nękana przez ciągnące się sprawy sądowe. ON się nie zmieni - ja jestem OK żyć trzeba dalej - a moje życie teraz jest milsze/fajniejsze/przyjemniejsze BEZ niego.

Fajka - a skąd ja, na litość boską, mam wiedzieć jak biegły stwierdził ten zanik??? Mnie na badanie nie zapraszano. Stoi czarno na białym Nawiasem mówiąc, też mnie to dziwi, bo moja psor od psychopatologii mówiła, że to się robi w czasie autopsji. Ja tam reklamacji składać nie będę

Znalazłam 3 wyjście - nie honorowe (?) - uciekłam z tego małżeństwa. Potępiać będę, współczuć nie zamierzam. Powtarzam - niech się sąd martwi - to on musi wydać wyrok w sprawie karnej Nawiasem mówiąc - jeżeli tylu psychopatów siedzi po więzieniach (czytałam, że 15-20%) to sąd chyba nie kieruje się współczuciem dla biedaków a każe im ponosić karę za "nieczłowiecze" występki

Ja jestem bezlitosna.
Znakować i puszczać wolno. A jak nie - to izolować. Dla dobra ogółu.

Po swoich doświadczeniach nawet nie próbuję być dla takich akurat ludzi wyrozumiała. Im to zresztą wisi i powiewa

Nie zgładzili - łazi w kołnierzu ortopedycznym, żeby budzić litość w sądzie (poza sądem jakoś, o dziwo, nie nosi!)

Wiecie co, miałam dzisiaj rozmowę z R. pierwszy raz od tamtego dnia, gdy odkryłam, że mnie zdradza. Minął ten czas gdy usilnie mnie przekonywał za pomocą smsów, bo telefonów nie odbierałam, że to był bład, że już będzie inaczej, że się zmieni i takie tam ble, ble, ble. Bukiety lądowały w smietniku, a ja pogrążałam się w smutku. Musiałam z Nim porozmawiać bo okazało się, że już nie mogę się wycofać ze wspólnego wyjazdu do sanatorium, gdyż musiałabym zwrócić całość kosztów swojej firmie. Z wiadomych względów nie chciałam jechać z Nim w jednym terminie, zwłaszcza ze mamy wspólny pokój. Nadarzyła się okazja zamiany Jego terminu z moją koleżanką z innego oddziału. Zadzwoniłam i poprosiłam Go o to. Wcześniej pisał mi, że zamienił termin co okazało się nieprawdą. Obiecał, że to zrobi, ale sama nie wiem. Jestem w kropce, bo naprawdę nie stac mnie na pokrycie tych cholernych kosztów. A, i co najlepsze na koniec mi powiedział, cyt. " Przeciez to Ty mi wykręciłaś taki numer z tym przyjazdem do mojego domu, gdyby nie to dalej byłoby super między nami". Zatkało mnie totalnie, do głowy mi wczesniej nie przyszło, że to ja jestem winna. Nie wiem co mam zrobić, myslę nawet o tym, żeby wziąc jakąs pozyczkę i zapłacić, ale już mam tyle kredytów, że i tak nie wyrabiam. Cały czas o tym myślę i mam mega doła.

Bozesz, jak widze i slysze takie rzeczy to normalnie az mnie sciska w srodku, zgadzam sie z kolezankami ze tym psycholom powinno sie lapy i jezor uciac i wyslac ich na Shutter Island.

Ja juz sama nie wiem co jest najlepsze, chyba zeby sie ratowac to totalna izolacja emocjonalna.

Wlasnie Tarantello, ja tez tesknie za Taba, napisz jak sobie radzisz?

Monia139- nie wiem jak to sie dzieje, ze Ci faceci sa z tego samego "wora" moj mi powiedzial "gdybys tak nie szperala w moim komputerze i mailach to nadal bylibysmy razem a tak to przez Twoja dociekliwosc jest jak jest" to moja wina, ze nie rozumiem, ze on piszac do "kolezanki" ze mieszka z lokatorka, ktora nie ma gdzie sie podziac (czyli ja) tak to odebralam, bo przeciez ja wiem jaka jest prawda, ze jestesmy zareczeni i ze jestem kobieta jego zycia a to co on sobie gdzies tam pisze to nie wazne........

