dlaczego zdradzani sa glupi... - Netkobiety.pl

Ja to teraz odbieram w ten sposób, że uczę się na błędach.
Poznałam dwa rodziaje związków i miłości (vel pseudo-miłości...), wiem, co obydwa ze sobą niosą. Wiem, czego chcę i wiem, czego nie chcę. I to jest pozytywne w tym wszystkim Mogę być już tylko mądrzejsza (a jak nie będę? no to juz tylko moja wina!).
Rzecz jasna pojawia się pytanie: dlaczego ja muszę się sparzyć, żeby się czegoś nauczyć, dlaczego inni od razu trafiają dobrze? Tu mam dwie odpowiedzi: ja teraz mogę stworzyć dojrzały, odpowiedzialny związek, podczas gdy ci inni lewitują gdzieś pomiędzy obowiązkiem a przyzwyczajeniem. Odpowiedź druga: taka karma No trudno, los tak chciał i już. Nie zmienię tego, co się stało, mogę iść tylko do przodu, jeszcze trochę na oślep, ale wciąż do przodu. Wiedząc już, o co się potykam, teraz na pewno będę stąpać ostrożniej. I może pójdę wolniej, ale jest duża szansa, że mniej boleśnie...
Nie znam odpowiedzi na twoje pytanie, Zazdrości. Tego chyba nikt nie wie, bo teorię możemy poznać doskonale, ale między teorią a praktyką jest taka potworna przepaść...
Zastanawiam się też - w twoim przypadku to chyba nie działało... - czy związki z reguły nie idą "na przemian". Tzn. u mnie najpierw facet, na którego mogłam liczyć, który był dla mnie oparciem, który mnie bardzo kochał (7 lat ze mną, biedak, wytrzymał...); potem facet, którego ja głupio ubóstwiałam, któremu nerkę bym oddała, że nie wspomnę o mózgu, który samodzielnie sobie wyłuskałam i ofiarowałam na ołtarzu uwielbienia... Czy teraz - sparzona - nie powrócę do pierwszego typu, żeby szukać tam oparcia? Mam nadzieję, że nie... Chciałabym teraz wybrać mądrze, znaleźć złoty środek... Wciąż ze mnie niepoprawna idealistka Ale nie zmienię tego, i już. Taka jestem i taka zostanę. I dobrze mi z tym

Oj, dziękuję, też bym chciała, nawet czynię kroki jakieś ku temu, ale powala mnie statystyka na kolana. Chyba po prostu nie ma odpowiedzi na postawione pytania, skoro rzecz arytmetycznie ujmując jest tylko 3% związków, w których panuje prawdziwa wzajemna miłość, więc pozostałe związki to układ, w którym kocha jedna osoba, a ta druga znajduje inne uczucia czy emocje, które kompensują brak miłości. To mi się układa nawet w logiczną całość i takie związki są narażone na potencjalny rozpad przy sprzyjających okolicznościach poznania kogoś innego. 

Zazdrości, napisałaś tak:.... "Czy potraficie oddzielic te dwa uczucia(jedno ze chce byc przez niego kochana, a drugie, ze go kocham)? .........." Nie potrafię tego oddzielić, bo kochałam i chciałam być kochana, czy to znaczy, że nie kochałam ? Uważasz, że miłość musi być bezwarunkowa ? Że nie powinno się oczekiwać bycia kochaną ? Chyba się zakręciłam w myśleniu.

Nie potrafię odejść od chłopaka który na każdym kroku mnie okłamuje. Nie potrafię, dlaczego? Bo czuję, że do końca życia bez niego będę sama. W gruncie rzeczy wmawiam sobie, że go kocham, że go pragnę. Gdy go nie widzę, szaleje za nim, tęsknię, wyobrażam sobie jaki jest cudowny. Gdy widzę? Bez szału. Nie umiemy rozmawiać. Ale seks jest fajny. A skąd wziąć seks jak go nie będzie?! Kto mnie przytuli, ukocha? Kto powie, że kocha? Przecież jestem gruba, brzydka, mało błyskotliwa. Nie przyciągam ludzi, nikogo nie interesuję. Trzymam się go rękami, nogami i waginą. Bo zwrócił na mnie uwagę! Nie umiem odejść, bo boję się, że już nikt nie spojrzy...

