dlaczego zdradzani sa glupi... - Netkobiety.pl

też jestem na tym portalu i piszą do mnie głównie ekshibicjonaliści, hej mediana kochana, etam młoda laska z Ciebie, bez przesady

Dzięki wam bardzo dziewczyny, wszystkie macie rację.Wiem to ale czuję się jak ubezwłasnowolniona krowa.Tak jak przeczuwałam Maxi znasz ten temat.Ale wiesz jak ciężko jest odejść od kogoś kogo się kocha.TYm bardziej jeśli się wierzyło,że to już jest ten do końca życia.Nie mam już tak dużo czasu bo menopauza tuż tuż.Mam 45 lat i wrażenie,że to już była moja ostatnia próba.Po prostu tak się zawiodłam,że nikomu już nie zaufam.Facet to świnia, leń i manipulant. Przynajmniej ja na takich trafiam.I boję się tej zamiany cierpienia we dwoje na cierpienie w samotności.

pepitko, ja link do tego kawalka wrzucilam juz pare dni temu w ogole Żywioły mam od paru dni na playliscie i caly czas slucham ich plytki

Wysłuchałam i pośmiałam się.Dzięki.Od razu lżej na duszy

Joma na początek podsyłam ci te stronki, masz tam też miejsca gdzie możesz uzyskać pomoc

http://www.kobieceserca.pl/
http://www.dojrzewalnia.pl/

I dziewczyny ja uwielbiam to
http://www.youtube.com/watch?v=-X0aGQg_ … re=related

Jeśli to możliwe to ja bym na twoim miejscu chyba sobie teraz wyjechała odpocząć od tego wszystkiego
I myśl sobie że przecież ty go już nie chcesz.

Wyjazd na razie nie realny.Jestem ciężko zapracowaną kobietą.Ale to dobrze.Mniej czasu na myślenie.Dzięki Ci takie_życie za linki.Właśnie zarejestrowałam się na warsztaty na Progressteronie w dojrzewalni.Trzeba coś ze sobą robić. Ale ta ostatnia rada?Uff ,ciężko ,ale OCZYWIŚCIE<ŻE GO NIE CHCĘ

Byłam i tam Maxi.Oprócz chudszego portfela.....null.Jestem świetnym teoretykiem, wiem wszystko, jestem zdiagnozowana tylko brak mi odtrutki i silnej woli.Już na samym początku powiedzieli mi,że nic z tego nie będzie jeśli i on nie bedzie chciał się zmienić.A on nie chce. Naprawdę czuję się jak cholerny alkoholik albo ćpun.A najśmieszniejsze jest to,że 3 lata temu nie rozumiałam kobiet mojego pokroju, to co teraz przeżywam było dla mnie abstrakcją i wsciekałam się,że głupie cipy sobie nie radzą .Bo ja to bym mu...ja bym go... i co? Któraś  z Was napisała ,że syty głodnego nie zrozumie i to prawda.Ja już nawet z nikim nie rozmawiam bo normalne osoby z mojego otoczenia są mną zniesmaczone, nie rozumieją i nie żałują bo uważają że mam to wszystko na własne życzenie. A ja tak bardzo chciałabym aby się zdematerializował, zniknął z mojego życia.Czuję się już bardzo zmęczona.Widzę jak przybywa mi zmarszczek.Jestem w tym wszystkim bardzo samotna.Dzięki niemu nie mam już przyjaciół i rodziny.Odsuwałam się bo nikt go nie akceptował.Nawet z własną matką nie rozmawiam.Wierzyłam,że nie mają racji,że on jest dobry a oni chcą nas rozdzielić.I pustka wokół mnie.Wstydzę się przyznać do porażki.

