Zakochanie - Netkobiety.pl

Ciekawe niektóre wypowiedzi są tutaj odnośnie tego tematu. A ja bym chciał się zapytać jak nazwać takie uczucie kiedy powiedzmy około 10 lat temu, jeszcze jak miałem 18 lat, dowiedziałem się o pewnej dziewczynie, która
była na obozie wakacyjnym z moim kolegą a potem jak ją zobaczyłem na zdjęciach to od pierwszej chwili coś we mnie drgnęło można powiedzieć. Nigdy czegoś takiego nie miałem.
Tzn zacząłem o niej coraz częściej myśleć, zacząłem ją idealizować, zajmowała ona jakieś szczególne miejsce w mojej głowie. Po chyba 2 czy 3 latach zobaczyłem ją w metrze warszawskim przypadkowo, była już wtedy ze swoim chłopakiem jakimś modelem. Wiedziałem że nie mam u niej żadnych szans więc nawet nie próbowałem się odzywać. Jednakże nigdy wcześniej ani nigdy później do żadnej ale to naprawdę do żadnej dziewczyny nie czułem czegoś takiego jak do niej. Dla mnie jest ona idealna, wyglądowo kapitalna i nie ma żadnej nawet najdrobniejszej wady. W moim odczuciu to chodzący ideał dziewczyny, nie wiem jak z charakterem ale naprawdę jest mega cudowna. I przez wiele lat miałem takie odczucie do niej że nawet jak rozmawiałem z jakimiś innymi dziewczynami to zawsze myślałem o niej, jako o tym boskim stworzeniu. Długo nie mogłem się z tego wyzwolić z myślenia o niej, po jakimś czasie trochę zapomniałem ale jak kliknąłem ten wątek to jakby to uczucie wrócilo i teraz sobie przypomniałem ten platoniczny jakby stan z tamtego czasu.

Ja akurat przyjmuje komplementy nawet od osób które mi się nie podobają w kontekście romantycznym i jest mi po ludzku miło. Nie wiem czemu miałyby mnie irytowac. Doceniam, że ktoś uważa że mam pozytywną cechę X, Y, Z - czy to dotycząca mojej osobowości czy wyglądu. Też jestem chyba - jak to się teraz określa - sapioseksualna bo najbardziej lubię z mężczyznami interakcje intelektualne na poczatku i to jest dla mnie najważniejszy czynnik, ale nie odetniemy się od wizualnej sfery, gdzie wygląd jednak jest i się to zauważa. Tak samo jak ja zauważam "ciacha" tak mężczyźni zauważają "laski". I o ile to nie przeważające kryterium wyboru partnera to nie ma co się denerwować. Ja akurat bardzo dbam o siebie i swoje ciało, wygląd - więc komplement na ten temat uznaje za coś miłego, potwierdzenie że moje starania są zauważalne:)

PainIsFinite napisał/a:

Ja akurat przyjmuje komplementy nawet od osób które mi się nie podobają w kontekście romantycznym i jest mi po ludzku miło. Nie wiem czemu miałyby mnie irytowac. Doceniam, że ktoś uważa że mam pozytywną cechę X, Y, Z - czy to dotycząca mojej osobowości czy wyglądu. Też jestem chyba - jak to się teraz określa - sapioseksualna bo najbardziej lubię z mężczyznami interakcje intelektualne na poczatku i to jest dla mnie najważniejszy czynnik, ale nie odetniemy się od wizualnej sfery, gdzie wygląd jednak jest i się to zauważa. Tak samo jak ja zauważam "ciacha" tak mężczyźni zauważają "laski". I o ile to nie przeważające kryterium wyboru partnera to nie ma co się denerwować. Ja akurat bardzo dbam o siebie i swoje ciało, wygląd - więc komplement na ten temat uznaje za coś miłego, potwierdzenie że moje starania są zauważalne:)

Nie wiem jak Sarze, ale mi chodzi o taki rodzaj komplementów, które są mocno fizyczne i z podtekstem, albo wypowiedziane takim konkretnym „podtekstowym” tonem - nie wiem jak to dobrze ująć.
Zupełnie inaczej, kiedy ktoś na luzie - chłopak czy dziewczyna - skomentuje nową fryzurę czy fajne buty, a zupełnie inaczej kiedy ktoś zaczyna mówić o moim „magicznym spojrzeniu” albo, że się „rozkojarzył kiedy na mnie patrzy”, albo, że coś „podreśla moją figurę tam gdzie trzeba” i omiata mnie wzrokiem.