.

Rozdiablona poniekąd Cię rozumiem. Ty chyba również tak jak ja tkwisz w toksycznym związku, w którym nie ma my, a jesteś Ty i On. Tzn. ja już obecnie jestem sama. Trudno mi trochę odnaleźć się w nowej sytuacji, kiedy nie mam nikogo kto mnie przytuli, zadzwoni etc.
Bywają dni kiedy czuję się szczęśliwa i wydaje mi się, że mogę na razie być sama. Najczęściej są to dni, kiedy jakoś aktywnie działam. Gdzieś jadę, biegam, odwiedzam rodzinkę, spotykam się z przyjaciółmi. Ale nierzadko, zwłaszcza rano i w ciągu dnia czuję się bardzo samotna i zdesperowana. Oddałabym wszystko, żeby mieć Kogokolwiek (kogokolwiek!, wiem najgorszy sposób myślenia). Żeby ktoś był, dbał o mnie, przytulał, wysłuchał, powiedział jaka jestem ważna. Ta tęsknota lubi sprowadzać się do bólu fizycznego, uciskania w żołądku.

Z drugiej strony wiem, że gdyby ktoś taki się pojawił to nie potrafiłabym mu zaufać. Potrzebuję jeszcze czasu. Stoję nad przepaścią i nie wiem czy skoczyć.

Wiem jedno - samotność w związku bywa równie bolesna co zwykła samotność.

Tak jak napisała Zazdrość: to wszystko jest tylko przeszkodą w naszej głowie. Moje zachowanie i potrzeby bywają automatyczne i nieprzemyślane. A ja chcę więcej rozsądku dla siebie, by wiedzieć czego naprawdę chcę i co jest dla mnie najlepsze.

Czytam sobie ten wątek i dopiero teraz uświadamiam sobie, że nigdy nie zastanawiałam się dogłębnie nad tym, czym dla mnie jest miłość i z kim tak naprawdę mogłabym być szczęśliwa... jak sobie wszystko poukładam w głowie to napiszę.

Jestem młoda ciałem, ale stara duchem. Przez ostatnie cztery lata wydarzyło się w moim życiu tak dużo złych rzeczy - za dużo. Teraz nie potrafię ich udźwignąć. Nie potrafię o siebie zawalczyć, choć codziennie mówię sobie, że muszę. Muszę, bo jeśli czegoś nie zmienię w swoim życiu, to zostanie ze mnie wrak. Nie wiem od czego zacząć.

Kiedyś byłam wesoła i pogodna, taka dusza towarzystwa... teraz jestem swoim przeciwieństwem. Nie umiem rozmawiać z rodziną, z sama sobą też,nie rozumiem siebie. Wszystko mnie denerwuje i irytuje. Wkurzam się, że bo nie potrafię się skupić na ważnych sprawach i wszystko lega w gruzach. Ciągle myślę, myślę, myślę i analizuje i dołuję się. Nie mogę na siebie patrzeć w lustrze.

I bardzo bym chciała dla kogoś być, ale chyba nie potrafię. Z każdym dniem umieram na nowo. Nie tak sobie wyobrażałam młodość. Popadłam w jakąś depresję. Sama siebie ranię. Siedzę w pokoju i płaczę. Nie potrafię czytać książek do końca. Nie potrafię się ogarnąć. Wypalam papieros za papierosem, choć kiedyś nie znosiłam palenia.