Dziękuję Wam wszystkim za dobre słowo,zrozumienie i wsparcie.Będę tu do was zaglądać.Dobranoc

Jezeli to wszystko wiesz to najwyższy czas wprowadzić to w czyn, jestem tego zywym przykładem i Ty też możesz być, czy wolisz mieć zrujnowane zdrowie psychiczne, skołatane nerwy, wyzerowane poczucie własnej wartości i łasić się i żebrać u jego stóp o zainteresowanie i "chorą" miłość czy wolisz być zdrową, wartościową, cieszącą się sobą i życiem kobietą, nie uzależniającą swojej wartości od samca przy swoim boku? Wybór należy do Ciebie.

Fajka, jesteś bardzo fajną i mądrą kobietą, wiecie kobitki jestem na tym forum niedługo ale fakt dzień w dzień i jeszcze niedawno umierałam za panem dupkiem, swiata za nim nie widziałam, ale po przeczytaniu morza historii ze zrozumieniem, bo to najważniejsze, po przeczytaniu mnóstwo waszych opinii i rad, odżyłam i wiem tylko jedno, to banał ale tak jest: chcieć to móc, a ja bardzo chcę, to forum to była dla mnie ostatnia deska ratunku, coś czego uczepiłam się rozpaczliwie i co mi naprawdę pomogło bardziej jak wizyta u specjalisty i zażywane psychotropy, wiem ze to moja jedyna droga na wyzdrowienie, na uleczenie mojej chorej duszy, jaką jest własnie kochanie za bardzo, poświęcanie siebie dla innych, dbanie o faceta, opiekowanie się nim i troszczenie aby miał jak najlepiej, zamiast o siebie a potem jak odchodzi jest dziura, pustka, nic, null ale my to SAME wytworzyłyśmy. SAME MAMY WEWNĘTRZNĄ PUSTKĘ na własne życzenie, dbajmy tylko o siebie, kochajmy siebie, opiekujmy się sobą, rozpieszczajmy siebie, będę to ciagle pisać na okrągło, buziaki dziewczyny, dziś mam fajną imprezkę, odezwę sie potem.

Dzięki Maxi Niestety, jak większość kobiet tutaj mam pewien podstawowy problem- dużo rzeczy dobrze rozumiem a co odczuwam to odczuwam i tak. Jestem umówiona dziś ze znajomymi, których bardzo lubię, fantastyczni i zyczliwi ludzie a jednak mam ochotę odwołać swoją obeność. Bo ciągle czuję jakby przejechał po mnie traktor i chowam się jak ślimak do swojej skorupki. Codziennie gdy kładę się spać z uczuciem drzazgi tkwiącej w sercu mam nadzieję, że rano otworzę oczy i tego już nie będzie. A poranki są ciągle takie same. Jedno jest pewne- są o niebo lepsze niż choćby dwa miesiące temu. Już nie chce mi się płakać, że nie zasnęłam na zawsze i nie ogarnia mnie paniczne przerażenie na myśl, że muszę żyć bez swojego narkotyku.
Wniosek jaki z tego wyciągam to to, że jednak tendencja jest zwyżkowa i każdy dzień przybliża mnie do pełnej równowagi
Szlag mnie trafia jednak jak co jakiś czas łapię się na zastanawianiu czy dupkowi mnie brakuje. Po pierwsze- już dowiódł wystarczająco, że nie a po drugie- w ogóle nie powinno mnie to obchodzić !! To co dzieje się w mojej głowie to jest nieporozumienie, tracę przez to szacunek do siebie samej...
Mnie też forum niesamowicie pomaga. Bardzo Was wszystkie lubię i cieszę się, że cierpimy i cieszymy się na przemian wspólnie
Nie mogę doczekać się dnia aż orzekniemy wszystkie zgodnym chórem, że dupkom nie poświęcamy już nawet milimetra uwagi i żyje nam się najlepiej jak się da !

