dlaczego zdradzani sa glupi... - Netkobiety.pl

Przepraszam, że tak dużo napisałam. Musiałam, to wyrzucić z siebie, bo męczy mnie to strasznie, a nie mam z kim o tym porozmawiać. U mnie nigdy nie mogło być dobrze, bo zawsze robiła tak, żeby to zepsuć i udawało jej się to za każdym razem. Ojjj głupia byłam głupia

Dziś mam dołek..wiec to napiszę oo.
Zdradzeni sa głupi ...bo jesli kochają jeszcze choc troche to predzej czy później....odbiorą źle sygnał..światełko w tunelu....bedą chcieli wybaczyc..i dostaną kubeł zimnej wody na łeb.....:(
Jak facet poprosi was o czas....to nie róbcie sobie znów nadziei...tylko kopa w tyłek i na rozpęd...zeby miał czas sobie polatać...
kurcze

Beatrix .>Nieograniczony bo facet jest wolny .  faceta czas

Mój też jest ograniczony bo mam plany na życie  ale juz bez niej , swoja szansę dostała i to nie raz  ...........ale o tym  kiedy indziej.

a gdzie siedzisz  ten tramwaj jedzie w strone normalnośći ...

i nawet się usmiecha   jak myslisz  daleka  droga przed nami ?
ten temat nie powinien  brzmieć <<dlaczego zdradzani sa glupi...>>    tylko        <<na co licza jeszcze zdradzani ..?>>
ta pierwsza nazwa  w samym założeniu jeszcze  dowala tym co juz dostali od losu  takie samo biczowanie >  głupi ? z tym sie nie zgadzam

Cos w tym jest  ja tez myślę że teraz zaczyna sie dla mnie czas rozstania ,dzieci już na swoim ,piec  wygasał powoli  acz systematycznie , tylko  pani mysli ,że bedę dalej z nią .
Powiem jej wtedy  gdy juz wszystko zapne na ostatni guzik.A teraz niech korzysta z życia mysląc żem ja głupi i ślepy 

W życiu człowieka wyróżniam trzy etapy
przeszłość zbudowana wspomnieniami
teraźniejszosc czyli zycie
przyszłosć to nadzieja z marzeniami

a wicc przeszłość... te wspomnienia
raz są smutne uciażliwe i bolesne
a raz piękne, wzruszające i wspaniałe...  Beatrix nie trać nadziei....
to co po nich pozostaje
to jest życie...
przeważnie nie takie jak chcemy...
wiec marzymy...
mamy nadziej na lepsze jutro...

a ja dzisiaj.
mając piękne wspomnienia
trudne życie i wielkie marzenia...

Witajcie koleżanki. To ja, kolejna odrzucona. Jest noc, dziecko śpi, a ja oczywiście nie mogę. Mój mąż też pewnie już śpi, ale z inną. Jesteśmy, a raczej byliśmy małżeństwem przez 15 lat. Było dobrze. 2 miesiące temu pojechałam z córką na wakacje na 10 dni, mąż nie mógł jechać z nami, bo nie miał urlopu. Przed wyjazdem był czuły i dobry, a jak wróciłam poczułam chłód, ale jeszcze nic nie podejrzewałam. 2 dni temu powiedział,że już mnie nie kocha, spakował się i wyszedł. Jestem w szoku, stało się to tak nagle, jeszcze niedawno było dobrze, " stare dobre małżeństwo", nie aż tak stare - mam 38 lat, tyle wspólnych przeżyć, a nagle go nie ma, tak po prostu. Zawalił mi się świat. To boli, bardzo.

Doskonale Cie rozumiem..miałam to samo...mam znaczy...tylko ja mam synka..a tak to jakbym czytała siebie.
Nie wiem co jest tajemniczego w 15..co chodzi o małżeństwo..te rozpady po 15 latach są wyjątkowo często...liczba ta się wszędzie powtarza....

Jak sobie z tym radzisz, Batrix? U siebie bardzo kiepsko to widzę, to znaczy poradzenie sobie z tą sytuacją. Kochałam go bardzo.