Fajko, niestety jesli pojedziemy w jednym terminie to nie będzie dla mnie relaks a męka. Jest ze mną bardzo źle ale ciesze się, że dzielą nas kilometry, a nie wyobrazam sobie ogladać Go przez dziesieć dni. Z kosztami się dowiadywałam, to jest tak, że firma juz przelała pieniądze, gdyby termin przed wyjazdem był krótszy musiałabym zapłacic tylko zaliczkę, a tak muszę zwrócić całość.
Niekochana, wyszło na to, że jestem złą kobietą. Zamiast cierpliwie czekać na swoją kolej, to się bezczelnie wtryniłam do Niego akurat jak był kolej tej drugiej Pani. Przecież On sprawiedliwie rozdzielał swój czas, no mnie nawet jakby duzo więcej w łaskawości Jego się dostawało a ja zamiast docenić to co mam zburzyłam ten ustalony przez Niego porządek.
Anitka, już nic nie jest w stanie mnie zdziwić. Dla Nich pisanie z innymi kobietami to nic takiego, po prostu zabawa, w ogóle nie rozumieją, że to tak bardzo rani. A przerzucanie odpowiedzialności na nas jak sprawa się wyda i wszystko szlag trafia to po prostu standard.

Ach, w ogóle nie cieszą mnie te święta. Jadę do siostry do Wroclawia, Ona skwituje to jednym zdaniem, że nie ma za kim płakać, jesli zdarzy mi się chwila słabości.  Ale Ona jest bardzo silna, nie to co ja.

Fajko, czyz to nie bylo meczace zyc w takiej ciaglej czujnosci?
naprawde nie wiem po co to sobie robilam? Bylam glupia?

Moniczko, a nie mozesz jakos wymienic tego wyjazdu, chocby na osobny budynek? albo nagle i niespodziewanie  rozchorowac sie na zakazna chorobe?
Moze Niekochana ma jakis dostep i mozliwosci wysylania wirusow za zaliczeniem pocztowym?

albo zrob sobie kogel-mogel z brudnego jajka?

No właśnie, że nie mogę, niestety. Wszyscy z firmy są kwaterowani w jednym budynku. Jajka nie podziałają, mam taki zoładek, że i brudne jajka mi nie szkodzą. Jedyna nadzieja w Niekochanej, zna się na wirusach to może zapoda mi jakiegoś. A może zgodzi się wysłać jakiegoś strasznego, powodujacego obrzęk ciała i pęcherze na calym ciele  za pobraniem R.?
To byłaby ekstra kara dla Niego, który tak bardzo dba o swój wygląd.
Mimo wszystko mam ochotę na ten wyjazd, tyle, że bez Jego toksycznej obecności.

Nie no, skądże, to cudownie absorbujące było Chyba na tym polegał komfort, mogłam sobie zaprzątać głowę tą zgadywanką, analizą, dociekaniem, pobożnymi zyczeniami, huśtawkami nastroju i jakoś nie miałam czasu pomyśleć o ... sobie ? Jak skończyło się przedstawienie musiałam siłą rzeczy nagle zająć się... sobą ? I cóż to za dramat był !

No teraz, hmm, wprawdzie płonę rumieńcem ze wstydu sama przed sobą, ale suma sumarum doświadczenie nie było stratą czasu. Nauka nie idzie w las, pomijam wnioski wyciągniete odnośnie własnej osoby, ale bez tego nie wiedziałabym np. jakim arsenałem "tajnej broni" i pseudo-kurtuazji dysponują zakamuflowani dewianci.

O rany Fajka, jakbym czytała o sobie.

Hm, nie wiem na ile podchwytliwe/żartobliwe jest to pytanie, ale wydaje mi się że tak, bo ja się tego po prostu bałam a teraz widzę wokół siebie ludzi, którzy się tego ewidentnie obawiają.
Kiedyś zajmowanie się sobą nie stanowiło dla mnie problemu- było naturalne, ale czasem staje się w życiu w obliczu przerastających nas problemów, albo wewnętrznych krzyzysów, z którymi trudno się zmierzyć więc się od nich odwraca, zakłada różowe okulary i koncentruje się na królewiczu aka stolcu. Tak z mojego punktu widzenia wygląda geneza nałogowców kochania za bardzo

Kurcze - namierzą mnie przez Was, cholery i zamkną za bioterroryzm
Ale z drugiej strony może jednak Pokojowy Nobel?