Edit: Joma, bo ze swoim wyobrażeniem rozstać się najtrudniej. Ja szósty miesiąc po zaliczeniu kopa w tyłek wracam do wyobrażenia i najchętniej obgryzłabym ściany z rozpaczy, że się nie ziściło. Ponieważ oszczędzam zęby i ściany zamiast tego siadam wypluta z energii i tępo gapię się przed siebie. Super. Tylko, że obecność dupka nie zmieniłaby faktu, że to wyobrażenie było fikcją, że moje potrzeby przy nim nie byłyby zaspokojone nigdy i w ogóle. Wprawdzie gdy odchodził chciałam zapaść się pod ziemię i nie wyjść na powierzchnię już nigdy z powrotem, bo jak to życ bez niego? Ale teraz stwierdzam, że lepiej znoszę zawiedzioną nadzieję całkiem sama niż z nim prezentującym olewacki stosunek do sprawy. Lepiej zaliczyć jeden cios raz a porządnie i dać się ranie zagoić niż dawać się poszturchiwać w nieskończoność. Droga do wyleczenia się nie jest krótka ani łatwa, ale nie zacznie się w ogóle dopóki  siedzi się w chorym układzie i nadstawia te swoje poobijane policzki.
Bądź silna Widzisz, że wszystkie tu jojczymy, że źle, że niedobrze, że tęsknimy a to za tym, a to za tamtym, ale też każdej z nas pospadały w końcu z oczu klapki i dociera do nas, że te układy były poniżej naszej godności. Ja nieraz miałam ochotę spalić się ze wstydu, że dałam się traktować jak głupia. W imię czego ?? Nikt nie jest taki wyjątkowy (może poza Jonnym Deppem) żeby godzić się na jego obecność w naszym życiu, nie mówiąc o nadskakiwaniu mu, podczas gdy on nas traktuje jak wycieraczkę !

Joma przeczytałam Twój post, smutna historia. Na pewno znajdziesz tu bratnie dusze, dziewczyny są takie kochane. Napisałas, że przez ten związek straciłaś zdrowie, urodę i radość życia. Tak sobie pomyślałam, że jesli tracimy to przez jakąś chorobę to staramy się wyleczyć wszystkimi sposobami, za wszelką cenę i do tego jak najszybciej. Byle by zwalczyć i przepędzić chorobę. Dlaczego nie potrafimy w ten sam sposób potraktować faceta, który doprowadza do takiego stanu. Myślę, że najlepszym wyjściem w Twojej sytuacji jest pozbycie sie tego "pasożyta", przepraszam za to określenie, ale takie nasuwa mi się po lekturze Twojego postu. I jestem przekonana, że powróci zdrowie i  radośc życia. Będzie cięzko, momentami bardzo cięzko, ale w czym gorsza może być samotnośc od tego co masz teraz?

Witam Dziewczyny,
impreze mialam super, polowa kolesi w klubie moja, wszystkie trzy numery powedrowaly do kosza

Powiem tak (mam nadzieje, ze moderatorki mnie nie zamorduja) - WALIC dupkow

Bylam AZ TAK DLA NIEGO WAZNA, ze nie zlozyl mi zyczen... mam go gdzies! niech sie buja w swoim swiecie, na swojej hustawce