Udawalam przed calym swiatem i dawalam cudowny image mojemu partnerowi.
Osoby ktorym powiedzialam prawde (bo mowienie prawdy bylo czescia mojej terapii) byly zszokowane. Przytulaly mnie, niektorzy sie poplakali... innych szlag trafil i zdecydowali sie zrobic zmiany we wlasnym malzenstwie. Wspolni znajomi sie nie podzielili. trzymali moja strone, oprocz jednych bardzo materialistycznie traktujacych swiat. Moj byly musial sobie zbudowac nowy swiat znajomych, a ze swiat maly wiem jakie okropne klamstwa o mnie opowiada.... i nie chodzi juz nawet o podle cechy mojego charakteru ale fakty ktore nie mialy nigdy miejsca i latwo je nawet udowodnic gdyby doszlo do konfrontacji. Przyjaciele musza sie podzielic... nie wierze w obojetne emocjonalnie przyjaznie.

Ja jeszcze jestem głupia, bo płacze i czekam na cud, który przecież nie nastąpi. Myślenie o nim, mnie już męczy...nie moge spac, nie ma we mnie życia, mam dość już tego stanu

No właśnie Zazdrość trafiłaś w sedno tego wszystkiego. Ja patrząc na siebie patrze dokładnie tak jak napisałaś w kontekście jego osoby i jego poglądów. Wszystko utożsamiam z nim i to mnie strasznie męczy. Nie mogę z siebie tego wyrzucić, tyle to już trwa. Cokolwiek nie robie, gdzie jestem, z kim jestem, jakiej muzyki słucham, zaraz mam chore myśli, co on by o tym pomyślał. Jak on by mnie ocenił...To jest chore, nie potrafię zmienić tego w sobie i zacząć myśleć tylko o sobie i mieć gdzieś co on o mnie pomyśli, bo zaraz mam w głowie, że wszystko co się stało, to jest moja wina. Obłęd jakiś Czy ja już wariuje czy co?

Zazdrość dziękuje Ci, że jesteś po prostu

Takajko kochana, mnie cały czas bardzo smuci, że tak długo to trwa u Ciebie. Chyba coś twki w Twoim myśleniu co napędza ten stan, że ciągle babrzesz się w przeszłości. Ja mam to samo. Unieszczęśliwiam się swoim myśleniem, ale nie wiem, jak się z niego wyrwać. Pisałam tu już o dobrych przemianach, które nastąpiły i cieszyłam się, że idę ku górze a w ten weekend złamał mnie taki ból, że chciałam drzeć się w niebogłosy, tylko było mi wstyd, że ktoś usłyszy. U mnie też trwa to za długo, już dawno uznałam, że jestem nienormalna. Poszłam z tym do psychologa, jakoś to pomaga, ale nawet jemu po prostu już mi wstyd  mówić mu na kolejnych spotkaniach, że dalej żyję uczepiona jednej myśli. Mówisz Takajo, że czekasz na cud, ja też czekam na "jakiś" cud, ale nie wiem sama co by miało tym cudem być. Dupka już nie chcę, moje rozczarowanie nim boli mnie strasznie, ale wiem, że on nigdy już nie mógłby stanowić dla mnie ukojenia. Zniszczył swój obraz, w który uwierzyłam i choćby chciał (a inna para kaloszy, że nie chce i nie będzie chciał) nie odbuduje go już. Ale rozpamiętuję to, w co uwierzyłam. Skręcam się w ogluszającej  świadomości, że to prysło, że jego słowa były gówna warte. Dziś nie poszłam na zajęcia bo nie przygotowałam się, jedyne na co było mnie stać to wpatrywanie się w lampę. Całe ciało boli mnie tak, że nie mogę się ruszyć. Zaniedbuję swoje zdrowie, bo muszę co dzień się rehabilitować a znów nie robię ćwiczeń bo nie mam siły. Na nic. Trawię wszystko minuta po minucie, dzień w dzień.
Stwierdziłam, że jestem już zupełnie stuknięta, bo gdy w zeszłym tygodniu po badaniach krwi wyszło podejrzenie o raczej poważną chorobę, pomyślałam sobie- dobrze, nareszcie będę mieć prawdziwe zmartwienie i skończę myśleć o pierdołach! To nic, że trzeba być zdrowo szurniętym, żeby mieć takie pomysły na odwracanie uwagi, ale na dodatek po jednym dniu zupełnie o tym zapomniałam. Dziś mama zadzwoniła z pytaniem czy się tymi wynikami martwię, a mi to zupełnie uleciało z głowy, w głowie jest dupkowa przeszłość, 24 h na dobę   Już nawet nie zastanawiam się nad tym czy go dalej kocham, to już nie ma znaczenia i tak. Ile czasu jednak można przeżywać fakt, że ktoś nas okłamał ? Wracam uporczywie myślami do momentu gdy on przekonywał mnie do siebie, do swojego uczucia a ja bałam się, bo poprzednio zostałam oszukana przez parszywca i cierpiałam. A potem byłam szczęśliwa, bo uwierzyłam, że los postawił mi na drodze kogoś komu mogę wierzyć. Los zasadził mi kopa w dupę, no trudno, tylko jak przestać tym żyć ? Czytam Was na forum, sama na nim łkam, sięgam porad specjalistów, łajam się za głupotę a nie mogę dotrzeć do wyjścia. Nie wiem już jak się leczyć. Ja chcę być normalna...

