dlaczego zdradzani sa glupi... - Netkobiety.pl

On nie chce chce mi wyjśc z mieszkania i warunki stawia , to mnie boli!! Mam mu dac rozwód bez orzekania o winie a do czasu rozwodu chce tu mieszkać a ja nie mogę na niego patrzeć . Dlaczego się boi rozwodu z orzekaniem skoro był taki dobry i nic nie robił ??????? Już nie widzę na oczy tak mnie bolą od płaczu . to jakaś masakra . Dlaczego nie zostawiła go przed ślubem jak i to pierwszy raz zrobił ?? Teraz chodzi z siebie dumy jak paw i pisze z jakąś laska smsy .

Mała, niech pisze smsy. To świetny dowód dla sądu podczas rozwodu. Ostatnio ktos mi mówił, że sąd moze wystąpic do operatora o bilingi, w których jest treść smsów. Nie wiedziałam o tym wczesniej. Jeśli będziesz miała rozwód z orzeczeniem o Jego winie, mozesz wystapić o alimenty dla siebie, nie tylko dla dziecka. Trzymaj się kobieto i walcz.

Czy z tymi bilingami jest tak naprawdę ?? Słyszałam o tym ale myslałam ,że to jakas ściema

Mała to raczej jest prawda. Ten znajomy ode mnie z pracy (o ktorym napisalam wyżej) walczył o to, by nie płacic alimentów żonie, ale wymiękł właśnie jak się dowiedział, że adwokat zony ma bilingi z tymi smsami.

Niekochana - Świetne, rewelacyjne punkty!!!! swiadczące o półmózgowiu lub ćwierćmózgowiu jednego z dupków

punkt 9/ najlepszy i niestety u wiekszości facetów tak jest

Ja?

hmm... czyli ze on woli pokorne, spolegliwe i niewymagajace.
To dziwnie sobie wybral...
Moze przedluzenia matki szukal?
Czasem mezczyzni musza sobie cos przedluzac... matkę-zoną a penisa-samochodem
a ostatnio slyszalam, ze inteligencje-laptopem

i pisze to zartem. Nie mam nic przeciwko mezczyznom z laptopem i dobrym samochodem...niech zyja w pokoju
ale sama jestem zmeczona ukryta adopcja.
Adoptowanie doroslego czlowieka (z przekonaniem, ze to slub a nie adopcja, i ze mamy partnera) jest bardzo uciazliwe zwlaszcza jak pojawiaja sie  nieporadne prawdziwe dzieci... i znow trzeba uczyc kojarzenia faktow.
a to ze sie nie zmienilas po slubie nie zmienia faktu, ze jednak liczyl i spodziewal sie jakis macierzynskich instynktow z Twojej strony a Ty co?! chcialas z niego zrobic partnera? Fe nieladnie

Moj syn wie gdzie co lezy, potrafi troche gotowac i zrobic zakupy, sam wyrzuca smieci (wcale mu nie przypominam), robi pranie i prasuje gdy trzeba. Duzo rzeczy robi samowolnie bez proszenia... czy mam jakis dodatni udzial w dorobku ludzkosci?

Mala, latwo mu bylo odejsc bo on Cie nie kocha i mu na Tobie wcale nie zalezy.
nie wymagalas od niego rzeczy niemozliwych, niegodnych, niesprawiedliwych czy nieuczciwych.
Teraz bedzie liczyl, ze jaak Cie przetrzyma troszke to ulegniesz i bedziesz sie juz zgadzala na wszystko (zdrade, brak szacunku). Mam nadzieje, ze sie zawiedzie!
Od tego momentu zacznij sie kochac bez wzgledu czy on wroci do Ciebie czy nie.
Badz dla siebie najwazniejsza

wiec pomysl teraz o tym ze sama musisz sie pokochac, bo zaniedbalas sie.
Odebralas sobie sama prawo do godnego zycia. Odebralas sobie prawo do szacunku.
Nie kochasz sie Mala
Dlaczego sie nie kochasz? Jestes nieciekawa? nudna? glupia? Brzydka?... i dlatego nie zaslugujesz na milosc? A to ze on powiedzial, ze Cie kocha bylo swietem w Twoim zyciu bo ktos wreszcie Cie kochal?...
to Ty musisz sie kochac przedewszystkim.
Zadbaj o siebie.
Jego zostaw na potem.
Przeczytaj posty dziewczyn w tym watku. Daja duzo do myslenia... choc, o zgorozo, zobaczylam wlasnie ze ma 40 stron.