Zazdrość dziękuję:-), Twoje słowa są dla mnie szczególnie cenne bo jesteś dla mnie "guru" tego forum i czytam każdą Twoją opinię ze zrozumieniem, tak masz rację dojrzałam wreszcie i zaczęłam rozpieszczać siebie, zaczęłam cieszyć się z małych rzeczy, patrzeć na wszystko trochę inaczej i nawet samotności się już tak nie boję, bo nawet jak nie będę miała już żadnego wartościowego faceta to i tak mam siebie, nie szukam na siłę, w zasadzie to wcale nie szukam, bedzie to będzie a jak nie to też nie koniec świata, przyjmuję rzeczy takimi jakimi są na zasadzie TAK JEST JAK JEST - to moje motto - pełna akceptacja.
Median - cieszę się że tak dobrze się bawiłaś, ja numeru jego nie wyrzuciłam, mam wszystkie jego smsy, maile, zdjęcia ale nie czytam i nie patrzę, są i nic więcej, on pisze że mogę w każdej chwili zadzwonić, ze chce się spotkać, ale ja nie chcę, nie rozpaczam już, wiem że gdzieś tam jest i ma swoje życie a ja tu mam swoje i już.
Joma44- ja też byłam taką zapchajdziurką po jego rozwodzie, zona się z nim rozwiodła przez jego alkoholizm i zabrała mu wszystko łącznie z mieszkaniem, nie miał i nie ma nic, ale wtedy byłam ja, tak jak TY zebrałam całą jego nienawiść do kobiet i do świata, mimo że właśnie byłam jego zywicielką, opiekunką, terapeutką i pocieszycielką, jak nabrał wiatru w żagle, dostał pracę do której go motywowałam kopnał mnie w cztery litery i znalazł sobie inną, w zasadzie to przez krótki czas był z nami dwiema i tyle, myslę że nadszedł dla Ciebie czas zmian, zasiedziałaś się i czas coś zrobić że swoim życiem, będzie bolało ale najbardziej na początku, bo proces wychodzenia z nałogu i uzależnienia jest ciężki i trudny, ale nie ma pomiłuj, musisz to zrobić dla swojego zdrowia psychicznego, przetnij to zdecydowanym ruchem a nie piszesz ze się do tego zbierasz, możesz sie tak jeszcze rok zbierać aż on Cię kopnie w tyłek, ale wtedy będziesz gorzej rozpaczała, jeśli teraz wskażesz mu drzwi bedziesz z siebie dumna, wierzę w Ciebie, po prostu to zrób.

cześć wszystkim , nie zaglądałam tu wczoraj bo leczyłam się po imprezie . Koleżanka zaprosila mnie na imprezę zamkniętą . Było beznadziejnie , ja nie mogłam sie cieszyć z wyjścia bo mialam doła , ludzie mnie wkurzali swoim szczęściem i nie mogłam patrzeć na pary ściskają się .... zmieniłysmy lokal , po dwóch piwach zaczełam sie bawić , uśmiechnełam się nawet .
Potanczyłam i chyba taka beznadziejna nie byłam bo adoratorzy sie też znaleźli .
Wyobraźcie sobie ,ża na sam koniec jak wracałam z toalety ( to był lokal dwupoziomowy )zobaczyłam męża jak dobrze się bawi z jakąs laską . Zmieszał się jak mnie zobaczył . Nie było widać po nich żeby sie znali parę godzin . Poczułam się okropnie . Na tyle baletów w mieście musieliśmky wybrać oboje akurat te !! Najgorsze w tym wszystkim było to ,że  znów mnie skłamał . Napisał w cięgu dnia ,że już po pracy nie wraca do domu bo idze jeździć nz taksówce . Po co ?? Po co on tak kłamie ??? Nie ma odwagi ,żeby napisać idę się bawić ???? Nie rozumiem tego ?? Na noc do domu też nie wrócił !!!  Nienawidze go !!!
Ja się dołowalam przez pół imprezy a on się świetnie bawił . Wyobraźcie sobie ,że przyczepił się do mnie facet , który jak się okazało miał tak samo na imię jak mój maż i ten sam rocznik . PORAŻKA !!! A jak usłyszałam od niego ,że jest po rowodzie bo zdradził żonę to miałam mu ochotę walnąć !!!! faceci są beznadziejni !!!!!!!

Mała, skoro jest jak jest to w miarę możliwości postaraj się w ogóle nie traktować poważnie tego co on mówi i nie zastanawiać się po co kłamie. Po prostu kłamie, niektórzy tacy już są i co poradzisz. Skup się na sobie a jego gadanie traktuj jak mało istotne brzęczenie, nie będziesz zaprzątać sobie tym głowy i będzie odrobinę lżej