Dziękuję ! Staram się - różnie to bywa. Dziejsza noc dala mi w kość, ale od rau uprzedzam, że w razie czego to nie to o czym myślisz Po prostu myślałam, że mi wybuchnie piec c.o. (ja, kobieta z miasta, zostałam sama z małym dzieckiem w domu na wsi - cudownie). Przesiedziałam w kotłowni chyba z godzinę. Ale dałam radę. Znów dałam radę! I jestem z siebie dumna. Nawet nie było miejsca w mojej głowie, żeby się wściekać na pana dupka. Skupiłam się na intensywnym kombinowaniu co mam zrobić. No i akurat dziś nie mam ochoty myśleć co będzie jutro

Ech! Z tą siłą róznie bywa. Jeszcze są nawroty żalu do Losu? Boga? Jeszcze są doliny. Ale już przeplatają się ze wznoszeniem się na szcyt. Na razie moje poglądy się nie zmieniły, ale przyznaję, że pilnuję tego

Oj kurcze zajęło mi to sporo czasu! Przez pół roku walczyłam o małżeństwo. Mąż raz twierdził, że zostaje w domu, a potem, że odchodzi. Kilka razy mówił, że zerwał z kochanką, że się nie spotykają, a potem się okazywało, że "nie wytrzymał" - jak to określał. Przez te pół roku próbowałam wszystkiego, mam wrażenie, że upodliłam się do granic możliwości, wybaczałam, dawałam kolejne szanse, próbowaliśmy terapii małżeńskiej. I było coraz gorzej, coraz bardziej mną pomiatał. Przez te pół roku zniszczył mnie psychicznie, sprowadził do parteru, obwiniał za wszystko, takie rzeczy jakich się nasłuchałam o sobie, o naszym małżeństwie, o tym, że od dawna mnie nie kocha, że ... -  nie będę opisywać wszystkiego, ale jechał po całości. A ja wszystko brałam do siebie, chłonęłam jak gąbka. Nie mogłam uwierzyć! Człowiek, który był największą miłością mojego życia, najbliższą mi osobą, której ufałam bezgranicznie, której oddałam wszystkie moje myśli, moją energię...
Schudłam 10 kg, zaczęłam dużo palić, wpadłam w depresję, nie mogłam o niczym innym myśleć, nie mogłam spać, nie miałam siły rano wstać do pracy (dzwonilam, że biorę urlop), nie chciało mi się nawet umyć głowy - nie chciało mi się nic, kompletnie nic, ledwie zajmowałam się dzieckiem. Nie potrafiłam zapanować nad płaczem. Krzyczałam do Boga, że to nie może być prawda, że chcę się obudzić z tego koszmaru! Rodzina i przyjaciele już nie mogli mnie słuchać.
Jedyne co to dużo czytałam, szukałam odpowiedzi na pytanie: dlaczego???
Na szczęście wpadły mi w ręce trzy czy cztery fajne książki terapeutyczne -  bardzo przystępnie napisane. Poza tym zorientowałam się czytając różne artykuły czy fora internetowe, że takie teksty jakimi mnie raczył mój mąż to standard u osobników zdradzających i planujących odejść do kochanki. Zatem nie o mnie chodzi, nie o moje ewentualne wady czy braki tylko o "popularny" mechanizm  zachowania. O wybielanie się, o zwalanie winy na osobę, którą się porzuca. Zrozumiałam jaka to banalna sytuacja: facet w kryzysie wieku średniego poznaje młodszą adoratorkę, a reszta to po prostu dorabianie ideologii.