Zawsze w trudnych chwilach pamiętaj że dziewczyny tutaj są z tobą i chcą abyś była szczęśliwa

Strasznie Wam wszystkim dziękuję , chciałabym do niego napisać jak mi go brakuje , że już tęsknię ale wiem ,że nie mogę z nim być !!!!To okropne bo mała się mnie pyta dlaczego tacie kazałam sie wyprowadzić ?? Co ja mam powiedzieć 6-cio letniemu dziecku ??? Pyta czy kocham tatusia ?? Kiedy wróci ? To okropne !Przepraszam ,że się tak Wam rozklejam . Tłumaczę sobie ,że czas leczy rany !!

Masz rację mała, trochę jak pamietnik, tyle że wszyscy czytają i niektórzy nawet ze zrozumieniem aby im to coś dało w przyszłym życiu, aby z błedów innych wyciagneli jakieś wnioski, aby im pomogło w ich bólu i cierpieniu, przeczytaj cały ten wątek, wszystkie mądre posty, dla mnie to było jak oczyszczenie, mimo że doły czasem mam, nie jestem tak całkiem wyleczona i silna, czasem nachodzi chandra, smutek, żal, mała nie pisz mu nic, nie załuj, przypominaj sobie jak pisał smski z laskami, chodził na randki, córce powiedz że tata ją kocha ale chwilowo wyjechał nagle, najgorsze są pierwsze dni, przecież chciałas aby się wyprowadził, chciałaś mieć spokój, a kiedy to zrobił, nagle zaczełas żałować i już zapomniałaś jak Cię oszukiwał i kłamał, bądź silna dla siebie i dziecka, to nie jest i nie był dobry człowiek, wierzę że dasz radę jak my wszystkie.

Bo widzisz Fajka, gdy jest to dla nas swieto to znaczy, ze wczesniej juz siebie nie kochalysmy. nikt nas tego nie nauczyl.
a ten watek stal sie chyba miejscem gdzie zaczynamy uczyc sie milosci do siebie... bo czesto tak sie sklada, ze musimy dostac obuchemw leb by zaczac sie tego uczyc.

Boze, te slowa mnie uderzyly jakbym prosto w twarz dostala.
Az mi lzy stanely w oczach, jak to przeczytalam.
Przypomnialo mi sie, gdy na poczatku zwiazku dokladnie ta mysl przemknela mi przez glowe. Nie raz, nie dwa, ale milion razy.
Z niedowierzaniem patrzylam na tego czlowieka i sama sobie zadawalam pytania typu:
"Ale jak to mozliwe? On mnie kocha? Za co? Dlaczego? Nie rozumiem."
Glupie, nie?
Tak po latach zdac sobie sprawe z tego jak zalosnym sie bylo; jak niewiele chcialam i na jakie nedzne resztki sie godzilam... Tylko po to zeby byc z kims, bo sama czulam sie niewarta milosci, niewarta niczego wiecej...
Staram sie "naprawic" ale nadal ciezko mi to idzie. Jak po grudzie.
Praca nad soba to ciezki kawalek chleba
Ale mam nadzieje na efekty

Czesc dziewczyny, czasem trzeba odpoczac , czytalam wasze posty codzien, ale nie mam co napisac, dol straszny...

Mała po co tak powiedziałaś? dziecko tego nie rozumie, a Ty fundujesz jej takie cierpienie, nie nalezy dziecko włączać do rozgrywek między rodzicami, to okropne, podkopałaś jej poczucie bezpieczeństwa, powinna wiedzieć że ją kochasz i że Twój mąż też ją kocha ale nie może teraz z Wami mieszkać, nie powinna widzieć Twojej rozpaczy i łez, to ją bardzo rani bo takie małe dziecko może sobie ubzdurać że np była niegrzeczna i rodzice nie są razem przez nią, tak dzieci myslą.

