On chce się rozstać - Netkobiety.pl

Nie tyle czarny scenariusz co po prostu statystyki samotnego macierzyństwa.

Smutna - twój przykład....jest pozbawiony sensu. Negacja nawet nie seksualności samej w sobie, ale jakiejkolwiek relacji jest tak samo, jak nie gorsza niż nadmierna, niepohamowana seksualność. To tak jakby nie kupować samochodu, bo na drogach tyle ludzi ginie każdego roku i zawsze jakiś pijak się na kółkiem trafi. A minnie.89 zwyczajnie projektuje swoje doświadczenia na wszystkich facetów.

minnie.89 nie daj sobie wmówić męskiemu szowiniście, że jesteś jakąś tam egoistką albo masz inne zaburzenia, bo nie chcesz się życiowo podkładać jakiemuś innemu męskiemu władcy.
Zgadzam się z większością Twoich przemyśleń. Jak nie masz ochoty to wcale nie musisz zamieniać się w usłużną partnerkę obsługującą jakiegoś noszącego spodnie.
Ciesz się życiem na ile możesz, czerp z niego jak najwięcej przyjemności bo pracy i obowiązków  Ci nie brakuje.
Jak spotkasz takiego, dla którego zmienisz swoje zdanie o facetach ( ja spotkałam) to samo "pójdzie"
Tymczasem trzymaj się swojej wersji, bo to dobra podstawa by stworzyć związek niemal doskonały z niemal doskonałym partnerem. Jak się nie ma parcia na związek i wie dokładnie czego chce, to tylko taka opcja wchodzi w grę. Potrafisz o siebie zadbać, potrafisz tak sobie poukładać życie, że już nigdy nie będziesz od nikogo zależna, już nikt niczego nie będzie Ci narzucał ani do niczego zmuszał. Takich facetów nie ma wielu, bo większość ma wobec kobiet oczekiwania posłuszeństwa i podporządkowania się, oczekiwania, że on będzie tym który dostaje pod nos wikt i opierunek, w dodatku to on rozdaje karty. Są jednak inni, są tacy, którzy potrafią stworzyć prawdziwie partnerski związek,  z na tyle silną osobowością i poczuciem wartości, że nie muszą tego na co dzień udowadniać przez podporządkowywanie sobie kobiety. Taki mężczyzna potrafi być opoką, filarem rodziny, potrafi swoją spokojną pewnością siebie dać w każdej sytuacji poczucie bezpieczeństwa. Takiego  Ci życzę, bo tacy istnieją.

Minnie
1 zasada to daj sobie trochę czasu, bo tylko się poranisz.
Nie nawiązuj pochopnych znajomości, nie rozdawaj telefonu.
Naucz się uprzejmie kończyć znajomości coś w stylu: dziękuję, miło spędziłam czas, życzę Ci powodzenia.
A jeśli mimo tego ktoś nie wytrzyma nerwowo i Ci ubliża, to niech to po Tobie spłynie.
Poza tym i praca i ulica to moim zdaniem fatalne miejsce na szukanie romansów.

Najlepsze jest to, że takie zachowania jedynie ugruntowują Cię w przekonaniu o słuszności własnych decyzji w zakresie relacji damsko - męskich.
Niestety, ale tępych przygłupów nie brakuje, bez względu na płeć. A skoro trafiasz na takich debili to rzeczywiście lepiej jest odpuścić sobie niż cokolwiek uskuteczniać na siłę.
Realizuj się wg własnego projektu, własnego planu, wlasnego uznania.

Tinder nie wchodzi w grę
Poza licznymi godzinami w pracy w której spędzam między 60 a 80 h w tygodniu połowę w biurze, pozastałą część w domu plus dojazdy to już jest mega cieżko.

Oczywiście masz rację, nie powinnam nikomu na ulicy dawać nr telefonu. Tak masz rację, powinnam osoby wiązane z pracy z góry skreślić, bo to tylko niepotrzebny problem.