Przeanalizowałam wtedy fakty: we wrześniu 2008r., na sprawie adopcyjnej, mąż zapewnił, że nasze małżeństwo jest udane, nie grozi nam rozwód, a w ogóle to nie wykluczamy adopcji kolejnego dziecka. We wrześniu 2009r. bzykał kochankę, a we wrześniu 2010 już nie mieszkał ze mną i naszą córeczką. Pisałam gdzieś o tym.
Jak się wyprowadził to nie mogłam w to uwierzyć. Nie mogłam znieść rozpaczy naszej córeczki (4,5 roku). Tak płakała, tak krzyczała, tak go prosiła żeby został...
Ale dotarło do mnie, że albo się dźwignę, albo obydwie emocjonalnie zdechniemy, bo na pana dupka nie ma co liczyć. To, że mówi, że kocha dziecko, to tylko słowa. Jego czyny o tym nie świadczą. Dotarło do mnie, że muszę ratować jej życie, a żeby to osiągnąć muszę uratować siebie. Zorientowałam się też, że sama sobie nie poradzę, że nie mogę wyjść z tego etapu tęsknoty, bólu, rozgoryczenia, poczucia przegranego życia.
Na szczęście rozpoczęłam terapię DDA (lepiej późno niż wcale ) i od razu dostałam skierowanie do psychiatry. Tam dostałam odpowiednie leki na depresję, ale co najważniejsze - usłyszałam jedno mądre zdanie: jest na świecie jakaś ilość ludzi podłych i z tym się trzeba pogodzić.   
I tak od dwóch miesięcy powolutku, po małym kroczku przypominam sobie kim jestem, co lubię, jakie mam zalety, co potrafię, za co siebie cenię, staram się wypełnić mój czas mną i dzieckiem. Na pana dupka spojrzałam przez pryzmat faktów - a nie jego pięknych słów, obietnic, planów. Żałuję, że w ogóle muszę go jeszcze oglądać, ale on utrzymuje kontakt z dzieckiem, a dobro córeczki jest najważniejsze.
A co powiedziałabym mojemu jeszcze mężowi? - Jakie życie, taka śmierć. W tym miejscu pozdrowienia dla Empatyka

Ps.
Mała75 - nie miej do siebie żadnych pretensji, żadnego doła czy kaca moralnego. Człowiek podejmuje w danym momencie najlepsze decyzje na jakie go stać. Fakt, musi się liczyć z ich konsekwencjami, a chodzi o to, żeby nie krzywdzić innych. Ty nikogo nie skrzywdziłaś poza samą sobą, ale wyciągnij wnioski i żyj dalej - mądrzejsza i silniejsza. Przyjdzie dzień, że nie będziesz chciała na niego splunąć. Powodzenia!

mama.Niki - Kurcze, dziwne uczucie mam po przeczytaniu Twojego posta, jakbym ja go przed chwila napisala a moze bylysmy w zwiazku z tym samym facetem?

te same klamsta, wymowki - moja walka o malzenstwo - upodlenie, czulam sie jak szmata - deprecha  - autopilot przy dzieciach - zrozumienie, ze to nie ja, ze to jego czyny, decyzje, brak charakeru itd - facet -36 lat - odchodzi do 24letniej studentki - a dopiero co mowil, ze sie wyprowadzamy, wakacje w Japonii, trzeba kupic psa - nasza ponowna rozpacz (ja i dzieci) bo mowil, ze kocha, ale mowil i nie kochal, bo ZAWSZE myslal tylko o sobie - jutro ide do lekarza prosze o terapie, bo oslablam po wszystkim, a bylam taka silna! - i ja wlasnie zaczynam myslec o sobie, kim jestem i co mnie kreci, ze nie jestem taka zla, ze dam rade

Cholera, wierzyc sie nie chce, to chyba jakis klon faceta, odrysowany od szablonu, jak ich wytepic?

Dzieki i POWODZENIA!

