Mój narzeczony ma raka - Netkobiety.pl

Hej. Miałam tu kiedyś konto (zresztą o takiej samej nazwie, tylko bez 2), przepraszam za multikonto - nie mam dostępu do starego maila, nie pamiętam hasła.

Piszę tu, bo nie potrafię sobie poradzić. Mój narzeczony ma raka. Mój narzeczony, zawsze pełen życia, niepoprawny optymista, z nastawieniem „trzeba …. i się nie bać” ma, k… mać, raka. On, taki młody, 3,5 roku młodszy ode mnie. Miał pierwszą chemię. Dalej jest optymistą…

Załamałam się. Nie potrafię sobie z tym poradzić. Krzyczę na ludzi. Płaczę. Nie mogę się skupić. On to widzi, a nie powinien.

Nawet nie wiem, co dalej napisać. Pomóżcie.

Hej. Miałam tu kiedyś konto (zresztą o takiej samej nazwie, tylko bez 2), przepraszam za multikonto - nie mam dostępu do starego maila, nie pamiętam hasła.

Piszę tu, bo nie potrafię sobie poradzić. Mój narzeczony ma raka. Mój narzeczony, zawsze pełen życia, niepoprawny optymista, z nastawieniem „trzeba …. i się nie bać” ma, k… mać, raka. On, taki młody, 3,5 roku młodszy ode mnie. Miał pierwszą chemię. Dalej jest optymistą…

Załamałam się. Nie potrafię sobie z tym poradzić. Krzyczę na ludzi. Płaczę. Nie mogę się skupić. On to widzi, a nie powinien.

Nawet nie wiem, co dalej napisać. Pomóżcie.

(...) Pomóżcie.

Jedyne co możesz zrobić, to dbać o to, aby twój partner był szczęśliwy i spełniony w związku z tobą.

Nie jesteś lekarzem ani tym bardziej Bogiem, aby go wyleczyć, czy sprawić żeby wszystko wróciło do normy.

Twoja histeria i płacze nikomu nie pomagają.
Ani jemu ani tobie.
Nie jesteś też dzieckiem, aby tłumaczyć brak kontroli nad sobą, tym co cię w życiu spotyka.
Bo najprawdopodobniej spotka cię jeszcze wiele stresujących/niesprawiedliwych/smutnych/złych rzeczy

Szeptuch napisał/a:

Jedyne co możesz zrobić, to dbać o to, aby twój partner był szczęśliwy i spełniony w związku z tobą.

Nie jesteś lekarzem ani tym bardziej Bogiem, aby go wyleczyć, czy sprawić żeby wszystko wróciło do normy.

Twoja histeria i płacze nikomu nie pomagają.
Ani jemu ani tobie.
Nie jesteś też dzieckiem, aby tłumaczyć brak kontroli nad sobą, tym co cię w życiu spotyka.
Bo najprawdopodobniej spotka cię jeszcze wiele stresujących/niesprawiedliwych/smutnych/złych rzeczy

Szeptuch, ta rada jest słaba. Każdy człowiek ma prawo do emocji i do ich wyrażania. Płacz pomaga w regulacji emocji. Człowiek ma prawo do płaczu. Nie do krzyczenia i warczenia na innych, ale do emocji, płaczu, smutku.

Pozbawianie kogoś tej możliwości w imię "nie jesteś dzieckiem, więcej stresujących rzeczy Cię spotka" albo często słyszane "weź się w garść, nie wolno Ci płakać, nikomu nie pomagasz" sprawia tylko to, że człowiek się wypala, a potem topi we własnych emocjach.

Stres, nawet taki niepokazywany, w końcu wyjdzie. W najmniej oczekiwanym momencie, w sposób, który może nie być najprzyjemny.
U mnie w rodzinie jest osoba, która pół roku towarzyszyła wszystkim w trudnych rzeczach. Choroba i śmierć babci, choroba drugiej babci, śmierć mojego dziecka. Skończyło się wielkimi problemami kardiologicznymi.

