dlaczego zdradzani sa glupi... - Netkobiety.pl

Taka ja, mysle, ze po to wlasnie ta akcja z listem do kobiety kochajacej za bardzo...
mysle, ze jesli kobieta uwierzy, ze to nie jest normalne, i ze jest nas wiecej
i ze MOZE SIE UDAC z tym zwyciezyc to zaczna cos zmieniac
jak do tej pory cala literatura szkolna, uczy nas jak kocac za bardzo a tesciowe stoja na strazy prawa ich boskosci :Kobieta musi byc ulegla, musi znosic wszystkie upokorzenia... i ze WSZYSTKIE TAK MAJA
a ja chce powiedziec, ze nie wszystkie!
Bede miala dluzsza przerwe swiateczna wiec wtedy pokaze Wam co wymyslilam, zrobimy razem poprawki... i na 8 marca naprawde pojde w miasto! a mailem tez!
... i nie chodzi o wojne... tylko uswiadomienie kobietom, ze nie musza byc bite, ponizane etc przez kogos kogo kochaja...

nie za bardzo moge to odczytac w regulaminie, ale czy jakis MODERATOR moglby sie wypowiedziec na temat pozwolenia umieszczenia w takim liscie linku do "Grupa wsparcia..." ?

Maxi prosze nie płacz za nim nie warto, ponura pogoda wiem, deszcz za oknem. Może zrób sobie pyszna gorąca czekolade humor na pewno sie poprawi Jestem z Toba wirtualnie i bardzo mocno Cie przytulam. Usmiechnij sie, jesteś silną kobietką

Napisałam do mojej siostry co u niej. Oddzowniła po czasie, wyczułam po glosie, że jest nieciekawie, chociaz powiedziala mi, że jest ok wszystko. Umowiłam się z nia na piatek, powiedzialam jej, że musze z nia porozmawiać. Przekonana, że to u mnie cos nie tak, uświadomiłam ja, że u mnie wszystko w porządku i ze chce z nia pogadać. Musze psychicznie nastawić sie z nia na ta rozmowę. Tylko jak to zrobic? Jak zadac jej te pytanie, żeby sie otworzyła? Boje sie nie ukrywam. Moja druga siostra tez mieszka niedaleko niej, będzie tam jeździć i obserwować z ekipą, czy nic sie nie dzieje. Szkoda mi jej strasznie, bo nie wiem jak jej pomóc Jak juz sie otworzy z rozmową, to wtedy będzie dużo łatwiej, najgorzej zacząć. Na pewno polece jej nasze kochane forum i Was, to jej pomoże zrozumiec dużo, tyle pierwsze przełamanie tego Straszne

Ze mna bylo to samo, Niekochana. Ja mieszkalam w duzym miescie, w 3-pietrowym bloku, ktory z tylu mial piekny plac zabaw. Do tej pory sni mi sie ten plac zabaw, mimo, ze od wielu lat nie istnieje... Moj ojciec wracal pijany z pracy, a ja siedzialam na slizgawce czy drabinkach i patrzylam jak zapala sie swiatlo na klatce schodowej a on wchodzi zataczajac sie od sciany do sciany. Awanturowal sie rowniez bardzo glosno, ja i moj brat musielismy spac z rodzicami w tym samym pokoju i do tej pory pamietam przerazenie z jakim zasypialismy i zapach alkoholu w powietrzu... Moj ojciec zawsze krzyczal i wyzywal mame, mimo ze jego rodzice mieszkali z nami (a raczej my u nich), czasem zasypial na klatce schodowej, czasem nawet nie doszedl na gore, tylko znajdowalismy go obok piwnic, a czasem przynosili go koledzy z pracy, bez butow, portfela, bez kurtki... Raz zamknal sie w domu i zasnal, byl tak pijany, ze nie mozna go bylo dobudzic domofonem i pukaniem, wiec my z mama musielismy sie przespac u krewnych... I nigdy nikt nie zadzwonil po policje, nigdy nikt nie probowal nam pomoc, porozmawiac, mowili o nas, owszem, smiali sie i wytykali palcami... Wstydzilam sie kogokolwiek zaprosic do siebie do domu, bo nigdy nie wiedzialam, co zastane. Teraz mieszkam bardzo daleko od niego, mam swoj dom i nadal lapie sie na tym, ze zamiast od razu otworzyc drzwi, kiedy ktos puka, to zagladam najpierw do okna... Ucieklam z domu rodzinnego, ucieklam. Zostawilam studia, zostawilam mame, zostawilam fajnego chlopaka i ucieklam, prosto w ramiona nastepnego alkoholika, i trzymalam sie go az do niedawna, znosilam upokorzenie, znosilam zdrady, byle tylko nie byc sama... smiesze to takie, zycie jest smieszne...