Fajka...
Wiem, co masz na mysli. Ja jestem taka miekka, moze przez samotnosc, sama nie wiem... ale widzisz, on znal moje czule punkty, wiedzial, ktore sznureczki pociagnac...Pokazywal jakim to jest dobrym tatusiem, wiedzial, ze chce sie stad wyprowadzic (mieszkamy w malenkim miasteczku, stracilam prace pare miesiecy temu przy redukcji etatow a tu nie moge znalezc innej a jak moja corcia byla mala to wlamano sie do nas i skradziono wiele rzeczy, ale od tej pory nie czuje sie tutaj bezpieczna, wiec dazylam do zmiany..ech)... Tak, on mnie tak dobrze znal, ze uzyl to przeciwko mnie. Masz racje, to malenki chlopczyk, w krotkich spodenkach, jest zalosny i gdyby nie to, ze to z jego reki tak cierpimy, to litowalabym sie nad nim...
Takie same rady chyba dalabym mojej przyjaciolce w mojej sytuacji (choc nikomu tego nie zycze!), ale wiesz, jak to jest chyba trudniej jest te rady samemu zaakceptowac, ale ucze sie, to forum to kopalnia wiedzy... A to, ze wkurzam sie, ze takiemu czlowiekowi jest teraz tak latwo, to mam nadzieje, ze to tylko jakis maly etap w tym calym procesie rekonwalescencji. Wyplakalam sie juz i teraz chyba czje zlosc. Glownie na siebie. dzieki!

Wczoraj było bardzo kiepsko - na dodatek nie mogłam się dostać na stronę, żeby się poużalać nad sobą
A dziś jest lepiej. Kupiłam meble do teraz już MOJEGO pokoju (tzn. zadłużyłam się na 2 lata). Są piękne i na pewno nie spodobają się M. I dobrze! W promocji mogłam wybrać sobie coś z galanterii". Wybrałam piękną reprodukcję Marilyn Monroe. A właściwie popiersie. Leży na boku i zalotnie trzyma koniec palca w ustach. Czarno-biała i piękne czerwone usta.
Hehhh.. już czekam na reakcję M., gdy przyjdzie do domu. Obstawiam: "a coś Ty kupiła" i "a gdzie masz zamiar to okropieństwo powiesić". A ja w końcu czuję, że spełniam własne zachcianki. Po raz pierwszy od wielu lat.
P.S. Jak usłyszy, że chcę ściany pomalować na bardzo ciemny fiolet, to go chyba szlag trafi

mnie to już trafia o tą Marilyn Monroe

Nikt mi nie wierzy
Juz jajko znioslam i wysiedzialam kurczaka.. zolciutki taki

Kobiety, Dziewczyny, Net Kobietki, Przyjaciolki Forum, Dobre Duszki, Niewinne i Wkrecone.... My juz bylysmy w depresji, my juz mialysmy problemy ze soba jesli znajdowalysmy przyjemnosc w nieuczciwym emocjonalnie zwiazku. Nie uda Wam sie wylezc z tej matni jesli bedziecie obarczac dupkow swoimi niepowodzeniami.
Najpierw bylysmy MY-zywicielki... potem pojawil sie pasozyt (czyt: owsik)
Jak ktos jest owsikiem to juz jest... nasza miloscia nie zmienimy owsika w sylikonowe piersi... ani implant, ani w kwiat.
Zreszta nie mamy na to czasu bo musimy nauczyc sie przestac byc tym glupim zywicielem, dawca...
Obnosimy sie z tym swoim dawstwem, dobroczynnoscia i wspanialomyslnoscia... i tylko czekamy na jakiegos owsika.
Przejezdza dzielny i prawy rycerz na bialym koniu... nudny jak cholera... bo my tylko tego owsika pragniemy.
Och Owsiku, bierz mnie. Dam Ci wszystko. Zobacz jaka dobra jestem. Zobacz jak wiele potrafie! Jestem lepsza od innych dawcow...wroc do mnie, prosze.
Owsik przenosi sie czasem na innego dawce... a my tesknimy. Co on widzi w tamtym dawcy? Tamten dawca glupi jakis, czyz on nie widzi ze owsik pasozytuje na nim? Moze tamten dawca sie obudzi i przegoni pasozyta a wtedy nasz ukochany owsik wroci do mnie.