Pierwszy rodzaj jest przyjemny i spoko, przy drugim rodzaju odczuwam spory dyskomfort.

maciolla1995 napisał/a:

A ja bym chciał się zapytać jak nazwać takie uczucie kiedy powiedzmy około 10 lat temu, jeszcze jak miałem 18 lat, dowiedziałem się o pewnej dziewczynie, która
była na obozie wakacyjnym z moim kolegą a potem jak ją zobaczyłem na zdjęciach to od pierwszej chwili coś we mnie drgnęło można powiedzieć. Nigdy czegoś takiego nie miałem.

Zauroczenie

Postanowiłam założyć temat do luźnych rozmyślań, mam nadzieję, że nie zamieni się w walkę i przepychankę;)

Otóż zastanawiam się jaką rolę w związkach pełniło u was zakochanie i jak często samo zakochanie wam się zdarzyło.
Czy bylibyście w stanie wejść w związek bez zakochania? Trochę do tego wątku zainspirowała mnie też incelska koncepcja związku z „rozsądku”, czego totalnie nie ogarniam. No a trochę moje obecne randkowanie, po rozpadzie ostatniego związku)

Osobiście nie jestem w stanie zainteresować się fizycznie NIKIM, jeśli nie czuję chemii, a tę chemię czułam generalnie jakieś 4 razy w życiu (może pięć;) ostatnio czytałam, że coś takiego nazywa się „demiseksualność”, ale mnie naprawdę nie pociąga nikt, poza osobą do której coś poczuję. Organicznie lepiej jest mi bez związku i samej, niż miałabym się fizycznie męczyć z kimś, z kim nie czuję jakiegoś połączenia na poziomie hormonalnym (na dalszych etapach wystarcza zbudowana intymność).

Kiedyś myślałam, że jestem w większości, ale teraz zaczęłam się zastanawiać jak te proporcje w społeczeństwie wyglądają.
Może coś, co ja nazywam „zakochaniem” dla innych jest zwykłym zauroczeniem i są do niego zdolni przy większej ilości osób?

Piszemy o różnych kryteriach i wymaganiach, ale czy bazowa i zasadnicza nie jest jednak ta reakcja organizmu, żeby w ogóle zaczęło nam się chcieć?
Czy to nie jest tak, że bez tej chemicznej reakcji, to wpuszczanie drugiej osoby do naszego świata, naginanie napiętych grafików do spotkań i w ogóle sam dotyk byłby jakimś przykrym nieporozumieniem i bardziej obciążeniem niż czymś przyjemnym?

Oczywiście zaznaczę, że nie chodzi mi o trwanie tej iskry po wszeczasy, bo rzecz jasna chemia się wyczerpuje, ale jednak pozostaje po niej pamięć, a zbudowane na jej bazie bliskość, intymność, przywiązanie i porozumienie są podstawą, która starcza na dalsze lata. Może to oczywista oczywistość, ale dodaję, żeby ktoś nie posądził mnie, że chcę „wiecznych motylków w brzuchu” i nie rozumiem prawdziwej miłości.
Rzecz się rozchodzi o ten zaczyn i że ja osobiście bez niego zacząć nie potrafię. Ani związku, ani przygody łóżkowej.
Choćby nie wiem jaką pan miał twarz, wzrost, czy samochód - moje ciało mówi głośne NIE.

Ciekawa jestem jak to u was wygląda:)

Husky napisał/a:

Postanowiłam założyć temat do luźnych rozmyślań, mam nadzieję, że nie zamieni się w walkę i przepychankę;)

Otóż zastanawiam się jaką rolę w związkach pełniło u was zakochanie i jak często samo zakochanie wam się zdarzyło.
Czy bylibyście w stanie wejść w związek bez zakochania? Trochę do tego wątku zainspirowała mnie też incelska koncepcja związku z „rozsądku”, czego totalnie nie ogarniam. No a trochę moje obecne randkowanie, po rozpadzie ostatniego związku)

Osobiście nie jestem w stanie zainteresować się fizycznie NIKIM, jeśli nie czuję chemii, a tę chemię czułam generalnie jakieś 4 razy w życiu (może pięć;) ostatnio czytałam, że coś takiego nazywa się „demiseksualność”, ale mnie naprawdę nie pociąga nikt, poza osobą do której coś poczuję. Organicznie lepiej jest mi bez związku i samej, niż miałabym się fizycznie męczyć z kimś, z kim nie czuję jakiegoś połączenia na poziomie hormonalnym (na dalszych etapach wystarcza zbudowana intymność).