Nie chcę Was dołować dziewczyny ale też mam dolinkę, tak bywa ale wierzę ze to przejściowe i damy radę:-)

Mała75-nie rób tego już nigdy. Nie funduj dziecku takich przeżyć, błagam. Mam koleżankę (po zdradzie przez męża), której kilka razy też zdarzyło się w ten sposób zachować jeśli chodzi o jej córkę -dziś "mała", mimo 10 lat jest znerwicowana i zdarza jej się zmoczyć w nocy.
Wiem, że czasem emocje biorą górę, ale uwierz, że my dorośli pewnych spraw nie ogarniamy , a co dopiero nasze dzieci. Też jestem sama z dzieckiem, też mam chwile "dołów", np. tak jak dziś, ale przy dzieciach mimo bólu w sercu trzeba trzymać fason, bo to wszystko co teraz się dzieje wokół nich, będzie miało swoje skutki w przyszłości.

Dołączam się do twardo dołujących się U mnie to już nawet nie dolinka, leżę płaskim plackiem powalona na łopatki. Wstyd. Wiecie, jak czytam o problemach jakie mają z okazji dupków niektóre z Was- dziecko, które też przeżywa stratę, problemy mieszkaniowe, majątkowe- aż głupio mi się robi, że  tak rozpaczam nie ponosząc takich konsekwencji.
Takie zycie, nerwica żołądka ?? Biedna Ty Powinny te chamy zbolałe wypłacać odszkodowanie za straty na zdrowiu...

Hej kobitki i ja się dołaczam do doła

Mam nerwy poprzeplatane ze smutkiem. Denerwuje mnie, to że jest tak u mnie jak jest i chodze poddenerwowana przez to. Nic mi nie wychodzi, wszystko mnie drażni. Wczoraj już ten stan się u mnie zaczął. Poczytałam sobie i widze, że wam też tydzień nieciekawie się zaczyna i utrzymuje się każdej z nas. Czułam, że wydarzy się cos niemiłego i sobie wykrakałam kurde no. Na szczęscie nie chodzi o M. ale m.in. przez niego wywołany jest mój stan psychiczny, tylko o prace. Czuje się beznadziejnie a jednocześnie jakoś tak dziwnie, że ludzie są tacy fałszywi. Mieliśmy dzisiaj w pracy niespodziewaną kontrole. Osoba, która zawsze przyjeżdżała do nas, która pomimo swojego stanowiska rozumiała nas, nie czułyśmy się od niej gorsze. A dzisiaj matko i córko, oberwało mi się i to nieźle, do końca nie wiedzieć za co. Była u nas raptem 1.5 godz a wykończyła mnie tak psychicznie, że nie mam siły na nic. Od razu sobie myśle, po tym ze jestem beznadziejna, głupia nic nie warta. bo nie odpowiedziałam na jedno pytanie dobrze, że się do niczego nie nadaje. Nawet przeszło mi przez myśl, że moje pare kilo za dużo to spowodowało. Poczucie wartości w dniu dzisiejszym znowu spadło mi do zera. Mam dość pracy z ludźmi, klientami,użerania się z nimi, powtarzania jednego i tego samego w kółko, standardy itd. Wymagania są tak wysokie, a pensje ledwo powyżej tysiąca złotych. Nie mam sił już na nic. W takich momentach brakuje mi go albo po prostu kogoś kto mnie przytuli i powie, że będzie dobrze

Co ja bym bez Was zrobiła...Dziękuje Maxi kochana jesteś

Median strzał w dziesiątke, dokładnie opisałaś to jak ja też się czuje rozumiem Ciebie, widać nie jestem sama w tym wszystkim...

Takaja nie, nie jestes sama w tym wszystkim, ale akurat w tym przypadku nie wiem czy sie smiac czy plakac

Monia...nie chwalilas sie wczesniej, prosze, prosze..cicha woda Co jeszcze kochana ukrywasz przed nami? Ale ciesze sie, ze masz odskocznie w postaci Pana Przystojniaka, serio

Median chwaliłam sie jakie parę postów temu. Zresztą nie wiem czy jest sie czym chwalic bo jak na razie są to tylko takie rozmowy, długie bo długie ale tylko rozmowy. Dzieli nas pewna odległość. Fajnie jednak jest się oderwać na jakiś czas od smutku i od innych kłopotów.
Empatyk, zawsze jest lepiej wiedzieć. Mam zasady, których nigdy nie złamię. I dzieki, na pewno sprzyjające wiatry sie przydadzą.

