Czego pragną kobiety? - Netkobiety.pl

wieka napisał/a:

A dlaczego się przyznawać, to jest zrzucenie ciężaru na partnera.
Ja uważam, choć nie mam żadnych traum, że partnerowi nie mówi się tego, co nie jest mu potrzebne do wiadomości.

Tylko jeśli mówimy o sprawach takiego kalibru jak wspomniana prostytucja, to jest to odbieranie drugiej osobie możliwości świadomego wyboru partnera. Więc tak, to jest potrzebne - bo jak inaczej ktoś mógłby podając decyzję, czy chce być z kimś takim?

Bo to ciekawe, że z jednej strony zachęcasz do otwartości, aby potem przyznać, że jednak pewne wyznania by w twoich oczach skreśliły faceta. Czyli robisz dokładnie to, co opisuję. Rzuciłabyś swojego faceta, jakby ci wyznał, że zdarzyło mu się zrobić loda dla innego kolesia za pieniądze? Albo jakby ci wyznał, że sprawiła mu frajdę zemsta na szkolnym prześladowcy?

Faceci często ufają i otwierają się, po czym są odrzucani. Więc ostatecznie prowadzi to do zamykania się, wypierania problemów, słabości, czy skrywanych pragnień. Efekt - zapętleni incele (według stanu ze spisu powszechnego w PL jest 5,2 mln samotnych facetów i tylko 4,1mln samotnych kobiet) czy skala samobójstw.

Ciężko podważać istnienie zjawiska, którego odzwierciedlenie da się policzyć konkretnymi liczbami.

https://www.medonet.pl/zdrowie/zdrowie- … 23084.html

I o ile jestem zdania, że nie można zaniżać lotów i obniżać własnych wymagań co do potencjalnego partnera, to czy jako społeczeństwo (całość, ogół) możemy wymagać tego samego od mężczyzn, co 50 lat temu? Przecież czasy są kompletnie inne. Pod każdym względem. I tak jak zmieniała się rola kobiet i wymagania co do nich, to czy wymagania wobec mężczyzn też nie powinny ulec ewolucji?

To nie oznacza, że inni ludzie z automatu, czy to kobiety czy mężczyźni, po prostu - wszyscy, będą ich akceptować takimi, jakimi są. Przecież każdy ma swoje preferencje, którymi się kieruje przy wyborze partnera

Co konkretnie masz na myśli?
Bo mnie się wydaje, że teraz facetom może być lżej niż parędziesiąt lat temu, gdy np. na swojej głowie mieli utrzymanie rodziny, często i gęsto z licznym potomstwem, bo antykoncepcja była abstrakcją. Wtedy wiedzieli, że muszą zapierniczać i od nich zależy byt rodziny, a teraz maja często backup w postaci pracującej partnerki. To przecież jest odciążające psychicznie.
Przykładów można poszukać więcej.

Czyli co - otwieramy się i przyznajemy, czy jednak te ciężkie kalibry - te naprawdę istotne, które nas kształtują, przerażają, odpychają ze względu na swoją naturę, to jednak przemilczamy?

Więc jak to jest z akceptacją i wsparciem? Dajemy, kiedy nam pasuje do obrazka drugiej osoby, a jak coś już go burzy, to odrzucamy?

Ale udzielanie wsparcie tylko kiedy nam to wygodne, to nie ma nic wspólnego z akceptacją. To warunkowanie. Nie zaakceptujesz niczego, co burzy twój wizerunek swojego faceta. Podczas gdy w drugą stronę to nie działa i facet ma przyjąć na klatę przeszłość kobiety, bo to ona ją ukształtowała, to dzięki tej przeszłości są teraz razem, to przez wzgląd na przeszłośc ona teraz moze docenić to, co ma.

I dziwisz się, że faceci przyznają się swoim kobietom jedynie do głupot, które sumarycznie nie mają znaczenia? Że jesteśmy zamknięci i wycofani?

Jack Sparrow napisał/a:

Ale udzielanie wsparcie tylko kiedy nam to wygodne, to nie ma nic wspólnego z akceptacją. To warunkowanie. Nie zaakceptujesz niczego, co burzy twój wizerunek swojego faceta. Podczas gdy w drugą stronę to nie działa i facet ma przyjąć na klatę przeszłość kobiety, bo to ona ją ukształtowała, to dzięki tej przeszłości są teraz razem, to przez wzgląd na przeszłośc ona teraz moze docenić to, co ma.