Kiedyś myślałam, że jestem w większości, ale teraz zaczęłam się zastanawiać jak te proporcje w społeczeństwie wyglądają.
Może coś, co ja nazywam „zakochaniem” dla innych jest zwykłym zauroczeniem i są do niego zdolni przy większej ilości osób?

Piszemy o różnych kryteriach i wymaganiach, ale czy bazowa i zasadnicza nie jest jednak ta reakcja organizmu, żeby w ogóle zaczęło nam się chcieć?
Czy to nie jest tak, że bez tej chemicznej reakcji, to wpuszczanie drugiej osoby do naszego świata, naginanie napiętych grafików do spotkań i w ogóle sam dotyk byłby jakimś przykrym nieporozumieniem i bardziej obciążeniem niż czymś przyjemnym?

Oczywiście zaznaczę, że nie chodzi mi o trwanie tej iskry po wszeczasy, bo rzecz jasna chemia się wyczerpuje, ale jednak pozostaje po niej pamięć, a zbudowane na jej bazie bliskość, intymność, przywiązanie i porozumienie są podstawą, która starcza na dalsze lata. Może to oczywista oczywistość, ale dodaję, żeby ktoś nie posądził mnie, że chcę „wiecznych motylków w brzuchu” i nie rozumiem prawdziwej miłości.
Rzecz się rozchodzi o ten zaczyn i że ja osobiście bez niego zacząć nie potrafię. Ani związku, ani przygody łóżkowej.
Choćby nie wiem jaką pan miał twarz, wzrost, czy samochód - moje ciało mówi głośne NIE.

Ciekawa jestem jak to u was wygląda:)

Ja zakochałem się w życiu raz, w wieku 30 lat, i tę kobietę poślubiłem.
Wcześniej,( na studiach) byłem w wielu relacjach, głownię z starszymi, i dużo starszymi kobietami, ale nigdy nie nazwałem tego związkami, po prostu wspólny weekend, wspólne wakacje, seks i dobre jedzenie.
Po takim weekendzie zapominało sie imiona, i tyle.
Nigdy nie czułem do żadnej z tych kobiet "chemii", "motylków" czy tym podobnych rzeczy.
Była po prostu hmm samica i samiec, zwykłe zaspakajanie potrzeb fizjologicznych.
Choc przez ten okres miałem 4, nazwijmy  "nauczycielki", z którymi poza seksem łączyła mnie hmm przyjaźń? Bardzo mi pomogły w życiu, w wielu aspektach.

Oczywistą, oczywistością jest to, ze partner musi wzbudzać uu nas pożądanie, i spełniać jakieś podstawowe ( dla nas) minimum.
To gadanie o wnętrzu, jest tylko demagogią, nikt z tych ludzi którzy o tym bajdurzą, nie pocałuje kobiety z czarnymi,przeżartymi próchnica zębami.
Z włosami niemytymi od tygodnia, czy z nadwaga 50kg.
Ta "chemia" to najzwyklejsze na święcie pożądanie, tylko ludzie wstydzą sie mówić wprost o swoich pragnieniach seksualnych, i dorabiają sobie jakaś mistyczna otoczkę.
A bycie ulancem czy brudasem nie wzbudza pożądania, choćby ta osoba była dobrem wcielonym.

Więc może i pomysł z szukaniem "nauczycielek" jest dobry, ale tylko jak masz super wygląd i charakter.

