On chce się rozstać - Netkobiety.pl

Autorko, nie fochaj się, bo bazujemy na tym co sama napisałaś.
A napisałaś (streszczając) coś takiego:

''Facet, który traktuje mnie jak gówno, zamierza mnie zostawić. Boję się, że będę miała z tego powodu mniej pieniędzy, a status samotnej matki to wstyd
  w moim środowisku''.

vs

Z powyższego zdecydowanie nie wyłania się osoba, o której można powiedzieć, że jest ciekawa i z którą chce się spędzać czas, bo ten coś ciekawego wnosi do relacji. Przepraszam, że to napiszę, ale ja nie mam takich koleżanek, bo mnie do takich osób nie ciągnie.
Sama przy tym twierdzisz, że boisz się samotności, brakuje Ci jakiegokolwiek celu, cały Twój świat kręci się wokół partnera i dziecka  - to pokazuje, jakkolwiek to zabrzmi, wewnętrzną pustkę.

Myślę, że doskonale wiesz o co chodzi, ale usiłujesz odsunąć od siebie wrażenie, jakie stworzyłaś.
Bo nie uwierzę, że nie rozumiesz, że oglądanie TVN24 czy czytanie Wikipedii to żadna pasja, ale jakieś skrajne minimum zainteresowania światem.
I tu naprawdę nie chodzi o pochłaniającą pasję, ale o zwykłe zainteresowania czy po prostu zajęcia, które sprawiają, że się człowiek stale rozwija, Ty zaś od lat stoisz w miejscu i nie zapowiada się, żeby to się miało zmienić. Tobie się po prostu nic nie chce, a choć możliwości jest przecież mnóstwo, to ze wszystkim jesteś na "nie".

To w koncu skonczylas te studia czy nie? Czy zwyczajnie trollujesz i pogubilas sie w zeznaniach?

Studia maja sens jesli masz na siebie pomysl i dadza ci one cos wymiernego, same studia dla studiowania czy papierka sa bezwartosciowe. Szczegolnie w jakichs  nieprzyszlosciowych gowno kierunkach typu wydumane filologie lesnego ludu polnocnego mozambiku, co od razu wiadomo, ze pracy w tym nie bedzie i to jest zwyczajna glupota zeby je studiowac.

Co do reszty twoich dylematow, to sto razy lepiej zajomwac sie po pracy chocby glupim szydelkiem, niz byc taka jeczaca pinda co jedyne hobby jakie posiada to plakanie nad soba.

Akurat zależy jakie jeżdżenie na rowerze masz na myśli, ja wydaje 25tys rocznie na rzeczy związane z kolarstwem.
Wymiana napędu/serwis/suplementacja/fizjoterapeuta/jedzenie przed/w trakcie i po treningu/obozy

wyprawy w góry tez kosztują, tez jest jakiś próg wejścia, nie mówiąc o noclegu i wyżywieniu.
Chyba że masz na myśli wejście na śnieżkę czy trasę do morskiego oka.

Nie każda pasja musi być instagramowa. Tutaj pod tym pojęciem rozumiemy jakąkolwiek czynność wzbudzającą uśmiech na twarzy i pozytywne wibracje.
Można robić przetwory, piec torty albo szukać potknięć reżyserskich w serialach netflixa. A jeśli się weźmie na tapetę seriale anglojęzyczne, to przy okazji można ogarnąć naukę języka i jeszcze się przy tym dobrze bawić.

Fakt, że pasje zazwyczaj nie mają górnego limitu wydatków, ale faktem jest też, że próg wejścia jest bardzo niski.

Oczywiście masz dużo racji.
Ale różnicą np. w takim oglądaniu filmów jest to, czy ktoś robi to z nudów, jako zapychacz czasu, czy naprawdę go to fascynuje.
Myślę że tak można właśnie określić pasje. Oraz jeszcze tym, czy umiesz i chcesz robić to w samotności, bez wiszenia na innym człowieku.