Jasne, że wychodzą, ale nie celem poznania kogoś tylko wypicia 5 drinków Uber i dom Bez znaczenia, co ma być to będzie, bycie samotną matką to nie jest największa dziejowa tragedia.

Nie panikuję, chociaż mam z tyłu głowy, że im jestem starsza tym będzie trudniej.

Ja nie mam żadnego doświadczenia w budowaniu relacji damsko męskich w dojrzałym ba nawet dorosłym wieku, kiedy się związałam z moim byłym byłam jeszcze na studiach inaczej jest kiedy masz 23 lata inne oczekiwania, inne wymagania.
Oczywistym jest to, że wchodzisz w to z zamiarem założenia kiedyś rodziny, teraz już takiego zamiaru nie mam, więc pojawiają się pytania po co? Czemu ma to służyć? Jaki jest cel?

Masz dużo racji, zależy czego się oczekuje. Ja zostałam wychowana w przeświadczeniu, że ludzie łączą się żeby mieć rodzinę. Każda para w mojej rodzinie poznała się mają dzieci i razem żyja, owszem z czasem mają wnuki, prawnuki. Jednak ich cel był jeden.
Oczywiście nie sposób porównywać związków z lat 60 80 z obecnymi czasami, dziś żyjemy inaczej. Kiedyś trzeba było być żonatym żeby mieć przydział na mieszkanie. Dziś nawet kawaler może mieć 200 apartament jak go stać, kiedyś przydział na kawalerkę.

Pojawi się pytanie, czym taka relacja różni się od przyjaźni? W mojej ocenie niczym. Każdy ma swój dom czy mieszkanie, swoich znajomych, swoje życie. Zasadniczo problemy kręcą się wokół dzieci, (nie ważne ile mają lat) nie masz ich, to nie ma tematu. Ta osoba nie jest dla tych dzieciaków kimś ważnym, zatem pojawia się rywalizacja, złość, obawa. 4 lata temu zmarł ojciec mojej koleżanki, kiedy wpomniałam, że jej mama jako młoda wdowa lat 63 mogłaby kogoś poznać, to od razu pojawiło, się że co to ma znaczyć, że jeszcze majątek przejmie. Dorosła kobieta, to czego oczekiwać od dzieci, nastolatków.

Oczywiście, że napiszecie, no może Cię wsparć, ale jak i w czym? Powie i dasz radę, czy że poradzisz sobie wierzę w Ciebie, przecież to są puste słowa.

Tak, dotyczy samotnej matki

Normalnie to już nigdy nie będzie, bo on nie jest i nigdy nie będzie ojcem dla tych dzieci.

Dodatkowo, raczej mało kto jest zainteresowany, żeby pchać się w związek z samotną matka nastolatki

Tak, obecnie ma 11 lat, wiec przy zachowaniu dzisiejszych standardów za jakieś 15 lat najwcześniej

Mam nadzieję, że nie, tj. nikt tak dobrze jak ja jak trudno jest zaakceptować fakt utraty młodych lat które powinno się poświęcić na korzystanie z życia.
Oczywiście poruszę z nią ten temat, nei zachowam się jak moi rodzice, że ucieknę od problemu.

Dlaczego zakładacie że ja mam ją straszyć? Wiele razy to podkreślałam, że jestem jedyną osobą w rodzinie której nie wyszło, zatem statystycznie nie koniecznie musi powielić moj błąd.

Nie mam zamiaru jej straszyć, absolutnie, po prostu mnie nie wyszło i tyle cała filozofia

Oczywiście, że staramy się dla dzieci jak najlepiej.
Absolutnie nie mogę powiedzieć, że mężczyźni są zli, bo to nie jest prawdą.

Po prostu mi nie wyszło i tyle, ale mam nadzieję, że mojej córce się uda

Moje podejście do związków nie jest że to jest złe, bo uważam, że człowiek jest zwierzęciem stadnym i absolutnie potrzebuje tej drugiej osoby.