I dziwisz się, że faceci przyznają się swoim kobietom jedynie do głupot, które sumarycznie nie mają znaczenia? Że jesteśmy zamknięci i wycofani?

No chyba żartujesz.
Tu nie chodzi o warunkowanie wsparcia tylko o akceptowanie bądź nie pewnych spraw u kogoś, kto ma być partnerem. I każdy ma takie, których by nie akceptował. Sorry, bezwarunkowej miłości itd. może oczekiwać tylko dziecko od rodzica.

I oczywiście, że to dotyczy kobiet tak samo. Przecież mężczyźni też mają swoje wymagania, też nie wszystko byliby w stanie/chcieli zaakceptowaći też czuliby się oszukani, gdyby kobieta ukrywała coś istotnego, a potem zrzuciła bombę, bo - całkiem słusznie - uznaliby, że zostali wmanewrowani w związek z kimś, z kim wcale nie chcieliby być.

Jack Sparrow napisał/a:

Ja nie piszę o etapie wchodzenia w związek, ale o przyznania się do czegoś np w kilku- lub kilkunastoletniej relacji. Nikt o zdrowych zmysłach nie zawiera znajomości "hej, ćpałem co popadnie - będziemy razem?".

Aha, czyli ktoś zataił istotne informacje o swojej przeszłości, a teraz nagle postanowił wylać z siebie szlam, który w nim zalega? Dobrze rozumiem?
Przecież to oznacza, że ten związek u podstaw był budowany na niedopowiedzeniach, zatajaniu istotnych informacji. I co takiego nagle się stało, że ktoś po kilku, kilkunastu latach postanowił nagle coś z siebie wyrzucić?
Przecież to nie jest kwestia „otwartości” i „akceptacji” siebie w związku, ale licznie na to, że partner bez mrugnięcia okiem przyjmie zwykłe oszustwo.
I to nie chodzi o to, żeby na początku znajomości ujawniać wszystkie bardziej wstydliwe, brutalne itp. historie ze swojej przeszłości, ale jak się pojawiają wspólne plany na przyszłość, to chyba jest to odpowiedni moment, aby dać szansę drugiej stronie na ogląd całej sytuacji.

Gdyby tak było, to statystyki z artów (ilość singli, wiek umierania, ilość samobójstw), które tu przytoczyłem by tak nie wyglądały. A te liczby są bezsporne. Podobnie jak ich przyczyny.

Co właściwie sugerujesz? Co czy kto jest wg Ciebie przyczyną takiego stanu rzeczy?

A wiesz, że mężczyźni częściej popełniają samobójstwa, ale to kobiety podejmują więcej prób samobójczych? Faceci są po prostu skuteczniejsi. Z różnych powodów. Można się śmiać, ale często kobiety chcą nawet po śmierci ładnie wyglądać, wiec wybierają piguły a nie powieszenie się czy rzucenie się pod pociąg, więc odpływają zanim wezmę dawkę skutkującą zgonem

Jack:
Jak ludzie dolaczaja do programu 12 krokow (AA, SA, GA itp.) to dostaja rade aby nie mowili o tym swojemu partnerowi.
Bo jak powiesz od razu swojemu partnerowi to co on ma z tym zrobic? Wywolasz w nim tylko strach.

paslawek napisał/a:

To tak nie do końca z tym jest Johnny generalnie w takich wspólnotach nie udziela się rad,bezpośrednio i wprost jako pewniaki,gotowce, sugeruje się pewne rzeczy doświadczeniami,mnóstwem różnych doświadczeń,ale bez dogmatów.

Jak ja dolaczalem do SA to przestrzegl mnie przed mowieniem (o swoim problemie) zonie zarowno gosc, ktory mi wysylal liste spotkan jak i prowadzacy same spotkanie.
I mam wrazenie, ze jak czytalem biala ksiazke to rowniez o tym wspominala.
Moze to specyficzne dla SA.

Jack Sparrow napisał/a:

Czyli co, skreśliłabyś faceta po np 15 latach udanego pożycia, jakby ci sie przyznał, że miał załamanie w czasach ogólniaka i robił lody za hajs, żeby mieć na dragi?

