dlaczego zdradzani sa glupi... - Netkobiety.pl

tak zdradzani są głupi.. bo nie chca pamiętać że zostali zdradzeni, oszukani, potraktowani jak smieć, tylko katują sie tymi miłymi wspomnieniami, uzalaja się nad swym nieszczęściem, płaczą i rozpaczają po stracie. nie chcą zaakceptować faktu, ze to juz koniec, łudza sie iluzją że wszystko jeszcze można naprawić, bo tęsknimy, zyc nie mozemy bez byłego. nie rozumiemy dlaczego nie dzwoni, nie odpowiada na SMS, nie przyjmujemy do swiadomości ze oni nie chcą mieć z nami kontaktu, że jesteśmy dla nich obce.
tak jestem głupia, bo zamiast zyć nadzieją na lepsze jutro, czepiam sie myśli że jeszcze wszystko sie naprawi. Bo boje sie samotności, czuje sie odstawiona na boczny tor. Bo były sobie jakoś radzi beze mnie a ja walcze by przetrwac każdy dzień. Bo ja nie moge zapomnieć, a on sobie świetnie radzi.
jestem głupia, bo zostałam zdradzona, w jednej chwili zostawiona, a ja chcę wybaczać..
jestem glupia, bo wybaczałam mu wielokrotnie przez te 18 lat małżeństwa,wyciągałam go z wielu problemow, byłam mu lojalną wierną zoną, a teraz się czuję winna..
jestem głupia, bo chciałam sie realizować, mieć swoje pasje, zrobiłam studia, miałam dobrą pracę, a nie powinnam... powinnam go wspierać w jego kryzysie wieku średniego, patrzeć mu ciągle w oczy, przytulać, zyć jego zyciem i caly czas powtarzać, jak bardzo go kocham i zyć bez niego nie mogę...

byłam głupia... jestem glupia.. powiedzcie mi to... walnijcie prosto między oczy.. niech boli

Ana37... Mam wrażenie, że czytam własne słowa w Twoim poście. Wypisz, wymaluj moje odczucia sprzed miesiąca, dwóch.
Ale nie myśl, że od tej pory zmądrzałam :-p Gdzie tam, dalej nie mogę zrozumieć, dlaczego to zrobił i jak się to mogło stać... Ech... głupota jest czasem niewybaczalna.
Ale przynajmniej nauczyłam się już z tym żyć.
Głowa do góry... Życie strasznie kopas w dupas, ale damy radę. Chociaż nie wierzyłam w to jeszcze jakiś czas temu, to już wiem, że z każdym dniem idę do przodu. Pomimo nieuleczalnej głupoty ;-)

wiem,że to forum dla kobiet,mężczyźni chyba nie odważyliby się publicznie pisać o swoich uczuciach ,ale wiedzcie,że je mamy i też zdarza nam się cierpieć i jesteśmy zdradzani "Mówiła,ze kocha... a jak mówiła, ze kocha to znaczy ze mówiła a nie ze kocha..." pozdrawiam Zazdrość ))

Och tak... anonimowość dodaje odwagi. Ja osobiście nikomu z mych przyjaciół nie jestem jeszcze w stanie powiedzieć, że mnie zdradzał... Zbytnio się wstydzę.
A co do uczuć facetów... Właśnie to dla mnie jest najgorsze, że ja wiem, iż faceci je mają. Znam mnóstwo bliskich mi facetów, którzy uczucia mają i umieją je okazywać. I to jest piękne. I zarazem dobijające... że ja tak mieć nie mogłam i nie mogę. CO jest ze mną nie tak...? I znów powrót głupoty. Znów pytania: w czym jestem gorsza? Czym zawiniłam? Dlaczego ja sobie nie zasłużyłam na...? I czym sobie zasłużyłam na....? Ech... mogę wiedzieć, że to tylko głupota, ale i tak nie jestem w stanie wysnuć z tego wniosków.... Znów powrót depresji... I ZNÓW wychodzi na to, że bardziej głupia niż ten $&^*^ jestem....

ja nie bylam zdradzona, ale uderzona i pomiatana......a wlaściwie dalej jestem ze swojej głupoty
dlaczego boje sie odejść?
- bo żyje złudzeniami o tym jak dobrze było
- bo sama chyba nie wierzę w to co sie dzieje (zaczelam z nim byc nie ze wzgl na wyglad bo to zaden macho ale za to ze był dobrze wychowany, grzeczny, uprzejmy i pomocny - dziwiłam sie "jak mozna z kims sie tak swietnie porozumiewac?" ) prawde zaczynam dostrzegać - miłoy i dobry dla "innych, obcych (koledzy, znajomi z pracy, nawet obcy na ulicy)" a najblizsza rodzine czyli zone, matke, siostry, ojca mozna zeszmacic
- bo mam niskie poczucie wlasnej wartości - tzn wiem ze jestem atrakcyjna i wiele osób mi to mówi a wrecz (nie pisze z próżności tego) faceci do mnie lgną - co tez jest czesta przyczyną awantur z mężem, skończyłam dobre studia, mam dobrą prace, ludzie mnie lubią, mam kochającychsie rodziców i dobry przykald w domu