Przyznam że moje zainteresowania są właśnie takie "głupie", ale SPOSÓB W JAKI DO NICH PODCHODZĘ, świadczy o tym że mnie to pasjonuje.
Uwielbiam filmy, zwłaszcza horrory, uważam że mam o nich dużą wiedzę, kiedyś katalogowałam te obejrzane. Kocham chodzić do kina, jestem na bieżąco z premierami i wiem jakie filmy będą wydane w tym roku.
Uwielbiam perfumy, zbieram głównie nisze i białe kruki, siedzę na "fragrantice" żeby poszerzać swoją wiedzę i wymieniać się odlewkami z innymi pasjonatami.
Uwielbiam makijaż, nowinki w branży kosmetycznej, nowe trendy w makijażu, oglądam filmiki na YT.
Uwielbiam książki, a zwłaszcza zbiory opowiadań. Codziennie wieczorem czytam przynajmniej jedno opowiadanie, taki sobie ustaliłam cel. Potem gadam o tych książkach z innymi ludźmi na "lubimyczytać".
Teraz powoli się zbieram do kupna płótna i farb, bo chciałabym coś tworzyć, ale muszę to przemyśleć, bo nie mam kącika żeby malować i brudzić.
Oczywiście też pracuję.

Głupio to wszystko brzmi, prawda? Że lubię filmy, książki i makijaże. Tak tandetnie.
Ale te głupie rzecz potrafią mnie tak zająć, że weekend to dla mnie za mało. A gdy mąż wyjeżdża czy wieczorem gra zamiast siedzieć ze mną, zupełnie się nie nudzę, zajmuję się swoimi sprawami.
Myślę że faceci bardziej szanują te kobiety, które potrafią spędzać czas same.

Po pierwsze część z Was bardzo mocno mnie wyłącznie krytykuje jaki to ma sens wyżycie się na kimś?
Po drugie część mówi żebym podniosła kwalifikacje hmm bo to już nie jest taka proste, bo czasem zbyt wysokie przerażają pracodawców, nie zawsze chcemy tego pracownika o wysokich kwalifikacjach z różnych przyczyn.
Piszę głównie z teflonu i gdzieś może jakieś słowo uciekło i zdanie straciło sens. Mam wyższe wykształcenie pracuję w zawodzie zarabiam powyżej średniej krajowej, dla tych których tak bardzo to ciekawi bo co najmniej kilka postów bylo sugerujących poszukanie pracy ambitniejszej.
Mieszkam w dużym wojewódzkim mieście moi rodzice w małej miejscowości bez prespektyw gdzie średnie wynagrodzenie jest bliskie minimalnemu.
Finanse o których tak ochoczo piszecie dotyczą faktu jak wielu osób iż kredy na mieszkanie to kwota ok 4 tys miesięcznie a przy doliczeniu pozostałych kosztów powoduje iż nie wiele samotnych matek na to stać.

Część wskazała że chodzenie na terapię to zbędny wydatek, to zależy i ja pewnością tak bym tego nie określiła
W zakresie mojego związku z czasem dla niego stałam się kurą domową ale też to wynika z wyczerpania ciągła gonitwa.
Kiedy mnie poznała byłam na fali sukcesów ale od kilku lat doświadczyłam serii porażek i to bardzo ciężkich wielu z nich nawet w najczarniejszych scenariuszach nie dało się przewidzieć nie wszystkie były moją winą a seria zdarzeń okoliczności to wszystko zaczęło przytłaczać a jak wiadomo sukces ma wielu ojców a porażka jedną matkę.
Ludzie którzy doświadczają niepowodzeń są smutni zatroskani jednym słowem nie są fajni nie chcemy takich ale wielu z nich nie miało wpływu na wszystkie zdarzenia.

