On chce się rozstać - Netkobiety.pl

minnie.89 napisał/a:

Oczywiście macie rację, ż ograniczając się do Panów poniżej 40 starszych uznając za steryczałych w potarganych skarpetach i powyciąganym dresie których poza Netflixem nic nie interesuje. Oczywiście mam zawsze duuuży dystans do osób po rozwodzie uznając, że raz obiecał słowa nie dotrzymał to po co i taki. Oczywiście dzieci mi nie przeszkadzają

Czytam sobie Twoje posty i w prawie każdym minimum raz padnie sformułowanie "samotna matka". Przecież ojciec Twojego dziecka bierze udział w opiece nad nią, co nie?
Faceta z dziećmi z poprzedniego związku też byś nazwała samotnym ojcem?
Mam wrażenie, że to jakiś Twój kompleks i straszne odium.

Jakbyś się przyjrzała swojej grupie wiekowej, to się okaże, że jest sporo par z dziećmi z poprzednich/pierwszych związków/małżeństw. Nikt chyba nie robi z tego problemu, o ile ludzie się dogadają na jakich zasadach ma przebiegać wspólne życie.

Ten obraz "samotnej matki", która szuka bankomatu to przejaskrawiona wizja osoby z patologicznym podejściem do życia. W każdej grupie może się znaleźć taką kobieta i wcale niekoniecznie z dziećmi

Odnośnie rozwodników - strasznie surowa ocena, może to nie on odszedł od żony, a ona od niego? Miał się łańcuchem przypiąć? Jesteśmy dorośli i chyba wiemy, że fajnie jak małżeństwo trwa do końca życia, ale nie zawsze tak się da i nie zawsze dlatego, że komuś się znudziło wspólne życie. Czasem po prostu trzeba sie rozstać i żyć dalej.

Więcej luzu. Zachowujesz się tak, jakbyś miała być skazana na jakiś najgorszy sort facetów. Jakby przed Tobą najlepszy kawaler do wzięcia stanął, to byś mu obrzydziła siebie i jego samego, i związki do końca życia.

Kokietujesz, że nie chcesz związku już nigdy i się nie nadajesz, ale za chwilę niby mimochodem wspominasz, że uchodzisz za mega atrakcyjną i bardzo dobrze zarabiasz. Z takimi warunkami, prawie wyrośniętą córką i ułożonymi zasadami z byłym odnośnie opieki nad nią, to Ty jesteś dobra partia.

I dobrze to wiesz, bo inteligencji nie sposób odmówić, tylko mentalność masz i podejście do życia jak zgorzkniała, marudna staruszka. Na to przyjdzie w życiu czas

Rok minął od rozstania, czas zamknąć rozdział tamtego związku za sobą i przestać się nad sobą użalać, jakby Cię już nic nie miało w życiu czekać.
Tak, rozczarowałaś się, nie wyszło Ci jak chciałaś, trudno, tak się w życiu zdarza.

Nie szkoda Ci swojej młodości? Tych fajnych lat na marudzenie i próby przekonywania się, że jedyne co ma prawo Cię cieszyć to "cudze szczęście"?
Daj sobie szansę.

Twoja corka ma 11 lat? Tyle co moja w kwietniu bedzie miec juz 12 i wiesz co z obserwacji widze, ze dużo wiecej kobiet znajduje nowego partnera, gdy ich dzieci sa nastolatkami . Niewiem z czego to wynika.  Pewnie z tego, ze przy malych dzieciach, a juz tym bardziej niemowleciu jest sporo obowiazkow, a wielu facetow nie lubi się czesto swoimi dziećmi zajmowac, a co dopiero cudzymi.  Nastolatki juz maja swój świat i nie ma przy nich prawie wogole obowiazkow, wiec tez kobieta ma dużo lzej chodzić na randki i kogos poznac, tak samo dla faceta to jest lzej. Natomiast minusem moze byc to,ze takie dzieci sa w wieku buntowniczym i tez niewiadomo jak beda reagowac na nowa sytuacje. Natomiast ja znam dość dużo kobiet po 30 i po 40 tce,ktore bedac matkami ulozyly sobie zycie na nowo,  poniewaz ich dzieci juz nie byly małe