Ja tez placze, bo odblokowalam stare uczucia z dziecinstwa... nie mialam pojecia, ze to, co sie stalo mialo tak ogromny na mnie wplyw... musze poczytac, dziekuje Ci, Niekochana... jakbym sie obudzila ze snu, jakbym odkryla jakas tajemnice...

U mnie poszło to troszkę w inna stronę - wiedziałam, że to jest złe, że nie tak wygląda miłość, że ja nigdy tak nie chcę żyć.
Ale przez to, że moja mama była bezradna w tej sytuacji - ja musiałam być "dorosłym". I tak już mi zostało - miłość utożsamiałam z opiekowaniem się, z poświęcaniem się. Długo udawałam, że tak nie jest.
Teraz już nie oszukuję samej siebie. I staram nie być "tą na którą można zwalić wszystkie obowiązki świata".
Ciężko przestać być wielbłądem Na razie staram się zbliżyć choć do opcji: dromader

ja tez...
witaj w swiecie dromaderow..

jak mogli to robic nieswiadomie? przeciez widzieli jak cierpielismy... ojciec szalal po domu, wyzywal matke, a my z bratem trzymalismy sie jej spodnicy... ja bylam starsza, wiec stawalam w jej obronie, ale nieraz mi sie za to oberwalo... czy nie widzial co rbi, nie slyszal naszego placzu i blagania, by przestal? moja mama nie miala w nikim wsparcia, nikt sie za nia wstawil, tylko ja, ale wiedziala, ze to pieklo, nigdy nie twierdzila, ze tak wyglada milosc... starala sie, bysmy dobrze radzili sobie w szkole, by miec szanse na lepsze zycie, by sie wyrwac z tego koszmaru... ja zaczelam studia, ale przy pierwszej nadarzajacej sie okazji ucieklam stamtad, daleko...ale zgadzam sie z reszta Twojego postu, ze kiedy uslyszalam od pierwszego lepszego faceta "kocham cie" to rzucilam sie w jego ramiona...on wiedzial, ze jesli dowiem sie o jego zdradach to odejde, dlatego je ukrywal tak dobrze, dowiedzialam sie lata pozniej, odeszlam kilka razy, ale za kazdym razem kiedy pozwalalam mu sie znow do mnie zblizyc bylam coraz mniejsza i mniej pewna siebie...nie powinnam byla dawac kolejnych szans, ale je dalam, tylko nie wiem dokladnie dlaczego? czy dlatego, iz wierzylam, ze cos sie zmieni? czy dlatego, ze balam sie byc sama? chyba ten drugi powod pasuje do mojej osobowosci....czego moj ojciec nie zdolal we mnie zniszczyc to jego robote dokonczyl moj byly maz...
nie chce byc samotna do konca swoich dni, ale nie chce tez powtarzac dawnych bledow, tylko jak tego nie zrobic, jesli takie zachowanie jest w nas tak bardzo zakorzenione?

To wszystko po prostu mnie przeraża, Wasze Kochane historie i moja własna.
Są momenty gdy uczucie niesprawiedliwości uderza tak mocno, że brak mi tchu.
Co ja złego komu zrobiłam za dziecka, że potem musiałam przejść niejedno piekło z mężczyzną, wiele upokorzeń i bólu.
Chwilami tylko to we mnie dominuje.