Owsik to owsik. Zeby owsik sie zmienil w kwiat... w proch sie musi obrocic najpierw. Sam chciec sie zmienic i miec w dupie to ze my chcemy go zmienic.

Zajmijmy sie obroceniem w proch nas... dawcow, naiwnie czekajacych.
Owsiki nam nic nie zrobily (no moze troche nas podzarly) MY SAME JESTESMY NAJWIEKSZYM NASZYM WROGIEM.
Od uswiadomienia sobie tego dopiero zaczynamy nasza terapie. Tu jest START.  Tak dlugo jak zaprzeczamy, obwiniamy innych... daleeeka droga przed nami.
Wszyscy gotowi?
START!

Zdrowy dom rodzinny uodpornil by nas na owsiki
Powiem jak Eugenia Herzyk w swojej ksiazce:" (...) moim partnerom, którym zawdzięczam  zainteresowanie się problematyką uzależnienia od miłości. Proszę też ich o wybaczenie za wszelkie krzywdy, jakich ode mnie zaznali z powodu mojej niedojrzałości.
Zadośćuczynienie krzywdom, które mi wyrządzili z powodu  niedojrzałości własnej - świadomie, czy nieświadomie, zostawiam ich sumieniom."

Zgadzam się z Zazdrością i jeszcze raz polecam gorąco do przeczytania "Toksyczne namiętności" dużo z Was kobitki znajdzie tam siebie a ja znalazłam taką dawcę-wybawcę jaką byłam i pewnie jeszcze jestem lecz zdiagnozowaną w 100%.
Co do koloru scian zazdroszczę lubię fioletowy kolor i wcześniej uwielbiałam M.M, ja mam sypialnię całą na pomarańczowo-morelowo i wszystkie mebelki i zasłony morelowe, uwielbiam moja sypialenkę w stylu "Barbie" ale może za jakiś czas walnę wszystko na fioletowo i czarno, mam taką ochotkę he he

Cytat z ksiązki - Gdy w wyniku odtrącenia czuję, że własne zycie wymyka mi się spod kontroli, widzimy tylko jedną metodę postepowania: zapobiec zerwaniu związku, a jeśli został zerwany odbudować go. Celem obsesyjnej pogoni jest odzyskanie zainteresowania tej "JEDYNEJ CUDOWNEJ OSOBY". Taktyka pogoni:
1. Posyłanie obiektowi nie chcianych podarków, listów.
2. Wymyslanie pretekstów do spotkań z obiektem;
3. Bezustanne telefonowanie i smsowanie;
4. Częste przejazdy pod jego domem lub miejscem pracy;
5. Nie zapowiedziane, niby przypadkowe pojawianie się w jego domu lub obok pracy;
6. Śledzenie obiektu;
7. Grożenie wyrządzeniem sobie krzywdy;
8. wyobrażanie sobie róznych scenariuszy powodujących jego lub jezeli jest ta "druga" jej śmierć lub trwałe kalectwo.

Mamy ogromne, magiczne oczekiwania co do tego, jak wymarzony związek wypełni nam życie. Te oczekiwania często są podbudowane wspaniałym seksem i wielką namietnością. Stajemy się tak zaangażowane w swoje "wymyslone" związki, ze gdy przychodzi nam stanąć w obliczu odrzucenia, szczerze wierzymy, ze juz nigdy nikogo innego nie będziemy tak kochać, ze nigdy juz z nikim nie bedziemy tak szczęsliwe, że się nigdy nie pozbieramy. Z tego powodu nie chcemy długo puscić tej osoby (patrz owsika), gdy chce odejść. Takie kurczowe zatrzymywanie lub na siłę odzyskiwanie odrzucającego partnera to dla nas więcej niż sprawa pragnienia. To kwestia przetrwania tylko ze sobą. I tu nas boli.