Sądzę, że na razie za wcześnie na to. Autorka powinna w pierwszej kolejności solidnie przepracować swoje traumy, lęki, skrajne emocje, rozczarowania, pesymizm. Poza tym chce, jak wcześniej o tym sama wspominała, spełniać się zawodowo. Dlatego podjęła studia podyplomowe. Więc niech to robi. Może z czasem uda się Jej oprzeć tylko na jednej pracy. Nie można Jej odmówić determinacji, siły, ambicji, pracowitości i wręcz kosmicznej energii. Owszem ma setki powodów, aby aktualnie podejmować dwie prace i jeszcze w międzyczasie szukać jakichś zleceń. Jednakże w dłuższej perspektywie może to, chociaż nie musi, odbić się na zdrowiu. Mimo to Autorka już zasłużyła na spore uznanie i szacunek. Niech to będzie taki kopniak energetyczny.
Zaangażowanie Autorki w przedmiotowy temat wskazywał jednoznacznie, że w prawdziwym świecie brakuje Jej kogoś, przy kim mogłaby się wygadać, wyżalić, kto mógłby Ją wspierać, pomagać czy radzić. Skoro odpowiada Jej rozmowa na forum to niech debatuje do woli. Poza tym jeśli to Jej pomaga mentalnie, psychicznie czy emocjonalnie to dobrze. W końcu rozmowa to sposób leczenia. Ważne jest także to, że ma możliwość poznania zarówno opinii kobiet jak i męskiego punktu widzenia. Może to w jakimś niewielkim stopniu pomoże Jej zrozumieć siebie i własne reakcje oraz pozwoli budować na nowo otwartość i zaufanie.

A ja tak sobie myślę, że przepracowanie przepracowaniem, a jak się nie ma szczęścia czy okazji spotkać kogoś sensownego, to nawet najbardziej optymistycznie nastawiony człowiek " z pustego nie naleje"

Fajni faceci nie stoją na każdym rogu.

Bert44 napisał/a:

nikitaa napisał/a:

A ja tak sobie myślę, że przepracowanie przepracowaniem, a jak się nie ma szczęścia czy okazji spotkać kogoś sensownego, to nawet najbardziej optymistycznie nastawiony człowiek " z pustego nie naleje"

Fajni faceci nie stoją na każdym rogu.

Zgadza sie ale jest jakis powod dla ktorego dawała sobą pomiatac i ponizac latami. To juz nie jest pech. A ma swoje przyczyny.  Skad ta bezsilnosc? Co po roku mowi terapeuta? Ze najlepszym wyborem jest ucieczka? Unikanie facetow, problemow, sytuacji ktorym trzeba stawic czola? A może lepiej stawic czola swoim demonom. Kurde rok...

Mi jest po prostu szkoda dziewczyny. Marnuje sobie zycie - mysli jak staruszka.  Ma 36 lat. Dla mnie to malolata

A to czy bedzie miała okazje sie z kims spotkac zelazy od niej

Czy na pewno ucieka? gdyby tak było, to żaden by nie dostał jej nr telefonu. A tymczasem pisze, że ostatnio dwóch dostało i obaj polegli. Nie ma szczęścia do dobrych chłopaków, a byle czego nie chce.

minnie.89 napisał/a:

Jack, ja wcale nie uważam mężczyzn za gorszy gatunek, ale podam przykład sprzed kliku dni.

Jakieś dwa tygodnie temu w Biedronce poznałam kogoś, nie wiem co mi strzeliło do łba, że dałam mu nr telefonu, on do mnie pisze i oczekuje reponsywności że jak on napisał to po minucie odpowiedz bo jak nie to wiadomość "?" "żyjesz" W czwartek napisałam, że postaram się w weekend znaleść chwilę żeby się spotkać, on odpisał "super mam wolny weekend" i tyle. Potem plany się zmieniły coś tam wypadło, oczywiście Pan juz w toku tych licznych wiadomości wypytał czy mam dzieci. Odpisałam, że tak. Wczoraj dostaję wiadomość o takiej treści dosłowny cytat "wcale się nie dziwie e twój byli cie zostawił skoro jesteś jakaś pierdolnieta zarozumiała idiotka co nie szanuje ludzi i ich czasu"
Teraz pytanie gdzie z mojego zachowania wynika brak szacunku? Dwa ja już chęć na bycie wyzywaną mam za sobą. Łatwo się pisze nie wszyscy są tacy.