A teraz pytanie dlaczego mam tak niskie poczucie wlasnej wartości?
dziwne ale wydaje mi sie ze to po czesci zakorzenione z dziecinstwa (zawsze byłam nieśmiała) a po czesci to zasługa obecnego męża  - są slowa które usłyszałam od niego baaardzo dawno , niby pierdoły a siedzą mi w głowie - "miałem kiedyś ladniejsza dziewczynę od ciebie"  przy wzroscie 170 i wadze 53kg uslyszałam zebym nie nosila obcislych spodni bo nie każd dobrze w tym wyglada bo "nóżki powinny być jak strzałeczki" komentował pokazując manekina na wystawie....... teraz jak przytyłam 10kg i  mówi jaka jestem piękna i ze kiedys tak mówił bo był młody i głupi -  to podświadomie nie wierzę

A jaka jestem zła i nie dobra?

- bo mam wlasne zdanie i wypowiadam je w obecnosci osób które mają odmienne zdanie (mąż " nie musisz komentować po co robić z siebie pajaca jak wszyscy myślą inaczej")
- bo skonczyłam dobre studia, mam dobra prace i dobrze zarabiam (a przeciez on jest lepszy mimo ze jest zykłym "robolem")
- bo wróciłam do nalogu papierosów
- bo uważam że obowiązki domowe (pranie sprażtanie gotowanie) należy dzieliś po połowie (chociaz i tak rzadko udaje mi sie wyegzekwować bo przeciez to babskie zajęcie a "ja jak mam sprzętać to wole posiedziec przy kompie" - jego słowa)
- bo nie akceptuję oglądania się za innymi kobietami w tym wirtualnie (a przeciez tylko pedaly nie oglądają) - dziwne bo znam facetów którzy tego nie robią
- bo "pie...do..le głupoty - jak każda baba"
- bo czasami do późna pracuje
- bo nie toleruję psiej siersci w samochodzie na siedzeniu
- bo (ktos juz omtym pisał) wymagam wlozenia nowego worka po wyniesieniu śmieci
- bo nie robie awantur publicznie ale czekam na rozmowe az bedziemy sami - czyli np rano wstaje i juz sie czepiam
- bo chce zeby mnie zauwazał w gronie znajomych (np na wyjezdzie kilkudniowym nie chce byc powietrzem)
- bo chce zrobic studia podyplomowe w innym miescie (jak to ja moge zosawic meza na 2 weekendy w miesiacu?)
- bo lubie tanczyć a on nie

ZAZDROŚĆ z Twoich postow duzo wyciągnęłam dla siebie - dziękuję

no dobra to teraz ja- LILUSIA TY WRÓCIŁAŚ Z URLOPU   ja dopiero sie wybieram a zeby było ciekawie - jedzie duża ekipa w tym ja singielka  rok temu rozwód , a zeby było ciekawiej wsród tego tłumu będzie mój były maż ze swoją nową panią.................. myśle sobie pojade bo :1-nikt mnie zmuszać nie będzie do zwiedzania, 2- nie bedę musiała robić sniadań, kolacji,3-bedę wiecznie uśmiechnięta, 4-będę robiła to na co będę miała ochotę5-będę kładła się spać i wstawała  wtedy kiedy będę chciała ................... i będę obserwować  jak szczęsliwy jest mój były mąż .............................. no bedzie dziewczyny o czym pisać po powrocie . Tak  jak Lilusia będę wypoczywać, opalać, i teraz już nic nie muszę i nic nie powinnam............ bo wiem że najwazniejsza jestem JA.

Lilusiu - normalnie zazdroszczę!
Brzmi jak wymarzone wakacje :-)
Hehe, i wychodzi na to, że faceci tylko nam przeszkadzają i uprzykszają życie ;-)

Super Lilusia gratuluje takiego wypoczynku   Ja tez odetchnelam choc pojechalam na zbiory malin, ale too pomoglo mi jakos duchowo, zreszta w osatni weekend porwali mnie nad Chancze i moglam siedziec obserwowac meskie gorace ciala, usmiechc sie do kogo chce ahh po za tym rowniez nieźle sie opalilam A sprawa z moim bylym troche dziwna.... wrocilam( nie bylo mnie z 3 tygodnie) wiedzialam ze spotykal sie ze swoja nowa "kolezanka" w tym czasie. I wlasnie w poprzedni poniedzialek bylam z dziewczynami w pubie i on....  I ten jego wzrok... patrzyl na mnie juz calkiem inaczej z czyms takim w oczach, ale odworcilam glowe i dalej, a niech raz poczuje co ja czulam kiedy on tak robil. I w Niedziele bylam sobie na dyskotece widze ta jego nowa kolezanke sobie mysle.. noo pewnie on tez gdzies tu jest. A jakis czas poźniej... ona bawi sie bardzo dobrze z kim innym... a jego ie bylo. Hmm....   zastanawiajace ,    