Nie wiem jak wygląda Szeptuch, ale z obserwacji jest to kolejna bzdura, powtarzany mit.
znałam co najmniej jednego faceta, ktory był zupełnie przeciętny, a miał branie u 40-tek wtedy, bedac 10 lat młodszym. I to atrakcyjnych 40tek.

wiesz dlaczego?
Dlatego, że  jest grupa kobiet, którym tacy młodsi faceci podnosza ego. Na tej samej zasadzie co starszym facetom dużo młodsze laski.
Przy czym naprawde niezawsze istnieje zaleznośc między niewiadomo jak atrakcyjnym wyglądem a wiekiem, zwykle tym fetyszystom młodszych sam fakt, ze sa młodsi "robi robote", wygląd jakby jest w drugiej kolejności. Przynajmniej z moich obserwacji.

jakis_czlowiek, ja Ci pisałem, to było 17 lat temu, kompletnie inne realia, jeszcze przed apk randkowych.
Ludzie od razy poznawali sie w realu.
Wiesz ile w tedy kosztowała min rozmowy przez telefon?
Inna rzeczywistość.

1: Na samym początku, kobiety w okolicach 40 ( przypomnę,ja miałem w tedy 20 alt), i nie będzie to przerysowane jak napisze, że był sobie szczeniak, przetargany przez życie, no i pani stwierdziła sobie "a wezmę do domu, pobawię się trochę"

Śmiem twierdzić, że u faceta pożądanie jest prostsze do wygenerowania - wystarczy żeby kobieta była ładna i seksowna.

U kobiet trochę inaczej to działa. Jeżeli jest super ciacho ale niestety intelektualnie tak sobie to nie pyknie. Miałam taką sytuację gdzie gość w parku kiedyś wziął mój nr telefonu, przystojny był, naprawdę. Ale na randce miałam go dość po 15 minutach, po prostu z całym szacunkiem ale nie ten level. Udałam, ze mi się zaczyna migrena i się zawinelam. Nie wystarczył wygląd żeby wygenerować pożądanie.

... siedziałem sobie w parku, i czytałem ... wypytywać mnie o wrażenia z lektury, ... rozmawialiśmy, chyba z 5h.... posiada w domu .... czy bym nie chciał posłuchać.
Oczywiście skorzystałem z okazji, .. Z tą kobietą miałem swoj pierwszy raz.

Nie, ona zerwała kontakt, bo  miałem byc dla niej tylko zabawką, a zaczęła czuć coś więcej.   
A ja nie czułem nic więcej poza przyjaźnią....

(od tego momentu tez przestałem wierzyć w cos takiego jak przyjaźń damsko - męska)

rakastankielia napisał/a:

PainIsFinite napisał/a:

Śmiem twierdzić, że u faceta pożądanie jest prostsze do wygenerowania - wystarczy żeby kobieta była ładna i seksowna.

Do samego pożądania być może, ale nie jest to wystarczające, by taka kobieta wzbudziła zainteresowanie, chęć zagadania i bliższego poznania.

U kobiet trochę inaczej to działa. Jeżeli jest super ciacho ale niestety intelektualnie tak sobie to nie pyknie. Miałam taką sytuację gdzie gość w parku kiedyś wziął mój nr telefonu, przystojny był, naprawdę. Ale na randce miałam go dość po 15 minutach, po prostu z całym szacunkiem ale nie ten level. Udałam, ze mi się zaczyna migrena i się zawinelam. Nie wystarczył wygląd żeby wygenerować pożądanie.

U nas jest tak samo. Jeżeli nie mam o czym rozmawiać albo dziewczyna niewiele sobą reprezentuje, to choćby była najpiękniejsza, nie będę nią zainteresowany i szybko się ulotnię.

Tak, ale najpierw się poseksisz:) A u nas jest tak, że seks jest często jednak związany z tym czy ktoś się podoba jako człowiek. I właśnie nawet jak kobieta ma chętnego przystojnego faceta który jej się nie podoba z charakteru za bardzo - to się z nim nawet nie prześpi

bo my różnimy się od facetów w wielu aspektach

Pitoleniem też jest mówienie, że kobiety nie różnią się od mężczyzn w wielu aspektach.

Akurat tu nie mówimy o pracy.

Oblechowate komplementy..to raczej Janusze rzucają do mlodych panienek, a zakładam że Husky raczej się z rówieśnikami umawiasz? Czy ze starszymi?

Napisalaś  że moglabyś się spotykać na  gruncie nierandkowym, bo na randkowym czujesz się niekomfortowo.
Jednak z tego co widzę masz 30 lat, więc raczej mężczyźni będą oczekiwać tego kontekstu, który Cię drażni.
Teraz rozumiem skąd wątek: liczysz na to, że pojawi się ktoś do kogo będziesz mieć inne nastawienie..
Jeżeli spotykasz wielu mężczyzn i żaden Cię nie kręci, to może być trudno.
A może jesteś jednak aseksualna po prostu?
Przepraszam, nie wiem czy  byłaś w związku w ogóle kiedyś, czy ktoś Cię seksualnie fascynował..