Tak. Bo nagle by się okazało, że absolutnie nie jest tą osobą, którą kocham, mało tego, że okłamywał mnie od początku. Tylko że to nie ma znaczenia, za co ja bym zostawiła. Bo np. za bycie molestowanym - nie. Za posiadanie dziecka - tak. I można by tak długo.

Chodziło mi o to, że durne po prostu jest oczekiwanie, że po X latach partner/partnerka ma przyjąć wszystko. Przecież to zaprzecza idei związku z wybraną osobą. Partner mnie kocha, kocha w oparciu o to, co sam widzi i o to, co o mnie wie ode mnie. Gdybym nagle dodała do tego obrazka byłą prostytutkę, rozwódkę, matkę, dręczycielkę zwierząt itp., to jego decyzja o związku musiałaby zostać podjęta na nowo. Przecież wcale nie pisał się na prostytutkę, nie wiedział o tym - jak mogę wymagać wsparcia, jeśli nawet nie raczyłam go o tym poinformować, nie dałam mu wyboru i podjęłam decyzję za niego?

Czyli wg tego co teraz piszecie, to jak kogoś poznam, to na wstępie powinienem dziewczynie powiedzieć, że nigdy związków i seksu nie miałem. Czyli zupełnie odwrotnie niż mi mówiliście

Tak samo z chodzeniem do psychologa/psychiatry/na terapię.

Tylko że jak się do tego przyznam, to zaraz zostanę skreślony. A jak się nie przyznam i wyjdzie to kiedyś, to to samo, też zostanę skreślony. Super

I po co ryzykowac odrzucenie? Sam widzisz jakie są reakcje. Kto normalny zaryzykuje zaprzepaszczenie zajebistego zwiazku?  W imię czego? Szczerości, za którą  nagrodą jest odtrącenie?

Pustka bierze sie z braku intymnego, emocjonalnego polaczenia.
Brak takiego polaczenia bierze sie z tego, ze czlowiek caly czas stara sie pokazac z dobrej strony przed druga osoba.
Koniecznosc pokazywania sie z dobrej strony powoduje niemozliwosc podzielenia sie z druga osoba wszystkim tym czego w sobie nie lubimy / tym co sprawia, ze czujemy sie gorsi od innych (ale tlumimy to dewaluujac te rzeczy i w zamian wartosciujac rzeczy, w ktorych jestesmy lepsi od innych)
Niemozliwosc podzielenia sie powyzszym staje sie sekretem, ktory nas dzieli, nie pozwala odrzucic filtrow miedzy myslami a slowami.

Niemozliwosc odrzucenia tych filtrow sprawia, ze nie potrafimy sie polaczyc z druga osoba.
Czujemy sie wyjatkowi, unikalni, wolni i... pusci w srodku.

A to wszystko dlatego, ze bylismy kiedys odrzuceni i nie potrafimy przestac sie bac, ze gdybysmy wylaczyli wszystkie filtry i pokazali sie drugiej osobie razem z wszystkim czym sami w sobie gardzimy - zostalibysmy odrzuceni po raz kolejny.

Więc: jeśli mu nie powiedziałam, to w zasadzie zmusilam go do związku z osobą, z którą on nie chce być.

MagdaLena1111 napisał/a:

To nie oznacza, że inni ludzie z automatu, czy to kobiety czy mężczyźni, po prostu - wszyscy, będą ich akceptować takimi, jakimi są. Przecież każdy ma swoje preferencje, którymi się kieruje przy wyborze partnera

Ja nie piszę o etapie wchodzenia w związek, ale o przyznania się do czegoś np w kilku- lub kilkunastoletniej relacji. Nikt o zdrowych zmysłach nie zawiera znajomości "hej, ćpałem co popadnie - będziemy razem?".

Co konkretnie masz na myśli?
Bo mnie się wydaje, że teraz facetom może być lżej niż parędziesiąt lat temu, gdy np. na swojej głowie mieli utrzymanie rodziny, często i gęsto z licznym potomstwem, bo antykoncepcja była abstrakcją. Wtedy wiedzieli, że muszą zapierniczać i od nich zależy byt rodziny, a teraz maja często backup w postaci pracującej partnerki. To przecież jest odciążające psychicznie.
Przykładów można poszukać więcej.