Zazdrości - ja byłam bombardowana takimi "kwiatkami":
"Po co mam Ci mówić, że Cię kocham - przecież już kiedyś Ci powiedziałem" (sugerujące, że niby: jak Cię przestanę kochać, to Ci powiem). O samej potrzebie usłyszenia powyższego nie wspomnę
"Z kogo Ty mnie uważasz, że myślisz, że mógłbym...." (sprytne, nie? )
"Przecież mnie znasz..."
"To jest tylko koleżanka..." (a co to zmienia?)

Itd, itd, itd.   
Zajmowanie się sobą dla mnie było początkowo procesem bardzo bolesnym i trudnym. Te wyrzuty sumienia - oczywiście, że tak marnotrawię czas
Teraz jest już lepiej I oczywiście przeniosło się to też n życie zawodowe - przekazuję więcej zadań podwładnym.
W moim przypadku pomogło bardzo głośne powiedzenie (jeszczemężowi i sobie samej), że czuję się wykorzystywana. Zażądałam dodatkowej kasy z dodatkową pracę, nie godzę się na niesprawiedliwy podział obowiązków domowych i zawodowych. A jak wymagają tego okoliczności - egzekwuję wolne w innym terminie.
U mnie cuda zdziałały jakże proste pytania i informacje: "Czy sugerujesz, że moja praca ma być niżej wynagradzana? A niby dlaczego?" i "Proszę zrobić .....".  Nie wyrzucone śmieci? - worek pod drzwiami do pokoju. 1 dzień, 2 dzień - niewzruszona. Teraz nie muszę nic mówić. Worek stoi - szybko znika.

Maxi, cóż za szczerość u patologicznego kłamcy! I teraz dylemat filozoficzny: jeśli kłamca mówi, że będzie kłamał, to ostatecznie w co wierzyć?

Tylko że on to powiedział w zartach, he he, on uważa ze mówi tylko prawdę i że ja często to co mówi przekręcam, ostatnio smiałam się z tej historyjki o "kuzynce" a on mówi cały czerwony i wściekły, że nic smiesznego w tym nie widzi i że nie musi mi mówić wszystkiego, bo to jego prywatne sprawy.

Załamka dziewczyny. Co Wam będę gadać. Ledwo palcami poruszam ale poruszam bo inaczej zdechnę.
Byłam tu cały czas ale nawet nie wiem, co gadać, od czego zacząć ... masakra.
Po ogłoszeniu "wyroku" przez bank załamałam się totalnie. Te bankowe gryzipióry nawet nie zdają sobie sprawy, że teraz wystawiły mnie na normalny psychiatryczny odstrzał socjopaty.
Ale po kolei. Po wyroku zaprosiłam psycha do jeszczenaszegomieszkania na naradę wojenną. Zachowywał, się k*wa jak ten skrzywdzony a nie ten krzywdzący - zaproponował salomonowe wyjście połączone ze szczodrością i pańskim gestem. A mianowicie - skoro ja już tak definitywnie go nie chcę, skoro jestem tą zła kobietą, która nie chce z nim kontynuować świetlanej przyszłości (a odmowna decyzja banku to przecież mógł byc palec boży) no to dobra, niech będzie po mojemu - po świętach podpisze ze mną umowę przedwstępną w postaci aktu notarialnego, w której zobowiąże się:
- do końca roku za pożyczone od rodziców pieniądze wykupić ode mnie mój udział
- wypłacić dodatkowo kasę wynikającą z debetów, które po naszym upojnym (upiornym) życiu pozostały na moich rachunkach i kaskę należną mojej rodzinie, podarowaną nam na nowe wspólne gniazdko
Na koniec usłyszałam - zabierz z mieszkania wszystko, co chcesz, mi niczego już nie trzeba. Jak ciebie tu nie będzie, to po co mi w ogóle to wszystko.
Tu muszę zachować obiektywizm. Fakt, z kasą zawsze postępował po ludzku. Nigdy nie rozliczał, nie zrzędził na co idzie, brał tylko na fajki i całość oddawał mnie do dyspozycji, a romans z blondi szedł z karty służbowej, żebym się nie zorientowała po ruchach na koncie . Od moich poprzedniczek zawsze odchodził w skarpetkach - fakt, tego żadna mu nie może zarzucić. Bo to ten typ socjopaty, który żeruje nie na kasie tylko na emocjach kobiet.
No i przy okazji spraw finansowych nie omieszkał pożerować na mnie. Zaprezentuję kilka manewrów.
Cd. złotych cytatów, które ocenicie same:
Złota myśl nr 1 (albo 101). przecież wiesz, że ja we wszystkim jestem prawym i szlachetnym człowiekiem, tylko w tej jednej kwestii (czytaj seks, kobiety, kurewstwo) jestem słaby i mogłabyś mi pomóc w zwalczeniu TEGO. Narkomani, alkoholicy, mordercy dostają szansę a ja jej nie mogę dostać?
[moja odpowiedź - jak można być trochę prawym? Z prawością jest chyba jak z ciążą, nie? A skoro już sobie wybrałeś jakis obszar nieprawości, i on jest skierowany konkretnie przeciwko mnie, to co ja tu mam do roboty? Gdybyś grabił banki, żeby zarobić na nasze dzieci, to taką nieprawość mogłabym jeszcze próbować wybaczać, ale perfidne, celowe zaprzaństwo trenowane na mojej osobie, to chyba nie ze mną powinieneś leczyć.]