W którym miejscu napisałam że umrę z głodu? Zawsze pisałam że obawiam się o kwestie finansowe że sobie nie poradzę że mamy dużą różnicę w zarobkach ale nigdzie ze ja umrę z głodu

Nie wiem czy zmiana stanowiska spowoduje że będzie zabiegał
Oczywiście że odejście spowoduje pogorszenie bo zawsze drożej żyje się na dwa domy i tak jak pisałam koszt samodzielnego utrzymania się w dużym mieście zawsze będzie dużym wyzwaniem dla wielu samotnych matek tym bardziej w czasach kiedy dla pełnych rodzin jest on już już bardzo trudny

Zarabianie powyżej przeciętnej czyli średniej krajowej+ 800 zł na dziecko, spokojnie pozwala na spokojne życie samotnej matki. Do tego dojdą alimenty. Nawet wynajem małego mieszkania nie powinno być problemem.
No chyba że mamy różne pojęcia o potrzebach matki i dziecka.

A to już tak.
Tylko z postów moim zdaniem wynika, autorka boi się o to że zbyt małe zarobki bez wsparcia finansowego partnera, nie pozwolą jej na spokojne życie

Na faktycznie za takie pieniądze o których piszesz, że masz to skromne życie. Wręcz bieda. W mniejszych regionach owszem ceny mniejsze, ale też zarobki.
I nikt nie pisze, że samotna matka ma być kopciuszkiem. Wręcz każdy tutaj mówi, że powinnaś to i tamto. Dziecko już też jest duże. Można z nim fajnie spędzić czas, wieczory, weekend. Kino, zakupy l, spacery, gry. Jest tyle możliwości
Oczywiście, że przy dwóch osobach jest łatwiej, ale Twoje zarobki i finanse do najmniejszych nie należą

Minnie, czy ty nie masz borderline? Piszesz, że masz beznadziejne warunki pracy, że twój mąz narzeka że się nie rozwijasz, że boisz się że sobie finansowo nie poradzisz, a za chwile na nas naskakujesz, że w odpowiedzi na twoje wypowiedzi pytamy jak dokładnie wyglądają twoje finanse i jak wygląda twoja sytuacja zawodowa która ciebie samą niepokoi. To ty dzwonisz Rozumiem, że oczekiwałaś porad jak magicznie ogołocić partnera czy wydusić zaporowe alimenty, bo chyba w tym kierunku idzie ta rozmowa? Oczekiwanie od dorosłej kobiety, że bedzie odpowiedzialna za własne finanse i swój dobrobyt to za dużo i stąd foszek, co? 

Serio chcesz być z tym rozbryzgiwaczem g*a? Ja bym zabiegała, by dziecko nie miało z kimś takim kontaktu.

Chyba dobrze, że corce bedzie przekazywał wzorzec silnego faceta, a nie jakiejś mamałygi w typie ferdka kiepskiego

Pojechaliście po autorce jak po łysej kobyle. Jakbyście Wy wszyscy nie popełnili żadnego błędu w swoich relacjach. A autorka po prostu popełniła błąd tkwiąc w związku z takim facetem. I tyle. Czas zastanowić się jak to wszystko na nowo sobie poukładać.
Po pierwsze: zacznij traktować ojca dziecka bez żadnej taryfy ulgowej. Dziecko jest u niego od poniedziałku do czwartku? Świetnie. A więc to on odpowiada za posiłki, ubieranie i szkołę. Żadnego jeżdżenia, sprzątania i gotowania. Czas dorosnąć do roli ojca. W czasie kiedy dziecko będzie u ojca Ty masz czas na dodatkową pracę/odpoczynek/zastanowienie się co lubisz robić. Na początku nie będzie łatwo, bo jesteś przyzwyczajona do starego kieratu. A z czasem okaże się, że jest coś co sprawia Ci przyjemność. I rób to.
Po drugie: sama znasz swojego partnera i wiesz najlepiej czy można się dogadać z nim co do kwestii finansowania dziecka. Możecie zrobić to na podstawie umowy dżentelmeńskiej lub przez prawnika. Sama zastanów się co Ci odpowiada najbardziej. Ustalcie kto pobiera 800+, kto za co płaci. I walcz o sprawiedliwy podział obowiązków.
Po trzecie: jesteś jeszcze młodą kobietą, zgrabną i pewnie niegłupią, ale masz chyba jakiś problem z poczuciem własnej wartości. Popatrz na siebie w lustrze i zacznij lubić to co masz. Naucz się bycia szczęśliwą, bo jak już ktoś tutaj pisał - szczęście jest w nas. Nie jest zależne od bycia w związku. Potknęłaś się? To popraw koronę, wstań i zacznij od początku. Zastanów się co poszło nie tak w Twoim związku i wyciągnij z tego wnioski, żeby podobnego błędu nie popełnić ponownie. A może będziesz chciała być sama? Super! Bycie samemu, tak samo jak bycie w związku ma swoje plusy i minusy. Zastanów się czego TY chcesz i nie oglądaj się na oczekiwania innych.
Po czwarte: dasz sobie radę - zobaczysz. Zarabiasz średnią krajową, a uwierz mi to już jest bardzo dobry punkt wyjściowy. Na razie postaraj się wynająć mieszkanie i rozejrzyj się jak wygląda sytuacja mieszkaniowa w Twoim mieście. Nie bój się przeprowadzki do innej dzielnicy. Ja wiem, że Twoje dziecko ma swój świat i swoich kolegów w miejscu zamieszkania ojca. Ale skoro będzie tam od poniedziałku do czwartku, to dalej będzie mieć z nimi kontakty.
Przed Tobą stoi trudne zadania - ułożenie sobie życia na nowo. Ale to, co czasami wydaje się nam końcem świata, jest tylko początkiem czegoś nowego. To co nowe i nieznane jest zawsze przerażające. Ale dasz sobie radę. Powodzenia!