Gdyby tak było, to statystyki z artów (ilość singli, wiek umierania, ilość samobójstw), które tu przytoczyłem by tak nie wyglądały. A te liczby są bezsporne. Podobnie jak ich przyczyny.

Jack Sparrow napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

To nie oznacza, że inni ludzie z automatu, czy to kobiety czy mężczyźni, po prostu - wszyscy, będą ich akceptować takimi, jakimi są. Przecież każdy ma swoje preferencje, którymi się kieruje przy wyborze partnera

Ja nie piszę o etapie wchodzenia w związek, ale o przyznania się do czegoś np w kilku- lub kilkunastoletniej relacji. Nikt o zdrowych zmysłach nie zawiera znajomości "hej, ćpałem co popadnie - będziemy razem?".

Co konkretnie masz na myśli?
Bo mnie się wydaje, że teraz facetom może być lżej niż parędziesiąt lat temu, gdy np. na swojej głowie mieli utrzymanie rodziny, często i gęsto z licznym potomstwem, bo antykoncepcja była abstrakcją. Wtedy wiedzieli, że muszą zapierniczać i od nich zależy byt rodziny, a teraz maja często backup w postaci pracującej partnerki. To przecież jest odciążające psychicznie.
Przykładów można poszukać więcej.

Gdyby tak było, to statystyki z artów (ilość singli, wiek umierania, ilość samobójstw), które tu przytoczyłem by tak nie wyglądały. A te liczby są bezsporne. Podobnie jak ich przyczyny.

Jeśli ma traumy z przeszłości to niech to przepracuje na terapii, a nie oczekuje, żeby partner będzie ratownikiem.

Za swoje błędy samemu trzeba płacić, jak żyjesz przeszłością z którą sobie nie radzisz, to partnerka też ma tym żyć!? Czyli obciążasz jej psychikę, a i tak ona nie jest w stanie Ci pomóc.

Dlatego też, jak wchodzisz w związek to najpierw pozbądź się demonów, albo powiedz na początku telacji, nie mówię, że na pierwszej randce.

Tak, a potem szukać 20-letniej dziewicy do związku.

Mam wykształcenie, umiejętności, dobrą pracę, kasę, a uja mi to daje.

Szeptuch napisał/a:

jakis_czlowiek napisał/a:

Mam wykształcenie, umiejętności, dobrą pracę, kasę, a uja mi to daje.

wybacz bezposredniosc, ale u ciebie to raczej kwestia osobowości jest problemem.

A co ktoś może wiedzieć o mnie, gdy z nim piszę? Jak dostaje pierwszą wiadomość, to widzi tylko jak wyglądam. A na 99% moich wiadomości nikt nie odpisuje.

wieka napisał/a:

Jack Sparrow napisał/a:

Ja nie piszę o etapie wchodzenia w związek, ale o przyznania się do czegoś np w kilku- lub kilkunastoletniej relacji. Nikt o zdrowych zmysłach nie zawiera znajomości "hej, ćpałem co popadnie - będziemy razem?".

Gdyby tak było, to statystyki z artów (ilość singli, wiek umierania, ilość samobójstw), które tu przytoczyłem by tak nie wyglądały. A te liczby są bezsporne. Podobnie jak ich przyczyny.

Jeśli ma traumy z przeszłości to niech to przepracuje na terapii, a nie oczekuje, żeby partner będzie ratownikiem.

Za swoje błędy samemu trzeba płacić, jak żyjesz przeszłością z którą sobie nie radzisz, to partnerka też ma tym żyć!? Czyli obciążasz jej psychikę, a i tak ona nie jest w stanie Ci pomóc.

Dlatego też, jak wchodzisz w związek to najpierw pozbądź się demonów, albo powiedz na początku telacji, nie mówię, że na pierwszej randce.

Ależ nikt tu nie mówi o aktywnej traumie, ale do przyznania, że kiedyś jakis tam problem występował. To wszystko.

jakis_czlowiek napisał/a:

Czyli wg tego co teraz piszecie, to jak kogoś poznam, to na wstępie powinienem dziewczynie powiedzieć, że nigdy związków i seksu nie miałem. Czyli zupełnie odwrotnie niż mi mówiliście

Tak samo z chodzeniem do psychologa/psychiatry/na terapię.