Mała, wszystkie zainwestowałyśmy za dużo w nasze związki i byłyśmy za dobre.Niestety nie zostało to docenione.Jednak mężczyźni są inni niż my.Prawie nigdy nie dorastają.Ktoś kiedyś powiedział,że" faceci rozwijają się umysłowo do  7 roku życia a potem już tylko rosną" i to jest prawda.Na pewno czeka Cię jeszcze dużo ciężkich chwil ale masz dziecko, nie jesteś sama i to jest twoim pocieszeniem.Na męża raczej nie możesz już liczyć.Nie sprawdził się jako mąż i ojciec.Najwyrażniej nie dorósł do życia rodzinnego.Popełnił również czyn niewybaczalny-zdradzając cię.To kompletny brak szacunku i znak obojętności.Przeszłam przez to 15 lat temu i nigdy nie zapomniałam.Oczywiście już dawno nie boli.Ale nie da sie tego wybaczyć i zapomnieć.Za każdym razem jak dziecko mi chorowało , nie było pieniędzy na leki lub było nieszczęśliwe, odsuwałam od siebie ostre narzędzia jak przychodził go odwiedzać bo bałam się,że coś mu zrobię. Tak jak wy miałam mordercze sny.Mało tego stałam się podejrzliwa i nieufna wobec mężczyzn,nienawidziłam ich.Wybierałam takich mocno zakochanych a potem niszczyłam ich.Teraz sama doświadczam podobnego zachowania.Zakochałam się i jestem niszczona przez porzuconego.Paradoks.Niestety zdrada to jest trauma która odbija się czkawką przez całe życie.Ale poradzisz sobie tak jak ja sobie poradziłam.Mam dom ,dziecko z problemami emocjonalnymi, i jakoś przędę.Ale nie jest łatwo.Wy dziewczyny macie jedną przewagę nade mną .JESTEŚCIE MŁODE.To ważne.Bo całe życie jeszcze przed wami.Jesteście mądre,silne i odpowiedzialne i na pewno znajdziecie kogoś wartego waszych uczuć.Kogoś kto was doceni.U mnie niestety gorzej.Panowie w moim wieku wolą was a ja jestem w typie 60 latków.Masakra.Ale trzeba wierzyć,mimo wszystko,że życie szykuje nam jakąś miłą niespodziankę.

Boże nie, akademię ćwoków? ale nazwa, joma nie jest ważne która ile ma lat bo cały czas kręcisz się przy jednym - mieć faceta za wszelką cenę, nie ważne jakiego byle mieć, uważasz że facet przy boku kobiety podwyższa jej wartość, że to samo szczęście jest i wszystko czego chcemy a nic na siłę, wszystkie tutaj uczymy się teraz czegoś nowego, czegoś co przez lata nie wiedziałyśmy że trzeba sie uczyć, nie wiedziałyśmy że tak trzeba, zapatrzone w innych i pomagające innym a mianowicie - jak polubić, jak pokochać SIEBIE, zrozum jeżeli to nam się uda staniemy sie dla siebie przyjaciółmi a nie wrogami i nawet jak bedziemy same nie będzie nam to bardzo przeszkadzało, a facet jeżeli nie szukając sie jakiś fajny trafi będzie wtedy tylko dodatkiem i może wtedy być różnie, możesz właśnie Ty pierwsza poznać kogoś fajnego jeżeli dasz sobie szansę, moim zdaniem aby już nie robić błędów takich jakie robiłyśmy, należy skupić sie na sobie, jeżeli nie zrobisz porządku ze sobą nastepny Twój związek bedzie taki sam jak obecny.