Trochę pogrzebałam w necie i zdobyłam moją MM
Zazdrość, właśnie tak, jak napisałaś: MM to właśnie ja. Na zewnątrz radosna, a tak naprawdę smutna i pogubiona.
Portret leży na przeciwko mnie - trochę sobie pogadałyśmy. Ustaliłyśmy, że będę silniejsza od niej, nie dam się złamać.
Upss...zapomniałam Wam napisać - obcięłam włosy na króciutko. M. zawsze wolał długie, a ja wmawiałam sobie, że tez
Czuję wiatr w żaglach, oby szybko się nie uspokoił.
M. wytrzeszczył gały na MM, ale nawet mu się podoba Na temat fioletu nie zabrał głosu. Widzę, że obserwuje mnie z coraz większym zdumieniem
A moja ukochana córka patrzy na zmiany z zadowoleniem. Powiedziała: 'Widzę mamo, że jesteś podekscytowana i zadowolona" Przenikliwa bestyjka, nie?
Empatyk i jak Ci się podoba moja MM?

chcialam wstawic fotke ale nie mialam wystarczajaco duzo detrminacji by to zrobic... jakas instrukcja jest mglista na pierwszy rzut oka

Carol - co zamierzasz zrobić? tylko nie rób nic głupiego bo naprawdę nie warto, odezwij się bo się martwimy.

Carol79 potrafisz pomyśl jak ludzie przeżyli Oświęcim i musieli i potrafili codziennie patrzeć jak umieraja setki innych osóbb a oni musza na to patrzeć .Oni tez nie mogli wytrzymac .
Zawsze robię takie porównanie bo dowiedziec sie że osoba którą kochasz ponad wszystko zawiodła Twoje zaufanie a Ty jak myślisz że to koniec świata i już dłużej nie wytrzymasz to zawsze pomyśl co czuli i myśleli Ci ludzie w Oświecimiu dla nich to była by z pewnoscia błachostka .
Przeżyjesz i będziesz za to mądrzejsza i twardsza psychicznie .

Wiedz że łatwo oszukac kochana osobę bo ona sie nie spodziewa tego po swojej połówce że jest w ogóle zdolna do takiej podłości ale nigdy i przenigdy nie myśl że jestes głupsza bo dałaś sie oszukać .To świadczy tylko o jego marnej płytkiej postawie .
Łatwo kogoś zdradzić oszukac tylko że taki dupek myśli tyko o dzisiejszym dniu ,a nie o całokształcie swojej działalności i postawy.Koles na stare lata nie będzie sie miał czym pochwalić no chyba ile lasek wyrwał i Cię oszukał ale za to Nobla się niestety nie dostaje.

Niw warto się dołowac przez takiego gnojka i pewnie powiesz mi łatwo pisac ale z doswiadczenia wiem że ten letarg przez który teraz przechodzisz Minie a będzie powracac jak zły sen.
Dlatego na to potrzeba duuuuużo czasu byś doszła do siebie jak nie mozesz sobie poradzic sama to idź do psychologa powinien Ci pomóc .
musisz złapac równowagę psychiczna tz. grunt pod nogami i tylko na tym skup swoja uwage w tej chwili nic innege sie dla Ciebie teraz nie liczy .
Trzymaj sie ciepło.pa pa

Swiete slowa, Maxi, kazde slowo... W moim przypadku ten wiersze-piszacy pasozyt tak mnie wyzarl w trakcie powtornych atakow i wszczepil jakis mozg paralizujacy anestetyk, ze uzaleznilam sie od tej trucizny, ale jak widac na wszystko jest antydotum... Im mniej trucizny, tym mniej boli... No ale jak napisala Zazdrosc (GENIALNIE zreszta!!!!) dawca zawsze sie znajdzie...

Bylam dzis u lekarza, dostalam skierowanie na terapie... nie moge sie juz doczekac, ale wiecie co, dziewczyny, samo czytanie Was na tym forum juz bardzo pomoglo... Normalnie czulam sie jak w jakims wiezieniu, samotna z tym wszystkim i nie widzialam sensu w przyszlosci, ale przeciez tyle nas jest w podobnej sytuacji i najwazniejsze chyba jest sobie uswiadomic, ze my jestesmy wazne, ze nie mozemy pozwolic takiemy jednemu czlowiekowi na zrujnowanie dodatkowej minuty, sekundy naszego zycia... Czuje sie lzejsza od momentu znalezienia tego forum Dzieki!!!!!!!!!!