Złota myśl nr 102. Możesz spisać najostrzejsze zasady, do których od teraz będę się stosował bezapelacyjnie - np. zero kontaktów pozazawodowych z jakąkolwiek kobietą.
[moja odpowiedź ? i jak sobie wyobrażasz egzekwowanie tej listy? Wszyjemy ci czipa do prącia, czy nawigację do mózgu? Teraz mam się stać komisją konstytucyjną naszej małej wewnętrznej konstytucji i klawiszem więziennym w jednej osobie?]

Problem polega na tym, że on rzeczywiście, jak każdy socjopata widzi, że tu ma się jeszcze czym popisać, że ze mną eksperyment nie skończony. Bo to dla niego żadna satysfakcja ? zostać odrzuconym. On musi mieć świadomość, że ofiara do końca (który on określi) jest od niego uzależniona i on tu feruje wyroki. Póki coś dzieje się nie jego warunkach jest zaniepokojony, wzmaga wysiłki, przegrupowuje wojska we wszystkich możliwych kierunkach.
Żebyście wy widziały, jakie manewry się odbywają!

A ja? Ja zostałam w tym psycholskim świecie uwięziona na kolejnych długich osiem miesięcy i muszę udawać, że uczestniczę w tym jego chorym teatrze, że się waham, że jest nadzieja. Ja przecież wiem, że co drugie słowo to kłamstwo ale kiwam głową jak te pieski, które kiedyś woziło się w samochodach przy tylnej szybie. ?Oczywiście, wierzę, że mnie kochasz, oczywiście, wierzę, że chcesz iść na terapię (i tak od czterech miesięcy dojść nie może), oczywiście wierzę, że twoje nocne rozmowy prowadzone od tygodni z blondi i tą nową panią z Sympatii ? to tylko z czystej i platonicznej sympatii, oczywiście wierzę, że ty wszystko zrozumiałeś, że cie olśniło, oczywiście, że wierzę, że w twoim wynajmowanym mieszkaniu nie postała noga żadnej kobiety i jest to twoja forma detoksu? I tylko modlę się, żeby nie wymsknęło mi się OCZYWIŚCIE WIERZĘ, TYLKO K*WA NIECH MINIE TYCH OSIEM MIESIĘCY I DAJCIE MI STĄD WYJŚĆ BEZ SZWANKU DLA UMYSŁU!!!