Tylko że jak się do tego przyznam, to zaraz zostanę skreślony. A jak się nie przyznam i wyjdzie to kiedyś, to to samo, też zostanę skreślony. Super

jakis coś ci się pomyliło. na tym forum nie dostaniesz gotowych instrukcji co robić zeby byc szczesliwym. zrozum, dużo ludzi teoretyzuje, wymyśla w głowie idealne scenariusze, albo wypowiada sie na tematy i o sytuacjach których nigdy nie doświadczyli. wydaje ci się że każdy tutaj jest krynicą mądrości a ty jeden jestes zagubiony i nie wiesz co począc. nie do końca. uzytkownik wysmaruje posta jadąc pociągiem do pracy, albo gotując makaron, potem się wyłącza i zapomina. nikogo nie interesuje jak te rady wpłyną na twoje życie.

IMO rób tak żeby działało, olej to forum, przestań marnować tu czas.  twoja osobowść internetowa to komletna pizda, pozuc ją, zabij, przestań sie z nia utożsamiać. nikt tutaj nie wie lepiej od ciebie. jest tu masa ludzi którzy sa toksyczni, narcystyczni, ale też ludzi sympatycznych i pomocnych, tylko że bez doświadczeń zblizonych do twoich. jesteś pionierem, musisz sam postawić stope na księzycu. 50 letnie babeczki które poznały swojego męża na studiach, ani panowie z dwucyfrowymi liczbami na koncie nie pomogą ci w tym(a tacy są forumowicze).
czy Hernán Cortés idąc do dżungli wchodził na forum z poradami dla konkwistatorów? czy bill gates wszedł na forum dla komputerowych swirów z radami jak rozkręcić firmę? czy john douglas musiał googlowac w necie "jak złapać zabójce", albo założył temat na grupce "ej, bo w pracy mam taki problem..."? NIE. a poradzili sobie z przedsiewzieciami o na skale o tysiac razy wiekszą niż "Ni3 MaM dziEFFczynYYY, ojejku jejku".
zjawisko inceli to nowość, jesteś pierwszym pokoleniem. nie ma na tym forum ani jednej osoby w twojej sytuacji. wiekszośc z nas nie zna nawet IRL żadnego incela.
moze za 10-20 lat powstaną jakieś poradnie dla was i tam dostaniecie wsparcie, albo więcej osób pokroju jordana petersona zainteresuje sie tym zjawiskiem i coś dla was wymyślą. Ale jak na razie nie ma na to recepty. zostaje metoda eksperymentowania z zyciem, tylko do tego trzeba sie wylogować z internetu, co ci serdecznie polecam.

jakis_czlowiek napisał/a:

Czyli wg tego co teraz piszecie, to jak kogoś poznam, to na wstępie powinienem dziewczynie powiedzieć, że nigdy związków i seksu nie miałem. Czyli zupełnie odwrotnie niż mi mówiliście

Tak samo z chodzeniem do psychologa/psychiatry/na terapię.

Tylko że jak się do tego przyznam, to zaraz zostanę skreślony. A jak się nie przyznam i wyjdzie to kiedyś, to to samo, też zostanę skreślony. Super

jakis coś ci się pomyliło. na tym forum nie dostaniesz gotowych instrukcji co robić zeby byc szczesliwym. zrozum, dużo ludzi teoretyzuje, wymyśla w głowie idealne scenariusze, albo wypowiada sie na tematy i o sytuacjach których nigdy nie doświadczyli. wydaje ci się że każdy tutaj jest krynicą mądrości a ty jeden jestes zagubiony i nie wiesz co począc. nie do końca. uzytkownik wysmaruje posta jadąc pociągiem do pracy, albo gotując makaron, potem się wyłącza i zapomina. nikogo nie interesuje jak te rady wpłyną na twoje życie.