Legat napisał/a:

wieka napisał/a:

bo my różnimy się od facetów w wielu aspektach

Przepraszam, że to napiszę, to jest pitolenie dla samego pitolenia. Wiele oporów kobiet zostało złamanych i będzie łamanych, bo młode chopy wszystkiego nie dadzą rady obskoczyć. W czasie I i II wojny światowej kobiety musiały iść do fabryk produkować bombki i nieźle im to szło. Kobiety mogą być kierowcami autobusów i Tirów? Mogą. Czy mogą kłaść płytki? Mogą. Do woja w większym zakresie mogą iść? Mogą.
Ale pitolenie zawsze będzie, że w niewygodnych aspektach różnią się od mężczyzn.

Nie wiedziałam, że jesteś skrajnym feministą Legat

Legat napisał/a:

wieka napisał/a:

bo my różnimy się od facetów w wielu aspektach

Przepraszam, że to napiszę, to jest pitolenie dla samego pitolenia. Wiele oporów kobiet zostało złamanych i będzie łamanych, bo młode chopy wszystkiego nie dadzą rady obskoczyć. W czasie I i II wojny światowej kobiety musiały iść do fabryk produkować bombki i nieźle im to szło. Kobiety mogą być kierowcami autobusów i Tirów? Mogą. Czy mogą kłaść płytki? Mogą. Do woja w większym zakresie mogą iść? Mogą.
Ale pitolenie zawsze będzie, że w niewygodnych aspektach różnią się od mężczyzn.

Nie nazwałabym w przypadku Wieki tego „pitoleniem” bo chodziło o inny obszar różnic, ale generalnie zgadzam się z Tobą Legat:)
Szczególnie w kwestii tego wojska. Wiem, że to niepopularna opinia (chociaż nie mam pojęcia dlaczego), ale STRASZNIE mnie drażni, kiedy w sytuacjach wojennych zaczyna się używać takiego zestawienia „kobiety i dzieci”. No żesz no, przecież to jest uwłaczające. Nie widzę żednego powodu, dla jakiego nie miałoby się zrównać obowiązków wojskowych (jak w Izraelu z tego co kojarzę). Często pada argument z opieki nad dziećmi, co rozumiem, jeśli dziecko jest bardzo małe (karmienie piersią), ale to dotyczy strasznie krótkiego okresu, a potem? Można by wprowadzić wybór, które z rodziców jest bardziej zaangażowane w opiekę i zostawić im wybór, kto na wojnie zostaje, a kto wyjeźdża. Znam wielu mężczyzn, którzy by się absolutnie do walki nie nadawało lepiej, niż ich partnerki.

Przepraszam za off top, ale to w ramach poruszenia równouprawnienia, które jest dla mnie bardzo ważne:)

Co do tych różnic, to one często są podkręcane przez uproszczony przekaz. Często badania nad nimi wykazują przewagę w czymś dosłownie o PARĘ PROCENT i potem z takiej nic nie znaczącej różnicy (na skutek nagłówków) robimy uogólnienie na połowę populacji, że gorzej sobie radzi z przestrzenią, z logiką, z czymkolwiek. A potem nawet w szkołach nauczycielki to podkręcają - na przykład ja byłam obrażana przez panią od WFu, że szłam grać w nogę, bo to „nie dziewczęce” (podobne tekty padały też na przedmiotach ścisłych i wielu innych aspektach wychowawczych, które w mniej odpornych dziewczynach kształtowało „jedynie słuszne” przekonania)

Ale nawet załóżmy, że jestem w jakichś kwestiach w olbrzymiej mniejszości (nie znam dobrze na żywo zbyt wielu kobiet, mogę tylko przypuszczać po opiniach użytkowniczek, że moje podejście do wielu spraw jest odmienne od ogółu). No ciągle nie uważam, że uogólnianie tych cech ogółu na „my kobiety mamy tak” jest nieprzyjemne.