Maile już powoli fruną
Ja miałam to samo - teraz jestem pełna nadziei.

musialam kilka razy przeczytac Twoje slowa, bo kazde dalo mi do myslenia...nawet nie wiesz, ile w nich jest prawdy, mojej prawdy, ktora dopiero odkrywam...bardzo sie boje to wszystko objac w calosc, to jest przerazajace... moja mama nie miala dokad uciec, pochodzila z takiego samego domu, dotknietego alkoholizmem i bieda... wtedy czasy byly inne, kobiety nie mialy szansy na niezaleznosc finansowa, kiedy na swiecie byly juz dzieci, mysle, ze utknela w tym bagnie a my razem z nia... nigdy go nie tlumaczyla, wrecz przeciwnie, plakala bo byla wrazliwa, a nam pekaly male serca, zalila sie i cierpiala...teraz kiedy z nia czasem rozmawiam, odczuwam w niej tyle zalu, jest zgorzkniala, bo nigdy nie miala prawdziwego domu i odkad wie o moich problemach malzenskich czesto pada slowo klatwa... ona chyba tego do konca nie rozumie, ze patologiczne dziecinstwo wnosi sie w dorosle zycie i wpada sie w sidla powtarzajacej sie historii... ja tez do konca tego nie rozumiem, ale powoli niektore moje zachowania nabieraja sensu... poczytalam wczoraj jedna z ksiazek na temat DDA, ktore przeslala mi Niekochana (jestem niezmiernie wdzieczna!) i plakalam jak dziecko... dlugo nie moglam potem zasnac, a kiedy juz zasnelam snilo mi sie, ze bylam bardzo chora, probowalam wejsc po schodach do domu, w ktorym mieszkalam z rodzicami, i nie moglam, osunela sie na ziemie, zegnalam sie z bliskimi i wiedzialam, ze umieram...poczytalam dzis o tym w senniku, podobno to moze oznaczac pragnienie wprowadzenia w zycie radykalnych zmian, lub pragnienie zamkniecia pewnego rozdzialu w zyciu i tak sie wlasnie czuje, czuje, ze czesc mnie wczoraj umarla, dzis jestem rozdrazniona ale rowniez lzejsza, bo wreszcie zaczelam rozumiec, ze to co sie ze mna stalo mozna ubrac slowa, wylumaczyc i nabiera sensu...
ja spedzialam wiele lat z czlowiekiem, ktory pil i mnie zdradzal, ktorego myslalam, ze kocham, i z ktorym zostalam przez tyle czasu nie wiedzac w sumie co mnie przy nim trzymalo...teraz mysle, ze powtarzalam blad mojej mamy...kiedys ucieklam z domu rodzinnego a teraz udalo mi sie uciec od nastepnego dewianta, jak to okreslilas, z tym, ze martwi mnie to, ze podczas gdy jako dziecko nie przyczynilam sie do upadku mojej rodziny gdzie ojciec byl alkoholikiem, to jako dorosla osoba przyczynilam sie do upadku mojego malzenstwa, poniewaz mialam tyle problemow emocjonalnych i wnioslam je w nasz zwiazek, nie bedac nawet tego swiadoma...moj maz czesto mi powtarzal, ze jestem niedostepna, ze nie okazuje mu uczuc, ze nie wie, na czym stoi... zdradzal i potem blagal bym go wziela z powrotem, ze popelnil blad, ze kocha mnie bezgranicznie... mowil, ze czul sie niekochany, odrzucony, ze bylam z nim tylko z przyzwyczajenia...nie tlumacze jego zdrady, ale teraz rozumiem, ze odrzucilam go, bo nie potrafilam mu pokazac swojego prawdziwego oblicza, balam sie otworzyc i zamknelam sie w swojej skorupie... to jest straszne, ze alkoholizm mojego ojca tak bardzo mnie zniszczyl... ta ksiazka na temat DDA to ksiazka o mnie, nie pamietam beztroskiego dziecinstwa, bo go nie bylo... jedyne beztroskie chwile jakie jestem sobie w stanie przypomniec, to kiedy z bratem i mama spedzalismy wakacje na wsi, kiedy nie bylo przy nas ojca, nie bylo awantur, kiedy bawilismy sie w sadzie jak dzieci, szlismy zmeczeni ale szczeliwi spac, na policzkach mielismy rumience a nie lzy...w szkole bylam osoba cicha, niesmiala, uczylam sie dobrze, a w domu uciekalam w swiat marzen, wykreowalam inna rzeczywistosc i dzieki niej przezylam awantury i terror w domu...
nigdy o tym nie myslalam w ten sposob, dopiero twoje slowa mi to uswiadomily - ja tez okradlam moje dzieci z czasu... ile czasu spedzilam czekajac na meza, ktory po pracy ladowal albo w pubie albo u kolegow, ile czasu spedzilam na plakaniu i uzalaniu sie nad soba, ile czasu zmarnowalam na to wszystko, czasu, ktory powinna bylam spedzic z dziecmi, zaspokajajac ich potrzeby i zapewniajac im bezpieczny i stabilny dom...