We wrześniu przy jednym z projektów poznałam takiego inżyniera umówiłam się z nim na lunch nie było chemii bo on chciał się spieszyć, co zrobił nie tylko mnie zwyzywał że jak śmiałam powiedzieć że nie chce kontynuować to jeszcze mnie potrafił zastraszać, że narobi mi problemów w pracy.

Tak masz rację nie wszyscy są tacy

Bert44 czytamy ten sam wątek?
Panowie byli wyzywani czy panowie wyzywali?

minnie.89 napisał/a:

Jack, ja wcale nie uważam mężczyzn za gorszy gatunek, ale podam przykład sprzed kliku dni.

Jakieś dwa tygodnie temu w Biedronce poznałam kogoś, nie wiem co mi strzeliło do łba, że dałam mu nr telefonu, on do mnie pisze i oczekuje reponsywności że jak on napisał to po minucie odpowiedz bo jak nie to wiadomość "?" "żyjesz" W czwartek napisałam, że postaram się w weekend znaleść chwilę żeby się spotkać, on odpisał "super mam wolny weekend" i tyle. Potem plany się zmieniły coś tam wypadło, oczywiście Pan juz w toku tych licznych wiadomości wypytał czy mam dzieci. Odpisałam, że tak. Wczoraj dostaję wiadomość o takiej treści dosłowny cytat "wcale się nie dziwie e twój byli cie zostawił skoro jesteś jakaś pierdolnieta zarozumiała idiotka co nie szanuje ludzi i ich czasu"
Teraz pytanie gdzie z mojego zachowania wynika brak szacunku? Dwa ja już chęć na bycie wyzywaną mam za sobą. Łatwo się pisze nie wszyscy są tacy.

We wrześniu przy jednym z projektów poznałam takiego inżyniera umówiłam się z nim na lunch nie było chemii bo on chciał się spieszyć, co zrobił nie tylko mnie zwyzywał że jak śmiałam powiedzieć że nie chce kontynuować to jeszcze mnie potrafił zastraszać, że narobi mi problemów w pracy.

Tak masz rację nie wszyscy są tacy

Bert44 czytamy ten sam wątek?
Panowie byli wyzywani czy panowie wyzywali?

Myślę, że masz sporo racji, bardzo na siłę usiłuję siebie przekonać do tego, że to jest lepsze.
Czasem jest tak, że jak coś wiele razy powtórzymy to zaczynamy w to wierzyć, staje się to prawdą, a w końcu dobrym rozwiązaniem.

Oczywiście, że jest mi cholernie przykro, że nigdy w życiu nie doświadczyłam miłości, że nigdy w życiu nie byłam chciana, tylko po prostu byłam wygodnym rozwiązaniem.

Oczywiście, że bardzo mnie boli to, kiedy widzę szczęśliwych ludzi, a wiem że sama nigdy tego nie będę mieć.

Trochę tak, jak mówić do daltonisty jaki piękny kolor, chociaż wiemy że on go nigdy nie zobaczy, nie dostrzeże.

Jasne, że dla mnie to jest przykre, że jestem w wieku kiedy moje koleżanki zakładają rodziny, rodzą dzieci, a ja to straciłam bezpowrotnie. To jest cholernie przykre. Oczywiście, że jest mi bardzo przykro dostając zaproszenie na ślub wiedząc, że ja tego miała nie będę. Natomiast staram się jak mogę cieszyć szczęściem innych