Desperatka, spokojnie... nie znalazlas jescze jakis naprawde obwiniajacych dowodow. Ale podejrzenia masz. Na Twoim miejscu , wogole na miejscu wszystkich podejrzliwych dziewczyn, zon, sama zajelabym sie "sledztwem" zeby wyadac sytuacje, bo jesli sie zacznie temat to nie dosc ze Ty staniesz sie bardziej podejrzliwa to on jesli ma cos na sumieniu zacznie bardziej to ukrywac. Wiec naprawde ja bym wybadala sprawe na swoja reke nie dajac nic po sobie znac.

witam.z Tomkiem jestem już 3 lata 3 krotnie go zdradziłam czy powiedzieć mu o tym?dlaczego to zrobiłam?bo wyjechał na 2miesiace.poszłam kilka razy na inpreze ze znajomymi.poznałam takiego Radka i się stało.miałam okropne wyrzuty sumienia,ale później poznałam 2 innych.z tym ostatnim mam kontakt  chciałabym się z nim spotykać ,ale nie potrafię zostawić Tomka nie wiem czy on sobie poradzi z moim odejściem?on bardzo mnie kocha ja już raczej nic do niego nie czuje....

Natasza ile Ty masz lat?

Dokladnie...
To po prostu KARMA>>>

Zazdrość!! Jak Ty to wszystko trafnie ujęłaś w całość...

...porzucił mnie 13 lipca po 14 latach małżeństwa... świat się zawalił, rozstąpiła się ziemia, porwało mnie tsunami...
...a tak naprawdę właśnie do mnie dotarło, że ja po prostu boję się samotności...
Zawsze byłam samotna, bo męża nigdy nie było w domu...
Nigdy nie czułam się potrzebna, kochana, najważniejsza...
...ale zawsze mogłam powiedzieć, że jest...
Teraz już nie mogę tego zrobić. Boję się, że samotność mnie pochłonie, że stracę resztę lat, które mi jeszcze pozostały, że zmarnuję życie, przepuszczę je między palcami...a czasu nikt nie cofnie...i tak będę siedziała patrząc w okno na Odrę za drzewami...i nic więcej mnie już w życiu nie czeka...nie czeka...
Wiecie, nigdy nie byliśmy na wczasach, ani na Sylwestra, ani u wspólnych znajomych - nie mieliśmy takich...żadnej rozrywki, żadnej radości...
Myślałam, ze gorzej już być nie może...a jednak...
Gruba, samotna z cellulitem, rozstępami po ciąży i czterdziestoletnia...
Oto wizerunek porzuconej kobiety...

Wiesz masz rację, nie szanujemy siebie to jak oni mają nas szanować i kochać, gdy MY tego nie robimy.
Wiem co mówię...
Jestem zdradzana, bita i nie szanowana, sama przestałam to robić a mam 32 lata więc co będzie później?
Dziś w nocy przyszedł sms do mojego męża od kolejnej dziw... bo tak je nazywam. A może sama nie jestem lepsza. Kiedyś on był super facetem,czułam się kochana, teraz dosięgłam dna, kiedyś sama o takich jak ja mówiłam głupia, teraz jestem jedną z nich. Dlaczego z nim jestem... , bo jestem sama a mam 3 dzieci najmłodsze 5 mc i nie mam jak iść do pracy, nikt mi ich nie pomoże bo moja rodzina odwróciła się ode mnie właśnie przez niego. A nie mamy mieszkania tylko wynajmujemy. Do zeszłego roku było wszystko ok później już brak słów.
Szukam w sobie tej cholernej siły którą kiedyś miałam, nie wiem czy mi się uda...

Świetnie, że zauważyłaś tę podstawową rzecz, do której często nie chcemy się przyznać.
Że jesteśmy / byłyśmy z kimś tylko dlatego, że "był". Że miałyśmy to poczucie, że nie jesteśmy same, że ktoś obok nas trwa, jest, egzystuje... Albo przynajmniej udaje, że jest... Bo ile razy on jest tylko fizycznie, albo na papierku czy na wizytówce na drzwiach.
Ale mimo to akceptujemy taki stan i uważamy, że skoro tak jest, to jest tak dobrze.
Głupie my, głupie, głupie!
Myślę, że zauważenie tego stanu - że byłyśmy z kimś, bo on "był" - to pierwszy krok do stanięcia na nogi. Drugi - o wiele gorszy - to zaakceptowanie tego faktu i pogodzenie się z nim.
Dopiero potem można uczyć się żyć od nowa.

Ja znów na małej fali depresyjnej, dowiedziałam się, że kolejny z dobrych znajomych mojego eks się żeni. Mój nigdy mi nawet nie dał pierścionka, tłumacząc często, że nikt z jego znajomych się jeszcze nie ożenił, więc czemu on ma być pierwszy... A teraz wychodzi na to, że będzie ostatni... Tylko czemu nie ze mną? I widzicie, mimo że ostatnio troche zmądrzałam, znów topię się w irracjonalnych pytaniach. Na które i tak znam odpowiedź, ale nie chcę ciągle jej do siebie dopuścić...