Mysle Bailey, ze wlasnie o to tym zdaniem dokladnie wyrazilas powod dla ktorego wszystkie jestesmy na tym forum
Ubralas jako pierwsza w slowa to co kazda z nas czuje

Jestem zazdrosna, ze to ja tego nie napisalam... a przeciez czulam tak

Problem jest  bezplciowy albo moze powinnam napisac ponadplciowy
Czesto panowie tu zagladajacy mysla, ze jest to forum feministyczne, nienawidzace mezczyzn a wystarczy troche logiki by zrozumiec, ze wiekszosc to kobiety" po przejsciach" z mezczyznami... i statystyka tego forum jest taka a nie inna...
dlatego musisz ze zrozumieniem traktowac nasze wpisy przeciwko mezczyznom.
Dawno temu probowalam, walczyc o to by slowo "mezczyzna" zastepowac slowem "partner" bo sytuacje bywaja rozne i czasem to kobieta ma wiecej na sumieniu... i wtedy wypowiedzi bylyby bardziej obiektywne...
no ale nie chodzi tu przeciez o obiektywizm w nazewnictwie tylko w widzeniu problemu...
... wiec jak widzisz nie jest dla zadnej kobiety z forum niewygodne, ze jestes mezczyzna... Twoj problem sie liczy. Kazdy ma problemy bez wzgledu na plec

Bailey, Zazdrość, hardy - pięknie piszecie, wyrażając w słowach nasze myśli. Wiecie, bo tego się nie wypieram, że ja też pochodzę z dysfunkcyjnej rodziny, ojciec alkoholik, matka zapracowana, niedostępna, chłodna i my dwie z siostrą biegające z kluczem po podwórku, ojciec często kradł nam nasze drobne oszczędności, sprzedawał kożuszki i inne lepsze nasze ubrania aby mieć na wódkę, często lądował na schodach przed wycieraczką lub w piwnicy i tam pił, dzięki matce która pracowała po 12 godz nie głodowałyśmy ale miałyśmy zbyt dużo czasu dla siebie, już jako nastolatka nadmiernie interesowałam się chłopakami, latałam na spotkania, czasem umawiając się z trzema w jednym miejscu, na dyspoteki, na prywatki, często rano mijałam się z ojcem na schodach po całonocnej potańcówce, moja siostra nie miała żadnych znajomych, uczyła się bardzo dobrze, była zamknięta w sobie i chłodna emocjonalnie, obecnie widzę wyraźnie że wpadając z jednego związku w drugi  chciałam pokazać, zademonstrować swoją obecność w taki sposób, bo raniło to bardzo moją matkę. Obie z siostrą miałyśmy trudne, toksyczne związki z osobami niedojrzałymi emocjonalnie, raniącymi, zdradzającymi, a ja dodatkowo musiałam czuć adrenalinę czyli huśtawkę emocjonalną góra-dół, wiele kłótni i wiele powrotów, tak wyglądal mój każdy związek, były mąż mojej siostry ciągle ją poniżał mówiąc - ale jesteś gruba, nie mogę się na Ciebie patrzeć, ale jesteś głupia, brzydka itp. Teraz ma nowego partnera, ale również ciężki przypadek i też DDA.

Bailey, Mardy, Maxi, Niekochana i wszyscy z syndomem DDA (w tym oczywiście ja) - jak czytam historię Waszych domów rodzinnych... buuuu... wszystko takie znajome, takie bliskie... A potem nasze dorosłe życie - takie podobne w błędach, w przeżyciach, choć  nie mamy ze sobą nic wspólnego... oprócz tego cholernego DDA!
Nie wiem dlaczego, ale w tej chwili jestem ściekła. Nawet nie wiem na kogo/na co?
Ale jednego jestem pewna: skoro już znam mój problem, to od tej chwili nie ma usprawiedliwienia Będę nad nim pracować, bo chcę w końcu żyć godnie. Lepiej późno niż wcale. Amen (jak to mówi Zazdrość).

