Mój narzeczony ma raka - Netkobiety.pl

A czy ja się oburzyłam na wypowiedzi WSZYSTKICH, czy tylko wyłącznie TEGO JEDNEGO gościa?

Bo nie napisałam, żeby inni nie mieli racji. Po postach Wielokropka było mi nawet lepiej.
Ale Wy odpowiedź do tego konkretnego gościa potraktowaliście jako odpowiedź do wszystkich. Błędnie.

Nie jest fajnie czytać o czymś, czego się najbardziej boisz, jak o czymś, co tak czy siak musi się stać. To ryje banię.

Partnerką i tak jestem gównianą. I to nie jest foch, ale konstatacja faktu.

Te plany, tak, o tym mówiłam pisząc jak dalej sobie życie ułożyć, jak żyć...

Kociamadko, u mojego taty jest nowotor jelita grubego, guz na jelicie, jak się okazało nieoperacyjny w tym momencie. Miało być zupelnie inaczej, wyniki przed operacja były bardzo obiecujące, miał mieć laparoskopowo usuniety guz, w trakcie operacji szok, skończyło się na otwarciu brzucha, guz naciekajacy, nieoperacyjny, wyłoniono stomie, bo jelito na granicy niedroznosci tak się tata bał tej stomii, a teraz wyszlo, że to "mniejszy problem". Nie potrafią określić jaki to rodzaj guza, konkretnie, miał różne badania, pobrano w sumie 40 wycinkow i nic nie potrafimy ogarnąć dlaczego tak jest, jak to możliwe

To się zmień.

Nie pomożesz mu, jeśli będziesz chodziła smutna, zapłakana, nieobecna.
Musisz być jego oparciem, nawet gdy to trudne.

Wykorzystaj czas, czy to będą 4 lata, czy kolejne 40.
Nie marnuj go na smutek i płacz.

Tak, az tyle, najpierw w trakcie kolonoskopi 20, w trakcie operacji, gdy go otworzyli kolejne 20 i nic, niedługo kolejne TK. Miał miec chemie podana zeby zmniejszyć guza i wtedy, jakby się powiodło, wycięcie i dalsze leczenie. Stoimy w miejscu, to mnie przeraża, że nadal nie jest leczony.

Przykro mi
Ale musi być dobrze.

Bardzo Ci współczuję, bo wiem co czujesz. 2 lata temu zmarł mój tata na raka jelita grubego (nawet założyłam o tym temat, ale nie czytaj, bo jest dołujący i straszny - ja sama nie umiem go przeczytać), a niedługo potem wykryto raka piersi u mojej mamy. Na szczęście u mamy skończyło się dobrze i obecnie jest zdrowa.

Ale wiem jak to jest żyć obok osoby z rakiem (tata chorował 3 lata). To są emocje tak straszliwe, że nie zrozumie tego ktoś, kto tego nie przeżył. Bardzo często cierpimy (psychicznie) bardziej niż osoba chora.

Nie czytałam wszystkich postów - czego to rak? Bo są raki "gorsze" (trzustka czy płuca), a są "lepsze" (np. rak skóry ma wskaźnik aż 99% wyzdrowień). Ale do kategorii "gorsze" zalicza się też raka, który zaczął się niby niegroźnie, a wystąpiły przerzuty odległe (czyli np. z jelita do płuc czy mózgu).

Na pogrzebie mojego taty ceremonię odprawiał pan, który ma raka już kilkanaście lat i zażywa jakiś korzeń z Brazylii czy coś takiego - powiedział że gdyby mój tata go brał, to żyłby do tej pory. Więc może próbujcie też takich rzeczy? Jakichś niekonwencjonalnych? Ja bym robiła wszystko.
Niech koniecznie odstawi cukier - rak wręcz żywi się cukrem. Od teraz absolutnie żadnych słodyczy.

A moje rady? Żyjcie w miarę normalnie, nie traktuj go jak kaleki. Nie można też zakładać najgorszej opcji, bo jak najbardziej Twój narzeczony może z tego wyjść (znam wiele osób które daaaawno temu miały raka, także jako młodzi ludzie, a żyją sobie spokojnie do dziś).