Z czym jest ta strata?
Serio, mamy wokół siebie tyle szczęśliwych fajnych par, więc wierzę że jej się uda.

Nie wiem skąd pomysły, że ja mogę mieć żal do mężczyzn, że mogę ich uznawać za źródło całego zła.

Jasne, że związki się rozpadają, jasne, że ludzie się rozstają, rozwodzą, oj tego jest dużo.

Dla mnie zupełnie normalny jest to, że pomiędzy 16-26 rokiem życia zbiera się te doświadczenia, jeden chłopak, dziewczyna, ton. jest ten czas, żeby poznać czego się potrzebuje, czego się oczekuje, co jest ważne, ale też czas żeby poznać siebie. Ja tego czasu już nie mam, ja ten czas poświęciłam na problemy rodzinne, dlatego bezmyślnie weszłam w związek który nie był dla mnie dobry. Być może gdybym go poznała 5 lat później, to zbudowalibyśmy coś lepszego, albo właśnie od razu bym z tego wyszła.
Ja poznając go byłam mocno zakompleksiona, wiedziałam co było, i cieszyłam się że ktokolwiek mnie chce. Nie zwróciłam uwagi, że on nigdy nie się nie starał, po prostu dostał za darmo, bez najmniejszego wysiłku.

Dziś kiedy już wiem, że temat związków jest zamknięty skupiam się na innych rzeczach, na dziecku, na pracy, na rozwoju. Czasem trzeba umieć zaakceptować to że nie będzie się miało tego czego się chce.

Związek dla mnie to rodzina, jeśli jej zabudowanie nie jest możliwe, nie ma to najmniejszego sensu, bo ja nie planuję robić za czzsoumilacza dla kogoś.

Johny to skończyłeś polonistykę? Jakiś humanistyczny kierunek? Bardzo ciekawa interpretacja.
Ja tu widzę coś takiego, że Minnie wie że są różne rodzaje związków, ale ją interesuje jakiś konkretny. Istnieją różne zwierzęta domowe, ale ja jestem skłonny mieć w domu tylko psa. Coś takiego. Każdy chyba ma mieć prawo do swoich preferencji? Tutaj faktycznie zgodzę się, że preferencje ograniczają nasze możliwości, ale wypieranie swoich potrzeb chyba też.
Absurd polega chyba tylko na tym że Minnie nie mówi tip-top polskim, chociaż dla mnie i tak wypowiedz jest zrozumiała.

Każdy ma swoj czas. Przecież ona dopiero rok temu się rozstała z partnerem. Nie ma co jej poganiać. Rok to nie jest jeszcze niezdrowo żeby nadal zachować negatywne podejście. Ela mądrze napisała żeby dać sobie czas. Lepiej tak niż szukać plasterka.

Wrocilas do tematu z pytaniem:

Jesli w zyciu szukamy odpowiedzi na pytanie zwiazane z uczuciami, to najprostszym rozwiazaniem jest siegnac pamiecia do przeszlosci i przypomniec sobie sytuacje, w ktorych wczesniej mielismy te uczucia.
Co Tobie dawalo radosc zycia i uczucie bycia szczesliwa w przeszlosci?

W moim zyciu - i uwazam, ze w zyciu kazdego czlowieka - wszystkie najpiekniejsze i najsmutniejsze momenty zwiazane byly z ludzmi.
Nawet jesli czesc z nich byla w srodowisku pracy, zawsze zwiazane byly z konkretnymi ludzmi w tym srodowisku.
Byly to tez momenty, w ktorych ci ludzie wplyneli w jakis sposob na moj dobrostan np. ktos nie musial poswiecic mi swojego wysilku a jednak to wybral.
A zatem absurdem byloby szukac tych najpiekniejszych momentow w zdystansowanej od ludzi "niezaleznosci".