Dziewczynki moje drogie,
czytam was ciągle i trzymam kciuki baaardzo, bardzo mocno, aż mnie kostki bolą.
A mimo to przepraszam - dziś znów będzie o mnie.
Bo tak sobie myślę, że pisanie oczywistych prawd (w rodzaju "będzie dobrze", "czas leczy rany") nie zawsze pomaga.
Nawiązując do wypowiedzi maxi - faktycznie, to forum, ten wątek to jak pamiętnik. Ja w ciągu ok. 2 miesięcy przeszłam tu ogromną przemianę. Wiecie... na początku się miotałam, potem cierpiałam, potem starałam się znaleźć odpowiedź na tendencyjne pytanie "dlaczego?!", potem uczyłam się żyć sama ze sobą.
A teraz? Kurnik, dziewczyny, teraz kocham siebie ponad wszystko Uwielbiam, ubóstwiam, jestem najfajniejszą osobą, z którą mogę być i pogadać sobie. Któż inny tak świetnie mnie zrozumie? Cudowny okres w moim życiu! I nawet zaczynam się obawiać, że kiedy już znajdę tego "jednego, jedynego" (no bo znajdę, to chyba jasne!), to trzeba będzie pożegnać się z byciem samej dla siebie... Ech
Kochane, czytam was i myślę o was. A to, co chciałabym wam przekazać, to naprawdę jest ten banał - będzie dobrze! Każda z nas ma w sobie ukrytą siłę, o której istnieniu nawet nie zdajemy sobie sprawy. Ale ona jest w nas i dzięki temu pewnego dnia odkrywamy, że świat nie jest przeciwko nam, a z nami.
Bo jaki sens ma poddanie się?! No jaki?! Znacie chociaż jeden powód?

święta racja pollyanna, tylko kiedy kiedy kiedy ????? to nastąpi bo ja już mam dość

Takaja kochana ja mam szefową która uwielbia jazdy po ludziach, ale jedyna dobra wiadomość tych dni DO PIĄTKU JEJ NIE MA :):)

Hej dziewczyny taki mały kącik porad
Jak skutecznie zabić nadzieję ??

"Nie bójcie się więc badać rzeczy najgorsze, najtrudniejsze. To umocni, zahartuje, da świeże spojrzenie i sposobność do przemyślenia na nowo życia i istoty duszy"

Pollyanno, chwała Ci za to, że jesteś z nami Naprawdę zaczynam wierzyć dzięki Tobie, że się do końca nie zmarnuję
Bo chyba jestem na świetnej drodze, żeby zejść na psy... podupadam na duchu, ciele i umyśle... szlag by trafił...
Ale miałam dziś parę GODZIN, że zupełnie wyłączyło mi się myślenie o erze Dupkus Skończonus. Ewenement. Tak dlugotrwałego wytchnienia jeszcze nie doświadczyłam. Najgorsze, że zawsze jak włącza mi się obojętność, to ja się tak cieszę, że to już na zawsze. A potem znowu mi się nakręca stara płyta i się samobiczuję. Znów mi coś tam w srodku drga...
Monia, pięknie, taki bonusik od zycia To nic, że narazie "rozmawiacie", od czegoś trzeba zacząć ^^

Taka prosta psychologicznie sprawdzona prawda,że najważniejsze to zadbać o siebie,pokochać,itd. Może nie czyni cudu ale pomaga przejść przez życie i przez związki.Zajrzyj na spam można tam czarno na białym zobaczyć co dzieje się wtedy kiedy siebie nie szanujemy.:)