IMO rób tak żeby działało, olej to forum, przestań marnować tu czas.  twoja osobowść internetowa to komletna pizda, pozuc ją, zabij, przestań sie z nia utożsamiać. nikt tutaj nie wie lepiej od ciebie. jest tu masa ludzi którzy sa toksyczni, narcystyczni, ale też ludzi sympatycznych i pomocnych, tylko że bez doświadczeń zblizonych do twoich. jesteś pionierem, musisz sam postawić stope na księzycu. 50 letnie babeczki które poznały swojego męża na studiach, ani panowie z dwucyfrowymi liczbami na koncie nie pomogą ci w tym(a tacy są forumowicze).
czy Hernán Cortés idąc do dżungli wchodził na forum z poradami dla konkwistatorów? czy bill gates wszedł na forum dla komputerowych swirów z radami jak rozkręcić firmę? czy john douglas musiał googlowac w necie "jak złapać zabójce", albo założył temat na grupce "ej, bo w pracy mam taki problem..."? NIE. a poradzili sobie z przedsiewzieciami o na skale o tysiac razy wiekszą niż "Ni3 MaM dziEFFczynYYY, ojejku jejku".
zjawisko inceli to nowość, jesteś pierwszym pokoleniem. nie ma na tym forum ani jednej osoby w twojej sytuacji. wiekszośc z nas nie zna nawet IRL żadnego incela.
moze za 10-20 lat powstaną jakieś poradnie dla was i tam dostaniecie wsparcie, albo więcej osób pokroju jordana petersona zainteresuje sie tym zjawiskiem i coś dla was wymyślą. Ale jak na razie nie ma na to recepty. zostaje metoda eksperymentowania z zyciem, tylko do tego trzeba sie wylogować z internetu, co ci serdecznie polecam.

Jack, sam widzisz jak nam trudno się dogadać

Dlatego podam przykład:
Jesteś w zgodnym 20-30 letnim małżeństwie i w przypływie szczerości, żona powie Ci, że jak była młoda to przez 2 lata był prostytutką.
Teraz zastanów się do czego ta wiedza Ci potrzebna, co z nią zrobisz, czy będziesz szczęśliwy z tego powodu, że Ci powiedziała i jeszcze jej podziękujesz za to i będziesz wspierał?
Czy lepiej jakby to zachowała dla siebie?

Absolutnie nie zgadzam się z twierdzeniem, że zjawisko inceli to nowość. Zjawisko to istnieje w każdym pokoleniu, a dokładnie to co się pod nim kryje (nieudolność w kontaktach z kobietami i wszystko co z tym związane) czyli to, co dotyczy mężczyzn charakteryzujących się określonymi cechami - została tak nazwana, sklasyfikowana, a samo zjawisko i ich problemy ujrzały "światło dzienne" w wymiarze globalnym dzięki powszechności i dostępności globalnych środków przekazu.

Innymi słowy - męskie "pierdoły" nie mające doświadczeń z kobietami i powodzenia u kobiet istniały zawsze, i nie stanowią żadnej społecznej czy towarzyskiej nowości. Jedynie współcześnie, głównie dzięki Internetowi, mają szerokie możliwości czegoś w rodzaju "zrzeszania się" i rozmawiania w szerokim kręgu odbiorców o swoich problemach.

wieka napisał/a:

Jack, sam widzisz jak nam trudno się dogadać

Dlatego podam przykład:
Jesteś w zgodnym 20-30 letnim małżeństwie i w przypływie szczerości, żona powie Ci, że jak była młoda to przez 2 lata był prostytutką.
Teraz zastanów się do czego ta wiedza Ci potrzebna, co z nią zrobisz, czy będziesz szczęśliwy z tego powodu, że Ci powiedziała i jeszcze jej podziękujesz za to i będziesz wspierał?
Czy lepiej jakby to zachowała dla siebie?

Szczerze? Przeszłość mi wisi i powiewa*. Wychodzę z założenia, że przeszłości nie zmienię. Nie mam na nią wpływu. Przeszłość jest za nami, a żeby dojrzeć, to trzeba popełnić błędy młodości. To przeszłość nas ukształtowała. To dzięki niej stanęliśmy na swojej drodze i popatrzyliśmy na siebie przychylnymi oczami. Cieszyłbym się z okazanego zaufania, bo na takim etapie związku karać kogoś za błędy zamierzchłej przeszłości nie ma sensu. Fakt ukrywania takich doświadczeń dowodzi tylko temu, że wie jak ciężkie to brzemię. Wstyd jest miarą ciężaru i poczucia winy. Przeszłości nie zmienię. Ani ja. Ani ona. Jaki sens za to karać? W moim odczuciu nie ma żadnego. Ale to nie jest tak, że taka informacja pozostaje bez żadnego wpływu na rzeczywistość i teraźniejszość. Nie będę klaskał z zachwytu, ale też nie będę oceniał. Moja reakcja byłaby na zasadzie: "chodź się przytul i ściągnij majty, bo dostaniesz manto". Przeszłość to rozdział zamknięty. JEDNAK taka informacja sprawia, że inaczej oceniam pewne aktualne zachowania. Patrzę przez inny pryzmat, co daje mi poczucie większego bezpieczeństwa i stabilności. Bo wcześniej jestem w stanie wyłapać ewentualne czerwone flagi w bieżących wydarzeniach i zachowaniach partnerki. A dzięki temu mogę wcześniej reagować.