O ile roszczenie sobie aby relacje z ludzmi skutkowaly produkcja samych tych najpiekniejszych momentow nikomu jeszcze - z tego co wiem - nie poskutkowalo, to nauka o ludziach, ktorej fundamentem jest empatia (czyli wspolodczuwanie cierpienia innych ludzi) pozwala tak dobierac sobie ludzi wokol, ze pomimo smutnych momentow, wiecej jest tych najpiekniejszych, ktore sa tym co sprawia, ze przetrwanie zamienia sie w zycie.

Fakt wyboru osoby, ktora miala negatywny wplyw na twoje zycie, a pozniej trwanie w tej sytuacji przez 10 lat nie jest efektem natury ludzkiej ani natury ludzkich relacji tylko twojego historycznego braku wiedzy o ludziach (nie spodziewalas sie, ze osoba, ktora objawiala sie narcystycznymi cechami w fazie love bombing, stanie sie narcyzem w pozniejszej fazie a gdy tak sie stalo to nie spodziewalas sie jak beznadziejna jest twoja sytuacja - bo gdyby bylo inaczej to bys tej osoby nie wybrala a pozniej nie poswiecila jej tylu lat swojego zycia).

A skoro twoja sytuacja to nie niezmienialny efekt natury wszystkich ludzkich relacji to rozwiazaniem rowniez nie jest bycie "niezaleznym" i jakos sobie w zyciu radzenie - ktore doprowadzilo Cie dokladnie do tego uczucia pustki, ktore teraz odczuwasz pytajac "co zrobic aby wrocila radosc zycia".

Rozwiazaniem jest zmiana techniki budowania relacji tak aby to malymi krokami nawiazywac glebsze relacje z ludzmi.
Taniec jest dobra analogia tego jak czlowiek powinien budowac relacje z innymi, robiac kroki w roznych kierunkach, utrzymujac kontakt ze swoimi uczuciami, ufajac im, cieszac sie procesem i mogac zawsze zejsc z parkietu gdy czujemy, ze cos jest nie tak.
Sprint na 300 metrow, z kolei, to analogia techniki budowania relacji, ktora bazuje na szczesciu - sa tacy, ktorym sie udalo i sa szczesliwi (w tym ja), sa tez tacy ktorzy wpadli w blender i ich zmielilo (w tym tez ja we wczesniejszych zwiazkach romatycznych i innego rodzaju zwiazkach przez duza czesc zycia).

Jesli boisz sie, ze Cie zmieli to pora nauczyc sie tanczyc.
Ale niezaleznie jak malymi krokami, droga do radosci zycia uslana jest zwiazkami z ludzmi i wzajemna zaleznoscia - tak samo w naszej przeszlosci, jak teraz i kazdego kolejnego dnia az do smierci.

Myślę, że masz sporo racji, bardzo na siłę usiłuję siebie przekonać do tego, że to jest lepsze.
Czasem jest tak, że jak coś wiele razy powtórzymy to zaczynamy w to wierzyć, staje się to prawdą, a w końcu dobrym rozwiązaniem.

Oczywiście, że jest mi cholernie przykro, że nigdy w życiu nie doświadczyłam miłości, że nigdy w życiu nie byłam chciana, tylko po prostu byłam wygodnym rozwiązaniem.

Oczywiście, że bardzo mnie boli to, kiedy widzę szczęśliwych ludzi, a wiem że sama nigdy tego nie będę mieć.

Trochę tak, jak mówić do daltonisty jaki piękny kolor, chociaż wiemy że on go nigdy nie zobaczy, nie dostrzeże.