Córce będzie przekazywał wzorzec, że ludzie z mniejszymi dochodami są nic nie warci, czyt. to g*a. W przyszłości córka może mieć pod górke z takimi zapatrywaniami, do których nawykła i nasłuchała się w domu rodzinnym. Albo nie znajdzie na tyle bogatego męża, będzie chodzić sfrustrowana i jeszcze będzie frustrować swojego nienajbogatszego partnera, albo będzie sfrustrowana bo poświęci się dobrze płatnej pracy, za którą jednak nie będzie przepadać. Po prostu są zawody, które nie są najwyżej opłacane i - póki co - niestety taka ich specyfika.

Dziękuję za wszystkie słowa wsparcia.

Wielu z Was wywołuje magiczne alimenty na siebie. Mam nadzieję, że wszystkie osoby które o nich piszą dokładnie znają przesłanki ich uzyskania a nie tylko "przeczytały, że tak można".

Po pierwsze uzyskanie ich wymaga nie bycia wyłączenie winnym rozpadu małżeństwa. Ta przesłanka jest najczęściej spełniona. Po drugie należy wykazać niedostatek a druga strona musi mieć na to środki. Wspomniany niedostatek jest najczęściej przeszkodą, a także zaspokojenie usprawiedliwionych potrzeb.

Zauważmy przykład ona lekarz POZ zarabia 9000 netto on chirurg zarabia 25000 i teraz czy ona jest w niedostatku nawet jeśli mieszkają w Warszawie? Nie jest bo jej zawód pozwala jej na zarabianie więcej, jeśli ww. kwota jest za mała i nikt nie wymaga pracy po 16h na dobę.
Przykład drugi ona pracuje w sklepie za minimalną on jest kierowcą zarabia ok 10000 netto, w tym przypadku zdecydowanie łatwiej wykazać niedostatek.
Oczywiście jest też przesłanka dla tych kiedy drugi został uznany za wyłącznie winnego, ale nie oszukujmy się znam przypadki, gdzie nawet mimo zdrady nie został uznany za wyłącznie winnego.
Oczywiście działa to w dwie strony bo są i panowie którzy domagają się alimentów od żon.

Co do moich studiów nie zgodzę się z tym, że "władowałam" 5 lat i nic, czasem nie warto nadinterpretować. To że miałam pecha i nie układało mi się nie oznacza, że cofnęłabym czas i zrezygnowała z tego. Nigdzie nie napisałam, że nie lubię tego co robię. Cynizm z super zawodem był zdecydowanie niepotrzebny.

Samba, zdecydowanie opisałaś to czego dziś się obawiam, to nie jest dobry wzorzec.