Poza tym ta statystyka... 3%.. wierzę, że statystyki się mylą. Mam wrażenie, że wszyscy są dookoła szczęśliwi, tylko ze mną coś jest nie tak... Znów miewam myśli samobójcze.
Nie wiem jak się otrząsnąć z tego koszmaru smutnych myśli, które mnie ciągle nawiedzają, jak się uwolnić od toksycznych ludzi, jak być szczęśliwą.

Nie wierzę w psychologów, czy mogę pomóc sama sobie i jak?
Chciałabym cofnąć czas... wiele rzeczy zrobić inaczej.
Jestem wielką pustką, balonem wypełnionym negatywnymi emocjami.

Nie potrafię cieszyć się tym co mam, czuję się sama, zła na siebie. Zachowuje się dziecinnie.
Pielęgnuje w sobie wszystkie złe wspomnienia - one wypierają wszystko co zdarzyło się pozytywnego.

Bardzo chciałabym, żeby ktokolwiek mnie przytulił

Przytulam Cie Pepitko

zazrości - twoje analizy przypominają mi to, co i mnie chodziło po głowie, ale bałam się na głos wypowiedzieć:
-że część winy za rozpad mojego małżeństwa, za ten ogrom bólu, ponoszę też ja. Dlatego, że pozwalałam na to wszystko, co mnie spotykało, że nie wytyczałam wyrażnych granic, że byłam zbyt miękka, a za mało "męska" w podejmowaniu samodzielnych decyzji
-że byłam tchórzem i dla wygody i bezpieczeństwa finansowego tkwiłam w takim układzie, w którym byłam stłamszona, upokorzona, niekochana i nieszanowana
-że byłam dumna z tego, że "wytresowałam" sobie męża, zmuszając jego i siebie do sztuczności
-że nie lubiłam jego, bo chyba nie lubiłam siebie taką jaka byłam
-że dla paru chwil dobrego seksu (tak mi się przynajmniej wydaje-on był moim jedynym) zmarnowałam 18 lat
-że dbałam i myślałam o wszystkich, a nie o sobie

na tym etapie mam wrażenie dryfowania po otwartym morzu......nie wiem, gdzie mnie wyrzuci - może roztrzaskam się o skały, może utonę, ale może dotrę do jakiejś rajskiej wyspy ?

Hi hi :-)

Krótko podsumowując ten wątek - najpierw ćwiczymy miłość do samego siebie!
Baczność i do wykonania zadania marsz!
Bo z braku miłości do samego siebie obumiera się najbardziej!

Buziaki, dziewczyny!
Dzięki, że jesteście, dzięki, że jest to forum, w ogóle czołobitne dzięki za wszystko.
Jeeeee, wychodzę na prostą chyba Trwało to dokładnie, co do dnia właściwie, 5 miesięcy. 5 miesięcy krzyku, bólu, niejedzenia, astmy, napadów duszności i strasznego kaszlu, wymiotów z rana, stanów niemal przedzawałowych, smutku, depresji, upijania się, marudzenia, ryczenia do poduszki i na środku ulicy, czepiania się każdego rękawa, który został mi podsunięty, rzucania się na oślep i wątpienia we wszystko, że o rachunkach za telefon i psychologa nie wspomnę...
Ale - jest dobrze! A może nawet lepiej? Bo mądrzejsza jestem, silniejsza, bardziej wierzę w siebie.
A więc kolejne podsumowanie - może być tylko lepiej! I wierzę głęboko, że do tego samego wniosku dojdzie każda z was. Już niedługo, obiecuję!

Martwie sie o ciebie Pollyanno
zycze wszystkiego dobrego ale mam jakies takie podskorna intuicje, ze Ty caly swiat chcesz przekonac a najbardziej siebie sama, ze juz jest wszystko ok...
Badz czujna sama dla siebie.

słodko-gorzki posmak czuję,
kiedy czasem was czytuję

poważnie można się zastanowić skąd sie biorą w nas takie pokłady naiwności i wiary jednocześnie....- niepoprawne optymistki? skąd czerpiemy siły, żeby wciąż same siebie przekonywać, że cokolwiek by się nie stało, to jeszcze może być kiedyś lepiej!
też taka jestem.....