Jasne, że dla mnie to jest przykre, że jestem w wieku kiedy moje koleżanki zakładają rodziny, rodzą dzieci, a ja to straciłam bezpowrotnie. To jest cholernie przykre. Oczywiście, że jest mi bardzo przykro dostając zaproszenie na ślub wiedząc, że ja tego miała nie będę. Natomiast staram się jak mogę cieszyć szczęściem innych

To doświadczenie uczy racjonalizmu, może trochę, że podam przykład powiedzmy, ze marzysz o samochodzie np. BMW nowy koszt 300 tys. zatem, możesz kupić używany za 100 tyś, możesz stwierdzić, że tyle nigdy nie będę mieć i wybierasz Dacie albo Opla bo też jedzie, nie ma oczywiście tylu funkcji takiego wyposażenia, takiego komfortu ale jedzie, możesz też nie mieć żadnego bo twierdzisz taki albo żaden i Kobiec.
Wtedy odpowiadasz sobie ok, moje marzenie jest takie, nie mogę go spełnić, zatem zastanawiam się nad tym jaką mam potrzebę, czy moją potrzeba jest dojeżdżanie, czy musze jeździć samochodem czy mogę komunikacją miejską.
W tym miejscu jestem ja, wiesz że marzenia już nie możesz spełnić. Zatem myślisz jakie są potrzeby i w jak najprostszy sposób je zaspokoić. Czy może jednak ta biało niebieska szachownica nie jest aż tyle lepsza od innego samochodu i ten za 150 tys też będzie fajny, komfortowy.
To jest ta sama sytuacja co moja wiesz, że nie będziesz miała dzwonów w Kościele, pięknej uroczystości, rodziny wspólnych świąt i możesz się zastanowić, czy jesteś w stanie zaakceptować kompromis i jeśli tak to jaki czy to że nie będziesz pierwszym właścicielem czy może stwierdzisz no cóż Arkana całkiem podobna do x2 a koszt 140 tys.
A możesz też stwierdzić, że ten albo żaden i niestety chodzisz na nogach i komunikacja miejska.
do każdego z tych rozwiązań musisz się przekonać, a możesz siedzieć i mówić że no co za dramat nie będę mieć tego co chce i nie robić z tym nic

Oj Bert, bądźmy szczerzy, jaki normalny zdrowy umysłowo facet poniżej 40 zainteresuje się samotna matką, która ma da etaty żeby spłacać kredyty? Samotna matką która ma wolny jeden weekend w miesiącu? Każdy zdrowy normalnie myślący stwierdza jest masa wolnych 33 latek bez takich zobowiązań, po co mu to? Ile znasz samotnych matek które jest wstanie miesięczne na zobowiązania w postaci rat, opłat wyciągnąć 7 tys? Dodaj do tego jedzenie, odzież i robi się nie mała kwota. Ja absolutnie nie oczekuję od niego ani złotóweczki, bo sama sobie radzę.

Oczywiście bardzo chętnie zainteresuje się taki, który stwierdzi, że mogę się do niej wprowadzić, po co mam płacić 3 tys. za wynajm jak mogę u niej siedzieć, i tak gotuje, bo ma dziecko, więc no wiadomo, że zrobi. I tak pierze prasuje bo ma dziecko, wiec kolejny obowiązek mi odpada. I tak sprząta, więc mam super wygodne życie na czyjś koszt. Po co mi coś takiego?

Samoograniający się szuka dyspozycyjnej kobiety, z którą może gdzieś wyjść pojechać, a nie takiej która zapierdala jak mała mróweczka.

Serio, jak mam wolną chwilę to wolę poświęcić ją na odpoczynek, czy na dodatkowe zlecenie a nie na słuchanie jaki to on nie jest zajebisty.

Odpowiedź jest prosta, moje dziecko nie będzie mieszkało u obcego chłopa. Nie ma takiej najmniejszej możliwości, należy szanować jej odrębność, prawo do własnej przestrzeni, prywatności a nie bycia gościem u kogoś. Nie ma takiej najmniejszej możliwości.

Biorąc pod uwagę, iż ja mam dziecko na utrzymaniu, które jest tylko i wyłącznie moim dzieckiem, coś takiego jak wspólny budżet nie wchodzi w grę.