To doświadczenie uczy racjonalizmu, może trochę, że podam przykład powiedzmy, ze marzysz o samochodzie np. BMW nowy koszt 300 tys. zatem, możesz kupić używany za 100 tyś, możesz stwierdzić, że tyle nigdy nie będę mieć i wybierasz Dacie albo Opla bo też jedzie, nie ma oczywiście tylu funkcji takiego wyposażenia, takiego komfortu ale jedzie, możesz też nie mieć żadnego bo twierdzisz taki albo żaden i Kobiec.
Wtedy odpowiadasz sobie ok, moje marzenie jest takie, nie mogę go spełnić, zatem zastanawiam się nad tym jaką mam potrzebę, czy moją potrzeba jest dojeżdżanie, czy musze jeździć samochodem czy mogę komunikacją miejską.
W tym miejscu jestem ja, wiesz że marzenia już nie możesz spełnić. Zatem myślisz jakie są potrzeby i w jak najprostszy sposób je zaspokoić. Czy może jednak ta biało niebieska szachownica nie jest aż tyle lepsza od innego samochodu i ten za 150 tys też będzie fajny, komfortowy.
To jest ta sama sytuacja co moja wiesz, że nie będziesz miała dzwonów w Kościele, pięknej uroczystości, rodziny wspólnych świąt i możesz się zastanowić, czy jesteś w stanie zaakceptować kompromis i jeśli tak to jaki czy to że nie będziesz pierwszym właścicielem czy może stwierdzisz no cóż Arkana całkiem podobna do x2 a koszt 140 tys.
A możesz też stwierdzić, że ten albo żaden i niestety chodzisz na nogach i komunikacja miejska.
do każdego z tych rozwiązań musisz się przekonać, a możesz siedzieć i mówić że no co za dramat nie będę mieć tego co chce i nie robić z tym nic

Tacy agresywni idioci  mają to do siebie, że potrafią  latać  zaczepiać każdego. W życiu tacy debile  obskoczą wszystkie możliwe kobiety, które  by im pasowały, a że są spuszczani po brzytwie, to ciągle są wolni i ciągle w obiegu. Trzeba przewalić 50 takich  żeby trafić w końcu na normalnego, o ile  w tym czasie dziewczyna zupełnie się nie zniechęci.
Dziewczyna ma rację. Niech się ceni. Lepiej odpuścić jednego porządnego niż wdać się a jakąś relację z psycholem i może latami się z jakim stalkerem bujać.

żegnam ozięble z dodatkiem ironii.

minnie.89 napisał/a:

Napisaliście tak dużo, że mimo później godziny czuję się zobowiązana odpisać.
Skąd on się wziął, otóż po pierwsze w latach 2000 moda była na xxxxs czyli 175 cm i 50 kg ja wówczas 160 i 55 czasem nawet 57kg nie byłam atrakcyjna, do tego jeśli dotyczymy że byłam typową szarą myszką z rodziny z trudnościami, dotkniętej emigracją, trudnościami finansowymi to byłam mega zakompleksiona. Doatjmy do tego, że raczej spokojne dziewczyny nie robią wrażenia na 20 parolatkach, więc budowałam przeświadczeni że jestem 4 czy 5 kategoria. On się trafił, on mnie chciał jako dziewczynę to było coś zatem czułam się wspaniale. Nie było motyli ale ktoś mnie chciał szok prawda. To niskie poczucie które teraz przerabiam powodowało, że nie widziałam nic co złe, bo wreszcie ktoś był, miałam pierwszego chłopaka w wieku 23 lat! to był szok dla mnie.

Po tym bach ciąża, rodzice załamani co za wstyd i kolejne kompleksy do tego, oczywiście info że no radź sobie, i pojawiło się uzależnienie finansowe i kolejne punkty ujemne żeby czuć się lepiej, z czasem zaczął mną gardzić, bo co jest warta taka osoba nic.

To nie jest tak, że o los tak chciał, sama zbudowałam sobie tą narrację, sama tak się pozycjonowałam.

Czasy się zmieniły co innego stało się modne, ale też moim rówieśnikom już imprezowiczki nie imponują, ten etap mają za sobą, za atrakcyjną uważają taką która nie jest otyła, jest zadbana, ma coś do powiedzenia, plusem staje się inteligencja czy erudycja, a także niezależność finansowa czy zainteresowania, perspektywy, to czy ta kobieta może być dla niego wsparciem czy tylko oczekuje opieki nad sobą. Niestety ja mam zakodowany patologiczny obraz że samotnej mamy nikt nie chce, chociaż powinnam o sobie mówić jako o samodzielnej mamie. Zdaję sobie sprawę, że znaczna część mężczyzn nie jest w stanie zaakcetpować nie spowojego dziecka, nawet jak oni mają, to jednak nie są skorzy to akceptowania przeszłości partnerki.