(zaraz przeczytam cały temat)

Kociamadko,
moim zdaniem warto zająć głowę działaniem. Jest parę rzeczy, które można zrobić żeby zwiększyć swoje szanse na przeżycie.
Może razem z narzeczonym przeznaczycie na to swój czas.
Tylko powrót do natury, może pomóc, kiedy jest już z bardzo źle.
Oczywiście potrzeba tu radykalnych środków. Nie ma czasu na stopniowe uczenie się zdrowych zasad.
Akurat zaczyna się wiosna, czyli słońce, świeże zioła,np.  pokrzywa i mniszek. Trzeba wiele zmienić, moim zdaniem warto zadać sobie ten trud.
Ja osobiście nie liczyłabym na to, że ktoś wyleczy mnie jakimiś chemikaliami i będzie dobrze. Trzeba samemu przejąć inicjatywę.
Nikomu nie zależy bardziej niż nam samym. Chemia i radio, może zabija i raka, ale zabija też człowieka.
Być może są jakieś celowane terapie, nowoczesne, nie neguję, ale z pewnością nie są dostępne dla każdego.

Słońce (nie wiem czy przy chemii wolno), świeże zioła, suplementy, ruch, świeże powietrze, woda ze źródła, terapie alternatywne z pewnością wzmocnią organizm do walki.

Zaczęłabym od terapii Breussa, potem stosowałaby po kolei każdą inną.

Na jelita to koniecznie trzeba pić dużą ilość wody samemu zaczerpniętej ze źródła. Woda z plastiku, bardzo szkodzi.
Zdrowa woda to podstawa. Dobra jest też ze studni np. głębinowej.

Nie da się wrócić do zdrowia bez tego co od tysięcy lat niezbędne jest dla człowieka.

W takiej sytuacji próbuje się, a przynajmniej dowiaduje się o każdej możliwości wyzdrowienia.

Większe szanse mają ludzie, którzy nie zniszczyli sobie zdrowia chemio- lu radio terapią.

Lekarz M. Skoczylas ma dobre filmiki, ma super książkę, warto przeczytać i zrozumieć jak chronić się przed chemią ze środowiska.

przykładowy link [yotube] https://www.youtube.com/watch?v=iK4eBqIyzMs [/youtube]

Warto prześledzić kurację Breussa, książka jest dobra, tutaj o niej mowa, tytuł może kontrowersyjny,
ale ja wiem, że zioła i roślin mają wiele aktywnych substancji, silnych i dobrych dla człowieka

Nawet godząc się na standardowe leczenie, warto zwiększyć swoje szanse innymi dostępnymi i bardzo licznymi środkami.

Nie, proszę, nie przedstawiajcie mi allternatyw dla chemii i radioterapii. Ja jestem skrajnie twardo stąpająca po ziemi, jeśli o takie rzeczy chodzi.

Eeeej, to spokojnie!
"Ogólne wyniki leczenie chłoniaka Hodgkina są bardzo dobre - aż 80% pacjentów udaje się trwale wyleczyć"

Do tego młody organizm, silny. Zobaczysz że z tego wyjdzie.

Do tego doczytałam, że pierwsze stadium.

Ten rak zalicza się do "lepszych", a są dodatkowe parametry przemawiające na korzyść Twojego narzeczonego. Jestem pewna że szanse wyleczenia są bliskie 100%.

Serio, odetchnij i bądź dobrej myśli. Żyjcie normalnie, róbcie fajne rzeczy. Będziecie kiedyś wspominać tę historię jako odległą przeszłość.

Madoja, mój tata ma też nowotwór jelita, chciałam zapytać czy Twój tata miewał utrzymujące się kilka dni gorączki? Moj tata ma od kilku dni i lekarka stwierdziła że to od guza, ja się martwię że to coś innego, jakieś zakażenie albo infekcja. Goraczki zaczynają się  zawsze o tych samych porach, około 17, po tabletce mu spada i później w nocy to samo, w dzień nie ma. Bardzo go to osłabia, a juz jest bardzo slaby.
Przepraszam kociamadka, że zaśmiecam Twój temat, już nie będę.

Żeby się solidnie je*ła w głowę.

Nie szkodzi. Nie ma żadnego problemu. Rozumiem, że się szuka pomocy i rady wszędzie.

Jest mi bardzo przykro z powodu Twojego taty.
Wiem DOKŁADNIE co przeżywasz.
Znam np. te wyrzuty sumienia gdy akurat miałam dobry humor, ale "przypominało" mi się, że tata jest chory i wtedy zjazd. I właśnie były takie momenty że jakby zapominałam, bo coś mnie zajęło, a potem przypominałam sobie o chorobie i za każdym razem reagowałam szokiem, jakbym słyszała to pierwszy raz. Budziłam się i pierwsza sekunda była normalna, radosna, a zaraz przypominała mi się choroba taty i chciałam ryczeć.

Ile lat ma Twój tata? Czy ma przerzuty?

Mój tata nie miewał gorączek.