Dokładnie jest jak mówisz, praktycznie aby dostać alimenty na siebie od byłego męża/żony musisz być albo związana z celebrytą, albo być obłożnie chora i przykuta do łóżka.
Masz dwie ręce, to możesz pracować i utrzymywać się samodzielnie. Po to jest ta instytucja aby nie dochodziło do sytuacji, że mąż/żona zostawia chorego przykutego do łożka na np. zaawansowane stwardnienie rozsiane partnera bez środków do życia i idzie w tango z nowo poznanym...

Ewenementy też się zdarzają, Np. była żona Marcinkiewicza ma zasądzone, chyba coś około 4,5k miesięcznie, ale kobieta udowodniła po batalii sądowej, że dla męża rzuciła karierę, plus jeszcze w jakimś wypadku dorobiła się "niedowładu" ręki. Ale tak to jest jak się jest z chwilowym celebrytą i spada na samo dno bo partner to typowy "jebaka" skaczący z kwiatka na kwiatek.

Chcesz zostać na siłę?

Nie ma magicznych alimentów; po prostu, boisz się, że jeszcze pan się obrazi.

A co mają święta do alimentów?

Zadałam proste pytanie 
Jedną z Twoich obaw, autorko, było to, że będzie was z partnerem dzielić przepaść finansowa, stąd moje napomknięcie o alimentach i propozycji postarania się o awans czy wyższe stanowisko. Teraz zaś zwracasz uwagę, że to inni, a nie ty.

Zatem co postanowiłaś w związku z tym?

Facet nie jest mężem, więc Twoje nadzieje są bezprzedmiotowe.

Moje dziecko raczej nie marzy o tym, abyśmy się rozstali. Widzę to sama, byłam też z nią u psychologa i jedyne czego się obawia to rozłąki. W jej poczuciu będzie gorsza bo wszyscy będą mieli mamę i tatę razem a nie osobno.
Obecnie jest jeszcze za mała na szczęście nie widzi tego, że być może kiedyś któreś z rodziców ułoży sobie życie co jeszcze bardziej skomplikuje jej sytuację.
Dziś właśnie to jest głównym problem.
Oczywiście wiem, że jest to życie na pokaz, hipokryzja czasem zachowanie w stylu Pani Dulskiej

Mój błąd. Istotnie mowa była o partnerze, wtedy sytuacja wygląda diametralnie inaczej.
Mimo to ironia zbędna, to nie ja potrzebuję alimentów.

To prawda, dużo rzeczy się ze sobą nie spina. Jeśli jednak założyć, że historia jest prawdziwa, to zrzucę to na karb lęku i szukania argumentów przemawiających za tym, że ta patologiczna relacja nadal powinna trwać. Myślę przy tym, że liczyła, że przeczyta, że rodzina jest najważniejsza, a tu wychodzi na to, że jednak nie, bo są gorsze sytuacje niż mama i tata, którzy już ze sobą nie mieszkają.
W każdym razie chce ją tworzyć na siłę i bez refleksji, że związek jest przemocowy, a w takim dzieci nie są szczęśliwe. Co więcej, krzywdzi je to także na przyszłość, bo w dorosłość wchodzą z obciążeniami i nieprawidłowymi wzorcami, których bardzo trudno się pozbyć, a nierzadko trzeba się kilka razy porządnie sparzyć, żeby zauważyć istniejący problem, a długimi miesiącami nad nim pracować. Biorąc przy tym pod uwagę, że jest w tym sama, bo partner przecież nie jest już tą rodziną zainteresowany, to zamiast usiłować sobie tę chorą sytuację racjonalizować, byleby niczego w życiu nie zmieniać, powinna podejść do tematu realnie i zadbać o swoją oraz dziecka przyszłość.

Notabene jak czytam, że największą krzywdą dla niego będzie brak wspólnych świąt, to mam pewność, że niewiele do Autorki dociera, bo przecież żadne święta nie są w stanie zrekompensować wychowywania się w toksycznym układzie. O wakacjach nawet nie wspominam, bo żeby były fajne, to przecież nie trzeba do tego obojga rodziców.