To czemu na mnie krzyczą nie jest związane z wzorcami, moj tata nigdy nie krzyknął na mamę.
Cieżko powiedzieć, że ja trafiam na debili skoro generalnie ja byłam tylko w jednym długi związku, więc jak można stwierdzić, że ja na takich trafiam, jakbym mielą 20 takich za sobą to co innego.

Nikt nie został zwyzywany, pajaca z ulicy po prostu przeczytałam wiadomość i zakończyłam, ten z siłowni owszem to moja wina, ja po prostu nie wierzę w to, że nie wyglądając jak Kate Moss mogę się komuś podobać. I tyle. Stad pojawia się panika.

Tą narrację wyniosłaś z domu. Każdy powód był dobry żeby sobie dokopać. Teraz też szukasz powodów aby się umniejszyć. Jeśli myślisz, że nie jesteś nic warta to automatycznie uważasz, że nie masz szans na dobrego, wartościowego partnera ,i przekonujesz sama siebie, że taki nie będzie Cię chciał. A skoro nie masz szans na wartościowego to byle czego nie chcesz.
Dobrze, ze nie chcesz byle czego, natomiast nie jest prawdą, że ten wartościowy nie będzie Cię chciał.

Najpierw uwierz w siebie - w swoją wartość, w swoje zalety. To pierwszy, podstawowy  krok w dobrą stronę. Ludzie szukają różnych rzeczy u partnera, trochę na zasadzie wyrównywania braków. Chodzi mi o takie pozytywne wyrównywanie - osoba bardzo energiczna chce spokojniejszego partnera itp.

zastanawiam się, skąd u kogoś w wieku 36 lat takie przekonanie o tym, że tylko wysokie i szczupłe dziewczyny mają powodzenie.
nie wierzę, że w Twoim otoczeniu były tylko 175/50 kg wagi? wiemy że to bzdura.
2 sprawa- trudno uwierzyć, że na 13 lat ktoś wchodzi w związek w którym cały czas jest nieszczęśliwy i tyle czasu w tym tkwi. Musiało być coś
dobrego w tym wszystkim
no i co z tą terapią? czy naprawdę masz kogoś z kim udało Ci sie złapać kontakt, robisz jakies postępy?
bo to co mnie uderza to pozbawianie siebie wpływu na swój los, bierność.

minnie.89 napisał/a:

To czemu na mnie krzyczą nie jest związane z wzorcami, moj tata nigdy nie krzyknął na mamę.
Cieżko powiedzieć, że ja trafiam na debili skoro generalnie ja byłam tylko w jednym długi związku, więc jak można stwierdzić, że ja na takich trafiam, jakbym mielą 20 takich za sobą to co innego.

Nikt nie został zwyzywany, pajaca z ulicy po prostu przeczytałam wiadomość i zakończyłam, ten z siłowni owszem to moja wina, ja po prostu nie wierzę w to, że nie wyglądając jak Kate Moss mogę się komuś podobać. I tyle. Stad pojawia się panika.

Jesli to w odniesieniu do mojego postu, to nie, nie twierdziłam, że krzyk ma związek z wzorcami wyniesionymi z domu. Jedna sprawa to taka, że co się dokładnie dzieje, że sytuacja kończy się czyimś krzykiem na ciebie. Jak się zachowujesz, co dokładnie mówisz, ze kogoś tak wkurzasz? Albo czego nie robisz?
Druga sprawa, zupełnie inna, to taka, czy masz dobre wzorce w rodzinie i wśród przyjaciół co do zdrowego współistnienia w parze.
Co do jakiejś tam Kate Moss - jeśli to prawda, to nie ma sensu z tobą dalej pisać bo pomimo wieku zatrzymałaś się na etapie durnej dziesięciolatki.