We wtorek idzie na pierwszą.
Właściwie rozpoznanie ostateczne było w tym tygodniu. 3-4 cykle wstępnie, potem zobaczą. Chemia biała, ale też do weryfikacji.
Moja matka nie lubi takich tematów. Nie lubi i ciul, zresztą dalej przeżywa żałobę w pewien sposób po śmierci mojej babci. Z ojcem niby mam dobry kontakt, ale nie lubię się mu zwierzać. Nie rozmawiam raczej z moimi rodzicami o tym. Wiedzą, ale nie są to rozmowy dające wsparcie.
„Teściowa” jest spanikowana. Trochę się wzajemnie nakręcamy. Ogólnie się lubimy. Trochę podobne do siebie jesteśmy. Strasznie kocha swojego syna, mimo że tak jej dał kiedyś popalić, że o matko.  „Teść” stwierdził, że każdy hajs wyłoży jak będzie trzeba i że mój facet może przyjechać się leczyć w Niemczech jak chce. Jego jedyne dziecko w końcu.

Madoja, mam tak samo...czytałam Twój temat i nieraz mi łzy popłynęły...
Już nic nie wiem, ciągle gdzieś pod skóra czuje, ze jest gorzej niż wyniki pokazują, nie potrafia go do końca zdiagnozować, a widzę jak wyglada, jak się czuje, schudł okropnie, bez sil i lekarz mi pieprzy jeden i drugi że to zle nie wyglada? Nie ma odległych przerzutów, niby. Ale guz nieoperacyjny, naciekajacy na sciane pęcherza i  biodro nie wiem skąd ta gorączka   jeszcze stomia do tego...tata ma 69 lat w tym roku

Siostra jego mamy ma tam jakas znajoma lekarke. Moze o to chodzi.

Ale ten rak jest generalnie wyleczalny, tym bardziej w początkowym stadium, więc niepotrzebnie panikujesz, ale rozumiem, że tak już masz, więc pomogła by Ci rozmowa z psychologiem, może online.

Chorzy na raka, nie wszyscy oczywiście, wypierają chorobę i wierzą w wyzdrowienie, tak reaguje ich organizm i dobrze, bo inaczej to by szło "zwariować", więc nie dziw się partnerowi.

Sama się ogarnij i będzie dobrze, piszę tak i to nie jest pocieszenie na siłę, bo tego nie lubię.

Boję się tego wtorku. Czego się spodziewać, co się będzie działo, jak się zachowywać ogólnie i jak się zachować, gdyby się coś działo. Nigdy nie byłam w takiej sytuacji.

Po białej raczej nie będzie się czuł tragicznie. Mój tata mówił że po chemii czuje się jakby miał kaca-giganta (dostawał silniejszą niż biała).

Twój facet może czuć się absolutnie normalnie, jakby nic mu nie wlali. Niech po prostu wtedy odpoczywa, nie przemęcza się, dużo śpi. Nie masz się czego bać.

Niech zabierze do szpitala książkę czy coś, bo to przede wszystkim będzie dla niego nudne, takie leżenie pod kroplówką parę godzin.

On i tak zawsze dużo śpi xD
Tak się zastanawiam - może iść z nim?

Jak się zachowywać? Normalnie. To on jest chory, Ty możesz (jeśli możesz) być osobą wspierającą, czyli cala uwaga na niego, nie na Ciebie, Twe wątpliwości i przeżycia. Jemu wystarczy zajmowanie się sobą i podtrzymywanie swego optymizmu i dodawania siły do walki z nowotworem.

Chcesz pojechać z nim do szpitala? Zrób tak, jak on będzie chciał. I tak (pewnie) nie będziesz mu mogła towarzyszyć na oddziale podczas podawania chemii.
Gdyby coś się działo? A co miałoby się stać w izbie przyjęć?

Adekwatnie do sytuacji.

***
Jak tak myślisz o powrocie do domu, to co sobie wyobraziłaś? Co wg Ciebie będzie się działo?

Zejdź na ziemię, dla swego (i nie tylko) dobra.

Rzekłaś.

I... używaj rozumu zgodnie z jego przeznaczeniem.

To tym bardziej.

Mam pakiet luxmedu, w sklad ktorego wchodzi psycholog i psychoterapeuta.