A co do kłamstw doskonałych.
Po wielokroć je słyszałam ? pokrętne, cynicznie skonstruowane. Dodam ważny element - poprzedzone serią mistyfikacji mających na celu uwiarygodnić to kłamstwo, które dopiero nastąpi, a więc kłamstwo w trzech krokach i ze wstydem dla siebie przyznaję, że wierzyłam we wszystko.

Przykład kłamstwa w trzech krokach:
Zaplanowali z blondi wyjazd na Słowację. Dokonana rezerwacja, uszykowane wyjściowe gacie, laska nogi wydepilowała woskiem. Ale tak po prostu wyskoczyć na słowację na 4-5 dni sie nie da. W związku z powyższym już na parę tygodni wcześnie zwierzynę (czyli mnie) trzeba sprawić. Opowiada mi się o wizycie szefostwa z Niemiec, które pragnie sie zintegrować z lokalnym managementem w górach własnie. Wkłada mi sie do głowy to na tyle długo i regularnie, że służbowośc i powaga wyjazdu nie budzą we mnie wątpliwości.

Przykład szczytu konstrukcji kłamliwej:
Jest luty br. Przechodzimy próbę powrotowo-naprawczą. Jego kochanka jest jego koleżanką z pracy a więc zastrzegłam, że dopóki jedno z nich tej pracy nie rzuci (do dziś żadne nie rzuciło), a więc dopóki nie rzuci ? żadnych z nią kontaktów ? telefony, wyjścia, imprezy firmowe oraz wyjazdy integracyjne, nawet na kawie w kuchni ma jej nie spotkać. No i 3-go marca firma zaplanowała 3 dniową integrację. Ja ? żadnych integracji. On solennie obiecuje, że jeśli ona będzie jechać, to on NA PEWNO nie pojedzie. Nadchodzi dzień wyjazdu. Zapytowywuję: ONA jedzie? Odpowiada: Ależ skąd, wywiedziałem się przez organizatora, że wycofała swoje uczestnictwo. Pojechał. Jeszcze tego samego dnia dowiedziałam się od życzliwych, że ONA oczywiście też.
Wrócił w niedzielę, w poniedziałek był spakowany i ostatecznie wyproszony (na Waszych oczach, drogie siostry, jeśli pamiętacie). Kiedy pytał zdziwiony dlaczego? powiedziałam ? za kłamstwo. A on na to ? przecież po powrocie nie pytałaś, czy ona tam była. Bez komentarza.

Inna konstrukcja kłamliwa.
Coś ci się nie zgadza ? czujesz nosem kłamstwo. Ostatecznie przyłapujesz go na grubej niezgodności między tym co mówi a tym, co się dzieje w rzeczywistości. Mówisz: powiedz prawdę. I teraz uwaga - on odpowiada: CO CHCESZ WIEDZIEĆ? I w tym pytaniu jest zaszyta nastepująca spryciarska konstrukcja ? podpowiedz mi, ile wiesz, a ja dostosuję do tego kaliber kłamstwa. Za każdym razem, kiedy złapałam go na tym, że nie pojechał w delegacje tam, gdzie miał jechać padało to pytanie. Gdy pytałam, gdzie byłeś ? miał jasność, że nie wiem NIC i kit można wstawić dowolny. Gdybym zapytała: Ile prezerwatyw zużył tym razem z blondi, miałby trudniejszy orzech do zgryzienia ? znaczy się, w ręku mam już konkrety i trzeba więcej pogłówkować nad kłamstwem. Itd. Itd.

No to sobie popisałam.
Idę spać, kochane. Niestety jutro znów obudzę się w tym koszmarze - próba odnalezienia siebie i jednoczesna jazda z chorym człowiekiem w jednym samochodzie bez hamulców.

Tarantello,

trzymaj się kochana. Wiem, że łatwo powiedzieć, ale musimy być silne. Jesteś taką mądrą kobietą, wierzę w to, że wyjdziesz zwycięsko z tej nierównej walki. Trzymam za Ciebie kciuki i ściskam Cię wirtualnie.

Kochane przyjaciółki moje netkobietki życzę Wam z całego serducha miłych i pogodnych świąt bez psycholi i socjopatów.

Tarantelko jesteś boska, uwielbiam Twoje posty, ten czip na prąciu super, przypomniała mi się sexmisja, będzie dobrze zobaczysz kochana!