Po tym, no serio, ale jak jest niezależny finansowo to nie po to żeby mieć ciężar na głowie, taki zawsze wybiera kobietę która nie ma tak licznych zobowiązań. Z którą zwyczajnie może cieszyć się życiem, a nie inwestować w nią i jej dziecko.

Właśnie dlatego, jest milion rolek że związek z samotną matką to patologia, bo ona oczekuje od Ciebie kasy, dziecko najważniejsze a Ty nie masz w tym układzie nic. W sumie mnie to nie dziwi, bo taka jest prawda, czym innym są przypadki osób które same potrzebują wsparcia, bo wiedzą, że tu po prostu jest im łatwiej. Samotna matka ma mniejsze wymagania, nie oczekuje od niego, że ją gdzieś zabierze, bo sama nie ma czasu. Nie ważne czy masz 10 kg nadwagi czy 20 ona to i tak przymknie oko bo nie ma wyjścia.

Nie widzę wszystkiego w czarnych barwach, widzę wszystko realistycznie i to bardzo realistycznie.

Nie oszukujmy się, gdybym ja miała wybór to też wybrałabym niezależnego ogarniętego, a nie takiego który ma alimenty w wysokości 3/5 wynagrodzenia i wrzeszczącą byłą która oczekuje, że będzie na każde jej skinienie, bo inaczej dzieci nie zobaczy przez miesiąc.

Bert, dziękuję

Ja po prostu wiem, że teraz to ja nie mam dla tego kogoś żadnej funkcji roli. Owszem wiem, że to nie Thermomix i pytanie jakie ma funkcje i co może wykonać natomiast uwzględniając stan na tu i teraz, wiem, że mogę mieć albo pasożyta albo nic, bo dla takiego który nie jest pasożytem to raczej on nie będzie zainteresowany mając wybór pomiędzy samotną mamą z licznymi zobowiązaniami a singielka bez zobowiązań w pełni dyspozycyjną.

Gratulacje, dużo spełniania w nowej roli, to jednak wymagająca rola Pamiętaj małe dzieci spać nie dają, duże dzieci żyć nie dają Jednak mimo wszystko warto

Z pewnością mając bąbla w przedszkolu to nieco łatwiej niż nastolatkę która ma pretensje o wszystko w tym wymagania nowego iPhone Każdy jest cringowy i się na niczym nie zna, oczywiście odzież rozwalona wszędzie także ciesz się każdą chwilą z maluszkiem

Oczywiście, czasem tak jest, że różnica wieku pomiędzy dziećmi wynosi nawet 10 lat.

Jasne, że samotne macierzyństwo nie powoduje, iż przestaje się być być kobietą. Oczywiście, że dla kogoś kto ma lat 30 związek z taką kobietą może się jawić jako coś mało atrakcyjnego, bo jednak jest zdecydowanie mniej dyspozycyjna. Pewnie, im więcej ktoś ma więcej lat, więcej doświadczeń więcej osób z grona jego znajomych ma dzieci, jest bardziej tolerancyjny, bardziej wyrozumiały. Bardziej skłonny do zaakceptowania takiej sytuacji. Nie zmienia to jednak faktu, iż mamy obecnie plagę osób o wysokim mniemaniu które siebie uznają za bóstwo i wybawienie nie wiele sobą reprezentują umniejszających innym np. z racji tego, że są samotną mamą. Czasem to bardzo niesprawiedliwe, bo ta samotna mama radzi sobie sama, sama ogrania dom, sama pracuje, wiąże koniec z końcem, nie zawsze drze koty z byłym, wyzywa go od patoli. Po prostu nie wyszło, było, ale się skońyczyło. Wiele moich koleżanek zwraca na to uwagę, że ja nigdy otrawcie nie mówię źle o ojcu mojej córki, że zawsze dobrze, że doceniam, jak ją gdzieś zabierze, coś jej kupi. Nie mam do niego żalu. Uznał, że lepiej będzie mu z kimś innym i tyle, pogodziłam się z tym

Co nie zmienia faktu, iż na pasożyta nie jest gotowa i nigdy nie będę.