HAHA ale Ci walnal wytlumaczenie... Moj sie oswiadczyl ale bez pierscionka. Mielismy cos kupic razem ale nic z tego nie wyszlo. Za to ja mu kupilam zareczynowa obraczke - z diamentem, a jakze!
Po zerwaniu gapil sie jak wol na malowane wrota, jak kazalam mu ja zwrocic. Chyba mial zamiar dalej w niej chodzic, kasztan jeden...
BOZE, nadal nie wierze w to jakim okazal sie pacanem!!!

Dziewczyny czytając ten wątek doszłam do wniosku że, najlepsze co mnie spotkało w życiu to rozpad mojego związku. Czy boję się być sama? Pewnie i to strasznie.  Boję się że, już nigdy nikt mnie nie przytuli, że do nikogo nie powiem juz Kocham, że nieporadzę sobie w życiu, nie dama rady z rachunkami, a co mam zrobić jak popsuje mi się samochód, co się robi jak zaleje mieszkanie, czy będę jeszcze szczęśliwa. Ale myślę sobie że, ten strach motywuje mnie do działania. No bo przecież nie usiądę i nie będę czekać na koniec świata. Człowiek uczy się przez całe życie a nauką jest także pokonywanie trudności życiowych. A jak z czymś nie dam sobie rady? No przecież są jeszcze przyjaciele, znajomi który na pewno pomogą. Nie ma takiej rzeczy której nie można zrobić, są tylko lepsze i gorsze rozwiązania. Mam dopiero 29 lat i co z tego że, większość koleżanek właśnie się żeni, rodzi dzieci a mnie krew zalewa na ten widok. W każdej sytuacji należy znaleź pozytywne strony: przez nerwy schudłam 10 kilo, mam dużo wolnego czasu który mogę poświęcic na czytanie książek, nie muszę myć ubikacji codziennie, itp.
A co do tego że, jesteśmy głupie to zgadzam się w 100%, bo co za idiotka cieszy się z tego że facet jest i nie widzi jaki jest. To tak jakby kupic sobie nową szminkę, wymarzony kolor ale już nie zwracać uwagę na to że jest kiepskiej firmy, rozmazuje się , śmierdzi, bo i tak cieszymy się że, ją mamy.
A faceta powinnismy doceniac za to jaki jest a nie tylko chalić Boga za to że, jest.

Nell999, odkrywamy wszystkie te same prawdy życiowe, szkoda, że nie możemy wyciągnąć tych wniosków z doświadczeń innych kobiet, może wtedy udałoby się unikać rozczarowań, ale czy osiągnęłybyśmy wówczas ten etap myślenia, że zaczniemy kochać siebie ? Że mężczyzna już nie przesłoni nam bezwarunkowo całego świata ? I jednak paradoksem jest, że uwsteczniając się mentalnie znalazłam ponownie wartości wyższe  i zasady stanowiące o wartości człowieka. Mojej własnej wartości, bo dotychczas dawałam sobie wmówić i dawałam się mentalnie zmanipulować, że kobieta zawsze coś MUSI, bo życie ją skazuje na drugoligowe rozgrywki. W pierwszej lidze oczywiście grają tylko faceci. Tak, jakby płeć determinowała jakość życia. O jakże PANOWIE DUPKOWIE się mylą. Chciałabym, żeby wreszcie zabrakło bardzo łatwowiernych kobiet, którym facet jest w stanie zafundować życiową jazdę bez trzymanki w dół.

Macie dziewczyny racje takie usłużne wychowanie wynosi się z domu. Mój ojciec pił, bił, poniżał ale mama ciągle trwała i trwa. Ostatnio powiedziła że, nie kocha mojego ojca jest z nim z przyzwyczajenia ale i tak będzie z nim bo czuje sie za niego odpowiedzialna. I jak tu być normalnym i zdrowo kochać?

Świetny watek - podnosi na duchu, jak żaden inny
Właśnie z kimś się rozstałam, po prawie trzech latach. Czy sobie z tym radzę - niekoniecznie. Niekoniecznie tak jakbym chciała. Udaję na zewnątrz silną. Doszukuje się błędów w sobie, choć wiem, że to mój facet zawinił, właściwie w każdej sprawie.
Ale nie... ja tłumaczę się, bo przecież to moja wina. Bo przecież za mało się starałam, bo mogłam dawać od siebie mniej, albo dawałam od siebie za dużo - co mogło go przytłaczać. Nie dzwoniłam, gdy miałam ochotę albo potrzebę, bo przecież i tak ta rozmowa przerodziła by się w rozmowę o jego problemach, albo zwyczajnie by nie oddzwonił, nie odebrał.
Cały on. jednego dnia kocha, a potem milczy dniami, tygodniami. A potem znów kocha. Etc.

Szukam winy w sobie, cały czas. Przecież wiadomo: jestem brzydka, łatwo wybaczam, nie złoszczę się, współczuje, wszystko robię dla drugiej osoby, ale nie dla siebie itp. No cholera jasna...

A teraz czytam sobie ten wątek i dochodzi do nie prawda oczywista - to nie ze mną jest coś nie tak, tylko najczęściej z facetami których sobie wybieram.

