On chce się rozstać - Netkobiety.pl

Tak nie cofnę czasu, masz rację, bardzo usadziłam się w przeszłości, bo doświadczenie nas kształtuje.

Bycie samotną mamą nie deprecjonuje mnie jako kobiety w sensie w relacjach damsko męskich?
Raczej tak, bo jaki normalny ogarnięty mężczyzna poniżej 40 jest zainteresowany samotną matką która właściwie nie ma dla niego czasu co więcej, po co mu taka skoro może mieć bezdzietną 30 latkę która jest dyspozycyjna i może mieć z nią dzieci własne a nie cudze.

W zakresie kolegów to mam ich bardzo dużo w relacjach zawodowych głównie, ale też zwyczajnych takich znamy się porozmawiamy, raczej nie różnicuję ludzi z uwagi na płeć.

Nic mi nie daje, i nie chce tego mieć, ale jestem realistką. No Elu kochana, na co ja mam liczyć? Nauczyłam się akceptować to co mam. W sumie nie mam aż tak źle. Mam córkę, dość samodzielną. Mogę się skupić na pracy co pozwala mi na spłatę zobowiązań.

Nie jest insta fanka w żaden sposób nie cieszą mnie nowe torebki czy innego rodzaju odzież. Po prostu dziś nauczyłam się akceptować to co mogę mieć.

Dlaczego ja mam narzekać, mam wspaniałe dziecko, dobre relacje z jej ojcem. Jestem względnie zdrowa, pracuję, spłacam to co powinnam czego ja mogę chcieć więcej od życia. Czasem udaje mi się wyjść na basen. To chyba dość dużo. Mieszkam nad morzem, ale nie chodzę na plażę, bo tego iście nie znoszę.

Liczyć to można tylko na siebie, a nie że los Ci coś przyniesie.
jednak głupim jest twierdzić, że to norma - samotność rozwiedzionych 36 latek do końca życia, czy brak możliwości rozwoju zawodowego w takim wieku.
powiedz czy Ty zawsze byłaś tak nastawiona do życia?

Myślę, że znam wiele dorosłych osób które są "wdzięczne" rodzicom za poświęcenie, część po prostu jest wdzięczna część ma poczucie winy, więc nie ma jednoznacznego stanu.

Nie uważam rezygnacji z posiadania "partnera" za poświęcenie, serio, poza aspektem fizycznym nie miałabym dla niego żadnej roli. Tak jak napisałam, ogarniam sobie wszystko sama to całkiem nieźle więc, nie widzę sensu, żebym ja miała jeszcze dbać o kogoś i nic z tego nie mieć.
Już raz przerobiłam na własnej skórze kiedy ja poświęciłam wszystko dla dobra rodziny efekt tego taki, że ja mam dziś 36 lat uczę się żyć od nowa, bo serio inaczej wygląda życie 36letniej samotnej matki w Gdańsku niż 22 letniej singielki studentki w Krakowie.

Wnioski z mojej terapii były dość proste i szybko wyszło ja byłam tak zdesperowana że przyciągnęłam toksyka, bo miłam wpojone, że nie mogę być sama i to taki wstyd.

Wychowana w rodzinie "Dulskich" po zajściu w ciąże nie było alternatywy jak tak tkwić bo co ludzie powiedzą, gdyby nie to że on zechciał odejść to ja tkwiłabym w związku bez miłości dalej, byle zachować pozory dobrej rodziny.

Eluś, ale ja nie chce nikogo przyciągnąć. Zresztą jaką rolę ten człowiek miałby odegrać? Radzę sobie sama, a do powrotu do roli służącej mi się nie spieszy.

Minnie, niestety znowu to robisz...
Alessandro+ zcie nie pisze żadnych zaskakujących scenariuszy.
dostajemy to, co sobie "zaprogramujemy", A Minnie programuje powtórkę z rozrywki, nie chce wykonać pracy nad sobą, sorry, ale tak to wygląda.