Człowiek nie jest robotem.

Lady Loka napisał/a:

Szeptuch napisał/a:

Jedyne co możesz zrobić, to dbać o to, aby twój partner był szczęśliwy i spełniony w związku z tobą.

Nie jesteś lekarzem ani tym bardziej Bogiem, aby go wyleczyć, czy sprawić żeby wszystko wróciło do normy.

Twoja histeria i płacze nikomu nie pomagają.
Ani jemu ani tobie.
Nie jesteś też dzieckiem, aby tłumaczyć brak kontroli nad sobą, tym co cię w życiu spotyka.
Bo najprawdopodobniej spotka cię jeszcze wiele stresujących/niesprawiedliwych/smutnych/złych rzeczy

Szeptuch, ta rada jest słaba. Każdy człowiek ma prawo do emocji i do ich wyrażania. Płacz pomaga w regulacji emocji. Człowiek ma prawo do płaczu. Nie do krzyczenia i warczenia na innych, ale do emocji, płaczu, smutku.

Pozbawianie kogoś tej możliwości w imię "nie jesteś dzieckiem, więcej stresujących rzeczy Cię spotka" albo często słyszane "weź się w garść, nie wolno Ci płakać, nikomu nie pomagasz" sprawia tylko to, że człowiek się wypala, a potem topi we własnych emocjach.

Stres, nawet taki niepokazywany, w końcu wyjdzie. W najmniej oczekiwanym momencie, w sposób, który może nie być najprzyjemny.
U mnie w rodzinie jest osoba, która pół roku towarzyszyła wszystkim w trudnych rzeczach. Choroba i śmierć babci, choroba drugiej babci, śmierć mojego dziecka. Skończyło się wielkimi problemami kardiologicznymi.

Człowiek nie jest robotem.

Loka:
Ale ja nie napisałem że ona nie ma prawa do emocji.
Odniosłem sie do tego, co ona sama napisała, że nie panuje nad sobą i wyżywa sie na innych.

"Załamałam się. Nie potrafię sobie z tym poradzić. Krzyczę na ludzi. Płaczę. Nie mogę się skupić. On to widzi, a nie powinien."

A to na wielu płaszczyznach jest nie dopuszczalne.
Z reszta sama o tym też napisałaś.

Empatia, empatią, ale ja bardzo nie lubię pustego poklepywania po pleckach, i mówienia że wszystko będzie dobrze.
Bo ja mówił klasyk "nawet piękne słowa nie walczą"
Owszem można napisać przyjemne słowa otuchy, bo one nic nie kosztują, nic tez nie daja, bo człowiek i tak, na samym końcu zostaje sam, ze swoimi problemami.
A można też sprowadzić na ziemie, i uzmysłowić o szkodliwości zachowania, aby nie pogłębiać, degeneracji i rozpadu poszczególnych więzi w najbliższym otoczeniu.
Bo karta "zachowuje sie podle, bo moj partner ma raka" owszem, ,może i będzie działać na samym początku, na zasadzie wzbudzania litości, ale z czasem pojawi się irytacja i unikanie kontaktu, co jeszcze bardziej pogłębi stany depresyjne.

Gdzieś, kiedyś przeczytałem, wypowiedz pewnej kobiety, że ta nie chce być w związku, ani w żadnej bliższej relacji z drugim człowiekiem, aby nie musieć nad kimś płakać, i żeby nad nią nie płakano.
Nie oceniam tego postępowania, ale faktem jest to, że nasze relacje z innymi ludźmi, sa permanentnie naznaczone smutkiem i rozpaczą.
Tak po prostu jest.
Najbardziej boli nas nie własne cierpienie, tylko osób które kochamy.
Co za tym idzie, gdy osoba która kochamy cierpi, musimy zrobić wszystko aby mu tego bólu nie dokładać.
Pokazać, jeżeli trzeba nawet okłamać, np gdy zostaliśmy sami w domu, a żona lezy w szpitalu, że radzimy sobie z dziećmi, ze chodzą one do szkoły, że ogarniamy dom, że jeździmy z nimi pograć w piłkę.
Jest wiele, wiele opracowań, które mówią, że dla przewlekle chorego, najważniejsze jest ten spokój i świadomość tego, że w koło niego wszystko jest dobrze.
Bo to daje mu siłe do powrotu do zdrowia.
Bo kolejne stresy, tylko utrudnia dojście do zdrowia.