Zazdrości, masz rację, że Pollyanna musi być czuja, ale ile ona dodaje mi sił, gdy czytam Jej posty, bo widzę huśtawkę, na której jeszcze siedzi, mnie też tak jeszcze buja od śmiechu do łez .... od bólu do ekstazy ...... ale już też mam więcej fajnych chwil i spokoju emocjonalnego. I jeszcze wiem, że nic się w życiu nie dzieje bez przyczyny, rozwiodłam się i teraz następuje nowa era, i wiem, że takie rzeczy to tylko w "erze" ..... wierzę bardzo, bardzo mocno, że zostawiłam za sobą kawał życia po  to, aby poczuć się świadomą kobietą, w uśpionym stanie jakiejś emocjonalnej  hibernacji dożyłabym może gromadki wnuków, ale ilu rzeczy nie byłabym świadoma ? Nie przeżyłabym cierpienia i bólu, które mnie wyswobodziły z letargu, z wygodnego życia na jałowym biegu, albo raczej na wstecznym biegu. Ruszam do przodu, powoli poznaję się sama taką, jaką się nie znałam, może są inne sposoby na poznanie życia, ale widocznie ja musiałam przeżyć traumę rozwodu, aby dojrzeć siebie, swoje potrzeby i swoje EGO. Widocznie potrzebny był mi taki solidny kopniak w d....ę. I znam te wszystkie okruchy szczęścia, których też się czepiałam, żeby przeżyć swoje cierpienie. Z tego cierpienia czerpię teraz profity, bo nikt mi nie trzeszczy za uchem, nikt nie ma do mnie wyimaginowanych pretensji, nikt mi nie zabiera kołdry, nikt mi nie pierdzi w łóżku, nikt nie targa skrzynek piwa do domu i nikt już na pewno mnie więcej nie walnie w ucho, ani psychicznie ani fizycznie. A ja się czułam taka kochana ..... gdy miałam to wszystko cha cha cha ..... Ja po prostu byłam bezmyślną marionetką w rękach tego faceta. I godziłam się na to wszystko. Rozwód był czarną dziurą, w którą wpadłam i jeszcze tę dziurę rozgrzebywałam własnymi rękami, jeszcze ryłam bezmyślnie głębiej i głębiej dążąc do samozagłady z powodu jakiegoś PANA DUPKA, który mnie porzucił. I rozpaczliwie chciałam, żeby wrócił. Tylko po co ? Na Boga, po co ? Włączyło mi się myślenie. Dziękuję Wam, bo to Wy włączyłyście we mnie ten pstryczek. I chociaż miewam jeszcze dołki, podobnie jak KTOSIA717, ale to efekt uboczny myślenia. Przeciwwaga psychiczna.

jeżeli już o pstryczkach mowa : da się wyłączyć wyobraźnię ???? bo mi nieustannie i natrętnie włączają się obrazki typu: a oni teraz się całują, a on ja teraz obejmuje i patrzą przytuleni i wpatrzeni w zachód słońca, a ona mu słodzi jaki to on jest męski i wspaniały, a on ją za to TAK KOCHAAAAA.......
brrrr
jak to  wyłączyć?????????????????????
bo zakrawa na masochizm
też tak macie?

Miałam tak, ale siłą woli wyłączyłam takie myślenie. Wyobraziłam sobie, że w sprzyjających okolicznościach też bym się miziała z kolejnym chłoptasiem, gdybym chciała i to nic wielkiego. Każda z nas, gdyby wykazała jakąś inicjatywę znalazłaby chętnego do pocałunków w świetle księżyca i romantycznych spacerów. Serce boli, gdy myśli się, że nasz ukochany jest w stanie zrobić coś takiego  kimś innym, ale  takiej sytuacji najlepiej się nad tym nie zastanawiać, bo to do niczego dobrego nie prowadzi, tylko frustruje.