Jak ktoś na wstępie takim newsem ( w sensie takiego kalibru) wymachuje na prawo i lewo, to wiem, że jest kompletnym zjebem. Bo sabotuje relację już na starcie i wyciera sobie mordę udawanym żalem, a tak naprawdę nie odczuwa wstydu tylko dumę.

Postaw inne pytanie - czy prezentując tak kategoryczną postawę "za te grzechy dziękujemy choćby nie wiem co" to czy faktycznie możesz liczyć na szczerość i otwartość, czy raczej jedynie usłyszysz tylko to, co będzie pasować do obrazka?

Czy trudno nam się dogadać? Ja tego tak nie widzę. Dla mnie to ciekawa dyskusja. Bez niezdrowych emocji, bez personalnych wycieczek, licytowania się i odbijania piłeczki. Dla mnie to ciekawa dyskusja, dzięki której mogę poznać inny punkt widzenia.

SaraS napisał/a:

Więc: jeśli mu nie powiedziałam, to w zasadzie zmusilam go do związku z osobą, z którą on nie chce być.

Tak samo wg mnie działa właśnie to, gdybym ukrył przed kimś, że nigdy nie byłem w związku, czy nie miałem seksu.

SaraS napisał/a:

Zresztą, mam wrażenie, doświadczenie w seksie jest dużo ważniejsze dla panów niż dla pań.

Ta, to spytaj się koleżanek, co o takim facecie myślą xD

Ja się z ciekawości pytałem dziewczyn koło 30tki na różnych portalach. Zawsze była negatywna odpowiedź.

Inna sprawa, im mniej wiesz, tym spokojniej żyjesz, dlatego ja nie chce wiedzieć tego, co mi do niczego nie jest potrzebne, a obciąża psychikę.

Żona /mąż powinien być przyjacielem jako partner, ale nie psiapsiółką, spowiednikiem czy terapeutą.

Jack Sparrow napisał/a:

SaraS napisał/a:

Wątków o niedziewicach jest mnóstwo, a ile tematów, w którym kobieta przyznaje się, że od miesięcy przeżywa brak doświadczenia u partnera?

Że niezdecydowany, wycofany, nie umie wykonać kolejnego kroku, zakompleksiony i beznadziejny seks? To chyba jeden z najczęstszych motywów.

Tak, ale to nie kwestia braku doświadczeń tylko, ee... psychiki? Tzn. tak, bycie prawiczkiem tłumaczy brak skilli łóżkowych , ale całą resztę - niepewność, niezdecydowanie, wycofanie - już tylko do pewnego stopnia. Bo możesz być długo prawiczkiem, ale jeśli cała Twoja samoocena nie jest oparta na seksie, to bierzesz na klatę to, że najpierw będziesz kiepski, bo wiesz, że za miesiąc się ogarniesz, a za trzy - będziesz zupełnie w porządku. Jakby, no, rozumiesz, że nauka, że proces, że powoli do przodu. Wtedy babka nie zdąży się sfrustrować i klepać na forum, bo od początku będzie widzieć progres zamiast standardowej histerii czy poczucia winy. Przecież nie każdy prawiczek (w przeciwieństwie do inceli) jest zakompleksiony, niezdecydowany, niepewny - ci, którym celibatu nie narzucono z góry, tak nie wariują.

A w przypadku przeżywania "ojej, moja kobieta nie jest dziewicą", problem stanowi brak dziewictwa sam w sobie. Tu ta niedziewica nic nie zrobi, nie nauczy się, nie ogarnie, nie zmieni, facet może histeryzować miesiącami. To jest ta różnica; bo większość (?) kobiet nie ma problemu z samym byciem prawiczkiem, a z tym, jak to na mężczyzn wpływa, bo często gęsto wpływa źle.