Ale na tym etapie minnie nie widzi innej opcji. Dla niej ma innych facetow. Tak jak pisalas pewnie czasu potrzebuje zeby emocje i żal sie wyciszyly. Odzyskala troche optymizmu wiec jakos to będzie

Mam 2 corki. Starsza ma 19 lat. W pewnym wieku pare lat wstecz sie zaczelo. Ze mna szło na noże. Wszystko czarno-biale a do tego ona zawsze ma racje. I tata jest glupi oczywiscie. Teraz wiem ze to byl okres jej buntu i zerwania z rodzicami  - pojscia na swoje i autonomii. Dorosla znow mamy dobry kontakt. Za to mlodsza wchodzi wlasnie w ten wiek i znow sie zaczyna. Teraz biore to na miekko - wiem jak bedzie

Takze to crigowe to cringowe - to dobrze znam. Bajzel wokół siebie dobrze znam. Inne rzeczy dobrze znam. Ciezki okres dla rodizca ale jak zaakceptuje sie ze to przejsciowe to idzie wytrzymac

Przesadzasz minnie, mocno przesadzasz

Porownujac teksty minnie i raki, mimo roznicy w budowie zdan, sa identyczne.
Raka sprowadza wszystkie swoje porazki w relacjach do tego, ze nie jest przystojniakiem,
Minnie do tego, ze jest samotna matka.

I w obu przypadkach osoby te sa calkowicie zamkniete na zmiane czegokolwiek w swoim zyciu w drodze do szukania rozwiazan.
Sa tutaj wylacznie po to aby narzekac jak jest im zle i prowadzic wewnetrznie sprzeczne monologi, w ktorych z jednej strony nie oczekuja, ze swiat sie dla nich zmieni, z drugiej uwazaja, ze oni sami nie moga nic zmienic i pytaja "co teraz?".

Brzmi sensownie. Rzeczywiście warto zastanowić się czego ty chcesz. Na razie widzę dużo się zastanawiasz czego ktoś od ciebie chce, czego może chcieć i dlaczego tego nie spełnisz.
Nie wiem czy z terapeuta rozmawiacie o twojej strasznie niskiej samoocenie? Zakładanie że ktoś będzie z tobą w relacji tylko jeśli mu się opłaci sugeruje że coś w tu nie tak. Normalnie człowiek zakłada że fajnie byc w związku bo partner spełni potrzebę X, oraz łatwiej będzie z Y. Ma na tyle głębokie i niezachwiane przekonanie że sama jego obecność wystarczy żeby komuś się będzie chciało, że podświadomie odrzuca na starcie ludzi którzy mu tego nie mogą dać. Przykładowo laska która oczekuje że facet będzie zadbany nawet nie zwróci uwagi na zapuszczonego kolegę z pracy.
Na tej zasadzie facet co szuka bezdzietnej nawet nie zwróci na ciebie uwagi. Ale jeśli już zwróci jakiś inny to znaczy że dziecko mu nie przeszkadza i widzi w tobie atrakcyjna osobę, a nie będzie robił łaskę.
Trochę masz rację że ludzie chcą być w fajnym związku który im coś daje, ale też bez sensu myślisz że ktoś kto potencjalnie będzie tobą zainteresowany musi cię traktować jako osobę wybrakowaną.
Wysoka samoocena nie polega wcale na tym że masz przekonanie że jesteś najlepsza, najfajniejsza itp ale na tym że masz niezachwiane przekonanie że będąc taka jaką jesteś ,nawet niedoskonała,  zasługujesz na fajne rzeczy i nie zasługujesz na krzywdę czy bycie wykorzystaną.
Samoocena to jedno, która u ciebie jest niska.  A to że samotne matki mają trudniej niż takie z czystą karta to drugie.
Nie do końca rozumiem czemu wszyscy gadają o tym facecie, sugerując się tym że ty sama łączysz samoocenę z byciem wybranym przez faceta. Swoją niską samoocenę możesz podnosić będąc aktywna na innych płaszczyznach. Organizując sobie fajna paczkę znajomych, zmieniając stanowisko na lepiej płatne. Wysoka samoocena w jednej sferze zaprocentuje w innych. Zarabiając 15k nie będziesz już tak lekką ręką dawać byle komu tel na ulicy, bo sie 2 razy zastanowisz czy #minnie15k aby na pewno nie jest za dobrą partią dla takiego ulicznego amanta. Albo jak będziesz miała fajna paczkę przyjaciół będzie ci szkoda czasu przejmować się że ktoś ci wysyła SMSy z jakimś syfem.
Na pewno jeśli chcesz to kogoś sobie kiedyś znajdziesz ale IMO to trochę nie fair że osoby w nie co-parentingowych związkach ci tłumacza jakie to wszystko proste. Trochę gaslighting twojego doświadczenia jako człowieka. Jeśli mówisz że na rynku matrymonialnym masz problemy to ja ci wierzę. Chyba tylko Ela na siłę nie czaruje że rok po rozstaniu to już właściwie LeoDiCaprio powinien stać w kolejce do ciebie z kwiatami
Generalnie to weź sobie ogarnij samoocenę. Nie faceta tylko samoocenę.