Maryla ja w niektóre dni też tak mam. Takie myślenie sprawia, że czuję się kompletnym zerem, czuję się niekobieca, gorsza...

Zastanawialam sie co kolejne partnerki mojego bylegomeza widza w nim... a wlasciwie dlaczego one NIE WIDZA tego co ja...

Też tak mam, do tego jeszcze dodaję sobie scenerię mojego własnego domu (w podziale majątku przypadł exowi), moje łóżko, pościel, porcelanę do śniadania na tarasie, szarpię sobie trzewia takim myśleniem, kaleczę moje ego, ale już powoli umiem sobie z tym radzić, pozwalam przepłynąć tym podstępnym myślom przez moją głowę i zaczynam myśleć o przyjemnych rzeczach, odwracam sama swoją uwagę od pesymistycznego, złego, dołującego myślenia. Powoli przestaje boleć. I przestanie. Szkoda, że to nie ja odfrunęłam w ramiona innego faceta.  Ale mam satysfakcję, że żyłam godnie, uczciwie i nikogo nie skrzywdziłam. Wróci do mnie ta dobra energia, życie odda mi to, co sama dobrego zrobiłam. A ex wyrządził mi krzywdę, porzucił miłość, mnie i rodzinę i odpowiedzialność dla własnej przyjemności. Za takie rzeczy przyjdzie kiedyś zapłacić. W życiu, jak w sklepie. Bilans musi wyjść na zero :-).

Pepitko, ale to Twoja wyobraźnia robi Ci psikusy, pozwalasz sobie na to. Spójrz w lustro i zobacz się, jaka jesteś, Ty się przeglądasz jeszcze w krzywym zwierciadle skrzywdzonej kobiety, wyjdziesz z tego zaklętego kręgu, tylko jeżeli chcesz być szczęśliwa to musisz uwierzyć, że na szczęśliwe życie zasługujesz !!! Pomyśl, ile masz dobrych cech, nawet tych najdrobniejszych, zobaczysz, że to będzie bardzo dłuuuuuuuuga lista. Zasługujesz na szczęście. Nie pozwól sobie odebrać takiego przekonania, bo inaczej utwierdzasz się w wierze, że jest inaczej.

też zyłam godnie uczciwie i to nie ja odeszłam i to nie ja raniłam ............... mogę codziennie rano spojrzeć w lustro i powiedzieć sobie- nikt przez ciebie nie płacze , ale też łapie się na tym że jeżeli wejdę kiedyś w jakiś nowy związek  to ja będę teraz zdradzać , oszukiwać .............. wiem wiem chore ale właśnie jestem na etapie takim i zaczyna się siebie bać miłego dnia dziewczyny

Czy Wrrrrrrrrróć.... to jakieś przyzwyczajenie , z jakiejś organizacji ?

Pollyanna to teraz zastanówmy się co dało jemu rozstanie z Tobą?

- przestał mieć wsparcie i osobę, dla kótrej mógł pokonywać trudności. Stracił możliwość wykazywania się przed kimś. Ma to zarówno dobre jak i złe strony
- został zmuszony do zauważania swoich potrzeb, które Ty za niego po cichutku realizowałaś, nie ma kogo podporządkowywać sobie- oj okaleczony on jest
- on musi robić rzeczy na które ani on, ani Ty wcześniej nie miałaś ochoty
- stracił kogoś kto realizuje jego potrzeby
- nie ma kogoś, kto by mu kupował potrzebne mu rzeczy - a co ważniejsze, znającą jego potrzeby, eksperta od tych spraw
- jego przyjaciele go nie głaszczą
- stracił kogoś kogo może skrzyczeć za głupoty
- on widzi usmiech tylko jak się z niego śmieją
- on ma kosiarkę dla siebie
- on sam rozkłada namiot 4 razy wolniej
- nie ma kto po nim zbierać woreczków
- ma wolny stolik by wywalić na nim nogi
- ma 6+1 razy więcej do sprzątania
- bo postawił na nieperspektywiczsdjalkkk.... cholera jakoś tak.