Mega smutno się czyta jak położyłaś na sobie i swoim życiu krzyżyk.
Miłość, namiętność naprawdę nie ma wieku, limitu,targetu. To jeszcze spokojnie może Ci się przydarzyć. Wierzę też że i ślub w białej sukni też jest do zrobienia.
Jestem w podobnym wieku do Ciebie, może nie mam dziecka ale wydaje mi się,że akurat to jakimi ludźmi jestem otoczona sprawia że wierzę i doświadczam takich scenariuszy i spokojnie mogę Cię zapewnić że są bajkowe śluby kobiet po 40 w białych sukniach.
To jest realne życie, to nie są jakieś z książki opowieści. Może zapisz się na jakieś zajęcia warsztaty, posłuchasz historii innych kobiet które bywają niesamowite. Myślę że chyba brakuje Ci takiego życia i radości, nie trzeba iść na imprezę ale po prostu sobie pobyć w wesołym gronie.
Jesteś młoda a już na fajny związek to ja Cię proszę napewno masz szansę

tak, w życiu dzieją się rózne scenariusze, tylko że one nie są z przypadku.
są odbiciem czyjegoś nastawienia do życia..a tu jest fatalne. I rzucanie fatalnych zaklęć
nawet to: no jaki wartosciowy mężczyzna.... jest kuszeniem losu o pojawienie się niewartościowego ..
nie sądzę, że autorka ma kompleksy.
ona ma oczekiwania- nierealistyczne- że zasłuzyła sobie na fajnego partnera swoim poswięceniem..Przecież wiemy, że to tak nie działa, temat rzeka - dlaczego.

Jakbyś nie byla marudą,  przedstawiłabym Cię mojemu znajomemu co dom pod Krakowem i najmłodsze dziecko w wieku Twojego, które sam wychowuje.
Ale zaraz, on nie lubi marud i ma 44 lata
I chociaż wygląda jak Daniel Craig i jest cudowny z charakteru  dla Ciebie za stary

No na pewno zayebisty material na zwiazek skoro bedac przystojnym w wieku 44 lat jest kawalerem i musi polegac na Eli z netkobiet aby go z kims zeswatala

Wdowcem. I nie potrzebuje by go swatać.:)
I nie jestem dla niego Elą z netkobiet, znamy się w realu od lat.

Cieszę się że napisałaś, tak przez ten rok wiele zmieniłam, wiele zrozumiałam, wiele też odpuściłam.
Tak mam bardzo przykre doświadczenia, bardzo mocno się sparzyłam i nie chce powtórki, więc nie będę ryzykować.
Masz rację, związek to dla mnie masa wyrzeczeń i poświęceń, głownie 100% obowiązków domowych, rodzicielskich i zero wdzięczności. Ja na prawdę nigdy nie miałam oczekiwań żeby mi pomógł w sprzątaniu wystarczyłoby, żeby nie krytykował że za mało, żeby docenił, że fakt, że ja pracuję zawodowo i jeszcze robię 100% w domu to już jest trochę. Nie musiałby nic więcej robić.
Tego się obawiam, że skupię się na dziecku ona wyfrunie i ja zostanę sama.

Absolutnie nie myślę o żadnym związku, nie ma najmniejszej możliwości. Moje koleżanki tak jak pisałam obecnie zajmuje się wychowywaniem małych bąbelków. Zajęć mam już tak dużo, że ciężko mi coś docisnąć. I każde moje wyjście o którym dowiaduje się mój były nawet jak było to na kurs językowy kończyło się stwierdzeniem, że zaniedbuję dziecko, więc odpuściłam, bo po co mi kłótnie.