I  to jest nasz obowiązek, gdy nasz partner podupada na zdrowiu, aby być dla niego wsparciem i ostoja.
Czym niezmiennym, pewnością normalności w jego, czasowo połamanym życiu, i powrotem do tej normalności.
Nawet jeżeli cena za to będzie wysoka.

Lady Loka napisał/a:

Szeptuch napisał/a:

Jedyne co możesz zrobić, to dbać o to, aby twój partner był szczęśliwy i spełniony w związku z tobą.

Nie jesteś lekarzem ani tym bardziej Bogiem, aby go wyleczyć, czy sprawić żeby wszystko wróciło do normy.

Twoja histeria i płacze nikomu nie pomagają.
Ani jemu ani tobie.
Nie jesteś też dzieckiem, aby tłumaczyć brak kontroli nad sobą, tym co cię w życiu spotyka.
Bo najprawdopodobniej spotka cię jeszcze wiele stresujących/niesprawiedliwych/smutnych/złych rzeczy

Szeptuch, ta rada jest słaba. Każdy człowiek ma prawo do emocji i do ich wyrażania. Płacz pomaga w regulacji emocji. Człowiek ma prawo do płaczu. Nie do krzyczenia i warczenia na innych, ale do emocji, płaczu, smutku.

Pozbawianie kogoś tej możliwości w imię "nie jesteś dzieckiem, więcej stresujących rzeczy Cię spotka" albo często słyszane "weź się w garść, nie wolno Ci płakać, nikomu nie pomagasz" sprawia tylko to, że człowiek się wypala, a potem topi we własnych emocjach.

Stres, nawet taki niepokazywany, w końcu wyjdzie. W najmniej oczekiwanym momencie, w sposób, który może nie być najprzyjemny.
U mnie w rodzinie jest osoba, która pół roku towarzyszyła wszystkim w trudnych rzeczach. Choroba i śmierć babci, choroba drugiej babci, śmierć mojego dziecka. Skończyło się wielkimi problemami kardiologicznymi.

Człowiek nie jest robotem.

Loka:
Ale ja nie napisałem że ona nie ma prawa do emocji.
Odniosłem sie do tego, co ona sama napisała, że nie panuje nad sobą i wyżywa sie na innych.

"Załamałam się. Nie potrafię sobie z tym poradzić. Krzyczę na ludzi. Płaczę. Nie mogę się skupić. On to widzi, a nie powinien."

A to na wielu płaszczyznach jest nie dopuszczalne.
Z reszta sama o tym też napisałaś.

Empatia, empatią, ale ja bardzo nie lubię pustego poklepywania po pleckach, i mówienia że wszystko będzie dobrze.
Bo ja mówił klasyk "nawet piękne słowa nie walczą"
Owszem można napisać przyjemne słowa otuchy, bo one nic nie kosztują, nic tez nie daja, bo człowiek i tak, na samym końcu zostaje sam, ze swoimi problemami.
A można też sprowadzić na ziemie, i uzmysłowić o szkodliwości zachowania, aby nie pogłębiać, degeneracji i rozpadu poszczególnych więzi w najbliższym otoczeniu.
Bo karta "zachowuje sie podle, bo moj partner ma raka" owszem, ,może i będzie działać na samym początku, na zasadzie wzbudzania litości, ale z czasem pojawi się irytacja i unikanie kontaktu, co jeszcze bardziej pogłębi stany depresyjne.