No. Ja też tak mam
I też aż się sama siebie pytam - dziewczyno, nie za dobrze ci?
A nie! To znaczy tak, ale nie odbieram sobie już prawa do bycia szczęśliwą. Nie zamęczam się wyrzutami sumienia, że "tracąc czas" na siebie, zaniedbuję coś / kogoś innego. A bo do cholery, kto jest najważniejszy?!
To nie tak, że stawiam siebie na absolutnie pierwszym miejscu, potem jest przepaść i dopiero gdzieś daleko inni. Przyjaciele (a czasem nawet obcy ludzie, w zależności od sytuacji) są dla mnie bardzo ważni. Ale ja-nieszczęśliwa nie przydam się nikomu do niczego. Co najwyżej do zdołowania.
I nie będę już więcej poświęcała siebie samej innym ludziom. Znów sprostowanie - to nie znaczy, że nie dam nic od siebie. To oznacza, że nie będę zabijać już swoich pragnień i marzeń, żeby uszczęśliwić kogoś innego. Bo ja-szczęśliwa powinnam być szczęściem kogoś innego. A jak nie jestem, to niech ten ktoś spada na drzewo.
Umiem dawać dużo. I wartościowo. A jeśli dla kogoś to zbyt mało, albo źle - to niech sam sobie daje. Bo ja się już marnować nie chcę.

@ Fajka - nie podupadaj na duchu, bo ten "duch" to twój największy skarb i trzeba go szanować No dobra, łatwo się mówi.
W każdym bądź razie ja uważam, że nikt nie zmusi się do niemyślenia. Wręcz odwrotnie - im więcej i intensywniej będziesz myśleć, tym szybciej ci się to znudzi I tym szybciej dojdziesz do pewnych wniosków...

Ja na etapie "popełniania głupot" też myślałam, ryczałam, dzwoniłam, pisałam, prosiłam o spotkania. Ale nie wstydzę się tego. On zresztą podjudzał to moje skomlenie, dając złudne obietnice i podtrzymując tę tlącą się we mnie iskierkę nadziei. Którą też próbowałam w sobie zdusić, ale nie dało się za żadne skarby. Nadzieja jest silniejsza od rozumu. Dlatego musiałam przeczekać, aż sama umarła śmiercią naturalną. I wtedy, mówiąc górnolotnie, narodziłam się nowa ja - szczęśliwsza i bardziej świadoma siebie samej. Wciąż jeszcze niegotowa do związku, ale również z tym szczęśliwa - po prostu WIEM na pewno, że pewnego dnia przyjdzie czas i na to. A na razie cieszę się sobą

Moja chronologia:
- rozstanie (z mojej strony - za dużo już było rozdźwięków między nami, chociaż ciągle go kochałam, ale już nie wiedziałam, jak dalej) pod koniec lutego
- do końca kwietnia powolne stawanie na nogi; oj baaardzo powolne, ale jednak stawanie
- od końca kwietnia jakieś jego zwodzenie, a ja doszłam do wniosku, że może zmądrzeliśmy i będziemy mogli zacząć od nowa, lepiej; no i oczekiwanie - najgorszy etap, mogę śmiało stwierdzić, że to było jak wielkie klapnięcie z powrotem na pupę
- od końca maja znów się spotykaliśmy przez ok. miesiąc (w tle - przyznanie się do zdrad, m.in. z dziewczyną najlepszego przyjaciela, które mimo wszystko byłam skłonna mu wybaczyć oraz nowy związek, "oficjalny", którego jednak nie chciało mu się kończyć i spotkania ze mną były "po kryjomu"; dla niego było to "2 w 1" - miał coś nowego, ponoć bez perspektyw, ale fasynującego tą swoją nowością i świeżością oraz mnie - stabilizację, bezpieczeństwo itp. A zdecydowanie się na jedną z nas było zbyt niewygodne...)
- początek lipca - po paru nieudanych razach decyzja o zerwaniu kontaktów. Ciężka, ale najlepsza decyzja, jaką mogłam podjąć.
To wszystko ze wsparciem przyjaciół, wizytami u psychologa i tym forum
Tak więc faktycznie "rozstawałam" się 4 miesiące, po 6 miesiącach dotarło do mnie, że znów zaczynam być szczęśliwa.
Taaak... pół roku trwało stawanie na nogi, ale już stoję! I nie raczkuję, i nie potykam się. Stoję, biegam, fikołki robię
Teraz minęło 7,5 miesiąca.
Nie wiem, ile czasu minie, zanim będę gotowa do związku - a może to tylko kwestia spotkania tego nowego? Albo naprawdę potrzebuję teraz poświęcić adekwatny czas sobie samej, nie wiem. Ale zbytnio mnie to nie męczy.