Nie sądzę, aby związek panny i wdowca miał jakiekolwiek perspektywy, gdzie jednak strona hołduje byłej a druga musi to akceptować, to tak na marginesie. No i chyba taki cudowny nie jest jak żonę wykończył

Domyslilem sie.
Gdyby miala z nim mniej stresujace zycie a on bardziej interesowal sie co moze jej dolegac to by mloda kobieta miala szanse go wyciac zanim przerzucil sie na mozg.

No ale przeciez - jak sama pisalas - ten twoj fantastyczny znajomy kandydat na cudownego meza...

Wiec go tylko sp. zona wkurwiala swoim narzekaniem na zdrowie.

Ale co tam... on nadal zyje wiec Ela wpadla na pomysl, ze trzeba jeszcze ktoras kobiete zaprowadzic na Powązki xD

Ela, co do tego "g..." ktore wspominasz - spojrz w obiekt, ktory sobie wpisalas jako zawod to zobaczysz jak wyglada w ludzkiej postaci

Czyli jako rozwódka z dzieckiem jestem najgorszym sortem
Ela są osoby dla których to nie jest to samo, bo nie wiem zależy im na ślubie kościelnym to pozamiatane, wiem że to dla mnie może abstrakcyjne ale są takie osoby. Dalej wiele osób uważa, że skoro raz zawiódł/a bo obiecała i nie zrobiła to słabe.

Dla mnie osobiście to bez większego znaczenia, natomiast na pewno bym się zastanowiła co najmniej 2 -3 razy. Mam wielu znajomych w stylu kawaler który ma dziecko z jakiegoś związku dla mnie fakt że ktoś ma z kimś dziecko nie wymaga od razu ślubu. Oczywiście będą też osoby które powiedzą dokładnie odwrotnie, że wolą kogoś kto wziął ślub miał dzieci i był rozwód, niż osoby żyjące w konkubinacie. Pojawi się pytanie na ile słowo takiej osoby jest warte skoro raz przysięgała nie ważne czy przed Bogiem, czy cudacznym urzędnikiem, ale widać słowa dotrzymać nie umiała. Nie oceniem żadnego z poglądów jako zły czy dobry.

Nie oceniem, czy lepsza panna która sobie wpadła i tyle czy lepsza rozwódka. Absolutnie nie mnie oceniać, ale w pełni szanuje oba poglądy i żaden z nich nie jest pozbawiony racjonalnych argumentów. Można racjonalnie powiedzieć ok, rozwiałaś się ale powinowactwo zostało na zawsze. Tak jak wskazałam, jestem w stanie przyjąć racjonalne argumenty każdego aspektu. I wiem, że będą osoby które powiedzą że wolę taką/ takiego co słów nie rzuca na wiatr, drugi powie ze dla niego konkubinat to patologia i no nie ma opcji, a trzeci że bez znaczenia. Każdą z tych osób szanuje podobnie jak jej pogląd.
Wiem, że powiesz to zaścianek, średniowiecze, ale zadziwię Cię jest sporo osób które to mocno zróżnicują, chociażby z perspektywy prawnej ma to znacznie, więc co najmniej jedna grupa nie powie, ze jest to to samo.

autorko, gdzieś napisałam że rozwódka z dzieckiem to najgorszy sort? gdzie?
Ale Panna to nie ktoś kto kilkanascie lat żył normalnie w związku , fakt papierka nie ma dla mnie znaczenia.
nie jestes Panną, ani Twój ex kawalerem.
nie rozumiem wątku religijnego, bo przecież kościół nie popiera życia na kocią łapę, więc nie wydajesz mi się głęboko religijna.
chyba że to ma być taka religijność na pokaz, nie wiem dla kogo.

jak ktoś ma 35 lat i jest kawalerem, nie miał rodziny- a ty miałaś rodzinę, to nawet jak pomieszkiwał z jakąś Panną to nie było to samo co u Was. On będzie chciał kogoś na podobnym etapie doświadczeń życiowych. A Twoje są na etapie Pana który miał kilkanascie lat rodzinę, ma dzieci i się rozwiódł.
ale jak Ci tak zależy na pozorach i ślubie kościelnym, to wiedz, że wiele osób jest po ślubie cywilnym, który dla Ciebie nie ma wartości, więc jakby kawaler.
ale Ty takich Panów po przejściach odrzucasz jak rozumiem?