Bo ja:
- wcale nie jestem brzydka, mam ładne włosy, duże oczy, fajną figurę;
- bo mężczyźni i kobiety prawią mi komplementy (ja ja zawsze myślę, że to ironia;));
- znam się na książkach, oglądam dobre filmy, jestem rozeznana w każdej muzyce, piszę niezłe opowiadania i wiersze.

Zaczynam w siebie wierzyć.

Mój jedyny problem polega na tym, że usilnie szukam kogoś kto zapełni pustkę. Bez drugiej osoby znów zaczynam się czuć mniej warta. Chcę najpierw nauczyć się kochać siebie całą, a dopiero potem pokochać kogoś zdrową miłością.

Ałć ;P

Nie nie nie nie nie!
To właśnie z tobą jest coś nie tak (i z nami wszystkimi, o to chodzi). Bo zgadzałaś się na bycie z nieodpowiednim facetem, bo tolerowałaś jego zachowania. On niech sobie będzie dupkiem żołędnym, to jego sprawa - ale my to musimy zauważać, zdawać sobie z tego sprawę i kopnąć w dupę, kiedy jest jeszcze czas.
I na tym polega nasze "coś nie tak".
Ale już mądrzejemy, prawda?

Zazdrości, ten wątek jest dla mnie światełkiem w tunelu.
Wierz mi albo nie, ale od niego zaczęła się moja wewnętrzna przemiana i walka o nowe, lepsze jutro. Hihi, ale to patetycznie zabrzmiało Ale ja ostatnio cała patetyczna jestem...

pepitka- też chciałam pustkę zapełnić kimś innym  ............. na poczatku było fajnie rozmowy przytulanie  nawet chciałm zmienić swój charakter a jest bardzo trudny chciałam iść z tym człowiekiem spokojnie przez zycie ale nagle kiedy już myślałaś że jest dobrze  coś sie stało do dziś na wszelkie próby kontaktu echo zapadł sie pod ziemię więc siedzę sobie i myślę nie można się zmieniać dla faceta to on powinien zmienić się dla nas, nie mozna robic z siebie kogoś kim się nie jest  i jest tak jak piszesz - jestem ładna , zgrabna, mam znajomych...............i wreszcie wiem czego chcę od życia- zmieniłam całkowicie swój wygląd ze słodkiej blond idiotki na pewną siebie kobietę, schudłam pomimo że jem normalnie i nie jestem na diecie cud,  mam czas dla siebie a nie tylko zakupy i zabawianie lordzika, i wiem że całe zycie jeszcze przede mną  z facet czy bez  ............ trudno ich strata pozdrawiam Was wszystkie

Ktosiu Mam nadzieję, że będziesz się dobrze bawić i z całego serca Ci tego życzę.
Pewność siebie i zdrowy egoizm to podstawia spełnionej kobiety.

a mnie sie wydaje, ze fakt, iz zdaje sobie sprawe, ze to byla patologia powinien dawac tylko sygnal, ze z nia moze byc cos nie tak.
I moze nie potrafi sama dojsc do tego co jest nie tak bo ciezko byc swoim psychologiem.
Jak "ciezkie" emocjonalnie dziecinstwo nie jest jeszcze sygnalem ostrzegawczym, to potem bija na alarm, trabia, swieca wszystkimi swiatlami...takie sygnaly jak: kolejni partnerzy nie fair wobec nas, ciagle wybaczanie im w imie poswiecenia dla milosci.
Niestety lwia wiekszosc kobiet nie widzi tych sygnalow nawet jak nam znajomi w twarz powiedza. ... blokada jakas czy co(?) wypieramy sie wtedy i udajemy. Czesc z nas juz za wczasu dba o image partnera i ukrywa przed znajomymi pobicie, alkoholizm, oszustwa, zdrady i inne niegodziwosci.

Jakim jezykiem rozmawac z taka osoba? Jak jej powiedziec, ze robi sobie krzywde... zanim splodzi potomstwo, zanim rozbije czyjas rodzine, zanim zniszczy sie emocjonalnie.
Czy takie osoby musza siegnac dna jak alkoholik by sie moc odbic i wyjsc z tego?
Ja siegnelam mojego dna upokorzen... odbilam sie i pre do przodu w pracy nad soba.
Zagladam tu na forum, zeby czytac o Waszych upokorzeniach i nie zapomniec o moich... to jak AA
Jednoczesnie widze BARDZO WYRAZNIE WIDZE z Waszych wypowiedzi jak daleko jestescie od Waszego dna... zal mi, ze musicie spasc jeszcze nizej... i ze nic nie moge pomoc bo mnie nikt nie rozumie. Nawet jak w twarz powiem... normalnie jak z alkoholizmem, zadne gadanie nic nie pomaga.
Czlowiek sam musi zrozumiec ze z nim cos nie tak i ze CHCE ZMIANY SIEBIE... nie zmiany partnera, zmiany siebie.
Bo to my jestesmy najwieksza patologia naszego zycia, a co gorsza patologia naszych dzieci.
Zmienic siebie to nie znaczy, seksowna bielizna, fryzjer.... mowie o naszym mysleniu.
Kochac sie to nie znaczy byc egoista, Szanowac sie to nie znaczy, obrazac sie jak ktos nas wyzwie.
Ciezko samemu sobie pomoc, nawet jak jest sie psychologiem. Najlepszy chirurg sie nie zoperuje.

