Mój narzeczony ma raka - Netkobiety.pl

Jezu. Zostało mniej niż 24 godziny.

Edit: koty z tej okazji demoluja chate xD

Ten mały w nocy się darł. Biedny taki, bez matki.

Ja się boję tego, co będzie. Że to już, zaraz.

Skutków ubocznych. Popalenia żył. Tego, że go będzie bolało. Że będzie bardzo słaby. Że się będzie źle czuł. Że wszyscy mówią, że będzie dobrze, a nie będzie. Że lekarze popełnią jakiś błąd.

Matka chłopaka w zaproponowała realne wsparcie, nastawienie ma podobne jak autorka.
Ale dostała op...
Dlaczego?
Bo nieważne co by On nie powiedział do niej, matka przy nim będzie.
To co wykrzyczał do matki, o chowaniu go zywcem: z dużym prawdopodobieństwem autorka powinna odnieść do siebie.
Jej tego nie wykrzyczy, bo ona nie zdaje się pewną kartą.
Wg mnie, wbrew temu co tu deklaruje, jak się pogorszy z nim, odpali wrotki.
Wtedy też się znajdą tacy, co napiszą: miałaś prawo, Ty jesteś najważniejsza.
Bo przecież teraz to najważniejsza religia
Łatwo kochać małe kotki,  tak niewiele im potrzeba,  można się poczuć dobrym człowiekiem.
Trudniej kogoś  mniej słodkiego, gdy kompletnie straci urodę i zdrowie, wymaga opieki i przebierania z pampersów.
To nie tak miało być, nie tak.
Przecież miała być piękna bajka, o księciu, co uratował księżniczkę..To niech księżniczka okaże się tego warta, bo póki co, od diagnozy same opisy,  jak to chory książę pociesza księżniczkę i gra w jej gry.

To mój ostatni post w Twoim temacie autorko, bo nie mam zamiaru  udzielać  Ci wsparcia w tym, czego Ty oczekujesz: w kojeniu Twoich nerwów.
Bo na pewno nie oczekujesz wsparcia we wspieraniu księcia.
Ani jedno zdanie tu o tym nie świadczy.
Jesteś dokładnie taka jak mama Madoji, może jednak warto przeczytać tamten temat.

Dobrze jakbyś miała dobrą koleżankę/przyjaciółkę, bo nic nie zastąpi rozmowy na żywo z kimś zaufanym, najlepiej nie z rodziny.

W głowie mi się kręci. Pewnie dlatego, że z nerwów nie jadłam i nie spałam. Nie pokazałam tego po sobie. Nażarłam się cukru ukradkiem xD

To wiem

Zmuszę się do jedzenia. Albo kupię Huel xD

Gdybym miała apetyt, to bym jadła. Mamy słoik oliwek z pestkami. Może to mnie rozrusza

Ja nie umiem gotować , a co dopiero takie skompliwane rzeczy

A jak to jest na piwie, to on może to jeść?

Ok. Spróbuję.

Spróbuję w znaczeniu zrobię, ale nie wiem, jak wyjdzie

On lubi, ja nie.
Poświęcę się!

Biedny chłop.
Podczas terapii onkologicznej
Kobieta go przybija swoim zamartwianiem się.
I nawet nic dobrego do jedzenia mu nie ugotuje.

Nie przywiązuję zbyt wielkiej wagi do jedzenia szybko zapomnę

Zajebiste! Zapiszę sobie!

Raczej ty musisz się nauczyć gotować
To odciągnie ciebie trochę od jego problemów i pozwoli dać poczucie, że robisz coś dobrego dla niego.

Swój post na temat wyparcia bądź nie wypierania choroby onkologicznej napisałam bardzo świadomie, dlatego pozostaję przy swoim, zgodnym z Twoim, zdaniu.
Równocześnie nieco dziwią mnie opinie, z których wyraźnie wynika, że nie jest możliwe, by oswoić się i odważnie mierzyć z ciężką chorobą.

Oczywiście, że można, ale nie w każdym przypadku.

hej. Jak tam po pierwszej chemii?

Hej Kocimadka.
Odzywam się, bo kilkanaście lat temu byłam w podobnej sytuacji- mój jeszcze wtedy chłopak zachorował na nowotwór złośliwy kości.
Tak samo jak Ty wszystko widziałam w czarnych barwach, nie chciałam by widział, że płaczę z tego powodu, a on jakby nie zdawał sobie sprawy z wagi problemu. Albo robił dobrą minę do złej gry. Był leczony radioterapią. Po 4 latach był nawrót, amputowali mu nogę, potem było już dobrze.
Minęło dokładnie 14 lat od pierwszej diagnozy. Mój teraz jeszcze mąż żyje, dobrze się ma, ma protezę, żyje normalnie. Do tego stopnia normalnie, że znalazł sobie kochankę, mnie ma w dupie, ale to tylko taka dygresja, świeże jeszcze to wszystko.
Jeśli mogę Tobie coś poradzić, to zachęcam do namówienia partnera na psychoterapię, kiedy już się upora z chorobą.
Być może się mylę, ąle moim zdaniem przejście takiej choroby pozostawia ślad w psychice, który nieprzetrawiony może mieć konsekwencje w przyszłości( nie tylko porzucenie, tak jak w moim przypadku),
Życzę Wam wszystkiego dobrego. I pamiętaj, rak to nie wyrok.

Nie żałuję, choć jest mi bardzo przykro, że tak mnie potraktował po tylu wspólnych przeżyciach.

Autorko,
przeczytałam tylko pierwszą stronę Twojego tematu i przyznam, że dalej nie dam rady.
Miałam raka, zachorowałam w wieku 20 lat i żyję już ponad 20 lat, więc chyba czasem się udaje wyzdrowieć. Słowo daję, że pogryzłabym tak histeryzującą osobę w moim otoczeniu.
nie wiem, czy pisałaś, ale powiedz co to za nowotwór?

On i tak nie gotuje