Gdzieś, kiedyś przeczytałem, wypowiedz pewnej kobiety, że ta nie chce być w związku, ani w żadnej bliższej relacji z drugim człowiekiem, aby nie musieć nad kimś płakać, i żeby nad nią nie płakano.
Nie oceniam tego postępowania, ale faktem jest to, że nasze relacje z innymi ludźmi, sa permanentnie naznaczone smutkiem i rozpaczą.
Tak po prostu jest.
Najbardziej boli nas nie własne cierpienie, tylko osób które kochamy.
Co za tym idzie, gdy osoba która kochamy cierpi, musimy zrobić wszystko aby mu tego bólu nie dokładać.
Pokazać, jeżeli trzeba nawet okłamać, np gdy zostaliśmy sami w domu, a żona lezy w szpitalu, że radzimy sobie z dziećmi, ze chodzą one do szkoły, że ogarniamy dom, że jeździmy z nimi pograć w piłkę.
Jest wiele, wiele opracowań, które mówią, że dla przewlekle chorego, najważniejsze jest ten spokój i świadomość tego, że w koło niego wszystko jest dobrze.
Bo to daje mu siłe do powrotu do zdrowia.
Bo kolejne stresy, tylko utrudnia dojście do zdrowia.

I  to jest nasz obowiązek, gdy nasz partner podupada na zdrowiu, aby być dla niego wsparciem i ostoja.
Czym niezmiennym, pewnością normalności w jego, czasowo połamanym życiu, i powrotem do tej normalności.
Nawet jeżeli cena za to będzie wysoka.

Już jakiś czas temu przestałam korzystać z tych wzorców. (...)

To silniejsze ode mnie. (...)

kociamadka2 napisał/a:

To silniejsze ode mnie. (...)

To świetna wymówka. W ten sposób do końca swych dni można być "ofiarą" i oczekiwać od innych, że ta wymówka nie tylko będzie usprawiedliwiała wszystko, ale też szukać wsparcia dla swej decyzji. Tak jak tutaj. On chory, Ty rozpaczasz. Kto kim się zajmuje?

No, wstyd się przyznać, ale on mną. Gdyby ktoś nas dziś rano obserwował, z wiedzą, że któreś z nas jest chore, to pewnie obstawiałby, że to ja.

Ojojoj. Biedactwo.
Możesz zmienić swą decyzję, możesz jej nie zmienić. Wybór należy do Ciebie.

By rozwiać wątpliwości i uprzedzić ewentualną krytykę.
Nie występuję przeciwko emocjom i ich przeżywaniu. Protestuję przeciw graniu roli ofiary.

kociamadka2 napisał/a:

Wiem. Mam takie przebłyski, że przecież mogę się ogarnąć, możemy spędzić fajny dzień. Albo produktywny chociaż. On dalej normalnie pracuje. Zmodyfikował swoje obowiązki i delegowanie ich, ale pracuje. Poszedł z psami na spacer. Dobrze się czuje. Za chwile przebłyski mijają i znowu ryczę. Znowu mnie zobaczy z czerwonymi oczami.

I przeczytaj to, co dopisałam w poprzednim poście.

Po raz kolejny.
Do Ciebie należy decyzja.

Jakbym miała takie osoby wokół siebie, to skonczyłabym na cmentarzu jako samobójca.
Pogratuluj sobie. Właśnie spierdoliłeś kilka dni facetowi choremu na raka i jego partnerce. Bo jak się przed chwilą ogarnęłam, tak po TWOJEJ wiadomości znowu siedzę, ryczę i żałuję, że w ogóle zrobiłam cokolwiek. Bo po co.

Odbieram to podobnie jak Wielokropek i Szeptuch. Można przeżywać emocje, nie obarczając nimi otoczenia 24/h, zwłaszcza jeśli to temu otoczeniu dzieje się coś złego. Tymczasem autorka zachowuje się tak, że jej partner zamiast skupić się na sobie i swoim powrocie do zdrowia, musi się nią zajmować. Nieco to egoistyczne. Jak kogoś kochamy, to chcemy mu ulżyć w cierpieniu; autorka jeszcze dokłada, bo przecież najbardziej potrzebująca jest ona. Wystarczy stwierdzić, że to "silniejsze od niej" i cyk, rozgrzeszona, już nie musi robić nic, żeby partnerowi było łatwiej.