Nie Elu rodzielczość majątkowa nie jest standardem i nie wiem skąd wzięłaś tą koncepcję, bo akurat nie jest standardem bardzo niewielka ilość par decyduje się na intercyzę i najczęściej jak się decydują to są przypadku związków z duża różnicą majątków lub związki kolejne. Jeśli tak bardzo Cię to ciekawi to w CEIDG dostępnym w Internecie można sprawdzić ilu przedsiębiorców ma taką rozdzielność i nie jest to duża liczba.

Nie widzisz związku, bo skupiasz się wyłącznie na aspektach rodzinnych pomijając inne. Ja z kolei częściej widzę te drugie, bo z nimi się spotykam.

Ja się nie wyrzekam i mogę to otwarcie powiedzieć, że w swoim życiu byłam tylko w jednym związku, bo mój były był moim pierwszym partnerem, przed nim nie stworzyłam żadnego związku, byliśmy razem dość długo i mamy z tego związku jedno dziecko. Stojąc z boku można powiedzieć że trochę ten studencki związek który powinien się rozpaść mocno się przeciągnął z uwagi na dziecko. Przez to żaden z nas nie ma doświadczeń różnych związków. Dla jednego lepiej dla drugiego gorzej.

Różnica robi się tym, że nikt nikogo nie pyta ile "związków" ma za sobą a o ilość małżeństw z pewnością

Nie wiem czy można być wdzięcznym swojej mamie czy tacie za to że nie ułożyli sobie życia i nie zadbali o siebie, tym samym obciążając tym swoje dzieci gdy te dorosną. Piszę to z perspektywy takiego dziecka. Moi rodzice też mieli małżeństwo z rozsądku, bardzo mnie oboje kochali, ze sobą żyli w miarę zgadnje, bez żadnych awantur ale i bez miłości. Aż w wieku ok 40 lat mój tata się zakochał w kimś innym. Miałam wtedy 13 lat, więc podobnje jak Twoja córka. A moja mama podobnie jak Ty przez wiele lat rozpamiętywała jaka niesprawiedliwość ją spotkała, bo przecież robiła wszystko co należało robić. Z nikim się już nie związała, choć miała możliwość. Nie wiem czy ze względu na mnie czy z jakiegoś innego powodu. Mam nadzieję, że z innego. Dziś, po blisko 30 latach, na pewno wolałabym żeby kogoś miała. Nie mam do niej pretensji, ale też nie czuję ani wdzięczności ani tym bardziej poczucia winy, że całe życie jest sama. Ma tylko mnie. Ja ją kocham i na ile mogę to wspieram, ale prawda jest taka, że wszystkim byłoby lżej gdyby kogoś miała - i jej bo nie spędziłaby życia na rozpamkętywaniu tego co straciła i mi bo jednak swiadomość bycia jedyną osobą dla własnej mamy również jest obciążeniem.

A jeszcze co do tych cyrków w urzędzie i starych bab w białych sukniach - ja wzięłam ślub w wieku równych 40 lat, miałam piękną suknię, mąż wyglądał jak bóg i w ogóle wszystko było jak w bajce, tak jak sobie wymarzyłam od dziecka. Były osoby, które mówily że to najpiękniejszy ślub na jakim byli, bo inny niż zawsze. Braliśmy tylk oślub cywilny, bo tylko taki dla nas ma znaczenie, nie jesteśmy wierzący, a do tego przy ślubie cywilnym możesz go zrobić gdzie chcesz i tak jak chcesz. To jest Wasza ceremonia. Także wszystko zależy od tego w co sama wierzysz. Możesz uważać, że to był cyrk i stara baba, ale dla mnie to było spełnienie marzeń, celebracja naszej miłości i przede wszystkim zrobiliśmy to bo chcieliśmy i tak jak chcieliśmy, a nie dlatego że tak trzeba.