Maxi i takie_życie macie rację i jesteście mądrzejsze niz ja byłam.Żyłam wiele lat(12) sama z dzieckiem więc wiem jak to jest, ciężko pracowałam,uczyłam się do 36 roku życia, w swoim zawodzie osiągnęłam wszystko,zbudowałam dom,kupiłam sobie samochód, mam dwa psy, duży ogród w którym pracuję od rana do świtu i to kocham, teraz znowu się rozbudowuję.Mam mnóstwo zainteresowań.Wiecznie podnosze swoje kwalifikacje, zwiedziłam pół świata ,interesuję się ezoteryką, niczego sobie nie odmawiam.Wszystko to osiągnęłam sama bez mężczyzny.Sama się utrzymuję i dotychczas bardzo instrumentalnie traktowałam panów więc nie do końca jest prawdą,ze muszę mieć kogoś za wszelką cenę. Naprawdę świetnie sobie radzę.Po prostu chyba pierwszy raz w życiu tak mocno wtopiłam.Znam swoją wartość ale  jestem zwierzęciem stadnym i nie chcę być sama.To nie tak że facet obok mnie ma podwyższać moją wartość.Pokochałam niebogatego kierowcę po zawodówce ,zaprosiłam go pod swój dach i oczekiwałam wzajemności bo to mi deklarował na poczatku.Oczekiwałam,że po połowie będziemy wkładać w nasz związek ale tak się nie stało ..Różni ludzie są na tym świeci-jednym jest dobrze samym ze sobą inni potrzebują towarzystwa.Ja zaliczam się do tych drugich.Oczywiście jestem przygotowana na to ,że będę sama i świat się nie zawali ale jednak szkoda mi tych marzeń o życiu we dwoje.Wolę budzić się w czyichś ramionach niż sama.Wolę z kimś oglądać filmy, podróżować ,przegadać pół nocy.Tyle,że te pragnienia osłabiły mnie na tyle,że pozwoliłam na przekroczenie swoich granic, zadanie sobie bólu i cierpienia. Ale to jest tak trochę jak z dziećmi.Sprawiają nam kłopoty,płaczemy przez nie ale życia sobie bez nich nie wyobrażamy.Każdy chce być kochany ale nie każdy umie kochać.A samotność choćby okraszona samorozwojem jest straszna .I trudno ją polubić -tak mówią starzy ludzie i coś w tym jest.Gdybyśmy chciały być same to nie płakałybyśmy tak za tymi dupkami którzy nas zdradzili i porzucili.

Hej Joma wystarczy przeczytać moją historię by stwierdzić że mądra to ja akurat nie jestem ale człowiek uczy się cały czas, czasami nienawidzę i siebie i jego, ale nie potrafię tego wszystkiego co było żałować, żałować tego że pokochało się tak mocno, tak całym sercem, myślę że to była miłość mojego życia ale nie mogę się tym cały czas zadręczać, muszę iść do przodu, po prostu muszę bo się to źle dla mnie skończy.

Nie jestesmy tu przecież aby kogoś osądzać tylko sobie wzajemnie pomagać, ja trafiłam na to forum w chwili ogromnej rozpaczy i czytając szczególnie ten właśnie wątek oraz posty pomagające mi to przetrwać uzyskałam pomoc, nie myslałam że tak mi wszystkie pomożecie i teraz jak się lekko z tego otrzasnęłam chcę pomagać innym, kobietom i facetom którzy chcą sobie pomóc, ponieważ sie tu własnie znaleźli w chwili depresji, niektórym piszę trochę ostrzej aby szeroko otworzyć im oczy, aby uzmysłowić pewne rzeczy, które są najważniejsze lub ważne. Myslę że taka samoakceptacja, lubienie siebie jest tu priorytetem, nawet jeżeli kiedyś poznamy kogoś kto znowu sprawi nam ból będzie nam łatwiej znieść kolejne rozstanie bo nie będziemy mieć tej wewnętrznej pustki, którą teraz mamy i którą powoli zapełniamy szacunkiem i właśnie akceptacją siebie, tak myslę.

Monia jak to definitywnie...???