Dziewczyno. dostałaś cios w głowę i jesteś zamroczona. Rozumiem jak się czujesz, rozumiem Twoje odczucia wobec dziecka.
Ale uwierz mi, to wszystko minie,
Dziecko chce przede wszystkim mieć poczucie, że ma dalej dwoje rodziców.
Więc zrób co się da z Twojej strony, by miała kontakt z ojcem dobry i z Tobą. Odrzuć poczucie winy, że nie będzie miała teraz tradycyjnej rodziny, bo to nie Twoja wina.
A sama się pozbierasz, trzeba czasu.
To, co teraz uważasz za tragedię życiową, może Ci wyjść na dobre. Pod kazdym względem.
Nie Ty pierwsza i nie ostatnia Najlepsze może być przed Tobą.
O opiece naprzemiennej są tu wątki,wg mnie to największa glupota jaka moze być
Jak będziesz spokojnie rozmawiać z ojcem dziecka, odrzucisz emocje zwiazane z Wami, to ustalicie 1 dom i to że On nie straci córki, a córka ojca.
żeby zrozumieć zakręt na którym jesteś, trzeba samemu przez niego przejść, jeśli chodzi o emocje.
ale z drugiej strony jak piszą w Twoim wątku ludzie nie zwiazani z tematem emocjami, moga mieć wiele racji w chłodnej ocenie zwiążku

No to chcesz sie plaszczyc i go prosic by nie odchodzil? Nie zrobi tego, a jesli to bys nie miala dobrego zycia ani wasze dziecko. Codzienne klotnie i jego (meza) nienawisc na pewno nie wplynelyby dobrze na rozwoj dziecka, jego przyszle relacje.

Tez mysle, ze moze trolling. Ktora kobieta chce soba pomiatac i zyc w takim zwiazku? Chyba jakas patologia, a ty sie tak nie okreslasz.

I takiego chcesz życia dla siebie i wzoru dla córki?

Ok, nie wiem jak wygladaja wasze relacje na codzien. Byc moze dziecko nie zauwazy braku waszej milosci i czulosci, co malo prawdopodobne.

Ty juz wiesz co chcesz, tylko jak go zatrzymasz?

Rozwód czy rozstanie zawsze jest porażką.

Ale takie jest życie. Wiele osób się rozwodzi, kończy związki i itd.

Ja dopóki sam się nie rozwiodłem nie wiedziałem że otacza mnie wiele rozwodników czy rozwódek.

No cóż takie życie. Kiedyś jak człowiek jest młody i głupi to niezbyt świadomie wybiera bo często myli zauroczenie z zakochaniem.
Często ludzie dopiero po pewnym czasie się poznają dobrze i często się okazuje że do siebie nie pasują.

A jak nie pasują to po co tkwić w czymś co komuś nie pasuje i nie odpowiada.

Nie istnieje związek w którym nie ma miłości, sexu i uczuć. To jest fikcja i zakłamywanie rzeczywistości ..

Ty też możesz wejść w nowy związek.

Dziecko nie jest żadnym ograniczeniem.

Dla mnie bez sensu tkwić w martwym związekiem.
Bo nie jest to dla dobra dziecka napewno ...

Po pierwsze wątpię aby facet postanowił odejść pod wpływem impulsu. Na podstawie tego co piszesz wydaje mi się, że jest to przemyślana decyzja. Zatem bardzo prawdopodobne jest, że problemy się nawarstwiały. Być może od lat. Co to znaczy, że nie jesteś dla niego atrakcyjna? Chodzi o atrakcyjność fizyczną, zawodową, związaną z pasją i hobby? Sprecyzuj. Myślę, że dobrym pomysłem jest z nim porozmawiać na spokojnie bo być może da się to jeszcze odkręcić. Zapytaj dokładnie czego od Ciebie oczekuje i zorientuj się czy ta decyzja z jego strony jest na pewno ostateczna. Być może jeśli zmienisz jakieś aspekty swojego funkcjonowania, które mu nie pasują to on zmieni zdanie w kwestii rozstania. Czy on kogoś ma czy jego decyzja jest podyktowana jedynie sprawami między Wami?