co dało mi rozstanie z nim:
-święty spokój
- zero sprzatania- sprzatam wtedy kiedy muszę  albo już mnie szlag trafia jak latają koty
-często wychodzę do znajomych
-czesto robię babskie wieczory REPUBLIKA KOBIET, kiedy to siadamy gadamy śmiejemy się  narzekamy, obgadujemy facetów ( tak się składa że tylko ja jedna na te 10 istot mi drogich jestem po rozwodzie) wiec one płacza  jęczą a ja wieczny uśmiech i spokój
-wiem kto jest moim przyjacielem a komu odpusciłam
-wreszcie nic nie muszę( robię zakupy wtedy kiedy chce, )
-jestem zupełnie inna już nie słodka idiotka tylko pewna siebie kobita
- o dobra na samym końcu też samotnośc  ale pomału pomalutku wychodzę z tego i wiem że dam radę

Co mi dało rozstanie z nim, czyli SONG o pupie ......
Akceptuję moją samotność, chociaż jej nie wybrałam z własnej woli, tylko dostałam kopniaka w moje okrągłe cztery litery, w moją za mocno wystającą pupę ? (czy dostałam kopa, dlatego, że pupa wystawała i aż się sama o to prosiła ?).
Ta moja pupa zniosła dotychczas już tak wiele, siedziała w szkole, potem na wykładach, zawsze na twardych ławkach lub krzesłach, wlokłam moją pupę za mną do domu, gdy powłóczyłam ze zmęczenia nogami, moja pupa wytrzęsła się na wiejskich drogach, gdy pilnowałam budowy domu, moja pupa wiele razy oberwała i obiła się mocno nie raz i nie dwa, obiła się wielokrotnie ...... gdy waliłam się jak magma astralna na kanapę po całym pieczołowicie i pracowicie spędzonym dniu. Bo ja nigdy nie padałam na twarz. Aż wreszcie moja pupa zaliczyła takiego kosmicznego kopniaka od mojego ex, że od razu mnie oprzytomniło. I zadziałało !!! Zaczęłam myśleć ... dostałam piękny prezent od losu ... bo to największe szczęście, jakie mnie mogło spotkać po rozstaniu, że włączyła mi się głowa.

Co dalo mi rozstanie.... hmmm no chyba dostalam siebie w prezencie.
Najpierw nie chcialam patrzec na ten dar, odwracalam glowe i patrzylam zaplakanymi oczami za NIM.
Potem przygladalam sie sobie jakbym jakies UFO byla, czy cos w tym rodzaju.... no moze nie latajacy obiekt, ale na pewno niezidentyfikowany.
Kolejny etap to identyfikacja,  na szczescie nie zwlok,  tylko siebie .. najbardziej bolesny etap i udawadniajacy, ze czlowiek glownie z wody sie sklada.. a szczegolnie kobieta porzucona... Wylalam z siebie morze lez (nie biore odpowiedzialnosci za powodz w Polsce.) Wplynelam znaczaco na wzrost produkcji chusteczek higienicznych do nosa.
no i mam siebie w prezencie...juz cala "rozpakowana". Prezent jak prezent. Darowanemu koniowi nie zaglada sie w zeby... he he
Na poczatku nie wiedzialam do czego moge zastosowac ten prezent i co z nim zrobic. Teraz wiem i jest to moj najlepszy prezent jaki dostalam od kogokolwiek i kiedykolwiek w zyciu.
Jestem wdzieczna moim mezczyznom zycia... Dziekuje Wam.