A ten watek jest jak AA. Zagladamy tu bo sie wspieramy w trwaniu przy naszym zdrowieniu. Sluchamy innych, anonimowo... nabieramy sily na kolejny dzien.
Potrzebne mi jestescie kobiety ze wszystkimi Waszymi problemami, kochanki, zdradzone, bite, oszukiwane, niesprawiedliwie kochane.
W KUPIE SILA

Wiosna, jak mozesz o sobie napisac, ze cialo i figure masz straszna, prosze Cie. Mysle, ze przez to wszystko zbyt krytycznie na siebie patrzysz.
Co to wogle znaczy straszne. Kazda normalna kobieta ma defekty ,o ktorych wie ale to nie straszne.
Ja tez mialabym ochote to , czy tamto zmienic, ale mimo to czuje sie dobrze w swoim ciele.
Ty tak samo, prosze spojrz inaczej na siebie

O tak, najgorzej zaaplikować to w codziennym życiu. Przynajmniej na początku. Uświadomić sobie problem to jedno, podjąć jakąś decyzje odnośnie swojego partnera, zmiany siebie to drugie, ale zacząć ten bieg nowych zdarzeń - to trzecie - najtrudniejsze.

Ja  obecnie tkwię usilnie w punkcie drugim, i jest on dla mnie stały, constans, jak w fizyce. Pewne rzeczy mam już uświadomione, pewne rzeczy czekają aż wezmę się w garść i wcielę w życie, tylko motywacji brak. Musi mnie ktoś kopnąć w tyłek, bo sama siebie od tyłu nie podejdę.

Ach:(

Zastanawiam się nad jednym tylko - skąd w nas kobietach taka niemoc emocjonalna jakaś, poplątanie, popapranie. Skąd tyle kompleksów i skąd nieumiejętność mówienia: nie.
Nasze zachowanie, takie a nie inne, skądś się wykluło i ja właśnie nad tym rozmyślam.

Mam taki swój wzór - przyjaciółkę, nie jest może piękna, ale ładna - to tu nie najważniejsze, imponuje mi jej samodzielność, to, że potrafi powiedzieć każdemu prawdę, że ma swoje zdanie i umie je wyrażać, nie zważając na krytykę innych, nie boi się skarcić chłopaka za złe zachowanie, tylko mu je wypomieć, chyba nie boi się być sama.. Zazdroszczę jej tego. Wiem, że zawsze sobie poradzić, też chciałabym taka być.

A tak na sam koniec, bo pomaga:

Ponieważ w tych wszystkich pytaniach i próbach odpowiedzi, z konsekwencją godną lepszej sprawy, my, kobiety, gubimy siebie. Ważne staje się nie to, co ja, ale to co myślą inni, czują, odrzucają, szanują. Ze strachu, roztrzepania czy wręcz niefrasobliwej bezmyślności przeoczyłyśmy tak brzemienny w skutki fakt, iż naszym najbardziej bezwzględnym i podstępnym wrogiem w życiu jest nie kto inny, tylko my same. Dzieje się tak prawie w każdych okolicznościach - niezależnie od tego, czy jesteśmy bierne i zakompleksione, czy wzbudzamy powszechny podziw, czy boimy się, że na wszystko już jest za późno i przegrałyśmy życie, czy też cieszymy się, że ciągle niesie ono nas wznoszącą się falą. A przecież gdzieś tam w głębi serca pragniemy odnieść życiowy sukces. Intuicyjnie czujemy, że nie jest nim ani torebka od Gucciego, ani wakacje na Dominikanie, o których przeczytałyśmy w kolorowej gazecie, ani nawet nie mąż na "złotym łańcuchu". Nie święty spokój, nie dach nad głową i pewność lichej emerytury. Sukces, na którym naprawdę powinno nam zależeć, to odnalezienie samej siebie. Pogodzenie się z samą sobą i traktowanie siebie, a nie innych, jako punkt odniesienia do tego, co w życiu najistotniejsze. W naszym życiu.

To czego nie zrobię dla siebie sama, tego nie zrobi za mnie i dla mnie nikt inny. Nawet jeśli jestem przekonana, że już wiem, o co mi w życiu chodzi, że wszelkie z tym związane rozterki i perturbacje mam za sobą, nadal muszę być czujna. To dopiero początek.

Z jednym "ale" - ciągle jeszcze nie nauczyłyśmy się, że nie warto i nie należy, dla naszego wspólnego dobra, traktować mężczyzny jako punktu odniesienia, tego, co dla nas, kobiet, jest i powinno być najważniejsze. Dom, rodzina, zawód, przyjaźń, plany na życie. Najpierw moje, a dopiero potem jego i moje, czyli nasze wspólne plany. To zdrowa dla nas i uczciwa wobec niego kolejność.