Mnie chodziło tylko o 'atmosferę'. Sama nie wiem, czego się boję.
Dupa, kłamię. Wcale się nie boję. Ja się wstydzę. Tylko czego tak naprawdę?

Wyglądam jak z pod mostu i miała bym iść sie uzewnetrzniać przed obcymi ludźmi? Nie, ja nie poszła bym na takie spotkanie .

A ja chętnie poszłabym na takie spotkanie. Mimo iz nie jestem DDA, to nie radzę sobie zupełnie w związkach.

Przestaniecie babsztyle,jesteśmy piękne i urocze.
A tak na marginesie  to ja mieszkam pomiędzy trzema jeziorami i nie ma ani jednego mostu.
Gazia ale pierdoły opowiadasz zaraz cię smyrne i zmienisz zdanie.Buziaczki

Właśnie, i to nie tylko związkach damsko-męskich. Przyjaźń też mi nijak nie wychodzi. Rozwaliłam przyjaźń z 35 letnim stażem (piszę o tym w wątku "wolna wola czy samowola..."). Bo jestem głupia i czepiam się? Tak mi ciężko się pozbierać! i czy przyjaciół też można kochać za bardzo? Zawsze trzeba ustępować? Być wyrozumiałym i dobrodusznym?

Hahahaha, dobre
Może kupię sobie rybkę, którą będę tuczyć dla zaspokojenia zchorowanych uczuć własnych, żeby już nie robić więcej z siebie emocjonalnej paprotki przyczepionej korzonkami do jakiegoś nędznego osobnika płci przeciwnej
Gazia, wszystko co piszesz piszesz z takim jajem, że ja widzę już, że w dechę z Ciebie baba. Nie rozumiem skąd tyle samopotępienia zatem. No doceń że siebie kobieto ! Czasem łatwiej się otworzyć przed obcymi ludźmi właśnie. Nie musisz się martwić co o Tobie sobie pomyślą bo ich nie znasz, co Cię więc obchodzi co tam sobie będą myśleć Nie martw się o zdanie innych, o innych zapomnij, rób to co Tobie jest potrzebne

Zgadzam się z tym Maxi. W stu procentach. Już myślałam o tym nieraz,ostatnio, w ramach rachunku sumienia. I nie chodzi tylko o wytyczanie granic względem siebie,co jest ważne, ale też o to na ile mogę przekraczać granice tej drugiej osoby. Przyglądam się sobie (z politowaniem) jak w byłych związkach z biegiem czasu zmieniałam się w gderającą babę, bo facet zaczynał traktować mnie bardzo "nie tak", twierdząc równocześnie, że jestem dlań ważna a ja, rozdarta jak ta sosna,  chciałam za wszelką cenę wytłumaczyć mu, że skoro się liczę to tak przecież nie można W zasadzie to można. Tak naprawdę to jakie ja mam prawo mówić dorosłemu człowiekowi, że ma postępować tak czy inaczej ? Nie mam żadnego prawa. Jedyne do czego mam prawo to się na to zwyczajnie względem siebie nie godzić czyli obrócić się na pięcie i się "wypisać" z takiego układu. Aż głupio mi, że dopiero teraz na to wpadłam Ale lepiej późno niż później

Edit: Maxi, odnośnie listu i jego wysyłania- to zależy od Twojego podejścia, ale skoro pytasz co sądzimy ja uważam tak, że ten Twój eks pokazał względem Ciebie taki brak klasy i poszanowania, że na Twoim miejscu nie miałabym ochoty adresować do niego już żadnych słów. Chyba, że Ci to pomoże. Może jednak wystarczy Ci samo napisanie listu, bez wysyłania, i wybaczenie "w duchu" dla uwolnienia samej siebie ?
W ogóle myślałam sobie parę razy czytając Twoje posty, że chyba jesteś za dobra kobieta naprawdę skoro po tym co Ci zaserwował jeszcze miękniesz na tyle, że go od czasu do czasu wysłuchujesz jak ma ochotę się wyjęczęć jak mu źle i niedobrze. Dobre serduszko jest bardzo ważne, ale niektórzy naprawdę nie zasługują na to.