Co mi sprawia najwieksza frajde.... oddech! Zwiekszyla mi sie chyba pojemnosc pluc Czuje jak moge teraz gleboko oddychac...

Znacie historie "jak to ze lnem bywalo" streszczenie: http://pl.shvoong.com/books/8216-tym-ja … by%C5%82o/
Jestem jak ten len co go krol kazal wrzucic do lochu, zatopic w fosie i tluc tak dlugo az nic z niego nie zostanie..... i jestem

Co dało mi rozstanie...

-ach, do myślenia mi dużo dało; wcześniej mniej więcej wiedziałam czego chcę w związku, teraz wiem też czego z pewnością nie chcę;
-zmniejszył mi się próg tolerancji; już wiem gdzie są granice i wiem, że trzeba umieć je stawiać;
-zrozumiałam, że moje kłopoty w związkach nie są wcale winą mojego wyglądu, zewnętrzności, ale winą mojego charakteru i podejścia, a także winą tego, że nie potrafiłam rozpoznać, że to nie jest ktoś dla mnie;
-mam czas na te wszystkie zajęcia, które zaniedbywałam, gdy byłam z nim;
-widzę, że świat istnieje nadal, chociaż jestem sama; i ten świat może być dla mniej przyjazny, jeśli tylko będę tego chcieć;
-odnowiłam stare znajomości;
-już nie piję z jego powodu, taplałam się w alkoholu, żeby sobie ulżyć; żeby przeboleć nasze gorsze dni; teraz nie ma naszych gorszych dni;
-nie wyczekuje tęsknie przy telefonie, bo wiem, że nie zadzwoni; nie muszę się martwić tym czy zadzwoni i kiedy zadzwoni książe; nie muszę się martwić czy będzie miał czas, ochotę się widzieć;
-całe łóżko jest moje, nikt mnie nie spycha na bok, czy pod ścianę; nikt nie chrapie i nie puszcza bąków, udając, że ich nie puścił;
-nikt mi nie zaburza gospodarki emocjonalnej; wiem, że go nie ma; wcześniej odchodził i przychodził kiedy chciał;
-zaczęłam się udzielać w różnych stowarzyszeniach;
-ubieram się tak jak zawsze chciałam, a nie tak, żeby mu się na siłę podobać;
-dziwne, ale nabyłam pewność siebie;
-czuję się wolna, oddycham spokojnie, zasypiam spokojnie; mniej płaczę; coraz mniej mnie ściska w dołku.

Zdarza mi się złościć jeszcze na siebie, że w niektóre dni czuję się zdesperowana i oddałabym siebie komukolwiek, byleby tylko zapełnić powstałą we mnie pustkę. Ale takie myśli równie szybko odchodzą co i przychodzą.

Wraz z wiekiem rosną szanse na miłość do grobowej deski :-). Śliczne :-).

hihihi
czy mam szansę na szczęśliwsze kolejne 40 lat?

Normalnie rece i cycki opadaja!
Satyr!
Pewnie oplul sie jak pisal o unicestwianiu.
Po rozstaniu ludzie roznie traca wode... jedni wyplakuja inni wypluwaja

To dzwonila Twoja milosc, Twoje nadzieje, Twoj pieszczoszek... eh, zycie!

Czy moge kiedys posluzyc sie "Zbyszkiem pilotem" czy masz prawa autorskie
Wydaje mi sie, ze to swietny pomysl na swiety spokoj.

Tak to jest gdy wiazemy sie z przedstawicielem innego gatunku... jesli juz musimy to wdzieczniejsze sa koty (mam dwa)

no i niech mu wszystko zmaleje do tych wymiarow, bedzie mial nad czym myslec bo zobaczyc moze juz mu sie nie udac .