Abonamentem Luxmedu?
Dobry biznes, opłaca się xD

Nie jemu masz mówić prawdę i go dobijać tylko sobie... (Ty masz zrozumieć powagę sytuacji) I super, że takich jak ja się nienawidzi lepiej być szczerym... podaje Ci fakty czarno na białym... cóż jestem taki bo ludzie mnie zmienili. Poznawałem takie osoby jak Ty wchodziłem im do dupy... i uchylałem nieba... potem mnie wywalali za drzwi, gdy problem się rozwiązał. Możesz to odbierać, że Ci chce dowalić i jeszcze bardziej zdołować. Tak nie jest... mówię Ci wprost jak może być. Płakaniem w poduszkę nic nie zmienisz. Ja Ci mówię co ja przeżyłem i nie musi tak być z Tobą. Baby mnie nie chcą bo im się nie podobam i nie da mnie się przekupić tyłkiem... zresztą ja spotykam kopie  Pokahontas ^^ Większość ze mną nawet nie piszę a i tak już skreśla Ja Ci daje radę na przyszłość jak masz działać a Ty sięgasz po teksty: już wiem czemu Cie nikt nie chce i bla bla bla. To troszkę słabe... po drugie po co mu czytasz takie tematy ^^ Napisałaś temat i dostałaś racjonalną odpowiedź na zadawane przez siebie pytania. Teraz dajmy przykład z życia. Mója sąsiadka nie posiada oka tylko protezę od dziecka. Nie wstydzi się tego. Miała złote oko a raczej złota poświatę przy zdjęciach w szpitalu czy w domu po porodzie. Rodzice jej zrobili badania... i wyszło, że rak... mieli wybór dziecko dostaje chemię i może umrzeć lub usuwamy oko. Usuneli oko. Teraz wyobraź sobię, że zamiast dostać racjonalną odpowiedź i wybór. Dostajesz odpowiedź będzie git proszę się nie martwić. Potem do kogo będziesz mieć pretensje? Nie napisałaś nic co lekarze powiedzieli i jaka jest diagnoza... osoby, które ja znałem dostały z automatu odpowiedź w jakim są stanie. Nikt nie rozpaczał i nikt nie robił cyrku. Ja podkreślę 5 zachorowań na raka w mojej rodzinie w ciągu 7 lat. 2 osoby żyją. Wiem dokładnie jak to jest i jak osoba chora się zmienia, gdy choroba postępuje. Pierwsza osoba dba o siebie druga dostała szanse na długie życie i ma w dupie swoje zdrowie. Cieszę się, że mogłem Ci postawić sprawę jasno... możesz mnie nienawidzić za to... Ale każdy szczery lekarz, gdybyś powiedziała wprost, że oczekujesz szczerej odpowiedzi by udzielił Ci podobnej odpowiedzi. I też byś mu powiedziała po co jesteś lekarzem skoro twoje emocje to dno? My nie płakaliśmy oczywiście przez pierwsze dni ktoś się poryczał. Potem miałem szpital połowy, kroplówki, pampersy, tabletki i siedzenie przy danej osobie przez 7-9 miesięcy każdego dnia. Ja pracowałem w pokoju obok i chodząc do kuchni mijałem szpital... Widziałem w życiu to czego nie chciałbym widzieć. Zamiast wylewać tutaj teksty o spierdoleniu humoru. Powinnaś zadać pytanie co mogę zrobić i jak się przygotować jeśli się pogorszy? (Zakładam, że tak nie będzie) Zamiast tego zaklinasz rzeczywistość i nie myślisz trzeźwo. Ja w sytuacji zagrażającej mojemu, życiu chciałbym przy sobie osobę chłodną i racjonalną co spelni swoje zadanie jeśli będę się krztusić czy dusić. (Takie coś miałem) Przy osobie, która panikuję i nie może się ogarnąć bym zdechł w ciągu tygodnia. Przedstawiam Ci sprawę jasno tak jak Ojciec przedstawił mi wiele spraw jest to brutalne i szczerze... Ale przynajmniej nie byłem pizda w ciężkich sytuacjach.

Jesteś pieprzoną egoistką  autorko.
I dlatego tak cierpisz, jak wszyscy egocentrycy, bo to puste dzbany.
To On jest chory, a Ty o swoim cierpieniu się tu wydzierasz, bo masz Prawooooo !.
Co za bagno.:/
Masz prawo?
A ludzie którzy kogoś kochają, potrafią cos z siebie dla innych dać.
To by Ci dało siłę, Miłość.
Niektóre tu piszące osoby potraktowałaś jak G.. no..

Twoje życzenia na nic, no właśnie wracam z onkologii, jest tam moja mama.
I parę osób z rodziny zachowuje się jak Ty.
A trzeba się skupić na mamie

Ale Tobie nie przyszło to do do głowy, bo tylko TY TY masz kogoś chorego na raka
Sama widzisz jaka jesteś popieprzona.
Brak słów.