Fajka masz rację, tylko widzisz ja zastanawiałam się czy nie zrobić tego dla siebie aby zamknąć pewien rozdział ze spokojem i bez nienawiści i iść dalej, moze rzeczywiście zostawię tego maila bez wysyłania, mam już takich listów sporo. Tak on mi zrobił duzo swinstw ale ja mogłam tego nie akceptować, mogłam jak napisałaś zerwać taki chory układ, jednak nie zrobiłam tego bo się bałam że już nikt mnie nie pokocha, ze bedę samotna, że zwariuję ze sobą, że w dzieciństwie nie miałam miłości i dlatego tą moją "chorą" miłość przelałam na niego, razem z nadmierną pomocą, troską, wsparciem, a on później juz tego wcale nie chciał, dusił się w tej mojej dobroci, w moich prezentach, wałówkach, obiadkach, nawet w sexie, a ja byłam coraz lepsza i lepsza bo myslałam że tym go zdobedę, że jego zyciem i jego sprawami zapełnię wewnętrzną pustkę. Tak sie nie stało bo stać się nie mogło. To mój "głód miłości" wszystko popsuł, dlatego teraz nie szukam, bo nie czuję się jeszcze ze sobą tak komfortowo, bo boję się w jakiejś cześci powielic swój schemat, bo nie chcę byc zraniona, bo chcę sie siebie uczyć i się poznawać. Wczesniej tak sobie myslałam juz po rozstaniu że jak nie bedę kogoś znowu miała to oszaleję ze sobą, nie mogłam ze sobą wytrzymać tak mnie nosiło, miałam nawet mysli samobójcze a teraz po terapii i na forum i indywidualnej na jaką chodzę myslę inaczej, trochę chyba dojrzałam, bo niedawno pomyslałam sobie ze jak nawet nigdy już nikogo nie będę miała to trudno, da się z tym zyć, oprócz świąt i sylwka, moja mama też jest sama juz tyle lat i mnóstwo jest samotnych ludzi, najwyżej ja do nich dołączę. Szczerze powiem że pierwszy raz w życiu odkąd skończyłam 16lat jestem sama bez faceta i dlatego jest mi tak trudno bo to jest dla mnie nowa sytuacja.

Byłam swoim największym wrogiem i największą żebraczką, bo żebrałam o uczucie.

Fajka no właśnie to jak postepowałyśmy i jak siebie nie lubiłyśmy przekształciło się teraz w coś pozytywnego. Ja właśnie dzięki niemu wiem jak nie powinien wyglądać związek, dzięki rozstaniu polubiłam siebie, dojrzałam emocjonalnie, zmadrzałam, wiem czego chcę w zyciu a czego nie chcę, więc w jakiś sposób przyczynił się do tego kim jestem teraz, rozwinęłam się, gdyby tego nie było tkwiłabym nadal w tym toksycznym związku, zgadzając się na wszystko co mnie tak raniło, przecież ja to wszystko wiedziałam, ale trwałam bo nie umiałam z tym zerwać, bo się tak cholernie bałam zostać sama ze  sobą w czterech ścianach, chcę mu za to podziekować, wydaje mi się to potrzebne. Jak pierwszy raz znalazłam sie na tym forum było we mnie mnóstwo złości i nienawiści do niego i do tamtej, chciałam się mścić, a mogłam. Na tą zemstę czekałam rok i teraz mimo ze juz bym mogła to nie chcę, mało tego chcę mu zyczyć szczęścia i nie jest to wymuszone ale tak czuję. Przez te parę miesięcy stałam się inną osobą, bo nie ma już we mnie nienawiści, jest zyczliwość, dziwię sie z jednej strony że tak jest ale to prawda, nie oczekuję z jego strony zadnego odzewu i jeśli to zrobię to tylko dla siebie.

jesli tylko nie ma ukrytego drugiego dna tylko szczera chec wybaczenia i zamkniecia za soba drzwi to OK
Ja kiedy tez napisalam maila z "wybaczeniem" ale niestety teraz juz wiem ze sie oszukiwalam gleboko w sercu mialam nadzieje ze to go obudzi, ze sie ocknie... i zyli dlugo i szczesliwie. Byla to niestety kolejna proba dotarcia do niego. Teraz przestalam mowic za duzo. Mowienie (w dowolnej formie elektronicznej, na papierze czerpanym tez) ograniczam do krotkich komunikatow. Tymi komunikatami jednoczesnie oznajmiam moje granice. Faceci nie maja cierpliwosci do czytania dlugich wypowiedzi a ja unikam ponownych prob wytlumaczenia, dotarcia... i "zeby mnie zrozumial"... Jego biznes czy mnie rozumie. Ma prawo mnie nie rozumiec. Jego decyzja czy pasuje mu jako JA z moimi granicami, czy nie. Ja juz nie bede przybierac ksztaltu pod niego... cieczą jestem?