Twoje podjeście jest bardzo krzywdzące przede wszystkim dla Ciebie samej, a przy okazji dla ludzi dookoła ( bo choć tego nie widzisz to oceniasz innych bardzo surowo i powierzchownie). Nie chcę Cię dobijać, bo wiem że bardzo się starasz i robisz co możesz, ale Twoja córka też dostanie rykoszetem. To co nazywasz "poświęceniem dla dziecka" ma swój koszt i w dorosłości Twoja córka poczuje że ma ten dług do spłacenia, a to nie tak powinno wyglądać.

Nic dodać, nic ująć.

Oczywiście, że zachowałam dobre relacje z tatą. Niech za dowód posłuży to, że teraz właśnie jest u mnie i bawi się z wnuczkami i tak co sobotę przyjeżdża.
Do taty miałam pretensje przez chwilę po rozstaniu, ale tak naprawdę myślałam i mówiłam wtedy to co mi mama do głowy włożyła.
Myślę, że dorośli mają ogromny problem ze zrozumieniem, że relacja z partnerem to jedno, a relacja z dzieckiem to co innego. Tak naprawdę te rzeczy nie mają ze sobą wiele wspólnego. Są kochające się pary, gdzue ojciec np nie ma kontaktu z dziećmi bo nigdy nie nawiązał z nimi żadnej więzi. I one będą miały do przepracowania traumę i wcale nie muszą się czuć jakieś specjalnie szczęśliwe z tego powodu że rodzice byli razem. Odrzucenie przez rodzica, czy bycie niewidzialnym dla niego to jest odrębna zupełnie kwestia niż rozstanie rodziców. Jeślu oboje kochają dziecko, interesują się nim, mają więź, spędzają razem czas to jest dobrze.
Tak naprawdę to większy problem mam w relacji z mamą. Rozumiem ją jako teraz dorosła kobieta, ale jednak uważam że jej decyzja o wejściu w rolę ofiary i pozostaniu w niej na wiele, wiele lat miała dużo większy negatywny wpływ na mnie niż decyzja taty o rozstaniu.
Tata mi poczucia bezpieczeństwa nie zniszczył, bardzo dbał o relację ze mną i zawsze wiedziałam że mogę na niego liczyć w trudnych sytuacjach. Na mamę średnio mogłam, bo ona była pogrążona najpierw w rozpaczy, a potem w żalu.
A już najgorsze co może być to mówienie dziecku, że drugi rodzic mu zniszczył życie czy dzieciństwo. Być może masz wrażenie, że zniszczył Tobie, ale to że dzoecku to tylko Twoja projekcja własnych uczuć i przekonań.
Obecnie niestety obserwuję podony scenariusz w bliskim otoczeniu. Tam porzucony ojciec powtarza dzieciom, że mama swoim odwjściem zniszczyła im dzieciństwo i już nigdy nie będą przez to szczęśliwe. To jest największa toksyna.

Twój kolega lat 34 jest prosty i logiczny.
Ale gdyby sam miał dziecko i jego przyszła partnerka miała widywać jego byłą, a on by nie mógł patrzeć na jej byłego, to by już logiczny nie był i nie można byłoby tego szalenie szanować.
Tak samo ciężko mi szanować szalenie tych co biegają do kościoła a jawnie żyją wbrew nakazom religijnym, sami wymagając świętości od innych.
Ja do kościoła nie chodzę już , ale jestem chrześcijanką i rozumiem dlaczego Jezus potępiał faryzeuszy do tego stopnia,  że robił demolkę w świątyniach:)

I tak. Relacje z ojcem dziecka to osobma sprawa, ona nie może być sędzią w waszych sprawach.
Nie jest to na barki dziecka, nawet jak jest starsze niż nastolatek, a co dopiero małego dziecka.
Autorce powyżej  wspolczuje podejścia matki, ale radzę się maksymalnie odciąć od jej dylematów, czasem tak mimo miłości do rodziców trzeba, by rodzic dorósł.