Pogratuluj sobie. Właśnie spierdoliłeś kilka dni facetowi choremu na raka i jego partnerce. Bo jak się przed chwilą ogarnęłam, tak po TWOJEJ wiadomości znowu siedzę, ryczę i żałuję, że w ogóle zrobiłam cokolwiek. Bo po co.

Autorko, po pierwsze odczep się od Johnego, bo i tym razem nie napisał tego, co sugerujesz. To, co napisał, napisał do Ciebie, a nie do Twojego narzeczonego i z cała pewnością nie sugerował, żebyś mu coś takiego powiedziała. To Twój watek i piszemy do Ciebie. Piszemy Ci o życiu, którego najwyraźniej do tej pory nie znałaś. Piszemy, byś wzięła się w garść i zaczęła pomagać narzeczonemu, zamiast odbierać mu chęć do życia i do walki. Johny nie zniszczył dnia ani Tobie, ani tym bardziej Twojemu narzeczonemu. To Ty niszczysz choremu partnerowi dni swoim zachowaniem, nastawieniem i brakiem empatii. Tak, to Ty nie masz empatii , a nie Johny. Kompletnie nie wczuwasz się w to, co on czuje i masz w dupie jego potrzeby. Ciagle tylko ja, ja, ja. Tak wyglądają Twoje posty. To Twoje wpisy na forum to dno. Widzisz źdźbło w cudzym oku, a belki we własnym już nie. Gdyby nie przyjaciele, Twój narzeczony po pierwszej chemii zastałby w domu syf zamiast wspierająca kobietę. Gdyby nie forum dzisiaj tez nie kiwnelabys palcem. To chore, ze to narzeczony musi teraz wokół Ciebie skakać. To prawda, ze „powodzenie głaszcze samo siebie, a niepowodzenie rzuca błotem w innych”. Tutaj na forum właśnie to robisz. Ocknij się. Trochę pokory.

kociamadko2,
wkurzaj się, ile wlezie. [To nie sarkazm.] Ale wykorzystaj tkwiącą w tym uczuciu energię (wreszcie, nareszcie ją masz!) do wprowadzenia zmian w swym sposobie myślenia i działania.

Trzymam kciuki za Was oboje.

***
I ponownie dopisek.
Swego czasu najbardziej mnie wkurzały... opinie, o których wiedziałam, że są trafne.
Za to, że dzielę się doświadczeniem wypisanym na własnych czterech literach nie przepraszam i przepraszać nie będę.

Jestem w tym samym miejscu co Ty i bardzo dobrze rozumiem Twoje emocje..Nie pomogę, bo sama nie potrafię sobie pomóc, jestem zalamana, zrozpaczona, czuje bezsilność, płacze często, jak nikt nie widzi. Nie wiem jak mam dalej sobie życie ułożyć, jak żyć, nie mam ochoty na jakieś wyjścia, aktywności, jak się z czegoś cieszę albo miło spędzam czas to zaraz mam wyrzuty sumienia? że ja jestem szczęśliwa a bliska osoba w tym czasie cierpi takie to trudne...Ale dobrze ze narzeczony podchodzi do leczenia optymistycznie, to bardzo ważne, dużo daje takie pozytywne nastawienie, no i że jest leczony. U mnie znacznie gorzej, bo leczenia ciągle brak. Nie wiem czy na takich kiepskich lekarzy trafiamy czy tata taki ciężki przypadek po kolejnych badaniach dalej nie wiedzą co to konkretnie jest, a czas leci ;( po każdych kolejnych badaniach i wynikach, gdy słyszę, że dalej niewiadomo co to konkretnie jest,  jestem wściekła i zrozpaczona.
Jaki nowotwór u narzeczonego?
Trzymaj się