Monia na stronie nr 37 napisalam, jaka byla impreza

Dobrze, ze sobie zrobilas za i przeciw. Oby tym razem starczylo Ci samozaparcia

Ile masz lat? Mysle, ze niewiele wiecej ode mnie Poza tym mysle, ze wiek tu nie ma nic do rzeczy. Mam dopiero 31 a czuje sie jakby mi zycie przelatywalo przez palce i nie wiem co mam z tym zrobic, jak je zlapac.
Co do tych numerow telefonow to coz... wszystkie symbolicznie podarlam wychodzac z knajpy. Zaden z kolesi nawet przez chwile nie spowodowal, ze chcialabym miec cos z nim wspolnego Uwierz, jakosc naprawde marna. Wlasnie sie tego obawialam - ze po J. ciezko mi bedzie sie odnalesc. Oni sa po prostu malo ciekawi, cholera no!

Ech...no wlasnie...ten seks. Mam dokladnie tak samo, jak Ty. Bedzie baaardzo ciezko.

lepiej sie pozniej zorientowac niz wcale. Przynajmniej masz szanse cos z tym zrobic.

Niekochana72, zdecydowanie wersja optymistyczna jest ciekawsza. Zawsze trzeba dążyc ku lepszemu.

W moim przypadku najtrudniejsze jest to, że nagle po 15 latach małżeństwa otrzymałam informację, że od początku nasz związek był jednym wielkim kłamstwem. Bo jak inaczej nazwać to, ze M. mówi teraz, że jego zdaniem od początku notorycznie go zdradzałam? Na dodatek to absolutna nieprawda.
I cóż ja sobie mam o tym pomyśleć? Że co on robił przez te 15 lat? Umartwiał się?

Hej kobitki Stęskniłam się za Wami

Na początek najważniejsze: Median Wszystkiego co najlepsze. Życzę Ci abyś znalazła w końcu tą swoją drugą połówkę i była szczęśliwa, aby ból po straconej miłości, który nie pozwala normalnie funkcjonować jak najszybciej minął. Siły i wytrwałości w zapominaniu o J. Będzie dobrze zobaczysz. Wierze z całego serca, że znajdziesz kogoś o wiele lepszego niż był J. nawet w sprawie seksu Musi tak być i już !!!

Poczytałam sobie co piszecie i widzie, że każda prawie miała imprezowy weekendzik Super oby tak dalej
Ja też nie lepsza. Weekend spędziłam we Wrocku z moimi dwiema fajnymi kumpelami. Ja chyba juz zdrowieje Zaczynam się z każdym dniem coraz bardziej pewnie czuć. Czuje, że moje poczucie wartości, powoli zaczyna rosnąć Szłyśmy na rynek Dostałyśmy od przypadkowych chłopaków róże. Jeden się uczepił mnie chciał numer tel, to mu podałam ale zły i imie też złe hehe Fajnie sie poczułam, jeszcze nie ma ze mną takiej tragedii. Poszalałyśmy na zakupach, wieczorem byłyśmy w kilku clubach, poznałyśmy fajnych Francuzów. Z jednym sie skumałam i szlifowałam swój angielski Fajnie było...Dzięki temu czuje się całkiem inaczej. Pomiędzy tym wszystkim biją się moje myśli o nim, tęsknota za nim, głupie wypatrywanie, że może gdzies go spotkam, ale staram sie to zwalczać poprzez otwieranie sie do ludzi. Z każdym dniem mówie sobie, że będzie lepiej a w sercu... czuje, że gdybysmy dostali choć jedną szanse jeszcze na spróbowanie być znowu razem, bez wahania bym się na to zgodziła. Bezsensu...czasem sama siebie nie rozumiem.

Dobrej nocki kobitki kochane...ide spać musze odespać nieprzespaną sobotnią noc, bo samopoczucie po wypiciu ogromnej ilości kamikaze jest straszne a jutro praca.

Monia: dzięki. Dojrzałam już do decyzji, że teraz zawalczę o siebie i spokój mojej córki. Z własnego doświadczenia wiem, że dzieci wcale nie są szczęśliwe, gdy rodzice są ze sobą na siłę. Rzekomo dla ich dobra.
Ufff... Nie macie pojęcia, jak mi ulżyło, że w końcu się przed kimś "wygadałam".