Kochana - wiem, że to niełatwe, ale musisz być bardzo silna jeszcze troszkę.
My z Marynarką wiemy coś o takiej sytuacji - to jak siedzenie na minie Bardzo dobrze, że podchodzisz do tego (mimo emocji) zadaniowo. Dokładnie - 8 miesięcy. Zagryź zęby i odliczaj dni. Masz cel i powoli do niego przesz.
Miło być szybko, ale nie wyszło. Będzie wolniej, ale BĘDZIE.
Zerknij do "Mój wymarzony rozwód" (wcześniejsze posty) piszemy tam sporo z Marynarką n temat cierpliwości i strategii działania w takiej sytuacji. Najważniejsze, to się nie poddać. Musisz zmienić strategię na długofalową.
Buziaki

Dziekuje, ze jestescie
Spokojnych wypoczynkowo-relaksujacych swiat pachnacych wanilia i ziolami , relaksujacych kapieli o zapachu pomaranczy, zeby wlosy same z siebie chcialy sie ulozyc i duzo duzo smiechu...
zycze Wam wszystkim...
Wypoczywajcie... badzcie dla siebie dobre

Ja tez przylacze sie do zyczen. Duzo spokoju w dniu Swiat i oby Laska Boza (nie mam polskich znakow;)) splynela na nasze piekne glowki i przepedzila wszystkie zle mysli i poklady nienawisci.

Dziekuje ze jestescie.

Sa Swieta wiec nie powinnam jadem pluc ale nie moge:(
Wydzwanial przed Swietami ze chce przyjsc, teraz gdy wszystko juz przygotowane zadzwonil, ze jednak nie przyjedzie bo za daleko na koniec dodal "kotus ale ja nie chce wam robic klopotu, siedzialem sam w indyka w wigilie to i w wielkanoc sam posiedze.
Zapraszany byl na swieta bo bylo mi smiecia zal ze jest tu sam a on zawsze wymyslal ze nie chce przeszkadzac. Wczesniej czulam sie winna ( jak ta idiotka) teraz wiem ze to zwykly smiec.
Powiedzialm ze potrafil spierd**lic wszystkie Swieta zwalajac wine na mnie ale teraz wiem, ze to jego chory mozg i ze wlasnie mnie Bog oswiecil.
Nie zapomniac wspomniec o tym ze przeciez sa swieta i Pan Jezus w grobie lezy.
Cala znajomosc robil ze mnie bezboznice chociaz mam Boga w sercu bardziej niz on.
Powiedzialam zeby mi tu z Jezusem nie wyjezdzal bo w jego czasach takich jak on na pal nadziewali i ze to koniec znajomosci jakiejkolwiek.

Kolejne Swieta mi spier***lil swoim klamstwem, pewnie jeszcze potrwa to zeby kompletnie zobojetniec na te manipulacje.