Nie gniewaj się, ale w PL nie ma takiej biedy, by być faktycznie uzależnionym ekonomicznie.
Z średniej pensji + alimenty mozna wynająć mieszkanie  i zyc w spokoju, tylko że skromnie.
Nie musi to byc mieszkanie za 4 tys.
A Ty masz jednak zdolność kredytową, więc pewnie nie jesteś ba najniższym wynagrodzeniu.
Nie piszę tego, by Ci dokuczyć, ale myślę że sposób  w jako spostrzegasz swoje małżeństwo, ci szkodzi.
Dlatego pytałam czy coś w tym temacie wyjaśnia terapia, bo jeśli przez rok tkwisz w swoim pokrzywdzeniu to koze jednak w złym miejscu zainwestowane pieniądze.
Może warto zmienić terapeutę?
Zgadzam się z Bertem że nie podejmując wysiłku przyjrzenia się sobie w związku w którym byłaś i zauważeniu swojej roli w nim, masz duże szanse trafić na podobny układ.

Ela210 napisał/a:

Nie gniewaj się, ale w PL nie ma takiej biedy, by być faktycznie uzależnionym ekonomicznie.
Z średniej pensji + alimenty mozna wynająć mieszkanie  i zyc w spokoju, tylko że skromnie.
Nie musi to byc mieszkanie za 4 tys.
A Ty masz jednak zdolność kredytową, więc pewnie nie jesteś ba najniższym wynagrodzeniu.
Nie piszę tego, by Ci dokuczyć, ale myślę że sposób  w jako spostrzegasz swoje małżeństwo, ci szkodzi.
Dlatego pytałam czy coś w tym temacie wyjaśnia terapia, bo jeśli przez rok tkwisz w swoim pokrzywdzeniu to koze jednak w złym miejscu zainwestowane pieniądze.
Może warto zmienić terapeutę?
Zgadzam się z Bertem że nie podejmując wysiłku przyjrzenia się sobie w związku w którym byłaś i zauważeniu swojej roli w nim, masz duże szanse trafić na podobny układ.

Tak masz rację, ja w związku przyjęłam rolę posługaczki, pracownika może lepiej. Moje niskie poczucie wartości podobało że nie chciałam odejść, gdzieś tam jeszcze w tym wszystkim była wygoda, że dziecko ma pełne dom, że ja nie muszę walczyć, ale tak masz rację żałuję, że nie zrobiłam tego z 10 lat temu wtedy pewnie łatwiej byłoby mi ułożyć sobie życie niż teraz, chociaż to tylko teoria, że 26 latce z maleńki dzieckiem będzie łatwiej niż 36latce z nastolatką, nie ma żadnych reguł. Dziś już wiem jak wiele błędów popełniłam.

Z ciekawości zalogowałam się na jakiś portal randkowy, ale o matko piszą do mnie głównie panowie 50+ nie wiem po co

Ela210 napisał/a:

Możesz sobie zrobić ograniczenie wiekowe na portalu, warto.
Chociaż Panowie 50 mają prawdopodobnie dorosłe dzieci i stabilną sytuację, więc może nie wykluczaj z marszu.

Ela, myśle, że mentalnie byśmy nie mieli tych samych potrzeb, jednak stateczne siedzenie w domu to nie do końca mój klimat, zdecydowanie bardzie ja chce jeszcze poznawać nowe miejsca nie koniecznie Ciechocinek Rolki czy jogging dużo bardziej mi odpowiada niż spokojny spacer, więc penie byłoby trudno do tego ja raczej chciałabym rozwijać karierę zawodową a nie myśleć o emeryturze. Nie przekreślam, tylko byłoby to przykre założenie że na chwilę, bo w dłużej perspektywie byłoby to dla obu stron męczące, tak myślę.

Myślę, że terapie skręciła w zła stronę ostatnio, za bardzo skupia się na przeszłości.

Ela210 napisał/a:

ech, nie moją rolą jest Ciebie przekonywać, ale zdziwiłabyś się jak daleko moim rówiesnikom do Ciechocinka i kapci jest 
bardziej marudzą przemęczeni 40+ latkowie z małymi dziećmi na karku
ale rozumiem że dla Ciebie to spora jednak róznica wieku, ponad 10 lat

Ja się ostatnimi czasy sama czuję jak powojenna stara babcia

Bert44 napisał/a:

Polowa moich kumpli uwaza ze fajnie by bylo jakby partnerka uczestniczyla. Np. na rowerze czy wspinaczke czy nawet silownie. Wiec tu skurat się mylisz w wieku przypadkach.