Tak, mam niską samo ocenę, uważam się za gorszą mniej atrakcyjną, dla potencjalnego partnera, nie ma to znaczenia czy ja będę zarabiać 15 k czy 25k bo mój poziom samooceny absolutnie nie jest związany z uzyskiwanym wynagrodzeniem. Atrakcyjności kobiety nie ocenia się na poziomie jej zarobków.

Tak na rynku matrymonialnym mam problemy, po pierwsze bo czuję się mniej atrakcyjna, na co wiele razy już podczas terapii zostało uwzględnione, że ja pozycjonuję się siebie jako tą gorszą, wadliwa wybrakowaną. Mimo, że z każdej strony słyszę, że jestem atrakcyjna pod względem fizycznym, intelektualnym, jestem wykształconą niezależną stosunkowo młoda kobietą, to pozycjonuję siebie bardzo nisko.
Mam w sobie dużo lęków, obaw, głównie lęk przed odrzuceniem, przed upokorzeniem. Za dużo naczytałam się Internetu i wpisów, że samotne matki to tylko do łóżka, bo przecież nie będziesz łożył na nie swoje dziecko. Nie mam w otoczeniu żadnej takiej rodziny, żadnego przykładu, że tak można żyć, stad opieram się na schematach często stereotypach. 

Ela to nie jest tak, że ja abolutnie nie pomstuję na mojego byłego, tak jak wiele razy pisałam, dobrze mu życzę, ciesze się że jest szczęśliwy

Tak mają moc ogromną, będąc dzieckiem mieszkającym na Śląsku w wieku 9 lat pierwszy raz byłam nad morzem, i wtedy myślałam, że cudowanie byłoby mieszkać nad morzem, od 12 lat mieszkam w Gdańsku i raczej żałuję tych słów

Tak słowa mają moc jeśli w coś wierzymy to się spełni, nie zawsze wtedy kiedy tego chcemy bo życie lubi zaskoczyć.

Oczywiście macie rację, ż ograniczając się do Panów poniżej 40 starszych uznając za steryczałych w potarganych skarpetach i powyciąganym dresie których poza Netflixem nic nie interesuje. Oczywiście mam zawsze duuuży dystans do osób po rozwodzie uznając, że raz obiecał słowa nie dotrzymał to po co i taki. Oczywiście dzieci mi nie przeszkadzają