dokladnie Maxi! tak jest.
alez to dluga droga byla od "zmienie go......................" az ....................do bede szanowac go "takim jaki jest"
Tylko zeby szanowac  partnera musimy najpierw okreslic wlasne granice, to kim jestem, co lubie i co jest dla mnie akceptowalne a co nie.
Wiesz, Maxi ja juz setki razy pisalam o tym wczesniej..... i tak sobie mysle, ze moje obawy co do intencji dlugiego maila sa bezpodstawne... Ty juz zaczynasz tworzyc swoje granice i" murek".
Ktos kto zaczyna pisac o wytyczaniu granic juz duzo wie na temat siebie

Zatem Kochana - Niekochana - wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, spełnienia planów i zamierzeń i wyprostowania ścieżek życiowych I dziękuję serdecznie za rady i ustawianie do pionu, bo daje mi to siłę, aby trwać

O ba. wista wio, łatwo powiedzieć wiem, że jestem głupia. Rozumieć to jedno a wprowadzać w życie to drugie. Założyłam sobie kaganiec na pysk i owszem tupię ze złości ile wlezie - ale tak żeby nie widział. Pasję i zaciekłość próbuję nakierować na siebie - wczoraj byłam na szkoleniu, dla siebie właśnie, bo jeszcze niedawno bym się wyślizgała z niego:) Tylko mam teraz załamkę przez te cholerne sądy i chcę czy nie, muszę się o cholerę potykać a wszystko wtedy wraca... niestety

Bardzo dziękuję za życzenia. Pierwszy raz kupiłam tort o smaku, jaki najbardziej lubię JA. Nie lubi bitej śmietany - to niech ją sobie WYGRZEBUJE. To moje urodziny, a nie jego. Bardzo jestem ciekawa, czego mi będzie życzył? Rozsądku?

Zazdrości: przypuszczałam, żeś Rak. To połączenie ciepła i stanowczości
Maxi: dzięki za piękne życzenia. Takie właśnie mam plany Tak, rybki są zdecydowanie niezdecydowane Ale jak już obiorą dobry kierunek, to nic i nikt ich nie zatrzyma. W końcu jesteś babką z ikrą

Dziękuję bardzo.

Dziewczyny i jak Was nie kochać? Nie znam faceta (no, może jednego) których w najgorszych momentach wymyśla takie błyskotliwe odpowiedzi. Dlatego jesteśmy silniejsze, bo umiemy złapać dystans.
Ściskam Was mocno.

Median, mam wrażenie, że to jest dobry pomysł. Muszę się przyznać, że dość długo myślałam o Tobie od poprzedniego posta.
Dużo Ci się zwaliło na raz na głowę, a sytuacja z pracą w naszym kochanym kraju nie jest prosta i to bez względu na wykształcenie.
Nie przejmuj się, że praca fizyczna - pomyśl, że to tylko chwilowe. A zarobione pieniądze (pomimo, że szczęścia nie dają - pozwolą złapać trochę pewności siebie).
Odnośnie tęsknoty - to nieuniknione. Na szczęście jest skype, który daje możliwość prawie realnego kontaktu.
Ściskam Cię mocno, zastanów się i podejmij najlepszą dla Ciebie decyzję.

Median uważam że to w Twojej sytuacji najlepszy pomysł, jesteś jakby na rozdrożu, pełna watpliwości i powoli dopada Cię depresja, szczególnie jeśli chodzi o pracę, może tam poznasz fajnego Holendra i jak sie juz ustawisz w jakiejś willi z basenikiem to zaprosisz koleżanki z netkobiety ale z tego wątku i wypijemy jakiegoś drinusia na brzegu Twojego basenu rozwalając się na leżaczkach i słuchając w tle muzyczki z Twojego zajefajnego domku, a drineczki i przegryzki bedzie podawał jakiś ładny mulacik, extra jedź malutka

hłe hłe... to musialby byc dyrektor fabryki, w ktorej bede stac na tasmie Ale dzieki, jak zwykle nie zawiodlyscie