Carol79
Kochana, nie oczekuj od siebie zbyt wiele! Powolutku, dzien za dniem, krok za krokiem, nie stawiaj sobie wysokiej poprzeczki, to jest okres rekonwalescencji... Daj sobie czas. Ja kilka dni temu tez bylam kompletnie zalamana, myslalam, ze moje zycie sie skonczylo... A kazdy mowil, badz silna, a ja nie mialam skad wziac sil, bo bylam pusta... Rozmyslalam nad wszystkim, ale nie umialam tego odeprzec, bo nie mialam sily... ale ona nadejdzie. Kazdy dzien jest inny. Poczujesz sie silniejsza. Masz jakies wsparcie ze strony rodziny/przyjaciol?

Oj Carol... bedziesz kochac i bedziesz kochana
Mowisz, ze dziekujesz nam, ale ani jedno slowo do Ciebie nie dotarlo.
Jak moglaS DOPUSCIC DO TAKIEGO STANU, ze jestes tylko cialem... bez niego... i to cialem, ktorego nie lubisz
Carol, czy nie widzisz, ze nie liczysz sie dla SIEBIE!
Dla mnie sie liczysz... gdybym nie mieszkala na koncu swiata przyszlabym do Ciebie, wziela za reke i wyciagnela na spacer, az padlabys z wyczerpania.
Nie rezygnuj z siebie. Zobacz jak wiele z nas zareagowalo na Twoj post!
Nikomu nie jestes tak obojetna... tylko samej sobie.
WIEM, ze nie chce sie zyc, WIEM, ze boli... no i co!?... i zyje, i placze, i smieje sie
i UCZE SIE KOCHAC SAMA SIEBIE po to bym po jego odejsciu nie byla tylko cialem (starym, brzydkim i nikomu niepotrzebnym) po to by to cialo nosilo wreszcie MNIE. Wartosc sama w sobie.
Cala Twoja robota to tylko odkopac siebie z tego kata swoich mysli gdzie sie zapedzilas, sprasowalas i zapomnialas.
Tylko tyle.
Ja wiem ze boli, bo teraz masz w sobie pustke... to ta pustke masz zapelnic soba.
Idz do swojego lakarza jak najszybciej. Pros o pomoc gdzie mozesz.
Nawet nie wiesz jak bardzo Cie kocham.
Ta czastke, ktora jest tez mna.

Do 2 listopada, czyli Twojej wizyty u psychologa zostalo juz niewiele dni. Wytrzymaj.
Ja tez sie budze nad ranem. To normalne. Tak reaguja ludzie w stresie.
Zadzwon do mnie Carol gdy obudzisz sie znow o 3 nad ranem.

Nie lubie Cie Lilii... Solidarnosc kobieca dotyczy tylko KOBIET, wiec rozumiem, ze sie odcinasz.
Jestes zgryzliwa i zla kobieta. Od takich kobiet odcinam sie ja.
Fajnie ze zagladasz na to forum. Znaczy to, ze masz sama problem.
Swoja prace domowa zacznij od "otwartosci umyslu".
Tak naprawde to nie znasz mamy Niki.... ha ha ha, zabawne ja tez myslalam, ze znam bo mi pasowaly wszystkie szczegoly. Nawet Nika.
Moze swiat jest maly... ale nie sprawiajmy by byl glupszy niz jest.

hmmm my tutaj przychodzimy po pomoc po rade i wsparcie ... anonimowo ... w trudnych momentach w zyciu... dziwne, ze czujesz, Lilii potrzebe napisac taki post...

moj byly malzonek tez byl fajnym ojcem, jak chcial i mial "czas", ale to jego, za przeproszeniem zasrany obowiazek, na medal na pewno nie zasluzyl... poza tym jego znajomi, najlepsi, widza o nim tylko tyle ile on im o sobie opowiedzial i co pokazal na zewnatrz... gdyby posluchali mojej historii byliby bardzo zdziwieni... dodam, ze o pierwszej zdradzie bylego meza, dowiedzialam sie od jego najlepszego kumpla, ktory malo mnie znal, a ktory powiedzial, ze czuje wobec mnie wiecej lojalnosci niz do tej kanalii ( w sumie to jego dziewczyna go do tego namowila, ale fakt jest jaki jest)... nie byl szczesliwy, po co zdradzac, niech odejdzie i uklada sobie zycie gdzie indziej, z resztkami godnosci i honoru, moj, maz mama.Niki czy inny....

czy Ty jestes taka idealna, Lillii? szukasz sensacji...?