Rób tak dalej. Teraz sama projektujesz i budujesz własne życie. Najważniejsze, że nie stoisz w miejscu tylko idziesz do przodu, że jest progres. Nieważne, czy mały czy duży, ważne, że jest.

Ja widzę, że dalej jesteś podporządkowana ex partnerowi, on nawet nie pozwoliłby ci być z nikim, bo przecież byś zaniedbywała córkę. Za bardzo ingeruje w twoje życie.

W moim przypadku jest to problem schamtów Jeffrey’a Younga, czyli zakorzenionych doświadczeń przy jednoczesnym braku innych przykładów w otoczeniu co potwierdziła terapia.
W moim otoczeniu nie ma kobiet, które z bagażem doświadczeń zaczęły jeszcze raz. Jestem pierwszą samotną matką w rodzinie podobnie jak w kręgu bliskich znajomych. Ela, proszę daruj sobie komentarz co za średniowiecze bo przecież to jest norma
Co jest złego w tym, że ludzie w bliskim mi otoczeniu są w szczęśliwych związkach albo nawet jak się rozpadły studenckie związki to nie ma z nich dzieci.
Tym samym jedyny mi znany schemat to właśnie ten. Nawet jeśli kogoś bym znała ze słyszenia, to nie jest to bliska znajomość na tyle aby miała jakiś wpływ.
W takiej sytuacji nawet wsparcie wydaje się sztuczne, bo jak ma Cię zrozumieć szczęśliwa mężatka, to wsparcie skończy się na słowie "przykro mi", "współczuje Ci".
Od tego czasu już minął trochę czasu, więc już zaakceptowałam to. Sporo przerobiłam, przemyślałam, przeanalizowałam. Nie wywołuje to już płaczu, czy złości. Może bardziej to poczucie niesprawiedliwości społecznej, że mój były w wieku 37 rocznikowo 38 jest uznawany za super rarytas, bo przystojny, wysoki, finansowo ogarnięty, z dużym dzieckiem które u niego jest tylko w ciagu tygodnia, więc nie masz problemu, a nawet jak chce gdzieś jechać to jest i tak że córka jest ze mną 2 - 3 tygodnie. A na drugim biegunie jestem ja samotna matka, z licznymi zobowiązaniami, z dzieckiem które owszem może samodzielne, ale przylepa pierwszej klasy, zatem dla tych tzw. "atrakcyjnych" mężczyzn ona nie jest atrakcyjna.

Ja sobie świetnie radzę sama, ale grupa z które ja pochodzę gdzieś tam nie widzi, że samodzielna kobieta jest super i krytykowanie ich jest bezcelowe.

Stąd w ostanim czasie, mocno skupiam się na pracy

I tego się trzymaj

Wg mojej wiedzy nie ma nikogo, ale przecież nie pochwali mi się tym.

Nigdy nie wyszłabym z założenia, że moje dziecko ma być pierwsze, bo co jak jest kolejnym to jest gorsze? Jeśli tak uważa, to sorry nie jest zrównoważona emocjonalnie. Jest masa kobiet, które wiążą się z bezczynami, którzy mają dzieci z poprzedniej relacji, z którymi mają dzieci.

Każde dziecko, jest inne, zakładanie ze skoro on już ma to już doświadczył wszystkiego jest błędne. Jedynym przypadkiem takiego uprzedzenia który mogę zrozumieć to ślub panny i rozwodnika/ wdowca, bo przecież on już tego doświadczył. Czy w takim przypadku taka kobieta choćby nie wiem jak był wspaniały powinna go skreślić, bo on już miał?