Wielu nie chce sie siedziec w domu a z zonami siedzą. To dopiero dramat.

Wiec chec podrozy czy czegokolwiek zeby nie bylo nudno. To zaleta.

To chyba zależy od osoby, no trudno, żeby młoda osoba chciała siedzieć w domu

Oczywiście, że dla niego to byłaby duża zaleta, tylko czy dla mnie byłaby to zaleta, że ja dla niego będę zaletą

Ela210 napisał/a:

ech, nie moją rolą jest Ciebie przekonywać, ale zdziwiłabyś się jak daleko moim rówiesnikom do Ciechocinka i kapci jest 
bardziej marudzą przemęczeni 40+ latkowie z małymi dziećmi na karku
ale rozumiem że dla Ciebie to spora jednak róznica wieku, ponad 10 lat

40 lat i małe dziecko no jak? Przecież moj były ma 38 lat i ma 11 letnie dziecko, raczej taki 40+ to ma dziecko w liceum a nie małe

Ela wiesz wiek wiekiem kiedy miałam 20 lat +10 wydawało mi się super, ale koniec w końców był równieśnik, teraz +10 to chyba mentalna przepaść, nawet nie teraz ale jakie to ma perspektywy na przyszłość?

Oczywiście kto z kim przestaje ten się takim staje, ja w jednym miejscu pracy mam ludzi bardzo młodych w drugim raczej starszych i muszę powiedzieć że z obiema grupami się dogaduję, to raczej kwestia osoby niż wieku, daleko mi do dyskryminacji poprzez wiek, raczej myślałabym o tym, czy mamy wspólne cele, plany, czy jesteśmy w stanie coś robić. Ja lubię nie tylko jeździć na rolkach wokół stadionu ale też grać w planszówki lubię też odkrywać nowe smaki nową kuchnie. Jasne, że cenie też tradycję bo w niedzielę rosół musi być ale nie chciałabym się zamykać na jeden schemat. Od klik dni mamy nowego kolegę w pracy mimo że ma 39 lat to co roku wakacje z biura podróży i tak siedzi w tym hotelu, prawie z krzesła spadłam, że jak tak można, zatem są i tacy

teraz +10 to chyba mentalna przepaść, nawet nie teraz ale jakie to ma perspektywy na przyszłość?

nikitaa napisał/a:

minnie.89 napisał/a:

teraz +10 to chyba mentalna przepaść, nawet nie teraz ale jakie to ma perspektywy na przyszłość?

Dokładnie
Są wysportowani pięćdziesięciolatkowie, tylko za 10 lat zaczną się jego kłopoty ze zdrowiem, a Ty wejdziesz w okres, kiedy kobieta chce i może. Kiepska perspektywa na przyszłość.
Nie wyobrażam sobie mieć 10 lat starszego męża.
A że tacy piszą do Ciebie to mnie nie dziwi, każdy chciałby na coś lepszego się załapać.

A to jest też różnie, moja babcia ma 86 lat, oczywiście od 40 lat nie pracuje, bo miała nadciśnienie. Jej koleżanka ze szkoły w latach 80 wyjechała do USA, ostatnio podobnież poznała jakiegoś typa z Japonii urodzony już USA, ale chodzą codziennie na basen, biegają, i mają się świetnie, więc ruch z głową nie zawsze podwoduje, że po 60 to już dramat.

minnie.89 napisał/a:

Oczywiście, wszyscy wiemy, że to stereotypy, że ktoś kto ma rozwód za sobą będzie gorszy, bo już raz słowa nie dotrzymał, może być lepszy bo wie jak boli rozstanie .

Tego stereotypu nie znałem.  Wiem ze jak sie komuś zwiazek rozpadł to z jakiejs przyczyny. To roznie bywa. Ta rozmowa juz byla wiec bez sensu powtarzać. Moze to babka odeszla.

A niektorzy mowia ze rozwodnik to zaleta - dobry w lozku bo duze doswiadczenie. Tez czasem stereotypy