To tak, jakby stwierdzić, że „my ludzie posiadamy ciemne włosy” bo większość ludzkości faktycznie posiada ciemne włosy (żeby nie wspomnieć o koncepcjach, że ludzie mają białą skórę).
Czy nie lepiej powiedzieć, żeby zachować tę prawdę o większości, że ludzkość generalnie, albo na ogół posiada ciemne włosy?

Tylko błagam, nie odbierajcie tego jako potrzeby jakiejś poprawności politycznej, ja tylko chcę tą dyskusję trochę zniuansować, żeby było miejsce na pogłębienie myśli

Jestem przekonana, że wszyscy tutaj jesteśmy bardzo różni i fajnie byłoby te nasze odmienności powyciągać.
Kiedy piszemy o własnych doświadczeniach w kwestii zakochania i seksualności to nagle okazuje się, że masa osób nie wpisuje się w te proste uogólnienia - moim zdaniem jest to szalenie ciekawe. Mam nadzieję, że dla was również

Szeptuch napisał/a:

Ale tak serio drogie panie.
Znacie w realu, podkreślam w realu, facetów którzy nie popierali by równouprawnienia i samostanowienia kobiet?
Którzy wygłaszali by jakieś popierdolone tezy w towarzystwie, sprowadzające role kobiety do garów i opieki nad dziećmi?

Niestety znam takich którzy popierają ludzi wygłaszających takie tezy.

M!ri napisał/a:

Agnes76 napisał/a:

Dlaczego skrajną?
Równość nie jest skrajnością,
a Legat to kobieta

A gadanie że nie różnimy się absolutnie niczym nie jest skrajnością?

Różnice SĄ, ale na wielu różnych płaszczyznach i wynikają z całej masy uwarunkowań (kapitału społecznego, pochodzenia, neurotypowości bądź atypowości, typu osobowości, wychowania, uwarunkowań fizycznych), dlatego sprowadzanie owych różnic tylko do posiadanego organu płciowego bardziej zaburza obraz, niż pomaga w lepszym rozumieniu świata.

Opieranie się tylko na kryterium płciowym i to w tylu kwestiach podsumowujących charakter/osobowość i dążenia człowieka jest też bardzo niebezepieczne społecznie, bo nakręca myślenie tożsamościowe i idącą za tym wrogość (zwłaszcza do wszelkich odstępstw od tych odgórnie przyjętych norm)

Wydaje mi się Pain, że niewłaściwie odbierasz ZRÓWNYWANIE. Przecież nie chodzi o to, żeby kobiety upodobniały się do mężczyzn i na odwrót, ale o to, żeby wyrównywać szanse i możliwości wyboru tego, kim się jest, jakim się jest, jak się żyje bez względu na płeć.
Niech facet na urlopie wychowawczym czy kobieta w wojsku nie spotyka się z dezaprobatą czy ironicznymi uśmieszkami.

MagdaLena1111 napisał/a:

Wydaje mi się Pain, że niewłaściwie odbierasz ZRÓWNYWANIE. Przecież nie chodzi o to, żeby kobiety upodobniały się do mężczyzn i na odwrót, ale o to, żeby wyrównywać szanse i możliwości wyboru tego, kim się jest, jakim się jest, jak się żyje bez względu na płeć.
Niech facet na urlopie wychowawczym czy kobieta w wojsku nie spotyka się z dezaprobatą czy ironicznymi uśmieszkami.

Ależ oczywiście! Jestem ostatnia osobą, która chciałaby kobiety sadzać w z góry ustalonych rolach! Uważam, że poza okresem karmienia piersią, pierwszych miesięcy - mężczyzna ma takie same zasoby, żeby się zajmować dzieckiem. Zresztą dowodem moich przekonań jest to, że na połowę czasu w miesiącu powierzam dzieci ex mężowi i nie uważam, żeby sobie źle radził. Ogarnia, daje radę, jest dobrym ojcem. Wcześniej nie musiał, teraz musi i się nauczył:)
Mi chodziło o taki sztandar, że jak kobieta się postara to będzie zawsze i wszędzie tak samo mogła jak facet. Dałam przykład prac, gdzie uważam, że niestety uwarunkowania fizyczne kobiety są minusem. I nie ma o co się oburzać - po prostu w tych zawodach łatwiej będzie facetom. Oczywiście jeśli jakaś kobieta bardzo chce to droga wolna - niech idzie po swoje i będzie tym strażakiem  czy budowlańcem.