Nie Absolutnie nie
Raczej wychodzę z założenia, że wielu mężczyzn w wieku 37-40 posiada już dzieci i nie jest to nic nadzwyczajnego i dla dojrzalej stabilnej kobiety w wieku 30+ jest to sytuacja do zaakceptowania. Po prostu jako społeczeństwo gdzieś tam już zaakceptowaliśmy, to że tacy Panowie wchodzą w ponowne związki . Natomiast ja nie uważam, ze przegrałam, przecież bycie z kimś nie jest moim celem

Absolutie nie uważam, że w tym wieku nie można się doszkalać, po pierwsze od października rozpoczęłam studia podyplomowe. Na których wcale nie jestem najstarsza
Tak zaczynam nowy etap, etap w którym jestem samotną matką, akceptuję porażkę i szukam innych miejsc w których mogę być szczęśliwa. Owszem zaliczyłam porażkę w zakresie rodziny, bo nie zbudowałam fajnej rodziny, to zaakceptowałam, zamknęłam i nigdy do tego już nie wrócę. Zaakceptowałam to, że ponosiłam porażkę na lini związkowej, i nigdy do tematu już nie wrócę.
Staram się zbudować siebie jako siebie, nie każdy musi mieć pełną rodzinę, nie każdy musi mieć partnera żeby być szczęśliwym.

nie mona ufac siwej Pani z internetu. której nie stać na reklamę i spamuje po forach

a co do autorki, to nie wiem jak możemy jej pomóc, skoro większość ludzi  wchodzi jednak w ponowne związki.
a Ona ten rozdział zamknęła, więc bez sensu o tym pisać

może jednak odezwą się osoby, które poświęciły swoje życie przez następne kilkadziesiąt lat innym celom:  ja bym chyba w takim razie poszła w karierę zawodową, albo działalność charytatywną.
najgorszym byłoby skupienie sie na córce i zostanie póżniej jakąś upierdliwą teściową bez własnego życia.

Cześć. Ja też miałam taki problem. Na siłę go odzyskałam, bardzo starałam się zmienić i być taka jaką on chce mnie widzieć, ale nie wytrzymałam długo udawać kokoś, kim nie jestem. No i problem znów wrócił. On znów chce odejść, a ja już jestem zmęczona, pogubiona. Parę dni temu, szukając pomocy, wpisałam na OLX " Mentor życiowy" i zobaczyłam zdjęcie starszej pani z siwymi włosami i miłym uśmiechem. Umówiłam się na sesję. Pani okazała się bardzo miła i mądra. Wygadałam się jej, wypłakałam, wyżaliłam. Ona bardzo uważnie wysłuchała i zaczęła mi tłumaczyć to, czego w życiu nie rozumiem, o czy nawet nigdy nie pomyślałam, nie zastanawiałam się. Bardzo mi pomogła uspokoić się i zdystansować; spojrzeć na sytuacje z innego pryzmatu. Poprosiłam o regularne spotkania, bo zrozumiałam, że sama sobie nie poradzę, potrzebuję jej pomocy, jej mądrości życiowej. Nie chcę go stracić, ale i nie chcę cierpieć będąc z nim. Liczę na pomoc tej pani, bo jakoś tak zaufałam jej.

Jeśli chcesz się tak upodlić, spoko, ja już wiem, że nie, że błędem było to że nie zostawiłam go zanim było dzięko, a nawet jak później to i tak błędem było że mie było to z 8 lat temu, bo już wtedy mogłam wyjść wtedy pewnie mając mniej niż 30 lat ułożyłabym sobie życie. Teraz już nie będę dziecku mieszać w głowie, bo to nie ma najmniejszego sensu.

Nie absolutnie nie mam się zamiaru skupić w 100% dziecko, bo to nie jest zdrowe, raczej zdecydowanie na pracy zawodowej.