Sa rozni BYLI i rozne kontakty...wazne, zeby znow nie klasc sie na oltarzu.... i zachowac dystans. Caly czas DYSTANS. Czasem facet musi wykorzystac, okrasc, zdradzic i okpic bysmy nabraly dystansu do siebie i do niego. Gdy jestesmy z nim w klatce, to gonimy jak ten chomik na karuzeli... duzo zmarnowanej lub zle wykorzystanej energii... (prad mozna by bylo produkowac)

Ja tez kocham Was Net Babeczki....

Lilusiu napisalas: "Wiem, że jestem głupia, bo zostałam zdradzona, porzucona i okpiona"
i zaraz pod spodem "Gdy dotrze do niego, że ja już NIE JESTEM GŁUPIA ZDRADZONA i PORZUCONA. Bo zyskałam świadomość"
... i widze w Tobie zagubienie  miedzy tym co chcesz i tym co czujesz... normalnie, tak samo jak ja! .... trzymajmy sie swiatla i dobrej strony mocy
Dystans do siebie, do niego, do swiata
... i muzyka

Ha ha, dla mnie zawsze widok chomika pedzacego na karuzeli byl jednym z najsmieszniejszych (tylko prosze nie donosci obroncom praw zwierzat!). Podsumowujac - z czego sie smiejecie? Z samych siebie sie smiejecie!

W nazwiązaniu do wszystkich aktualnych wątków Zazdrości - piszesz, że same stwarzamy takie sytuacje, poprzez swoją pozorną słabość staramy się rządzic facetami i to prowadzi do sytuacji, w jakich się nagle znajdujemy...
No dobrze, ale co, jeśli facet nie daje nam wyboru? Czy są wyjścia z takich sytuacji (oprócz wzięcia nóg za pas oczywiście)? Jeśli on nie akceptuje sytuacji, że ty za niego oddychać nie będziesz, wielbić, czcić i hołubić, więc ty to robisz, tym samym nakręcając jakąś chorą spiralę? Jeśli takiej energii nie da się mądrze wykorzystywać?
Jeśli ty dla niego wszystko, bo on tego oczekuje i wymaga, a nie dlatego, że sama chcesz? Albo inaczej - chcesz, bo on wymaga? Ale im bardziej się starasz, tym bardziej on tego nie dostrzega? Im bardziej nie dostrzega, tym bardziej rozgląda się dookoła... Ale jeśli nie spełnisz jego wymagań, to też zacznie się rozglądać gdzie indziej?
Wiem, wiem, najzdrowiej jest uciekać gdzie pieprz rośnie od takiego wampira energetycznego, ale teraz pytam o inne mądre rozwiązanie takiego konfliktu... Da się?

Uciekłam, ale staram się wyciągnąć wnioski na przyszłość...
W końcu udało mi się wyrwać z tego zaklętego kręgu, ale pomimo znalezienia odpowiedzi na pytania typu "czemu ja" itp, od czasu do czasu wraca - teraz już czysto teoretyczne - pytanie "czy można było inaczej?".
Jak na razie nie znajduję pozytywnej odpowiedzi...

czego ja sie boje...
tego ze juz nikogo nie pokocham
ze stracilam milosc mojego zycia(choc wcale nie bylam dobrze traktowana zawsze byl najpierw on potem ja)
tego ze jestem gruba brzydka i glupia i nikt na mnie juz nigdy nie zwroci uwagi
ze zachowuje sie jak dziecko ktore nie potrafi sobie poradzic z najprostszymi problemami
ze po 5 latach bycia praktycznie kazdego dnia razem zostalam sama i sama na siebie musze liczyc
ze nie bedzie juz kogos na kim bede mogla polegac
samotnosci
i wielkiego cierpienia

bez kitu nie mozna sie nad soba uzalac trzeba takiego kopniaka przyjac na klate...z czasem bede sie cieszyc ze czegos mnie to nauczylo i napewno uwierze w siebie jesli dam rade przejsc przez to sama to dam rade ze wszystkim...

spoko tylko niech ten czas leci szybciej...chciala bym byc juz uodporniona...