Jakoś te Święta źle mi się kojarzą. Równo 4 lata temu dowiedziałam się o pierwszej zdradzie. Chwilę przed Świętami. Taka młodzieńcza miłość i choć przez 5 lat związku, który umarł półtorej roku temu na dobre i umierał już od jakiegoś czasu wcześniej - bolało strasznie. Wysłał mi nie tego sms'a. Powinien wysłać jej. Potem było coraz więcej miłostek, a ja to wszystko wytrzymywałam.
Byłam zdradzona jako młoda dziewczyna, już pełnoletnia, ale... młoda. I nie rozumiem Partnerów, którzy zdradzają. Naszargałam tyle nerwów samej sobie, że nie mogłam normalnie funkcjonować. Znałam ją, ona mnie. Przynajmniej ta pierwsza. Pamiętam, jak przeszłoby mi to bokiem, gdyby nie mail, że "Dojdę po trupach do celu i odbiorę Ci go". Nie rozumiem tym bardziej zdrady kogoś, kto jest po prostu chłopakiem, nie mężem. Wtedy przecież jest to prostsze. Nie ma się domu, kredytu, wspólnego życia z Kimś innym. Wystarczy odejść i niech robi sobie, co tylko mu się podoba.
Jak pewnie wiele z was wpadłam w paranoję, która trwała krótko, ale trwała. Czułam się strasznie. Jak śmieć. Rozstaliśmy się, z jego strony, bo... on już mnie nie kochał. Potem były smsy, mnóstwo. Nawet, że idę z Nią do kina i pogadamy sobie wieczorem, bo wpadnie. I nie mam się martwić. Ale nie byliśmy razem i nie chciałam tego wiedzieć.
A potem... Kiedy odważyłam się na całkowite zerwanie kontaktu, parę dni później przyleciał i błagał, że nie może beze mnie żyć. I zaczęło się również odwracanie kota ogonem. To ja przecież - wepchnęłam go w ramiona innej, bo to Ja chciałam tej zdrady. To moja wina i moja, i moja... I jakoś tak próbowałam ratować, ale już nie miałam siły walczyć. Półtorej roku temu też ukrywał, że kogoś ma. Leżąc chorej w domu, w pustym mieszkaniu z gorączką milion stopni - nie przyjechał, choć były moje urodziny. Okazało się, że koleżanka z pracy zobaczyła ich razem na mieście za ręce. Myślała, że to ja. A ja byłam gdzie indziej.
Niby młoda byłam, niby głupia. Ale walczyłam, jak lwica. I fakt, zdradzani się głupi. Nie mają godności i robią wszystko, żeby ktoś nie zniknął z ich życia. 5 lat, to 5 lat. Nie wyobrażam sobie tego, co przechodzą ludzie zdradzeni po kilkunastu latach. Łykamy wszystko i chcemy ratować coś, co już dawno umarło. Przyznam, że oczywiście nie było za dobrze od długiego czasu, ale wtedy... po prostu nie powiedziałabym nic takiego. Pod latarnią najciemniej, jak widać.
Teraz widzę, że jestem silniejsza. I chociaż przez krótki czas byłam Tą Platoniczną trzecią, to też powiedziałam dość i idę dalej. Z drugiej strony, tę siłę okupujemy czymś, co nie jest do końca dobre. Brakiem zaufania i wyjałowieniem, które w nas wpojono na podstawie doświadczeń. Teraz mam kogoś. I on był zdradzany wielokrotnie. Oboje gardzimy zdradą drugiego partnera i choć tak, jak wiele z was mówiło (łącznie ze mną) - nigdy nie będę kimś trzecim, Ja mówię - nigdy nie zdradzę. I do tej pory nie zdradziłam i mam do tego obrzydzenie. Ten, kto zna moją historię wie. I jedną i drugą.
Dla zdradzonych i dla Trzecich, do której należałam. To nie koniec Świata i chociaż wiem, że powrót na właściwe tory jest długi i ciężki, są ludzie, którzy w tym Wam pomogą. Nim się obejrzycie, wstaniecie same i uśmiechnięte. Bez pierwszej myśli o nim, albo z obrzydzeniem do osoby leżącej obok. To  był mój błąd, że wybaczałam. Nie było błędem to, że będąc Platoniczną-Kochanką (ależ głupio to brzmi) odeszłam od tego, bo... Po co żyć wyobrażeniami. Obok was też znajdzie się ktoś, kto was pokocha i nawet, jeśli Wy nie - przejdzie do nas Was. Nauczycie się żyć na nowo, wrócicie do swoich małych radości. Ale nie wybaczajcie. Chociaż nie mieliśmy zobowiązań, lepiej żyć samemu po takich przeżyciach. Chociaż są bolesne, uczą czegoś, czego wiele osób nigdy nie zrozumie.
Moja ciotka, która była zdradzana od ślubu i której mąż miał drugą rodzinę na boku (mój kuzyn ma siostrę z drugiego Domu o rok młodszą), określiła to jako perfidię. Jej mąż świetnie ukrywał całą sprawę delegacjami i wyjazdami służbowymi, a druga rodzina mieszkała w bloku obok. Do tej pory, jak patrzy na Siebie i syna, widzi tylko rzeczywistość przez pryzmat tego człowieka, który uczynił z niej wrak. Najbardziej żałuje tylko syna, który dowiedział się jak miał 9 lat. Jeśli ma się dzieci, to najlepiej im oszczędzić piekła kłamstw.