Niestety, prawie nikt nas wcześniej nie ostrzegł, że bycie za wszelką cenę "miłą dziewczynką", a potem "szlachetną panią" to najlepsza droga do osobowościowego zatracenia. Odtąd już zawsze będziesz dla innych, nie dla siebie.

(Małgorzata Domagalik - Siostrzane uczucia)

O droga Zazdrości, jak Ty dajesz ludziom do myślenia - uszczególniając - nam kobietkom, na zakrętach życia.
Największa racja właśnie w tym, żeby nie robić to dla innych, ale dla siebie. Nie chodzi faktycznie o to, by przejść gruntowną metamorfozę żeby... komuś coś udowodnić, tylko, żeby czuć się pewniej, dla siebie, siebie samej.

Nie zawsze mam ochotę na makijaż, ba! rzadko go robię, nie zawsze rankiem roczesuje włosy, bo tego nie lubię, nie zawsze wyglądam olśniewająco, ale jeśli chcę potrafię. Lubię siebie za to jaka jestem. A za co siebie lubię, to napiszę, a co... w końcu to swoista autoterapia:

- za poczucie humoru;
- za to, że jestem niepowtarzalna;
- za to, że wiem kto to Dostojewski, Daniel Steel i Kabaret Mumio;
- za to, że piszę niezłe wiersze;
- za to, że mam piękne wspomnienia dzieciństwa pachnące ciepłym ciastem, babcią siwowłosą i zbożem;
- za to, że mam świetną intuicję;
- za to, że mam duże oczy;
- za to, że mam różnorodne doświadczenia;
- za to, że jestem i że walczę z weltschmerz (ból istnienia);
- za to, że znalazłam miejsce pełne fajnych kobiet, czyli to forum.

A jeśli któraś z was ma ochotę, to chętnie prześlę na maila parę ebooków, które uświadamiają

O! Nobla jej :-)
Każda z nas jakoś upadła i co?
I nic.
Czy to powód do wstydu? Do czucia się poniżoną?
Nie.
Dobra, teraz kłamałam. Bo ja osobiście czuję się poniżona i wstydzę się.
Ale też wiem, że to jest złe. Walczę z tym. W pewien sposób walczę ze sobą - z tą słabą, podatną na wpływy faceta mną, która gdzieś tam głęboko trzyma się wszystkimi pazurami i nie chce puścić.
Ale ja ją wykurzę, zobaczycie! Już wiem, że to tylko jakaś zła mara, projekcja słabości, a nie ta prawdziwa ja. I jak już ją wykurzę, to zostanie ta silna, pewna siebie i świadoma swej wewnętrznej siły pollyanna. Zobaczycie!
A że trwa to u mnie dłużej niż medycyna zaleca? No cóż, najważniejsze, żeby było skuteczne.
Pomagajcie mi proszę ciągle swoimi postami, dają mi siłę do walki.
I też mogę napisać o sobie parę pozytywnych rzeczy:
- niezłe cycki mam (ha! a czemu nie mogłabym tego dać na pierwsze miejsce?? Fajne są i już!)
- do najgłupszych nie należę
- oczy mam ładne i duże (hehe, to chyba idzie w parze z cyckami, wiecie jak się mówi - "ona ma duże... oczy")
- z wyjątkiem obecnej huśtawki emocjonalnej, zadowolona ze swojego życia jestem - wszystko, czego chcę, udaje mi się osiągnąć
- przyjaciół mam cudownych i rodzinę, która mnie zawsze wspiera i na którą mogę liczyć w każdej chwili
- świetnie umiem chodzić na obcasach
- gotować umiem dobrze, ciasta piec i przetwory nawet robię

Hehe, Pollyanna z tymi cyckami i oczami rozbawilas mnie do lez. Bo spojrzalam na siebie i tez widze ta zaleznosc, hmmm mam duze oczy.
Mysle, ze Zazdrosc zaraza nas wszystkie swoim swietnym podejsciem do zycia.
Ciesze sie, ze jestem z WAMI

Bliźniaczko, racja potwory się nie zmieniają, my raczej też ich nie zmienimy. Nasze postępowanie z perspektywy czasu jest naprawdę głupie... takie zdesperowane kobietki.. Zazdrosne o wszystko, pokazujące, że tak bardzo im zależy, pamiętające o urodzinach, myślące tylko o Nim, a nasze Ja zawsze na drugim miejscu. Oby nasze doświadczenia nauczyły nas czegoś, bo być kobietą kochającą za bardzo, to straszna sprawa.

Ważne, że już go nie ma. Boli? Boli jak cholera. Wspomnienia są świeże. Ale układamy siebie na nowo szukając gdzieś po omacku, w ciemnościach tych dawnych dziewczyn - pewnych siebie, zadziornych, z własnym zdaniem, poczuciem humoru, wartościami.

Po urlopie, wypoczęta, pieknie opalona, wylaszczona, odchudzona, w króciutkich sukienkach (w miejsce długich i maskujących nogi), wyglądam jak dwudziestokilkulatka. I ja też niestety ..... też mam nieodpartą chęć, żeby mnie zobaczył, więc przekładając słowa Zazdrości jestem znowu na dnie. Ale chyba nie do końca, byłam na GOLGOCIE, wlazłam na szczyt, zdechłam fizycznie i kondycyjnie, ciało nie chciało współpracować, bolało mnie wszystko, zryczałam się jak bóbr przy każdej stacji drogi krzyżowej, wywaliłam chyba cały mózg, emocje, serce i uczucia na kamienną drogę, przeszłam jakieś oczyszczenie duchowe i powaliła mnie na kolan myśl, że dochodzenie do normalności po rozpadzie związku może trwać tyle czasu, ile trwał związek .... nie dożyję więc już tej normalności, sądząc ze statystyki długości życia. Ale po powrocie przyleciałam do kompa i przeczytałam wyznania Charliego Chaplina, które czytam, jak mantrę. I jak długo to czytam, to trzymam się mojego nowego życia. Wahania emocji muszę przejść, jak dziecko odrę czy szkarlatynę,  moje nowe życie biegnie signusoidalnie i dlatego chcę Wam to też przesłać, przeczytajcie, a zrozumiecie, gdzie jest ten cel, o którym pisze Zazdrość  i do którego ja znowu na nowo podążam i będę podążać nieustannie, do skutku:

..."Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, uświadomiłem sobie,
że emocjonalny ból i cierpienie są tylko ostrzeżeniem dla mnie,
żebym nie żył wbrew własnej prawdzie.
Dziś wiem, że to się nazywa
AUTENTYCZNOŚCIĄ.
Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, zrozumiałem,
jak żenujące jest dla innych, gdy narzucam im własne pragnienia,
wiedząc, że ani nie nadszedł odpowiedni czas,
ani tamta osoba nie jest na to gotowa,
nawet jeśli byłem nią ja sam.
Dziś wiem, że to się nazywa
SZACUNKIEM DO SAMEGO SIEBIE.
Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie,
przestałem tęsknić za innym życiem i mogłem dostrzec,
że wszystko wokół mnie stanowi zaproszenie do rozwoju.
Dziś wiem, że to się nazywa
DOJRZAŁOŚCIĄ.
Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, zrozumiałem,
że zawsze i we wszystkich okolicznościach
jestem we właściwym momencie i we właściwym miejscu
i że wszystko, co się dzieje, jest właściwe.
Od tamtej pory mogłem być spokojny.
Dziś wiem, że to się nazywa
WEWNĘTRZNĄ PEWNOŚCIĄ.
Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie,
przestałem ograbiać się z wolnego czasu
i przestałem tworzyć kolejne wielkie plany na przyszłość.
Dziś robię tylko to, co sprawia mi radość i przyjemność,
co kocham i co sprawia, że moje serce się uśmiecha.
I robię to na swój sposób i we własnym tempie.
Dziś wiem, że to się nazywa
RZETELNOŚCIĄ.
Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, uwolniłem się
od tego wszystkiego, co nie było dla mnie zdrowe.
od potraw, ludzi, przedmiotów, sytuacji i od wszystkiego,
co wciąż odciągało mnie ode mnie samego.
Na początku nazywałem to ?zdrowym egoizmem?
Ale dziś wiem, że to
MIŁOŚĆ DO SAMEGO SIEBIE.
Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie,
przestałem chcieć zawsze mieć rację.
Dzięki temu rzadziej się myliłem.
Dziś wiem, że to się nazywa
SKROMNOŚCIĄ.
Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie,
wzbraniałem się przed życiem w przeszłości
i troską o własną przyszłość.
Teraz żyję chwilą, w której dzieje się WSZYSTKO.
Żyję więc teraz każdym dniem i nazywam to
DOSKONAŁOŚCIĄ.
Kiedy naprawdę zacząłem kochać samego siebie, uświadomiłem sobie,
że moje myślenie może uczynić ze mnie chorego nędznika.
Kiedy jednak zwróciłem się do sił mojego serca,
mój rozum zyskał ważnego wspólnika.
Ten związek nazywam dziś
MĄDROŚCIĄ SERCA.
Nie musimy już się obawiać sporów,
konfliktów i problemów z samymi sobą i z innymi,
ponieważ nawet gwiazdy wpadają na siebie, tworząc nowe światy.
Dziś wiem, że TO JEST WŁAŚNIE ŻYCIE!? ....

Pollyanno, to znaczy, że jesteś ode mnie wiele kroków do przodu, może z racji dzielącej nas różnicy wieku, a może z racji większej dawki miłości, którą dostałaś jako dziecko, a może z racji mądrości życiowej, której masz więcej ode mnie. Mnie ogarnął dzisiaj niesamowity smutek, że jestem toksyczną matką, byle jaką żoną (już nie-żoną) i byle jaką porzuconą, zdradzoną i oszukaną kobietą. Chciałabym wyjść z tego zaklętego kręgu własnego myślenia. Mam wrażenie, że sama się zarażam własną toksyną. Sinusoida moich nastrojów jest wprost proporcjonalna do upływającego czasu.